Gezichtjes

 Hier zie je de valletjes (geweldig woord), die de schoonmoeder van Anneke zo'n veertig jaar geleden voor haar haakte. Zo leuk! Het ene gezichtje na het andere natuurlijk. 

De volgende drie gezichtjes zijn van Josephine: 

'De eerst foto is een bovenstuk van een tafelpoot van onze dertig jaar oude tuintafel die nu zo ongeveer uit elkaar viel. Alle brokstukken stonden bij elkaar opgestapeld tegen de muur.  Ik nam een paar foto's om eens te gebruiken in een collage en toen keek deze tafelpoot me aan.

Nummer 2: een wasknijper,  dacht dat hij verdwenen was maar kwam opeens  weer tevoorschijn uit mijn wasknijper mand.

Nummer 3: onder de werkbank in de garage  hebben we allemaal deurtjes gemaakt zodat het minder rommelig is qua aanzicht. In de loop der jaren loopt er weleens wat water langs of wat spetters verf. De ogen zijn van die metalen handgreepjes.  Hoop dat je ze leuk genoeg vindt.' 

Nou en of vind ik dat, ze zijn super.

En de een na laatste voor deze keer is van Kitty: 'Ik maakte een klein eierdoosje plat voor in de papierbak en toen was het ineens een vogelhoofd':

En de laatste voor deze ronde werd me gemaild door bloglezer Dora. Het is de sluiting van een fietshelm.

Dat was het weer, blijf vooral insturen, mensen: bettievdgriend@hotmail.com 

Meestal ben je niet meteen aan de beurt, dus heb een beetje geduld. Iedereen hartelijk dank!

Vakantiebestemming

 'Ik denk dat ik wel weet waar vrijdag jouw favo van Elizabeth over gaat', reageerde Kitty op een Londonblogje van mij. 

Het zoveelste Londonblogje, want ik hou nou eenmaal van die stad. 

 

En ja, als je mij zo ziet liggen, midden in London, echt midden in het centrum, op een plein, in een zonnestoel,  dan zou je best kunnen denken dat London mijn meest geliefde vakantiebestemming is. Bovendien, als iemand morgen tegen me zegt zullen we naar London gaan, dan ga ik mee. Ik doe niets liever dan wandelen daar, kijken, kijken, kijken en van alles ontdekken. Maar...

Maar bij vakantie heb ik toch een ander beeld. 

Een beeld van zee, zon en Zeeland. Een beeld van rust, van mosselen, het Vlaamse achterland, de Westerschelde, oude stadjes, natuur. Van bolussen, de dialecten. Het strand. 

En dus is Groede (Zeeuws-Vlaanderen) mijn favoriete vakantiebestemming. Absoluut en zonder twijfel.

Terugkijkend, heb ik van Nederland best veel gezien en nog steeds doen we nieuwe ontdekkingen en bezoeken we plekken waar ik soms al eerder was en soms ook helemaal niet. 

Ik denk dat ik in iedere provincie (behalve Flevoland) ook echt hele vakanties heb doorgebracht. Als kind al en ook met onze eigen kinderen. 

Ik ben niet overal ter wereld geweest, niet in Australië bijvoorbeeld, maar wel in delen van Amerika, Azië, Afrika en heel wat Europese landen. En ik vond het meestal prachtig en altijd interessant. 

Maar vakantie, echt vakantie, dat kan alleen maar in Groede. Aan de Zeeuws-Vlaamse kust. 

(En als dat nou echt niet kan, doe dan maar een Waddeneiland). 

Nu even kijken naar wat anderen als favoriete vakantiebestemming zien.  Hier, klik

Het museum is gesloten

 Niet dat ik klaar ben met London hoor, maar eerst ook maar even naar het leven hier: 

De hele dag had ik er een naar gevoel van, 's middags mochten mijn man en ik 'werken' in het museum  en dat was echt de allerlaatste keer. 

Wat je op de foto hierboven ziet, is het begin van de afscheidsceremonie. De directeur neemt zijn plaats in naast de burgemeester en daarnaast,  in het lichte pak,  staat de nieuwe directeur. Een vrouw en dat vind ik eigenlijk wel leuk. 

Haar werkzaamheden begonnen die dag,  al blijft ónze directeur nog wel even aan. 

Sepehr Maghsoudi verzorgde een afscheidsceremonie. Daarbij toonde hij een deel van de nieuwe collectie. Ik liet eerder een en ander van hem zien en hij was een van de drie laatste exposanten. 

Het fraaie hek van het museum werd gesloten en daarna nog eens extra door Sepehr en de dames, gesloten met een grote strik. 

Vervolgens werden beide directeuren verzocht de strik te versieren. Door er poederverf op aan te brengen zoals dat tijdens de expositie ook steeds was gebeurd op Sepehrs kleding van dezelfde stof.

Tenslotte: 'Het Uitzwaaimoment'. 

Daarvoor hadden wij allemaal een grote zakdoek gekregen, ontworpen door Eline Janssens met een afbeelding van het museum, of iets uit het museum er op! 

Het is klaar. Het museum is gesloten. 

De eerstkomende twee jaar gaat er gewerkt worden en dan hopen we dat er een prachtig, nieuw museum zal staan en dat wij daar nog mogen werken. 

Ps: Superleuk die zakdoekenkunst van Eline Janssens, klik

Uithangborden, Hoop en Raglan

 Aan de wandel in London en dat deden we echt iedere dag, (we liepen in totaal 126 km in die week), kom je langs heel veel pubs. 

(Behalve op zondagmiddag natuurlijk,  als je moet plassen. Ja dan kom je er ook langs maar dan zijn ze dicht. Enfin, dit terzijde.)

Ik fotografeer vaak de uithangborden van die pubs, want vaak zijn ze mooi en in ieder geval maken ze een deel van het beeld van London. 

Ik pik er twee uit:

Deze pub heet Hoop &Grapes. Grapes ken ik natuurlijk, maar wat zou Hoop betekenen? Een beetje onderzoek leverde op dat Hoop een verbastering zou kunnen zijn van Hops in de oorspronkelijk naam. En dat betekent hop. Dus er was bier te krijgen, gemaakt van hop en wijn van grapes. Maar het kan ook zijn dat het slaat op hoepels, om de vaten. Aan het uithangborad te zien is dat laatste het geval.

Je kunt niet in London zijn zonder dat het gaat over de grote brand van London in 1666. De brand waar bij een groot deel van London verloren ging. Die brand stopte op ongeveer 50 meter van deze pub en daarmee is deze pub, met een houten frame een zeldzaam voorbeeld van een gebouw uit die tijd. 

En dan dit bord:

Ik ken het woord raglan, of eigenlijk: ik  weet wat een raglanmouw is. Dus ik dacht Lord Raglan heeft vast iets met zo'n mouw te maken. 

En ja hoor: Lord Raglan voerde de Britse troepen aan en verloor zijn arm in de slag bij Waterloo.(1815).  

Zijn kleermaker zou toen hebben bedacht dat een schuine naad vanuit de oksel tot de hals wat makkelijker zou passen en meer bewegingsvrijheid zou geven. 

Ik snap dat helemaal met mijn pijnlijke schouder. 

Nou, vandaar de term raglanmouw!

Helden

 

De laatste keer dat we in London waren, was dat met onze kinderen. En het was heel raar, maar ik miste ze echt nogal deze keer. 

Nou ja, de eerste dag dan. Daarna was het weer gewoon om met z'n tweeën te zijn. 

Die vorige keer kwamen we in een ontzettend leuk klein en groen parkje, St Dunstan. Eigenlijk een ruïne, maar nu in gebruik als publieke tuin. 

We zijn er even weer gaan kijken, want het is echt een magische plek. En het mooie is:  zo zijn er een heleboel in London, van die kleine, superrustige openbare groene ruimtes. 

We waren nu in eentje genaamd Postman's Park. Vlakbij het beeld van die postzegelbedenker. Zal wel geen toeval zijn.  

Groen ook,  met heel veel bloemen en bovendien was daar iets te zien dat ik heel apart vond: The Memorial to Heroic Self-Sacrifice.

Dat memorial bestaat uit een lange muur, met daarop keramische tegels. Al die tegels geven eer én herinnering aan mensen die hun leven gaven terwijl ze het leven van anderen redden. Het werd bedacht door George Watts in 1900 en ik telde er 54. 

Ach jee, ik moest een hele tijd denken aan die 13- jarige Herbert en aan zijn ouders. Die ouders zaten natuurlijk in India, maar de jonge Herbert moest een opleiding hebben en ging naar kostschool in Engeland. Zoals dat ging, toen. 

Tegenwoordig worden er bloemen en briefjes bij gelegd. Want ook nu zijn er van die helden.

Monday

 

Deze mural zag ik in London. Prachtig vond ik hem. Echter,  ik had geen idee wat hier de bedoeling van was. 

Gelukkig stond er iets op, maar dat zei me niks. Pas thuis heb ik gekeken en gevonden waar het over ging. 

Een team van rugby-spelers dat op tournee gaat! 

Ik weet helemaal niks van rugby, maar die mural is geweldig!

Linking to Sami's Colourful World. 

Penny

 

Rowland Hill... ik dacht eerst dat het de naam van een straat was. Maar dat is het niet. Het is de naam van een man: Rowland Hill en hij heeft een fraai beeld gekregen.  En Sir voor zijn naam. 

Terecht: hij was een man van verdienste want hij bedacht de eerste postzegel. 

In Engeland. In 1840. (In Nederland kwam die pas in 1852). 

De 'Penny Black' wordt die eerste genoemd vanwege de prijs: een penny. Queen Victoria was aan de regering in 1840 en dus werd zij afgebeeld op die postzegel. 

Ik las dat er in 2021 eentje werd geveild voor 8 miljoen dollar. 

Ik heb gauw nog even gekeken in mijn mapje oude postzegels,  maar Penny Black zat er niet bij. 

Wel vond ik een uurtje later een penny op straat en die zal ik bewaren voor altijd. 

Ik denk dat het binnen afzienbare tijd trouwens afgelopen zal zijn met de postzegels,  zowel in Engeland als hier en dat vind ik ontzettend jammer. 

Ik hou van postzegels en vaak zijn het kunstwerkjes. Maar ja, dat is de vooruitgang niet waar? 

Rivers

Die rivier,  the Thames, dat blijft iets bijzonders. En dan de Fleet...

Dat was vroeger een belangrijke rivier in London, maar tegenwoordig en al sinds jaar en dag,  is het een overdekte rivier. Ondergronds! 

Je ziet er heel weinig van, alleen dus bij die rode kolommen, daar schijnt de rivier uit te komen in de Thames, maar dat hebben we jammer genoeg niet gezien. 

Het zou dan laag water moeten zijn en dat was het niet.  

Maar we hebben de rivier wel gehóórd. Ongelooflijk toch, dat je een ondergronds stromende rivier kunt horen.

Hier, in deze straat, Raystreet, (zie je het leuke,  toepasselijke naambord), was op de grond een rooster, een grating heet dat. 

En als je bukt hoor je het...echt!

Mijn man knielde, ik niet, ik kon het er boven staand ook horen, luid en duidelijk. 

Het was sowieso het London van de rivieren deze week.  

Toen we een museum bezochten in Canary Wharf, liepen we even in de richting van de Thames. 

Het was prachtig, warm weer en toen we daar dus een Uber zagen, niet een taxi,  maar een Uber Boat, namen we die. 

Zo leuk om stukken van de stad vanaf het water te kunnen bekijken. 

We vaarden mee vanaf Canary Wharf naar Battersea Powerstation. 

En vandaar was het door Batterseapark een prachtige wandeling langs de Thames naar de Albert Bridge waar we naar toe wilden. 

Negen stops onderweg. Dat ging ontzettend snel. Dat varen niet zo zeer, maar wel dat laden en lossen van mensen die er af gingen en er op kwamen. 

Ook dit was toevallig, ik wist niet van het bestaan van die boot af. We liepen alleen even naar de Thames en bij slecht weer hadden we dat niet eens gedaan. 

Secrets of the Thames

Ik heb al eens iets verteld over de Modderjongens, hier Een boek waar ik als kind erg dol op was. Het verhaal speelde zich af in London,  aan de Thames. 

Modderjongens waren kinderen die probeerden iets te vinden van enige waarde op de oevers van de Thames. Met als doel dat dan te verkopen en zo iets te doen aan de zeer arme omstandigheden.  

Peggy Jones was geen modderkind, Peggy was een moddervrouw. Zij was een zogenaamde Mudlark. 

Een vrouw van rond de veertig. 

Rood haar had ze. Armoedig gekleed, ze droeg een schort, gevouwen rond haar lichaam, als een tas. En ze liep op blote voeten. 

Ze liep langs de oevers en in het water van de Thames, soms zelfs tot haar middel en ze gebruikte haar voeten om kolen te vinden. 

Die verzamelde ze dan in haar schort/tas. 

Ze was bekend in haar buurt en vaak dronken. 

Op een dag in 1805 verdween ze en niemand heeft haar ooit nog gezien. 

De tentoonstelling in het London Museum, getiteld Secrets of the Thames,  gáát over moddermannen- en vrouwen. 

Het zijn niet meer de arme kinderen en mensen die zoeken en vinden.

De mensen die het nu doen heten nog wel steeds mudlarks net als Peggy Jones. 

Mudlarking is hun hobby en hun verhalen en dat wat ze vinden, daar gaat de tentoonstelling over. 

Hier zie je bijvoorbeeld een zonnewijzer die uit twee delen bestaat en die delen werden door twee verschillende mudlarks gevonden. Datering 15e/16e eeuw. 

Dan het Batterseaschild, gedateerd 350-50 voor Chr. Niet gebruikt in de strijd, maar als offer in de rivier gegooid. Dénkt men.  

En tenslotte de medailles van tenniser P. Flemming die dubbelde met John McEnroe. Ze waren gestolen en door de dief in de rivier gegooid. Toch weer gevonden. 

Je kunt overigens niet zomaar afdalen naar de foreshores en een beetje gaan zoeken. 

Je moet een vergunning hebben. Die kun je kopen voor 35 pond per jaar. 

Ze zijn voor een jaar geldig en er zijn er per jaar vierduizend beschikbaar. Maar de belangstelling is groot en er is een lange wachtlijst. 

Als je aan de beurt bent mag je zoeken, schrapen, graven en een metaaldetector gebruiken. Als je iets vindt met mogelijk archeologische waarde, moet je dat melden. Er zijn bepaalde gebieden niet toegestaan. 

Heel in de verte zag ik iemand bezig. Het was niet zo dat de mudlarks overal en masse rondliepen.

Pijlpunten, een middeleeuwse gouden ring, kunsttanden uit de 18e eeuw... noem het maar op, er wordt veel interssants gevonden.

London Museum

We waren in the Docklands. Dat is een gebied waar vroeger een deel van de Londonse havens was, maar dat is eigenlijk allemaal verplaatst en nu is het een gebied met heel veel en waarschijnlijk onbetaalbare huizen. Een financieel centrum ook, heel erg modern allemaal. 

Wat er ook was in the Docklands: een fraai museum, Het London Museum.  

Een voormalig pakhuis. 

De vaste collectie is gewijd aan wat wij hier in Nederland ook te zien krijgen: de scheepvaart,  de slavernij, de handel, de compagnieën. 

Interessant genoeg en wat Engeland deed in die jaren is absoluut te vergelijken met wat hier bij ons gebeurde in de 17e eeuw en nog lang daarna. Best indrukwekkend en goed tentoongesteld. 

Kunstenaar Caroline Chinakwe, is door het museum gevraagd beelden te maken over The Black Experience in London vandaag. 

London is een moderne, multiculturele stad, maar was ook zeker een centrum van Britse handel in Afrikaanse tot slaaf gemaakten. 

Caroline maakte dit prachtige werk:

Dit was niet alles. We zijn er behoorlijk lang geweest, want er was nog een andere tentoonstelling: Secrets of the Thames. 

Wandelen en een bijzonder toeval

 When in London... doen we altijd graag een wandeling met een gids. Je gaat naar de afgesproken plek, hoeft verder niks te doen en je gaat wandelen, waarbij je dan van alles verteld wordt. 

Ik vond, op een na, alle gidsen van de London Walks fantastisch en de wandelingen ook. Maar het wordt steeds duurder. Vijfendertig pond nu al. Dus deze keer besloten we gebruik te maken van een boekje:

Je zou de wandelingen uit dat boekje van tevoren uit kunnen printen, maar nodig was dat niet.  Zo hadden we voor elf pond vierentwintig wandelingen.  We deden er drie. En daar was er een bij waar we twee dagen over hebben gedaan. Er was vier mile aangegeven, dat is ongeveer de afstand die ik thuis iedere dag loop. Maar in London stop je natuurlijk heel vaak om naar iets te kijken, dus duurt het veel langer.  

De eerste wandeling heette Lost City, dat was die waar we veel langer over deden. Die bracht ons naar een uitstroom van een ondergrondse rivier in London: The Fleet. Er was heel veel bijzonders te zien op deze wandeling, echt. 

Maar hier, vlakkbij Black Friars Bridge, zagen we dit: 

We zijn beslist vaker in deze buurt geweest en het is niet bepaald onopvallend maar we hadden het totaal gemist tot nu toe. 

Ik vroeg aan een paar werklieden waar we naar keken, maar ze hadden geen idee. 

Er kwam een mevrouw aangewandeld. Ik vroeg of ze toerist was. Dat was ze niet en op mijn verzoek wilde ze ook wel vertellen wat het was. De eerstkomende tien minuten was ze aan het woord en wisten we nog niet alles, maar wel heel wat .

Het zijn de overblijfselen van de oude spoorwegbrug. Die trouwens al in 1980 buiten gebruik was. 

En zoals je ziet: er wordt gebouwd. Ik geloof niet dat er plekken zijn in London waar niet gebouwd wordt.

Steeds maar hoger en hoger en nog hoger. 

Vlak om de hoek stond een standbeeld van Koningin Victoria. 

Met haar rug naar al dat nieuwe en kijkend naar iets dat er in haar tijd ook al was. 

Dat is The  Black Friar pub uit 1875. Friar komt van het Franse Frère. Broeder dus. Monniken in een zwarte pij hadden, hier in deze wijk die ook Black Friar heet, ooit hun grondgebied en klooster. 

De volgende dag gebeurder er iets waar ik nog steeds stomverbaasd over ben. 

Judy van  Bubbles stuurde mij een filmpje. Klik  

Precies over die brug met die rode dingen. Hoe is het mogelijk?

Ik had nog helemaal nergens verteld dat ik in London was. 

Het is ook niet zo dat Judy mij vaker filmpjes stuurt en bovendien had Judy had uit twee  miljoen andere filmpjes kunnen kiezen. 

Ik dacht eerst nog even dat het van die mevrouw kwam, maar nee, dat kon natuurlijk helemaal niet, het was echt van Judy. 

Niet te geloven toch? Maar superleuk en  het kwam goed van pas.  Voortaan volg ik degene die het filmpje maakte.

Book

Op weg naar de Tube, kwamen we iedere dag langs een niet zo grote, maar erg leuke boekhandel. Dus je begrijpt natuurlijk wel dat we daar binnen gingen kijken.

Ik vond het erg leuk hoe de boeken op een aantal tafels waren tentoongesteld. Er waren ook gewone planken hoor, maar die bordjes vond ik leuk. Perennially Popular. Ik wist niet wat perennially betekende, maar dat was gauw gevonden natuurlijk: eeuwigdurend betekent het. Eeuwigdurend populair. Of

Boeken waarvan we doen of we ze gelezen hebben. Niet dat ik dat ooit gedaan heb hoor, dat pretenden.. Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen,  want boekensnobs... ze bestaan. 

En verder was er een etalage, helemaal gevuld met dit boek: All Fours, geschreven door Miranda July.

Hoog opgestapeld.   

Het boek zou grappig en ontroerend zijn, een gids voor female liberation, een ode aan liefde in alle vormen, intiem en sexy.

 

En hier hoort een verhaal bij. 

Onze dochter was net naar Schotland geweest en had tien Schotse ponden over. 

'Gebruik jij ze maar',  zei ze, 'ik geloof dat dat ook gebruikt kan worden in Engeland'. 

Ik had nog helemaal geen contant geld gebruikt, dus ik dacht nou dat is mooi. Dan koop ik dat boek, probeer het zelf te lezen en daarna geef ik het aan onze dochter. Of andersom. 

Ik moet er nog bij vertellen dat zij uitsluitend Engels leest en ik nooit. 

Enfin, ze was hier en zag het boek liggen. 

Ze keek naar het boek en toen naar mij en zei vol stomme verbazing: 'Lees jij dát?' Met de nadruk op dat. Het kan ook zijn dat de klemtoon viel op jíj. 'Lees jíj dat?'

'Ja, eh hoezo'

Enfn, het boek schijnt een beetje gênant te zijn. 

Nou ben ik  op mijn leeftijd natuurlijk wel wat gewend en hee, ik ben groot geworden in de sixties hè. Tegenwoordig is men geloof ik preutser dan in mijn tijd. 

Maar een ding is zeker, ik ga het nu echt lezen. Echt! 

Inmiddels heb ik gezien dat het ook vertaald is. Dus als het niet lukt met dat Engels...

Ha en als ik het dan niet te gênant vind, kom ik er op terug

Nb: We waren dus in London, een volle week. En daar ga ik in de komende volle week van alles over vertellen.