Dagen van Schaamte

 

Van dit boek van Lieneke Dijkzeul vond ik het gegeven interessant. De term psychologische thriller bevalt me nog steeds niet, dus daar zal ik het niet over hebben. 

Wel over het verhaal: 

Hoofdpersoon is Pieter Elting. Een gewoon iemand eigenlijk. Gescheiden en eigenlijk net bezig om zijn leven weer wat op te bouwen. Een mooie carrière, sportief, maar misschien wat te veel aandacht voor die carrière gehad. 

Op een dag komt hij thuis, weet nog niet precies wat hij gaat doen in het weekje vakantie dat voor hem ligt. 

Dan wordt er gebeld. Nietsvermoedend doet Elting de deur open,  wordt geslagen, gestompt, mishandeld en meegevoerd achter in een auto. 

Het gekke is dat hij geen idee heeft waarom en waarheen. Losgeld kan het niet zijn, de scheiding heeft er in gehakt. 

Hij wordt ook niet gedood, wel vastgebonden in een huis. Daar wordt hem een ontbijt geserveerd en een avondeten. 

De omstandigheden zijn ellendig, als hij protesteert krijgt hij een mep van een van de twee verzorgers en Elting heeft geen idee. 

Natuurlijk kan ik hier niet vertellen wat er aan de hand is. Dat moet je zelf maar lezen. Ik vond het best een bijzonder boek. 

Uitvindingen

 Iris, mijn medeblogger uit Duitsland, had op haar blog een serie over Duitse uitvindingen. Zij deed er iedere dag een. Daar zaten bijv. een aantal merken bij als Adidas, Puma, maar ook de grammofoon en de elektrische boormachine. En de boekdrukkunst natuurlijk (grrrr!!!). 

Ik vond het heel erg leuk om te lezen, soms wist ik het, maar meestal helemaal niet. 

En natuurlijk vroeg ik me meteen af hoe het zat met Nederlandse uitvindingen. Een paar kon ik zo noemen. Er zijn er ook een paar bij waar ik het  wel eens over gehad heb, zoals de oranje wortel. Hier,  klik

Het was geen diepgaand onderzoek en die wortel is leuk, maar niet belangrijk. Zo zijn er nog een paar in de categorie leuk, maar niet belangrijk. 

Van de andere kant, alle uitvindingen hebben de wereld anders gemaakt en in veel gevallen beter. 

Trots? Ja,  eigenlijk best wel. 

Enfin, hier een lijst in willekeurige volgorde. ( Er zijn er vast nog meer hoor en het is ook niet altijd helemaal zeker, zoals in het geval van de donut). 

• Electrocardiogram
• Het fenomeen volkslied
• Jenever
• Donut
• De onderzeeboot
• Wifi 
• Blue tooth
• Telescoop
• Microscoop
• Verrekijker
• Brandslang
• Flitspaal
• Cassettebandje
• Cd
• Aandelen

Het oudste aandeel 

Maandag

 

Zo, nu weet je de locatie en je weet het jaartal. Nu de mural nog. Want ook vandaag laat ik,  zoals altijd op maandag,  een mural zien. 

En net als ik denk nou is het wel klaar, ik vind niks meer en ik heb geen voorraad meer, zie ik toch weer ergens iets. 

Of een tegeltableau op een muur een mural is? Ik denk het wel. Dus daarom: 

Een heel hoge gevel. Aan de van de Veldestraat in Amsterdam dus, maar die gevel is een zijgevel van een gebouw waarvan de voorkant om de hoek te zien is. 

Over het gebouw en de architecten is veel te vinden, maar over het tegeltableau eigenlijk niks. 

Nou ja, gokje dan maar Jugendstil? Modernisme? 

En ik zag nog iets dat ik bijzonder vond. Op een woonboot aan de Prinsengracht was ook een mural. Een muurschildering op een boot! 

Ik denk dat Noach het prachtig had gevonden. 

 

Linking to Sami's Colourful World.

Veroudering tegen gaan

Veroudering tegen gaan? Ik denk niet dat het mogelijk is. Je wordt vanzelf ouder. 

Wel kan je proberen om in beweging te blijven denk ik. Zowel in je hoofd als lichamelijk. 

Nu zag ik weer een lijst (ik ben gek op lijstjes) met dingen die je zou moeten doen om geestelijk bij te blijven. 

Een lange lijst was het. Haha, als ik me goed herinner waren dit dingen die je zou moeten doen: 

• weinig suiker 
• olijfolie gebruiken 
• genoeg water drinken 
• veel bewegen 
• 7-8-uur slaap 
• niet roken 
• weinig of geen alcohol 
• iets nieuws leren, 
• stress voorkomen 
• iedere dag even op een been staan 
• vrijwilligerswerk doen 
• geheugenspelletjes doen
• schermtijd beperken 
• sociale contacten bijhouden
• zorg dat je een hobby hebt. 

Nou, zal ik even jong blijven... ik doe eigenlijk alles wat er op de lijst staat. 

Eh... behalve die suiker, dat wil nog wel eens helemaal verkeerd gaan. En die schermtijd is ook twijfelachtig. En trouwens wat betreft slapen...

Dus daardoor zal het komen dat ik toch best vaak iets vergeet. 

Nog niet zorgelijk vind ik, maar wel vervelend. Krijg ik soms een beetje stress van. Wat er dan weer voor zorgt dat...

Maar verder doe ik het goed dus. En jullie? 

Ja en nu  kan ik me niet herinneren waar ik deze lijst heb gezien. Maar voor ik hem plaats, kom ik er nog wel op,  hoop ik. Want dat gaat vaak zo. 

(En ja hoor, ik las het in een nieuwsbrief van Proudies.)

Oh ja en die kaart kreeg ik een tijdje geleden van een mij zeer bekende bloglezeres, C. uit G. Tijd om weer eens iets af te spreken, C.

Beladen Huis

 

Deze foto stond in het Volkskrant Magazine. Het is Christien Brinkgreve en zij wordt in het bijbehorende artikel geïnterviewd over haar boek 'Beladen Huis'.  Toevalligerwijs (ja hoor, daar heb je het weer)  het boek dat ik op dat moment aan het luisteren was. 

Brinkgreve was o.a. hoogleraar Vrouwenstudies. 

Ik citeer uit het artikel: 'Het boek is een rouwmemoir, een diepgravend portret van een huwelijk waarin Brinkgreve en haar man steeds verder uit elkaar groeien, tot op zijn sterfbed zelfs een goed afscheid niet meer mogelijk is'. 

Haar man noemt ze in het boek A. en dat staat voor Arend Jan Heerma van Voss. 

Zoals ik het hoorde: Brinkgreve was ondanks haar vooruitstrevende positie in de wereld toch min of meer ondergeschikt aan de wensen van haar man. Zo begonnen zij niet, maar gaandeweg werd het zo. Heel vreemd, het overkwam haar. En dat vond ik interessant. 

Ik begrijp waarom dit boek een soort hype is geworden, zelf luisterde ik het achter elkaar uit. Een bijzonder leven. 

En verder heel bijzonder dat dit boek toch een liefdevol boek is geworden. Heel liefdevol! 

Sepehr Maghsoudi

Ik merk tot mijn schrik dat ik nog bijna niets heb laten zien van de tentoonstelling in het Westfries Museum.

Van Time in Fashion, zo heet de expositie. 

Er wordt werk getoond van drie verschillende kunstenaars. En dat loopt door elkaar heen in de verschillende ruimtes van het museum. 

Ik hoor van bezoekers alleen maar goede reacties. Iedereen is buitengewoon verrast, precies zoals wij dat waren bij de voorbezichtiging. 

Vandaag laat ik werk zien van Sepehr Maghsoudi. 'Onze Hoornse couturier ', zoals sommigen,  bijna liefkozend,  zeggen. Hij is kunstenaar, couturier, had overal shows van zijn couture en is heel bekend in de stad en in de modewereld. 

Die term klopt. Sepehr komt uit Iran, maar woont en werkt in Hoorn. Hij is hier vanaf zijn twaalfde jaar. 

 Gedurende de tentoonstelling is hij 'artist in residence' en werkt hij in de ruimte naast een zaal waar veel van zijn werk staat. Hij houdt er workshops en geeft rondleidingen. 

Hier zie je wat van dat werk. Gemaakt  van een dikke, stevige stof. Een stof die op de nominatie stond om vernietigd te worden. 

Sepehr is heel erg voor duurzaamheid en tegen de verspilling in de modeindustrie. 

Op de eerste dag van de tentoonstelling gooide hij,  tegen de toen nog maagdelijk witte pakken, een handje poederverf, rood, roze of blauw. 

Je ziet hem hier bezig. Prachtig gekleed in een eigen ontwerp.

En dat doet hij iedere keer als hij aan het werk is. Zodat de pakken aan het einde net zo kleurrijk zullen zijn als de echte pakken die hij maakte, zelfde model. Een kunstenaar is hij, vind ik. 

In dezelfde ruimte is nog een ander overduidelijk statement te zien. Voor duurzaamheid en tegen verspilling.

Mensen begrijpen meteen wat Sepehr hiermee bedoelt en dat leidt soms tot leuke gesprekken. Overigens gaat zijn volgende collectie helemaal gemaakt worden van gebruikte maar nog bruikbare kleding. Geweldig toch!

Kindje- op moeders schoot

Deze plant, is een van mijn lievelingsplanten. 

Het is een kamerplant en ze heet Kindje-op-moeders-schoot. 

Nou ja, dat is haar roepnaam,  want eigenlijk heet ze Tolmiea Menziesii. Miea zeg ik ook wel eens. 

Het is niet moeilijk om te bedenken waarom ze zo heet. Er zitten in deze moederplant heel wat kindjes op schoot. 

Ik heb de plant best vaak gehad, omdat ik haar zo leuk vind. Maar zij vond het jammer genoeg nooit leuk bij mij.

Ik gaf haar ook wel eens als extraatje bij een kraamcadeautje en dat vond de moeder altijd leuk,  maar een succesverhaal hoorde ik er nooit over. 

Nu heb ik er weer een. En nu weet ik,  dankzij het boek Stek je plant, van Mama Botanica (Iris van Vliet), hoe ik moet stekken. 

Ik stekte een keer of zes tegelijk en de kindjes doen het allemaal. Superleuk!

Je ziet hoe vol de moeder nog is, ik zou makkelijk nog meer stekken kunnen nemen, want je hebt maar weinig nodig. 

Je neemt een blad met een kindje erop en daaraan hou je een stengel van een paar centimeter. Je pakt een potje , vult dat met potgrond en dan stop je het stengeltje in de grond. Zo dat het blad zelf stevig op de grond rust. Het blad moet de grond echt raken. 

Dan geef je water. Vervolgens doe je er plastic zakje overheen en dan staan moeder en kind in een soort van kas. Je geeft ze rust door ze op een goede plek te plaatsen. Bij mij kregen ze ochtendzon en daarna bleef het licht op die plek. 

Verder deed ik niks, helemaal niks. Het plastic zakje word aan de binnenkant nat en die druppels vallen er dan weer af. Eigenlijk zorgen ze voor zich zelf. 

Na twee weken is dit het resultaat. Alle kindjes hebben een mooie babytijd gehad en gaan nu kleuteren. 

Aan mij alleen nog de taak om in de gaten te houden wanneer ze water en/of extra voeding nodig hebben.

Is dat nou niet leuk? Ik kan hier zo van genieten! Allemaal kindjes. De meeste geef ik weg en daarna begin ik gewoon opnieuw!

Potgrond

Bij Judy las ik voor het eerst iets over potgrond. 

Namelijk dat die voor een groot deel uit veen bestaat. Op dat moment had ik nog nooit over potgrond nagedacht. Ik kocht gewoon een zak en dat was het. 

Een mens moet natuurlijk wel verder kijken dan haar neus lang is en dat deed ik toen, dankzij Judy

Het blijkt dat potgrond voor een heel groot deel bestaat uit veen, soms zelfs honderd procent. Waar komt dat veen vandaan dan? 

Volgens Natuurmonumenten wordt het in allerlei Europese landen, als daar zijn Duitsland, Estland, Finland, Polen, Zweden, Ierland, afgegraven. Afgegraven hoogveengebieden. Klinkt al een beetje luguber vind ik. En dat is het ook, want die natuur gaat dus 'gewoon' verloren. En daarmee ook de planten en dieren die daar leven.

Plus dat veen water vasthoudt en zo een klimaatbuffer is voor droge perioden. 

En tenslotte, nog steeds volgens Natuurmonumenten: als veen gedroogd wordt, komt er veel CO2 vrij. 

Nou ja zeg en dat gebruik ik dan? Zomaar voor de lol? Vanaf toen niet meer natuurlijk. 

Dus nu turfvrije potgrond. 

Dat was wel even wennen, want de planten die ik enthousiast overpotte in de nieuwe grond, hielden het water inderdaad niet vast. Dat liep er onmiddellijk doorheen. 

Een heel gedoe, want dan moest ik het water opvangen en weer opnieuw gebruiken. 

Dat was niet te doen omdat ik echt heel veel planten heb. Díe grond is naar de tuin gegaan en nu heb ik voor thuis potgrond zonder veen  waarbij dat doorlopen niet gebeurt.

Het zijn de kleine dingen, zeg ik altijd maar!

 

Netflix en Adolescence

 

Sinds een paar maanden hebben wij Netflix. Gewoon zelf. Hiervoor liftte ik wel eens mee op het abonnement van een kind, maar dat was echt een heel gedoe. 

Mijn man vond dan de serie of film op zijn computer en sloot de computer aan via de HDMI-kabel op de televisie. Daartoe moest hij met zijn laptop op zijn knieën op de grond. Mij lukte dat niet. 

Nu hoef ik alleen nog maar het kanaal in te toetsen en klaar is Bettie. 

Dit was de eerste serie die ik keek. Adolescence. En wat voor serie, echt heel erg goed. Je wordt er niet vrolijk van trouwens, dus als je iets ontspannends zoekt zou ik het niet doen.

Adolescentie, de periode tussen kind zijn en volwassen zijn. 

Jamie is een jongen van dertien en bevindt zich dus precies in die periode. Hij wordt gearresteerd voor de moord op een meisje van zijn school. 

Hij moet de cel in, maar ontkent. Zijn gezin is er natuurlijk ook bij betrokken. Zijn ouders, zijn zusje. 

Hoe dat verder gaat zal ik hier niet vertellen.

Het belangrijkste vond ik dat het me deed beseffen dat kinderen op die leeftijd een eigen wereld hebben. En in die wereld zijn ouders en opvoeders niet aanwezig. Ze weten er ook niks van. Het is een ándere wereld. 

De betekenis van emoticons bijvoorbeeld. Die kinderen weten wat daar voor betekenis aan wordt gegeven. Ik niet. De invloed van zo'n naar figuur als die Andrew Tate. Daar had ik nou toevallig wel over gehoord maar zo zijn er nog heel veel meer van die types. Vrouwenhaat. Invloed via de media. 

Het is verschrikkelijk en bedreigend. Totaal anders dan toen ik dertien was en ook anders dan toen onze kinderen dertien waren. 

Ik ben blij dat ik mijn kleinkinderen niet hoef op te voeden in deze tijd. En ik ben blij dat ze capabele ouders hebben. Voor de rest is het afwachten en hopen dat het goed gaat. 

Ik zei het al, ik werd niet blij van de serie. Maar toch...als je interesse hebt in de leefwereld van kinderen of kleinkinderen, vind ik  het een aanrader!

Maandag, Had je me maar

 

Zo'n kraam vind ik heel erg bij Amsterdam horen. Ik geloof trouwens dat ze het 'stal' noemen, maar dat maakt niet uit.

Altijd even raden wat er verkocht wordt als-ie dicht is. Voorzover ik weet meestal haring en vis of bloemen. 

Hier zijn het bloemen. 

De schildering is oké vind ik. Maar de naam is bijzonder. Interessant. Had je me maar! 

Je kunt ook schrijven Had-je-me-maar en dan gaat het over een Amsterdamse zwerver van die naam. 

Eigenlijk heette die zwerver  Cornelis de Gelder, maar omdat hij voor Louis Davids diens nieuwe musical zingend liep te promoten met het lied Had je me maar, werd dát zijn bijnaam.

“…Had je me maar, met een knakie erbij,  Had je me maar, met een lokkie opzij,  Had je me maar, wat je hoort en wat je ziet… Ik wil wel met je vrijen, maar mijn centen krijg je niet!”

De man was heel populair en werd gekozen in de gemeenteraad.  Dat was in 1921. Toen hij voor zijn partij,  Rapaille,  geïnstalleerd zou worden,  ging dat niet door. Hij werd gearresteerd wegens dronkenschap en heeft  nooit echt deel van de raad uitgemaakt. 

Linking to Sami's Colourful World

Gezichtjes

 'Een eeuwenoude wulk,volkomen gaaf. Mijn zoon vond hem op een wadwandeling naar Schiermonnikoog. Tot zijn en mijn grote verrassing zat er een lief gezichtje verscholen, dat vraagt om een verhaaltje', mailt Anneke Broos. Nou en ze hebben  gelijk, een heel lief gezichtje.

Een prachtig gezichtje op een huis in Hattem. Van bloglezer Marja

'Zo kwam-ie uit depapieren zak', schrijft Stef van sccollections.

En Toos van In de weer dacht aan me toen ze op oud papier ophaaldag dit zag staan langs de straat

Een petje aan de kapstok in het museum. Die zag ik.

En Aleida Martens ziet de gezichtjes tijdens haar vakantie als ze ontspannen is. Dat schreef ze een andere keer. Nu was ze in Roma. 'In een klooster zag ik deze snuiter (een deel van een grotere voorstelling met een man en vrouw aan beide kanten. De kop van het zwijn is bewust gekozen,  maar de rest.... hoe dan ook, gezichtje'.

In de vitrine van de museumwinkel zag ik ook ineens een gezichtje. En daar was ik ook echt al vaak langs gelopen. Sterker nog, ik heb dat gedeelte een keer afgestoft. 

Het was de dag dat Tineke Dieks hier was en zij zag ook een gezichtje. Ook in het museum want daar kwam ze voor. Dit is een stukje van een kunstwerk van Sepher Maghsoudi. 

Dat was het weer voor deze keer. Voor deze keer... dus blijf speuren, mensen. En insturen. bettievdgriend@hotmail.com 

Het geld ligt op straat

Een tijdje geleden, kwam ik uit het Centraal Station Amsterdam. Ik keek voor me uit naar de tramrails en dacht dat ik een paar pasjes zag liggen. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het geen pasjes waren. Het was geld. In elkaar gevouwen briefjes van 5, 10 en 20. Vijfendertig euro. 

Ik keek uitgebreid rond, richting station of ik iemand zag speuren op de grond. Maar nee natuurlijk. 

Ik zag voor me hoe een toerist dit net gepind had, van plan was een hapje te gaan eten en dan ...Heel naar. 

Ik zal eerlijk zijn, mijn eerste gedachte was: het heeft geen zin om op zoek te gaan naar een politiebureau of een loket in het station. Dus yes, dat kan ik wel gebruiken. En een tijdje fantaseerde ik wat ik er mee zou doen. 

Maar het begon hoe langer hoe vervelender te voelen en ik besloot om het geld dan maar aan een goed doel te schenken. Daar ging ik even over nadenken. 

Toen ik een paar dagen later boodschappen ging doen, zat daar bij de super een man, een bekende Horinees van wie ik de zoon nog in de klas heb gehad, boodschappen in te zamelen. Voor de voedselbank.

Ik vroeg wat hij nodig had en hij zei paaseitjes. Voor de kinderen. Dus die kocht ik, deed ze in zijn kar en toen zag ik dat hij ook een potje had staan. Het geld zat nog in mijn jaszak en het leek me een prima doel. Alsjeblieft, Jan en heel veel succes. 

Een week later stond deze foto met een bijbehorend artikel in de Volkskrant. Op de foto: geld op straat. Hoe is het mogelijk hè. 

Het artikel begon leuk:

Marieke is een chaoot. Zij laat haar telefoon ergens liggen, verliest haar handtas, haar sleutels, haar portemonnee. 

Ha, nee hoor, al die spullen verliest ze niet, ze legt ze ergens op straat neer. 

En bij al die dingen laat ze een visitekaartje achter met daarop: Marieke Erkelens, verkoopmedewerker.  Plus een 06-nummer en een e-mailadres.  Overal een sleutel bij en een boodschappenlijstje. 

Dit om het persoonlijk te maken. En bij alles ook nog eens 15 euro contant. 

In totaal elf portemonnees en geldmapjes, een tas, een telefoon, twee sleutelbossen. Vijftien dingen. 

Allemaal rondgestrooid in Leiden.

Ik dacht even toen ik het las dat ik onderdeel was geworden van die proef, maar nee, bij mij was er geen kaartje bij. 

Het ging er om of mensen eerlijk zouden zijn en de spullen zouden teruggeven. 

Marieke was nog geen vijftig meter weg, of de eerste vinder belde al. 

Elf dingen werden terugbezorgd. Dertien zelfs, maar twee portemonnees waren wel geleegd. 

Dit was in Leiden en zo zie je maar weer:  we kunnen dus best een beetje vertrouwen hebben in onze landgenoten. 

(Dat laatste was trouwens niet de reden om dit experiment te houden. Het doel was anders. 

Je ziet wel eens lijstjes die aangeven hoe gelukkig mensen zijn in verschillende landen. In de Scandinavische landen altijd het meest en Nederland op plek vijf. 

Dat wordt bijv. gemeten door op inkomens te letten, op levensverwachting, op het sociale vangnet, op hoeveel corruptie. En dus ook hoe mensen met elkaar omgaan,  o.a. gemeten door een onderzoek als dit hierboven.

Het artikel stond in het katern Wetenschap en dat lees ik nooit. Maar dit vond ik echt interessant.)

Het Zoutpad en Teun en Fien

 

Tja wat zal ik hier nou eens van zeggen? 

Ik schreef indertijd heel positief over het boek Het Zoutpad, van Raynor Winn, hier. Ik vond het een indrukwekkend boek. 

Dus toen ik zag dat er een film gemaakt is naar het boek, wilde ik die graag zien. 

Eigenlijk zonder er over na te denken of dat wel verstandig zou zijn. 

Het dilemma boek of film of allebei en zo ja in welke volgorde. Deze keer dacht ik er niet over na.

Had ik beter wel kunnen doen, dat nadenken, want ik vond de film zonde van mijn tijd. Niet dat het een slechte film was, helemaal niet. 

Beetje traag misschien, maar de hoofdrolspelers waren ook heel goed gecast en er zaten mooie beelden in van het gebied waar de twee wandelden. Maar verder voegde het voor mij niets toe. Dat zeg ik, ik had het niet moeten doen. 

In dezelfde week zag ik nóg een film. Van totaal andere orde. 

Onze jongste kleinzoon (5) logeerde  bij ons. En met hem gingen we naar de film. 

We moesten hem helaas melden dat er geen popcorn zou zijn, dat is er nou eenmaal niet in ons filmhuis. 

Maar hij wilde toch wel erg graag en wij ook. Het was vakantie en dus was er 's morgens een kinderfilm.

Arthur heeft met plezier gekeken naar de film hoor. Achteraf bekeken, was hij er misschien al iets te oud voor. Hoewel dat  meestal niet zo heel veel uitmaakt.

Wat ik ervan vond, dat is een ander verhaal. 

Mijn hemel zijn alle films voor jonge kinderen zo? Zo braaf, zo ontzettend braaf?

Het ging maar door met liedjes en stemmetjes die voortdurend verkondigden hoe fijn het is om vriendjes te zijn en samen te werken. Voortdurend. 

In de reacties schrijft Judy: 'We missen Annie M. G. Die was niet zo braaf' .

En precies, dat is het!! En bovendien zat er totaal geen humor in. 

Slaapverwekkend!

Ik dacht: we hadden beter een lekker boek kunnen 'lezen'. Mijn lesje geleerd!

En de volgende logé

Meteen na Anna, kwam onze jongste kleinzoon Arthur (5) logeren. 

Arthur heeft hier wel gelogeerd, maar minder dan onze andere kleinkinderen. 

Dat kwam ook door Corona, dat heeft een frequenter bezoek tegengehouden. En als-ie kwam, was het altijd samen met zijn grote broer. 

Arthur ken ik dus eigenlijk het minst goed van allemaal. Daarom ik wilde heel graag dat-ie een keer alleen zou komen, alle aandacht op hem alleen. 

Dat was best spannend en zeker niet alleen voor Arthur. 

Superleuk was het ook. Op de collage zie je wat we allemaal deden. 

Arthur is een bouwer, daar hoef je eigenlijk niet naar om te kijken. Wel kijken natuurlijk. 

Verder beetje buitenspelen, appeltje schillen met zo'n schilapparaat, naar de film, stoepkrijten in de tuin en die dingetjes die je daar ziet, dat zijn schaapjes, lammetjes die we samen maakten. En ze waren erg lekker. 

Geluk hadden we ook nog. 

Op de terugweg  van de film zagen we dat er een paar meerkoetjongen waren geboren. Net uit het ei.

We bleven een poosje staan kijken. En vlak na deze foto, spreidde moeder haar vleugels weer over de jonkies en zou je hebben kunnen denken dat er niets gebeurd was. 

Arthur bleef twee nachtjes en daarna brachten we hem terug. Het was hartstikke leuk. 

Volgende keer komen ze waarschijnlijk gewoon weer samen, Arthur en Odin. 

Ps. Dit was op 21 april, kan je nagaan hoe ik achterloop. 

Het is bij die twee jonkies in het gezin Meerkoet gebleven. Niet meer dan twee. Ik ga wederom heel vaak even kijken, ze zijn zo schattig. En de ouders zijn zo druk met zorgen. Die werken echt heel hard.

Logeren met bollen en koolzaad

Met Pasen was onze oudste kleindochter hier te logeren. 

Ik zie haar natuurlijk niet zo vaak meer als vroeger en dan is het heel leuk als ze er eens even helemaal alleen is. 

Ze kwam haar verjaardagscadeau van twee jaar geleden innen. Een etentje. 

Anna was aan een stuk door aan het praten en vertellen over van alles en nog wat. Zo gezellig!

Verder gingen we  naar het Klompenmaeckerspad om tulpen te zien. 

We moesten er een end voor lopen, maar ze genoot onderweg net zo hard  van het fluitenkruid en vooral het koolzaad. Goeie smaak, hoor dat kind!  

Dodenherdenking en Bevrijdingsdag

Vier mei, Dodenherdenking. 

Ik plukte onderweg wat vergeet-mij-nietjes, gewoon omdat ik het zulke lieve bloemetjes vind. Thuis zette ik ze in deze pot, maakte een foto en bedacht ineens dat het een bijna symbolische foto is voor vier mei en de gelegenheid. 

Alleen zou de naam dan iets anders moeten worden, namelijk Vergeet-nietjes. 

Want vergeten... kan en mag niet. 

Op Bevrijdingsdag waren we uitgenodigd door Comité 40-45 bij het Bevrijdingsconcert. Dat was omdat ik een paar gastlessen had gegeven.   

Een concert van een bekend koor in Hoorn, Sappho.  Samen met het Hoorns Harmonie orkest en verschillende solisten. 

Alles onder leiding van Wouter Hakhoff, musicus, dirigent en componist. 

Een vol programma was het  in de fraaie, oude Oosterkerk. En ik vond het werkelijk prachtig. 

De muziek van koor en orkest, strijkers en orgel allemaal heel goed op elkaar afgestemd.  

Af en toe ontroerend. Helemaal toen een Syrisch meisje én een Oekraiens meisje een prachtig zelf geschreven gedicht voorlazen, muziek van het orkest op de achtergrond. En laat ik onze stadsdichter niet vergeten en de soliste Marinet Koeman. 

Ademloos luisteren. 

Muziek was ook de achtergrond bij het verhaal van Frisia Benima dat werd voorgelezen door de voorzitter van het koor. 

Dat koor, Koninklijke Concert-en Zangvereniging Sappho, werd opgericht in 1851 en bestond dus al lang toen het Joodse meisje Frisia Benima in Hoorn kwam wonen, op kamers.   

Omdat ze hier een baan kreeg. Dat was in 1929

Frisia was afkomstig uit Amsterdam, net als mijn moeder.  Ze was geboren in 1911, net als mijn moeder. 

Ik denk dan meteen dat mijn moeder en zij elkaar gekend zouden kunnen hebben. Misschien was dat ook wel zo. 

Enfin, Frisia werkte, werd lid van van het koor. In 1936 deed ze mee aan het jubileumconcert. Ze kwam ook in het bestuur van de vereniging, als penningmeester. 

Ze bleef nog aan toen de oorlog begon, maar lang duurde het niet. 

Het ging natuurlijk mis zoals wij weten en via Amsterdam en Vugt kwam ze op 7 juni 1943 aan in Westerbork. De volgende dag al werd ze op transport gesteld naar Sobibor. Daar werd ze meteen vermoord. 

Foto: Oud Hoorn

Frisia Nora Benima werd tweeëndertig jaar. Niet net als mijn moeder. Die werd drieënnegentig. 

Het hele verhaal van Frisia, kun je hier lezen. Klik.

Monday Mural

 Het kan bijna niet zijn dat je in Amsterdam rondwandelt en dat je dan niets bijzonders ziet. Echt altijd zie je wel wat.

Deze keer dus deze mural. Ik weet niet wat ik er van vind,  met dat oog. Maar mooi geschilderd is het in elk geval wel. 

Toen ik googelde naar meer info en vooral naar de maker (niet gevonden), vond ik wel verschillende afbeeldingen van het paardengedeelte. Met graffiti aan de linkerkant. Daar is nu dat oog voor in de plaats gekomen. Waarschijnlijk was de muur al voorbereid en moest de maker dankzij die vandalen weer opnieuw beginnen.  

Goed afgelopen!

En op dezelfde wandeling stuitte ik weer op een nieuwe en  bijzondere gevel. Namelijk de gevel van de Universiteitsbibliotheek. Aan de Nieuwe Doelenstraat in Amsterdam. 

Hij is denk ik al eens eerder vertoond bij Sami, maar ik vind hem zo bijzonder dat-ie best nog eens mag.

De gevelversiering bestaat uit 3D geprinte letters.  In 24 talen staat daar de zin: Lees maar, er staat niet wat er staat. Dat is een regel uit een gedicht van Martinus Nijhoff. 

Zo, dat was het weer voor vandaag. Linking to Sami's Colourful World

Koningsdag (vervolg)

 Mocht je nou, na mijn eerste blogje,  de indruk hebben gekregen dat het wel meeviel met de drukte in Amsterdam op Koningsdag, komt daar nu vast verandering in.

Het kwam allemaal heel langzaam op gang, maar toen werd het ook heel, heel erg druk. 

Deze foto's zijn gemaakt vanuit een slaapkamer boven. Je ziet nog net het dak van de partytent. 

Voornamelijk jongeren zijn het en de sfeer was supergezellig. 

Noor en Jet waren er ook (met hun ouders en Anna) en zij deden met zijn tweetjes zeer goede zaken en verdienden heel veel geld met nagels lakken. 

Er kwamen zelfs een paar 'vaste klanten', die het vorig jaar zo leuk hadden gevonden. 

Je kon een nagel laten doen. Of vijf of tien. De volgorde was rood, wit, blauw, oranje en dan voor de pink goud. Zelf heb ik nu nog een gouden pink want ik heb geen remover of aceton en M. had nog slechts een klein restje. Dus vooruit maar, die pink zal wel slijten. 

Toen het echt heel, heel druk werd, keek niemand meer naar mijn handel en hebben we dat wat over was ingepakt. Lekker makkelijk hoor, we konden het gewoon binnen laten staan en een dag later ophalen. 

Jullie vroegen naar mijn verdiensten. Ik heb precies 50 euro verdiend én (ik heb het bijgehouden): vijftig (50) spullen kwijt. En nog een paar dingen die bij nader inzien toch mee gingen met de kleindochters.  Dat die spullen allemaal weg waren  was lekker en de rest is linea recta naar Dorcas gegaan. 

Wij gingen om een uur of drie richting station. De weg naar het station was ook superdruk, maar de stemming onderweg bleef gemoedelijk en gezellig. We  hebben er wel heel lang over gedaan en ook wat omwegen genomen, die dan ook weer druk bleken te zijn en kwamen tenslotte bekaf maar zeer tevreden thuis. Heel jammer dat het de laatste keer was. Maar de herinnering en de foto's blijven. 

En dan komt er nog een herinnering. Zie je dat tafeltje dat Noor en Jet gebruiken voor hun nagellakwerk? Dat tafeltje hadden Dirk en Ellis vorig jaar van de straat geplukt voor die twee om aan te werken. 

Ik vond het eigenlijk zo'n leuk tafeltje,  (hoewel heel erg verwaarloosd en rot en gammel), dat we het toch mee naar huis namen.

Mijn man is hier bezig om het heel mooi te maken. Het moet gaan dienen als plantentafel, een plek waar ik mijn stekjes op kan zetten. Een extra plek bedoel ik. Het wordt prachtig, dus daar kom ik vast nog wel eens op terug.