Door het raam naar buiten kijkend, in het H'ARTmuseum in Amsterdam zag ik hem al, deze kunstenaar. Wat je noemt en plein air.
En ik dacht als ik straks buiten ben loop ik er even naar toe om te kijken. En dat deed ik ook. Hij wilde geen praatje dacht ik en dat deed ik dus niet. Foto's maken echter dat vond hij desgevraagd prima.
Het was een grauwe, grijze dag zoals zo vaak de laatste tijd, maar het leek me dat hij er uitstekend paste en die sfeer kwam ook goed over op zijn werk. Ik vond het echt mooi.
Grappig eigenlijk, ik vond wat ik daar buiten zag bijna net zo mooi als binnen in het museum.
Het was echt een extraatje. Misschien werd hij wel ontdekt. Het was tenslotte het Amsterdam museum.
'Ineens zag ik het, haha, dit gezichtje op de achterkant van de sluitclip van de lunchtrommel van de kleinkinderen. En die heb ik toch al heel wat keren in handen gehad….', appte mijn bijnabuuf Kitty.
En Inge had ongeveer hetzelfde met deze schraper: 'Deze schraper is al heel wat jaren in mijn bezit, maar nog nooit zag ik het gezichtje. Tot nu net'.
Tineke Dieks dronk koffie met collega's en zag dit gezichtje. 'We zagen het allemaal', schrijft ze.
Het was gek, maar ik zag het niet. Dat mailde ik aan Tineke en toen stuurde ze dezelfde foto met daarop ogen neus en mond aangegeven. Ik zag het.
Jullie zullen het vast in een keer zien, maar zo niet laat ik het tweede plaatje aan het eind van deze dag zien.
Jeanne dan: 'Ineens zag ik een gezichtje in de fietstas. Ik dacht, ik geef m maar eens door'.
Een leuk mailtje van een mij tot nu toe onbekende bloglezer: Elly uit Schagen. 'Goedemorgen Bertie ,
Met plezier lees ik dagelijks jouw blog. Ook geniet ik van de gezichtjes. Bij de Hema kocht ik een combinatie van stok en vloertrekker die je in elkaar klikt, Dit was het resultaat'.
Dank allemaal en zoals altijd: Blijf speuren, mensen én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com
Zoals afgesproken hier nog even 'de verklaring' voor het koekjesgezichtje:
Het was een indrukwekkende vakantie. We zagen echt ontzettend veel moois en biijzonders. En ik was vooral onder de indruk van het feit dat we daar waren, dat ik daar op de Chinese muur stond.
Veel souvenirs nam ik niet mee. Eentje maar, een muismat met een fraaie afbeelding. Ik nam hem meteen in gebruik toen we thuis waren. En bijna veertien jaar deed deze mat dienst.
Nu ineens was het klaar. Aan de achterkant lieten meer en meer stukjes los. Jammer!
Geen idee waar ik een nieuwe leukerd zou kunnen kopen, vast in een computerzaak, maar ik had geen zin daar naar te zoeken.
Dus dan maar googelen op 'gepersonaliseerde muismat'. Raak!
De foto stond nog in een mapje op mijn bureaublad, ik was nog steeds van plan die een keer te laten afdrukken. Dat hoeft niet meer want... ik nam dan wel geen souvenir mee uit de Efteling, maar heb er nu toch een. Een nieuwe muismat.
Maanden geleden, in 2024, waren we in de Efteling.
Het was een indrukwekkend en lang weekend. Het was mooi en bijzonder. En ik was vooral onder de indruk van het feit dat we daar waren, in de Efteling, met allemaal. Vanwege ons 45-jarig huwelijk.
We gingen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen naar Zuiderzeelicht.
Je begint in het Binnenmuseum met een kleine tentoonstelling over het voormalige eiland Schokland in de Zuiderzee.
Dan loop je naar het Buitenmuseum er tgenover.Het is inmiddels donker en het museum is open en sprookjesachtig verlicht.
Daar ga je met een groepje rondwandelen en op vaste punten wordt een deel van een verhaal verteld. Het verhaal van deze editie, de zesde, heette De Schelp van Schokland.
Er is iedere keer een andere verteller en nu was dat Huub Stapel.
Het is knap geregeld want op die vaste punten is een stoplicht en als dat groen is mag je doorlopen naar de volgende scene. Zodat je niet met heel veel mensen tegelijk staat.
Het verhaal gaat over Reijer en Marrijtje. Dat zijn twee kinderen van Schokland. Hij een visserszoon en zij de dochter van de schoolmeester. Ze worden vrienden.
Dan in 1825, komt er een verschrikkelijke stormvloed en Reijer moet met zijn ouders vluchten naar de zolder omdat het water snel stijgt. En daar is het ook niet veilig.
Vader doet zijn gouden oorring in. Een ring met zijn intialen. Als hij niet zou overleven, verdrinken, kon hij geidentificeerd worden en was er geld genoeg voor de begrafenis.
(Ik wist wel van de gewoonte van oorringen voor vissers, maar niet waarom)
Nou, zo'n verhaal dus en gelukkig met een mooi slot.
Ik vond deze editie van Zuiderzeelicht erg goed!
Het verhaal is gebaseerd op een boek van de jeugdboekenschrijver André Nuyens: Nooit meer terug. Over de tragische ondergang van Schokland.
Ik ben dat boek nu aan het lezen en het is een absolute aanrader en niet alleen voor de jeugd!
Ik las ook het boek Het eiland van Anna, van Eva Vriend, over Schokland. Een paar jaar geleden waren wij al eens naar Schokland. Ik heb er een paar keer iets over geschreven omdat ik het gebied en het verhaal van het eiland intrigerend vind. We konden toen niet het museum daar bezoeken, door Corona, maar dat wil ik nu toch nog een keer doen.
Ik heb nog een paar blogjes liggen, zoals deze. die zal ik nog plaatsen en daarna wordt het een poosje twijfelachtig. Jullie snappen wel waarom. Dank voor alle goede wensen!
'Mijn' pedicure heet Debby en wij kunnen goed met elkaar overweg. Zij is ook echt een schatje vind ik.
We komen er ook bijna bij iedere behandeling achter dat er iets is dat we allebei nog nooit van andere mensen hebben gehoord en dat wij dat dan allebei hebben.
Gewone dingen hoor, dat ik bijv. niet met mijn man kan hardlopen omdat ik niet tegen het geluid van de beweging van zijn arm tegen het trainingsjack kan. Dat heeft zij ook.
Heel grappig.
'Ik durf het bijna niet meer te zeggen', zegt zij dan als er weer eens iets aan de orde komt, 'maar...'.
Best bijzonder ook. We schelen ruim dertig jaar in leeftijd. Het praat natuurlijk makkelijk als je in zo'n stoel ligt en iemand frunnikt aan je tenen.
Ik bedoel zo'n band heb ik niet met de tandarts.
Meestal aan het begin van het jaar geeft Debby haar klanten een cadeautje. En deze keer was dat een maskertje. Zij is ook schoonheidsspecialiste, vandaar
Ik ben daar niet van, maar ik vond het superlief en na een paar dagen ging ik eens kijken.
Niet goed kijken, want dan had ik geweten dat het een huidmasker was, dat kletsnat in dat zakje zat en eigenlijk wel meteen moest worden gebruikt toen het zakje open was
Dus niet wat ik dacht een soort slaapmasker.
Het viel nog niet mee om dat masker uit te vouwen, ik snapte er niks van. Maar met hulp van mijn man lukte het en daar lag ik.
Om meteen tot de conclusie te komen dat ik er eigenlijk geen tijd voor had. Het moest tien tot twintig minuten en ik hield het bijna tien minuten vol.
Mijn huid voelde daarna wel lekker aan, dat moet ik zeggen!
Op sommige plekken en ja hoor ik ging onderuit op zo'n plek. Op de fiets. Aan de overkant van de weg bijna voor mijn deur. 9.30.
Via de huisarts naar het ziekenhuis naar radiologie.
Foto , nog een foto en... linkerschouder gebroken!
Door naar de Spoedeisende Hulp en man daar was het druk! Gesprek, onderzoek, operatie misschien? Nieuwe foto. Niks drinken of eten tot 15.30. Geen operatie, heel veel pijn en naar huis. Paraceta, ibu en een doek. Heel veel pijn, maar niet zo erg als precies 2 jaar geleden met de gebroken rug en pols
Onze oudste kleindochter was een beetje van slag dus ik rekende haar voor: ik ben 73 en in de eerste 71 jaar brak ik niks. Zo bekeken valt het mee, toch?
Hier zie je een ets. Van Hercules Segers (1589/1590-1633-1640) om precies te zijn. De titel is 'Tobias en de engel'.
In de tentoonstelling in ons museum, was een animatie gemaakt waarbij deze ets overvloeide in een ets van Rembrandt, getiteld 'De Vlucht naar Egypte'.
Die animatie kan ik hier niet laten zien, maar ik kan wel de ets van Rembrandt hier plaatsen. Komt-ie:
Als je nou heel goed kijkt zie je dat het landschap, links op beide etsen, hetzelfde is, precies hetzelfde. Segers' ets was er eerder en dus is de conclusie dat Rembrandt hier de etsplaat, de koperen etsplaat van Segers, heeft gebruikt om daar vervolgens zijn eigen draai aan te geven, namelijk een geheel andere voorstelling.
Dat was voor mij het eerste interessante. Dat je zo'n etsplaat dus kennelijk helemaal opnieuw kan bewerken. Ik had geen idee.
Noem het recyclen, noem het photoshoppen, noem het wat je wilt, het is echt bijzonder.
En daarna kwam er iets leuks. Je moet heel goed kijken, maar dan zie je dat op de ets van Rembrandt, de vleugel van de engel van Segers nog steeds te zien is. Rechtsboven in dat geboomte.
Per ongeluk, expres? We weten het niet. Ook niet waarom Rembrandt de etsplaat van iemand anders wilde gebruiken. Had hij haast, had hij geen zin? Was het een slordigheidje? Was het in een arme periode? (Koper was duur.)
Je ziet trouwens ook nog een stukje van het zwaard van de engel op de ets van Rembrandt.
Toen ik dit verhaal vertelde aan een bezoeker zei die: Ik denk dat Rembrandt het expres heeft gedaan, expres de vleugel heeft laten zitten. Als symbool voor een beschermheilige voor Jozef en Maria.
(ik denk dat niet, maar het was vlak voor de Kerst en ik vond het een mooie, lieve Kerstgedachte).
Enfin, zondag was de laatste dag van de Rembrandt tentoonstelling en zaterdag mijn laatste dag. De eigenaar van alle tweehonderd etsen, Jaap Mulders, was er zelf en gaf een rondleiding. Dat deed hij best vaak en als hij in de zaal was waar ik 'stond', luisterde ik natuurlijk mee.
Deze laatste keer vertelde hij nog iets dat ik niet eerder had gehoord.
Je moet nu even écht heel goed kijken want anders zie je het niet. Maar op het eerste plaatje, dat van Segers, zie je, linksonder in de hoek, een wit sliertje. Een takje denk ik.
Als je nu op hetzelfde stukje van de ets van Rembrandt kijkt, is dat witte sliertje/takje, dus ook linksonder, veranderd in een klein salamandertje.
Zie je het?
Rembrandt heeft hier even heel subtiel laten weten dat hij de ets van Segers heeft gebruikt.
Want... een salamander staat voor transitie, voor verandering!
Over het leven van Rembrandt is veel gezegd en geschreven. Geen wonder natuurlijk want hij was een groot kunstenaar met een interessant, mooi en ook wel bij periodes een verdrietig leven. In alle gevallen boeiend.
Toch is niet alles duidelijk over Rembrandt, zo weten we niet eens in welk jaar hij werd geboren. Dat kan 1606 of 1607 zijn geweest, afhankelijk van de geraadpleegde bron.
Hoe dan ook, dit zelfportret met zijn vrouw Saskia is een ets uit 1636. Het staat er op in zijn eigen handschrift.
Rembrandt was toen dus dertig of negenentwintig. En Saskia, die gedoopt werd in 1612, was vierentwintig jaar oud. Ze had net hun eerste kindje begraven.
Ik vind de ets fantastisch, die kop van de schilder, zo mooi en een dubbelportret is ook speciaal.
Maar er is nog iets bijzonders.
Als je goed kijkt, zie je op het voorhoofd van Saskia boven haar rechterwenkbrauw een haartje.
En nou denk je misschien dat dat niks bijzonders is. Gewoon een haartje, geëtst en wel, toch?
Maar het is wel bijzonder.
Kijk van een etsplaat kun je meerdere afdrukken maken en dat gebeurde ook vaak. Er zijn van deze ets drie of vier afdrukken bekend. Dat kan. Dan zijn ze soms een beetje lichter of juist niet of er is iets aan veranderd.
Maar deze ets, is de eerste afdruk. De 'eerste staat', zo heet dat.
En op alle andere afdrukken is het haartje van Saskia verwijderd.
Ja daar kan ik dan lang over nadenken. Heeft Saskia gezegd: Nou zeg Rembrandt, ik vind het beetje slordig, kan het weg? Heeft Rembrandt het zelf gezien en gedacht, neee dat gaat zo niet. Of was het een leerling misschien die ingreep?
We weten het niet en het zal ook wel niet meer duidelijk worden denk ik.
Maar dit portret mét het haartje van Saskia is in elk geval uniek en bijzonder vind ik.
Als ik ooit een veelzeggende foto maakte, dan is het deze:
Want de Rembrandt tentoonstelling, de tentoonstelling met de etsen van Rembrandt is voorbij. Er moet plaatsgemaakt worden voor iets anders.
Tweehonderd etsen waren er te zien. Allemaal in het bezit van Rembrandt-verzamelaar Jaap Mulders.
Ik hield helemaal niet zo van etsen. Maar ja, ik heb best veel diensten gedaan in het museum en als het niet druk was, ging ik zelf kijken.
En kijken en nog eens kijken.
Tsjonge, wat heb ik er van genoten en wat heb ik een bewondering gekregen voor het werk van Rembrandt. Die hele kleine krasjes, allemaal met een doel.
'Rembrandt de fotograaf', was de titel van de tentoonstelling.
Er waren natuurlijk nog geen camera's in zijn tijd, maar goed beschouwd deed Rembrandt precies dat wat een fotograaf doet. Rembrandt liet zien wat hij zag.
Werken met een naald op een koperen plaat en dan een afdruk maken. Echt geweldig.
En ooh wat kwamen al die etsen prachtig uit in het onttakelde museum.
Ik kom er deze week nog een of meer keer op terug, want er zijn zulke mooie verhalen te vertellen bij die etsen. Ik ga het missen. De etsen zelf, maar bijvoorbeeld ook de reacties van de bezoekers, de hele sfeer.
Jammer dus, maar vanaf 1 februari is er een nieuwe tentoonstelling te zien in het museum. In het nog steeds leeggeruimde museum.
Dus toch weer tijdelijk open. Ik weet er nog niet heel veel van, behalve dat wat er op de site van het museum te lezen is:
'De expositie 'Time in Fashion' toont hoe tijd de mode raakt - en hoe mode de tijd raakt. Van 1 februari t/m 1 juni 2025 leggen drie ontwerpers verschillende tijdlagen bloot in hun kunstzinnige ontwerpen in het Westfries museum in Hoorn. Van wegwerpmode tot 17e-eeuwse elitetaal in kleding.
Met ontwerpen van modedesigner Sepehr Maghsoudi, kostuumdesigner Rien Bekkers en papierkunstenares Asya Kozina uit Oekraïne'.
En tot die tijd, tot de opening, kun je nog steeds de Statenpoort bezoeken, waar een zeer fraaie presentatie, een multimediashow, te zien is over Hoorn.
Toen onze jongste kleinzoon Arthur werd geboren, konden we er gelukkig meteen naar toe. Hij was zo'n schattig baby'tje.
In de eerste weken reisden we vaak naar hem toe.
En toen kwam Corona en hebben we een heel stuk van zijn ontwikkeling gemist.
't Was niet dat we hem niet zagen, zijn ouders stuurden heel veel foto's en filmpjes en we hadden veel contact. Arthur herkende zelfs onze stemmen.
Maar ja, wat je wil is zo'n kindje vasthouden en knuffelen en dat ging niet. Wat lijkt dat trouwens allemaal al lang geleden. gelukkig maar. En kijk nu eens:
Iets minder dan een jaar geleden ging deze kleinzoon van ons voor het eerst naar school. Naar de baisschool. En ik had er, net zo als bij alle (klein)kinderen, een klein beetje buikpijn van.
Ik vind zo'n school een beetje de grote wereld.
Maar ja, het is zoals het is, je moet er in, in die wereld.
Het is goed gegaan hoor, op school. En ook de rest van het jaar was goed. Kijk maar naar de collage ter ere van zijn verjaardag, vandaag.
Vandaag wordt onze Arthur vijf. Vijf jaar! En dat gaat gevierd worden.
Ooit, toen ik nog op een musical-popkoor zat, zongen wij stukken uit de musical Wicked.
Ik denk dat ik de musical ook gezien heb, in London, maar daar ben ik niet helemaal zeker van.
Hoe dan ook, er is nu een film. En die wilden we graag zien.
We gingen met onze dochter en de kleindochters en dat was natuurlijk al leuk.
(Ik vind het bovendien voor een keertje ook leuk om in een gewone bios te zitten ipv in een filmhuis. Mét popcorn!)
Er was, net als bij ons in de cinema, géén pauze, wat ik prettig vind. Kon ook bijna niet, want de film duurt twee uur en drie kwartier.
Ik was wel behoorlijk teleurgesteld na afloop.
Dat kwam niet door de film, maar doordat ik iets had gemist. Namelijk dat de film helemaal niet klaar was.
Dit was deel 1 en deel 2 is er nog niet. Die komt 27 november van dit jaar in de bioscoop. Wachten dus. Tot 27 november!! Tsss, echt iets voor deze zeer geduldige blogger.
Nee, dat vond ik echt heel erg jammer. Maar ja, niks aan te doen.
Ik vond de film boeiend en knap gemaakt.
Het gaat over twee jonge vrouwen, Elphaba en G(a)linda. Ze zijn totaal verschillend in alles en bovendien is Elphaba groen.
Ze leren elkaar kennen in Oz, aan de universiteit van Shiz en hoewel het er aanvankelijk niet op lijkt sluiten ze, ondanks de vele tegenstellingen, vriendschap.
Uiteindelijk gaan ze de Wizzard of Oz ontmoeten, in de Emerald City . En dan moeten er keuzes worden gemaakt.
Het is een beetje sprookjesachtig en mooi om te zien.
De film is grappig, door het spel van Ariana Grande. Wat een type is zij.
Er zit ook een diepere laag in, eigenlijk zoals in sprookjes.
En de andere hoofdrolspeelster, Cynthia Erivo... ik vond haar onvergetelijk met haar groene hoofd.
Om die reden laat ik de trailer zien, want anders heb je er misschien geen voorstelling bij
Een bloghop, vind ik leuk, dus ik dacht ik doe mee met deze: Favorieten 2025. Bedacht door Elizabeth. Klik
De eerste keer is het onderwerp muziek. Favoriete Muziek nog wel.
Tsja... nu doet zich hier een probleem voor dat ik regelmatig heb: ik kan niet kiezen. En al helemaal niet op muziekgebied.
Wel kan ik natuurlijk iets zeggen over muziek waar ik van hou en dat is dat ik ben blijven steken in de sixties. De muziek uit die jaren en dan aangevuld met wat musical en wat klassiek, dát is mijn favoriete muziek
Ik hou van de Beatles en van Abba. Ik hou van Pink Floyd, Bob Dylan, Leonard Cohen en Boudewijn de Groot. Van de West Side Story. Ik hou van... die lijst is zeer uitgebreid.
Eigenlijk hou ik van al mijn platen, mijn oude platen, die ik kocht tot ik een jaar of dertig was en daarna niet meer. En ze worden nog altijd gedraaid hier in huis.
En er wordt meegezongen. Door mij en ook door mijn man. Ha, ja hoor wij zijn echt extreem gezellig.
Ik ben een keer bij een optreden geweest. Hij was al oud en zijn stem niet helemaal meer zoals die was. Het was echter zo mooi om die hele zaal met sommige nummers heel zacht mee te horen zingen. Onvergetelijk.
Enfin, Moustaki dus.
(Maar als ik vandaag moest kiezen had het best iemand anders kunnen zijn).
Een kaart, per post. En als er dan ook nog zo'n fraai gezichtje op staat...
De kaart werd me door Emie gestuurd. Het is de stadsstoren van Turckheim in de Elzas . La porte de France avec son nid de cigognes
En op dezelfde dag een mailtje van Stef van Sc Collections: Vond deze in het wrakkenmuseum onder Schiphol. Vliegtuigwrakken uit WW II opgegraven in de Haarlemmermeerpolder.
Josephine van Création, klik : 'Het was op zich een saaie paal maar in het middenstuk zag ik deze versiering en dat is toch duidelijk een gezichtje. Of eigenlijk zie ik er twee. De onderste een bolle kop met een sikje, de mond en ogen staan op stand treurig, net als de wenkbrauwen. Maar in het geheel zie je twee gezichten, met hoge ogen en met dikke overhangende oogleden, echt vrolijk rondkijken. Blij dat ik nu ook eens een gezichtje ben tegengekomen'.
'Mijn man liet me iets zien op een website en daar zag ik een gezichtje!', zei Conny
'Goedemorgen Bettie, toen ik de judaspenning aan het pellen was, zag ik opeens dat ik gadegeslagen werd. Nou kwam dat even mooi uit, had ik weer wat voor jouw gezichten collectie', zei Toos
Heidi dan: 'Afgelopen zomer in Portugal maakte ik deze foto die ik onlangs wilde weggooien. (snapte niet meer waarom ik deze foto nam). Ineens wist ik het weer...'
En de laatste zag ik zelf terwijl ik een overheerlijk broodje at in Cafe Het Papeneiland in Amsterdam. Een camera
Dat was het weer, de eerste aflevering van dit jaar. Dank allen en als altijd, mensen: Blijf speuren en insturen!
.JPG)
.jpg)
.jpg)
