Argentijnse Avonden

Literaire non-fictie. Zo wordt het genre van dit boek genoemd. Een vervelende term, want wanneer is iets literair. Maar die discussie hebben we al gehad bij de literaire thrillers. Non-fictie is het zeker. Het is het levensverhaal van Ida van Mastrigt en ook van haar vader Rinus van Mastrigt. Die vader, uit Rotterdam, besloot in 1937 op de fiets naar Indië te reizen om daar werk te zoeken. Het lukt, hij trouwt daar, krijgt twee dochters, maar komt uiteindelijk in een Jappenkamp terecht. Dan volgt een scheiding en komen de dochters Ida en Miep (via Rotterdam) in Argentinië terecht. In een Nederlandse kolonie Tres Arroyos tussen gereformeerde kolonisten. Ida trouwt met één van hen.
Het boek begint en eindigt met een bezoek van de koningin aan Tres Arroyos in 2006. Ida is consul geworden en begeleidt de koningin tijdens haar bezoek.
Ik kan echt ontzettend genieten van zo'n verhaal. Net als bij Luchtmeisjes, je kan het niet verzinnen. Sommige mensen maken zoveel mee dat het bijna niet te geloven is. Carolijn Visser heeft de verhalen opgeschreven. Dat deed ze goed en verder hoefde ze niet zo veel meer aan te doen. Tenminste, dat lijkt mij.

Cadeautje

Een tijdje geleden had ik me aangemeld bij een site van de openbare bibliotheken om vragen te beantwoorden. Zo'n beetje met als doel om de bibliotheek beter op de hoogte te brengen van wat er bij de mensen leeft. Ik werd uitgekozen en heb inderdaad heel wat vragen beantwoord. Was wel leuk om te doen. Nog leuker werd het toen ik als bedankje boekenbonnen ontving ter waarde van 30 euro. Die bonnen brandden in mijn zak en dit zijn de boeken die ik er onmiddellijk voor kocht. Nou ja eigenlijk alleen het onderste boek,want dat was een dure.  Maar toen ik toch aan het snuffelen was nam ik het bovenste boek erbij. Schiet niet op natuurlijk.
Wat is dat bijzettafeltje trouwens leuk, 't is mijn eigen tafeltje hoor, maar nu ik het zo op de foto zie valt het meer op.

Naar Blokkertje toe

Stuur een foto heeft als thema 'beelden' en ik dacht meteen aan dit beeld. Het staat in Hoorn en op zaterdagmiddag is het altijd heel druk op de plek waar het beeld staat. Centrum van de stad én markt. Niemand lette gistermiddag toen ik de foto ging maken op het beeld. Maar toen ik mijn fiets ging neerzetten en uitgebreid de tijd nam voor een foto was er plotseling veel belangstelling.Opeens viel het op. Grappig.

'Naar Blokkertje toe', heet het. Jacob Blokker vestigde zijn eerste winkel in 1896 hier vlakbij. Honderd jaar later schonk het bedrijf dit beeld aan de gemeente Hoorn. De kunstenares is Karin Beek.

Meer beelden? Ga even kijken bij Stuur een Foto, hier.http://stuureenfoto.wordpress.com/ Maar nog leuker zou het zijn als je meedoet. Het barst van de leuke beelden in Nederland en waarschijnlijk fotografeer je ook wel eens wat als je op vakantie bent.

De dametjes gaan voetballen!

Deze is ook leuk! Mijn nieuwste Inge Loök. Van een Nederlandse Postcrosser uit  Rijswijk nota bene! Dankjewel, Karen!

Dekbedovertrek

Is er misschien iemand die mij kan vertellen hoe het komt dat een dekbedovertrek altijd binnenstebuiten uit de wasmachine komt, maakt niet uit hoe je het er in gestopt hebt?

Portret

Haha, waar zouden we toch zijn zonder Kunstuitleen. Nou ja, waarschijnlijk ook gewoon thuis hoor, net als nu. Maar dan zeker zonder dit fantastische portret dat nu onze kamer opvrolijkt. Want het is niet een doekje dat we zouden kopen. Sterker nog, toen Hare Majesteit eenmaal hing wilde ik haar meteen al terug brengen. En toch... hoe langer ze hangt, hoe zekerder ik weet dat ze een tijdje mag blijven. Een hele tijd misschien wel, want ik word echt vrolijk van haar.
Leve de Kunstuitleen! Nu ik er over nadenk, we hebben op dit moment twee koninginnen in de kamer. Zij van Engeland die de hele tijd naar me zwaait, (bij zonneschijn zwaait ze ) en nu deze. Heel gek, want in mijn hart ben ik Republikein! Eh, niet helemaal natuurlijk, maar best wel zeg maar.

Luchtmeisjes

Het gegeven van dit boek vond ik interessant. Het gaat over de allereerste KLM-stewardess Hilda Bongertman en over Trix Terwindt, één van de eerste stewardessen. Beide vrouwen hebben moeten knokken voor hun baan, ze waren avontuurlijk, beroemd en vrouw. Hun werk was nieuw en spannend en soms omgeven door glamour. Maar ze moesten zelf een thermosfles water meenemen om de passagiers van koffie of thee te kunnen voorzien. Het was 1936.  De tweede wereldoorlog veranderde alles. Trix Terwindt was de eerste vrouwelijke Engelandvaarder. Ze werd parachutist. Toen ze in bezet Nederland werd gedropt liep alles mis en kwam ze uiteindelijk in Ravensbrück terecht. Daar werd ze in 1945 bevrijd.
Hilda Bongertman daarentegen werd lid van de NSB, een prominent lid zelfs. Ze werd na de oorlog in een kamp opgesloten. In 1947 kwam ze vrij.
Daarna, je had het niet kunnen verzinnen, kreeg Trix een relatie met een NSB-piloot en Hilda met een vrouw die in het verzet had gezeten.
Twee vrouwen, twee levens...

Onderweg

Onderweg kom je mensen tegen. Die soms niet op de foto willen en soms juist wel. Mensen die willen poseren en mensen die er geld voor vragen. Mensen waar je een praatje mee maakt of mensen waar je stilzwijgend toch contact mee hebt.
Deze meneer in Jordanië deelde de smerigste koffie ooit uit. En in welke categorie hij valt kun je waarschijnlijk wel raden: hij wilde poseren en vroeg geen geld.
Het was in Jordanië, gewoon onderweg! En ik denk dat hij precies past in het thema bij Stuur een Foto: Mensen onderweg.

Ombra Mai Fu

Nog zo'n trend die ik eigenlijk niet begrijp: begrafenissen van beroemde schrijvers worden in z'n geheel door de Nos uitgezonden. Harry Mulisch hadden we natuurlijk al en nu pas geleden Gerrit Komrij. Ik heb de laatste begrafenis gezien. Er werd meerdere keren ingezoomd op het verdriet van Komrij's partner en af en toe ook op zijn lach als iemand een grappige herinnering ophaalde. Ik wil dat eigenlijk niet zien geloof ik. Ik ken die partner niet en ik kende Gerrit niet. Niet persoonlijk. En dat hun vrienden iets moois te vertellen hebben is fijn natuurlijk, maar ik hoor daar niet bij.
Toch heeft deze plechtigheid behoorlijk indruk gemaakt en dat kwam door een lied dat ten gehore werd gebracht: Ombra Mai Fu. Ik kende het vaag, houd niet erg van opera, maar nu hakte het er in zal ik maar zeggen. Dat heb je soms.
Ik was even aan het googelen omdat ik de betekenis wilde weten en stuitte op deze uitvoering van Andrea Bocelli. Het is een soort reclame voor Rome geworden, ach Rome...

Opperdoezer Ronde

Opperdoezer Ronde... Ach, wat vond mijn vader dat toch lekker. Hij hield van een gekookte aardappel, met een beetje jus of een klontje roomboter. En de Opperdoezer Ronde, dat was in zijn ogen het hoogst haalbare op aardappelgebied. We zijn menig keer naar Opperdoes gereden om daar een paar kilo te kopen.
Zelf houd ik helemaal niet van aardappels. Helemaal niet. Maar echtgenoot kookte vorige week Opperdoezers en ik heb gesmuld. Echt waar. Heerlijk!
Meer over deze aardappel: klik.http://www.opperdoezerronde.nl/Home

Trouwen

Haha, ik lees net dat Frans Bauer gaat trouwen. Voor de tweede keer. Met zijn eigen vrouw. Ja, want toen ze de eerste keer trouwden was hun jongste kind nog niet geboren en dus missen ze dat kind op de trouwfoto. En daarom doen ze het gewoon nog een keer.
Persoonlijk mis ik alle drie onze kinderen op onze trouwfoto, maar voor mij is dat toch echt geen reden om het nog eens te doen.
Nou zal het me verder worst wezen of de vrolijke Frans drie keer trouwt of dertig keer en het interesseert me ook niet met wie.
Maar het is wel een beetje een trend, nog een keer trouwen, je gelofte vernieuwen. Ik hoor het steeds vaker en ik snap het eigenlijk niet. Waarom zou je? Kan iemand me dat uitleggen?

Stuur een foto: Bruggen

Els vraagt bij Stuur een Foto deze week bruggen. Ik had ze voor het uitzoeken hoor, de bruggen. Blijkbaar hou ik er van. Maar deze is recent, dat zie je natuurlijk wel. Ik maakte hem een paar weken geleden in London. We waren ergens helemaal achterin de Docklands en ik had gelezen dat er een voetgangerstunnel onder de Theems is, daar in die buurt. Dan zijn wij wel zo dat we daar dan ook door willen. Zo gezegd zo gedaan. We kwamen uit aan de andere kant en besloten langs de rivier te lopen tot ongeveer bij de Tower. Het is leuk, je kunt inderdaad grote stukken langs de Theems lopen. Af en toe wordt je een stukje omgeleid en dan kun je weer verder. Maar die Tower kwam maar niet in beeld. We hebben echt wel een paar uur gelopen. Ik heb zelfs nog even getwijfeld of we wel de goede kant op gingen. Maar uiteindelijk verscheen hij toch,  met tot onze grote verrassing de Olympische ringen eronder. Het was een beetje aan het eind van de middag en door de iets gekleurde lucht een prachtig gezicht. Overigens was het toen nog een heel stuk lopen. Toen we er waren wilden we de brug ook over, maar hij ging net open. De ringen werden opgehaald, er passeerden een paar grote schepen en toen mochten we erover. De ringen kwamen op dat moment nog niet terug. Dat zagen we veel later op de avond gebeuren.
Meer bruggen? Klik!

Wiskundetoppers

Wiskundetoppers!! Twee jongens van 16 en 17 deden mee aan de Internationale Wiskunde Olympiade in Argentinië en wonnen daar een gouden medaille. 'De laatste opgave was de moeilijkste', zei een van hen. 'Er zit geen diepe wiskundige stelling achter, maar je moet heel erg out of the box kunnen denken'. Ik ben dan altijd verbijsterd. Dat iemand van zestien dat dus heeft kunnen leren in die zestien jaar. Zoveel wiskunde en dan ook nog out of the box!!

Isaac Israels in Amsterdam

'Isaac Israels in Amsterdam' is een tentoonstelling in het Stadsarchief Amsterdam.
Isaac Israels (1865-1934) maakte heel veel tekeningen, pastels, schilderijen met de stad als onderwerp. Je ziet dan ook het Amsterdam van toen met vooral veel mensen. Sjouwers, dienstmeisjes,  fabrieksmeisjes, dansers. Soms zijn de locaties bekend en voor mij herkenbaar. De Noordermarkt bijv. en Carré. Het is wel allemaal uitgezocht waar het is, maar het zegt mij niet altijd wat.
Heel leuk vond ik dat van sommige werken de schetsen die Israels eerst maakte er hangen, met daarnaast het definitieve schilderij.
Ik vond het een mooie tentoonstelling. Niet al te groot, lekker overzichtelijk. En ik houd van dat werk. Dus nu moeten we naar Den Haag waar deze zomer in vier verschillende musea werk van Israels wordt getoond. Ook werk dat nog niet eerder te zien was.
En daarbij vind ik Den Haag een superleuke stad...

Oh ja, op de tentoonstelling liepen voor ons uit drie vrouwen waarvan de oudste echt voortdurend haar mening gaf over wat ze zag, waarop de anderen dan weer reageerden en dat allemaal zo dat je het wel moest horen. En hoewel ik graag gesprekken beluister afluister in de trein of op een terras, vond ik dit heel erg irritant. Een bordje 'stilte', is niet nodig hoor en je mag natuurlijk best iets zeggen maar niet zoals dit. Of overdrijf ik nou weer?

Roodkapje en Roodkapje en een plundering

Twee Roodkapjes in één weekend. Hoe leuk is dat. Het eerste Roodkapje gekocht op een ontzettend natte rommelmarkt. Gelukkig heeft ze nu een leuke groene paraplu. Het tweede Roodkapje: een kaart, nu eens niet via Postcrossing, maar van Bart en Agnes. De stempel hebben ze bij KPN voor het gemak maar op de kaart gezet en niet op de postzegel. Tamelijk stom ja, maar eigenlijk misstaat het niet eens. Ik ben overigens niet van plan om naast de Roodkapjekaarten ook Roodkapjebeeldjes, behang, boeken, stoffen of wie weet wat er allemaal nog meer is, te gaan verzamelen. Geen nieuwe verzamelingen dus... Alleen deze ene, omdat ze zo zielig stond te druppen in de regen. Misschien laat ik haar wel in de tuin staan, zo tussen de blaadjes. En misschien dat een kind haar dan vindt en meeneemt en er blij mee is.

Hoewel ik het even niet zo heb op kinderen die iets meenemen. Vorige week werd mijn klimroos, naast de deur, tot twee keer toe geplunderd door kinderen. En allebei de keren zagen we het. De eerste keer door een meisje dat sindsdien niet meer langs ons huis durft. Als ze het gevraagd had, had ze best een roos mogen hebben. Maar door dat geruk er aan, verloren ook andere rozen hun blaadjes. Jammer. De tweede keer door een stel jongens die gingen belletje trekken en bleven staan toen ik de deur open deed. 'Oeps, vergeten weg te lopen!' Nou leuk hoor, hahaha. Daarna deden ze het nog een keer en toen ik opmerkte dat ik het nu niet meer zo leuk vond, het was kwart voor tien 's avonds, trok een van de heren (jaar of elf) een roos eraf, deed de blaadjes in zijn hand, bleef me strak aankijken en gooide de blaadjes in de lucht. Ik was echt geschokt en dat terwijl ik toch heus wel wat gewend ben op het gebied van bijzonder gedrag...

Fijne week!

Dat het maar een mooie week mag worden! Veel plezier allemaal!

Gember

Laatst maakte ik iets met een recept waar verse gember in moest. Nou heb ik de neiging om bijzondere ingredienten uit zo'n recept te laten vervallen. Ja, je hebt soms de raarste dingen nodig, die je daarna nooit meer gebruikt en uiteindelijk weg doet. Maar ... ik hou van gember. Van gemberkoek en van gemberkoekjes, van gembergebakjes en gemberbolussen vooral. Dus deze verse gember kocht ik wel en we hadden een heerlijk gerecht. Er was nogal veel gember over dus ik ging op zoek naar wat ik er allemaal mee kon en ook wilde ik wel eens weten of gember gezond is.
Nou mensen ik kan jullie vertellen dat jullie niet goed snik zijn als jullie geen gember gebruiken. Het is ongeveer het gezondste wat je maar kunt hebben.
•Gember zorgt voor een snellere verbranding van calorieën.
•Gember heeft een bloeddruk verlagende werking als gevolg van het bevorderen van de bloedcirculatie.
•Gember bevat extreme eiwitverterende enzymen.
•Gember is een goede bron van verschillende mineralen en vitaminen zoals: Vitamine B6, magnesium kalium en koper.
•Gember zorgt voor “rust” in de maag en darmen
•Gember bevordert de stoelgang.
•Gember kan dienen als antioxidant.
•Gember heeft een verdovende werking (tegen spierpijn)
•Gember helpt goed tegen griep, stress perioden, verkoudheid en werkt slijmoplossend.

En dat is nog lang niet alles. Dus ik ga aan de gemberthee. Dat is heel makkelijk. Je gebruikt 5 cm gember, geraspt of gewoon zo, en overgiet dat met een liter kokend water. Tien minuten laten trekken en dan serveren. Eventueel met honing of met een beetje citroenrasp.
(En dat ik in London een hele rol gemberkoekjes in m'n eentje heb opgegeten, was dus volledig verantwoord! Toch ben ik blij dat díe koekjes hier niet te krijgen zijn.)

Oud speelgoed

Niet alleen mijn speelgoed is laatst allemaal tevoorschijn gekomen, ook dat van echtgenoot. En hij is druk bezig om het allemaal op te knappen.
Niet dat er heel veel aan gedaan hoeft te worden, kleine dingetjes.
Dit vind ik echt mooi. Het was een Sinterklaascadeau van het bedrijf waar mijn schoonvader werkte. En die zat zelf in de commissie die uitzocht welke cadeautjes zijn eh de kinderen zouden krijgen.  Dat heeft hij dus uitstekend gedaan!

Vrijdag de dertiende!

Vrijdag de dertiende vandaag. En iedereen die zich daar druk over maakt kan ik verzekeren dat vrijdag de dertiende een uitstekende dag is.
In 1979 was het zelfs onze trouwdag. Tsjonge jonge, drieëndertig jaar, we zijn al langer getrouwd dan we toen leefden!
Maar daar gaat het nou niet om. Voor ons was en is het een geluksdag.
Dus wat mij betreft had er best een nummertje dertien in deze lift mogen zitten, ik zou zo instappen...

Sint Petersburg

  Pushkin, Saint Petersburg City arrived from google.ru , lees ik aan de zijkant van mijn blog. Leuk, iemand uit Sint Petersburg neemt de moeite om op mijn blog te kijken. Misschien hij wel denk ik dan meteen. Die man die ik een paar jaar geleden in Sint Petersburg fotografeerde.  't Zou zomaar kunnen.
Maar gek is het wel dat ik bij Sint Petersburg meteen denk aan een staande zonnebader. Niet aan de Hermitage, niet aan de haven, niet aan allerlei prachtige gebouwen, niet aan....
Nee, ik denk aan hem. Omdat ik het zo gek vond dat de mensen daar STONDEN te zonnebaden. Want hij was bepaald niet de enige. Liggende mensen zag ik niet, er was heus wel plaats voor, maar ik zag ze niet. Bijzonder.
Deze foto maakte ik overigens in april. Het was daar toen prachtig weer. Beter dan hier in juli.
Zo het onderwerp 'Weer' hebben we nu ook weer gehad. Kunnen we dat afspreken? Een landelijke afspraak: we praten niet meer over het weer. Alleen nog in het Acht-uur journaal en verder niet. Ook geen buienradar. Kappen ermee!

Schoolfoto

Els vraagt om een schoolfoto bij Stuur een Foto: klik. Ik vind dit wel een mooie. Het is de derde klas van School Vest. De Dordtse Schoolvereniging. Ik weet alle namen nog. Ze staan achterop hoor, maar ik weet het ook echt nog, want de klas bleef vanaf de kleuterschool hetzelfde. Nou ja, Elsje S. bleef zitten. En Saartje W. was ineens verdwenen. Maar verder bleef alles ongeveer gelijk. Daar had je Koos de R. Hij kwam uit Strijen, iedere dag. En Jeppe S. , die woonde in mijn buurt en we gingen soms samen met de bus. Jeanet O. die korfbalde. Hanneke B. die zo mooi kon schrijven. Een stralende Jetske vdW, met wie ik een paar jaar geleden ineens contact had en die me toen vertelde dat ze het helemaal niet fijn had op school. Mijn vriendin Grada O. (je boezemvriendin Grada schreef ze in mijn poeziealbum), die heel jong is gestorven, net in de twintig. En Anke P. die zo lelijk schreef in datzelfde poeziealbum.  De kleine Willy W... En natuurlijk de meester. Meneer Meeuwse. Ik weet er niet veel meer van. Maar als de bel ging zei hij: 'Naast de bank'. Dan stelde iedereen zich naast de bank op. 'Mars' zei hij dan en we mochten gaan. De derde klas, we kregen voor het eerst huiswerk en dat vond ik toen erg leuk. Ook voor het eerst aardrijkskunde en de rijtjes die er toen zijn ingestampt ken ik nog steeds.  En zie je het tafeltje van de meester? Met dat kleedje en een potje rode inkt voor het nakijken? Oh ja en een asbak. De opstelling was trouwens speciaal voor de foto. En zo te zien van klein naar groot. Want ik zit vooraan met een trui en vlechtjes met een strik. Naast Saartje W. En dat was zeker niet mijn normale plaats! Ik kan er lang naar kijken, naar deze foto. Heel lang...

Red Riding Hood

Weer een nieuw Roodkapje. Nummer 10. Uit Engeland deze keer en via Postcrossing uiteraard.

Joyce Badrocke

Weet je nog, mijn Londense handkerchief? Ik vond het stofje zo leuk.
Dit zijn andere ontwerpen van Joyce Badrocke. Ik zou wel van allemaal een handkerchief willen hebben, maar ze zijn niet meer te krijgen.
Mijn favoriete Queen heeft een jurk gedragen van de tulpenstof, maar die foto kan ik jammer genoeg niet meer terugvinden. Ik blijf zoeken!

Einde van de rit- Mathilde- Louis van Beek en David Cantens

Louis van Beek werd genomineerd voor een Louis d'Or voor zijn rol als Mathilde in de gelijknamige voorstelling. Hij won hem niet, geen Louis voor Louis, maar wat mij betreft had dat wel gemoeten. Ik zag de voorstelling vrijdagavond in het DeLaMar en ik was diep onder de indruk. Zo prachtig gespeeld, zo ontzettend knap gedaan. Ontroerend en bij vlagen ook grappig. Ik denk dat Mathilde Willink zo was als Louis van Beek haar speelde. Ik zou de hele dag reclame willen maken, maar het is afgelopen helaas. Dit was de laatste voorstelling als ik het goed heb begrepen en het was al een reprise. Mathilde Willink, Mathilde de Doelder... Ze kwam uit Terneuzen, de stad waar ik jaren woonde. Ik heb haar niet gekend, ze was uit 1938 en dus een stuk ouder dan ik. Maar ik heb wel bij haar zusje Cerila in de de klas gezeten. Dat zorgde natuurlijk altijd al voor een bepaalde belangstelling.Ik volgde de ontwikkelingen ook in de jaren zeventig. En ik was vaak in het Scheringamuseum in Spanbroek, waar haar Fong Leng gewaden hingen. (Oh wat mis ik dat museum, maar dit terzijde) Daarbij vriendin S. die superenthousiast was over de voorstelling. Dat maakte dat ik baalde dat ik het had gemist. En nu had ik geluk, echt geluk dat er nog een extra voorstelling was. Ik denk dat veel mensen van nu niet meer weten wie Mathilde was en wie Fong Leng. Willink zal natuurlijk nog wel bekend zijn. Weer laat ik een Youtubefilmpje zien. Dat waarin Louis van Beek en David Cantens een klein, maar prachtig liedje doen, waarin je kunt zien hoe Louis van Beek er uit ziet als zichzelf én als Mathilde. Maar vooral de tekst, hoe treurig, hoe eenzaam...

Gerrit Komrij en Boudewijn de Groot

Twee keer las en hoorde ik iets over Boudewijn de Groot deze week. De eerste keer was naar aanleiding van een recensie in de krant over een restaurant, Babylon genaamd. Babylon is ook een lied van Boudewijn de Groot, met een tekst die ik nooit, maar dan ook nooit heb gesnapt, maar die desalniettemin muurvast in mijn hoofd zit. Ik wou dat ik alles zo goed kon onthouden als díe tekst: Meisjes wachten nachten op de god Sjalomon ra, de draak bewaakt Ophelia, die in de laan der leguanen met jasmijn onder platanen terugdenkt aan Antarctica. Helion verkracht daarna voor mijn ogen Ariadne, zacht glazuur is Babylon. De krant meldde verder dat Boudewijn de Groot het zelf ook een onzintekst vindt en dat glzauur een favoriet woord van hem is.
De tweede keer was bij het overlijden van Gerrit Komrij. Hij heeft samen met Boudewijn de Groot een lied geschreven, getiteld Kinderballade en daar was in het journaal waarin Komrij's dood werd aangekondigd een klein stukje van te horen. En hoewel fan van Boudewijn de Groot én min of meer van Komrij, kende ik dit lied niet. Youtube biedt dan uitkomst en dus is hier het hele lied:

Attenoje

We waren afgelopen maandag op de Noordermarkt in Amsterdam. Bij een bepaalde koopman bleven we even staan en hoorden hem toen vol verbazing uitroepen: 'attenoje'. 'Da's lang geleden dat ik dat woord heb gehoord' zei echtgenoot die een rasechte Amsterdammer is. Ja, hij woont nu natuurlijk al weer erg lang in Hoorn en daar hoor je dat woord niet. Thuisgekomen even gegoogeld en het blijkt een echt Amsterdams/Mokums/Jiddisch woord te zijn. Het Parool heeft een paar jaar geleden een verkiezing gedaan van de beste Amsterdamse woorden en dit woord stond in de top drie. Ik vond een filmpje waarin wordt uitgelegd waar het woord vandaan komt. Leuk

Depressie!

Deze Henk & Toos uit de krant inspireerde me zeer. Zelfs zo zeer dat ik dacht  mijn BMI maar eens te bepalen. En dat deed ik. Maar nu ben ik in een depressie. Het komt er namelijk op neer dat ik vijftien (15) kilo moet afvallen. Ik dacht eerst dat het een vergissing was en probeerde het ook nog ergens anders. Met helaas hetzelfde resultaat. Stel dat het me zou lukken hè die vijftien kilo. Stél... dan zou ik minder wegen dan op  mijn twintigste. Zelfs mijn superslanke dochter weegt meer en zij is ongeveer even lang. Ik weet heus wel dat er nog wat af moet, ik had gedacht een kilo of vijf. Met dat gewicht (dus het huidige gewicht min vijf kilo) kwam ik eens bij de huisarts en die zei dat het uitstekend was. En nu zou ik het liefst hebben dat iedereen zei: wat een onzin, belachelijk dat BMIgedoe. Maar ik ben bang dat dát niet gaat gebeuren, want het zal niet voor niets zo zijn bedacht. Grrr, vijfiten kilo. Dan moet ik nu stoppen met eten. En zes keer per dag gaan sporten. Nou voorlopig eerst maar eens een flink stuk chocola. Da's tegen een depressie!!!

Souvenirs

En Bettie? Nog iets leuks meegenomen uit Londen? Jazeker, twee dingen. Een handkerchief en de Queen.
Mijn kitscherige kant kwam weer bovendrijven zoals je ziet. Ik had Her Majesty al in Nederland gespot, maar toen had ik me nog kunnen beheersen. Met moeite hoor, want ze stond er ook in het lichtgeel en lichtblauw. Dus dat was een bijna bovenmenselijke krachtsinspanning. Het mooie is dat ze zeer queenerig wuift met haar handje. Als er tenminste genoeg zon op haar handtasje valt. Dan wuift ze, het is geweldig. Ze staat nu ook naar me te wuiven, want de zon schijnt. Ik zag haar dus in Londen weer, maar vond haar nog steeds te duur. Zelfs duurder dan in Nederland.  Geheel onverwacht kwamen we terecht op een rommelmarkt in Hackney en daar stond ze, voor minder dan de helft van de prijs. Nog in haar plastic doosje. Ja toen ging ik voor de bijl, dat snap je!
En dan die handkerchief. Dat vind ik trouwens een prachtig woord. Je moet het maar eens langzaam zeggen: handkerchief. Ik zag hem en dacht dat is nou echt jaren vijftig. Het is inderdaad Fifties en wel een bekend ontwerp van iemand die Joyce Badrocke heet, ontdekte ik later.

Emmy Andriesse in het Joods Historisch Museum

Fototentoonstelling in het Joods Historisch! Foto's van Emmy Andriesse.
Wat maakte die vrouw prachtige foto's!!!!
Ik kende haar werk wel, maar als je zo'n overzicht ziet, al die foto's bij elkaar, is het toch anders. Beter.
Echt, als je tijd hebt, gaan! En neem dan ook even de tijd om daar  de documentaire te bekijken over Emmy Andriesse.
Tenslotte: breng na afloop een bezoekje aan het restaurant. De lekkerste boterkoek ooit hebben ze niet meer jammer genoeg, maar een gemberbolus of een stukje citroentaart... hmmmmm!!

Trein

'Het is nu twee minuten voor elf dames en heren, we naderen precies op tijd station Purmerend. Denkt u aan uw eigendommen en het team van deze trein wenst u verder nog een plezierige avond'
Het feit dat we Zaandam waren binnen gereden op tijd was al eerder luid en duidelijk vermeld.
We moesten er om lachen en hebben ook even een applausje laten horen, maar eigenlijk is het toch te gek voor woorden dat je blij bent als een trein op tijd rijdt en dat ook de bemanning dat blijkbaar een vermeldenswaardige gebeurtenis vindt.
Afgelopen week hebben we heel wat getreind. Dinsdag gingen we met de trein naar Amsterdam en zouden daar overstappen op de trein naar Brussel. Helaas, helaas. 'De trein naar Brussel rijdt  niet', kregen we te horen. En dat was erg vervelend,  want dan zouden we in Brussel niet onze gereserveerde plaatsen in de Eurostar naar Londen kunnen halen. Er zou wel een Thalys rijden. 'Als u het nu daar even uitlegt mag u misschien wel mee' zei de behulpzame conductrice. 'Ja hoor' zei de conducteur van de Thalys, 'wij hebben wel plaats, maar dat moet u natuurlijk wel betalen. Dat is zeventig euro per persoon'. 'Ja maar we hebben al betaald tot Londen'. 'Ja maar dit is de Thalys, dat is een andere maatschappij'. Nou ja, we wilden toch wel graag naar Londen dus we besloten dan maar de Thalys te nemen en de kosten bij de NS te declareren. Helaas bleek de Thalys toch vol te zitten. Gelukkig kreeg de Thalysmeneer medelijden en mochten we in het gangpad op een klapstoeltje plaats nemen. En wat de betaling betrof zou hij dan maar een oogje dichtknijpen. We waren al lang blij en zaten er heel redelijk. Bovendien ging het snel, we hadden in Brussel nog tijd over voor een terrasje.
Verder ging alles precies op tijd. Maar de terugweg vandaag weer niet hoor. Precies op tijd uit Londen vertrokken, precies op tijd op Brussel vertrokken richting Amsterdam Centraal. We waren al optimistisch gestemd, maar... 'Vandaag is de eindbestemming van deze trein Schiphol' kregen we kort voor aankomst te horen.
Enfin, we zijn thuis gekomen, maar voorlopig hebben we weer even genoeg van de trein!