Nog zo'n trend die ik eigenlijk niet begrijp: begrafenissen van beroemde schrijvers worden in z'n geheel door de Nos uitgezonden. Harry Mulisch hadden we natuurlijk al en nu pas geleden Gerrit Komrij. Ik heb de laatste begrafenis gezien. Er werd meerdere keren ingezoomd op het verdriet van Komrij's partner en af en toe ook op zijn lach als iemand een grappige herinnering ophaalde. Ik wil dat eigenlijk niet zien geloof ik. Ik ken die partner niet en ik kende Gerrit niet. Niet persoonlijk. En dat hun vrienden iets moois te vertellen hebben is fijn natuurlijk, maar ik hoor daar niet bij.
Toch heeft deze plechtigheid behoorlijk indruk gemaakt en dat kwam door een lied dat ten gehore werd gebracht: Ombra Mai Fu. Ik kende het vaag, houd niet erg van opera, maar nu hakte het er in zal ik maar zeggen. Dat heb je soms.
Ik was even aan het googelen omdat ik de betekenis wilde weten en stuitte op deze uitvoering van Andrea Bocelli. Het is een soort reclame voor Rome geworden, ach Rome...
Vind ook al die media-aandacht de laatste tijd nogal overdone. Maar met het Rome-filmpje ben ik wel blij. Want met een reisje daar naar toe in het vooruitzicht, heb ik me alvast lekker zitten verkneukelen op wat er allemaal te zien is ;-)
BeantwoordenVerwijderenWow, Els!!!!
BeantwoordenVerwijderenEr wordt veel uitgezonden wat niet uitgezonden hoeft te worden, in mijn ogen dan. Daar hoef je dan gelukkig ook niet naar te kijken.
BeantwoordenVerwijderenMaar ja, collectieve rouw is tegenwoordig bijna verplicht. Dat uit zich niet alleen in dit soort uitzendingen, maar ook in al die stille marsen. Daar mag je niets van zeggen. Je zult maar burgemeester zijn en aan die dingen moeten toegeven en er dus in mee lopen, denk ik wel eens.