Kandelaartjes van de rommelmarkt.

Op die rommelmarkt in Boedapest, de grootste en de leukste waar ik ooit was, kocht ik ook nog deze kandelaartjes. Lekker klein, kon ik makkelijk meenemen. Ik betaalde 50 cent en was er blij mee. Thuis nog even kerstboomkaarsjes kopen...
Ja dat had ik gedroomd.  Nergens kerstboomkaarsjes te koop.
Eigenlijk wel logisch, want ik geloof niet dat er mensen zijn die nog echte kaarsjes in hun boom doen. Wij ook niet. Al heb ik nog wel een voorraadje houdertjes bewaard. Evenals een mooie herinnering aan echt brandende lichtjes in de boom. Met een emmer water ernaast en strenge instructies om er niet te dicht bij te komen en er vooral af te blijven. Ik kan bijna ruiken hoe het was.
Maar ja, geen kaarsjes dus. Gelukkig,  laatst in Haarlem, vond ik ze toch. Dus meteen maar een voorraadje aangeschaft. En het staat hartstikke leuk!

Leuke link: Good Morning

Het viel deze jongen op dat iedereen 's ochtends zo chagrijnig rond loopt en hij begon mensen een goede morgen te wensen. Wat er toen allemaal gebeurde kun je hier zien. Klik
Ik geloof dat je zelf ook mee kunt doen. Maar dat is iets met een filmpje op You Tube, voor mij misschien nog wat te hoog gegrepen. Aan de andere kant juist wel goed om eens te proberen. Wie weet.
Voor nu een mooie dag gewenst.
Wij gaan vandaag gebruik maken van een gewonnen prijs en daarover later meer.

Verdwaald en Alzheimer

Een paar weken geleden ging ik 's avonds naar mijn leesclubje. Dat is iedere keer bij iemand anders. Ik was hier al eerder geweest, maar gebracht door Frits en dan let ik nooit op.
Voor de heenweg had ik op de kaart gekeken, het was trouwens  nog licht en ik vond het adres flitsend.
De terugweg is een ander verhaal. Het was donker natuurlijk en het goot van de regen. Ik wilde niet dezelfde weg als heen, omdat daar een heel eenzaam stuk in zat. Andere weg dus.
Je raadt het vast al, ik raakte verdwaald.
Tsjonge, wat voelde ik me ongelukkig. Dan zag ik bijv. het politiebureau en dacht ha, een oriëntatiepunt. Toch weer verkeerd gereden. Of ik zag een winkelcentrum dat ik ken. Ah, als ik daar nou doorheen fiets, weet ik het weer. Maar aan de kant waar ik was, kon ik er niet in. Omrijden dus maar: winkelcentrum kwijt. Echt het was verschrikkelijk. Geen sterveling op straat natuurlijk in die regen. Niemand om het aan te vragen. Ik heb ruim 20 minuten rondgefietst, tot ik eindelijk de weg vond. En toen was het nog eens twintig minuten fietsen naar huis. Op het moment dat ik mijn fiets in de schuur zette, werd het net droog.
Zo moet iemand met beginnende Alzheimer zich voelen, dacht ik. Weten dat je fout gaat en er weinig aan kunnen doen. Weten dat de omgeving je niet helemaal vreemd is en toch niet kunnen vinden wat je wil vinden. Twijfelen, twijfelen. Boos worden op jezelf. Denken dat je het weet en dan klopt het ineens niet.

De gebeurtenis heeft indruk op me gemaakt. Zodanig dat ik vannacht droomde dat ik verdwaald was Voelde me ellendig. Het was net echt.

Ik heb dit stukje niet verzonnen hoor, maar volgende week is toevallig wél de Alzheimercollecte. Ik ga collecteren. (Ter geruststelling: in mijn eigen wijk. Waar ieder normaal mens moeite heeft met het vinden van straten, omdat er geen logica in zit. Maar verdwalen zal ik niet.)

Alzheimer dus. Leg nou vast wat klaar voor de collectant die bij jou aan de deur komt, volgende week.

Grauw en Grijs met een beetje kleur

Lidwien maakte deze foto vorige week in Amsterdam. Ze maakte ook de kleurige jas. En het meisje natuurlijk, want dat is haar dochter. Wow, het knalt er echt af. Super, Lidwien en leuk dat je meedoet.
Lidwien blogt dagelijks hier, klik. En echt het is de moeite waard om daar even te kijken. 

Mijn eigen foto is totaal anders, maar ja, hihi, tegen kleine meisjes met vlechtjes, kan ik natuurlijk niet op.

 

Ook Jeanne deed weer mee met een mooie foto. Jeannes blog vind je hier: klik  

 

Wil je meedoen? Als je een leuke foto hebt die past in het thema Grauw en Grijs met een beetje kleur, mail die foto dan, bettievdgriend@hotmail.com en ik plaats hem hier, met een link naar jouw blog.

Nog een vlieger

Bedenk me nu ineens dat deze foto er nog wel bij kan.
Aan het touw van de blauw-witte vlieger was de vlag vastgebonden. Iedereen stond er naar te kijken, het was echt een leuk gezicht. Afgelopen donderdag in Egmond.
Ze waren allebei superhoog in de lucht. Ik kon ze wel dichterbij halen, maar dan zou je niet kunnen zien hoe hoog ze waren.
Ik vind kijken naar vliegers erg leuk, maar zelf doen lijkt me saai (als-ie eenmaal in de lucht staat).

Afscheid van de zomer

Ik heb al drie keer afscheid genomen van de zomer.
De eerste keer op 6 oktober.Toen maakte ik deze foto in Cadzand. Zo'n heerlijk weekend was dat en ook zulk heerlijk weer. Die strakblauwe lucht. Ik dacht echt dat het wel de laatste keer zou zijn op het strand in een t-shirtje en met blote voeten in het water.
Maar deze week, dinsdag, zou het ook prachtig weer worden. En dat was ook zo, dus we gingen naar het strand. Weer een strakblauwe lucht en in Egmond hartstikke druk. Genietende mensen op terrassen met een wijntje erbij. Spelende kinderen in het water. Wij maakten een flinke wandeling en dachten dat het nu wel echt echt voor het laatst zou zijn dit jaar.
Maar nee hoor donderdag nog een keer in de herhaling. Ook donderdag wandelden we. Van Egmond naar Bergen. En terug. Ik was zelfs een beetje verbrand in m'n gezicht.

Vandaag is de wintertijd  ingegaan, dus het klopt wel. Trouwens, 's winters is het ook fijn aan het strand.

Recept

Weet je wat, ik doe vandaag een recept.
Ik scheurde het uit een krantje van de Kunsttiendaagse in Bergen, een recept van restaurant Zusters.
Ik was enigszins geïntrigeerd door de ingrediënten. O.a. appelstroop, ontbijtkoek en bokbier.
Het smaakte heerlijk. Wilde rijst erbij en een groene salade, mmmmmm!
  
Ingrediënten:
* 1 kilo runderpoulet
* 250 ml runderbouillon
* 250 ml water
* 5 blaadjes laurier
* 6 kruidnageltjes
* een halve liter bokbier
* 150 gram appelstroop
* 200 gram ontbijtkoek

Bereidingswijze:
* Beetje boter in de pan
* Vlees aanfruiten
* Alle ingrediënten toevoegen, behalve de ontbijtkoek
* Het vlees gaar laten sudderen (minstens 2 uur)
* Ontbijtkoek toevoegen en het Belgisch stoofvlees is klaar

Nou? Is dat niet makkelijk? Ik ben geen goede kok, maar dit kan ik zelfs. Wij eten trouwens nog maar heel weinig vlees, maar af en toe vind ik het wel erg lekker. En het is ook echt zo'n recept voor een herfstige middag, dat het heerlijk gaat ruiken in je keuken.

Ps.:  de volgende dag was het nog lekkerderderder (toen aten wij er dikke frieten bij).
Ps2: en de dag daarna ging ik weer lijnen!

Potjes maken

Eigenlijk hè, eigenlijk als je me diep in mijn ouderwetse hart kijkt, eigenlijk zou ik het liefst zo'n doos willen hebben als deze. Ik zag hem op de rommelmarkt.
En dan zou ik graag willen dat salaris, pensioen enzo binnenkomt in een loonzakje. Ik ben oud genoeg om nog loonzakjes te hebben meegemaakt. Dan zou ik het geld lekker verdelen over deze doos en dan was alles heel erg duidelijk en overzichtelijk. Ik hoefde niet in te loggen, ik hoefde geen tancodes of iban of weet ik veel wat nog allemaal meer te onthouden.  Ik deed gewoon de doos even open en zou weten hoe de zaken ervoor stonden.
Ik had dan ook nog een echt spaarbankboekje en een deel van het geld zou ik naar de bank brengen zodat het bijgeschreven kon worden. Met de hand. Ik zou er ook zo weer wat af kunnen halen, gewoon mijn eigen geld ophalen bij de bank.
Niet alles zou in de doos of naar de bank gaan. Er zou ook een  geheim potje komen voor ik weet niet wat. Dat potje zou ik heel goed verstoppen, misschien verstopte ik er zelfs  wel twee.
Dat zou ik echt heel prettig vinden. Maar ja...

Chez nous

Ik had zo'n zin in iets leuks. Niet in een film waar ik over na moet denken. Niet in een boek waar ik over na moet denken. Maar gewoon iets, nou ja, ik zal het woord dan toch maar gebruiken, iets feelgoods. En dat beloofde deze film te zijn, een feelgood film.
Het verhaal:
Chez Nous is de naam van een gezellig café. Kroegbaas Adje zit echter in de financiële problemen en na zijn dood zal het café waarschijnlijk worden overgenomen door de horecabuurman. Bertie, die Adje als zijn vader beschouwt, besluit samen met de vaste bezoekers te voorkomen dat het café dicht gaat. Samen met de tot dan onbekende biologische vader van Bertie, plannen zij een kraak om aan geld te komen,  tijdens de Amsterdam Gay Pride. Ze hebben het voorzien op een prachtig collier dat veel geld waard is en zich bevindt in een museum. Ze krijgen hulp uit onverwachte hoek en hopen met de buit weg te komen in de drukte van de botenparade.
Ik vond het echt een hele leuke film. Grappig, een beetje spannend en soms ook een tikkeltje ontroerend.
Een prachtige rol van Alex Klaasen als Bertie, de dragqueen van de kroeg. Peter Faber is in vorm en Thomas Acda ook. En John Leddy als Adje niet te vergeten. Ik vond ook de muziek zeer geslaagd. Veel Anita Meier, omdat Bertie vroeger fantaseerde dat zij zijn moeder was die hem zou komen halen als haar carriere voorbij zou zijn. Leuk, leuk leuk!

Een iets ander Roodkapje

Hahaha, dit kaartje kwam uit een stormachtig Hamburg, via Postcrossing van Gudrun, aan in een stormachtig Nederland.
Gudrun hoopt dat dit Roodkapje in mijn verzameling past al is ze dan wat onconventioneel uitgevallen.
Ik moet wel lachen om deze nr. 36. Ik ben gewend aan suikerzoete Roodkapjes en dit is anders. Een verzameling is een verzameling, de afwisseling maakt het juist leuk!

Stuur een Foto: over koffie, thee en foto's

Zoveel verschillende mogelijkheden als je een kopje koffie wil drinken. Maak maar eens een juiste keuze. Gelukkig hoefde ik in dit geval niet te kiezen, want ik drink nooit koffie en bestelde een lekker kopje thee. Bij thee moet je natuurlijk ook kiezen: gewoon, groen, rooibos, smaakje... Maar dat ligt toch iets eenvoudiger.

Verscheidenheid is deze week het thema bij Stuur een Foto: klik.
'Voor welke keuze stond jij?', vraagt Els.

Kiezen vind ik vaak moeilijk.
Voor dit thema heb ik zeker een uur  zitten zoeken in mijn foto's. Op zich leuk natuurlijk, maar weer bleek ik niet goed te kunnen kiezen. De verscheidenheid was te groot.

Ik constateerde dat ik veel te veel heb bewaard. Ik ga dus een heleboel foto's wegdoen. Moet ik weer kiezen. 
Tja...

Wedgwood en Beatrix Potter

Onze oudste zoon is 32 en het is dus ook zo'n beetje 32 jaar geleden dat ik met echtgenoot naar Londen ging en Bart achterliet in de zeer goede zorgen van zijn opa en oma.
Ik huilde de hele bootreis lang, maar toen we eenmaal in Engeland waren was dat over. Iedere avond belde ik (dat was toen nog helemaal niet zo makkelijk, dat bellen) en dan hoorde ik dat ze met z'n drietjes de tijd van hun leven hadden. En dat mijn kleine Bart nooit, maar dan ook nooit huilde, heel goed sliep, alles lekker vond en voortdurend lachte. Dat ze eindeloos met hem gingen wandelen, toevallig in de buurt van mijn moeders vriendinnen.
Dus hadden wij het verder heerlijk. Echtgenoot moest werken en dat gaf mij de tijd om Londen  te verkennen en een superleuk restaurantje te zoeken voor 's avonds.
Londen was toen nog heel goedkoop. Mensen kochten complete Wedgwoodserviezen en sjouwden dat mee naar huis. Ik kocht een kop en schotel en een bordje en een klein diep bordje voor pap en een mok. Allemaal met Peter Rabbitt. De boekjes van Beatrix Potter kocht ik erbij en ik vind ze leuk tot op de dag van vandaag.
Alle kinderen hebben bordjes en mok gebruikt. En gisteren hebben we het hele spul tevoorschijn gehaald. Nu gaat het natuurlijk naar Anna. 
Alleen dat kopje niet. Dat laat ik nog even hier. Anna is er nog niet aan toe. De Engelse boekjes blijven ook nog even... We zullen zien of Anna ze leuk gaat vinden.

Grauw en Grijs met een beetje kleur

Mijn foto in Grauw en Grijs met een beetje kleur,  is deze week gemaakt in Amsterdam.
Ach die lieve Paddington, zo helemaal alleen...

Deze serie zou natuurlijk nóg leuker worden  als er meer mensen meededen.
Mail mij je foto en ik plaats hem met een link naar jouw blog.
bettievdgriend@hotmail.com 

Gisèle. Van Susan Smit

. 

Gelezen: Gisèle. Van Susan Smit. Ik zag Susan Smit een tijd geleden bij Pauw &Witteman vertellen over haar boek en ik dacht meteen dat ik het wilde lezen.
Over Gisèle had ik al eerder een documentaire gezien en mijn interesse was gewekt. Ik herinner me een oude dame die verschrikkelijk actief was en zeer snel een trap af roetste, omringd door kunst.
Het verhaal: Gisèle (d'Ailly) van Waterschoot van der Gracht,  een jonge kunstenaar (glazenierster) komt in de jaren voor de Tweede Wereldoorlog in aanraking met Adriaan Roland Holst, Jany. Zij krijgen een liefdesrelatie en later een vriendschappelijke verhouding. Maar Jany is een vrouwenman en hij heeft o.a. ook een verhouding met Mies Peters, een actrice. Deze verhoudingen, het kunstenaarsmilieu in aanloop naar en tijdens de Tweede Wereldoorlog en de keuzes die deze drie mensen moeten maken, daar gaat het over.
Het boek heeft me zeker geboeid en Susan Smit schrijft prettig.
De titel begrijp ik niet. Naar mijn idee zijn Gisèle, Jany en Mies alle drie hoofdpersoon. Ik had graag gewild dat Gisèle meer dan de anderen uit de verf zou zijn gekomen. Of anders Mies. De keuzes die zij maakt zijn niet zo correct, maar dat maakt het juist interessant.
Gisèle overleed pas dit jaar op zeer hoge leeftijd. Susan Smit heeft uitgebreid met haar kunnen spreken en had inzage in al haar papieren. Het is dan ook een historische roman geworden.

Statement

Gisteren moest ik in de stad zijn en ik kocht meteen een paar Sinterklaascadeautjes.
Ook ging ik op zoek naar Sinterklaasp.. eh nee naar leuk Zwartepietpapier.  Dit papier vond ik bij Xenos. Leuk toch? Zo stereotiep als het maar kan met die rode lippen en die oorringen, maar het is een statement. Dit jaar gaat er bij mij geen pakje de deur uit zonder iets zwartepieterigs erop.
Zo, ik heb gezegd.
Het liefst had ik nog een paar moorkoppen en wat negerzoenen gekocht, maar ik kon me nog net beheersen. En met een flink stuk gevulde speculaas erbij had ik toch een leuke middag!

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit: de Reclame Code Commissie heeft geoordeeld dat het spotje van die triatleet bij de spoorwegovergang nodeloos kwetsend is en in strijd met de goede smaak. Het ministerie legt zich neer bij dat oordeel en het spotje zal zo snel mogelijk van de televisie verdwijnen. Ik was niet gekwetst trouwens hoor, meer verbijsterd, maar  HEEL GOED dat men tot inzicht is gekomen.

En nu zou ik alleen nog graag willen dat er een commissie komt die oordeelt over de verschrikkelijke Prem (ik heb geen zin om zijn achternaam op te zoeken) en dat die man dan op grond van dat oordeel een televisieverbod krijgt.
De brulboei blerde van de week in DWDD als de eerste de beste kleuter: Sinterklaas bestaat niet, Sinterklaas bestaat niet. Om even over half acht. Dan zijn er in sommige gezinnen echt nog kinderen over de vloer hoor. En de volgende ochtend werd het nog eens herhaald. Belachelijk!!!
En nu ik het er toch over heb:  ik ben opgegroeid met Sinterklaas en Zwarte Piet en ik ben toch beslist geen racist geworden. Mijn kinderen ook niet gelukkig. Daar was ook geen reden voor. Integendeel, Zwarte Piet werd en wordt altijd met groot  respect behandeld. Dus eh: Piet moet blijven!

Stapeltje

Ziehier, mijn stapeltje nog te lezen boeken. Zo veel boeken, zo weinig tijd!!
Niet dat ik geen tijd heb om te lezen hoor, want dat heb ik best. Ik bedoel eigenlijk in het hele leven. Er is zoveel, je kunt niet alles lezen. En dan heb ik ook nog dat ik regelmatig een boek in de herhaling wil lezen en dat ook doe.
Nou deze stapel dus. De bovenste twee had ik gereserveerd in de bieb. Kosten: 1 euro.
Ik heb in allebei al een klein stukje gelezen om te kijken of ik het echt wat vind en ja hoor, dat vind ik.
Die moeten dus eerst, want die moeten op tijd terug.
De andere boeken zijn van mezelf en daar is dus geen haast bij.
Maar je zou toch geen boeken meer kopen, Bettie?
Nee, ik zou geen nieuwe boeken meer kopen. En dat heb ik ook al een hele tijd volgehouden.  De Voedselzandloper echter, had ik eerst ook van de bieb en dat vond ik een heel interessant boek, maar ik had het nog lang niet uit toen het terug moest. Toen heb ik het dus gekocht met als excuus dat het misschien goed voor de gezondheid zou zijn. En Karen Slaughter... ja, ik heb alles van haar en zo'n serie wil ik dan graag compleet. Dus ook nieuw gekocht.
Maar dat waren de enige twee in het afgelopen half jaar.
De andere vier boeken kocht ik in de kringloop. Alle vier spiksplinternieuw en waarschijnlijk niet goed bevonden door de vorige eigenaars. Alle vier samen voor nog geen tientje. Dat is toch leuk nietwaar?

Even tussendoor...

Dit soort zoekplaten, ik kan er lang naar kijken. Want kijkt dit paard naar voren of naar achteren?

(Horse van Jerry Downs, gezien op de kalender Illusies en optische fenomenen).

En deze , van dezelfde kalender: Onmogelijke vork. Hoeveel tanden tel je?

Lenette van Dongen in de KLEINE Komedie

Ah... gisteren waren we naar de Kleine Komedie in Amsterdam. Naar de voorstelling Roedel, van Lenette van Dongen.
Al sinds jaar en dag ben ik fan van haar en trouwens ook van de Kleine Komedie. Eén van de leukste theaters die ik ken. Met sympathieke leiding, want toen ik een keer geheel buiten mijn schuld te laat kwam bij een voorstelling had Frits die wél op tijd was,  mijn kaartje bij de kassa achter gelaten en kwam er iemand speciaal met mij mee om me alsnog in de zaal te laten. Boven, zodat niemand last van me had. Dat hoef je hier in de schouwburg niet te proberen.
Enfin de KLEINE Komedie dus. Geschikt voor kleintjes zou je zeggen.
Ja, dat is ook zo, we hadden een prima plek, balkon, rechtvoor.
Maar wat denk je? Eveneens rechtvoor, recht voor mij, kwam een man te zitten van minstens twee meter. Type 'ik zit en ik beweeg niet meer'. Zijn haar stond ook nog eens recht overeind.
Nou je kon toch zeker wel langs hem heen kijken, Bettie?
Nee, dat ging niet of bijna niet, want naast hem zat zijn vrouw of misschien wel zijn zus en die was denk ik 1.99 of daaromtrent. Rechts  kon ik een beetje langs de reuzen kijken, maar ja daar stond Lenette natuurlijk niet altijd. Dat is nogal een bewegelijk mens.
Natuurlijk kreeg ik een zeer pijnlijke nek, en ik heb echt niet veel kunnen zien. Wel alles heel goed gehoord, hihi.

De voorstelling was leuk. Niet de beste die ik van haar gezien heb, maar wel amusant. Dus we hadden evengoed een mooie avond. Niks aan te doen verder.

Dit herinnert me trouwens aan die andere avond, dat we naar de afscheidsvoorstelling van Boudewijn de Groot gingen. In Haarlem en dat we toen niets hebben kunnen zien. Dat was veel erger, want dat lag niet aan klein zijn of lange mensen voor je neus, dat lag echt aan de plaats in het theater. Een plaats die ze nooit hadden mogen verkopen omdat je vanaf die plaats het podium nauwelijks kon zien. Daar hebben we toen heftig tegen geprotesteerd, in de pauze al en na afloop nog eens. Dat hebben ze heel serieus genomen daar. Want uiteindelijk kregen we kaarten voor echt de allerlaatste voorstelling (hij plakte er nog een jaartje aan vast) van Boudewijn de Groot in mei 2014. Goed afgehandeld.

Luiwagen

Els is weer terug van vakantie en ik doe weer graag mee aan haar Stuur een Foto. Zo heb je een podium om leuke, mooie, grappige, treurige of interessante foto's te laten zien. Stuur een Foto vind je hier: http://stuureenfoto.wordpress.com/. En Els koos deze week als thema: Schoonmaken.
Dit is mijn foto:

Ik maakte de foto eigenlijk alleen vanwege het woord 'luiwagen'. Echt een ouderwets woord dacht ik op dat moment en ik vroeg me af of mijn kinderen dat woord nog zouden kennen. Of ze weten wat dat is, een luiwagen. Ik denk het niet. Ik zal het ze nog wel eens vragen, want reageren hier doen ze niet, al bezweren ze me dat ze wel lezen.
Maar dit terzijde. Ouderwetse woorden of uitdrukkingen, ik houd er van. Op Facebook is er zelfs een genootschap waar men in ouderwetse termen met elkaar spreekt. Leuk om te bekijken. Het heet het Genootschap ter bevordering van het gebruik van het bedreigde NL woord.

Grauw en Grijs met een beetje kleur

Dit is mijn foto voor deze week in de serie Grauw en grijs met een beetje kleur . Ik maakte de foto vorige week in Terneuzen en je ziet hier een stukje Westerschelde.

Deze serie zou natuurlijk nóg leuker worden  als er meer mensen meededen.

Mail mij je foto en ik plaats hem met een link naar jouw blog.
bettievdgriend@hotmail.com 

Els deed dat en stuurde deze foto, gemaakt op Schiphol, vorige week toen ze haar zoon wegbracht.
Je vindt Els en haar blog Knutzels hier: Klik

Ik geloof dat als je op de foto's klikt, dat ze dan groter worden. 

Jeanne van Sjannesblog, klik  maakte ook deze week een prachtige foto. Een detail van een oude schuur met wat groenige aanslag. 'Een beetje herfstig ook', mailt Jeanne. En dat is inderdaad zeer gepast, vandaag.

Natalia Rak

Zeg nou zelf... hier wordt een mens toch zeker heel vrolijk van. Dit is gemaakt door Natalia Rak. Zij is een Poolse schilder en maakte deze muurschildering in Bialystok, voor het Folk on the Street Festival. En dan is het op de eerste foto nog niet eens klaar. 

                                                                   Hier wél!

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit: In afwachting van een programma kijk ik naar de reclame op televisie. Meestal zie ik de reclame niet, maar nu kijk ik echt.
Ik zie een triatleet die mensen oproept donor te worden. De atleet heeft zelf een donorhart en maakt duidelijk dat hij daar blij mee is.
Zo blij dat hij door een rood licht rent bij een spoorwegovergang en over een brug fietst die al bezig is open te gaan.
Ik was echt verbijsterd. Door rood licht bij een spoorwegovergang??? Hoe haal je het in je hoofd. Er kijken ook kinderen hoor.
Misschien werken de harten van de makers best goed, maar hun hersens zeker niet!

Rommelmarkt IJhallen, Amsterdam

'Je moet met toch eens waarschuwen als die vlooienmarkt in de IJhallen weer is', mailde Marieke. Bij dezen, Mariek.
Misschien zijn er nog wel meer mensen die zouden willen gaan.
Al ben ik aan de late kant, want de markt is vandaag en morgen. Maar wie weet, red je het.
Ik vergiste me ook bijna, want normaal  is het in het laatste weekend van de maand.
Ik denk dat het nu binnen is en daar is het meestal erg koud. Dan kan je daar rekening mee houden.
Misschien ga ik morgen. Je vindt er altijd wel wat en als je niks vindt is het nog niet erg, want  foto's maken op een rommelmarkt is ook altijd zeer de moeite waard. Zeker als je een beetje achter de schermen probeert te kijken.
Deze foto bijv.: ik denk dat bijna niemand dit heeft gezien. Maar mooi toch, die oude schoolprent in zo'n rek?  Zodat het lijkt of de beer achter de tralies zit? Ik was wel blij met deze foto.
Ik denk dat de volgende serie ( na G&G met een beetje kleur) zoiets gaat worden als : Afgedankt en toch in trek. Zoiets!

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit: Kunnen we misschien nu eindelijk eens verschoond blijven van dat Badr Hari gedoe? Getverdegetver, wat kan mij het schelen? Nog even en hij wordt man van de dag en verschijnt in College Tour. Bah.

Roodkapje (35)

Nou, 't is zeker Roodkapjeweek. Want ook gisteren een Roodkapjekaart in de bus. En deze keer weer gewoon via Postcrossing.
Van Kasia uit Polen.
Kasia schrijft erbij (en dat vind ik leuk) dat ze helemaal niet van Roodkapje houdt. Ze ziet het sprookje als gedeeltelijk verantwoordelijk voor het vooroordeel dat mensen over wolven hebben. En dat zij nu juist veel respect heeft voor en houdt van wolven.
Dit plaatje is dichterbij de realiteit dan het verhaal zegt Kasia.
Ze hoopt maar dat ik dit toch een leuke kaart vind.
Ik heb geantwoord dat ik het zo nog nooit had bekeken. Ik vind wolven prachtig. We hebben laatst in de dierentuin een hele tijd staan kijken bij de wolven, die zich niet anders gedroegen dan honden. Maar ja, toch zou ik bang zijn als ik een wolf tegenkwam in het wild. Of dat een vooroordeel is, weet ik niet. Misschien wel.
Hoe dan ook, ik ben weer echt blij met deze kaart. En dus heb ik hem gefavoriet bij Postcrossing.

Alles telt!

Toen ik stopte met werken, deze maand twee jaar geleden, had ik mijn collega's op het hart gedrukt mij toch vooral te vragen als invaller.
Dat hebben ze gedaan. Ik heb heel vaak ingevallen, echt heel vaak. Vorig jaar bijv. iedere week wel een of meerdere dagen, tot aan de voorjaarsvakantie.
Ik vond het leuk, het voelde aanvankelijk alsof ik niet weg geweest was. Maar de laatste maanden ging het niet echt goed. Je hebt het als invaller best lastig. Dat wist ik heus wel;  ik had toen ik nog 'echt' werkte op mijn ADVdagen zelf ook invallers in mijn groep en dat vonden die mensen (vaak hele goeie en ervaren collega's) ook moeilijk. De kinderen ook trouwens. In het speciale basisonderwijs waar ik werkte misschien nog wel meer dan op een gewone school.
Enfin, het ging niet echt goed meer, ik zag er soms tegenop en dus heb ik besloten om dit schooljaar niet meer voor de klas te willen, dus niet meer in te vallen.
Verder besloot ik ook dat ik iets vrijwilligs wilde doen.
Want je wordt zo langzaam als er niks meer moet en ik vind ook echt dat iemand zoals ik nog iets nuttigs moet doen.
En dus ga ik vanaf nu vrijwilligerswerk doen. En wel... op mijn oude school.
Rekenondersteuning noemen ze het. Ik had wel eens een kind in de klas, waarvan ik dacht 'als ik nou eens even een uurtje met jou alleen zou gaan zitten en misschien nog wel eens een paar keer, dan zou je vast die staartdelingen (breuken, procenten) wél snappen'. Maar ja, een uurtje over, dat kwam niet voor.
Ha, nu wel, nu heb ik heel wat uurtjes over en die ga ik inzetten. Twee ochtenden per week.
'Alles telt' heet de rekenmethode op mijn school. En zo zie ik het: 'Alles telt'.

De bibliothecaresse van Auschwitz

Antonio Iturbe schreef een werkelijk prachtige roman: De Bibliothecaresse van Auschwitz.
Ik kan me voorstellen dat je bij het zien van de titel een beetje twijfelt. Het lijkt wel of er de laatste tijd steeds meer oorlogsboeken verschijnen. En ik kan me ook voorstellen dat de kaft je niet aanspreekt. Maar ik had daar geen last van en was diep onder de indruk van dit boek. Diep!!!

Het verhaal: In Auschwitz is pal onder de ogen van de nazi's in het geheim een schooltje op gezet. In een  familiekamp dat was bedoeld om eventuele waarnemers om de tuin te leiden. Maar een schooltje in dat familiekamp was evengoed streng verboden, evenals boeken dat waren.  De veertienjarig Dita verbergt onder haar jurk de kleinste en meest clandestiene bibliotheek die ooit heeft bestaan. De acht boeken worden door haar en sommige kampgenoten gekoesterd als schatten. De verhalen in die boeken, voeren Dita mee naar een andere wereld. Tussendoor speelt nog het verhaal van Fredy Hirsch, een van de joodse leiders in het kamp, die zelfmoord pleegde, maar was het wel zelfmoord?

De roman is fictie, gebaseerd op bestaand feitenmateriaal.
Antonio Iturbe las over het kleine bibliotheekje in het concentratiekamp in een ander boek: Bibliotheek bij nacht.  Het gegeven je leven riskeren voor een boek, juist in een concentratiekamp, waar toch wel dringender problemen waren, intrigeerde hem en hij ging op zoek. Hij stuitte op een boek van Ota Kraus: The Painted Wall.
Die Ota Kraus bleek de inmiddels overleden echtgenoot te zijn van Dita, de bibliothecaresse. Zelf was hij leraar in het kamp. Ota en Dita trouwden na de oorlog en emigreerden naar Israël.
Vervolgens correspondeerden de schrijver en Dita  en voerden uiteindelijk vele gesprekken. Omdat Dita alles zelf meemaakte krijg je denk ik een zeer reëel beeld van het leven in het kamp. En dat boeken je leven in het kamp dragelijker kunnen maken, dat kan ik me misschien wel indenken.

Eén van de boeken die Dita las: De lotgevallen van de brave soldaat Svejk, van Jaroslav Hasek, wil ik nu gaan lezen. Maar er ligt eerst nog een ander stapeltje te wachten.

Roodkapje (34)

Ah zo lief: Jolande stuurde mij een Roodkapjekaart (nr 34 en 35 dus).
Ze schrijft erbij dat ze de Roodkapjes eigenlijk spuuglelijk vindt en dat het er ook nog eens twee zijn. Maar ze stuurde hem toch omdat in een verzameling nou eenmaal niet alles even mooi kan zijn.
Tja, smaken verschillen. Want ik vind hem wel mooi en vooral origineel en grappig. Ik ben er blij mee. Heel erg bedankt Jolande!!!

De meeste Roodkapjes krijg ik via Postcrossing en mensen vragen me dan vaak waarom ik deze kaarten verzamel. Het antwoord is: geen idee. Het is zelfs niet eens zo dat ik Roodkapje een speciaal sprookje vind. Maar het beeld spreekt me op een of andere manier aan en dat is het.

Petrus Hondius Lyceum

Dit is een foto uit 1915 van mijn middelbare school. Toen ik aantrad in 1963 was de omgeving wel anders, maar het gebouw niet.
Ah, mijn school, die in mijn tijd Petrus Hondius Lyceum heette.
Gesticht in 1913.  Afgelopen zaterdag werd dat 100-jarig bestaan gevierd met een reünie.
Ik word altijd een beetje zenuwachtig van een reünie. Hoe zal het zijn? Zullen ze me nog herkennen? Hebben we elkaar nog wel wat te vertellen? Maar ik ga, dat wel.
Het is meegevallen hoor. Het was leuk.
Van mijn lichting, eindexamen 1968, waren er misschien vijftien mensen. En ik heb er negen gesproken.  Jammer eigenlijk, zo weinig mensen.
Nu heb ik zelf een heerlijke schooltijd gehad daar. Het was achteraf bekeken een vrij progressieve school. Ik heb er veel geleerd en ook heel veel niet, gewoon omdat ik nog een kind was toen ik daar zat en de lesstof niet gericht was op kinderen.
Maar gelachen... ja, dat wel. Ik heb later nooit meer zo gelachen denk ik, als toen. Toch zullen er mensen zijn geweest die het niet leuk hebben gehad op school. En dat die dan niet willen komen snap ik ook wel eigenlijk. We hoorden ook van een paar mensen die niet meer leven. Maar dan nog was de opkomst uit ons jaar bedroevend. Jammer!
Na mijn vertrek is de school  twee keer verhuisd naar een ander gebouw. Dit gebouw werd te klein, zeker na de fusie met andere schoolvormen.
Dat dit gebouw zomaar is afgebroken en dat er nu foeilelijke huizen staan, dat is toch onbegrijpelijk. De hele binnenstad van Terneuzen is verpest. Alles wat er leuk aan was is er niet meer. Zo jammer!

Bij de volgende reünie zal ik 87 zijn. Dat wordt dan al eens wat. Maar als ik  nog leef, ga ik er zeker heen. Zeker!

Grauw en Grijs met een beetje kleur

Dat is zo makkelijk met deze serie, ik hoef er helemaal niks bij te zeggen. Volkomen duidelijk. En gemaakt in Utrecht vorige week.

Het zou natuurlijk nog leuker zijn als er meer mensen meededen.
Mail mij je foto en ik plaats hem met een link naar jouw blog.
bettievdgriend@hotmail.com 

 Jeanne deed ook deze keer mee, met deze foto:

Jeanne's blog vind je hier: http://sjannesblog.wordpress.com/

En dan mijn eigen Frits. Die was ook in Utrecht, heeeeeel toevallig en hij maakte in het Centraal Museum deze foto:

Frits heeft geen (foto)blog, wat jammer is, maar dus geen verwijzing.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit:
Als nou de zomer niet mijn favoriete seizoen was en de lente ook niet, dan zou het toch zeker de herfst zijn. Wat een prachtige dag was dit!

Anna

Wordt wel weer eens tijd voor een foto van Anna, nietwaar? Het is jammer dat de kwaliteit van een telefoonfoto erg achter uit gaat als ik hem hier plaats. Die wagen waar Anna in zit is in werkelijkheid veel mooier rood en haar ogen zijn in werkelijkheid nóg mooier. Maar je kunt zo ook wel zien wat een lieverdje het is.
Ruim een half jaar is ze nu en wat is er al veel veranderd in dat halve jaar. Van een volkomen afhankelijk mensje gegroeid naar een Anna die goed kan laten zien wat ze wil. Die kan lachen, die de wereld aan het ontdekken is. Ze leerde zich omdraaien, ze kan zitten. Achteruit kruipen doet ze, ze verplaatst zich al snel door de kamer. Frits geeft haar af en toe kruiples in vooruit kruipen en die ontwikkeling wachten we nu vol spanning af.  Ze leerde dat het toch leuk is om in de wagen te rijden. Ze leerde slapen in haar eigen bedje. Anna liet ons genieten, elke oppasdag weer opnieuw. Iedere keer zien we weer iets nieuws. Voor mijn gevoel heb ik bij mijn eigen kinderen ook goed opgelet hoor. Ik schreef ook veel op. En ik hield hun leven bij in fotoplakboeken. Maar dit is toch anders. Nog bewuster kijken we naar dit kindje. Daar hebben we natuurlijk ook ruim de tijd voor...

Winnen en krijgen

Het boek waar deze foto in staat heb ik zomaar gewonnen. Bij de bank/giroloterij. Ik mocht kiezen uit een paar dingen en dit vond ik het leukst: Delicious. Hét bakboek. Van macaron tot appeltaart.
Delicious is een tijdschrift dat ik nooit koop. Zo'n kok ben ik niet en bakken vind ik wel erg leuk, maar ja, wie moet het opeten. Dus ik bak niet erg vaak, want ik ben zonder bakken ook al te dik.
Maar er staan leuke, lekkere dingen in. En ik geniet ook altijd erg van de prachtige foto's in zo'n boek.

Ik won trouwens ook nog kaarten voor Thomas van Luyn. Die voorstelling hebben we inmiddels achter de rug. En dat is maar goed ook zou ik willen zeggen!
We kregen kaarten voor een zondagochtendconcert in het concertgebouw. Kon je aanvragen bij de Avro. Mooi was het. De dirigent die de trap afdaalt. Het stemmende, spelende, buigende orkest. In dit geval het Radio Philharmonisch Orkest. De prachtige zaal... ja, dat was fijn.
We kregen ook kaarten voor de Woonbeurs. Was best leuk, maar echt iets nieuws of vernieuwends heb ik niet gezien.

Wat ik zeggen wil is dit: er zijn  een heleboel dingen gratis te verkrijgen of te winnen. Je moet geluk hebben en een beetje opletten, maar dan is er wel het een en ander te vinden. En dát vind ik leuk.

Always look on the bright side!

Wat een lieverd hè. Zie je hem gaan met z'n tas,  waarin een broodtrommeltje, achterop zijn fiets?
Zo'n degelijke fiets,  met een bruin brooks zadel.
En z'n vrouw die hem uitzwaait en die dan vlug aan het huishouden begint. Om half zes komt-ie weer thuis en dan staat het eten klaar. Aardappelen, rode kool en suddervlees.
Those were the days...

Maar nu gaat het even om de tekst. Ik zeg: doen! Kijk vandaag maar eens goed naar de mooie kanten van je leven. Tel je zegeningen!

Het meisje met de gouden jurk

En? Herken je haar? Dit is het meisje van de Nachtwacht van Rembrandt. Ze heet Niesje. Dat wil zeggen volgens het Gouden Boekje: Het meisje met de gouden jurk.
Ik verzamel al lang Gouden Boekjes. Meestal koop ik ze op rommelmarkten en eigenlijk nooit nieuwe. Maar dit boekje vond ik zo schattig, het is nieuw, maar  ik kon het echt niet laten liggen.
Niesje heeft haar allerbeste kleren aan, net als veel schutters. Ze gaan geschilderd worden door Rembrandt, de beste en beroemdste schilder van het land. Niesje vraagt zich af hoe al die mensen op één doek zullen passen.Ze vraagt het Rembrandt en hij zegt dat hij het schilderij heel groot maakt. 'En bovendien', zegt Rembrandt, 'zet ik sommige mensen voor en anderen achter. Zo hoef ik niet iedereen helemaal te schilderen'. 
Dan wil Niesje weten wie er vooraan mag staan. 'Tja' zegt Rembrandt, 'misschien wel de belangrijkste schutter. Of de grappigste, of de slimste'.
'Nou' denkt Niesje, 'ik ben niet de belangrijkste en niet de grappigste en niet de slimste. Ik hoor helemaal niet thuis op dit schilderij, zelfs niet achteraan'. En ze vertrekt.
Weken later, als ze al helemaal niet meer aan het schilderij denkt, hoort ze dat het onthuld gaat worden. Ze gaat kijken en dan vraagt Rembrandt háár het schilderij te onthullen.
'Ik sta helemaal vooraan', roept Niesje. 'In het licht nog wel!'
'Ik wist niet of de slimste vooraan moest of de belangrijkste', lacht Rembrandt. 'Maar ik wilde in ieder geval de liefste vooraan!

Ik kan niet wachten tot ik Anna dit boekje voor kan lezen. En dan daarna met haar naar de Nachtwacht. Hoe leuk zal dat zijn.
Ik heb nog even hoor. Anna is net een half jaar geworden...

Dagje Texel

Frits kreeg voor zijn verjaardag een superleuk cadeau: een dagje weg met onze vrienden.
Hij mocht kiezen uit een Robbentocht op de Waddenzee, Tandems op Texel of Hortus Amsterdam.
De robben vielen af, dat kwam door mij, ik word al zeeziek op het pontje over het IJ.
De Hortus was ook leuk geweest, maar daar waren we kortelings nog geweest.
En zo werd het een dagje Texel. Als je goed kijkt zie je dat onze koppen al op de tandem zijn 'gemonteerd' en als je nog beter kijkt zie je dat het er zeer harmonieus uitziet.
Ha, ik kan jullie verzekeren dat het niet harmonieus ging. En dat ik nooit, maar dan ook nooit meer op een tandem ga, al krijg ik geld toe. Doodsangsten heb ik uitgestaan. We waren nauwelijks opgestapt of mijn lieve echtgenoot reed al bijna het dijkje af. Met mij gillend en tierend achterop. Achterop zitten op een brakke tandem, met een stuur dat de verkeerde richting op staat en niet zien wat er voor je gebeurt... het is verschrikkelijk.
Ik raad het iedereen af. Ga lekker op je eigen fiets of huur er eentje, maar ga niet, nooit, op een tandem.

Maar verder hadden wij een fantastische dag hoor. Texel is prachtig en het was heerlijk weer. Je bent niet eens zover weg en ook niet erg lang onderweg, maar je hebt het gevoel dat je vakantie hebt. Leuke dorpjes, een prachtige strandwandeling. Mmmm!
En wat een geweldig cadeau hè. B. en M. dankjulliewel.

Sjtetl in de stad, Dan Zollmann

We hadden een buitengewoon druk en leuk weekend, met allerlei uitstappen. Waarover later  meer. Maar eerst wil ik deze foto onder de aandacht brengen.
Die is niet door mij gemaakt, ik maakte slechts een foto van een foto.
Omdat ik vind dat hij zo ontzettend mooi in mijn thema Grauw & Grijs met een beetje kleur past, laat ik hem hier zien.
En  omdat ik de tentoonstelling waar ik hem zag ook onder de aandacht wil brengen.
Die is namelijk in het Joods Historisch Museum in Amsterdam: Sjtetl in de stad. Antwerpen door de lens van Dan Zollmann.
Dan Zollmann fotografeerde Joods Antwerpen en geeft daarmee een impressie van het dagelijks leven, de rituelen, de feesten en de gebeden.
Het zijn werkelijk prachtige foto's, de kleding van de orthodox-joodse mensen, zo prachtig contrasterend met de kleuren van de stad.
Ik heb echt vol bewondering staan te kijken en echtgenoot ook.

 

Nou, vooruit, nog eentje dan:

De tentoonstelling is nog te zien tot 2 februari 2014, dus als je in de buurt bent en je houdt van dit soort foto's: gaan!