Anna

Wordt wel weer eens tijd voor een foto van Anna, nietwaar? Het is jammer dat de kwaliteit van een telefoonfoto erg achter uit gaat als ik hem hier plaats. Die wagen waar Anna in zit is in werkelijkheid veel mooier rood en haar ogen zijn in werkelijkheid nóg mooier. Maar je kunt zo ook wel zien wat een lieverdje het is.
Ruim een half jaar is ze nu en wat is er al veel veranderd in dat halve jaar. Van een volkomen afhankelijk mensje gegroeid naar een Anna die goed kan laten zien wat ze wil. Die kan lachen, die de wereld aan het ontdekken is. Ze leerde zich omdraaien, ze kan zitten. Achteruit kruipen doet ze, ze verplaatst zich al snel door de kamer. Frits geeft haar af en toe kruiples in vooruit kruipen en die ontwikkeling wachten we nu vol spanning af.  Ze leerde dat het toch leuk is om in de wagen te rijden. Ze leerde slapen in haar eigen bedje. Anna liet ons genieten, elke oppasdag weer opnieuw. Iedere keer zien we weer iets nieuws. Voor mijn gevoel heb ik bij mijn eigen kinderen ook goed opgelet hoor. Ik schreef ook veel op. En ik hield hun leven bij in fotoplakboeken. Maar dit is toch anders. Nog bewuster kijken we naar dit kindje. Daar hebben we natuurlijk ook ruim de tijd voor...