Verdwaald en Alzheimer

Een paar weken geleden ging ik 's avonds naar mijn leesclubje. Dat is iedere keer bij iemand anders. Ik was hier al eerder geweest, maar gebracht door Frits en dan let ik nooit op.
Voor de heenweg had ik op de kaart gekeken, het was trouwens  nog licht en ik vond het adres flitsend.
De terugweg is een ander verhaal. Het was donker natuurlijk en het goot van de regen. Ik wilde niet dezelfde weg als heen, omdat daar een heel eenzaam stuk in zat. Andere weg dus.
Je raadt het vast al, ik raakte verdwaald.
Tsjonge, wat voelde ik me ongelukkig. Dan zag ik bijv. het politiebureau en dacht ha, een oriëntatiepunt. Toch weer verkeerd gereden. Of ik zag een winkelcentrum dat ik ken. Ah, als ik daar nou doorheen fiets, weet ik het weer. Maar aan de kant waar ik was, kon ik er niet in. Omrijden dus maar: winkelcentrum kwijt. Echt het was verschrikkelijk. Geen sterveling op straat natuurlijk in die regen. Niemand om het aan te vragen. Ik heb ruim 20 minuten rondgefietst, tot ik eindelijk de weg vond. En toen was het nog eens twintig minuten fietsen naar huis. Op het moment dat ik mijn fiets in de schuur zette, werd het net droog.
Zo moet iemand met beginnende Alzheimer zich voelen, dacht ik. Weten dat je fout gaat en er weinig aan kunnen doen. Weten dat de omgeving je niet helemaal vreemd is en toch niet kunnen vinden wat je wil vinden. Twijfelen, twijfelen. Boos worden op jezelf. Denken dat je het weet en dan klopt het ineens niet.

De gebeurtenis heeft indruk op me gemaakt. Zodanig dat ik vannacht droomde dat ik verdwaald was Voelde me ellendig. Het was net echt.

Ik heb dit stukje niet verzonnen hoor, maar volgende week is toevallig wél de Alzheimercollecte. Ik ga collecteren. (Ter geruststelling: in mijn eigen wijk. Waar ieder normaal mens moeite heeft met het vinden van straten, omdat er geen logica in zit. Maar verdwalen zal ik niet.)

Alzheimer dus. Leg nou vast wat klaar voor de collectant die bij jou aan de deur komt, volgende week.