Licht

En voor vandaag natuurlijk een fijne dag en een mooie, veilige jaarwisseling.

Ps. Dank voor alle lieve reacties bij de geboorte van Odin. Het gaat heel goed.

Odin

Kijk nou toch eens:

Daar is-ie, onze kleinzoon. Hij werd vannacht geboren, om ietsje over twee.
Vier weken te vroeg kwam hij, deze kleine sterrenkijker.
Hij is zo mooi en zo lief en zo prachtig en zo zacht... Hij weegt 2600 gram en in mijn ogen is dat piepklein. Maar het is denk ik  een sterk jongetje, want hij mocht meteen de volgende ochtend al naar huis met z'n ouders.
Wat een geluk! Wat een geluk.
Hij heet Odin Frits Willem.
En ik wil het allerliefst op een stoel naast zijn wiegje zitten en kijken, kijken, kijken. Naar die oogjes die af en toe open gaan. Naar zo'n ongecontroleerd beweginkje van die armpjes en naar... Kijken naar zijn moeder... En naar zijn vader, mijn kind.

Nog een kandelaartje

Kitty ken ik eigenlijk al heel lang. Ik weet weet wie haar man is, ik weet hoe haar kinderen heten en ze woont om de hoek. Ook al vanaf het begin van onze huizen. Ik lees haar blog en zij leest het mijne. Soms volgden we samen een workshop op kaartengebied en als we elkaar tegenkomen maken we een praatje. En ze maakt net als ik ATC's, Artist Trading Cards. En tenslotte zijn we vrienden op Facebook.
Daar vroeg ik een keer of er mensen waren die bestekzegels voor mij wilden sparen. Ik had mazzel, sommigen deden dat.

Kitty ook. En ze stopte ze in mijn bus, die zegels,  met een prachtige Atc erbij. Zo leuk vind ik dat.
Nu had ik een keer op mijn blog mijn kleine kandelaartjes laten zien, toen ik er net eentje geruild had met Esther. Kitty reageerde daarop en vertelde dat ze zo leuk vond. Dat ze er ergens zelf ook nog wel een paar moest hebben.
Enfin, als bedankje voor de zegels én voor Kerst, deed ik bij haar ook een Atc in de bus,  met een van mijn kleine kandelaartjes erbij. 'Kan ze haar eigen verzameling beginnen', dacht ik
Waarop zij mij weer een van haar kandelaartjes bracht. Eigenlijk hebben we dus gewoon geruild.  Zo leuk. Weer eentje die heel anders is. Mooi... lijkt wel Jugendstil.

De kandelaartjes hebben allemaal gebrand met die kleine kaarsjes erin. Ik vind ze nog steeds super. Ben al een tijdje niet meer in een kringloop of op een rommelmarkt geweest, maar ik ga zeker verder zoeken.
En Kitty's blog vind je hier: klik

Honolulu King (mijn boek van het jaar)

Zoals ik eerder vertelde, ook boeken die ik gelezen heb, noteer ik.
Sommige boeken zijn al geheel uit mijn geheugen verdwenen. Maar er zijn ook boeken die voorgoed in mijn hoofd zitten. Ik wilde geen top-drie maken, er zijn zoveel goede boeken en trouwens ook een heleboel slechte. Het is bovendien lastig omdat je de genres niet kunt vergelijken.
Maar er is één boek dat er dit jaar wat mij betreft echt uitspringt. Dus als ik een toplijst zou moeten maken stond het op 1. Zonder twijfel en waarschijnlijk ook langdurig.
Het is dit boek:

Wat een geweldig boek heeft Anne-Gine Goemans geschreven. Zo interessant en zo goed verteld. Zij is echt een verhalenverteller, dat denk ik. Maar ik las nog niet eerder iets van haar.
Ik had het boek al een hele tijd geleden aangevraagd, nog voor ons mislukte Thailand-avontuur. En het was nu pas beschikbaar. Dat zegt al wat.
Het boek staat ook in de Bestseller-60.
Ik had toen ik het wilde reserveren een gesprek met de schrijfster gehoord in Kunststof radio en meteen daarna wilde ik het lezen.
Het verhaal:

Een oude Indische man, genaamd Hardy (voornaam) Hardy (achternaam) is een Honolulu King, dat wil zeggen een lid van een Hawaimuziekband: Honolulu Kings
Hij is getrouwd met Christina die dement is en in een verpleeghuis zit. Hij runt een toko met Indische waar en kookt daar samen met zijn kleindochter Synne, die dol is op haar grootvader en hij op haar. Twee bandgenoten, George en Cok staan hem trouw terzijde.
Hardy wordt vrijmetselaar en binnen die beweging moet je een 'bouwstuk' schrijven. Dat doet Hardy en in dat stuk vertelt hij een ernstig geheim. Waardoor de andere leden van de loge in de problemen komen, want zij hebben gezworen nooit iets te zullen vertellen van wat er zich binnen de groep  afspeelt, maar dit is wel echt een zwaarwegend geheim. Gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Verschillende verhaallijnen: Nederlands-Indië, de Bersiaptijd, de Japanse bezetting, de haat tegen de Japanners, dementie, problematische relaties (van Synne), de vrijmetselarij.
Meer ga ik er niet van vertellen. Je moet het echt zelf lezen. Voor mij is het in ieder geval het boek van het jaar. En het leest ook nog eens als een trein. Ik moest ondanks de problemen ook vaak lachen. En soms bijna huilen.

Top Eén

't Is  dat ik het opschrijf, anders had ik niet meer geweten hoeveel films we dit jaar hebben gezien. Al wist ik natuurlijk wel dat het er veel waren.
We zagen er zesentwintig. Twee daarvan in de bioscoop en alle andere films in ons onvolprezen filmhuis. In Cinema Oostereiland. Waar je geen pauzes hebt, lekker zit, geen dure popcorn kunt kopen en vooral altijd erg aardig wordt welkom geheten.
Bijna alle films zagen we in de middag. Niets lekkerder dan een beetje werken en dan op tijd klaar zijn voor een voorstelling om half drie.
Ik keek ze dus nog eens door in mijn kleine boekje, waarin ik films die ik gezien heb en boeken die ik heb gelezen,  noteer.
En ik dacht aan de Volkskrant die ieder jaar met een toptien of tophonderd geloof ik zelfs komt. Samengesteld door hun recensenten en door de lezers.
Daardoor kreeg ik zin om mijn eigen topdrie te maken. Dus ik keek nog eens goed in mijn lijst en moest helaas constateren dat ik niet kan kiezen. Story of my life... niet kunnen kiezen.
En dus maakte ik een top één en daar staan drie films op. Alle drie op 1.

1. The Imitation Game
1. Suffragette
1. Selma

Nou misschien dat 1 ietsje hoger staat dan 1 of 1, maar het scheelt niet veel. Dus als je nou geen biosbezoeker bent en één van deze films komt op tv, dan moet je echt kijken. Maar écht! Afgesproken?

December en vind je het leuk om een kaartje in je brievenbus te krijgen, dan moet je even reageren

Laatst bestelde ik postsets. Ik had er nog niet eerder van gehoord, van postsets,  maar het zijn kaarten met bijpassende postzegels. Bij Post.Nl
Ik heb altijd al een zwak gehad voor de tekeningen en de versjes van Rie Cramer en dit waren RieCramer winterkaarten met Rie Cramer winterpostzegels. Drie kaarten van november, drie van december en drie van januari en dan kreeg ik februari erbij.
Kijk, dit is er eentje van december:

En dit zijn de postzegels er dus bij horen en die hetzelfde zijn als de kaarten.

 Op de achterkant van de kaart staat ook nog een bijpassend versje. Op deze kaart staat bijv.:
Sinterklaasje, Sinterklaasje
Was je het dan toch misschien?
Toen ik 's nachts iets hoorde lopen
Deed ik gauw mijn ogen open
Maar ik heb je niet gezien!

Hou je ook van deze kaarten en vind je het leuk om er eentje in de brievenbus te krijgen? Mail dan je adres even. Ik wil er drie versturen. In de betreffende maand. Hier is mijn mailadres: bettievdgriend@hotmail.com

Wens

Light

Ik had kaartjes gewonnen voor een rondvaart langs de lichtobjecten van het Amsterdam Light Festival.
Jaja, de tweede prijs al in de afgelopen week, die ik mocht innen.
Superleuk. Mensen doe toch vooral overal aan mee, want winnen is zo leuk! 

Van Sinterklaas had ik ook nog eens twee kaarten voor zo'n rondvaart gekregen. Sint weet dat ik erg van dat festival houd!
Maar om nou twee keer die rondvaart te maken was ook een beetje overdreven. Dus Sint persoonlijk en zijn vriendin gingen ook mee.
Laten we nou net de enige winderige regenachtige avond van de week hebben uitgekozen...
Beetje jammer, daar konden zelfs de gluhwein en de erwtensoep die bij het arrangement hoorden, niets aan veranderen.
De ramen in de rondvaartboot waren beslagen en zaten onder de druppels. Er lagen trouwens wel ruitenwissers klaar. Leuk detail.
Maar ja, voor mooie  foto's waren de omstandigheden niet zo best (en om eerlijk te zijn, mijn vaardigheden ook niet).
Dus plaats ik gewoon deze mislukkeling,  die ik eigenlijk best mooi vind.  Qua compositie dan hè, haha

Maar toch was het ontzettend leuk. Ik ben al vanaf het begin fan van het Light Festival, maar ik had het nog niet eerder vanaf het water bekeken.
Met ook nog een uitleg erbij. Die er op neer kwam dat het thema vriendschap elke keer weer opnieuw werd genoemd, waardoor wij melig werden (Sinterklaas en ik) en zelf overal al gingen bedenken wat een object met vriendschap te maken zou kunnen hebben.

Nu even serieus. Het Light Festival is echt prachtig. En als je de kans hebt moet je er zeker heen. Wij hebben er heel erg van genoten.

Nog voor ik van de prijs en het Sintcadeau af wist, had ik ons (in het kader van er moet meer gewandeld worden)  al opgegeven voor een wandeltocht (van 15 kilometer) georganiseerd door de club die ook de Dam-Tot-Damloop regelt.
Die is op 27 december en hopelijk zal ik dan beter in staat zijn om foto's te maken en te laten zien hier.

Want prachtig is het. ECHT! Alle werken zijn speciaal voor het festival gemaakt.
En wat je er extra bij krijgt is een verlicht Amsterdam. Je kijkt in de huizen naar binnen, je ziet hoge kamers met prachtige kroonluchters. Verlichte kransen op deuren, kerstbomen. De bruggen zijn allemaal verlicht...

Je kunt,  geheel gratis,  ook zelf gaan lopen natuurlijk. En stoppen wanneer je maar wilt. Dat kan nog tot 17 januari.

Hoping for a pyramide

Ik moest echt lachen om deze foto.
Wel een beetje gek, groot plezier om een grafsteen, maar ja.
Het was een foto uit een serie met allemaal bijzondere teksten op grafstenen.
Ik had vroeger een Ripleyboekje (Ripley, believe it or not) met zulke teksten.
Ik herinner me 'I told you I was ill'. Van een man natuurlijk.

Piramides hebben mij ook altijd gefascineerd. Altijd. Egypte was ook een van mijn eerste verre reisdoelen.
En wat was het prachtig, daar. Vorige week was er enige opwinding in de archeologische wereld omdat het graf van Nefertiti gevonden zou zijn. Achter het graf van Toetanchamon en waarschijnlijk ongeschonden. Daarna heb ik er helemaal niets meer over gehoord of gelezen. Zou het een teleurstelling zijn geworden?

Piepschuim

Goedemorgen beste prijswinnaar, 
Ik wil u hierbij graag feliciteren met het winnen van 2 gratis toegangskaarten voor Piepschuim op zaterdag 19 december aanstaande in Theaterkerk Wadway
De kaarten liggen voor u klaar bij de kassa van de theaterkerk en zijn voor aanvang van de voor stelling op  te halen

 Oh wat is het toch geweldig leuk om een prijs te winnen. Helemaal als het een complete verrassing is omdat je al lang was vergeten dat je ergens aan mee had gedaan.Dus we gingen zaterdagavond naar de Theaterkerk Wadway.
Ik heb het vast al eens eerder verteld. Het is een oud kerkje (uit 1547) dat leegstond en dat behouden moest blijven. Het werd gerestaureerd en omgetoverd tot een theaterkerk.
Een klein theater waar heel wat beroemdheden hun eerste schreden op het podium zetten. Zoals Bram en Freek, Herman van Veen en Youp van 't Hek. Bij die beginvoorstelling van Youp van 't Hek, daar zijn we zelf ook bij geweest, toen in Wadway.
Het is er ook echt leuk. Je zit op lange banken, naar boven oplopend. En er is een klein podium. Apart en heel sfeervol. En ze hebben ook nu een heel aantrekkelijk aanbod, met veel cabaret

Cabaret Piepschuim, daar hadden wij nog niet eerder van gehoord.
Een groep die bestaat uit drie zeer muzikale mannen, die cabaret maken zoals het in mijn ogen bedoeld is. Met een lach (vaak) en een traan.
Dit programma hebben ze voor het laatst gespeeld. Maar hun volgende programma is al klaar en als ze daarmee in de buurt zijn, gaan we zeker nog eens naar ze kijken, want het was echt leuk!

Foto met lied

'Hebben jullie ook zo'n foto waar een lied bij past?', vraagt Els bij Stuur een Foto.
Nou wel zeker heb ik dat. Het gebeurt me echt heel vaak dat ik een lied 'hoor' bij een foto. Of andersom. Dat ik muziek hoor en er een foto bij zie.
Ik kies deze foto:

Misschien omdat ik, door mijn kerstpakket geïnspireerd, toch een beetje naar sneeuw verlang. En naar ijs.
Het lied dat ik er bij vind passen, zit dezer dagen in mijn hoofd. Al een paar jaar is dat zo in december. Ik heb het hier ook al eens eerder laten horen. Maar dat moet kunnen toch?
Ook omdat ik in deze tijd van het jaar altijd verlang naar Londen. In andere tijden van het jaar ook hoor. Een soort altijd durend heimwee naar Londen heb ik.



En mocht je nou meer foto's met muziek willen, dan moet je even bij Els kijken. Want dit is toch wel weer een erg leuk thema.

Kerst op school

Omdat ik nog wat doe op mijn oude school, krijg ik ook nog altijd een uitnodiging voor de kerstviering van het team. Als onvolwaardig teamlid, zal ik maar zeggen. Dat is natuurlijk hartstikke lief van ze, ik stel het zeer op prijs.
En ik ga graag want het is altijd erg gezellig en erg lekker. Een borrel, een buffet en daarna muziek en dans.
Het feest begon om half vier en werd ingeleid met een toespraak door de waarnemend directeur himself, in zijn kerstpak. Dat vond ik al heel erg grappig. Dat kerstpak dan hè, want de speech was goed en serieus.
Maar, het werd nog grappiger toen hij vertelde dat er nogal veel commentaar op de uitnodiging voor dit feest was geweest.
Op die uitnodigingskaart stonden namelijk alleen maar mooie foto's van vrouwen. Of eigenlijk foto's van mooie vrouwen.  Dus er was geklaagd:  waarom stonden er geen mannen op?
Om dit goed te maken,  traden de (weinige) mannelijke collegae nu een voor een binnen in hun kerstkleding. Konden er ook eens foto's gemaakt worden van mooie mannen. Of misschien kan ik beter spreken van leuke mannen. Want het was hilarisch, echt.

Daarna volgde een superlekker buffet.
En toen was het voor mij wel genoeg geweest. Ik ben dan nogal uitgeput en ik bracht de rest van de avond door op mijn eigen bank.
Onder de plaid uit het kerstpakket.
Kijk, dit zat er allemaal in, echt een winters pakket. Nou die winter nog...

Ps.:  Het was natuurlijk helemaal niet koud eergisteren, maar ik lig zelfs 's zomers wel regelmatig onder een dekentje of een plaid. En deze is echt superlekker, heel zacht, ik ben er echt blij mee.Live for today!

Publieke Werken

Ja, er is veel over te doen geweest, over deze film. Ik zag een stukje in DWDD over hoe het allemaal gemaakt is, met een budget van 6 miljoen en grotendeels opgenomen in Hongarije. En met een nagebouwd historisch Amsterdam. Dan de hoofdrolspelers, Gijs Scholten van Aschat en Jacob Derwig. Ook nog het feit dat ik het gelijknamige boek van Thomas Rosenboom niet had gelezen en me dus ook niet druk hoefde te maken over de vraag of de film misschien een slap aftreksel zou zijn van het boek. Tenslotte heb ik vaak, komend vanaf het Centraal Station in Amsterdam,  staan kijken naar die twee kleine huisjes, daar naast het Victoriahotel. Zo gek.
Dat alles bij ekaar zorgde dat ik er echt zin in had. En ik werd niet teleurgesteld.

Het verhaal:
Walter Vedder is vioolbouwer en woont in een klein huisje, precies op de plaats waar het nieuwe en zeer moderne Victoriahotel moet komen. Hem wordt een flink bedrag geboden voor zijn huisje, maar hij weigert, vraagt meer en meer en dan is het te laat. Ondertussen heeft hij het geld waar hij op rekent eigenlijk al uitgegeven aan de reis voor een groep arme turfstekers naar Amerika. Hij plant dat samen met zijn neef Chris Anijs, apotheker en hoopt dat hij en zijn neef er zelf beter van zullen worden. Maar alles mislukt dus en de turfstekers zijn al op reis. Anijs raakt ook in de problemen, door ongeoorloofd medisch handelen. 

Ik vond het een prettige, onderhoudende film, niet meer en niet minder. Je kunt er gerust heen.

Bedstee

Kijk, hier is de bedstee van Anna.
'Heeft mijn papa voor mij gemaakt' zegt Anna.
Wat is-ie leuk hè.
En oh wat wilde ik vroeger altijd graag een bedstee. Al die boeken die ik las en waarin de hoofdpersonen dan lekker in de bedstee kropen en ook nog eens precies konden horen wat er besproken werd. Want zo'n bedstee was natuurlijk in de woonkamer.
Ter  geruststelling... deze niet.
Er kunnen eventueel nog deurtjes in worden gemaakt, of gordijntjes.
Anna is nog maar tweeeneenhalf, ze hoeft zich nog niet af te sluiten. Maar het zou kunnen.

Nog niet alles is klaar voor de komst van de nieuwe baby's. Maar alles in Anna's kamer wel. Ze moest natuurlijk tijd hebben om te wennen. Gelukkig is dat heel goed gegaan en ze slaapt er heerlijk.
Ik herhaal nog maar even dat ik supertrots ben op mijn schoonzoon!

Het meisje in de rode jas

Heel kort samengevat:
Het verhaal van de achtjarige Carmel, die ontvoerd wordt door een een gebedsgenezer die zegt dat hij haar grootvader is. 
En dat verhaal wordt afwisselend verteld door Carmel en door haar moeder.

Dit is een boek, waar ik zoveel reclame voor had gezien, dat ik het gewoon móést meenemen, toen ik het spiksplinternieuw, zag liggen in de bieb.
Ik nam die dag trouwens negen (9) boeken mee. Dat heb je wel eens hè, dat er opeens van alles op je lijkt te wachten. Van die negen heb ik er twee vrij snel terug gebracht. Ze leken aantrekkelijk, maar waren dat toch eigenlijk niet.
Van de andere zeven zijn er nu nog twee ongelezen. Die moet ik zo eens even verlengen. Het zijn geen nieuwe boeken die iedereen wel wil reserveren, dus dat zal best lukken.

En nu nog even over dit boek. Het lijkt een thriller, maar is het eigenlijk niet. Je weet nl al wie het gedaan heeft. De spanning zit hem in de vraag of Carmel en haar moeder weer bij elkaar zullen komen. En ook of Carmel vol zal kunnen houden.
Het is gek, ik vond het niet een superboek, maar ik kon het toch niet wegleggen. Nou, dat zegt genoeg.

Waarschijnijk heeft het te maken met de angst die iedere (groot)moeder zal hebben, denk ik. De angst dat je (klein)kind ineens weg is en dat je haar of hem niet snel of helemaal niet kunt terugvinden.
Van de zomer op het strand was er een jongetje weg.
'Hij is vijf, ' zei z'n moeder, 'hij heeft een blauw zwembroekje aan'.
De angst en de paniek in de ogen van de ouders van dat jongetje heb ik goed kunnen observeren. De moeder kon ook niet weg, ze had nog meer kinderen waar ze op moest passen en trouwens als dat jongetje zelf terugkwam moest er wel iemand op die plek zijn.
Mijn dochter en mijn man gingen meteen helpen zoeken, maar een van ons moest natuurlijk bij Anna blijven. Vandaar dat ik het kon zien. En niet ben vergeten.

Dát gevoel en die angst maken dat je dit boek wilt uitlezen.

Hoera

Onze oudste zoon Bart en zijn vriendin Agnes kozen gisteren voor een geregistreerd partnerschap.
Ze willen pas later trouwen, met een feest en alles er op en er aan.
Nu moest, vooral met het oog op de komst van de baby, alles goed geregeld zijn, dus vandaar die keuze.
En als je er dan toch niets aan wilt doen, dan moet het ook zo goedkoop mogelijk.
Dus kozen deze twee partners voor deze manier. Die is namelijk gratis.

Het stel ging  in een soort ondertrouw en de beide vaders mochten getuige zijn van de registratie.
Ha en toen begon mijn ergernis. Want de beide moeders mochten er niet bij zijn van de gemeente. Dan moest er extra betaald worden. Zeer irritant. De moeders zouden in de gang van het stadhuis  moeten wachten. Grrrr.

Achteraf gezien, hadden ze allebei  nog een getuige kunnen kiezen, de moeders namelijk, dan was het nog steeds gratis en hadden de moeders er ook bij kunnen zijn.
Maar ja, dat hadden Bart en Agnes niet helemaal begrepen op het moment dat ze het gingen afspreken. Moest nogal overhaast, want in hun woonplaats was het niet meer mogelijk vóór februari en dan is de baby er al, dus moesten ze uitwijken naar Hoorn.

De partners sliepen bij ons de nacht tevoren en we wilden er met z'n allen een feestelijke dag van maken.
Dat begon dus met een gezellig ontbijt.
En uiteraard met something old, something new, something borrowed, something blue voor Agnes.

De ouders van Agnes arriveerden om kwart over acht met armen vol bloemen  en zo vertrokken we om half negen naar het stadhuis.
We hadden mazzel hoor, want Agnes, hoogzwanger, vroeg op haar allercharmantst aan de ambtenaar die ons kwam halen, of de moeders misschien toch mee naar binnen mochten.

De ambtenaar zei dat het tegen de regels was natuurlijk, maar dat ze in dit geval met de hand over het hart zou strijken.
En inderdaad, ze had een hart. Een groot hart, waar ze over streek.  Wat een aardig mens!

De 'plechtigheid' duurde in totaal nog geen tien minuten. Maar het was toch mooi en het was fijn om er bij te zijn.
Ook voor de foto's natuurlijk. Daar hadden die vaders geen tijd voor.

Dat was het, om tien over negen stonden we met het zojuist geregistreerde paar, weer buiten.
Overigens zonder registratie/trouwboekje.

Bart en Agnes hadden voor lekkere dingen gezorgd. Taart en nep champagne. Allebei heerlijk. Ik ben geen champagneliefhebber, maar dit vond ik wel lekker. En het bubbelde, zoals dat hoort, uitstekend.
Er waren slingers en ballonnen.

En cadeautjes natuurlijk.

Agnes' ouders waren nog nooit in Hoorn geweest. Het was heerlijk weer en dus brachten we nog een uurtje door in het mooiste gedeelte van onze stad. 
Bij de haven. En maakten zoveel foto's dat er met gemak echt een prachtige reportage kan worden samengesteld.Kijk eens wat een papparazzi

We lunchten samen thuis en later in de middag vertrokken de ouders van Agnes weer en het stel zelf ook.
Zij waren erg blij met deze dag, we hebben er allemaal van genoten.

En nu.... Alles is geregeld. Kamertje klaar, spulletjes klaar... Verlof ingegaan. 

Blijde verwachting!

Spectre

Spectre... de vierentwintigste James Bond film.
Voor mij de derde die ik in de bioscoop zag. Ik begon met Dr. No, toen was ik veertien of zo en die maakte een verpletterende indruk.
Vervolgens zag ik heel lang geen enkele James Bond tot ik de drieentwintigste zag: Skyfall.
Daar heb ik echt van genoten. Van die spectaculaire achtervolgingen, prachtig.
En dus gingen we nu naar Spectre. Ook een beetje omdat ik Daniel Craig zo'n aantrekkelijke James vind.

En? Was het wat?
Jazeker, als je van het genre houdt en je kunt je er aan over geven, dan is het wat.
Weer met spectaculaire achtervolgingen.
En met een bak popcorn natuurlijk!

Wirwar

Wat een prachtig woord is dat eigenlijk: wirwar. Ik geloof niet dat ik het vaak hoor, of gebruik. Niet heel vaak in ieder geval.
Wirwar is deze week het thema bij Stuur een Foto.

Achter het woord wirwar volgt bij mij altijd: van draden. En dat is precies wat je op deze foto ziet: een wirwar van draden.
Ik had ook een foto van mijn mandje met lintjes kunnen maken. Of van mijn wol.
Maar dit is het echte werk:

Voor de mannen die hier aan het werk waren, was dit geen wirwar. Alles georganiseerd en ze wisten precies wat ze moesten doen en hadden ook nog volop tijd voor een praatje met ons.
Maar voor mij was het een ongelooflijke wirwar. Ik zou in geen honderd jaar begrijpen hoe het allemaal zat.
Oh ja, het was in Amsterdam en het had iets met telefoon te maken. Zeiden die mannen.

Kleine lichtpuntjes

 Kijk, mijn kleine verzameling kleine kandelaartjes.

Ze komen, op eentje na, van verschillende rommelmarkten.
En die ene, dat is het kandelaartje met het roze kaarsje.
Dat komt van Esther. Met haar ruilde ik.
Zij zo eentje met  bloemetjes en ik die met de roosjes.
Het leuke is dat ze allemaal verschillend zijn en zo samen toch een eenheid vormen.
Nou als dat geen kerstgedachte is...

Pakje

Zelf ben ik nogal slordig met het inpakken van cadeautjes.
Ik probeer het wel netjes te doen, maar de ene kant van het pakje lijkt wel altijd langer te zijn dan de andere. Ik knip het papier ook nooit goed recht.
Een boek, dat is nog het leukst om in te pakken. Eh.. ik bedoel het makkelijkst.
Dus ik ben altijd oprecht verheugd over een mooi ingepakt pakje. En heel veel moeite hoeft dat niet eens te kosten. Kijk maar. Het rode stippeltasje is van zichzelf al leuk. Dan ook nog die gehaakte kersjes er aan en zo'n lief gelukspoppetje. Super toch.
Ik heb de inhoud er even een beetje uitgetrokken omdat ik die ook zo leuk vind. Het is een peuterdekbedovertrek.
Voor Anna.
Bloemen, ruitjes, strepen, stippels. Prachtig gecombineerd en zo vrolijk.
Anna's vader heeft een prachtige bedstee voor haar getimmerd. Het ziet er echt geweldig uit. Daar moest wel echt een heel mooi dekbedovertrekje bij.
Ik zal er eens een foto van maken, want ik ben echt trots op mijn schoonzoon.

Hersentraining

Nou had ik het eerder deze week over de noodzakelijke lichaamsbeweging, vooral voor de ouder wordende mens. Met die stappenteller lukt dat vrij aardig.
Maar... de geest en het geheugen moeten ook getraind worden. Beweging is niet alleen lichamelijk heel goed, ook voor de geest is het belangrijk om te bewegen. Echt waar!

Toch zijn er ook nog allerlei dingen die je extra zou kunnen doen. Zo ben ik weer begonnen met cryptogrammen.
Vroeger was ik er heel slecht in. Mijn ouders deden het veel, maar ik begreep het pas als de oplossing duidelijk voor m'n neus stond. Veel later ben ik er vrij goed in geworden met als hoogtepunt dat ik het cryptogram uit de Volkskrant helemaal heb opgelost. Daar ben ik nog altijd trots op. Fanatiek was ik toen.

Maar zoals dat gaat... het verwaterde.
Tot nu:  ineens vind ik het weer leuk. Het kost me ook weer heel veel moeite.
Ik begon met die uit de plaatselijke krant. Die was in vergelijking met de Volkskrant nooit zo moeilijk. Maar ik kwam nog niet eens tot de helft. Kwestie van oefenen. Hoop ik.

Tja en dan doe ik nog steeds iedere dag: Beter Spellen, Beter Engels, Beter Duits en Beter Rekenen.
Rekenen bijna iedere dag.
Want als ik een som zie staan zoals deze, dan haak ik af. Onmiddellijk. Met dubbel d en dubbel l.

Zus Calcula en broertje Calculus zijn bij een 210 cm brede alleen in de lengte schuin aflopende voetgangerstunnel.
Calculus staat geblinddoekt op het hoogste punt van de tunnel met een bal van 30 cm in zijn handen.
Calcula legt op het laagste punt van de tunnel in het midden een bal van 30 cm neer.

Calculus weet niet of de bal helemaal links, een beetje links, een beetje rechts, helemaal rechts of in het midden ligt: elke denkbare plaats is mogelijk. Hij moet gokken waar in de breedte van de tunnel de bal van Calcula ligt. Daar legt hij zijn bal bovenaan neer, in de hoop dat zijn bal bij het omlaag rollen de bal van Calcula raakt.

De kans dat de ballen elkaar raken is 1 op .
(Vul een geheel getal in.)

Tip: Wat is de afstand tussen de meest linker en meest rechter mogelijke positie van de rollende bal? En hoe breed is de zone waarin de ballen elkaar raken? 

Fortune Cookies

Fortune Cookies... ik houd er van.
Sinterklaas heeft dan ook een ernstige fout gemaakt door een doos vol bij mijn man te bezorgen.
Niet dat het veel uitmaakt hoor, ik eet ze evengoed op.
En vooral: ik maak ze open en lees het bericht. Echt superleuk.
Deze boodschap is ook nog eens zeer geschikt voor de kersttijd, vind ik.  
'Houd het eenvoudig, waar het maar kan'.
Daar ben ik het zeer mee eens!

Stappenteller

Mijn gezondheid is momenteel niet echt goed. Van hardlopen kan geen sprake zijn. Maar ja, de ouder wordende mens moet wel bewegen en blijven bewegen (evenals de jongere mens,  trouwens). Dat weet ik heus wel. 
En dus wandel ik.
'Wandelen doe ik later wel, als ik oud ben', riep ik vroeger uit. Nu is het blijkbaar zo ver.
Ik wandel. Dagelijks.
Ik heb uitgezocht hoeveel je moet wandelen per dag en dat is zo'n beetje 10.000 stappen. Dat schijnt voldoende beweging te zijn.
Ik heb een stappenteller aangeschaft die mij precies vertelt of ik die 10.000 stappen haal. En eerlijk gezegd, dat is voor mij erg stimulerend. Ik word zeer tevreden als ik het doel bereikt heb, dat moet ik zeggen.

Eigenlijk vind ik het best fijn. Ik probeer zo veel mogelijk verschillende routes hier in de buurt uit. En zo lang het niet vreselijk koud is...
Gisteren liep ik in de regen. Heel gek, maar dat was ook best lekker.
Het is meer de eerste stap die je elke keer weer opnieuw moet zetten, die me moeite kost. Gaan!!!

Overigens, vlak nadat ik die stappenteller had aangeschaft, kwam ik erachter, dat er op mijn telefoon ook zo'n ding zit, zo'n teller.
Die is nog veel leuker. Die geeft je een bericht als je doel bereikt is. Die geeft ook aan hoeveel minuten je gewandeld hebt en hoeveel minuten je hebt hard gelopen. Dat hardlopen doe ik namelijk toch, af en toe tijdens de wandeling een minuutje. Zo kwam ik gisteren toch uit op acht minuten hardlooptijd en 59 minuten wandeltijd.
En mijn telefoon geeft me behalve die aantallen ook complimenten.
Ha, mijn telefoon vindt me geweldig!!!

Waar wil je voor in de rij staan?

Heel wat mensen die ik ken, hebben in de rij gestaan voor Adele. Bij wijze van spreken dan hè. Ze stonden niet echt in de rij, maar zaten heeeeel lang te wachten achter hun beeldscherm in de hoop kaartjes te bemachtigen. Soort van rij dan toch. (in de meeste gevallen ook nog voor niks, trouwens)
In het Parool stond laatst een artikeltje over tien populaire restaurants in Amsterdam, waar mensen soms urenlang in de rij staan.
En ik bedacht bij mezelf waar ik voor in de rij zou gaan staan. Ik kon het niet verzinnen en het antwoord is dus: waarschijnlijk helemaal nergens voor.
Ik heb wel eens in een rij geduldig staan te wachten. Twee keer zelfs kan ik me herinneren.
De eerste keer was in Londen. Daar was toen een grote Toetanchamon tentoonstelling die ik heel erg graag wilde zien. Uren heb ik er gestaan. Maar het was gezellig, het was mooi weer. Ik was nog jong en had aanspraak genoeg. Geen probleem dus en die tentoonstelling was fantastisch.
In New York, in Harlem heb ik ook eens in een lange rij gestaan en daar was het stervenskoud. Dat was de tweede keer. We wilden heel graag in een bepaalde kerk een gospeldienst bijwonen. Het was eigenlijk die dag onze enige kans en we dachten niet dat we nog eens in New York zouden zijn. Niet gelukt. Toen we bijna aan de beurt waren, bleek het vol te zijn. Ik vind het nog altijd jammer. En ik kan nog steeds voelen hoe koud het toen was.

En jullie? Waar zouden jullie voor in de rij gaan staan?

Fiets

Deze week vraagt Els om foto's van  Fietsen.  Bij Stuur een Foto natuurlijk.
Ha, nu is het zo dat ik altijd en overal foto's maak van fietsen. Want hoe gewoon fietsen ook lijken, eigenlijk zijn het toch buitengewoon handige vervoermiddelen.
Het is zelfs zo dat ik op Pinterest, (klik) een bord heb getiteld Tweewielers.
Daarop staan zo'n beetje alle foto's die ik van fietsen maakte. Nou ja, daarvan de leukste of gekste of bijzonderste. Het zijn er inmiddels 91. Dus ik had de foto voor het thema van deze week voor het uitkiezen.
Er is er eentje die ik het allermooist vind. Gemaakt in Vietnam.
Het was echt een gelukje, ik weet zeker dat niemand van de Vietnamgroep deze foto maakte. Iedereen zat in een cafeetje langs de weg iets te drinken. En ik had er geen zin in en ging buiten kijken. Fototoestel in de aanslag, zoals altjd
En daar kwamen ze hoor, deze fietsers. Zo mooi en zo Vietnam... Enfin, kijk maar zelf:

Wil je meer fietsen zien kun je natuurlijk kijken bij Stuur een Foto.  Of meedoen. Klik

Suffragette

Suffragettes... ik heb altijd veel bewondering gehad voor suffragettes,  vrouwen die vroeger het voortouw namen in de strijd voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen en dan vooral over het stemrecht.  Bewondering omdat ze de strijd aangingen, wat in die tijd niet bepaald makkelijk was.
En dankbaarheid ook. Het waren vrouwen die alles op het spel zetten, om vrouwen rechten te geven.
Mede dankzij hun strijd  heb ik een tamelijk onafhankelijk leven kunnen leiden, tot nu toe.
Een film over dit thema leek me dus ook een soort van spekkie voor mijn bekkie.
En dat was het ook.
Deze film focust nu eens niet op goed opgeleide vrouwen uit 'de hogere klasse', zoals Emmeline Pankhurst, maar op een doodgewone arbeidster uit een wasserij: Maud Watts. Een arbeidster die zeer radicaal wordt. 
Ik vond het een fantastische film. Zeer aan te raden.
Uiteraard voor vrouwen, maar zeker ook voor mannen. (De mijne was onder de indruk)
Met Meryl Streep (in een kleine rol), Helena Bonham Carter en vooral met een prachtige rol van Carey Mulligan als Maud.

Ik vond het de laatste jaren soms moeilijk om  te gaan stemmen, maar ik deed het wel. Ik denk nu dat vrouwen die deze film hebben gezien, niet eens meer zullen overwegen niet te gaan stemmen.
Je kunt hier ook nog even naar de trailer kijken, als je wilt:

Sinterklaas

Als je twee en een half bent, dan is de komst van Sinterklaas op de creche een hele spannende gebeurtenis.

En wat is het dan heerlijk dat je eventjes lekker kunt frunniken aan het oor van je opa. (Dat is iets dat Anna al doet sinds ze een hele kleine baby was)

En dat je dan daarna gewoon bij Sint durft te komen. En antwoord durft te geven als hij je wat vraagt en zelf ook nog even opmerkt dat je wel graag een prentenboek zou willen hebben.

Wat hadden wij een mazzel dit jaar dat het bezoek viel op onze oppasdag. Dat wij mee mochten om te kijken hoe het allemaal verloopt daar op die creche. Ik heb er van genoten.
En ik wens dat jullie, als jullie Sinterklaas vieren, een avond hebben met een beetje spanning, een beetje gefrummel, veel pepernoten, veel cadeautjes en veel plezier!

Wat een verrassing

Wow... Wow...
Gisteren een dikke envelop bij de post. Uit Rusland. En wat denk je? Er zaten vijf onbeschreven Roodkapjekaarten in. En eentje beschreven. Daarvan had ik in eerste instantie niet eens in de gaten dat het ook een soort Roodkapje was, met een beetje goede wil dan hè. Dat was deze:

Olesya uit Moskou schrijft er op dat ik haar heb geïnspireerd met mijn collectie Roodkapjes op kaarten. En dat zij ze nu ook spaart. Dat ze mij er, als bedankje voor de ontdekking hoe leuk Roodkapjekaarten zijn,  een paar stuurt in de hoop dat ze in mijn collectie passen. En alvast een jaar gewenst vol vreugde, geluk en mooie ervaringen. Fantastisch toch! Echt, ik ben er superblij mee.
De kaarten zijn leuk en ik had ze nog niet, maar de gedachte dat iemand je dat zomaar stuurt is nog veel beter.
En ik ga ze lekker allemaal laten zien.

Ik zit er steeds naar te kijken. Zie steeds nieuwe details. En er valt ook nog wel wat uit te zoeken. Over de schilder van de laatste kaart bijv. : Isabel Naftel. Zij schilderde dit Roodkapje in 1862!
Die met het brilletje en het klein lieve wolfje, hoe leuk is die. Enfin, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar ik heb geen tijd en moet op zoek. Naar Roodkapjes voor de verzameling van Olesya.

Ik ben op Internet gaan speuren en kwam op een site waar heel veel Roodkapje kaarten te koop zijn. Echt heel veel. En ik zag op die site dat Little Red Riding Hood,  nog niet zo makkelijk te vertalen is in het Nederlands. Of juist erg makkelijk?
Hoe dan ook, dit is die vertaling: Weinig Rode Berijdende Kap

Trouwboekje

Altijd als ik de paspoorten na gebruik opruim, zie ik ons trouwboekje en dat van mijn ouders. Die liggen in hetzelfde vakje van mijn bureau
Soms kijk ik even.

In de tijd van mijn ouders heette het Familieboek. En binnenin was er ruimte om twaalf kinderen bij te schrijven. Er kwam er maar eentje, dat was ik, maar het staat er prachtig in.
In mijn tijd heette het Huwelijksboekje  en er was ruimte om tien kinderen bij te schrijven. Er kwamen er drie.
Toen onze dochter trouwde, heb ik waarschijnlijk zelf haar trouwboekje uitgereikt. Omdat ik als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand haar huwelijk heb voltrokken. Ik zal vast ook wat getekend hebben, maar ik weet het echt niet meer. Toen de huwelijksvoltrekking klaar was, heb ik niet goed meer opgelet, geloof ik.
Moet toch eens informeren. En kijken hoeveel kinderen er in kunnen. En of Anna er wel in staat.
Laatst waren we weer eens op een huwelijksvoltrekking en daar kwam er helemaal geen trouwboekje meer aan te pas. De ambtenaar vond het zelf ook wel een beetje vreemd, maar het bruidspaar had gekozen voor alleen een digitale vastlegging.
De tijden veranderen, maar ik vind het toch mooi als er zo'n boekje is. Mooi ingevuld door iemand die er haar of zijn volle aandacht aan gaf.

Toch staat er een fout. En die zie ik nu pas. Er staat dat mijn vader een zoon was van Neeltje Kokken. Maar ze heette Neeltje Hokken. Even dacht ik dat het gewoon een bijzondere hoofdletter H was, maar als ik dan kijk naar de eerste letter van mijn moeders naam , Klasina,  heeft de ambtenaar toch echt een foutje gemaakt. Tja en dat haalde hij natuurlijk niet zomaar even weg! Hij zal gehoopt hebben dat niemand het zag...

December

Het decemberblad van mijn verjaardagskalender. Met een tekst die me aanspreekt.
We waren eens op een camping in Zeeland, Camping Ko om precies te zijn. (uitgekozen vanwege de naam, hahaha).
En toen we gingen opbreken en betalen, bleek er bij boer Ko allerlei narigheid aan de hand te zijn.
We leefden natuurlijk mee, en toen maakte Ko deze opmerking, ietsje anders.
Hij zei in zijn mooie dialect dat ook de zwaarste dag maar 24 uur heeft. Die opmerking heb ik altijd onthouden, want zo is het natuurlijk ook. Al is het soms moeilijk om dat te zien!

Leegstand

Soms valt het me niet eens meer op dat er zo veel winkels leegstaan.
Soms is zo'n winkelpand ook weer snel opgevuld door een of andere tijdelijke winkel. Zo eentje waar je van tevoren al van weet dat het niet blijvend zal zijn.
Soms kan ik niet eens meer bedenken wat er gezeten heeft in zo'n leegstaand pand.
En al helemaal kan ik niet bedenken of het nou met de crisis te maken heeft, of met het feit dat mensen online winkelen, waardoor er gewoon minder winkels nodig zijn. En in Hoorn, de stad waar ik woon, schijnen de huurprijzen ook idioot hoog te zijn. (Dat hoorde ik van iemand die een winkelruimte in Amsterdam huurt en daar veel minder betaalt).
Hoe dan ook, ik vind het een naar gezicht. En een beetje leeg voel ik me ook. Tja...

Contact sheets in het FOAM

In het Foam is een leuke tentoonstelling te zien. Je ziet er contact sheets. Dat zijn mini-afdrukjes van foto's. En in het museum zie je dan het contactvel met daarbij een vaak beroemd geworden foto, die uit die kleine afdrukjes door de fotograaf is gekozen.

Dus van dit vel foto's van Che Guevara werd door de fotograaf de rood omlijnde gekozen. En die is ook wereldberoemd geworden.

Al is er natuurlijk ook een nog beroemdere foto van Che. Eentje die ook ooit mijn kamer sierde. Die met de baret. Maar dit terzijde.
Je ziet bijv. ook dit contactvel:

Niet echt heel duidelijk, sorry. Maar het gaat om de gekozen foto. De vierde.

In het bijschrift bij deze foto vertelt de fotograaf Mark Power die de foto in 2005 maakte, dat deze beroemd geworden foto 'een opmerkelijk staaltje van geluk' was . De foto is gemaakt in Polen en een van zijn objectieven was kapot gegaan, weggebracht voor reparatie  en per ongeluk opgehaald door iemand die in de wijk van deze foto woonde. De fotograaf moest er dus heen om zijn objectief op te halen. Hij zag dat er mensen aan het sleeën waren en zette zijn statief neer om een foto te maken. En toen kwam daar die Dalmatiër precies het beeld in lopen. "Het was nog een beetje donker en de belichtingstijd zou een seconde bedragen. Ik zou dus geen foto hebben als de hond in het voorbijgaan niet zou stoppen. Maar hij stopte wel en ook nog eens precies op de juiste plek. Ik begrijp nog steeds niet waarom hij daar stil hield: er was geen boom of paaltje of wat dan ook te bekennen. Misschien voelde hij mijn wilskracht en deed het gewoon voor mii. Dit was dus de situatie: de juiste hond, de juiste plek, het juiste moment."
De fotograaf drukte de draadontspanner in en hoopte dat de hond de hele seconde zou stilstaan.

Leuk hoor, dit. En zo zijn er nog veel meer verhalen. Alles in het FOAM. Klik Wij waren er eind oktober, nog voor we naar Thailand gingen en ik was het een klein beetje vergeten. Maar beter laat dan nooit. Je kunt nog tot 9 december en het is uitstekend te combineren met een dagje Amsterdam. Misschien wel met het Light Festival, waar ik me erg op verheug.