Trouwboekje

Altijd als ik de paspoorten na gebruik opruim, zie ik ons trouwboekje en dat van mijn ouders. Die liggen in hetzelfde vakje van mijn bureau
Soms kijk ik even.

In de tijd van mijn ouders heette het Familieboek. En binnenin was er ruimte om twaalf kinderen bij te schrijven. Er kwam er maar eentje, dat was ik, maar het staat er prachtig in.
In mijn tijd heette het Huwelijksboekje  en er was ruimte om tien kinderen bij te schrijven. Er kwamen er drie.
Toen onze dochter trouwde, heb ik waarschijnlijk zelf haar trouwboekje uitgereikt. Omdat ik als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand haar huwelijk heb voltrokken. Ik zal vast ook wat getekend hebben, maar ik weet het echt niet meer. Toen de huwelijksvoltrekking klaar was, heb ik niet goed meer opgelet, geloof ik.
Moet toch eens informeren. En kijken hoeveel kinderen er in kunnen. En of Anna er wel in staat.
Laatst waren we weer eens op een huwelijksvoltrekking en daar kwam er helemaal geen trouwboekje meer aan te pas. De ambtenaar vond het zelf ook wel een beetje vreemd, maar het bruidspaar had gekozen voor alleen een digitale vastlegging.
De tijden veranderen, maar ik vind het toch mooi als er zo'n boekje is. Mooi ingevuld door iemand die er haar of zijn volle aandacht aan gaf.

Toch staat er een fout. En die zie ik nu pas. Er staat dat mijn vader een zoon was van Neeltje Kokken. Maar ze heette Neeltje Hokken. Even dacht ik dat het gewoon een bijzondere hoofdletter H was, maar als ik dan kijk naar de eerste letter van mijn moeders naam , Klasina,  heeft de ambtenaar toch echt een foutje gemaakt. Tja en dat haalde hij natuurlijk niet zomaar even weg! Hij zal gehoopt hebben dat niemand het zag...