Zie de Mens. 100 jaar, 100 gezichten

En zo gingen we dus in Zwolle naar De Fundatie. Voor de tentoonstelling 'Zie de Mens'.
Stond al een tijd op mijn lijst. En ik werd nog nieuwsgieriger dan ik al was, want er was een blogmaat die er helemaal niks aan vond. Maar dan ook niks.  Dat was raar, want zij en ik zijn het over het algemeen roerend eens over heel veel zaken.
Maar hier dus niet over, nee absoluut niet . Wij vonden het een geweldige tentoonstelling. Alleen het idee al: 100 jaar, 100 gezichten. Portretten.

Vaak heel erg mooi, soms niet. Maar door de uitleg erbij werd het dan toch weer interessant. En uitleg, haha, is wat anders dan gepsychologiseer.  In deze tentoonstelling vond ik de uitleg zeer goed gedaan.

Een week geleden of zo,  stond er een recensie in onze plaatselijke krant. Met ter illustratie deze foto. Het is het schilderij van het jaar 1931, van Picasso natuurlijk.
Ik ben geen liefhebber van zijn werk. En ik snapte aanvankelijk totaal niet waarom dit schilderij er hing. Het heet 'Groot stilleven met bijzettafeltje'.
Je moet echt goed kijken als je hoofd, borsten en benen wil zien. Maar als je dan weet dat Picasso een minnares had, die hij wilde schilderen,  dat zijn vrouw dat niet mocht weten... ja, dan wordt zo'n schilderij ineens leuk.
Er waren veel meer interessante portretten.  Ook foto's. Zo bijvoorbeeld het wereldberoemde portret van  Sir Winston Churchill.
Daar wordt dan bij verteld dat de fotograaf (in 1941) moest kampen met een chagrijnige en gehaaste Churchill, die er overduidelijk geen zin in had. Churchill gaf de fotograaf Yousuf Karsh precies twee minuten. En toen deed die Karsh iets opmerkelijks. Zonder het te vragen trok hij de sigaar uit Churchills mond. Die werd boos, zette zijn handen in zijn zij en precies op dat moment drukte Karsh af.

Nog een andere foto die ik heel bijzonder vond, was deze:

Het is de portret van het jaar 1945. Om precies te zijn 1 april 1945. Je ziet de Amerikaanse oorlogsfotografe Lee Miller en zij neemt een bad. In de badkamer van Hitler. Die toekijkt vanaf zijn portret. De dag ervoor hadden Amerikaanse troepen Dachau bevrijd en de gruwelijkheden daar waren door Miller vastgelegd. De modder op Hitlers witte badmat komt van haar laarzen en dus rechtstreeks uit Dachau. De foto is gemaakt door Scherman. Later op die dag pleegde Hitler zelfmoord.
En dan natuurlijk de schilderijen. Wij zijn wel zo kinderachtig dat we extra aandacht gaven aan de schilderijen uit onze geboortejaren.

Links is 1949. Een schilderij van Constant, getiteld La Femme Terrible. En rechts 1951. Van Co Westerik, getiteld Visvrouw.
Beide doeken passen wel bij mijn lieve echtgenoot. Hij trouwde een terribele vrouw die ook nog wel eens een enkele keer tekeer kan gaan als een viswijf. Een enkele keer hè.
Ik laat nog de eerste zien, uit 1917 dus, van Oskar Kokoschka. Een zelfportret.

En de laatste, uit 2016. Neo Rauch, Gewitterfront. Er gaat een soort dreiging van uit. Vind ik. Waar gaat het naar toe met de wereld.

En dan nog eentje die ik echt mooi  vond. Ik ga mijn eigen regels voorbij met het plaatsen van foto's. Het zijn er te veel. Maar ja, dat doet kunst blijkbaar met mij. Dus echt de laatste. Voorlopig.

Christian Schad, 1929. Maika.

La La Land

Nadat ik mijn filmtopvijf had gemaakt, zag ik nog twee films. Ik dacht als ze beter zijn dan die vijf, verander ik het in een topzes of een topzeven. Maar dat vond ik niet nodig.
De eerste 'extra' film was La La Land, een film die hoog geprezen wordt. En terecht, ik vond het een bijzondere film en ik heb er van genoten.
De film wordt ook afgekraakt. Toen wij er waren verlieten zes mensen de zaal na een minuut of tien. Dat had ik in het filmhuis nog niet eerder meegemaakt. Het is 'not done'. Het hoeft natuurlijk niks te zeggen, maar mijn dochter was een dag later naar dezelfde film op een andere locatie en ook bij haar hadden mensen de bioscoop verlaten. Haar vriendinnen vonden het trouwens niks, maar zij wel.

Ik moet zeggen dat ik de eerste tien minuten ook moeite had om het allemaal te volgen en de verbanden te zien, maar daarna was het gewoon een mooie film, met twee fantastische hoofdrolspelers namelijk Emma Stone (als Mia) en Ryan Gosling (als Seb). Alleen al voor die twee acteurs zou je de film moeten zien. Die Emma met haar ogen, wat een sprankelende actrice. Echt een plezier om naar te kijken. Dat woord sprankelend is op de hele film van toepassing. Sprankelend en charmant.
Het verhaal:
Sebastiaan is een beginnend jazz-pianist met grootse plannen en Emma ambieert een toneelcarrière. Het lot brengt hen samen, ze worden verliefd en gaan van elkaar houden . Maar ja het leven is druk en hectisch in La La Land en als ze succesvol worden, allebei, moeten er keuzes gemaakt worden.

Een musicalfilm, een ode aan oude musicalfilms een dramady, zo wordt de film geafficheerd.
Het is gek ik vond het niet eens zo musicalachtig en zeker niet in de zin van de mensen komen elkaar tegen en barsten dan ineens in gezang uit. Dat is wat musicalhaters altijd aanvoeren. Maar zo was het niet.
En dramady... daar zit als ik het goed begrijp het woord comedy in. Dat heb ik ook gemist. Ik vond het geen komedie.
Met een prachtige openingsscène en een eveneens prachtige (bijna) slotscène, heb ik van de film genoten.
Ik gok dat er wel een Oscar verdiend gaat worden. En ik krijg zelf zin om nu eens een echte oude musicalfilm te zien. De enige die ik kan bedenken is Singing in the Rain. Moet maar eens op zoek.
Een trailer laat ik alleen zien als ik de film goed vond. Bij dezen dus:




De andere film die ik zag, was: In de zevende hemel. Een Nederlandse muziekfilm.Geen musical, maar een film waarin bepaalde liedjes zijn toegevoegd aan bepaalde scènes.  Best aardig hoor. Maar daar blijft het bij.

Topvijf

Ik heb dit jaar ruim 25 films gezien,  bijna allemaal in Cinema Oostereiland. Ons superfijne filmhuis hier in Hoorn.
En dan zag ik ook nog een paar films op tv, maar die tellen nu even niet mee.
Ik vind het leuk om zo aan het eind van het jaar een topvijf te maken. Net zoals de filmredacteuren van de Volkskrant dat doen.
Vooral leuk omdat de voorkeuren van de 'deskundigen'  bijna nooit overeenkomen met die van mij. Ik trek me daar dus ook maar zelden iets van aan. Juist in de Volkskrant zijn de recensies soms wel wat zuur.
Dus ik kies de vijf mooiste films, maar daar kan ik dan weer niet uit kiezen welke op één staat en welke op vijf. Gelukkig ben ik zelf hier de baas en ik zet ze dus allemaal op één!

1. De kinderen van juf Kiet
2. The Red Turtle
3. The Man who knew Infinity
4. The Revenant
5. Human

En net als vorig jaar zeg ik: als een van deze films op tv komt (en dat doen ze uiteindelijk allemaal, haha) en je hebt hem nog niet in het echt gezien, ga dan kijken en je zult er geen spijt van hebben. (met een voorbehoud voor The Revenant, want die is nogal bloederig en als je daar niet tegen kunt, moet je niet kijken).

Vorig jaar maakte ik trouwens een topdrie zag ik net. Dat het nu een topvijf is geworden, dat heeft ook te maken met niet kunnen kiezen.
Wat ik wel kan kiezen en dus nu ook doe, is de slechtste film van het jaar. En dat is Elle, van Paul Verhoeven. Die vond ik echt afschuwelijk en volkomen, maar dan ook volkomen overschat.
(Maar ik ken zekere drie mensen die Elle geweldig vonden, dus trek je er niet al te veel van aan hoor!)

Strand

Wie hier vaker leest, weet dat wij erg houden van het strand. Het meest van het strand in Zeeuws-Vlaanderen, maar als dat niet kan vinden we Egmond ook heerlijk. Afgelopen zaterdag waren we in Egmond. Het waaide heel erg hard en er was bijna geen strand over. Wandelen zat er niet in, dus keken we (achter glas) naar de prestaties van een paar kite-surfers. Je moet maar durven, het gaat zo hard en de golven waren echt gigantisch.
Gisteren waren we er weer. Laag water, een heeeel breed strand en prachtig weer. Gewoon warm in het zonnetje.

We liepen een heel stuk (ik had m'n 10.000 stappen ruim gehaald). Bij de strandopgang was het wel tamelijk druk, maar als je dan verder loopt wordt het hoe langer hoe stiller.
En er is altijd wel wat te zien. Het schuim der zee, zoals hierboven. Van dichtbij ook mooi, zoals hieronder.

Lopen, lopen en kijken. Af en toe een schelp met een gaatje vinden. En ook uitgebreid kijken naar

dit vogeltje en zijn vriendjes. Die lopen zo razendsnel. Altijd aan de vloedlijn, soms een heel klein stukje vliegend, maar meestal hard rennend. Zo leuk.
Maar het werd nog mooier, want we zagen een zeehond.
Heerlijk lag-ie te genieten in het zonnetje in het zand. Tenminste dat dénk ik.
Voor ons was het bijzonder,  want we zijn vaak op het strand, maar zeehonden  zagen we niet vaak.
Een paar keer, maar dan waren ze in het water aan het spelen en zagen we meestal alleen zo'n donker koppie. Dat vonden we al fantastisch. De eerste keer ontroerde het me en sindsdien kijken we altijd uit.
We hebben ook wel eens heel lang een zeehond 'gevolgd', maar dichtbij gekomen, bleek het een boei te zijn.
Maar nu geen boei. Een echte zeehond.
We stonden een tijd te kijken, maar op een gegeven moment ging hij met een golf mee terug in zee. We liepen verder tot ons doel. Dat is altijd die hoge mast die je op de eerste foto ziet.
Daarna draaiden we om voor de terugweg.
En wonder boven wonder... daar was hij weer:

Weer konden we hem uitgebreid bewonderen en fotograferen. Het was ook superrustig daar. Wij waren er en misschien nog een stuk of zes andere mensen. Geen honden.
De zeehond had niets te vrezen.
Wij lopen altijd langs de vloedlijn. Maar ik zag ook twee mensen met een kind, vlak langs de duinrand lopen. Die konden de zeehond dus niet zien.
Toen ben ik ze  maar even gaan waarschuwen. Ik dacht dat het kind het wel leuk zou vinden om de zeehond te zien. Ze draaiden meteen om.
Ruim 35 jaar Egmond bedacht ik net.
En  hoewel het strand altijd fijn is, was dit de tweede keer dat we echt iets bijzonders zagen.  De eerste keer was het een zeepaardje. Klik. Eenmalig, jammer genoeg.

Concertgebouw

Vroeger kochten we eind augustus op de Uitmarkt, kaartjes voor een aantal voorstellingen op wat voor gebied dan ook. Dat was toen een stuk goedkoper.
Deze zomer kochten we weer eens kaartjes op de Uitmarkt. Namelijk voor het Nederlands Philharmonisch Concert in het Concertgebouw. Nog steeds met korting.
Ik ben iemand die niet vaak naar klassieke muziek luistert. Daarmee bedoel ik dat ik bijna nooit klassieke muziek als achtergrond aan heb. Ik hou van muziek, maar ik wil kunnen luisteren en dat kan ik niet zo goed als ik gelijktijdig aan het lezen of koken of... ben.
Dus om nou eens echt te luisteren is het leuk om naar het Concertgebouw te gaan. De keren dat we dat deden, zijn overigens op de vingers van twee handen nog makkelijk te tellen. Maar als het dan eens gebeurt, geniet ik er met volle teugen van. Ook vanwege de omgeving en de aparte sfeer die daar hangt.
Bovendien was de jongen die ons de kaartjes verkocht superenthousiast over het concert. Een concert helemaal in sprookjessfeer. Met muziek van Engelbert Humperdinck ( niet de popzanger) namelijk de componist van Hänsel und Gretl en van Tsjaikovski en van Chatsjatoerjan.
Vorige week was het zo ver. Op naar het concertgebouw.
Ik hoorde terwijl we onze plaats opzochten al iemand zeggen dat het Concertgebouw het Concertgebouw niet meer was, met dit 'gewone' publiek. Dat het op deze manier allemaal wel erg achteruit ging.
Ik heb even venijnig gekeken naar de kakkerige vrouw die dat zei. Met d'r bontje. Want ze doelde natuurlijk ook op ons, van die mensen die er niet wekelijks komen en er heel gewoon uit zien. Van dat Uitmarktpubliek.
Enfin het begin was prachtig echt waar. Een aantal orkestleden gaf vast een voorproefje, erg mooi.

Het orkest was in het zwart met af en toe een rood accent.
We zaten vrij vroeg en ik vind het leuk om te zien hoe ze opkomen en gaan stemmen, nog even een praatje maken, hun haar nog even goed schudden.
En het deel voor de pauze vond ik ook heel erg mooi. Vooral het Tsjaikovski-gedeelte, met als soliste Harriet Krijgh, een jonge, inmiddels zeer bekende celliste.

Zo'n jonge vrouw (25), die overal op de wereld speelt, in een prachtige jurk. Mooie muziek. Dat was genieten. 

Ook genoot ik van de dirigent. Een heel klein iemand, Nuno Coelho,  ook jong (27), die dan zo'n heel orkest naar z'n hand weet te zetten, prachtige bewegingen makend, met z'n hele lijf en z'n handen en z'n baton.

Het gedeelte na de pauze viel me tegen. Ik houd niet van de Radetzkymars en als ik wil meezingen met White Christmas, dan zou ik dat ergens anders willen doen. Ik vond het ook helemaal niet leuk dat een deel van de orkestleden opeens een kerstmannenmuts op had, of rendierhoorns of iets wit pluizigs.
Dat vind ik gewoon helemaal niet passend in die omgeving en ik vond het ook totaal niet wat ik had verwacht.
Ha dus uiteindelijk had die vervelende elitaire troel toch nog een beetje gelijk!

Merry on

En dus ook een fijne tweede Kerstdag gewenst hoor!

Kerst

Dit blote Christuskind fotografeerde ik in het Rijksmuseum in Amsterdam. Hij is volgens het bijschrift weergegeven in zijn rol als toekomstig redder van de wereld. Daarop wijzen de wereldbol in zijn hand en het zegenende gebaar dat hij maakt.
(Christuskind, Mechelen, ca 1510)

Post

Lekker veel post de laatste dagen natuurlijk. Superleuk.
Ook post die niets met Kerst te maken had. Bijv. weer een paar Roodkapjekaarten van Jolande. Dankjewel, Jolande. Ik laat ze een andere keer als serie zien, weet ondertussen dat ik er erg blij mee ben.
Ook via Postcrossing een Roodkapje. Hier is ze:

Verder een hele mooie, Finse, Inge Loök kaart. Van de oude dametjes. En deze had ik nog niet.

Ik heb bijna de complete serie oude dametjeskaarten en iedere keer denk ik toch heel even: zo wil ik ook leven. Een soort vrijheid en losheid. Heerlijk.
Verder was ik heel erg verrast door een dikke 'blije post' envelop die ik ontving van Lies. Lies ken ik helemaal niet. Ze blijkt een trouwe bloglezer te zijn, maar doordat ze niet reageert hier, kende ik haar zelfs niet een heel klein beetje. Lies was een van de ontvangers van mijn blije post. En ze stuurde mij een blije post terug. Dat hoefde helemaal niet natuurlijk, maar ik werd er wel erg blij van.
Ik laat wat zien

Zo leuk allemaal. Ik ben vooral verrukt van de oude kinderkaarten:

Prachtig zijn ze. En alles was zo mooi verpakt en dat kerstboompje op de envelop... Dank.
Ik houd verder heel erg van zelfgemaakte kaarten. Maar ik kan gewoon niet alle kaarten laten zien die ik kreeg.
Niet eens alle zelfgemaakte. Dat was ik eerst van plan, maar hee dat kost veel tijd en er wordt wel een kerstdiner van mij verwacht. En een kerstlunch.
Ik maak één uitzondering. Namelijk voor de kaart die ik ontving van Marthy. Die vind ik zo origineel, hoe verzin je het.

En dan te bedenken dat ik een stampvolle knopenpot heb staan. Waarom kom ik nou nooit eens op zo'n idee. Sterker nog: ik heb niet een kaartje zelf gemaakt. Ik had echt geen puf dit jaar. Volgend jaar maar weer.
Hoe dan ook. Iedereen die mij een kaart stuurde: heel erg bedankt. Weet dat het zeer gewaardeerd wordt!

Zwolle

Wat is Zwolle toch een prachtige stad. Echt!
Nadat we in Zutphen en Gorssel waren geweest, bleven we er overnachten. Twee nachten zelfs. We wilden een beetje rondkijken, bezochten museum  De Fundatie en maakten een stadswandeling

Leuke winkels ook. Vooral natuurlijk boekhandel Waanders. Ha, wij weten in alle steden altijd de fijnste boekhandels te vinden.

Waanders in de Broeren(kerk), foto van Frits

We vielen met onze neus in de boter, want er was markt en bovendien waren er overal in de stad kerstige dingen. Afgezien van alle versieringen waren er overal rondlopende Romeinen en herders en engelen die stukjes kerstverhaal uitbeeldden en vertelden. Er traden heel veel koren op, verspreid door de stad. Met kerstrepertoire en meezingen was toegestaan. Mijn kerstgevoel nam ontzettend toe moet ik zeggen.  Zittend op een strobaal (dat is echt lekker warm) en dan  zachtjes met heel veel mensen samen oude , bekende kerstliedjes zingen. Ik houd er van.
En hij was er ook

Met z'n kameel!

Adresboek

Zo ineens, terwijl ik kerstkaarten schreef overviel het me.
'Dat uit elkaar liggende adresboek moet weg', bedacht ik.  'Ik wil een nieuw adresboek'.
Ik wil dat niet zo zeer omdat het oude uit elkaar ligt.
Maar vooral doordat er inmiddels al zoveel namen weggestreept  zijn.
Van mensen die uit elkaar zijn. Soms heb ik dan  twee adressen van het betreffende stel. En soms nog maar eentje, omdat een van de twee toch niet meer in beeld is.
Van mensen die een tijd minstens een kerstkaart of geboortekaartje of een overlijdensbericht of een verjaardagskaart of een bezoek waardig waren, maar met wie het contact inmiddels niet meer zo is.
En vooral namen van mensen die er niet meer zijn. Mensen die niet meer leven. Wel in mijn hoofd en hart, maar niet in het echt. Ik kan ze geen kaart meer sturen.
Treurig werd ik er van. Dat boek had ik al zo lang, ik denk van toen ik hier kwam wonen, ruim 35 jaar geleden. Er verandert heel wat in 35 jaar.
Net heb ik het oude boek weggegooid. De adressen van de blijvers zijn genoteerd in het nieuwe boekje.
Ik ben een beetje in een rare stemming. Een soort eindejaarsstemming. Ook door alles wat er gebeurt in de wereld. Tja..
Daarom laat ik graag en voor de zoveelste keer het lied van Smith & Burrows hier horen. Ik knap er echt van op. Het is al oud, uit 2011 en ik geloof dat ik het al ieder jaar in december op mijn blog zette. Zo mooi. (En de beelden van mijn lievelingsstad zijn natuurlijk ook nooit weg)




Ps. Er zijn ook heel wat nieuwe adressen bijgekomen in de loop der jaren hoor. En dat is fijn!

Meer More

De mij tot nu toe onbekende kunstenaar waar ik het gisteren even over had, heet Johan van Hell (1889-1952).
De man was een multitalent. Hij speelde klarinet in het concertgebouworkest (en daar moest je toen ook al erg goed voor zijn) én hij schilderde. 
Toen de beroemde dirigent Willem Mengelberg zich afvroeg hoe hij twee muzen ‘aankon’, antwoordde van Hell: “Wanneer ik voor de schildersezel sta, ben ik geheel schilder, en wanneer ik met mijn clarinet achter mijn lessenaar zit, ben ik geheel musicus”.
Tja... het is in de wereld ongelijk verdeeld, zeker ook op het gebied van talenten.
Dat ik hem niet kende is niet helemaal waar, een week voor ons bezoek besprak Wieteke van  Zeil dit schilderij van van Hell in De Volkskrant

De Glazenwasser, 1928

Wieteke van Zeil met haar oog voor detail  zag hierin een gespiegelde Christus aan het kruis. Dat zou ik nooit bedacht hebben, maar toen ze het schreef....
Zelf zag ik voornamelijk een stoer rechtopstaande glazenwasser en ik dacht wel meteen dat het een socialistische schilder betrof. Toen wist ik nog niet dat ik zou gaan kijken.
Het bleek wel echt zo te zijn. Dit schilderij bijvoorbeeld gaat over een AJC-optocht.

Van Hell schilderde sowieso veel (straat)muzikanten en zangers. Soms eerst een schilderij en als er dan nog een litho kwam, was die net even anders. Dat vind ik leuk: Zoek de verschillen

Deze werken zijn uit 1932 en ik vind de titel ook zo leuk: Verderop. Je hoort het de mannen bijna zeggen: Niks meer te doen hier, kom we gaan maar eens verderop.

We kunnen spreken van een geëngageerde schilder. Zo blijkt ook uit het volgende werk:

Rassen, 1932.

Of

Arbeidsongeval, 1930

Maar Johan van Hell schilderde ook lieflijker taferelen zoals dit winterse doek. Het herinnert aan de winterschilderijen van Hendrick Avercamp. Daar kan ik langdurig naar kijken en naar deze 'moderne'
uitvoering ook:

Schaatsenrijders, 1919

Met dit werk won de schilder een bronzen medaille op het Concours de Peinture in Parijs.
Ik vind het leuk om het juist vandaag, op 21 december, nu de winter begint, te laten zien.
En ik zal duimen voor iedereen die van schaatsen houdt, dat er ijs komt. Zelf durf ik niet meer, jammer genoeg.
Oh ja en toch nog een keer de link naar Museum More, waar al dit moois te zien was. Klik

More

Het Scheringa Museum voor Realisme is met Dirk Scheringa van het toneel verdwenen. En wat de man ook heeft misdaan en dat heeft hij vast en zeker, zijn museum was geweldig.
Er was een prachtige collectie te zien, daar in de oude huishoudschool in Spanbroek. Het was klein,  een beetje kneuterig en overzichtelijk en vooral zo veel moois. We gingen er regelmatig naar toe, zelfs op de fiets. Superleuk.
Een groot deel van de collectie is overgenomen door zakenman/miljardair Hans Melchers en nu te zien in Museum More in Gorssel dat speciaal gebouwd werd.
Fantastisch toch dat iemand dat doet.
More, het grootste museum voor Modern Realisme. Ik wilde er al lang graag eens gaan kijken, maar ja, Gorssel is niet bepaald in de buurt. Helaas.
Toch, eindelijk,  zijn we, omdat we voor iets anders in de buurt moesten zijn, geweest.
Wow, wat een prachtig museum is het geworden. En wat was het fijn om weer wat oude vertrouwde schilderijen te kunnen bekijken.
En ook weer nieuwe.
Ik laat er een paar dingen zien, te beginnen met dit schilderij. Van Charley Toorop.

Boerenpaar uit West-Kapelle, 1927

En nog meer hoor van Charley Toorop

Portret van Annetje Fernhout, 1925

Portret van Lotte Radermacher Schorer, 1939/1940

Ik heb het al vaker verteld, ik houd echt heel erg van portretten. Deze keer ben ik eens goed gaan kijken naar de ogen. Wat ontzettend knap toch, als je zo kunt schilderen.

Charley Toorop kon er wat van. Dit zei ze over geschilderde portretten:
'Een geschilderd of getekend portret moet meer lijken dan een foto. Een foto geeft niet meer dan een moment,  maar in een goed geschilderd portret herken je iemand in al zijn uitdrukkingen'.
Ze zei dat in 1930, de fotografie moest toen nog echt verder ontwikkelen. Ik vind dat dat nu niet meer klopt. Ik houd ook van gefotografeerde portretten.

Hoe dan ook, dit was dus alleen nog maar Charley Toorop. Er was zo veel meer te zien. Van Jan Mankes, Pyke Koch, Willink....
Maar ik kan natuurlijk niet alles laten zien.
Er was ook nog een expositie van een mij onbekende schilder,  waar ik zeer van genoten heb. Daar ga ik het nog wél over hebben, een andere keer.
En voor de rest: hier is de link naar het museum, klik.

Gedenken

Op 17 december 1916 werden er drie mensenkinderen geboren. Net voor Kerstmis.
Het waren Fiep Westendorp, Toon Hermans en Willem van de Griend.
Alle drie zouden ze afgelopen zaterdag honderd jaar zijn geworden. Het had zomaar gekund.
Om de verjaardagen van Fiep en Toon kun je bijna niet heen, ik bedoel je kunt ze nauwelijks missen. Er wordt veel aandacht aan besteed in de media en er zijn herdenkingen.
Ik zag een stukje op televisie van het programma 100 jaar Toon Hermans. (En ik moest weer hardop lachen).
De geweldige tekeningen van Fiep heb ik altijd leuk gevonden en knap. Ik vond het ook een leuke vrouw. Zaterdag deed ik mezelf een heel mooi boek cadeau, een boek waar ik nog vaak in zal kijken.

Het is waarschijnlijk het duurste boek dat ik hier in huis heb, maar het is ontzettend leuk om zo maar een beetje in te bladeren...
Dat waren Fiep en Toon.

De derde 'jarige' was, van deze drie, voor mij de belangrijkste:  mijn vader Willem van de Griend.
Hij werd net als de andere twee ook geen honderd, hij werd vierentachtig.
Ik denk vaak aan hem en afgelopen zaterdag dus nog een beetje extra.
Geboren in Zevenbergen, geheel toevallig omdat mijn grootouders daar toevallig lagen. Ze waren schippers.
Zelf is mijn vader ook gaan varen, later. Maar dan op de grote vaart, als machinist.
Tot daar (door tbc) een eind aan kwam. Hij werkte na jarenlang kuren, de rest van zijn werkzame leven bij Philips.
De laatste jaren woonden mijn ouders hier, in Hoorn. Om in de buurt te zijn van de kleinkinderen.
Toen ik zaterdag mijn kinderen appte dat ze maar een taartje moesten eten op de verjaardag van hun opa, appte dochter terug dat hij zo ontzettend genoten zou hebben van al dat kleine spul.
En ja, dat is een ding dat zeker is. Hij zou in zijn stoel hebben gezeten en ze geobserveerd hebben. Kijkend hoe ze zich ontwikkelen. Hij zou met ze gepraat hebben en naar ze geluisterd hebben.
Tja...

En waarom staat er nu een foto boven dit blogje van Wycam's borstbollen?
Omdat mijn vader na het eten altijd iets zoets wilde. En heel vaak was dat een borstbol. Een Wycam's borstbol. Zo'n blikje stond altijd op de kast. Hij nam er eentje en dat was het.
En nu precies op zijn verjaardag en dat is toch wel heel toevallig, kwam ik langs een oud winkeltje en zag dit blikje staan. Ze zijn er gewoon nog, de borstbollen.
Ik kocht het blikje en omdat ik ook altijd iets zoets wil na het eten, staat het voortaan bij mij in de keuken. Op een duidelijk zichtbare plaats.
Vooral als herinnering aan mijn vader:  Willem van de Griend. 

Nog een krans

Kijk nou toch... alweer een krans! Niks voor mij eigenlijk, want ik was dik tevreden met mijn andere krans aan de deur.
Maar een van mijn buurvrouwen had het idee om met een aantal vrouwen uit ons rijtje deze krans te maken. Of ik daar zin in had.
Jaha, dat had ik natuurlijk, niet voor de krans maar voor het leuke idee, de gezelligheid en de gedachte dat we elkaar dan wat beter leren kennen. Dat vond ik het leuke eraan.
Er was laatst ook een etentje gepland met alle buurvrouwen, vond ik ook echt leuk, maar dat is niet doorgegaan.
Enfin, gezellig was het zeker.
Deze krans is uiterst simpel, dat is goed voor mij, hahaha.
Je hebt een metalen ring nodig en een heleboel plastic zakjes. Die zakjes knoop je om de ring. Je hangt er lichtjes in en klaar is Kees. Goed te doen tijdens een kletspartijtje, weinig nadenkwerk.
Zodoende hangen er nu drie kransen in ons rijtje en als je de hoek omloopt nog een. Een buuf heeft hem denk ik binnen gehangen.  En als het donker wordt, ziet het er echt leuk uit. Net veren, vind ik.
Als ik het nog eens zou doen, zou ik denk ik witte lichtjes nemen.
Ik kreeg meteen kritiek van een buurtbewoner vanwege al dat plastic. Terecht natuurlijk, maar dat bedacht ik pas achteraf.

To Audrey with love

De tweede keer in het Gemeentemuseum, voor Alice Neel, hadden we ook nog tijd om 'To Audrey with love', te bekijken.
Dat is een tentoonstelling waarin ontwerper Hubert de Givenchy een ode brengt aan zijn muze Audrey Hepburn.
Mode dus.
Echt leuk om naar te kijken, maar ik ben niet iemand die elk naadje van een kledingstuk gaat bestuderen. Ik zag mensen die dat wel deden hoor, met hun neus er boven op. De kleding is prachtig, dat moet gezegd. Het zijn vaak de originelen die hier hangen. Ooit gedragen door stijliconen als Audrey en bijv. ook Jacqueline Kennedy en Grace Kelly
En tussendoor zie je stukjes uit films en worden er verhalen verteld over deze beroemdheid.
Ik heb slechts een film van haar gezien, Breakfast at Tiffany's. Maar er zitten zoveel meer beelden van haar in mijn hoofd. dus ik vond dit erg leuk. Ik heb er geen uren rondgelopen, maar er wel van genoten.

En wat Tiffany's bereft:
Onze dochter was ooit een jaar in Amerika. Ik vond het verschrikkelijk natuurlijk, maar het had wel als voordeel dat we haar konden opzoeken daar. We bezochten haar en haar gastouders en Washington, dat was in de buurt.
Samen me haar gingen we toen ook een paar dagen naar New York. Zij had de film ook gezien en wilde perse naar Tiffany's, wat we ook deden.
Ik weet nog dat ze informeerde, heel stoer in die omgeving, naar het allergoedkoopste sieraad dat er was. Maar helaas, ook dat was veel te duur.

Tot die tijd had ik nooit eerder naar Amerika verlangd moet ik zeggen. Onze voorkeur ging altijd uit naar Aziatische landen, of Australië of Noord Afrika. Toen we echter eenmaal  daar waren vond ik het fantastisch. Echt.
Ben daarna nog drie keer in New York geweest. Wat een stad!!!!
Maar Tiffany's lieten we gewoon verder voor wat het was.

Het leven van Pi

Even voor de liefhebbers: het boek waar ik het gisteren over had, het boek dat in  deze periode gelezen wordt in de boekenclub van Els, Het leven van Pi, daarvan is ook een film gemaakt. Life of Pi.
Toeval: morgenavond (zaterdag)  wordt die film uitgezonden op RTL 5, om 20.00 uur.
Hier kun je nog lezen wat ik er over te zeggen had: klik
Dat was overigens niet zo heel veel. Dat vind ik ook wel lastig als ik het over een boek of een film heb. Ik kan niet te veel over de inhoud vertellen, terwijl ik dat juist wel zou willen. 
Zo en voor de mensen die geïnteresseerd zijn en boek noch film kennen, ik zou toch eerst het boek lezen. En de film opnemen.

Waar het licht is

Dit boek las ik voor de leesclub van Els. Mijn verwachting was best hoog, want tot nu toe koos Els boeken uit die me zeer aanspraken.
Maar het kan natuurlijk niet altijd feest zijn en dit boek viel me tegen.
'Zie je wel, je bent een oud mens, Bertie en dit boek is Young Adult. Daar ligt het aan natuurlijk',  zei ik tegen mezelf.
En dat zou ook heel goed kunnen. Het boek is door jongeren gekozen als beste boek van het jaar 2016 en ik ben geen jongere.
Van de andere kant:  ik las meer Young Adult, o.a  Een weeffout in onze sterren en die vond ik wel  goed.
Laat ik het er maar ophouden dat het een combinatie is. Ik had het boek snel uit, de schrijfstijl is prima, maar ik had voortdurend het idee dat de schrijfster heeft gedacht, kom ik ga een boek schrijven en ik neem als onderwerp zelfdoding, dat komt vaak voor bij jongeren en ik wil nu eens iets schrijven met maatschappelijke relevantie. Hup, daar gaan we.
Nogmaals, dat schrijven deed ze goed, deze Jennifer Niven, maar het kwam geen moment bij me binnen. Maar dan ook echt niet.
Het verhaal:
Theodore Finch is gefascineerd door de dood en wil een einde aan zijn leven maken, maar elke keer gebeurt er iets waardoor hij het toch niet doet.
Violet Merkey telt de dagen af tot haar diploma-uitreiking, zodat ze het bekrompen stadje waar ze opgroeit voorgoed achter zich kan laten en niet langer geconfronteerd hoeft te worden met de pijnlijke herinneringen aan haar gestorven zus.
De twee ontmoeten elkaar op de klokketoren op school en het is in het begin nog niet helemaal duidelijk wie wie nou redt van een voortijdig levenseinde.
Dan leren ze elkaar kennen, worden verliefd en beleven deze liefde zeer intens terwijl ze er voor een schoolopdracht op uit trekken.
De afloop was zeer voorspelbaar. Meer zeg ik er niet over, maar een aanrader vind ik dit boek niet.

Het volgende boek dat Els koos, is:  Het leven van Pi. Van Yann Martel.
En dat boek, dat kan ik nu al zeggen, want ik heb het twee keer gelezen, is wél een aanrader, een absolute aanrader.
Het is een paar jaar mijn favoriete boek geweest. En ik dacht meteen: ik ga het nog eens lezen. Dat deed ik en het boeit me weer enorm!

Update: Ik zie net dat de film die gemaakt is naar Het Leven van Pi (Life of Pi) zaterdag wordt uitgezonden. RTL 5, 20.00 uur.

Wat ik ook nog even wil zeggen (over juf Kiet)

Dan kom ik nog even terug op  'De Kinderen van Juf Kiet', een film waar ik een paar dagen geleden hier wat over vertelde.

Daarop kwam een reactie van Maaike en die vond ik interessant. Maaike is zelf juf en schreef dat ze  twijfelde of ze naar deze film zou gaan. Ze gaf me links naar stukken van mensen (onderwijsmensen) die helemaal niet zo positief waren over de film.
Zelf had ik voor ik de film zag,  in het Parool al een tamelijk negatief commentaar gelezen en een ingezonden brief als reactie daarop.
Maaike dacht (en dat begrijp ik heel goed) dat ze zich na het zien van de film kwetsbaar zal gaan voelen, dat ze gaat spiegelen en zich zal afvragen wat voor soort juf ze zelf is, met het nodige piekerwerk als gevolg.

Ik kan alleen maar zeggen, Maaike je hebt gelijk. Ik ken je niet, maar ik denk dat dat gaat gebeuren.
Bij mij gebeurde het ook. Want behalve dat ik opeens dacht dat ik graag weer juf zou willen zijn (ben vijf jaar met pensioen) ging ik me ook absoluut afvragen wat voor juf ik was. Het lijkt me juist goed om daar af en toe bij stil te staan, jezelf proberen te zien zoals je bent voor de klas.
Dat het nu gebeurde door de film is duidelijk, maar in de jaren toen ik nog werkte, waren er toch heel vaak ook van dat soort momenten. Dat vind ik juist goed. Sterker nog, het is belangrijk om naar je zelf te kijken. Te zien wat je doet en te zien dat je het soms heel goed doet en soms gigantisch in de fout gaat. Daar groei je van. En daar hebben de kinderen voordeel van.

Dan het commentaar op de film. Dat is soms positief, maar soms ook bepaald niet mals.
Het ergste vind ik dat mensen zich afvragen of juf Kiet de kinderen wel ziet. Ziet ze de wanhopige blikken? Ziet ze het verdriet? Luistert ze echt?
Het antwoord is nee. Er zijn wanhopige blikken die ze niet heeft gezien. Er zullen momenten zijn geweest dat ze het verdriet niet zag en ze zal ook niet altijd echt geluisterd hebben. Haar handelen is ook niet altijd te verdedigen. Zo begrijp ik niet waarom de kinderen in rijtjes zaten, wat is er mis met een kring. En ik denk dat iedereen medelijden met Haya had, toen ze haar moeder niet mocht bellen.
Is dat teleurstellend? Nee, natuurlijk niet. Er is geen enkele leerkracht die dat allemaal voortdurend doet en dat ook volhoudt.
In mijn ogen gaat het om de momenten dat het allemaal wel lukt en mijn conclusie na het zien van de film is: die momenten zijn er heel vaak.  De kinderen bloeien op. Dáár gaat het om.

Juf Kiet heeft het waarschijnlijk veel te druk met haar belangrijke werk, maar wat zou het mooi zijn als ze een keer verscheen en bevraagd zou worden. Niet ondervraagd, maar bevraagd. Door iemand die zelf voor de klas staat of heeft gestaan.  Ik zou willen weten wat er verder voor hulp is. Wat ze weet over de achtergronden van al die verschillende kinderen. Hoe ze met de ouders in contact is. 

I Daniel Blake

Uit de Cinema Oostereilandfolder:
Daniel Blake verdient zijn brood als timmerman. tot hij een hartaanval krijgt. Voor  het eerst in zijn leven moet hij een beroep doen op de staat. Zijn grootste opgaven lijkt dan pas te beginnen want probeer maar eens een weg te vinden door het onpersoonlijke bureaucratischeuitkeringssysteem. 
 Daniel mag van zijn arts helemaal niet werken, maar wordt na een belachelijke reeks vragen gezond genoeg geacht om te werken en dus moet hij solliciteren.
Het is allemaal zeer onredelijk. Bureaucratie ten top
En dan is daar nog Katie, een alleenstaande moeder en ook zij wordt slecht behandeld door de instanties. Daniel probeert ze te helpen.

Ik vond het een goede film. 
Een film die ons weer eens even wijst op de misstanden in onze maatschappij. Niet dat het zal helpen... maar misschien ook wel. Wie weet?
Ik kijk op dit moment naar de serie 'Schuldig' op televisie. Een uitstekend gemaakte serie over mensen in Amsterdam- Noord die  door allerlei oorzaken uit huis gezet worden, in de schuldsanering zitten en geen nagel hebben om hun kont te krabben.
Eigenlijk maakt het in mijn ogen niet zoveel uit of dat nu hun eigen schuld is of niet. Ze hebben het moeilijk en de mensen die hun gevallen moeten beoordelen of die zo'n uitzetting moeten regelen, niet. Ja die denken diep na en voeren eindeloze discussies en halen er nog eens even iemand bij en....
Dat is Nederland in 2016. 
Ik lees ook het Parool en daar staat elke week een rubriek in, waarin een Amsterdammer hulp vraagt aan een andere Amsterdammer. Dat zijn ook vaak mensen die iets is overkomen waardoor ze in de problemen zijn geraakt. Het zijn niet al te grote wensen die ze hebben. Deze week een meneer die op het kale, koude beton in zijn huis leeft. Hij vroeg om zeil. Dat wordt ongetwijfeld geleverd nu. Maar zo zijn er denk ik nog velen die niet in de krant om hulp vragen en het dus ook niet krijgen.
Terug naar de film:  wat Daniel Blake is gebeurd, kan iedereen gebeuren. Ook hier in Nederland.  En dan moet je hopen dat je hulp krijgt. Op de juiste wijze. Want anders gaat het fout.
Dát liet de film duidelijk zien en daarom alleen al zeer te prijzen.

Terug naar Alice Neel

Ik zei het al, ik ga,  geïntrigeerd als ik ben door de portretkunst van Alice Neel, nog een keer naar het Gemeentemuseum in Den Haag, om nog een keer te kijken. Rustig te kijken.  Te lezen ook.
En dat deed ik.
Met als gevolg dat ik nu best nog een paar portretten kan laten zien.

Dit bijvoorbeeld. Afgebeeld is de moeder van de schilderes. Kijk even naar de tekst bij het schilderij:

Iemand die ik een beetje ken van het bloggen (zij blogt niet meer) en die zelf schildert, had deze tentoonstelling ook bezocht en vond de portretten goed, maar de teksten vond zij irritant, gepsychologiseer. Dus ik werd nieuwsgierig. Nou deze tekst is zo'n voorbeeld.  Ik begrijp wat ze bedoelde, maar mij stoort het helemaal niet.
Nog een portret:

Dit is een jongen die Neel  kende toen hij nog een kind was. Zij schilderde hem geregeld. Later werd hij veroordeeld tot een gevangenisstraf van 25 jaar voor oplichting en moord. Dat staat er dus ook bij en dat is ook iets dat ik wil weten. Er staat verder bij dat de wilde achtergrond misschien een symbool is voor zijn geestelijke instabiliteit. En dat hij zich met al die ringen aan zijn vingers bewust is van zijn verleidelijke charme.
Ik kan me voorstellen dat iemand dit soort commentaar vervelend gepsycholgiseer vindt. Ik heb er geen last van. Uiteindelijk zien we toch wat we zelf willen zien. Zonder tekst zou ik helemaal geen gedachte over die wilde achtergrond hebben gehad. En had ik hierin gewoon een mooie jongen gezien.
Nou , nog één portret en dan houd ik op over Alice Neel. Beloofd.

Dit zijn haar schoondochter en kleindochter Olivia. Bij dit schilderij staat dat de moeder duidelijk moeite heeft haar dochter stil te laten zitten en dat Neel het moederschap toonde zoals het was, iets wat andere schilders hadden nagelaten. En dat Neel daardoor een feministisch icoon werd. Kijk en nu voelde ik wel een beetje irritatie.
Over de tekst dan hè, zeker niet over het schilderij. Ik vind het echt prachtig!