The Shape of Water

Toen ik de trailer van deze film zag, keken mijn man en ik elkaar aan en knikten. Dat doen we altijd bij het zien van een trailer en dat knikje betekent dat we deze film wel willen zien.
Zo geschiedde, maar wat viel de film ons tegen. De inleider vertelde nog dat er van alles achter zit, dat het te betrekken is op de toestand in de wereld, op discriminatie.  Maar dat is ons niet bijzonder opgevallen.
De film speelt zich af tijdens de Koude Oorlog, in 1962. Elisa werkt als schoonmaakster in een zwaar beveiligd laboratorium en ontdekt samen met haar collega Zelda een heel geheim experiment. Er wordt daar een soort monster ontwikkeld, met welk doel is niet zo duidelijk. Elisa die niet kan praten en samenwoont met een oude homo, voelt zich aangetrokken tot dit 'monster', een prachtige amfibiman en er ontstaat liefde tussen die twee.

Tja, ik ben een verstokte E.T. fan en dit verhaal lijkt een heel klein beetje op E. T. Maar die film vond en vind ik vele malen beter. Het verhaal lijkt natuurlijk ook op het verhaal van Beauty and the Beast.
Nou wat blijft er dan nog over? Dat is Sally Hawkins, die Elisa speelt. Zij zegt in de hele film geen woord en laat haar lichaam en haar gezicht voor haar werken. En dat nu,  vond ik erg goed gedaan. Oh ja, en de muziek is me opgevallen. Prachtige filmmuziek.

Ik veronderstel dat ik wat gemist heb, want al die Golden Globe en Oscasrnominaties... zijn er natuurlijk niet voor niets.
Maar ja, dit is mijn blog en ik vond er gewoon niet veel aan. Geen aanrader dus en geen trailer.

Drie keer Noach

Wat was het al weer heerlijk op het Egmondse strand.
We waren er vorige week zondag en woensdag. Prachtig weer voor een flinke wandeling en woensdag ook mooi genoeg voor een terras. Weliswaar met een warme chocomel en met de jas nog aan, maar toch...
Op het strand zie je natuurlijk van alles, schelpen, pootafdrukken, vogels, mensen. En deze keer zagen we ook dit:

Zomaar een groen takje. Het enige takje trouwens op onze twee uur durende wandeling. Je ziet dit eigenlijk nooit op het strand.
Ik zou graag willen weten waar dat nou vandaan kwam. Het moet wel bijna van een vogel zijn, die dit in zijn snavel meenam en uiteindelijk liet vallen.

Ik moest wel onmiddellijk denken aan het verhaal van Noach.
Dat vond ik als kind altijd zo'n prachtig verhaal.
Noach die met z'n vrouw, z'n zonen en hún vrouwen en talloze dieren een zondvloed overleefde en dan als het bijna achter de rug is een raaf uitstuurt.

De raaf komt weer terug want er is nog geen plek waar hij kan landen. Een tijd later stuurt Noach een duif  en die komt ook weer terug.
De tweede keer keert de duif ook terug naar de ark, maar dan met een olijfblad in z'n snavel.
Land in zicht!

Kijk, daar is die duif. Met een olijf tak!
Alleen is dit een ATC. Door mij gemaakt.
Dat was de tweede keer.
De derde keer?
Nou, afgelopen weekend logeerde onze lieve kleinzoon Odin een nachtje bij ons.
En ook Odin hield zich met Noach bezig, zoals je op de laatste foto ziet.

(Even terzijde: wat ben ik toch blij dat ik heel veel speelgoed van onze kinderen heb bewaard, daar hebben we nu echt plezier van. Want ontrommelen en ontspullen is prima, ik doe het ook, maar veel speelgoed is blijvend.

Deze houten ark bijvoorbeeld, ik wist niet eens meer dat ik hem had).

Odin vindt het prachtig. Hij ging de dieren ook echt twee aan twee zetten, nadat ik het had voorgedaan. Dat kind kan zo goed spelen!

Maar terug naar het begin van deze blog. Drie keer Noach.
Bijzonder toch?
Er zijn echt jaren voorbijgegaan waarin ik nog niet eens een seconde dacht aan Noach. En nu drie keer in een week.

Rommel!

Wow, daar had ik weer eens even een mazzeltje. Tien van deze pockets voor 1 euro!!!!! En deze acht stuks had ik nog niet.
Daarbij vond ik ook nog een gouden boekje en een boekje vol met Escher-ansichtkaarten. Fijn hoor zo een boekenmarkt!
Ik lees deze boekjes niet meer, alleen Incognito en Marijkes bestemming, die heb ik nog even doorgekeken, omdat ik die vroeger vaak heb gelezen.
Het gaat mij echt om de illustraties! Van Hans Borrebach!!
Het was een boekenmarkt waar alles heel goed was gesorteerd.
Dus romans bij romans en thrillers bij thrillers. Er was een afdeling informatief, een afdeling kinderboeken. En helemaal ver weg in deze oude kerk,  een afdeling rommel.
Dat stond er nog net niet bij, rommel,  maar een vrijwilligster noemde het zo.
Kijk en daar vond ik dus deze boekjes.
Wat nou rommel?

Februaristaking

Rivieren gevraagd

Rivieren worden gevraagd bij Stuur een Foto. 
Nou dat treft, want ik houd toevallig erg van rivieren. dat komt waarschijnlijk doordat ik geboren ben (en een tijd getogen) in Dordrecht. En Dordrecht... barst van de rivieren.
Je heb er Oude Maas,  Merwede, Noord en Wantij (dat is een kleintje). 
En er is een punt waar de eerste drie samenkomen. Echt een prachtig punt.  Waar ik heel vaak ben geweest en nog, als ik in Dordrecht ben wil ik eigenlijk altijd even daar heen.
Gezwommen heb ik in de Merwede, 's zomers iedere dag.
Overgevaren naar Papendrecht om vervolgens langs de dijk en dus langs de rivier,  naar Sliedrecht te fietsen, waar ooms en tantes woonden. Of overgevaren naar Zwijndrecht, want ook daar woonde familie.
En toen verhuisden we naar Terneuzen. Dat vond ik niet fijn, maar er was gelukkig wel water!
De Westerschelde. En ook daar werd gewandeld, gefietst en gekeken. Niet dat ik dat toen zo buitengewoon waardeerde hoor. Maar nu wel!!!
Ik kom zelfs tot de conclusie dat,  als ik een favoriete rivier moest kiezen, dat het dan de Westerschelde zou zijn.
Zo vaak ben ik er over gevaren, van Terneuzen naar Hoedekenskerke, van Breskens naar Vlissingen. Van Perkpolder naar Kruiningen. En terug natuurlijk.
Zo groot, zo breed, zo machtig. En al die schepen die er varen. Heel dichtbij, overweldigend. En hoewel ik barst van de foto's, kies ik dan voor deze, gemaakt in Terneuzen, kort geleden, met zo'n gigant vlak voor m'n neus!

Ps.: Ik houd ook erg van de Thames en sinds ik vorig jaar in Portugal was, van de Douro. Maar ja....

Moco

 Als ik zo'n dagje Amsterdam 'doe', wil ik altijd graag meer zien dan een ding.
Ik was in mijn eentje en zag mijn kans schoon.
Want heel vaak wilde ik al naar het Moco, dat is een particulier museum, op het Museumplein.
Er is een vaste collectie Banksy en er zijn wisselende tentoonstellingen
Maar mijn man is niet zo van Banksy en er was altijd wel een reden om niet te gaan. Dus nu ging ik alleen en ik weet zeker achteraf dat hij er inderdaad niks aan had gevonden.
Zelf vond ik het gewoon al leuk om in deze oude villa te kijken en me een beetje voor te stellen hoe hier vroeger toch gewoon mensen hebben geleefd.
Het was heel erg druk, gewoon op maandagmiddag en of al die mensen nou voor Banksy kwamen of voor Roy Liechtenstein, werd me niet duidelijk hoor. Ik vond het leuk om beiden te zien, maar concludeerde dat ik nu wel genoeg Banksy heb gezien voor de rest van mijn leven. Veel had ik al gezien, ook in het echt, buiten op straat, in London. Dit werk kende ik niet en ik vond het mooi, maar wat ik zei: genoeg is genoeg.

Daarna kwam Liechtenstein (1923-1997) en dat vond ik wel heel leuk. Je herkent zijn werk natuurlijk onmiddellijk en ook van hem heb ik best veel gezien.
Liechtenstein maakte ooit een schilderij gebaseerd op het schilderij van Vincent van Gogh: zijn slaapkamer in Arles.

Het leek mij een soort eerbetoon van Liechtenstein aan van Gogh. Van de ene grote kunstenaar aan de andere. Hij schilderde het trouwens van een ansichtkaart en dit hieronder is ook een ansichtkaart, de kleuren zijn wat flets

Enfin,  nu hebben ze in het Mocomuseum die kamer in Arles nagemaakt, op de manier zoals Liechtenstein het schilderde. Wat een ontzettend leuk idee.


Kijk, zo ziet die kamer er uit:

Over het schilderij zegt hij zelf het volgende:

I've cleaned the room up a little bit for him, and he'll be very happy when he gets home from the hospital to see that I've straightened his shirts an bought some new furniture Mine is rather a large painting and his is rather small. His is much better, but mine is much bigger. Of course my work is an entirely different endeavor.

 Dit alles is nog te bekijken tot 31 mei.  Klik   Een museumjaarkaart is niet geldig jammer genoeg. Dat is vaak zo bij een particulier museum, dat snap ik wel. Maar ik vind het toch jammer. Ik betaalde 11.50.

Roodkapje

Verbaasd ben ik niet meer. Nee niet meer verbaasd dat er weer een nieuw Roodkapje opduikt . Wel blij. Dit is nummer 140
Verder werd ik verrast door Mrs. T. van het blog Triltaal. Klik
Zij stuurde mij ook een Roodkapje. Ze dacht dat ik haar al had, maar dat was toch echt niet het geval. Ik vind het ook een bijzondere kaart. Anders dan de meeste kaarten. Erg leuk, Mrs. T. Dank voor nr. 141

Zo grappig: Emie stuurde mij een dag later precies  dezelfde kaart. superlief, Emie. En ik weet er wel raad mee hoor. Ik ken iemand die ook Roodkapjekaarten verzamelt. En ik denk wel dat zij haar ook leuk vindt!
Dan nog nr. 142. Haar kreeg ik via Postcrossing van Tatiana uit Oekraine.

Tenslotte was daar de kaart die ik kreeg van Lot. Echt een ouwetje hoor en dat maakt het toch bijzonder. Te bedenken dat er al heel lang Roodkapjekaarten zijn en worden verstuurd. En nu nog steeds!
Lot, heel erg bedankt!

Gezichtjes (4)

Ja hoor, er kwamen weer wat gezichtjes.
De eerste kwam van Ferrara Zij zag een gezichtje in een laarzenschraper. In Luik! Het is beslist een gezichtje. Zou je trouwens je voet met laars gewoon in die geopende mond moeten steken? Het zal wel.

Vervolgens kwam er eentje van Bea, ofwel van Matroos Beek. Ze schreef dat ze dit al een tijdje in huis had, voor ze het zag. Hij is erg leuk vind ik

Nog eentje, deze is van Jeanne van Sjannes Blog. Jeanne ging op zoek in haar fotobestanden en vond niks. Behalve dan deze klokhuizen, met gezichten en profil. Ze zijn gemaakt door een kunstenaar, dus een vooropgezette zaak. Erg leuk ook deze en te vinden in het museum van Aduard

En toen zag ik er zelf eentje, mijn eerste en niet eens een goeie. Want een gebakken ei kun je toch moeilijk een gebruiksvoorwerp noemen.
In het kader van 'weer eens even bijpraten' ging ik met collega's ontbijten. Vond ik trouwens erg leuk. Vooral omdat ik 's morgens behoorlijk fit ben en 's avonds wat minder. We kozen voor een standaard ontbijt. Ik had gedacht een croissantje met een glaasje sap. Maar het was dit, met superlekker brood erbij.

Echt een gezichtje, toch?  Blijf speuren, mensen én sturen!

Meesterwerk

Ik heb een treiabonnement en daar horen keuzedagen bij. Dat zijn dagen dat je met je abonnement gratis reist.
Zo'n keuzedag moet je voor een bepaalde tijd ophalen. Je produkt ophalen, heet dat.
En dat nu, dat ben ik al een paar keer vergeten en dat kan ik niet uitstaan. Je mag gratis waar je dan ook maar naar toe wil en ik vergeet het gewoon. Ondankbaar. Nu waren er in de afgelopen periode wel een paar redenen voor die vergeetachtigheid, maar toch.
Gisteren was de laatste dag dat ik van déze keuzedag nog gebruik van kon maken. Wat te doen? Ik ben maar naar Amsterdam gegaan. Ja tuurlijk, je kan beter naar Maastricht, lekker ver in ieder geval, maar op maandag zijn veel musea gesloten en in Amsterdam niet. Vandaar.

Als eerste ging ik naar de Noordermakt, waar het koud en nattig was. En daarna liep ik door naar de Nieuwe Kerk. Want ik had gelezen over het kunstwerk van Jeff Koons dat daar tentoongesteld wordt, in de serie Meesterwerk. Meesterwerk 2018.

Gazing Ball Perugino Madonna and child with four Saints

Dit is het werk. Ik heb zeker wel een half uur op een bankje ervoor gezeten. Want je ziet eigenlijk twee kunstwerken: dat van Pietro Perugino, uit 1493.
En dat wat Jeff Koons er van heeft gemaakt met zijn blauwe bol.

Twee voor de prijs van een dus en die prijs was met de museumjaarkaart 0,00.
Ik zag in deze serie eerder werk van Francis Bacon (Meesterwerk 2014) klik. 
En in 2016 een schilderij van Marc Chagall. Klik 
Het zijn in deze serie altijd werken die iets met religie of spiritualiteit hebben.

Als er ergens maar een schilderij hangt en je weet dat het bijna nooit wordt getoond, ja dan besteed je er ook veel aandacht aan.
Ik vond dit werk prachtig, echt prachtig.
Koons heeft het schilderij van Perugino laten kopieren, zo exact mogelijk, al is de afmeting anders.   Vervolgens heeft hij er de blauwe bol aan toegevoegd.
Daar zou je een heleboel over kunnen zeggen, is het kunst, is het kitsch?  (Jeff Koons wordt wel eens de koning van de kitsch genoemd).
Mij maakt het eigenlijk niet uit. Ik vond het boeiend en ook heel mooi. De bedoeling is natuurlijk dat je een wordt met het schilderij. Of zoals Koons zelf zegt:

En dat gebeurt, je komt als het ware in het doek terecht.
Ik maakte er een foto van, maar van de zijkant. Ik had dat natuurlijk gewoon aan de voorkant moeten doen, maar je snapt de bedoeling.

Behalve dat ik de twee meesterwerken echt heel mooi vond, had ik ook plezier in  het kijken naar mensen die net als ik foto's maakten en dat soms erg ongemakkelijk vonden.
Ook net als ik!

Julie de Graag

Soms stuit je totaal onverwacht op iets moois. Dat overkwam ons in het Drents museum in Assen. Daar waren we, al weer een tijd geleden, voor een mooie tentoonstelling: The American Dream.
Toen we daar waren uitgekeken en ook uitgebreid de museumwinkel hadden bekeken (ha, ik ben echt dol op museumwinkels!), dwaalden we nog wat verder door het museum. Ik bedoel als je er nou toch eenmaal bent...
En daar was ze: Julie de Graag

Dat wil zeggen: er was werk van haar.
Een piepkleine tentoonstelling was er,  met de titel: Uit fijn hout gesneden.
Ik heb niet geteld maar ik denk dat er misschien vijftien werkjes hingen. En werkJES, dat klopt. Niet groot.
Maar wel heel erg mooi. Vond ik dan hè.
Ik had nog nooit van haar gehoord, dus het was een complete verrassing.

Wat een treurig leven had deze getalenteerde vrouw.
Ze werd geboren in 1877 en kreeg o.a. een opleiding aan de Koninklijk Academie voor beeldende kunsten. 
Zelf gaf ze ook les, aan een meisjesschool. Maar haar gezondheid was slecht en ze moest er mee ophouden. Hoewel ze in Laren woonde, verbleef ze vaak bij haar ouders in Den Haag, door die gezondheid. Haar huis in Laren brandde af en daarbij ging veel werk verloren helaas.
Mentaal was deze kunstenares niet sterk. En in 1924 maakte ze zelf een eind aan haar leven.

Ik las dat haar werk te zien is in verschillende musea. Het Rijksmuseum en het Centraal museum in Utrecht, in Boijmans en in het Haags Gemeentemuseum. Dat zijn allemaal musea waar ik met enige regelmaat kom en mijn plan is om dan op zoek te gaan naar meer werk van Julie de Graag.

Houtsnedes... dat lijkt me sowieso al zo verschrikkelijk moeilijk. 

Ik zat nog even te googelen en vond dit hondje. Ben ik ook weg van.

Ja, ik ga echt op zoek. En mocht je nog in het Drents Museum komen. Dit werk is te zien tot 4 maart. 

The Post

Nou, kijk eens aan... een post over The Post.
Een film met Meryl Streep en Tom Hanks en geregisseerd door Steven Spielberg.
Dat moet wel wat zijn, toch?

Uit het blad van Cinema Oostereiland:
Het gaat over de onwaarschijnlijke samenwerking tussen de eerste vrouwelijke uitgever van een grote Amerikaanse krant,  Katherine Graham en hoofdredacteur Ben Bradlee van The Washington Post. Zij zetten alles op het spel in hun strijd tegen de concurrent The New York Times, om als eerste geheime overheidsdocumenten te onthullen die drie decennia en vier Amerikaanse presidenten overspanden en riskeren daarmee hun carriere, hun vrijheid en het voortbestaan van de Washington Post.

Dat is kort samengevat, maar wel to the point

Ik vond het een boeiende film. En niet alleen door het voortreffelijke spel van Meryl Streep en Tom Hanks. Ook door het onderwerp. Deze gebeurtenissen vonden plaats in 1971 en dat was echt de tijd dat ik zeer geïnteresseerd was in de politiek en in de Vietnam-oorlog. Ik was toen beter op de hoogte dan nu.
Ik wist van de Pentagon Papers, ik wist dus ook hoe het afliep, maar dat maakte het niet minder spannend.   En die Katherine Graham vind ik een fantastische vrouw. Zo wordt ze in de film ook neergezet en zo was ze ook denk ik.

Ik weet echt niet hoe deze film door jongeren beoordeeld zou worden. Maar voor mensen van mijn generatie vind ik het een aanrader.

Ps. Ik heb heel wat films gezien met Meryl Streep en afgezien van een paar kleine maniertjes, is ze in al die films anders.
Maar  het lukt me maar niet om de hele tijd Tom Hanks te zien en niet Forrest Gump. Dat ligt niet aan hem, dat ligt aan mij.

Hee, Boerenhol!!!

'Plaatsnamen', vraagt Els bij Stuur een Foto. Plaatsnamen. Was je wel eens in een plaats met een vreemde, merkwaardige naam?
Ja hoor, dat was ik en ik maakte er ook foto's van.
Sterker nog , ik had een blogje klaar staan met een paar foto's. Echt waar!  Met een iets andere tekst maar die was aan te passen.
Vandaar mijn snelle reactie.

Deze blijft fantastisch.
Ik heb al vaak mensen gezien die uitstapten om dit bord te fotograferen. Ik deed het zelf ook natuurlijk.
Het is voor mij echt een geliefd plaatsje, omdat je er door rijdt als je naar Groede gaat. Je bent er dan bijna.
En Groede, tja , dat is nu eenmaal een heerlijkheid voor mij. In Zeeuws -Vlaanderen dus.

Afgelopen herfst zag ik deze, op Terschelling.

Grappig, je mag maar 30 rijden in Hee. Logisch ook, want als je harder rijdt, ben je er al uit. Hee, wat was dat nou?

Ik ben benieuwd naar andere vondsten en als je dat ook bent, kun je kijken bij Stuur een Foto. En nog leuker, je kunt meedoen.Stuur een Foto

Gezichtjes

Zo leuk: er kwamen nog twee gezichtjes. (Dit gaat over alledaagse gebruiksvoorwerpen waar je een gezichtje in kunt zien).
Zelf ben ik nog steeds aan het kijken, maar tot op heden nog helemaal niks gezien.
Inge wel. Inge is van het blog: Schrijfsels van mij. Klik

En Alet van het blog Toilylu,  klik had er ook eentje op haar blog gezet. Er staat bij dat-ie voor mij was, dus ik ben zo vrij om hem hier te plaatsen:

Dank dames,  allebei  én blijf speuren...

Gemeenteraadsverkiezingen

Gistermiddag begon ik met frisse tegenzin aan mijn 10.000-stappenwandeling.
Hoewel de zon scheen en mijn man al weer in staat was om het rondje van ongeveer zeven kilometer met me mee te lopen, had ik er toch geen zin in. Ik had het zo koud...
Maar na vijf minuten lopen was het leed geleden en ik op temperatuur. Toen was het weer erg lekker.
Dat rondje verveelt eigenlijk nooit. Er is altijd wel wat te zien.
Nu ook. Wat te denken van deze klapstoeltjes?Langs de kant van een smalle, vrij drukke weg.
Waarom? Wat moet dat daar?
Maar het was een leuk gezicht en de moeite van een foto waard.
Enfin, we liepen braaf het rondje en keerden huiswaarts.
Daar las ik het Westfries Weekblad. Dat lees ik normaal gesproken nooit. Ik denk dat dit de eerste keer in vijf jaar was of zo. En nou net staat er een stukje in over die stoeltjes. Hoe bestaat het hè.
De foto in het krantje maakt duidelijk wat de bedoeling is.

Het betreft een creatieve campagne van PvdA en Groen Links. Zij zetten telkens een dag lang een rood en een groen klapstoeltje neer op plekken waar nadere aandacht gewenst is. Bijvoorbeeld bij stoepen die niet af zijn, of bij plots ophoudende fietsstroken.
Ik vind het een leuke actie, goed bedacht ook met dat rood en groen.
Al was het toch handiger geweest als er een briefje bij had gelegen, want wij hadden echt geen idee.
PvdA/Groen Links hebben de actie met de klapstoeltjes op last van de burgemeester van Koggeland moeten stopzetten. Vanwege overlast.
Dat vind ik erg grappig. Vanwege overlast!!! Tja, zo'n stoep die niet af is, is natuurlijk geen overlast...

Het moge duidelijk zijn: de Gemeenteraadsverkiezingen komen er aan.

Three Billboards...

Frances McDormand kende ik eigenlijk alleen van naam. Ze heeft een Oscar gewonnen voor Fargo en die film heb ik niet gezien.
Daar ga ik nog verandering in brengen trouwens.
Déze film met de intrigerende titel Three Billboards outside Ebbing, Missouri, deze film zag ik wel. 
Ik vond het een hele goede film en Frances McDormand een geweldige actrice. Haar vergeet ik niet meer, dat is een ding wat zeker is.
McDormand speelt Mildred Hayes en Mildred Hayes is woedend. Aan een stuk door is ze woedend en gefrustreerd. Haar dochter is vermoord en verkracht, dat is al bijna een jaar geleden en er is nog nauwelijks iets gebeurd om de dader te vinden.
Haar woede richt zich op de commissaris Willoughby, die geliefd is in het dorp en er eigenlijk ook niet zo veel aan kan doen. Willoughby is ernstig ziek en zal binnenkort overlijden.
Mildred huurt drie borden en laat die net buiten het dorp plaatsen.
Mijn dochter, vermoord en verkracht, staat er op het eerste bord. En op het tweede: Nog steeds geen arrestaties. Op het derde bord: Hoe kan dat chief Willoughby?

Behalve dat het een spannend verhaal is, valt er ook heel wat te lachen. Het sarcasme en de venijnigheid van Mildred zorgen voor de humor. Bijvoorbeeld als ze de dorpsgeestelijke uit haar huis zet.
Ja, echt een goede film en van mij mag Mc Dormand een Oscar. Dus hier is de trailer:

Theezakjes

Thee, ik drink het eigenlijk altijd, de hele dag door. Of water. Gewoon lauw water.
Koffie drink ik nooit. Ik vind het lekker ruiken, maar als ik het dan drink vind ik het gewoon niet lekker.
Thee wel, de ene keer gezet met losse thee, maar vaker toch een zakje. Meestal groene thee, hoewel ik houd van afwisseling op theegebied, dus ook weer niet altijd.
Soms let ik op zo'n labeltje, maar het zijn altijd vragen die ik niet zo een twee drie kan beantwoorden en ook niet vier, vijf zes.
Waar ben je het meest trots op? Tja, dat zijn mijn kinderen, maar daar heb ik er drie van. Het zijn ook mijn kleinkinderen en daar heb ik er vier van. Ik kan natuurlijk gewoon zeggen dat ik trots ben op mijn kinderen en kleinkinderen.
Wat vind jij het belangrijkste in het leven?  Daar is toch geen antwoord op mogelijk. Ik vind heel veel dingen heel belangrijk. Zoals er ook heel veel kleine dingen zijn waar ik van geniet, niet één dingetje.
De meeste energie? Zou ik niet weten, dat wisselt.
De enige vraag die ik echt kan beantwoorden is Met wie zou je wel eens een dagje willen ruilen? Dat is Maxima. Maar... terwijl ik het opschrijf bedenk ik nog meer mensen. Dus ook op die vraag is geen eenduidig antwoord mogelijk.
Theezakjes, labeltjes... tja.
Er is iemand die iets bijzonders ziet in theezakjes en er ook iets mee doet.

De maakster van dit moois heet Ruby Silvious, een Amerikaanse kunstenares. Je kunt nog veel meer van haar werk hier zien: klik 
Zelf volg ik haar op Instagram:  klik weer   
Hoe komt een mens op het idee hè. Ik vind het leuk, maar ook een beetje verspilling van talent.

Ronja de Roversdochter.

Het is toch niet te geloven dat je dit prachtige boek nu, sinds eergisteren in veel boekhandels kunt kopen, voor 2 euro. Spiksplinternieuw. En het is echt een geweldig boek. Ieder jaar wordt er zo'n goedkoop boek uitgegeven met als doel alle kinderen in Nederland en Vlaanderen een boek te geven voor hun eigen boekenplank. Een boek waar ze de rest van hun leven plezier van zullen hebben. En natuurlijk om kinderen aan het lezen te krijgen.
Dit boek, van Astrid Lindgren, hoort beslist tot mijn lievelingsboeken. Het verscheen in 1981 en toen was ik al lang volwassen. Maar ik heb het met zoveel plezier gelezen en voorgelezen. ook op school. Ik kocht het gisteren, voor ik weet nog niet wie, maar ik lees het eerst nog even zelf.
Misschien zijn  dat wel criteria  voor een goed boek.
Dat je het kunt lezen en herlezen, dat het voor te lezen is en dat je het,  ook als je geen kind meer bent,  mooi vindt.

Het verhaal:
Ronja wordt geboren als dochter van roverhoofdman Mattis en zijn vrouw Lovis, in de nacht dat door een geweldige. blikseminslag de burcht van haar vader in tweeën splijt. De andere helft blijft leeg en tussen de twee helften ligt een diepe kloof. Ronja groeit op met liefhebbende ouders en liefhebbende rovers. Ze heeft heel veel vrijheid om de omgeving, de bossen te verkennen al waarschuwt haar vader haar wel voor een heel aantal zaken, bijvoorbeeld voor die kloof en voor de vogelheksen

En dan op een dag inspecteert Ronja de kloof, de Hellepoel en overweegt of ze naar de andere kant zal durven springen als ze daar een jongen ziet staan.. Dat blijkt Brik te zijn en Brik is de zoon van de hoofdman van  een andere roversbende.  Van die van Borka,  die zich de andere helft van de burcht heeft toegeeigend.
Ronja en Brik worden vrienden. Maar hun vaders vinden dat natuurlijk helemaal niet goed en dan lopen ze weg. Ze gaan samen in een grot wonen en hoe dat verder afloopt vertel ik hier niet, want als je het nog niet hebt gelezen of de film niet hebt gezien, moet je je laten verrassen.

Toen onze dochter werd geboren heb ik er niet aan gedacht. Ze heet Nienke, onze dochter, wat ik een prachtige naam vind. Maar als ik er wel aan had gedacht, had Ronja zeker op mijn lijstje namen gestaan. Vanwege dit boek.  Dus dat zegt wel wat toch?

Kopen dus dat boek. Je kunt het zelf houden natuurlijk, of weggeven.  Voor 2 euro. En in april volgt er dan nog een prentenboek: Raad eens hoeveel ik van je hou. Ook zo'n heerlijk boek en ook voor maar 2 euro.

Een nieuw begin

Ik liep een beetje te peinzen over 'Een nieuw begin'.

Dat, 'Een nieuw begin'' is namelijk de opdracht van 'Stuur een foto' en dat is de fotoblog waar Els gisteren opnieuw mee is begonnen. 
Els verzint  dan een opdracht, of een thema, hoe je het ook maar wilt noemen. En als jij dan een foto hebt die je bij dat thema vindt passen of je hebt een idee om zo'n foto te gaan maken, dan plaats je hem op je eigen blog en bij 'Stuur een foto',  link je hem ook. Vervolgens kun je kijken wat andere mensen hebben bedacht. 

Nou ik liep dus te peinzen, terwijl ik het ontbijt aan het maken was en ik kreeg tig ideeën.
Het laatste idee voerde ik uit. Dit is namelijk ons ontbijtje op zondag.
Ik was erg laat voor mijn doen. Ik had uitgeslapen tot half zes en dat is uitzondelijk laat.
Vervolgens zette ik vanuit mijn bed, met de telefoon, de verwarming vast aan beneden en ging nog even lekker lezen. In het boek Ronja de Roversdochter. Ook een nieuw begin eigenlijk want dat boek heb ik vaak (voor)gelezen.
Maar goed,  dit ontbijt is een nieuw begin. Van de dag. Heerlijk.
Op zondag eet ik brood bij het ontbijt. Al dan niet met een gekookt eitje.
De andere dagen van de week neem ik kwark of havermout, maar ik hou toch echt veel meer van brood, dus op zondag mag het.
Ha in de Wakey Wakey beker zit mijn nieuw drankje (kurkuma, gember en zwarte peper) en echt ik vind het lekker nu. In tegenstelling tot het bietensap, dat is dus geen wijn he, dat is bietensap. Nou zo dus.
En nu is het 8.44, ik ga op publiceren drukken en beginnen met de rest van de dag. Fijne zondag gewenst!

En voor alle zekerheid nog maar even een link naar 'Stuur een foto'. Klik

Twitter

Al jaren geleden maakte ik een Twitter-account aan. Het leek me wel leuk om in het kort iets te zeggen. Maar ik ben blijkbaar niet zo kort van stof en ook zeker niet grappig genoeg, want het ligt me niet.
Ik geloof dat ik een stuk of tien tweets heb verstuurd, de laatste keer in 2015. Die laatste kwam trouwens in de krant en dat vond ik leuk natuurlijk.
Maar goed, een tijd geleden  stond er ook een tweet in de krant. Onder het kopje :@ Waarom weet ik dit.

Waarom weet ik dit?‏ @waaromweetikdit 13h13 hours ago

5% van de Nederlanders strijkt zijn onderbroeken.

En dat vind ik grappig: waarom weet ik dit?. Het spreekt me aan omdat er zoveel dingen zijn die ik weet en die totaal zinloos zijn om te weten. Echt heel veel dingen. 

Terwijl ik zaken die belangrijk zijn niet onthoud, onthoud ik dit soort dingen, zoals dit feitje over de onderbroeken wel. 
Ik weet zeker dat ik dit volgend jaar nog weet.  

Maar vraag mij momenteel niet naar de ministers of de staatssecretarissen, want ik weet ze lang niet allemaal.  

Nog eentje?

Waarom weet ik dit?‏ @waaromweetikdit Nov 21

In Den Haag is een tapijtwinkel genaamd Ka-Me-Ta, wat staat voor KaMerbreedTapijt.

Ik ben niet van plan ineens fanatiek te gaan twitteren, maar dit account ga ik wel een tijdje volgen!

 

Oud &Vervallen

Wat dat nou toch is? Ik weet het niet, maar ik houd van oud en vervallen. Echt!
Niet in mijn eigen huis. Daar wil ik geen vervallen dingen zien, als iets kapot is moet het gerepareerd worden en als dat niet kan, moet het weg.
Van oud in huis houd ik dan weer wel. Ik heb redelijk wat oude en opgeknapte spullen. Niet vervallen dus.

Maar buitenshuis kan ik echt lang staan kijken naar iets dat vervallen is. Gek eigenlijk, maar zo is het

Ik las trouwens laatst ergens dat er groepen bestaan, mensen die samen op zoek gaan naar oud & vervallen, met als doel foto's maken. En dan houden ze die plekken vervolgens geheim.

Nou, dat heb ik niet hoor. Dat ik het geheim wil houden. Dit was namelijk gewoon op Terschelling.

Mooi was het daar. Dus nog maar eentje, gewoon voor de leuk.
En ook een beetje omdat het me herinnert aan Terschelling. Toen we daar waren,  omdat mijn man met onze dochter de Berenloop ging doen en ik zo bang was dat het misschien wel de laatste keer zou zijn. En ik niet alleen.
Daar ziet het nu niet meer naar uit!!!!! Hiha!!!!

Kurkuma

 

 Benieuwd of jullie zo, bij de eerste aanblik, meteen weten wat dit is? 

 Ik wist het, maar alleen omdat het op het doosje stond, ik had het nog nooit gezien. De caissière in de supermarkt waar ik dit afrekende, voor 1, 25 wist het ook niet. 'Gaat u dat eten?',  sprak ze afkeurend, 'dat lijkt me niks hoor, het ziet er raar uit'. 'Ik ga er thee van zetten', zei ik. 'Aah', zei ze, 'dat is zeker gezond'. 

En ja, als ik de berichten moet geloven die de laatste dagen steeds op mijn scherm verschijnen, dan is dit zeker gezond. Wel gek hè, ik krijg er steeds berichtjes over.  Waarschijnlijk omdat ik het een keer ergens heb aangeklikt en dan ligt het zo voor mijn neus is de supermarkt.

Het is een specerij. Specerij vind ik zo'n mooi woord. Het is een specerij en de naam is Kurkuma. Het staat ook bekend als geelwortel of koenjit.

Tot nu toe had ik dat alleen nog maar gezien en gebruikt in gemalen en gedroogde toestand, in een kruidenpotje. En gebruikte ik het misschien twee keer per jaar of zo. Maar aangezien ik vorige week al mijn keukenkastjes aan een grondig onderzoek heb onderworpen en een en ander heb verwijderd, had ik zo'n potje niet meer. 

Nou vers is beter lijkt me,  dus ik zette er thee van. Met een beetje gember en wat zwarte peper, want ik las dat peper er voor zorgt dat het beter wordt opgenomen.  Het was niet erg lekker kan ik je verzekeren. Ook niet heel vies. Ik beschouw het maar als een soort medicijn en begin er de dag mee. Het is nu 6.16, ik drink die thee en het begint al te wennen. Straks ben ik nog verslaafd. En dáár had ik niets over gelezen. 

Wel over de 17 (zeventien) positieve invloeden op de gezondheid. Goed voor hart-en vaatziekten, goed voor knie-artrose, goed tegen Alzheimer, tegen depressies, ontstekingsremmend en nog zo het een en ander. 

Tja en dan ben ik echt met een natte vinger te lijmen hoor. Kurkuma is goed voor de mens en dus neem ik het een poosje. Net als bietensap en gember. Ik ging zelfs zo ver dat ik een recept opzocht om de kurkuma in te verwerken. Dat werd bloemkoolsoep.

Ik deel het recept hier. 

Nodig: 

*1 bloemkool 

* 2 uien en 4 teentjes knoflook

* 200 ml kokosmelk

* een halve theelepel kurkumapoeder

* 1 theelepel gemalen komijn

* een halve theelepel verse koriander

* wat zwarte peper

* 50 gram cashewnoten

* 2 groentebouillonblokjes  met anderhalve liter water

* 3 eetlepels olijfolie

Ik gebruikte alleen, in plaats van gemalen kurkuma,  een stuk van de verse. Je fruit eerst de uien en de knoflook. Daarna voeg je alles toe behalve de kokosmelk, de noten, de peper en de koriander. Je brengt de hele handel aan de kook en laat het ook een tijdje koken, ongeveer tien minuten, tot de bloemkool zacht is geworden. Dan pas de kokosmelk er door mengen. Dan alles glad pureren met de staafmixer  en garneren met de noten, peper en koriander.

Echt, het was een heerlijk soepje.We hebben er allebei van zitten smullen. Met een klein bruin broodje erbij.

De informatie over kurkuma en het recept haalde ik hier: klik

Herinnering

Toen we nog geen kopieermachine hadden, moesten we alles ........ .

stencillen
stenselen
stencilen
stensillen

Dit was gisteren een vraag bij Beter Spellen. Pats, in een klap was ik terug op m'n allereerste school, waar gestencild moest worden.

Een stencil maken.
Je had een moedervel en daar kon je op typen. Of je kon er met een speciaal pennetje op tekenen.
Dan werd, door dat typen of tekenen, de was van zo'n moedervel verwijderd en daar kon dan de inkt doorheen op het apparaat.
Een moedervel was duur, zei mijn toenmalige directeur altijd, dus je moest wel zeker weten dat het de moeite waard was. En natuurlijk ging er regelmatig iets mis en was zo'n vel geheel verpest.
Tja.
Trouwens ook het stencilapparaat was duur. Voorzichtigheid geboden.en het bijvullen van de inkt in het apparaat was ook heel lastig.
Dus had ik voor de zekerheid een deal met een collega.
Ik bewerkte de moedervellen natuurlijk zelf, dat kostte uren.
Vervolgens 'deed' hij mijn stencils en dan ging ik gezellig zingen in zijn klas. Mijn klas deed dan gewoon iets zelfstandigs of ze gingen met me mee, zingen bij de buren.
Het stencilapparaat stond in de gang voor de deuren van onze klassen. Die deuren bleven open en dat ging allemaal prima.

Je gebruikte stencils bijvoorbeeld als je het ergens over had dat niet in de schoolboeken stond, maar je wilde het toch op papier hebben. Of er was extra rekenwerk nodig. Of er was een project met een bepaald thema. En de schoolkrant niet te vergeten.
Die maakten we met het hele team en die werd altijd 's avonds in elkaar gezet.  Als de schoolkrant bijvoorbeeld uit twintig bladzijden bestond, dan lagen op aan elkaar geschoven tafels dus twintig stapels,  in de goede volgorde. En daar liepen we dan met z'n allen om heen, al rapend. Tot we er duizelig van werden. Oh wat was het heerlijk als het dan bijna klaar was. Dan namen we een borrel en waren zeer tevreden.
Er was niet iedere week een schoolkrant natuurlijk, maar we hadden wel iedere week een werkavond. Met borrel. 

Later, toen onze kinderen klein waren, heb ik een tijdje niet gewerkt. Ik deed een cursus voor herintreders en ging weer aan de slag toen onze jongste vier was.
Maar denk maar niet dat ze de herintreders hadden verteld dat er inmiddels niet meer gestencild werd. Dat het kopieerapparaat zijn intrede had gedaan.
Dus de allereerste dag op mijn nieuwe school vroeg ik waar er gestencild kon worden.
Een hoongelach was mijn deel en mij werd verteld dat de Middeleeuwen toch echt voorbij waren.
Haha, een kopie heb ik nog maanden een stencil genoemd!

En die vraag bij Beter Spellen? Die had ik goed natuurlijk.

Kringloop

'Ga je mee naar de kringloop?', vroeg mijn vriendin afgelopen vrijdag.
Ze had geen betere vraag kunnen stellen, want wat had ik daar zin in, na al die dagen binnen.
En het kan weer hè. Ik kan Frits met een tamelijk gerust hart alleen thuis laten.
Dus we gingen.
Er zijn in Hoorn geloof ik wel vijf kringlopen. En allemaal vrij dicht bij elkaar.
We gingen eerst naar Noppes.
Dat vind ik de minst leuke, want te groot en heel erg netjes en duur. Voor een kringloop dan hè en op een of andere manier heb ik er nog nooit iets gevonden. Maar Noppes is natuurlijk altijd beter dan geen kringloop.
Daarna gingen we naar Dorcas en dat is mijn favoriet.Dorcas is een christelijke hulporganisatie. 
De opbrengsten van Dorcas zijn bestemd voor projecten in Oost-Europa en Afrika. Dus een Dorcas aankoop steunt een goed doel. Ha win-win, toch?

Ik vond er deze geborduurde plaat. Echt heel mooi geborduurd. In een afschuwelijke, kapotte lijst helaas. Ik heb er een tijdje naar staan te kijken, een rondje gelopen, nog eens gekeken. Ik dacht eerst dat het Marokko was, Marrakech,  vanwege de toren die je er op staat en die je op deze foto niet ziet. Maar thuisgekomen bleek dat de toren niet klopte met die in Marrakech en verder is er behalve die ezel ook niets Marrokkaans op het werk te zien. Dus het zal Zuid-Europa zijn.
Ik kocht hem. Mijn vriendin vond het niks en was verheugd dat ik hem niet zelf wilde houden. Deze is bedoeld voor een grote ezel-liefhebber.

Verder vond ik er ook nog een meisjesboekje dat ik nog niet had. Met een illustratie van Lies Veenhoven. Dat boekje houd ik natuurlijk. Die verzameling kan nog steeds worden uitgebreid. Hier zie je de verzameling: klik
Toch is het gek. Dat ik bij Noppes nooit iets vind en bij Dorcas altijd. Deze vestiging in Hoorn is er nog maar kort en dit was mijn derde bezoek. Iedere keer vond ik er iets. Er is ook een vestiging in Andijk, daar kwam ik niet heel vaak, maar ging er nooit met lege handen naar huis.
Volgende keer maar weer eens naar een van de andere winkels. 

Gezichtjes

Omdat ik zelf nog niks heb gevonden, waren mijn verwachtingen niet erg hoog gespannen. 
Ten onrechte, want gisteren werden me meteen al vier gezichtjes toegestuurd. 
De eerste was van Els:

 

En wat is-ie leuk hè. Je oog moet er maar net op vallen, natuurlijk. Els' blog, KnutzEls, vind je hier: klik

De tweede foto kwam van Ageeth zelf, zij is degene die mij het briefje stuurde met de opdracht: zoek een gezichtje in alledaagse gebruiksvoorwerpen. Van de aanstichtster dus:

 Het blog van Ageeth, Ogenzalf, vind je hier, klik 

En dan  eentje van Ferrara. Zij heeft op haar blog regelmatig deuren en aanverwante artikelen. 

Ferrara heeft hem zelf nog niet eens op haar blog geplaatst, bij de deuren. Maar toch mag ik hem hier al laten zien. Neem gerust een kijkje op haar blog: hier. 

En tenslotte (voorlopig hoop ik) een foto van mijn bloggende achterbuurvrouw Kitty.
Zij schreef: Mijn fietstas keek me grijnzend aan nadat ik jouw blogbericht gelezen had, hihihi. Als je heel goed kijkt zie je twee ogen, een neus en een grote grijns eronder.

Nou ik keek heel goed en inderdaad, ik zag het. Kitty's blog, Kitscraps,  vind je hier, klik

Superleuk vind ik. Er waren ook nog mensen die meldden hun speurneus op te gaan zetten. Dus ik ben benieuwd naar wat nog komen gaat. Zelf zal ik ook onverminderd opletten, maar ...
Hoe dan ook, allen hartelijk dank!