Theezakjes

Thee, ik drink het eigenlijk altijd, de hele dag door. Of water. Gewoon lauw water.
Koffie drink ik nooit. Ik vind het lekker ruiken, maar als ik het dan drink vind ik het gewoon niet lekker.
Thee wel, de ene keer gezet met losse thee, maar vaker toch een zakje. Meestal groene thee, hoewel ik houd van afwisseling op theegebied, dus ook weer niet altijd.
Soms let ik op zo'n labeltje, maar het zijn altijd vragen die ik niet zo een twee drie kan beantwoorden en ook niet vier, vijf zes.
Waar ben je het meest trots op? Tja, dat zijn mijn kinderen, maar daar heb ik er drie van. Het zijn ook mijn kleinkinderen en daar heb ik er vier van. Ik kan natuurlijk gewoon zeggen dat ik trots ben op mijn kinderen en kleinkinderen.
Wat vind jij het belangrijkste in het leven?  Daar is toch geen antwoord op mogelijk. Ik vind heel veel dingen heel belangrijk. Zoals er ook heel veel kleine dingen zijn waar ik van geniet, niet één dingetje.
De meeste energie? Zou ik niet weten, dat wisselt.
De enige vraag die ik echt kan beantwoorden is Met wie zou je wel eens een dagje willen ruilen? Dat is Maxima. Maar... terwijl ik het opschrijf bedenk ik nog meer mensen. Dus ook op die vraag is geen eenduidig antwoord mogelijk.
Theezakjes, labeltjes... tja.
Er is iemand die iets bijzonders ziet in theezakjes en er ook iets mee doet.

De maakster van dit moois heet Ruby Silvious, een Amerikaanse kunstenares. Je kunt nog veel meer van haar werk hier zien: klik 
Zelf volg ik haar op Instagram:  klik weer   
Hoe komt een mens op het idee hè. Ik vind het leuk, maar ook een beetje verspilling van talent.