Hendrick de Keyser

Nog bijna niets heb ik verteld over mijn nieuwe 'baantje'.
Dat baantje houdt in dat ik gastvrouw ben in een van de museumhuizen van de Vereniging Hendrick de Keyser.
Daar kom ik later nog op terug.
Nu eerst maar eens even over Hendrick de Keyser.
Dat is namelijk een vereniging die als doel heeft,  huizen met historische of architectonische waarde, te behouden. Veilig te stellen. Voor de toekomst, voor 't nageslacht.
Ik had wel eens van de vereniging gehoord, ik kende ook het logo.

Maar verder wist ik er niet veel van.
Dat logo vind ik trouwens mooi, omdat het de handtekening is van Hendrick de Keyser himself

Foto Wikipedia

Hendrick de Keyser was een architect. En beeldhouwer was hij ook.
Hij leefde van 1565 tot 1621.
Het is dus bijna vierhonderd jaar geleden dat hij stierf.
Bijzonder dat er vandaag nog steeds zo veel werk van deze man bewaard is gebleven.
In mijn eigen stad Hoorn,  ontwierp hij bijvoorbeeld de Waag.
En ook in Delft en in Rotterdam zijn ontwerpen van hem te vinden.
In Delft bijvoorbeeld het praalgraf van Willem van Oranje
Maar vooral in Amsterdam, wemelt het van de door hem ontworpen gebouwen.
En torens. 
Zoals daar zijn de Noorderkerk en de Westerkerk  mét de Westertoren.
Bedacht door Hendrick, maar afgemaakt door zijn zoon Pieter de Keyser.
Enfin, al met al te veel om op te noemen. Dat moet dus wel een heel bijzonder mens zijn geweest. Een creatieve duizendpoot.

Toevallig maakte ik nog niet zo lang geleden  een mooie foto van de Zuiderkerk.
Ook door onze brave Hendrick ontworpen. Komt me nu van pas.

Terug nu naar de vereniging.
Die bestaat inmiddels ruim  honderd jaar en heeft heel wat huizen in bezit.
Dat zijn er,  verdeeld over het land,  meer dan vierhonderd.
Niet alleen heel oude huizen , maar ook huizen van recenter datum die dan een voorbeeld zijn van een bepaalde architectuur.
Dus heel verschillend.
Het huis waar ik  ben,  is een koopmanshuis uit 1624. Maar er zijn ook vissershuisjes, villa's, boerderijen, buitenplaatsen.
Ze worden aangekocht of verkregen, gerestaureerd en onderhouden.
Vervolgens verhuurd of als museumhuis in gebruik genomen. Of gebruikt als Monument&Bed.

Ik ben geïnteresseerd in ons verleden. Ook in huizen. Dus spekkie voor mijn bekkie. 

Zand

Op weg naar mijn kleindochters, stapte ik uit de bus bij Station Noord. In Amsterdam.
Ik wilde nog even een boodschap doen op het Buikslotermeerplein en op de terugweg daarvan, pal tegenover het stadsloket, zag ik dit:

Bijzonder om te zien . En totaal onverwacht, dus verrassend.
Ik weet dat er overal in Nederland zandsculpturen verrijzen, maar ik had er nog nooit eentje in het echt gezien.
Sculptuur... Ik geloof niet dat ik dat woord ooit eerder gebruikte
Er waren wat borden bij geplaatst. Daardoor weet ik nu dat zo'n beeld gemaakt wordt van gezeefd rivierzand, aangestampt met water.
En als het regent of waait, dat er dan niet veel gebeurt, omdat er een beschermlaagje op is aangebracht. Milieuvriendelijk.
En dat het wel zo'n drie maanden zal kunnen blijven staan.
Ook dit is street-art. Toch?

Maar tsjonge, al die noeste arbeid die op het bord wordt vermeld. Al die creativiteit en over drie maanden is het weg. Dat lijkt mij zeer frustrerend.

Op de muur

Zoals sommigen van jullie weten, laat ik op maandag altijd een mural zien. Een muurschildering die ik mooi of lelijk of bijzonder vind of...
Ik houd er erg van en ben er al jaren op gespitst. Ik maak foto's en kan erg genieten van zo'n vondst.
Ik toon ze op maandag omdat ik ze dan kan linken naar het blog van Sami: Colourful World

Een tijdje geleden was er veel belangstelling voor de nieuwe muurschilderingen op de Platanenweg in Amsterdam Oost. De kranten schreven erover, ik hoorde erover op de radio.
Hoe dan ook, mijn belangstelling was gewekt. En toen ik voor iets anders in Amsterdam moest zijn, ging ik vanaf het C.S. met de metro even door naar de Platanenweg. Als je uitstapt (aan de goede kant, hahaha) zie je meteen dit kunstwerk.

Dit werk kan ik niet meer laten zien bij Colourful World, omdat iemand anders dat al deed. Dat gebeurde de laatste tijd vaker.
Biebkriebels en ik  waren bijv. allebei gaan kijken op de  Platanenweg. We dachten zelfs even op dezelfde dag, maar dat was toch niet zo.
Nou ja, hoe dan ook: dit is mijn blog en niet iedereen die hier kijkt linkt door, dus ik vind dat  ik alsnog wat van die Platanenkunst kan laten zien hier.

Wat de gedachte hierachter is en wie de kunstenaar, dat zie je op het bordje

Cadeau

Zomaar ineens was daar een mailtje van Ineke.
Ineke ken ik helemaal niet, maar zij leest wel eens mijn blog.
Zo had ze gezien dat ik o.a.  Hans Borrebach boeken verzamel.
Ineke wilde die van haar wegdoen naar de kringloop, maar misschien had ik er belangstelling voor?
Nou en of ik dat had. Wat dacht je?
En dus arriveerden gisteren zeven nieuwe boeken voor de verzameling.
Wat is dat toch geweldig hè.
Ik ben er superblij mee.
Lieve Ineke, heel erg bedankt!

Er zitten drie exemplaren bij waar ik helemáál blij mee ben.
Hans Borrebach illustreerde namelijk niet alleen, hij schreef ook wel eens zelf een boek en illustreerde dat.
Bijvoorbeeld het boek: Mijn baantje en ik. Geschreven én geillustreerd door Hans Borrebach dus.
Nou mijn verzameling is begonnen vanwege de illustraties. Ik weet niet precies wat me daar zo in aantrekt.
Nee, dat kan ik eigenlijk niet uitleggen.
Het zal vast te maken hebben met mijn liefde voor meisjesboeken, vroeger, tussen mijn tiende en mijn zestiende zo'n beetje.
Die meisjesboeken waren in de jaren zestig heel vaak geïllustreerd door Borrebach.
Die herinnering dus.
Maar dat is het niet alleen.
Ik vind die tekeningen ook echt apart en zo passend bij het genre.
En nu kom ik bij het tweede boekje waar ik extra blij mee ben: Áls het hart spreekt
Dat omslag vind ik namelijk uitgesproken lelijk. Maar daardoor  een heel mooie toevoeging aan mijn verzameling.
Kijk zelf maar (linksboven in de collage), die rare kleur en dat kind klopt ook niet.

Het derde boek is: De huishoudschool helpt een handje mee. Dat boek had ik vroeger zelf en waarschijnlijk heb ik het stuk gelezen. Letterlijk.

De hele Borrebachverzameling vind je hier: klik

Stokrozen

Stokrozen zijn verbazingwekkend.
Kijk dan. In zo'n klein kiertje groeit deze. Dat is toch bijna niet te geloven. Wat een kracht

Ieder jaar heb ik geloof ik wel iets over mijn stokrozen te zeggen. Ik heb ze al vaak tot lievelingsbloem gebombardeerd, maar ja als er pioenen zijn, zijn die weer lievelings en vlak de rozen niet uit en het zeepkruid en...

Dit jaar zijn de stokrozen allemaal rood. Vrij donker rood. Op twee na, die zijn roze

 Het combineert fantastisch. Wat kleur betreft moet je het altijd een beetje afwachten. Dat vind ik spannend en als er dan eentje kleur bekent, is het altijd anders dan verwacht.
Ik heb ze net even geteld. Twintig stokken staan er.
En bij mijn keukenraam, aan de andere kant van het huis.  groeien er ook nog een paar, daar is de kleur nu net, sinds gisteren ook van bekend'

En het is nog maar net begonnen met de bloemen hoor. Er zijn nog een paar beloftes...

Theater

Ik ga graag naar het theater. Echt graag, maar veel te weinig.
Vroeger hadden we ieder seizoen een abonnement.  Nu niet meer. Daar zijn een aantal redenen voor waar ik het nu niet over wil hebben.
Maakt ook niet uit hoor, want ineens heb ik ontdekt hoe geweldig leuk het is om met de kleinkinderen naar een theater te gaan. Mijn ervaring is nog niet groot (twee keer),  maar wel zeer positief.
Deze week mocht ik mee naar kindertheater De Toverknol in Amsterdam. Met onze dochter en de jongste kleindochters Noor en Jet.

Zo'n theater is spannend hoor, als je drie bent. Heel erg spannend.
Bij binnenkomst mochten de dames zich verkleden. Grote keus. Noor werd een draak zoals je ziet, maar wel eentje met roze schoenen en een extra masker en Jet werd een prinses.

Er stond limonade klaar en er waren koekjes. Het maakte niet uit of er iemand op stond of iets riep of...
Het was helemaal perfect voor kinderen van een tot vier.
Het was deze keer niet druk. Wij met zijn vieren en nog drie andere moeders met hun kindje.
Twee speelsters speelden het verhaal van de verjaardagsdief. Een simpel, goed te begrijpen verhaaltje. Goed en enthousiast gespeeld en ook nog eens grappig vond ik.
Tja, hoewel ik genoot van de voorstelling, heb ik toch voornamelijk naar Noor en Jet zitten kijken. Hoe ze meeleefden. Hoe ze keken.

Na afloop met de metro terug naar huis, maar ja, op weg naar de metro kwamen we langs bakker Holtkamp.
We vonden dat de meisjes ook hierin opgevoed moesten worden en dus vielen  we voor een,  veel te dure,  maar erg lekkere taart. Citroen meringue natuurlijk, wat had je anders gedacht? Feest!

Dit theater heb je trouwens ook in Utrecht en in Haarlem. Klik

I feel so incomplete

Last two weeks I showed you two murals in Amsterdam, Platanenweg.  I heard about those murals quite a lot. They were new. And made by a group of artists.

This one by D*Face (aka Dean Stockton) is on the other side of the street and had nothing to do with the other works. I like this one too!
It's not a new one. It's been there for the last two years. 

Linking to Colourful World

De uitslag

Tijd voor de oplossing en de uitslag
Wat waren er veel reacties zeg, dat had ik helemaal niet verwacht. Zo leuk!
Maar het leukste was dat de meeste oplossers precies hetzelfde hadden  bedacht.
Met soms een kleine variatie kwam dat neer op:

De bakker is zeker door het brood gekropen 
of
Daar heeft de bakker zijn wijf (vrouw) door gejaagd

Die zegswijzen kenden mijn man en ik allebei niet.
Het was dus niet ONZE oplossing.
Maar goed was het natuurlijk wel . Grappig ook.

Dan was er nog een oplossing die slechts een iemand had en die ik ook erg passend vond:
In slechte ovens wordt slecht brood gebakken

Verder: 
Een boterham met tevredenheid
 En tenslotte:
Ergens geen brood in zien 
 of
Er (g)een gat in zien. 


De laatste twee oplossingen vielen voor ons af. Omdat je duidelijk  wel brood zag en ook duidelijk een gat. 
En die tevredenheid... ja die vond ik eigenlijk ook wel leuk: je doet het er maar mee, of er nou een gat in zit of niet, je moet niet zo zeuren..
Dus heb ik bedacht om vier kaarten te versturen. Eentje voor Marieke, want zij stuurde die van de slechte ovens. 
Eentje voor een oplosser van het wijf dat  er door werd gejaagd. Ik moest loten en dat is geworden Bea
En eentje voor iemand die de bakker zelve door het brood zag kruipen. Weer loten en het werd Dieuwertje.  
En als laatste eentje voor de tevredenheid, voor Marlou
 

Niemand, maar dan ook helemaal niemand, had bedacht wat wij hadden bedacht:
Dat is gebakken lucht

Nou, leuk dat jullie meededen en als mijn man er weer eens eentje weet, of ik, plaats ik die zeker ook weer hier. 
Dieuwertje, Marlou en Bea willen jullie nog even jullie adres mailen: bettievdgriend@hotmail.com

Net na plaatsing van dit blogje ontdekte ik nog een leuke oplossing van Toos. 
Die zat in de spam. De ene keer zit post van Toos in de spam, de andere keer niet. Onvoorspelbaar en behoorlijk irritant. Ook als ik een bericht krijg van de coördinator van mijn werk, zit het de ene keer in de spam, de andere keer niet. Ik vind het echt vervelend. Ik kijk de spam tegenwoordig bijna dagelijks na en dat is al gedoe, maar soms denk ik er niet aan en dan mis ik iets wat ik had moeten weten.  En dan geen idee hebben hoe het komt of wat ik er aan zou moeten doen!
Hoe dan ook: de oplossing was: Van goed brood slecht brood maken , vind ik ook leuk. Nog een kaartje erbij, voor Toos dus.

 

Red Joan

Tja, een film met Judi  Dench en dan ook nog met een onderwerp dat me interesseert, dat valt niet te missen.

Het is een spionageverhaal, gebaseerd op ware gebeurtenissen.
In de film is Joan de hoofdpersoon. Zij is al oud en als zij op een dag aan het werk is in haar tuin, koffie drinkend uit een Che Guevara-mok, wordt ze opgepakt op verdenking van spionage.
Die verdenking klopt.
Terugblikkend zien we hoe het allemaal zo gekomen is.
Joan is o.a. door haar liefde voor Leo communist geworden.Zij studeerde natuurkunde, maar ze wordt gerekruteerd door de KGB en speelt atoomgeheimen door aan de Russen. Die daardoor hun achterstand op dat gebied kunnen wegwerken.
Joan doet dat niet om de Britten tegen te gaan, ze doet het omdat het haar belangrijk voorkomt, dat er een soort evenwicht ontstaat tussen Russen en Britten en daardoor een evenwicht in de wereld.
Op de poster zie je de oude Joan en de jonge Joan

Het film verhaal van Joan is gebaseerd op het echte verhaal van Melita Norwood en dat maakte het voor mij interessant. Die Norwood was ambtenaar en spioneerde bijna veertig jaar lang voor de Russen. Haar activiteiten werden op hoge leeftijd (87) bekend gemaakt. Het werd toen een beetje afgedaan alsof het niet zo belangrijk was geweest, maar dat was het wel degelijk. Vanwege die leeftijd werd ze niet gestraft.

Ik vond het een goeie film. Eentje die in de kranten niet heel goed werd beoordeeld (saai, niet spannend), maar waar ik zeer geboeid naar heb gekeken. Tja.
Dus ik doe gewoon de trailer. Lekker puh:

Helaas, dat kan ik nou wel willen, maar het lukt niet. Geen trailer dus, maar dat is dus niet omdat ik het geen goede film vind.
En ik vergeet ook nog te zeggen dat Judi Dench inderdaad fantastisch was. Geen grote rol, wel erg goed!Dit jaar wordt ze vijfentachtig!

Steegjes

de steeg

zelfst.naamw. (m./v.)

Uitspraak:	[stex]
Verbuigingen:	stegen (meerv.)

smal straatje tussen gebouwen

Soms gebeurt dat hè. Dat je oog ineens op iets valt en dat je er dan op blijft letten en het ook ineens overal ziet.
In dit geval viel mijn oog op de bijzondere namen van allerlei stegen en steegjes.
Apart toch? Ik ben helaas vergeten te noteren waar ik ze zag.
De meeste steegjes  in Amsterdam,  maar de Pieter de Poepsteeg is in Hoorn en het Kreupeltje bevindt zich in Enkhuizen.
De meest intrigerende is de voormalige  Moordenaarssteeg. Die vervallen is. In 1832!

En waarom Fröbel slechts een steeg kreeg en niet een prachtige laan, dat snap ik ook niet.

Spreekwoord/gezegde

Niet zo'n geweldige foto, maar het gaat om het idee. Welke zegswijze toont mijn eigen man hier?
Als je het weet mag je het zeggen, maar NIET hier. Stuur mij een mailtje en als je het goed hebt stuur ik je een leuke kaart.
Als er veel  mailtjes zijn, moet ik loten.
Hier is mijn adres: bettievdgriend@hotmail.com

Kleine brandjes overal

Wow, wat een boek.... Wat een bijzonder boek...
Eigenlijk heb ik nu alles al gezegd. Maar omdat dat toch wel erg weinig is, toch nog maar wat meer vertellen.
Dit is het tweede boek dat ik las van Celeste Ng. Over het eerste vertelde ik al eerder wat, hier, klik
Dat ik na dat eerste boek begon aan dit boek, dát zegt al genoeg.

Het verhaal:
Shaker Heights is een Amerikaans stadje, waar alles klopt. De huizen, de scholen, de tuinen, alles is nogal perfect.
Ook de mensen. Well to do en op het eerste gezicht nauwelijks problemen. Ook niet bij de familie Richardson. Vader advocaat, moeder journalist bij de plaatselijke krant.  Vier kinderen, waarvan de jongste Izzy een beetje anders is, net wat meer haar eigen gang gaat en zich niet heel aangepast gedraagt.
Die familie leren we in het eerste hoofdstuk kennen, als hun keurige huis in hun keurige straat zomaar ineens in brand staat.
Pas daarna lezen we hoe het zo gekomen is met die brand en leren we de familieleden echt goed kennen.
De Richardsons verhuren hun tweede huis aan Mia en haar dochter Pearl. Mia en Pearl hebben tot dan toe rondgetrokken, nu eens hier dan weer daar verblijvend, maar deze keer is het voor altijd, heeft Mia besloten. Ze gaat werken voor mevrouw Richardson, neemt ook nog een ander baantje en is verder heel druk met haar kunst: fotografie. Pearl raakt zeer bevriend met de kinderen Richardson, zij zitten op dezelfde middelbare school natuurlijk.
Als op een dag in een museum een foto opduikt van Mia met baby Pearl, gemaakt door een zeer beroemde fotografe, worden er vragen gesteld en gaat mevrouw Richardson op onderzoek uit. Dat heeft een gigantische impact op het leven van allemaal.

Ook dit boek leest als een thriller, een spannende thriller. Maar ook dit boek heeft zoveel meer te betekenen. Het gaat over moederschap. Het gaat over abortus. Het gaat over anders zijn dan je ouders. Over adoptie en over keuzes maken. En uiteindelijk toch ook weer over de liefde.

Als vijf sterren het hoogste was, dan gaf ik vijf sterren! Aanrader

Podcast on tour

Oh wat had ik zondag een mooie avond...

In oktober al had Lidwien gevraagd of ik met haar naar de Harry Bannink Podcast on Tour zou willen.
Dat wilde ik. Ik luisterde toen al naar de verschillende afleveringen van die podcast en was enthousiast. Had ook al verschillende positieve ervaringen van anderen gehoord.
Enfin, Liwdwien bestelde kaartjes en het bleek dat we alleen nog op de allerlaatste avond van de tour konden. Verder was alles vol geboekt. We hadden ook niks meer te kiezen, er waren alleen nog 'slechtzicht' plaatsen.
Dat namen we voor lief, het ging om de liedjes tenslotte. En duur waren de kaarten niet.

Gisteren was het zover. Na een ingewikkelde treinreis: op naar De Kleine Komedie.
Een van de leukste theaters die ik ken.
Maar... we zaten op een balkon zag ik en daar begon al wat te kriebelen.
Ik haat hoge balkons, zeker als ze zo smal zijn als dit exemplaar. Bijna te smal om er nog iemand langs te laten.


We zaten en konden inderdaad maar een klein stukje van het toneel zien. Dáár was ik op voorbereid, maar niet op het hoogtevrees-gevoel dat losbarstte toen ik zat. Het zweet brak me uit , ik werd een beetje bibberig en misselijk...
Lidwien zag het aan, zag mij aan en worstelde zich terug langs de balkonrij. Ik had nauwelijks in de gaten wat ze ging doen. Eigenlijk weet ik nog niet wat ze heeft gedaan, ja, vast een dramatisch verhaal opgehangen over haar sneue, oude ex-collega die het allemaal niet aankon.
Feit was dat ze vrij snel weer opdook aan het begin van de rij. 'Bettie, meekomen, nu'.
Dat deed ik.
Ik bibberde me,  met afgeheven hoofd,  terug langs de rij en we daalden af. Bleken we de beste plaatsen te hebben gekregen die er maar waren. Beter kon echt niet. En daar mochten we de hele voorstelling blijven zitten. Bijna drie uur lang!

Wat hebben we genoten.
Van het feit dat we daar zaten.
Van de muziek van Harry Bannink, van de presentatie van Gijs Groenteman, echt heel grappig.
Van Frank Groothof (72), die bijna alles zong en een topprestatie leverde en van de pianist Dick van der Stoep.
Van de gasten, zoals Wieteke van Dort, Hans Dorrestijn,  Brigitte Kaandorp. En van de complete familie Groenteman die eerst voor ons zat. Later moesten ze ook nog het toneel op.
Er waren ook nog twee neven Groenteman en een kleindochter van Willem Wilmink. En niet te vergeten Diederik Ebbinge (zo van het schoolplein geplukt) en zijn vrouw Roosmarijn Luyten.
Echt, het was fantastisch. Een grote ode aan Harry Bannink en tsjonge, wat is dat verdiend

Afgelopen nu, dat wil zeggen de tour is afgelopen.  Maar die podcast niet hoor. Die afleveringen kun je nog steeds horen. Er komen zelfs nog nieuwe bij.

From wherever you come...

So here's another one  from the Platanenweg  in Amsterdam.

It's about five recently renovated residential blocks,  where an international group of artists was commissioned by 'Stadgenoot' to work on the facades.

Street art must combat vandalism and graffiti. I hope it will!

It's also a contribution to the livability and the liveliness of the neighbourhood. 

Well done, Julieta XLF 

Linking to Colourful World

Poëzieclub

We hadden afgelopen vrijdag weer eens poëzieclub en dat is altijd erg gezellig.
Met z'n vijven waren we deze keer en we waren verplaatst naar een ander restaurant. Eentje met een beetje een aparte ruimte én met een ronde tafel. Dat werkte heel goed. Vooral die ronde tafel.
Voor wie hier nog niet zo lang leest: we gaan lekker en gezellig uit eten met elkaar en ieder heeft een gedicht uitgekozen en leest dat voor. Dan wordt erover gepraat. Er wordt sowieso de hele avond gepraat en echt niet alleen over de gedichten.
Het gedicht moet passen in het thema. Deze keer was dat 'Tijd'.
Ik had 's morgens nog niet bedacht welk gedicht het moest worden, maar toen ik mijn gedichtenboeken  pakte, viel deze kaart eruit. Ik las het en mijn keuze was gemaakt.
Ik ken het gedicht heel goed, houd erg van het werk van Vasalis.
Zo zeer dat ik dit gedicht heb voorgelezen bij de crematie van mijn moeder.
Toen ik het voor het eerst las, was ik  geraakt.
Hoe kan het zijn dat iemand zo precies jouw gevoelens, zo mooi, weergeeft?
Ik verwonder(de) me. Toen en nu weer.



Ook de andere gedichten waren zeer de moeite waard.
Er was er nog eentje van Vasalis, zelfs met de titel Tijd.
Als je geïnteresseerd bent kun je het hier lezen.
Er was er ook een van Rutger Kopland,dat vind je hier
(Op die Rutger Kopland- tekst  heeft Harrie Bannink trouwens een prachtig liedje gemaakt)
Dit gedichtje vond ik ook zeer geslaagd: klik  Er was een mooi Plint-gedicht van Kees van Domselaar
En tenslotte nog dit gedicht over de Hema.
In alle gedichten speelde Tijd, DE Tijd een rol. 

Het regent, - o wat regent het!

Het regent, - o wat regent het!
Ik hoor het uit mijn warme bed,
Ik hoor de regen zingen,-
Het regent, regent dat het giet-
Dat niemand daar nou iets van ziet
Van al die donkre dingen!

Dit is de eerste strofe uit het gedicht Kindergedachten van C. S. Adama van Scheltema.
En altijd, altijd als ik wakker word en het regent, denk ik aan dit gedicht, dat ik ken sinds mijn kindertijd.
Maar hebben jullie dat nou ook, dat je in je bed ligt en bijna blij bent dat je het hoort regenen?
We zijn vorig jaar denk ik toch allemaal een beetje bang geworden van het weer.
Het was dan wel lekker warm en een prachtige zomer, maar ergens klopte het toch niet hè.
En dan die droogte natuurlijk. En dat we zuinig moesten zijn met water...

Hoe dan ook, toen ik vanmorgen geen vogels hoorde fluiten en zelfs de irritante duif, die als ik niet uit mezelf wakker word, mij wakker maakt vanaf de dakgoot boven mijn slaapkamerraam, toen zelfs die duif zich niet liet horen, lag ik tevreden te luisteren naar de regen.
Terwijl ik vroeger gedacht zou hebben: getver, alweer regen.
Nu denk ik dat het goed is voor de tuin

Waar de kruiden groeien en de stokrozen hun kleur laten zien. Waar de rozen overvloedig staan te bloeien en waar het heerlijk toeven is.
En goed voor de natuur in het algemeen en voor de boeren en voor het waterbeheer  en voor iedereen eigenlijk.
Ons tweetal trekt zich ook nergens wat van aan. Ze zijn weer lekker schoon.

Het hele gedicht vind je hier: klik

Rembrandtboek

Tja, het is Rembrandt-jaar. Volgens mij is het trouwens altijd Rembrandt-jaar, maar hoe dan ook, we worden overspoeld met tentoonstellingen en boeken en lezingen en documentaires.
Ik wilde wel graag een en ander zien, maar ik wilde zeker geen boeken of kaarten of kopjes of sokken of sjaals met een schilderij of ets van Rembrandt erop kopen.
Tot ik dit boek zag: Het grote Rembrandt Voorleesboek.
Dit boek kon ik echt niet weerstaan.
Bekende kinderboekenschrijvers en echt niet de eersten de besten, hebben  allemaal een verhaal geschreven bij een werk van Rembrandt. En die verhalen staan in dit boek.
Je ziet een afbeelding van het kunstwerk en het verhaal staat er naast.
Heerlijke verhalen over de wereld van Rembrandt, geschreven voor nieuwsgierige kinderen én voor  hun ouders en grootouders.
Ik heb altijd een goed excuus om zo'n boek te kopen. Vier excuses eigenlijk, nl onze vier kleinkinderen. Maar ja, die zijn er nog niet aan toe en tot die tijd ben ik degene die van het boek geniet.
Een voorbeeldje?

Bij deze prachtige tekening van een schelp, schreef  Jan Paul Schutte het verhaal 'De schelp van Titus'.
Roef is een jongen die bevriend is met Rembrandts zoon Titus. Op een dag komt Roefs vader thuis met een zak met 'spullen'.
Die blijken van Rembrandt te zijn. Rembrandt kocht altijd veel bijzondere en dure spullen, maar had daar geen geld meer voor. Roefs vader had hem geld geleend, maar toen hij dat maar steeds niet terug kreeg, nam hij maar genoegen met wat spullen, waaronder deze schelp.
De vader geeft de schelp aan Roef. Maar Roef weet dat de schelp niet van Rembrandt is. Die had hem namelijk aan Titus gegeven. Roef brengt de schelp terug. Rembrandt waardeert dat. Hij pakt een koperen plaatje en laat Roef zien dat de schelp daar op getekend is. Dan smeert hij het plaatje in met inkt, schraapt de inkt weer weg en maakt een afdruk op papier. Een echte ets voor Roef.

Even terug...

Even terug in de tijd:

Op Facebook ben ik lid van een groep, die begonnen is door een man, een Dordtenaar, die informatie zocht over zijn familie.
Dat is uitgegroeid tot een groep,  waar ik bijna dagelijks even kijk en smul.
Ik heb er zelf ook eens iets gepost en later heb ik daar over geblogd. Klik
Er verschijnen op de groep constant geweldige foto's en/of verhalen over mijn geboortestad.
Vandaag zag ik deze plaat. Een tekening van de bekende Dordtse tekenaar Otto Dicke.
Een herinnering, die jarenlang op mijn kamertje aan de muur hing.
Ik denk tot we verhuisden naar Zeeland.
Ik was zeven toen en ik weet dat ik ergens heb staan wachten tot de koningin langs kwam.
Langs flitste.
Ik weet dat ik een oranje sjerp had en dat ik diep teleurgesteld was, omdat ik haar, Koningin Juliana,  amper had gezien.
Ik weet niet meer of ik er met mijn schoolklas was, of met mijn moeder.
Maakt ook niet uit, het gaat me nu even om de herinnering en om de plaat. Het is zo'n geweldig mooie tekening. vind ik
Echt om een tijdje naar te kijken en weer even terug te zijn.

Otto Dicke, Gezicht op Nieuwe Haven en Grote Kerk Dordrecht, november 1973, collectie Dordrechts Museum, legaat 2013, foto Dordrechts Museum

 Natuurlijk googelde ik nog even verder op Otto Dicke (1918-1984) en vond deze tekening, hierboven. Dat is echt mijn geboortegrond. Je ziet de Lange IJzeren brug  en als je daar over heen gaat, stuit je op mijn geboortehuis.
Of iets heel anders:

Otto Dicke, Elsje, 1949.

Wat een kunstenaar, deze Otto Dicke. Een auto-didact die, zo lees ik, altijd, maar dan ook altijd tekende. Overal!

Goudsbloemen

Zo'n gezellig bankje, in het zonnetje. Met goudsbloemen. Ik werd er erg vrolijk van.

Een paar dagen later ben ik goudsbloemzaad gaan kopen. Dat staat nu in potten. 

Afwachten maar, het gaat vast lukken.