Een invader op de Zwanenburgwal

We zagen de Space Invader van ver, daar, dat blauwe dingetje, maar we dachten dat we hem niet zichtbaar op de foto zouden kunnen krijgen. Ja, als we een boot hadden, maar die hadden we niet bij de hand.
Mij zou het sowieso niet zijn gelukt, maar mijn echtgenoot is een stuk soepeler en hij haalde een paar toeren uit, waardoor het uiteindelijk lukte. Kijk maar:

Ik herhaal: makkelijk was het niet.
De kunstenaar heeft overduidelijk een zwak voor bruggen.
Want op dezelfde dag vonden we er nog eentje, vlakbij op de Groenburgwal. Maar deze kon zonder malle kunsten op de foto.

En hoe leuk ik het ook vond dat we er eentje zagen... mooi was-ie niet. Dus heb ik me daarna maar op het uitzicht gericht!

Pieter de Hooch in Delft

Nou daar is-ie hoor: Pieter de Hooch. Zijn werk was de reden dat we alweer in Delft waren.
Je ziet zijn handtekening. Hij was hier getuige bij de opstelling van een testament.
En je ziet  een selfie. Hoewel het niet helemaal zeker is dat het  een zelfportret  is. Er is wat twijfel, omdat het werk niet zo losjes is geschilderd als zijn andere vroege werk.

Je ziet een jongen van een jaar of negentien. Aardige jongen lijkt me.
Mij maakt het verder niet uit. Zoals op dit doek, zo zal voortaan mijn beeld van Pieter de Hooch zijn.

Dit is de allereerste overzichtstentoonstelling van zijn werk.
Er is heel wat te zien, wel dertig schilderijen.
Ik vind het geweldig dat het werk overal vandaan komt. Uit London zag ik en uit Zurich en Washington en zo.
Zoiets is dus blijkbaar mogelijk in de museumwereld.
Ook mooi dat het in Delft is, waar Pieter de Hooch (Rotterdam, 1629) lang woonde en werkte.
Het werk zelf is mooi. Ik laat een paar dingen zien:

Vrouw en kind bij een bleekveld in Delft, 1657-1659, olieverf op doek.

 Pieter de Hooch was goed in doorkijkjes. Daar was veel over te zien en te leren.
Er werd ook echt duidelijk verteld hoe hij dat deed, hoe hij de effecten maakte, de aandacht van de kijker richtte en hoe hij het licht schilderde. Interessant vond ik.
Bovendien laat hij  zien wat er zich achter de deuren van de Delftse huizen afspeelde. Vooral op de binnenplaatsen. Interessant,  een geschiedenisles eigenlijk.
Veel kinderen en honden ook. Ja, dan heb je me.
Nu ik dit zo opschrijf wordt het me zelf ook duidelijk waarom ik zo van deze tentoonstelling genoot.

De moeder, 1661-1663, olieverf op doek.

Ik heb expres twee schilderijen gekozen,  die normaal niet in Nederland te zien zijn. En ik zou nog heel veel meer kunnen laten zien.

Maar dat doe ik niet. Ik zeg alleen dat het de moeite waard was. Je kunt nog meer zien op de site van het museum. Hier, klik

Toen we echt heel lang hadden rondgekeken, gingen we nog een wandeling doen uit een boekje dat we in het museum kregen. Een stadswandeling,  die voerde langs tien plekken die belangrijk waren in het leven van Pieter de Hooch.  Waarbij duidelijk werd dat hij de werkelijkheid naar zijn hand zette en gebouwen weliswaar nauwkeurig schilderde, maar ze rustig op een plek plaatste waar je dat gebouw nooit had kunnen zien. Dat vind ik leuk.
Ook mooi was een andere binnenplaats, die van het museum Prinsenhof. Daar zagen we dit en toen waren we helemaal weer terug in onze eigen eeuw

Paul de Reus, meisje, 2003

Slenteren in Artis

Een paar weken geleden slenterden we een beetje door Artis en geheel toevallig kwamen we terecht bij de zeeleeuwen, die net gevoerd werden.
Zo leuk om te zien. De vrouw die het deed, ik denk zo maar dat zij denkt dat ze de baan van haar leven heeft. Dat straalde er van af.
Ze liet naast het voederen ook nog zien wat ze ondertussen allemaal controleert bij het dier.
Het was totaal niet druk, we stonden vooraan en konden alles heel goed zien en horen. Wat soepel glijden die dieren door het water. Prachtig. Je kunt goed zien en horen dat het roofdieren zijn.

Dieren op de foto zetten, vind ik helemaal niet eenvoudig. Net als je denkt 'ja, nu', ben je alweer te laat.

Maar dat maakt het ook wel weer erg leuk, vind ik.

De giraffen zijn in Artis altijd mijn lievelingsdieren geweest, maar daar kwamen we deze keer niet eens aan toe.
Wel zagen we nog deze scheetjes. Zonparkieten.
De zon scheen die dag niet, maar zij maakten het toch wel erg leuk

Delftware by Hugo Kaagman

Pottery, also known as Delft Blue or Delftware,  is famous in the Netherlands and probably also in some other parts of the world. 

Delft,  a historical city in the Netherlands, was the major centre of production.

I wrote a blog about it, click.

This time no pottery, just another beautiful mural.   Delft Blue. Made by Hugo Kaagman.

I visited Delft last week and it was raining all the time. I did not want my camera to get wet, so it was rather difficult, with an umbrella, to make a nice picture. 

The name of the street where this mural is located is: 

The mural depicts different things  related to Delft. Such as:

Johannes Vermeer, our famous painter (Girl with the pearl earring).

Or William of Orange, leader of the Dutch revolt. Founder of our state. 

He was killed in Delft in 1584

I was in Delft to visit an exhibition  of another famous artist: Pieter de Hooch. That exhibition was in The Prinsenhof where the bullet holes of the murder are still to be seen:

Linking to Sami: Colourful World.

Aletta

Aletta... alleen het zien of horen van  de voornaam Aletta,  zal waarschijnlijk voor de meeste mensen genoeg zijn om even te denken aan Aletta Jacobs (1854-1929)
Behalve als je nog een paar andere Aletta's zou kennen.
Aletta is erg belangrijk geweest  voor vrouwen in Nederland.
Nu ik haar autobiografie heb gelezen, weet ik dat ze niet alleen voor Néderlandse vrouwen belangrijk is geweest.

Aletta was de eerste:

*de eerste vrouwelijke HBS-leerling
* de eerste afgestudeerde vrouwelijke student aan de universiteit
* de eerste vrouw die promoveerde
* de eerste vrouwelijke arts

Ik had (met bewondering) vaak iets over haar gelezen en nu dus dit boek. Ingeleid en geannoteerd door Mia Meijer.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet alles en alles heb gelezen. Soms te veel feiten en namen. Daar bladerde ik dan vrij snel verder.
Maar zeker de hoofdstukken over haar kinderjaren, haar studietijd en haar verblijf in London daarna, vond ik heel erg boeiend.
Hoe er bij haar thuis in Sappemeer, waar zij een van de elf kinderen was in een doktersgezin, werd opgevoed. Waarbij haar vader geen verschil maakte tussen de jongens en de meisjes. Hoe zij net als haar vader arts wilde worden. Hoe ze eerst heel erg ongelukkig werd op een  jongedamesschool en het daar maar twee weken uithield en hoe ze uiteindelijk toch de studie van haar hart mocht gaan volgen. Hoe ze in London in aanraking kwam met allerlei sociale problemen als daar waren prostitutie, geboortebeperking en vrouwenkiesrecht. Hoe ze zich vestigde als arts in Amsterdam en daar werkte voor de armsten. Vooral voor vrouwen
Hoe ze haar toekomstige man leerde kennen en uiteindelijk hoe ze met hem trouwde. Hun enig kind leefde maar heel kort.
Dat dus allemaal. In dit boek! Zeer de moeite waard.
Ik googelde nog een beetje en vond  een prachtig portret van Aletta, in 1920 geschilderd door Isaac Israëls.

Isaac Israëls, Dr. Aletta H. Jacobs, olieverf op doek, 1920. Collectie van het Groninger Museum

Het Cromhouthuis

Dat Cromhouthuis, waar ik gisteren de trap van liet zien,  is dus mooi.
Het is een zogenaamd stadspaleis, gebouwd in 1622.
De familie Cromhout woonde er bijna twee eeuwen, daar aan de Herengracht.
Het Bijbels Museum is gevestigd op de bovenste verdieping, maar dat is niet wat ik interessant vond.
Wél het huis zelf. Alles ziet er prachtig en zeer verzorgd uit.
De kamers zijn goed gevuld, want ze herbergen collecties van verzamelaars,  prominente en schatrijke verzamelaars
Middels een audio-tour word je er langs geleid. 
Ik was het meest onder de indruk van de verzameling van Sophia Lopez Suasso. Zij verzamelde juwelen en horloges. Zo mooi.

Je ziet haar hier, geschilderd door Thérèse Schwartze, ook niet de eerste de beste.
 Mijn fototoestel vertoont kuren, dus de foto's van die sieraden zijn alle mislukt.
Maar geloof me, prachtig.
Die Sophia (1816-1890) is ook wat bijzonders vind ik.
Ze heeft zo'n prachtige naam: Sophia Lopez- Suasso.
Maar van zichzelf heette ze de Bruijn. Dat vind ik dan grappig.
Niet dat ze van heel eenvoudige komaf was hoor, dat nou ook weer niet.
Ze trouwde toen ze niet meer zo jong was met jonkheer Augustus Pieter Lopez-Suasso en hij kwam uit een rijk Portugees-Joods geslacht.
Ze gingen een jaar op huwelijksreis en verzamelden en verzamelden, ook meubels en glas en....
Na die reis kwamen ze trouwens nog steeds overal in Europa en na de dood van haar man ging Sophia gewoon verder.
Ze bepaalde dat al haar bezit na haar dood zou toekomen aan de gemeente Amsterdam, met een doel een museum in te richten in haar huis. Maar haar huis was te klein en zo werd het Stedelijk Museum gebouwd. Sophia was dus eigenlijk de stichter van het Stedelijk Museum.

Nou dwaal ik af. Komt door Sophia.
Er was nog veel meer te zien in het Cromhouthuis. Andere verzamelingen, prachtig beschilderde plafonds (er liggen grote spiegels op poefs, zodat je geen stijve nek hoeft te krijgen).

Samenvattend kan ik alleen maar zeggen dat het heel erg jammer is als dat huis dicht gaat. Ik weet niet waar de collecties dan tentoongesteld zullen worden hoor, ze zullen in depot gaan en er af en toe uitgehaald worden. Er zal heus wel goed voor gezorgd worden.
Maar dat het huis zelf dicht gaat, dát is heel erg jammer!

Kunstgeschiedenis

Kijk eens hoe mooi.
Dit is de trap in het Cromhouthuis/Bijbels museum in Amsterdam.
Ik geloof niet dat ik daar al eerder was.  'Bijbels museum', sprak me niet heel erg aan.
Maar de zaak is veranderd. Ik ben begonnen met een cursus kunstgeschiedenis. En die wordt daar,  in dat Cromhouthuis, gegeven.
Toen ik er de eerste keer was en via deze trap naar de collegezaal liep, keek ik al even binnen in de andere zalen en wat ik zag, smaakte naar meer.

De cursus bevalt me trouwens uitstekend.
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik te weinig weet van kunst.
Ik ben wel een liefhebber én een museummens, maar mijn kennis is basaal.
Alleen op de middelbare school heb ik een jaar kunstgeschiedenis gehad. Dat werd gegeven door de rector, maar voor zover ik me herinner, zonder enig enthousiasme.
Zo jammer, ik weet wat Dorische, Ionische en Korintische zuilen zijn. Dat soort dingen, daar hamerde de man op. Hij was een classicus natuurlijk.
Och, hij had zoveel meer kunnen toevoegen. Niet dat ik daar toen om maalde hoor. Maar later wel.
En nu geloof ik dat ik het buitengewoon heb getroffen met de docent. Er zijn niet zo heel veel mensen waar ik ruim twee uur achter elkaar, zeer geboeid, naar kan luisteren. Maar naar deze meneer dus wel.
We zijn bij de Grieken.

Enfin, dat Cromhouthuis, dat hebben mijn man en ik nu ook bezocht in onze 'vrije tijd'. Ik zal er een andere keer nog wat meer over vertellen en laten zien.
Haast is geboden, want het gaat sluiten, vertelde de dame achter de kassa. Te weinig belangstelling!

Kapsalon Romy

Al heel lang, eigenlijk al sinds de dood van mijn moeder, stop ik alles weg wat maar zweemt naar dementie en Alzheimer.
Ik wil er niks over lezen, ik wil er niks over zien of horen,  ik wil het verdringen
Maar deze film wilde ik per se zien. Misschien omdat het een jeugdfilm is, misschien zou dat het wat minder zwaar maken.

Het verhaal:
De tienjarige Romy moet vaak na schooltijd worden opgevangen door haar oma. Romy heeft daar aanvankelijk geen zin in, maar ze moet, ze is nog maar tien.
Oma was niet bepaald een lieve, vriendelijke oma voorheen, maar dat verandert. Ze wordt liever, zachter. En ze vergeet steeds meer; weet niet meer hoe ze dingen moet aanpakken. Terwijl ze een handige en zelfstandige vrouw was, met een eigen kapsalon.
Romy (en haar moeder) maken het mee. En vooral Romy vindt haar eigen oplossingen. 

Het is een film die indruk maakte. In de eerste plaats door het spel van Beppie Melissen (oma). Die vrouw is echt heel erg goed.
En door het spel van Vita Heijmen (Romy). Jeetje wat een prachtig kind en wat doet ze dat ontiechelijk goed. Ongelooflijk.
In de tweede plaats door de thematiek.
Het is een jeugdfilm en waarschijnlijk daarom zitten er een paar dingen in de film,  die nogal onwaarschijnlijk zijn. Maar verder vond ik het echt een uitstekende film, waarin ik zeer veel herkende.

Een aanrader!
(Maar ga niet in de herfstvakantie  of op woensdagmiddag. Er zaten erg veel kinderen in de zaal, ook echt kleintjes. En die moesten hardop lachen bij nare situaties, waarin oma dus soms rare dingen zegt. Begrijpelijk van die kinderen hoor, maar mij stoorde het nogal.)

Bier

Toen ik nog maar net 'werkte' in Museumhuis Bonck, mocht ik al mee op een uitstap voor de vrijwilligers.
Mocht ja, want ik had nog helemaal niks gedaan.
De uitstap was naar het Openluchtmuseum in Arnhem. Daar kwamen alle vrijwilligers van de vereniging Hendrick de Keyser samen. Het was een heel interessante bijeenkomst, waar ik veel opstak over behoud en restauratie van de huizen van de vereniging. 
Daarna was er nog een uurtje ter vrije besteding in het museum. Ik liep mee met een paar mensen van 'mijn groep' en we kwamen terecht in de bierbrouwerij van het museum. Was ik alleen geweest, dan was ik doorgelopen, want ik houd niet van bier.
Maar het was toch echt wel interessant om wat van het proces van bierbrouwen te kunnen zien.
Bovendien pikte ik de kaart mee die je hierboven ziet.

Op de achterkant staan de benodigdheden genoemd voor een stoofvleesrecept. Met bier.
Wij eten nog maar heel weinig vlees,  maar in deze tijd van het jaar kan ik soms verlangen naar stoofvlees.
Dat het lekker lang op staat, dat je huis heerlijk ruikt en dat het ook echt warmte toevoegt.
Wij zijn maar met z'n tweeën en dit recept voor vier/zes personen was natuurlijk veel te veel.
Ik had precies 250 gram vlees, een vierde deel van de voorgeschreven hoeveelheid.
Vervolgens gebruikte ik van alle andere dingen een vierde deel. Dat werkte uitstekend. (Dat klinkt logisch, maar naar mijn ervaring is dat niet altijd het geval ).
Hoe dan ook:  het was heerlijk.
Voor het recept moet je naar openluchtmuseum.nl/recepten: klik
Oh ja, het bier dat overbleef heeft mijn man natuurlijk opgedronken. Hij is wel een liefhebber!

Op de fiets

Zondag, 13 oktober 2019, zou een absolute topdag worden, wat het weer betreft.
'Bijna zomer in de herfst', dat was ons beloofd en pas aan het eind van de middag regen.
Wij kregen zo'n ontzettende zin om naar Egmond te gaan, naar het strand.
We stonden eigenlijk al klaar om de bus te nemen, maar dat is nog een hele onderneming hoor, met twee keer overstappen en maar afwachten of het allemaal een beetje aansluit. Of met de trein, maar dan toch ook weer met de bus.
Ineens besloten we om te gaan fietsen. Dat deden we eerder en bovendien, het waaide bijna niet en aan het eind van de middag zouden we heus wel weer thuis zijn

Het was een mooie rustige tocht en alleen op het laatst, toen we al in Egmond waren,  vingen we een flinke bui. Het dreigde wél steeds, dus die absolute topdag werd het niet.

Maar op het strand was het heerlijk. Daar maakt het ook eigenlijk nooit uit wat voor weer het is. Er is altijd wel wat te zien. Deze keer lag het strand bezaaid met schelpen. Echt heel veel meer dan anders.
Deze lagen er ook:

En ook niet zo maar een paar, maar echt honderden. Dat zag ik hier niet eerder.
Wat hij hieronder doet... ook dat zag ik niet eerder.

We waren inmiddels al halverwege de middag, dus we besloten nog voor de echte regen terug te fietsen.
Dat deden we en kwamen tot de conclusie dat onze conditie best goed is. En dat het een welbestede zondag was.
En die regen... die kwam pas de volgende dag.

Monday Mural

London. 

I saw this character at least five times. 

In five different places and just a little bit different from each other, each time. 

It is  Mikglor and Mikglor was created by Brasilian artist Mauricio Glor.

Linking to Colourful World

Portret

Naar zo'n portret als dit, naar zo'n schilderij, kan ik echt wel een uur kijken. Moet er wel een bankje of een stoel voor staan, trouwens.

Het is van de schilder Samuel Mesdach en ik zag het in het Zeeuws Museum in Middelburg.
Het is vast heel goed geschilderd.  Of niet hoor, dat kan ook en ik heb er onvoldoende verstand van.
Maar het maakt me niks uit, het ráákt me.
Je ziet van links naar rechts Balthasar van Vlierden (1552) en zijn vrouw Catharina Nieuwels (1548). Daarnaast hun schoonzoon Guillaume Sweerts (1571) en hun dochter Gillina van Vlierden (1582). Met vier van hun kleinkinderen.

Zo'n leuk portret! Het is geschilderd in 1612. Ik vind het heerlijk om er bij te fantaseren.
Die Catharina bijvoorbeeld lijkt mij geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Een stevige vrouw lijkt me; zij is de baas. Thuis dan hè, want hij was een hoge pief binnen de VOC.
De schoonzoon lijkt me niet aardig, maar ja de dochter moest wat en ze hebben prachtige kinderen gekregen. Lief en vrij slim. Die daar midvoor, dat is een boef, maar wel een leuke boef. En de oudste is het evenbeeld van zijn grootvader. Strikt in de leer.

Nou ja, voor ik het weet ben ik thuisgekomen ook weer een uur verder, want dan wil ik een en ander weten over die Balthasar van Vlierden én over de schilder.
En tenslotte stuitte ik ook nog al googelend op het feit dat het schilderij gerestaureerd is en schoongemaakt door Marjan de Visser. Wat een prachtvak heeft zij: klik.

De Efteling

Dit was niet zomaar een dagje  naar de Efteling, zoals we dat wel bijna ieder jaar doen. Nee, deze keer zaten we met het gezin van onze dochter in een huisje, in Bosrijk en zodoende waren we er bijna DRIE dagen.
En wat was het leuk.
Het weer was niet zo best, maar dat maakt in de Efteling niet zo veel uit.
Het was niet erg druk, nog geen vakantie. Anna mocht vrij van school omdat dit een cadeau voor ons 40-jarig huwelijk was. 
Twee nachten waren we er, met het voordeel dat je 's morgens een half uur eerder het park in mag.
Ha, na de eerste nacht gingen we natuurlijk eerst naar de Fata Morgana, waar we gewoon in het bootje konden blijven zitten. Drie keer achter elkaar! De Fata is mijn lievelingsattractie, dus dat was fijn.

Maar het leukst vond ik het om met drie kleindochters  in het Sprookjesbos rond te struinen.
Onze kleindochters zijn helden hoor, die durven, net als hun ouders en volkomen in tegenstelling tot hun grootmoeder, in alles waar ze maar in mogen.
Soms zijn ze qua lengte nog niet groot genoeg, maar zouden ze het heus wel willen.
Achtbanen, wildwaterbanen, de Baron (die vind ik echt zo vreselijk eng) en het Schip.

Maar hoe stoer onze zes-jarige Anna ook deed, ze genoot net zo hard van het sprookjesbos als Noor en Jet, die er voor het eerst waren.

Magisch, dat is mijn omschrijving voor de Efteling en ik ben er heel tevreden over, dat ik die eeuwigdurende liefde heb overgebracht op bijna al onze kinderen en kleinkinderen.
Ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen, dus volgend jaar ga ik Odin ontvoeren en nemen we hem mee. Zijn moeder heeft helemaal niks met de Efteling, maar daar kan ik als oma geen rekening mee houden.
Enfin, er zijn zoveel foto's gemaakt dat ik onmogelijk kan kiezen. Dus ik laat er nog twee zien.

We hebben het heerlijk gehad en ons zeer bevoorrecht gevoeld!

Gisteren

Gisteren werd ik wakker van de wekker van de buren. Om half acht! Dat is echt heel laat voor mijn doen, half acht.
Meestal ben ik om een uur of vijf wakker, zonder wekker. Vlak daarna ging de telefoon. Niet de mijne, die van mijn man en die lag natuurlijk beneden.
Het was onze schoonzoon. 'Noortje is ziek', zei hij,  'niet heel erg, maar eigenlijk niet goed genoeg om naar de crèche te gaan.  Mogen Noor en Jet vandaag bij jullie?'
Nou natuurlijk mocht dat.
We stonden snel op en deden dat wat er moest gebeuren. Ik maakte vast een lekker bedje op de bank en zocht wat boeken uit. Toen we klaar waren , arriveerden de dames.
Aanvankelijk vond ik het nogal meevallen, gelukkig. We keken even een filmpje op de bank en toen zag ik dat het olifantje op het tasje van Jet, nog maar een oogje had.
'Zullen we even in de knopenpot kijken of er nog twee mooie knoopjes zijn, zodat de olifant weer twee oogjes heeft? Dan gaat oma die knoopjes er aan zetten straks'.

Ik voelde me op dat moment 100% oma. Even een dingetje repareren. Gewoon. Hahaha, niet gewoon dus. Een knoop aanzetten is zo ongeveer het enige dat ik kan.

Enfin, Noor en Jet vonden het een uitstekend idee, dus we gingen naar boven en stortten de knopenpot leeg op het grote bed.
En toen werd het passen en meten en twee dezelfde knopen bij elkaar zoeken en alvast de knopen die veel te groot waren terug doen in de knopenpot.
De knopen met een rare kleur ook. En zo.

(Ik vind dat er in ieder gezin met jonge kinderen een knopenpot zou moeten zijn. Daar kun je zoveel plezier van hebben. Maar dit terzijde)

Jet was fanatiek aan het zoeken en Noor keek de zaak een beetje aan. Ik zag haar wangetjes steeds roder worden, ze werd ook een beetje bibberig. 'Koorts', dacht ik.

Op een gegeven moment ging ze lekker een beetje liggen. Er liggen altijd extra kussens op ons bed en daar kroop ze tegen aan. Ze knelde de knuffel van dienst tegen zich aan en viel in slaap. 'Heel goed', dacht ik, 'slapen is goed voor een klein Noortje'.

Jet en ik gingen gewoon verder. Ik zette twee nieuwe oogjes op de olifantensnoet en Noor bleef slapen.
Jet ging naar beneden en naar buiten met opa en Noor bleef slapen.
Toen ben ik maar lekker naast haar gaan liggen, met een boek en een telefoon en zo is het de hele dag gebleven. Jet bij opa beneden en Noor en ik op bed. Af en toe werd ze even wakker, dronk een beetje, at een half broodje en sliep weer verder.

En  aan het eind van de dag kwam hun papa ze weer ophalen. Het was voor mij een zeer relaxte dag. Gedwongen rust, dat was het. Het heeft Noor niet voldoende geholpen. Ik hoor net dat ze nog steeds ziek is. Zo zielig.

Marga's rubriek: Nomen est Omen

Alfons de Letter in stempels en naamplaten. Nou ja, hij doet in ieder geval iets met letters.

'Gisteravond op de BBC: vliegenier Wingfield!' mailde Marga.  'Mag dat ook, een Engelse naam?'
En ik antwoordde: 'Hahaha,'t is jouw rubriek, dus als jij dat goed vindt, vind ik het ook'.

Kitty zag in de krant een berichtje over de kok Patrick Smoor. Hij werkt in restaurant Oost

Dan Marga weer: In het acht-uur-journaal ging het over dhr. Slippens van de gladheidsbestrijding

En wat later zag Kitty de naam Onno Kokmeijer. Hij is een geboren Westfries en al jaren houder van 2 Michelinsterren

En Jan Willem, dat is de man van Marga, zag in De Stem een artikel  over dierenleed en over kwartels en de woordvoerder was  Dik Nagtegaal van de Dierenbescherming!!

Dan hebben we nog de naam Iris van Vliet. Zij is een bekende planteninstagrammer. Oké het is een voornaam, maar toch.

Deze is wel duidelijk:

Begijnhof

Het was nog heel stil in Amsterdam. Op een gewone donderdagmorgen, om een uur of half tien. Dus niet eens zo vroeg meer.
Op weg naar mijn afspraak, sloeg ik even af bij het Begijnhof en daar was het zo mogelijk nog stiller. Grijs weer was het, het miezerde een beetje

En er was helemaal niemand. Ik wilde meteen een rondje Hof lopen, maar dat ging niet, want wat ik zag, waren hekjes met daarop de tekst: 'alleen toegankelijk voor bewoners'.

Dat snap ik eigenlijk ook wel. De mensen die daar wonen zullen echt wel vaak last hebben van toeristen. Het is een prachtige plek, die vast in veel reisgidsen staat aangegeven.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik erg in de verleiding was, om  stiekem door die hekjes te gaan, maar ik deed het toch niet.
Ik maakte een paar foto's op plekken waar ik wel mocht staan en wilde me net omdraaien om verder te gaan, toen er van om de hoek een oudere vrouw aan kwam.

 Ik kreeg de indruk dat ze er woonde. Ze liep doelbewust op die hekjes af.
'Mevrouw', zei ik, 'ik vind het hier zo mooi. Als ik nou heel zachtjes, op m'n tenen loop en  alleen een paar foto's maak van de gevels, mag ik er dan toch even langs?'
Ze keek me aan en moest lachen. 'Nou vooruit', zei ze,'als er dan iemand komt of wat zegt, zeg ik gewoon dat u mijn nicht bent, die ik al lang niet meer heb gezien en die ik het even wil laten zien hier. Kom maar met me mee'.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik hield mijn mond stijf dicht, maar zij praatte verder hoor en hardop. Ze herhaalde nog een paar keer dat ik haar nicht was.  Ze bleek een religieuze te zijn.

 Bijna vergat ik nog om foto's te maken, want niet alleen praatte ze lekker door, ze liep ook stevig door.
Wat een leuk mens!

 En wat een leuke ontmoeting, zomaar op de vroege ochtend.