De oude dame, Tante Henny en Teunie

Ik ben geboren in Dordrecht. In een oud, groot en deftig huis aan de Nieuwe Haven.
Er was woningnood in die dagen en mijn ouders 'woonden in' bij 'de oude dame'.
Zo werd er door mijn ouders over haar gesproken tegen mij. 'De oude dame heeft gezegd dat...'
Ik weet haar echte naam wel, maar die werd nooit genoemd.
Oud was de dame zeker en deftig ook. Ze sprak mijn naam Bertie uit als Bechtie.
Ze was ook erg aardig trouwens.
Ze woonde er alleen, dus ze vond het een veilig idee dat mijn ouders er waren. Mijn moeder was verpleegster, mijn vader was handig en het idee dat er 's nachts een man in huis was, dat stond haar aan.
Niet dat ze nou zo erg alleen was.
Ze had een gezelschapsdame, een dienstmeisje en een tuinman.
Die tuinman heette Kruidhof, als dat geen Nomen est... is. Maar dit terzijde.
De gezelschapsdame zie je links op de foto. Die was zelf ook deftig, maar erg lief. Ik noemde haar tante Henny.  Ze is later toen wij er al lang niet meer woonden en de oude dame was overleden,  nog vaak bij ons op bezoek geweest.
Het dienstmeisje zie je ook. Teunie heette ze en ook zij was erg lief.
Ik zie nu, nu ik het kleine fotootje heb vergroot,  dat het ook een knapperd is. Teunie.
Tante Henny had soms tijd voor mij, Teunie bijna nooit.
Er was, weet ik nu,  veel te doen in dat  huis.

Waarom deze foto? Morgen wil ik iets laten zien dat met Teunie te maken heeft. 
En bovendien: ik vind het zo'n leuke foto.  Iedereen kijkt naar de fotograaf. Alleen mijn moeder niet. Die kijkt naar mij...

Namen

hoeft een naam iets?

elke naam moet ten minste
een keer worden gespeld op het
gemeentehuis
vreugdevol door een ouder die met die
naam
een geloof een held een vriend of een
familielid
in leven houdt

elke naam moet minstens vierduizend keer
worden geroepn vanuit een halfopen
buitendeur
terwijl de warme lucht van het avondeten
door een keukenraam
een koude kinderneus inkrult

alle namen horen zeker vijf maal op het
puntje
van de tong van een beste vriend te liggen bij
de vraag
naar wie zijn of haar beste vriend is
en waarom

geen één naam verdient het om
ongefluisterd te blijven
en niet via het oor van een geliefde
buitengewoon vaak de buik van die ander
te kriebelen

daar zijn namen voor gemaakt

namen horen een leven lang mee te gaan
en met een heel leven weet u heel goed
wat ik bedoel

namen mogen alleen langzaam verdwijnen
uit onze gedachten
en niet voordat ze een afscheidsdansje
hebben gemaakt
op onze bevende lippen

er is geen enkele reden om de naam
van een muur te schroeven

als die naam niet een nieuw huis
te wachten staat

want een naam wil leven

Tsead Bruinja, Dichter des Vaderlands
27 januari 2020

Dit gedicht werd geschreven voor het project De 102.000 Namen lezen. Herinneringskamp Westerbork 

Nog even over Nicolaes Maes

Jonge moeder met haar kinderen, ca. 1656

Die Nicolaes Maes, die kon er wat van. Hij was een leerling van Rembrandt en hij schilderde van alles. Portretten van de rijken, maar ook dit soort gewone tafereeltjes.
Nicolaes Maes was een verhalenverteller lijkt me.

Ik vind dit zo'n leuk schilderij omdat we na de tentoonstelling naar Arthur en Odin gingen, onze kleinzoons. Daar was dus ook een jonge moeder met haar kinderen. Zij gaf  wat extra aandacht aan haar kleuter. Maar Odin zal heus wel eens, net als de kleuter op het schilderij, te horen krijgen dat hij stil moet zijn omdat de baby slaapt.

En  Nicolaes Maes vertelde meer verhalen.

Dit werk bijvoorbeeld: Slapende man en zakkenrolster. Ca. 1656.
De man is in slaap gevallen na een flinke neut en rokerij. De vrouw grijpt haar kans en pikt wat uit zijn zak.  Je kunt er van alles bij bedenken. Misschien is het haar eigen man, die ze een lesje wil leren. Misschien is het een ordinaire diefstal. Misschien is de moraal: Mensen drink en rook niet, want je ziet wat er kan gebeuren.

Ik laat er nog eentje zien:

Dit is een van de 'Luistervink' schilderijen. Hij maakte er dus meer.
Er is zoveel te zien. De ruimte boven waar mensen aan tafel zitten. De vrouw die iets komt halen en haar dienstmeisje afluistert, dat net een romantische ontmoeting met een man heeft.  En ondertussen pikt de kat iets in de keuken. Dat kun je op de foto niet zo goed zien. Maar in het echt wel.
Nicolaes Maes was een Dordtenaar. Net als ik. En dit schilderij hangt in het Dordrechts museum.
Voor de andere twee die ik liet zien, zul je naar Madrid en Boston moeten.

De bril

Vorige zondag waren we naar de Nicolaes Maes- tentoonstelling in het Mauritshuis. Nou ja, we waren eigenlijk naar Odin en Arthur. Maar het is best een reis hoor, voor ons en dus is het handig om iets te combineren. Het was de allerlaatste dag van de tentoonstelling. We waren vroeg en het viel wel mee met de drukte, gelukkig.
Van de rest van de tentoonstelling wil ik later nog wel  iets laten zien, maar nu gaat het even over dit schilderij.
Nicolaes Maes schilderde het in 1656 en het is getiteld De oude kantkloster.
Ik vind het zo prachtig geschilderd, met dat warme rood en die doodgewone spulletjes op dat kastje. En met dat  brilletje natuurlijk.
Nicolaes Maes vertelt verhalen in zijn werk. 

Ik heb er lang naar gekeken.
Daarna kocht ik dit boek in de museumwinkel. Het meisje met de parel en andere verhalen. Over de meesterwerken van het Mauritshuis. 
Als je goed kijkt naar de kaft,  zie je al een paar schilderijen waarover in het boek is geschreven.
Over een stuk of twintig meesterwerken is door een bekende kinderboekenschrijver een verhaal geschreven. Bij een afbeelding van het schilderij natuurlijk.

Dolf Verroen schreef het verhaal bij De kantkloster en noemde het De bril:

Een jongen, Pieter, probeert op straat werk te vinden. Zijn moeder moet, in haar eentje,  zeven kinderen voeden en alle beetjes helpen natuurlijk.
Dan vindt Pieter in een hoop afval op straat een bril. Hij kijkt goed of de bril niet net verloren is door iemand, maar nee, de bril lag echt in die hoop. Pieter is hartstikke blij, want zijn grootmoeder is kantkloster en hoewel ze al erg oud is, werkt ze nog steeds. Maar haar ogen worden minder. Zij zou die bril goed kinnen gebruiken. Dan wordt de bril hem afgepakt door een jongen en Pieter is erg verdrietig. Wat later wordt hij op zijn schouder getikt door een heer. Die had gezien wat er gebeurde en geeft hem de bril terug. Pieter legt uit wat hij wil doen met de bril en die heer, de schilder Nicolaes Maes,  loopt met hem mee. Hij wil die grootmoeder wel eens zien. Misschien kan hij haar schilderen.

Ik heb al eens eerder over zo'n soort boek iets verteld. Dat ging toen over Rembrandt. Verhalen bij werk van Rembrandt. De verhalen zijn fictie, ook in dit boek. Maar het hád zo kunnen zijn.
Ach, wat mis ik mijn werk toch,  soms...

Monday Mural

A real piece of art! Made by Shepard Fairey. And seen in London, last november.

     

Shepard  Fairey

Linking to Colourful World 

Marianne & Leonard

Als een rode draad wandelt Leonard Cohen door mijn leven. Op muziekgebied dan hè.
Zijn platen worden nog steeds gedraaid hier.
Het hoogtepunt was natuurlijk bijna acht jaar geleden,  toen we hem in het echt hebben zien optreden in Amsterdam.
'Man', schreef ik toen, 'Man, ik heb Leonard Cohen Suzanne horen zingen'.
Het was een fantastisch concert, waar ik nog vaak aan terug denk.
En nu is er de film Marianne & Leonard, Words of Love.
Je snapt dat ik die graag wilde zien en gistermiddag was het zover.
Het is geen speelfilm trouwens, het is een documentaire.
Je ziet het verhaal van Leonard en zijn grote liefde en muze Marianne Ihlen.
Die liefde was duidelijk en mooi te zien.
Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoetten op het Griekse hippie-eiland Hydra. Het was de tijd van de vrije liefde, daar op dat eiland. Met veel kunstenaars en schrijvers. En Leonard en Marianne dus.
Verder zie je hoe de twee heel hun leven met elkaar verbonden bleven. Ondanks vele andere relaties. Ondanks de drugs, ondanks het feit dat Leonard ruim vijf jaar in een Boeddhistisch klooster zat.
Tot het moment dat  Leonard hoorde dat Marianne terminaal ziek was. Hij schreef  haar toen een brief, die er op neer kwam dat ze hem bijna kon zien, als ze omkeek. Dat hij er aan kwam.
Leonard stierf inderdaad drie maanden later.
Dat dus. Een totaal ander leven dan het mijne, een totaal andere wereld dan die van mij ook. Maar wel boeiend en mooi.

Meisjesboek

In het museumhuis was ik nog 'aan het werk', toen ik werd afgelost.
Mijn aflosser, die ik nog niet kende,  legde een boek op tafel en ja dan kan ik het natuurlijk niet nalaten om te kijken wat ze leest.
Ha geweldig: het was een oud meisjesboek van Fenna Feenstra.
Ik herkende het boek meteen, een illustratie van Hans Borrebach, kan niet missen.

'Ja', vertelde die collega toen ze zag dat ik keek,  'ja, af en toe moet ik dat gewoon weer even lezen'.
Ha, een verwante ziel. Dat heb ik ook. Dan moeten Fenna's boeken weer herlezen worden.
Fenna Feenstra schreef een trilogie met de titels: Nellekes opvoeding, Maar die vlag verlaten nooit, en Terug in het vaderland.(1939, 1946, 1951)
Het zijn meisjesboeken, maar zeker de laatste twee deeltjes van de serie hebben iets  meer inhoud dan de gewone boeken met het thema verliefd, verloofd, getrouwd.
Ze spelen zich namelijk af in het milieu van de Koninklijke Marine in Den Helder en in Nederlands Indië.
Enfin, thuisgekomen nam ik onmiddellijk een ander boek van Feenstra ter hand:

Een romantisch verhaal dat een beetje lijkt op Een Zomerzotheid van Cissy van Marxvelt:
Han van Weel, is een jonge ingenieur, slim en knap om te zien. Ook nog eens van goeden huize. Maar ja, het zijn de crisisjaren en werk is er in zijn branche niet te vinden.
Maar Han is niet voor een gat te vangen en wordt chauffeur bij een rijk en al wat ouder echtpaar, dat geen last van de crisis heeft.
Dan wordt de kleindochter verliefd op Han. Ze heeft al een (akelige) verloofde, dus de problemen zijn groot.  Want ja, Han is maar een chauffeur en daar maakt de familie graag gebruik van, maar ze staan natuurlijk niet op gelijke voet.
Uiteraard leert de kleindochter haar lesje en komt het helemaal goed.

Nou en als ik dat boek dan weer gelezen heb, kan ik er weer even tegen. Errug hè

De Slimste

Wij kijken hier zeer regelmatig naar De slimste mens. Niet alle uitzendingen en ook niet alle uitzendingen helemaal. Ik neem het soms op en bij het afkijken spoel ik dan, na de kennismaking met de nieuwe kandidaat, door tot de puzzel en daarna de galerij.
De puzzel omdat ik dat echt spannend vind. Veel kandidaten zijn er erg goed in. Ik zie het vaak ook, maar niet altijd en lang niet zo snel als sommige deelnemers.
Dan heb ik amper de tekstjes gelezen en dan zijn er al weer drie antwoorden gegeven.
De galerij vind ik leuk omdat het zo onvoorspelbaar is. Soms weet ik alles, dan zie ik het ook. Maar soms net als de kandidaten, weet ik het gewoon echt niet.
Tenslotte wil ik wel weten wie de slimste van de dag is.

Je zou dus kunnen spreken van een haat-liefdeverhouding. Aan de ene kant vind ik het allemaal veel te lang duren en dat dan ook nog eens iedere dag. Aan de andere kant vind ik het ook gewoon leuk allemaal.
En ik kan me ook nog eens lekker ergeren aan en opwinden over Philip en Maarten..
Waar  ik me niet aan ergerde, in tegendeel, is aan deze tekening van Jos Collignon. Gisteren in de Volkskrant.
Wij lezen de Volkskrant alleen in het weekend, maar deze lag ergens waar ik wat aan het drinken was. Toeval dat ik het zag.
Wat een goeie tekening. Wat ontzettend goed bedacht.
Hoe Maarten daar hangt en commentaar geeft, hoe Philip hem vraagt: Fijne dingen, die theezeefjes Maarten? Ik vind het briljant.
En dan  natuutlijk die bejaarde die het antwoord de héle dag kan zeggen. Hoe vaak heb ik niet precies hetzelfde.
Wat vindt U van de slimste?

O klaag toch niet

Toen ik op de Pedagogische Academie zat, hadden wij muziek. Het vak muziek.
Ik leerde er hoe ik een muziekles moest geven.  En we zongen veel liedjes, kinderliedjes. Oh ja en handzingen, dat leerden we ook.
Ik vond het een leuk vak en het was bovendien het enige creatieve vak waar ik goed in was.
Toen we in het laatste jaar twee specialisaties moesten kiezen,  een creatief vak en een gewoon vak, koos ik dus voor muziek (en voor geschiedenis).

Zo leerde ik nog meer liedjes en  ook het lied waar Marlou  een paar dagen geleden een blog over schreef: Oh klaag toch niet.
Dat is een canon en canon zingen vond en vind ik heerlijk. En déze canon helemaal.
Jaren heb ik er niet meer aan gedacht.
Maar nu loop ik het lied de hele tijd te zingen. In m'n hoofd. Ik hoor het ook in canon in mijn hoofd.

Bovendien schoten me herinneringen te binnen. 
Het lied bracht me eventjes terug op Île de Ré,  in Frankrijk, waar vriendin S. en ik die zomer na ons eindexamen doorbrachten. De zomer voor we echt voor de klas gingen. Vrijheid.

Île de Ré  was toen, zo'n beetje vijftig jaar geleden, nog een eiland. En het was er geweldig.
Ik zie alles nog zo voor me. De tent waar we 's morgens een chocolat chaud gingen drinken. De kroeg waar we 's avonds cider zaten te drinken. De Franse vriendjes van toen,  genaamd Jojo en Coco.  Alles...
En dus ook dat lied.

Want toen we al een week op het eiland waren  dachten we te lijden aan verstopping. Allebei nog helemaal niet geweest.
Dat leek ons niet gezond en we besloten naar de wc te gaan en net zo lang te blijven zitten tot het gelukt was. Terwijl we daar zaten, naast elkaar op zo'n campingwc, dun wandje ertussen, zongen we.
Canons. Met z'n tweeën. Op een camping.
Oh klaag toch niet zongen we echt eindeloos. Dat leek ons toepasselijk. We zongen ook een Franse canon: Bonsoir. We zongen Rosen fra Fun en De haan is dood. We zongen Dona Nobis en  Een vreemde arme snuiter. De klokken van Haarlem en Het meisje van Scheveningen.
We zongen net zo lang tot het gelukt was en echt... dat heeft heel lang geduurd.
Toen we eindelijk uit de wc's kwamen, werd er heel hard voor ons geklapt.

Daarnet ging ik even kijken of  een van de liedjes toevallig op Youtube staat. Blijkt er een site te bestaan  waar je alle canons kunt horen en meezingen. Zo leuk. Heb net keihard mee zitten doen.
Klik

Gezichtjes

Twee leuke gezichtjes op een broodtrommel. Ingestuurd door Emie. Ze schrijft: Terwijl ik de lunchtrommels van onze kleindochters afwaste, zag ik ineens twee gezichtjes. 'Weet je wel dat de sluiting van je trommel een gezichtje heeft?', vroeg ik toen aan Isabel. 'Ja hoor', zei ze, 'dat valt mij ook altijd op. En als je hem omdraait dan kijkt ie boos!'  Opmerkzaam kind dus.

Deze werd me gestuurd  door Jolande. De bofkont zit gewoon in Parijs voor een paar maanden. Daar vertelt ze over op haar blog. En dit is dus gewoon een Parijs putdeksel.

De vier gezichtjes hierboven zijn alle vier van Emie. Goed gevonden weer. Vooral de middelste vind ik leuk.
En het laatste gezichtje vond ik, in London. Aaah, London...

De klad zat er een klein beetje in. Maar misschien is dit een inspiratie. Blijf speuren, mensen!

Bartolotti

Afgelopen donderdag ging ik na de cursus maar eens kijken in Huis Bartolotti.  In Amsterdam.
Dat is een museumhuis, van de Vereniging Hendrick de Keijser, net zoals Huis Bonck, waar ik 'werk'.
Het idee van dit museumhuis,  is niet anders dan dat in 'mijn' huis.
Je gaat naar binnen en je kijkt rond. Er is een interessante audiotour en je mag je er thuis voelen. Je mag overal aan zitten, je mag overal kijken en je kunt je dan heel goed voorstellen hoe het in die tijd geweest moet zijn. En als je vragen hebt kun je die stellen aan een van de vrijwilligers in het huis. Je krijgt als je dat wilt een kopje koffie of thee. Of een glas druivensap.
In 'mijn' huis krijg je trouwens alleen thee, want koffie was er nog niet in de 17e eeuw. 
Je kunt in de tuin gaan kijken;  ik zag daar, 16 januari,  de eerste sneeuwklokjes. En een schuilkelder.

Het huis, hierboven zie je de achterkant,  is gebouwd in 1620. Het is dus zelfs iets ouder dan Bonck uit 1624.  Maar totaal anders.
Dat komt door de grote uitbreidingen die er in de loop der tijd zijn geweest.
Toen het huis werd ontworpen (door Hendrick de Keijser), was dat voor een koopman, Willem van den Heuvel.
Die erfde een groot vermogen van een Italiaanse oom, maar dan moest hij wel Bartolotti aan zijn naam toevoegen.
Wat hij natuurlijk deed. Willem was niet gek.
Vervolgens kocht hij twee kavels aan de net gegraven Herengracht en liet dit huis bouwen.

In 1756 veranderde het huis totaal en werd het uitgebreid. Door ene Jan van Tarelink. Een schatrijke walvisvaarder. Het moest geschikt zijn voor grote ontvangsten. Het werd een giga huis op zijn 18e eeuws. En dat is wat je er nu ziet. De 18e eeuw

Ik vond het fantastisch, maar ik had tijdgebrek. Bovendien vond ik meteen dat mijn man,  die hier nog niet was geweest,  het ook moet zien.

Dus ik ga zeker nog een keer terug met Frits en maak dan de foto's van allerlei prachtige zaken en details.
Foto's die ik deze keer ook maakte, maar  die nu allemaal erg slecht zijn geworden.
En ik ga de tafel dekken in de zeer grote keuken. Dat mag, maar dat moet dan wel volgens de 18e eeuwse gebruiken gebeuren.
Hoe men een ordentlyke tafel zal schikken wanneer men zyne vrienden onthaald, met eenige figuren van opgedischte tafels opgeheldert.

En die huismiddeltjes die in dit boek blijkbaar ook staan, wil ik ook nog wel even nader onderzoeken. Wordt vervolgd dus. Maar wanneer weet ik nog niet.

Monday Mural

Back to London. Unfortunately not in real life! I saw this one last november.

I knew nothing about resistencia waorani.

But this is what I read about the Waorani people:  The Waorani people of Pastaza, Ecuador,  won a historic ruling in Ecuadorian court protecting half a million acres of their territory in the Amazon rainforest from being earmarked for oil drilling.

Interested? Click
Or in Dutch: klik
Linking to Colourful World 

Hotspot

Kijk wat een leuk scherfje.
Gelukkig niet van iets moois dat ik gebroken heb.
Wat dan wel?

Nou, afgelopen donderdag was echt de afsluiting van de kunstgeschiedenislessen over de oudheid en daarom gingen we onder leiding van de docent naar het Allard Pierson museum in Amsterdam, een archeologisch museum.
Om daar nog eens een en ander te bekijken waar we het over hadden gehad.
Zo leuk om daar rond te lopen met iemand die er erg veel van af weet en die je op van alles en nog wat wijst.
Ik had me vergist in de starttijd, was te vroeg en ging dus van tevoren al eens even rond kijken. En zo kwam ik niets vermoedend terecht bij een zogenaamde ArcheoHotspot.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar hier, klik, kun je er van alles over lezen.

Dat scherfje lag op een lange, lange tafel met heel veel scherven.
Ha, daar had ik geluk dus. Zoveel scherven, dat kan niet missen.
Achter de tafel zaten twee enthousiaste heren die mij van alles wilden vertellen  over dat wat ze aan het doen waren.
Dat was uitzoeken of er tussen al die scherven, stukken zaten die bij elkaar hoorden, die misschien zelfs wel passend waren.
Alle scherven waren afkomstig uit een beerput, ik geloof in de buurt van Zaandam.
Ik werd onmiddelijk uitgenodigd om mee te doen, nu of een andere keer.

Een van de mannen vertelde dat hij dezelfde studie doet  als ik, maar hij is een jaar verder.
Hij had ook dezelfde excursie gedaan, de hotspot gezien en besloten te blijven.  Er komen hier veel klassen kijken,  die dan ook van alles mogen uitzoeken.

'

Het lijkt me hartstikke leuk, maar ja... ik heb het al een beetje druk. Eigenlijk een beetje erg druk.
Dus ik zal me maar beheersen.

Mijn dagje

Donderdag is tegenwoordig echt 'mijn dagje' geworden.
Dat komt door de kunstgeschiedenis-cursus.
Die begint op een keurige tijd, om half elf. Ik zou om kwart over negen hier thuis weg kunnen gaan en dan zou ik me moeten haasten, stukje rennen zelfs, om net op tijd te kunnen komen.
Dat doe ik dus niet. Ik vertrek rond  half acht.
En in de bus word ik al blij, want het is dan nog donker en ik zie het langzaam licht worden. Soms met de zon. Een pracht gezicht.
Dan kom ik in Amsterdam aan en kies waar ik er uit ga. Er zijn drie mogelijkheden. Vlakbij de IJtunnel, iets verder op de Prins Hendrikkade of op het station.

Afhankelijk van die keuze, begin ik aan een ochtendwandeling door het nog rustige Amsterdam.
Gewapend met mijn fototoestel zie ik van alles.
Ik heb geen doel, ik hoef alleen maar te bedenken dat ik niet al te ver moet afdwalen van de cursusplek.
Meestal heb ik nog tijd genoeg over en trakteer ik mezelf op een warme chocolademelk mét slagroom.
Dan begint de cursus en dat is ook echt genieten.
Een uitstekende docent, die ook dingen die ik minder interessant vind, zo weet te vertellen dat het toch boeit.
Ik zuig het op als een spons en na een paar uur is het klaar
We hebben nu net de oudheid afgehandeld, dwz. Egypte, Etrusken, Grieken, Romeinen en Byzantium.
Vanaf volgende week dompel ik me onder in de Middeleeuwen en ik verheug me er op.

Maar de dag is nog niet voorbij.
Er moeten weer keuzes worden gemaakt.

Meestal heb ik een broodje mee, soms eet ik ergens iets. Mogelijkheden te over natuurlijk. Amsterdam zit vol toeristen en eetmogelijkheden.

Meestal kies ik daarna nog voor een museum, zomaar even een uurtje of zo. Er is zo veel.
Of ik slenter gewoon verder door de stad. Of mijn man komt me halen en we slenteren samen verder. Of we halen Anna uit school, of...
En 's avonds werk ik mijn aantekeningen uit. Of eigenlijk: 's avonds val ik op de bank in slaap en werk mijn aantekeningen later uit.
Ja, echt mijn dag hoor, die donderdag!

The Analogues

Toen de Beatles in Blokker optraden, lang, lang geleden in 1964, woonde ik nog in Terneuzen. Daar kwamen ze niet en anders was ik er nog niet bij geweest denk ik. Ik was fan, maar nog te jong.
Haha, ik kan nu alleen maar zeggen dat ik mensen ken die er zelf bij waren.

Nu wilde ik al heel lang naar The Analogues, maar altijd als wij bedacht hadden dat we moesten proberen kaartjes te kopen, was het uitverkocht of er was iets aan de hand waardoor we niet konden.
Gisteravond zijn we eindelijk geweest. In Hoorn. Net op tijd zijn we geweest, want ik geloof dat ze gaan stoppen.
En het was fantastisch. Echt fantastisch. Alsof je de Beatles hoort.
Voor de pauze speelden ze Abbey Road, helemaal en na de pauze nog verschillende nummers van Revolver, van The White Album en van Let it Be.
Ik heb er verder niks meer over te zeggen. Want ik zei al dat het fantastisch was.
Maar als je de kans zou hebben, september, Ziggo Dome: doen!

Darth Vader, Joost Swarte, de Queen, Agatha Christie én de Gruffalo

Een tikkeltje merkwaardig dat iemand mij een kaart stuurt van Darth Vader. Het is vrij hoor,  bij Postcrossing. Je mag sturen wat je wilt.
Ik heb aangegeven wat ik leuk vind en de meeste mensen doen hun best een kaart te vinden die past. Maar niemand is dat verplicht.
Bovendien, iets geheel anders is ook leuk.  Het gaat om de gedachte dat iemand de moeite neemt om jou een kaart te sturen.
Desalniettemin kreeg ik bijna de slappe lach van die eerste kaart.
De tweede kaart past meer in mijn straatje: Kaarten die met boeken en lezen te maken hebben. Ik heb deze zelf ook wel eens verstuurd aan iemand die dat als voorkeur had.
De derde kaart, daar was ik echt door verrast. Een maxikaart. Dwz dat de postzegel voorop  hetzelfde is als de kaart.
En natuurlijk is dit er eentje voor de verzameling kaarten van mijn favoriete Queen. Ach, ach, wat heb ik vaak aan haar gedacht de laatste weken. Met die verschrikkelijk zoon en die dwarsliggende kleinzoon...

De kaart  kwam van een Australische onderdaan van de Queen.
'HRH is such a lady', schrijft ze. ' We're so lucky to have her as our Queen and Head of State'.
Ik denk alleen dat ze HM had moeten schrijven.
Daarna arriveerde een kaart uit Gambia. En dat vind ik wel bijzonder, want er zijn slechts vijf Postcrossers in Gambia. En een van die vijf stuurde mij een kaart!

Dan de laatste kaart die ik deze keer laat zien, is van iemand uit Engeland. Deze kaart heeft beslist met boeken en lezen te maken.
Het boek afgebeeld op de kaart, heb ik zeker gelezen. Ik heb alles van Agatha Chrisie gelezen, maar ik kan zo'n boek makkelijk opnieuw lezen, de plot weet ik toch niet meer. Misschien ga ik het wel weer eens doen.

De postzegel op deze kaart, daar is ook over nagedacht. Een prachtige postzegel, een illustratie uit het (kinder)boek De Gruffalo. Superleuk boek. Ik heb het gelezen én voorgelezen.

Deze kaart voldoet aan mijn voorkeuren en dan nog wel in viervoud! Want kaarten gerelateerd aan post ... ook een voorkeur. 
Leve Postcrossing!

Een middeleeuws stripverhaal

De tentoonstelling North &South,  waar we naar toe gingen in het Catharijneconvent, begint met deze prachtige Maria.
Achthonderd jaar oud bijna!!
Uit die periode, tussen 1100 en 1350,  is hier in onze omgeving bijna niets overgebleven. Behalve deze Maria dus, met de blosjes.
Maria met de blosjes, zo noem ik haar.

Ze is ook zielig, want ze heeft geen kind meer. En geen kroon en geen armen en toch is ze prachtig.

Elders in Europa en dan vooral in Catalonië en in Noorwegen, beschermd door fjorden en bergen, is wél een en ander bewaard gebleven.
Het bijzonder is dat veel daarvan nu,  gewoon in Utrecht,  te zien is.
Bijzonder is  ook dat die kunst gelijk is. Dat het niet uitmaakte of je nou in Spanje of in Noord Europa in een kerk was.
De reizende Middeleeuwer zal de kunst, waar hij ook kwam, altijd herkend hebben.
En er wérd veel gereisd. Er waren geen landsgrenzen, wel handel. Ideeën en technieken konden zich zo makkelijk verspreiden.
Dat was voor mij nieuw. Ik dacht dat er niet veel gereisd werd, toen.
Nou kan ik natuurlijk nog heel veel laten zien, maar dat doe ik niet. Ik kies gewoon één werk uit. Dit werk, een altaarfrontaal:

Het bevindt zich normaal gesproken in Vic, Catalonië en het is uit het laatste kwart van de 12e eeuw.
In het midden zit Maria met haar kind. Verder vier engelen er om heen.
In de vier zijstukken zie je het verhaal van de heilige Margaretha

Hier zie je hoe een belangrijke Romein verliefd wordt op de mooie (christelijke) herderin Margaretha.

Margaretha wil niet en wordt gearresteerd en gemarteld. Ze kijkt op naar Maria en kind

Margaretha wordt in een kerker gesmeten, ze geneest van haar wonden. De duivel, vermomd als draak, bezoekt haar en wil haar verslinden, maar Margaretha kruipt steeds weer uit de draak

Tenslotte wordt Margaretha onthoofd, maar de duif (staat voor de Heilige Geest) bevrijdt haar ziel.

Ik vond het zo'n prachtige tentoonstelling. Ongelooflijk mooi!
Tja sorry, ik ben ineens ook weer een beetje juffig ben ik bang. Ik zou echt nog veel meer kunnen laten zien en vertellen. Ik heb me er thuis ook weer verder in verdiept. Maar dan zou dit een ander soort blog worden en dat wil ik nou ook weer niet. Dus ik laat het hierbij.

Een Middeleeuws stripverhaal. Wow!!!

Catharijne

We hadden nog een gratis reisdag, die op moest.
Eerst hadden we Leeuwarden gepland, maar dat zou echt een lange reis worden en daar hadden we niet zo'n zin in.
Dus, toen werd het Utrecht.

Gewoon voor Utrecht zelf, dat vinden we altijd een heel gezellige stad.
Maar ook voor de tentoonstelling North & South, in het museum Catharijneconvent.
Dat is een bijzondere tentoonstelling over Middeleeuwse Kunst.
Ik weet helemaal niks van Middeleeuwse kunst, maar binnenkort gaan we beginnen met de Middeleeuwen.
Ik ben altijd graag een beetje voorbereid en de docent heeft deze tentoonstelling al tig keer genoemd als zijnde heel bijzonder.
En bijzonder was het zeker.  Daarover een andere keer meer.

Eerst nog even over dat Catharijneconvent.
Je ziet hier de vrouw aan wie het museum de naam te danken heeft. Dat is namelijk de wijze Catharina van Alexandrië.
Een bijzonder type hoor, die Catharina
Als je goed kijkt zie je aan haar voeten het hoofd van een Romeinse keizer. De man had met haar willen trouwen, maar zij niet met hem. Ze wilde haar maagdelijkheid bewaren én haar geloof. De keizer liet haar martelen. Echt hoor, aan een rad met scherpe punten. Maar in plaats van Catharina, brak, door de bliksem, het rad. De keizer wilde haar laten verbranden, maar het vuur waaide uit. Toen liet de keizer haar onthoofden.
Uit de wond, stroomde toen melk en door die melk werd de stad van de pest bevrijd.
Ja mensen, het waren andere tijden. 
Nou, geen wonder dan hè dat er een klooster naar haar werd genoemd. En niet alleen in Utrecht.

Ik ben al vaak in het Catharijneconvent geweest, maar ik had me nog nooit afgevraagd wie die
Catharijne was.
Nu weet ik het en jullie ook.