Ken je ze nog?

 

Ik vond een boekje terug, genaamd , 'Kleuterdeuntjes, liedjes uit het radioprogramma Kleutertje Luister'. Door Herman Broekhuizen. 

Kleutertje Luister, dat was een radioprogramma voor kleuters. Jaren vijftig van de vorige eeuw. 

Ik bedoel ik was een kleuter in de jaren vijftig van de vorige eeuw en ik luisterde naar dat programma. Heerlijk! 

Maar het gaat me nu even om de plaatjes van Fiep Westendorp. De onovertroffen Fiep Westendorp, dat mag ik toch wel zeggen nietwaar. Dat ze onovertroffen is. 

De plaatjes zijn ook in dit boekje weer zo superleuk. 

Het Roodkapje hierboven trok meteen mijn aandacht natuurlijk. Maar alle  tekeningen zijn enig.

Wacht ik laat er een paar zien. En ik ben benieuwd of jullie zien welk liedje erbij hoort. Als een soort puzzeltje. Vijf liedjes.

En als je nou even niet reageert, in ieder geval niet met de titels van de liedjes, kan de volgende die hier kijkt ook nog even zelf raden! En dan zal ik morgen de oplossing geven!

Blogreacties

 

 'Wat vind je nou eigenlijk zo leuk aan al dat bloggen', vroeg iemand me laatst. Ze vroeg het een beetje meewarig en ook wel een beetje neerbuigend: 'dat bloggen'. 

Ik gaf haar een heleboel redenen en ze zei het niet hoor, maar ik kon merken dat ze er nog steeds niks van begreep. 

Soms trouwens,  snap ik het zelf ook niet. Het kost mij best veel tijd en als ik het dan door allerlei oorzaken echt heel druk heb, denk ik er over om maar eens te stoppen. Dat was laatst het geval en nou net die dag kreeg ik leuke post. 

Zomaar een leuke kaart, met een nog leukere kaart er in.  Van een bloglezer die ik niet ken, maar die mij al eerder verraste met Roodkapjekaarten. 

C. heet ze en ze schreef: 

'Bijgesloten kaart vond ik in een leuk winkeltje in Buren (Gld.). Ik weet dat jij geen postzegels verzamelt, maar een mooie, aparte of leerzame wel waardeert. 

Op deze kaart zit geen postzegel meer, maar daardoor is wel zichtbaar wat er onder geschreven werd. 

Ik vind dat leuk, jij wellicht ook'. 

Het toeval wil dat ik laatst in Buren ben geweest. En dat ik dat winkeltje heb gezien.

We waren er 's avonds en het was niet geopend, maar anders zou ik er beslist naar binnen zijn gegaan. Dan had ik die kaart misschien wel gezien en dan had ik hem vast en zeker meegenomen. 

En dan nu de kaart, dat wil zeggen de adreszijde van de kaart. 

Een poststempel uit 1926. Dat alleen al. Over vier jaar is deze kaart echt antiek.

Een adres in Tilburg, een naam en een afzender. Ik heb wel even gegoogeld, maar vond verder niet veel, het adres, ja dat is er nog. En er zijn nog vele van Baesten in de buurt.

Het bijzondere is dat er een postzegel op  heeft gezeten en dat er onder die postzegel iets is geschreven.

Nou daar kun je toch een hele roman bij verzinnen,  nietwaar? En al is het eerste stukje niet helemaal duidelijk, Ph.  blijft wel de allerl....!!!

Ik vond het idee zo grappig. Iets onder een postzegel schrijven. Een geheime boodschap. 

Spannend, ik zie de ontvangster voor me, peuterend aan die postzegel: wat heeft hij geschreven? Of ze heeft nooit geweten dat er iets onder stond en was teleurgesteld. 

Zelf heb ik dit nooit gedaan, maar mijn man vertelde dat hij dat vroeger bij een bepaalde vriendin ook deed en dan een pijltje bij de postzegel zette. Nooit geweten. 

En lieve C., je snapt dat ik dit heel erg leuk vond. Dankjewel! 

En dit is dus een van de redenen dat ik bloggen leuk vind.

Onze tuinen

 Onze jongste zoon maakte deze kleine serie van de volkstuin. Je kunt goed zien hoe kaal het eerst was en hoe goed het er nu uit ziet. 't Is veel werk, mijn man is er echt elke dag bezig en best lang. Zelf had ik gedacht echt goed mee te werken, maar het komt er maar niet van. Door allerlei oorzaken, maar nu ook omdat ik gewoon nog te moe ben. Corona, ja!

En dan is er nog onze eigen tuin, ook wel 'onze eigen postzegel' genaamd. Kijk, dit is wat ik zie als ik 's ochtends uit mijn slaapkamerraam kijk. 

Het is een vrolijk, kleurrijk geheel vind ik. Zeker als je het vergelijkt met de antituinen van beide buren. Allebei erg gesteld op een kale stoep en zich ergerend aan overwaaiende rozenblaadjes en overhangende rozentakken van ons. Ik kan wel zeggen dat wij ons aan elkaar ergeren en niet zo'n klein beetje ook. Maar goed, als ik in onze tuin zit, zie ik het allemaal niet gelukkig.

En de rozen en stokrozen maken veel goed. Vier verschillende tinten stokroos. Hoe is het mogelijk.

En de frambozen, tot nu toe hadden we 63 frambozen van een plantje, ooit bij de Gamma gekocht. En ze zijn zoooo lekker. Op de volkstuin kwamen ook de eerste frambozen, maar die zijn in vergelijking met deze nogal zuur. 

Oh en Marthy, een tijdje geleden werd ik helemaal enthousiast van jouw verhaal over je salvia's. Ik heb er meteen een paar gekocht en je had helemaal gelijk hoor, wat een topplant!

Mural in De Pijp

 

Aansluitend op mijn blogje over De Pijp in Amsterdam, dit werk van Fabrice Hünd. Ik vind zijn werk h mooi en origineel. Ik kwam er net achter dat hij helaas kortgeleden is overleden.

Als je meer wilt zien: klik

Linking to Sami's Colourful World

Zondag in De Pijp

 Er waren natuurlijk stukken van De Pijp waar ik al eerder wandelde of was. Maar om nou te zeggen dat ik de buurt kende... Maar door zo'n wandeling op zondagochtend, werd dat wel beter. 

De start was op het Marie Heinekenplein. Daar lag vroeger de achterkant van de brouwerij. 

Toen het plein gemaakt werd was er een probleem met de naam. Het plein moest,  in deze buurt,  naar een schilder worden vernoemd, maar een levend persoon of bedrijf... dat mocht nou weer net niet. 

Marie Heineken was een nicht van de brouwer en bekend door haar bloemstillevens. 

Een slimme keuze, de naam zat er zo toch in en passend in de schildersbuurt.

Er is in dit gedeelte van Amsterdam overduidelijk geen gebrek aan horeca.  En Andre Hazes die in deze buurt werd geboren en er zijn stamcafé had, wordt hier kennelijk nog steeds gemist.  Zelf was ik op de vroege zondagochtend eigenlijk alleen nog maar geïnteresseerd in de namen. 

In de 17e eeuw was dit gebied nog landelijk. In het laatste deel van de 19e eeuw kwam er een fraai plan. De Pijp moest een chique wijk worden. Met  het Centraal Station zo'n beetje in het midden!

Maar de gemeenteraad vond het plan te duur. Er kwam een nieuw plan en  er werd besloten dat er,  vooral snel, veel arbeiderswoningen moesten komen. En zo is het gegaan. Niks nieuwe brede straten, lánge straten kwamen er, die het oorspronkelijke patroon van dit gebied met poldersloten volgden.  Met huizen met veel verdiepingen. 

Door die twee plannen ontstond er een scherpe kruising, als een punt. Dat is ook de bijnaam van dit monument, De Punt. 

Ik vind het altijd leuk om te weten waarom iets op deze manier gebouwd is. 

Het was een lange wandeling die we maakten en er is nog veel meer van te vertellen

Nog even een klein voorproefje van de mural die we ook zagen in De Pijp en die ik morgen wat uitgebreider laat zien. 

De Burcht van Berlage

 

Ik gok dat iedereen wel eens van de architect Berlage heeft gehoord. 

En dat iedereen meteen denkt aan De Beurs van Berlage. Ik ook, ik ben er vaak binnen geweest ook, in die beurs

Maar heb je wel eens gehoord van De Burcht van Berlage? 

Ik niet, tot we laatst een uitje hadden voor de vrijwilligers van de Vereniging Hendrick de Keijser. Dat was erg leuk,  met een samenkomst in de Westerkerk en een lunch en een rondvaart en het eindigde in de Burcht van Berlage. 

Kijk, hier zie je het ontwerp, getekend. (Wikipedia) Nou, dat is niet een gebouw wat je makkelijk zou kunnen missen. Toch? 

Maar mij is dat gelukt hoor. En dan ook nog van je zelf vinden dat je goed kijkt... tssss. 

Het gebouw bevindt zich in de Henri Polakstraat in Amsterdam en het toeval wil dat we heel vaak in die straat zijn geweest. Wij komen er altijd door als we naar Artis gaan, als je de straat uitfietst of loopt zie je de ingang van Artis.  We hebben er onze fietsen wel eens geparkeerd, ik weet precies de minibieb in die straat te vinden en sommige huizen heb ik wel eens aandachtig bekeken. Maar die Burcht dus nog nooit. 

Zeg nou zelf dat is toch niet te missen? Maar wel dus en het was een heel groot gezelschap en velen herkenden het niet. Ook sommige Amsterdammers, waaronder mijn eigen Amsterdammer, hadden het gemist. Heel gek. 

Maar goed, nu zag ik het!  Het is ook interessant omdat het een vakbondsgebouw was. Van de Algemene Nederlandse Diamantbewerkersbond... 

Dat was de eerste moderne vakbond in Nederland. Opgericht onder andere door Henri Polak, die van de straatnaam. 

Een zeer grote entree zoals je ziet. En dat was allemaal mooi hoor, maar binnen... Wow, binnen weet je echt niet wat je ziet. 

Een prachtige, prachtige hal, heel groot en hoog. Echt indrukwekkend, met een schitterende lichtinval. En meteen al een heel bijzondere lampen, die kende ik dan weer wel, naar een ontwerp van Jan Eisenloeffel. 

1100 kilo zwaar en grappig om te weten tegenwoordig voorzien van ledverlichting. Je kunt meteen mooi zien hoe prachtig alles binnen is gedecoreerd. Zo licht allemaal en die lamp is echt de spil van de hal. 

We mochten ook nog in een van de zalen en daar werd het vakbondsverleden nog veel meer duidelijk door de muurschilderingen rondom van Rick Roland Holst. 

Het was te druk met vrijwilligers om alles en  goed te kunnen fotograferen, maar ik ben beslist van plan om nog eens terug te gaan. Het is geen openbaar gebouw, maar er worden wel rondleidingen gegeven en dat lijkt me interessant. Je kunt je daarvoor aanmelden. 

Toch leuk

 

Laatst, begin mei, hebben we iets gedaan. Iets waarvan ik niet gedacht had het ooit nog te zullen doen.

Ja, je ziet het goed. We gingen bowlen.  Met een groep vrienden met wie mijn man en ik al in geen jaren meer echt contact hadden. Op een kaartje met de jaarwisseling na. 

We hebben nog meegemaakt dat we allemaal kinderen kregen, maar daarna liep het langzaam af. Zonder ruzie of gedoe hoor, het liep gewoon zo. Misschien is het wel dertig jaar geleden dat we elkaar zagen.

En zo lang zal dat bowlen ook wel geleden zijn

Ik heb een slechte voorgeschiedenis wat bowlen betreft. 

Ik ben een keer vriendelijk doch dringend verzocht de baan te verlaten. Omdat... omdat ik de bal te veel liet stuiteren.

Daar kon ik natuurlijk helemaal niks aan doen. Die bal was gewoon niet goed, dat snap je wel.

Ik weet nog goed hoe ontzettend beledigd ik was. 

Bowlen, ik dacht niet dat ik  het nog leuk zou gaan vinden. 

Maar dat vond ik dus wel. De eerste worpen gingen slecht, omdat een van de vrouwen had gezegd hoe je de bal moest vasthouden. Zij heeft er verstand van, maar voor mij werkte het niet. Maar daarna... jonge, jonge ik was in bloedvorm en ik vond het superleuk. 

Na het bowlen gingen we steengrillen. Ik weet niet meer wanneer dat in de mode kwam, ik weet ook eigenlijk niet of ik het wel eens eerder deed.  Maar zeker is dat ik deze keer heel veel groenten heb gegrilld. En ja, geef mij een stukje stokbrood met een sausje en je hoort me niet meer. 

En kijk ze nou zitten met z'n allen. En maar praten en praten en praten. De vier vrouwen ook hoor, we zaten ernaast, maar de vier mannen, dát waren de oorspronkelijke vrienden. 

Echt leuk zoiets, op zich al verwonderlijk dat wij allemaal nog bij elkaar waren. Dat er geen nare dingen gebeurd zijn met onze kinderen, tien stuks. 

En dat we nu oprecht geïnteresseerd waren in elkaars wedervaren. 

Wie weet doen we het nog een keer, maar een wandeling of fietstocht behoort ook tot de mogelijkheden. 

Fossielen

Een onderdeel van de cursus die we volgden bij de vereniging Oud Hoorn ging over bouw en oa over steen. Ook over natuursteen zoals bijvoorbeeld zandsteen. Of kalksteen. En binnen zo'n groep als kalksteen kan je dan weer een verdeling maken, bijv. Namense steen of  hardsteen. De laatste soort  is de meest gebruikte natuursteen in Nederland en in Hoorn hebben we er veel van. 

Die grijsblauwe hardsteen is superleuk, ik had geen idee. Maar die is gevormd uit kalkslib met daarin skeletjes van slakken en koralen enz. En die zie je als fossielen terug in die steen. 

Op een zonnige zondagochtendcursus moest iedereen een bekertje water vullen. In de fontein op het Kerkplein. 

Die fontein ken ik goed, die is namelijk dichtbij de plek waar ze het lekkerste ijs van de wereld verkopen en ik heb er al een paar keer met een kleinkind op een bankje gezeten met een ijsje. 

En als dat op was, kon er natuurlijk in de fontein gespeeld worden, zo'n uit-en onverwacht weer aan ding. 

Erg leuk. 

Die fontein is er nog niet zo lang en bij mij was het nog niet eens doorgedrongen dat die fontein de contouren volgt van de kerk. Ja nu zie ik het natuurlijk wel

Terug naar dat bekertje water. Als je namelijk een beetje water over die natuursteen gooit, zie je heel duidelijk die fossielen. Met een beetje spuug gaat het ook natuurlijk, als je geen bekertje zou hebben. Maar dat hadden we wel. 

En kijk eens wat een prachtig honingraatkoraalrif we ontdekten. In de map staat dat zoiets in feite een kolonie van millimetergrote neteldiertjes is. Mooi hè. 

En zie je op de foto hierboven dat schelpje?  

De steensoort werd vaak gebruikt voor stoepen en plinten en trappen en je snapt dat ik voortaan daar nooit meer aan voorbij kan gaan zonder even te  hebben gespuugd en gekeken.

Ook hoop ik een keer met de kleinkinderen te gaan speuren. Na het ijsje natuurlijk. Of beter misschien: vóór het ijsje. 

Gezichtjes

 

'Tja', mailde Wieneke, 'ik ben dus heel erg slecht in het herkennen van gezichtjes en sta regelmatig versteld van wat andere mensen aan jou opsturen. In museum De Fundatie in Zwolle vond ik er zomaar een paar.

Niet helemaal eerlijk vanwege dat ze geschilderd zijn door Rob Scholte. Die heeft een enorme oeuvre-tentoonstelling in het museum op dit moment'.

Ik heb Wieneke nog even gevraagd of er op de tweede foto meer dan een gezichtje te zien zou zijn, want ja, soms zie ik het helemaal niet en iemand anders wel. Maar nee, zei Wieneke één gezichtje op foto 2. Zoek maar.

Sjoerd stuurde ook een mooi gezichtje: Ik heb er weer een, of twee... Tenminste, dat denk ik. Het zijn twee sjtielen zoals ze onder in de mijnen gebruikt werden om gangen te stutten.

Dan de laatste voor deze ronde. Die komt van Inge. Het is een wildcamera die bij haar in de tuin hangt, maar nu even niet omdat de batterijen leeg zijn:

Dat was het weer. Met dank aan alle inzenders.  Blijf speuren, mensen! bettievdgriend@hotmail.com

Thorbecke

 

Zo'n beeld als dit, dat kan je natuurlijk niet missen. Dat gebeurde dan ook niet toen we een kleine wandeling maakten, na het bezoeken van het Mauritshuis. 

Er ging niet meteen een belletje rinkelen, ik keek gewoon en zag een man uit het verleden en twee mensen die er tamelijk modern uitzagen. 

Al snel bleek die man Thorbecke te zijn. Johan Rudolph Thorbecke, (1798-1872). Thorbecke is het brein achter onze onze grondwet en daarmee de grondlegger van de parlementaire democratie. 

Een Amerikaans echtpaar informeerde bij mij wie het was en ik kon met geen mogelijkheid het Engelse woord voor grondwet bedenken. Ja, toen ze doorliepen, toen natuurlijk wel, maar dit terzijde.

Kijk, daar zit - ie en kijkt in de richting van het Torentje. Alsof hij zijn huidige liberale opvolger een beetje in de gaten zit te houden. Wat trouwens dringend noodzakelijk is naar mijn mening.

Die twee andere mensen op en aan het bureau overleggen. De parlementaire democratie, jawel.

Het beeld is van Thom Puckey, zijn ontwerp werd gekozen uit vier ontwerpen. Ik heb die andere ontwerpen niet gezien natuurlijk, maar ik vind dit wel echt heel goed bedacht. 

Het Thorbeckedeel is van marmer, het andere deel van roestvrij staal. Verleden en toekomst. 

Zomaar een klein rondje in Den Haag.

Again Monday in Zierikzee

 

Een graansilo in Zierikzee. Een mural op een oude graansilo in Zierikzee

Hij viel op, al van verre. 

(Gefocust als ik tegenwoordig en dankzij Toos ben op watertorens, dacht ik eerst dat het een watertoren was.) 

Maar niks daarvan: een graansilo. Die silo is beschilderd met een veertig meter hoge waterpeilschaal.

De bedoeling is dat mensen hierdoor weer even gewezen worden op de gevolgen van klimaatverandering. 

Als al het ijs zou smelten, dan zou het water zo hoog kunnen komen. Dan zou heel Zierikzee niet meer bestaan en trouwens heel Zeeland ook niet

Die gedachte is niet helemaal realistisch, maar meer bedoeld om mensen bewust te maken van de gevaren en te laten nadenken over de eigen houding

Het idee en het ontwerp is van Dieuwke Parlevliet. Samen bedacht met de kinderen van de Theo Thijssenschool in Zierikzee. 

De graansilo dateert uit 1955, 2780 ton graan ging er in. Er worden nu machines verkocht. 

En dan nog even het bijpassend filmpje, de waarschuwing. En natuurlijk zoals nu al jarenlang op maandag:

Linking to Sami's Colourful World

Gekkigheid, hoewel niet alles

 Vandaag maar eens even een blogje met foto's. Foto's van zaken die me opvielen, die ik soms grappig vond of goed bedacht of gek.  

Het zijn veel meer foto's in een keer dan ik ooit plaats, maar ja,  je hoeft alleen maar te kijken. Omdat ik er verder niets aan heb toe te voegen. 

Hier komen ze:

En nu de laatste hoor, de belángrijkste ook,   vind je niet: