Frans Hals

Nou heb je in Haarlem het Frans Hals Museum. In Amsterdam heb je het Rijksmuseum. 

En in het Rijksmuseum is een Frans Hals tentoonstelling. 

Kennelijk hebben ze in Haarlem wat werken van de beroemde meester uitgeleend aan het Rijks. Ik ga er van uit dat zulks in goed overleg is verlopen, er zullen afspraken over gemaakt zijn. Volwassenen onder elkaar,  nietwaar? 

Toch,  een klein steekje zullen ze in Haarlem wel gevoeld hebben en voelen,  denk ik. Want die tentoonstelling in het Rijks, daar loopt het natuurlijk storm. 

Enfin, heel stoer: zo'n steekje werk je dan gewoon weg. Met een beetje humor. 

Heel goed Haarlem. Lekker puh!!!

En wat denk je? Nou wil ik dat zelfportret ook nog wel eens zien! 

Tjalf Sparnaay in Jan

Mijn schoonmoeder heette Sparnaay van haar meisjesnaam. Misschien dat het werk van Tjalf Sparnaay ons daardoor een beetje extra aantrekt. 

Of ze familie van elkaar waren... geen idee. Al had mijn schoonmoeder wel schildertalent en haar zoon, mijn zwager Paul, zeker ook. Misschien iets in de genen. Zou goed kunnen toch? 

Hoe dan ook, we togen naar Amstelveen, naar Museum Jan om het werk van Sparnaay te gaan bewonderen. 

Dat museum in Amstelveen heet dus Jan. Toen we een klein rondje liepen daar, zag ik een winkel, genaamd Piet. Dat vind ik leuk. Maar dit terzijde. 

Terug naar Tjalf Sparnaay. Je ziet hem hierboven in zijn atelier aan het werk. En hieronder zie je hoe het werk er uit zag toen het klaar was in 2021: Berts Broodjes.

Als schilder is Sparnaay  autodidact en hoewel zijn werk vaak hyper-realistisch wordt genoemd, noemt hij het zelf liever mega- realistisch. Ik noem het mega-knap. 

Ik had jaren geleden zijn werk al eens gezien in Rotterdam en vond het prachtig. Dat iemand zoiets kan maken. Maar ik hoopte wel dat er nu ook ander werk te zien zou zijn. Niet alleen de gebakken eieren en de slabak, de etenswaar.

En dat was zo. Ik vond dit werk bijvoorbeeld fantastisch, gemaakt in opdracht in 1992 en getiteld Prinsengracht:

De opdrachtgever komt net de deur uitlopen. En misschien zijn er nog wel meer Prinsengrachten in Nederland, maar dat dit Amsterdam is, dat staat buiten kijf. 

Ik vond het een beetje Willinkachtig. Die helderheid, dat licht. En dat klopt ook. Sparnaay is een bewonderaar van Willink

Dit werk heet Fleamarket Rembrandt (2019). Kijk, geheel in plastic verpakt en je ziet het prijskaartje nog net: 5,95. 

Enfin, zoals zo vaak, ik zou nog wel veel meer kunnen laten zien, maar zo is het wel goed. Een erg mooie tentoonstelling in een heel erg leuk museum. Echt ook weer de moeite waard. 

Nog een foto dan. Ik bedoel een foto van een schilderij. Flower Power, 2013.  En dat laatste, dat het een schilderij is, dat is toch bijna niet te geloven: 

Naar school

Gisteren was het eindelijk zo ver. Onze jongste kleinzoon, Arthur, mocht eindelijk naar school. 

Ik zeg eindelijk omdat hij begin januari al vier was geworden. Maar er was voor hem geen plaats op dat moment. 

Dat vind ik echt zo raar. Nou raar is een understatement, ik vind er nog veel meer van, maar het zal weinig zin hebben om dat hier te uiten. Dus laat maar. 

Gisteren was de dag. 

Arthur had er echt zin in en zijn vader had al vast een leermiddel eh leesmiddel gemaakt: 

 

En dat is nou toch weer zo gek hè. Ik ergerde me eerst toen hij nog niet mocht en echt,  ik vind het fijn voor hem dat hij nu wel mag. 

Maar jeetje, Arthur is de jongste van 'ons' hele spul en nu moet hij in het systeem, dingen leren, zich aanpassen, de wereld in. 

En ineens vind ik hem nog zo klein...

Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen bekeek ik de foto's die van de gebeurtenis gemaakt zijn. 

Kijk, daar gaat hij:

Blikverruimend

 

Deze viel me ook op, op het NDSM-terrein in Amsterdam. De leeuwen, de drie kruisjes, het wapen van Amsterdam. Al heel oud. 

Met een motto,  dat inmiddels ook al oud is, maar pas veel later aan het wapen toegevoegd: Heldhaftig, Vastberaden en Barmhartig. 

Later, want het motto was 'een cadeau' van koningin Wilhelmina aan de stad. Na de Tweede Wereldoorlog dus. 

Omdat ze zo trots was op de houding van de stad gedurende de oorlog. Tja... daar denken we inmiddels wat genuanceerder over. 

Ik las dat de koningin het motto verleende tijdens de eerste herdenking van de Februaristaking. Maar dat is niet helemaal zeker. 

Enfin,  juist gisteren werd die staking weer herdacht. Met een extra lading natuurlijk.

In eerste instantie zag ik aan deze mural niet echt iets bijzonders. Maar toen ik beter keek zag ik dat er iets aan het motto is toegevoegd, namelijk het woord Blikverruimend. 

Ik zie nu dat ik had kunnen scannen om er achter te komen wat er mee bedoeld wordt. Maar ik had het inmiddels zo koud dat ik nog maar een ding wilde: naar huis. 

Komt nog wel een keer. Denk ik. 

PS: Die kruisjes, die spaar ik. En bijna bij ieder bezoek aan Amsterdam kan ik een paar nieuwe toevoegen. Je vindt ze hier: Pinterest

(Die keer dat ik de bedoeling zou ontdekken van dat blikverruimend,  is nu al gekomen, want medeblogger Judy googelde daarnet en vond het hoe en wat. Dankjewel, Judy.  Hier: https://www.iamsterdam.com/amsterdam-en-partners/amsterdampartners-lanceert-nieuwe-bewonerscampagne-amsterdam-verruimt-je-blik-met-een-ludieke-kick-off

Linking to Sami's Colourful World

Tonia

 We waren naar Singer in Laren. Daar is een tentoonstelling gaande: Frisse wind. Impressionisme van het het Noorden. 

Singer is een heerlijk museum, dus zodra ik iets hoor komt het op mijn lijst. 

Ik heb alles van die tentoonstelling met veel genoegen bekeken, opnieuw bekeken én bewonderd. 

Maar de grootste verrassing kwam aan het eind van de rondgang. Daar was namelijk nóg een tentoonstelling en dat wist ik niet. 

Tonia. Model en activiste. (Nog te zien tot 17 maart). 

Hierboven zie je Tonia. Tonia Stieltjes ( 1881-1932) om precies te zijn. 

Zij was model, in dit geval voor Jan Sluijters. Tonia was ook de hartsvriendin van Piet Mondriaan en zij was activiste. Wat een leven heeft die vrouw gehad. Heel bijzonder.

Tonia's vader was een nog in slavernij geboren Surinamer Anthony Milgens. 

Tonia groeide op in Amsterdam. Bezocht de armenschool. Maar zij werd blind en kwam daardoor op een blindeninsituut. Later kon ze met een oog weer zien. 

Ze werd dienstbode en in dienst bij de familie Wibaut. Een intellectuele omgeving en een met heel veel aandacht voor klassenongelijkheid. Ze raakte geïnspireerd en werd uiteindelijk voorzitter van de afdeling Amsterdam van de Vakbond voor Dienstboden. Een zwarte vrouw! 

Ze werd veel gevraagd als spreekster. Toen ze trouwde moest ze stoppen, maar voor haar werden de regelementen veranderd. 

Ze kreeg kinderen. Het huwelijk liep stuk. Ze scheidden. Tonia werd als model gevraagd door Jan Sluijters.  Er was een nieuwe man met wie ze trouwde: Wim Stieltjes.  Ze ging naar Parijs en kwam daar terecht in kunstenaarskringen waar ze een prominente rol speelde. 

                                                                                                                                                          

Dit alles is dus te zien in Singer en in een fraai boek dat Esther Schreuder schreef over Tonia. 

Zie je, dat is toch bijna te veel voor één leven. 

Tonia werd niet oud, slechts eenenvijftig. 

Ik vond de tentoonstelling mooi. Ik hou van verhalen over dit soort zelfstandige en naar ik denk leuke vrouwen. 

Maar wat het extra leuk en mooi maakte,  is dat twee kunstenaars uit onze tijd, namelijk Brian Elstak en Iris Kensmil,  Tonia's leven op hun manier lieten zien. Een verbinding met nu. 

Van allebei laat ik een voorbeeld zien.

Nou ja, van Brian Elstak twee voorbeelden, maar dat is omdat de cover van het boek ook al van Iris Kensmil is. 

Brian Elstak: Papa en Protest

Iris Kensmil: In Mondriaans atelier

Tom Lake

 

'Een heerlijk, warm familieverhaal. Wat heb ik er van genoten',  schrijft Marianne. Op een wikkel om dat boek. 

Ik was eventjes in een boekwinkel en in sommige winkels doen ze dat, de verkopers. Dan maken ze op die manier een beetje reclame.

Toen ik het zag vroeg ik aan de verkoopster of zij Marianne was. Anders had ik het boek graag even willen bespreken, want ik was het op dat moment aan het lezen en genoot er ook zo van. 

Maar Marianne was er niet. 

Een andere klant wel en zij kocht het boek. Zo werkt dat.

Ik was het boek dus al aan het lezen en dat was op aanraden van onze dochter. Dat kind heeft zich voorgenomen veel te lezen dit jaar en haar adviezen tot nu toe zijn fantastisch. Leuk is dat .

Inmiddels heb ik het boek uit en het moet terug naar de bieb, dus meteen maar even een stukkie. 

Lara Kenison heeft drie dochters, te weten Emily, Maisy en Nell. Ze zijn alle drie rond de twintig en ze zijn door de coronapandemie alle drie voor langere tijd thuis, op de kersenboerderij van hun ouders. 

Ze werken hard mee en ze praten en praten en praten. En ze willen van hun moeder nu eindelijk het verhaal horen. Het ware verhaal over Lara's carriere als actrice  en haar verhouding met een inmiddels beroemde acteur Peter Duke. 

Ze kríjgen het verhaal. 

Hoe die carriere van Lara begon. Al op de middelbare school toen ze de rol van Emily speelde in een bepaald toneelstuk. Hoe het verder ging en ze Emily speelde in een theatergezelschap genaamd Tom Lake. Hoe ze een film maakte. Waarom het niet verder ging en waardoor ze met haar man Joe op de kersenboerderij kwam en over de drie dochters. Waar de namen Maisy en Nell vandaan komen. 

Ik zou er nog veel meer van kunnen vertellen. Maar uiteindelijk komt het, zoals zo vaak,  neer op de liefde. 

Liefde voor de  kinderen, liefde binnen het huwelijk, liefde voor de natuur. 

Ik snap ook helemaal waarom onze dochter, zelf moeder van drie dochters, dit boek aanraadde. Er staan nogal wat waarheden in. Heel mooi! 

En dus hóef ik niet meer te vertellen. Aanrader!

Nb: Ik had nog nooit van de schrijfster Ann Patchett gehoord. Maar nu wel en het blijkt dat ze nog veel meer heeft geschreven. Een heerlijk vooruitzicht. 

Rund

In de stromende regen zagen we dit rund.  Die regen en dat rund... het was een beetje treurigmakend en tegelijkertijd toch ook mooi. 

'Hé, een Lakenvelder', riep mijn man. En ik geloofde het meteen. 

Maar het was anders. Het was geen Lakenvelder. Het was een Belted Galloway. Dat stond op een bordje hoor, anders hadden we het nooit geweten. 

Lakenvelders zijn Hollands en Galloways zijn Schots. Ze leefden oorspronkelijk in het wild en kunnen het hele jaar buiten staan. Zachtaardig zijn ze ook en zelfredzaam. Ze kunnen een jaar of zestien worden en ze zijn best zeldzaam. Er zijn er zo'n tweeduizend over de hele wereld. 

Er wordt gezegd dat de Lakenvelder echt oorspronkelijk Nederlands is. Al vanuit de 12e eeuw zijn er  beschrijvingen van gevonden. En er is een vermoeden dat de Belted Galloway een variant op de Galloway is, na een kruising met een Nederlandse koe. 

Hoe dan ook, ik vond het mooi om te zien. Heel mooi!

Suze Robertson

In de bus,  luisterde ik naar een podcast over de Haagse kunstenares Suze Robertson (1855-1922). 

'Beter bestreden dan genegeerd'. Parel radio. Ik kende haar alleen van naam. 

We wandelden daarna richting Rijks, passeerden een boekhandel en daar lag een boek in de etalage: Suze Robertson. 

En een week later in het kunstmuseum in Den Haag, daar was Suze weer: 'Slapend meisje'

Drie keer is scheepsrecht, meant to be, het universum aan het werk? Zo iets?

Geen idee, maar een ding was zeker, ik ging me (na die podcast) nog wat meer in Suze verdiepen. 

En dat bleek terecht, want Suze Robertson was,  behalve een belangrijke kunstenares ook een interessante vrouw.

Een vrije vrouw,  in die zin dat ze haar eigen weg ging en dat was gedurende haar leven nog niet heel gewoon

Op de foto zie je (met vlag) Suze die net haar akte heeft gehaald. Beide foto's komen uit het boek 'Suze Robertson, toegewijd, eigenzinnig, modern'. 

Robertsons talent werd al vroeg onderkend. Ze deed een lerarenopleiding aan de Haagse Academie voor beeldende kunsten en kreeg daar al snel het advies zich als zelfstandig kunstenares te vestigen. 

Maar dat deed ze (nog) niet. 

Ze moest ook gewoon geld verdienen en solliciteerde naar een baan als lerares op een middelbare school in Rotterdam. Ze was nog maar twintig.

Ze werd niet aangenomen en ging het toen maar rechtstreeks bij de wethouder proberen. Met succes. Ze kreeg de baan en later een vaste aanstelling. 

Ze nam zelf ook weer les. Aan de Kunstacademie in Rotterdam. 

Maar daar, het was nog steeds 19e eeuw, mocht ze bijvoorbeeld niet aanwezig zijn bij het tekenen van naaktmodellen. De naaktles was niet voor vrouwen. 

Volgens de regelementen echter hadden leden van de academie wel het recht overal bij te zijn. Dus werd ze lid en maakte gebruik van dat recht.

Niemand deed dat, zij wel en er werd schande van gesproken. 

Nou je ziet het, die lessen die eerst niet mochten,  hebben geleid tot prachtige resultaten. 

'Ik kom nog een keer terug op Suze Robertson. Op mijn cursus is zij nog niet aan de orde geweest. Dat wacht ik nog eens even af'. 

Dit laatste schreef ik al een hele tijd geleden. 

En Suze... zij is niet besproken. Erg jammer. 

Maar ja iedere week was er wel iemand, een mede-cursist, die informeerde naar een bepaalde  vrouwelijk kunstenaar. Ja, de docent kon natuurlijk onmogelijk iedereen behandelen. Niks aan te doen. En trouwens hij maakte prima keuzes!

Wraak

 

Kijk als je niet van thrillers houdt, of niet van thrillerseries,  of niet van nare moorden met nare details, sla dan dit blogje over en de boeken ook .

Maar als je er wel van houdt, raad ik je deze boeken aan. Allebei.

Omdat ze eigenlijk hetzelfde thema hebben, namelijk Wraak, doe ik ze in een keer. 

Oog om oog van M.J. Arlidge. 

Van deze schrijver heb ik alles gelezen en zodra ik zie dat er een nieuw boek is wil ik het lezen. Het liefst meteen. Het duurde even langer omdat ik geen nieuwe boeken meer koop. En als luisterboek was het niet meteen beschikbaar. Maar nu wel. 

Aanvankelijk was ik teleurgesteld omdat het een los verhaal is en dus niet met inspecteur Helen Grace. Dat vind ik juist zo aantrekkelijk, hoe zo'n hoofdpersoon zich ontwikkelt. Ik ben na twaalf boeken dol op Helen Grace. 

Maar ik luisterde toch en achter elkaar ook hoor,  want spannend is het wel. En goed geschreven. 

In het verleden zijn diverse moorden gepleegd, door jeugdigen en zij hebben allemaal een andere identiteit/woonplaats en een nieuw leven gekregen. Maar de familie en vrienden van de slachtoffers hebben geen ander leven, die hebben levenslang! 

En dan vindt een groepering dat dat niet kan, zoveel oneerlijkheid. Zij zoeken uit en maken bekend waar en hoe de daders van toen nu leven. En dan wordt er weer gemoord, door de familieleden. 

Nou de titel zegt al genoeg. 

Brandoffer van M. W. Craven.

Onze dochter raadde me dit boek aan. En gelijk had ze. 

Een uitstekende thriller en het mooie is dat er meer delen zijn. Met weer een speurder, of eigenlijk een speurdersduo . 

Washington Poe heet hij en hij is erg goed, maar afgedankt. Toch begint hij om een tamelijk belangrijke reden weer en gaat samenwerken met Tilly Bradshaw. Een briljante jonge vrouw met een niet te meten IQ, maar nogal wereldvreemd. Die samenwerking wordt met humor beschreven, maar niet te. 

In prehistorische steencirkels worden de verbrande restanten van mensen gevonden en Poe en Bradshaw moeten erachter zien te komen wat deze mensen gemeen hebben en waarom ze worden verbrand en door wie. 

Dat levert lekker leeswerk op en een mooie plot. 

Ik heb ze nog maar net uit allebei en ga nu  het vervolg op Brandoffer reserveren. 

Gezichtjes

 

'Is dat een gezichtje of niet? Ik denk niet dat ze deze pagina van de HEMA-folder per ongeluk zo gemaakt hebben', schrijft mijn bijnabuuf Kitty

'Hoi Bettie, vanaf de bank gezien. En toch keek deze me aan'. De bank was van Tineke Dieks. 

'Gisteravond keek ik naar het zondagochtendconcert van de AVRO en zag dat de deuren terugkeken', aldus blogmaat Ton

Dit was het krukje van een muzikant. Ik zag hem en zijn krukje op het museumplein.

Dan Wieneke aan het woord: Ik liep daarnet langs de Vileda dweilstok, die na gebruik altijd ondersteboven staand moet drogen. Ik zag opeens een gezichtje, met wat fantasie een smoeltje omkranst met haren en een baard. Misschien mag deze bij je verzameling?

Zeker wel, Wieneke en dank.

Ik wist niet meer wie deze had gestuurd. Maar het was Kitty. Sorry bijna-buuf. 

Weer eentje van Tineke Dieks: Ha Bettie, deze doos stond even “geparkeerd”.  En opeens zag ik dit gezichtje. Heeft wel een erg grote mond'.

Bloglezer Hilda aan het woord: Een bevroren-plas-in-trekkerspoor-gezichtje, wel zielig😉

Dat was het voor deze keer. Blijf vooral speuren, mensen én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com

Wild by Treze

 

Weer een werk, gezien in Straat, het Amsterdam Museum for Street art en Graffiti. 

Een prachtige mural vind ik. Met die zachte kleuren. 

De titel is Wild. En de kunstenaar heet Treze.

Treze maakte dit werk in 2017. Een jaar later overleed hij door kanker. Hij werd maar tweeëndertig jaar.

 oud. 

Ik vond nog een filmpje waarin je Treze bezig ziet en je hoort hem vertellen:

Linking to Sami's Colourful World

 

Cultuur

Ik kom nog even terug op het blad van de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed. Een interessant blad. Verschijnt vier keer per jaar, gratis. 

Daarin stond de laatste keer een artikel van Gertjan de Boer getiteld: Aanpassing en Verlies. En dat artikel drukte me met de neus op feiten die ik eigenlijk niet in zo'n blad verwachtte.

Misschien dat het juist daarom indruk op me maakte. Echt indruk. 

Het ging om de klimaatverandering die we op dit moment meemaken en die invloed heeft en nog meer zal gaan hebben op ons leven, hier in de Lage Landen. 

We zijn altijd al kwetsbaar geweest in deze delta en zijn dat helaas nog steeds. 

Op allerlei gebied wordt daarover nagedacht en worden indien mogelijk maatregelen genomen en/of aanpassingen gedaan. 

Maar ook ons cultureel erfgoed wordt bedreigd: 'Op korte termijn zijn  de grootste risico's voor erfgoed de langdurige droogte en extremer weer'. 

De gevaren zitten hem vooral in teveel of juist te weinig water. 

Te weinig water: niet opgegraven resten,  die nu in vochtige grond liggen,  blijven door dat vocht goed. Bijvoorbeeld textiel,  botten, hout, stuifmeel. Als dat droog komt te liggen vergaat het en dat is dan niet meer terug te draaien. 

Dode bomen, verdroogde tuinen, scheuren en scheefstand in houten paalfunderingen onder erfgoed.

Te veel water: overstromingen en stormen waardoor erfgoed verloren gaat.

Als illustratie bij het artikel: op het schilderij hieronder (van Cornelis Verbeeck) zie je de zeewering bij Petten die al  voor een deel is weggeslagen. Een paar jaar later was er van het dorp niet veel meer over. 

Klimaatverandering,  met de stijging van de zeespiegel, verzitlting van de grond door het oprukkende water. 

Die klimaatverandering... ik weet het, maar door dit artikel voelde ik het ook weer. 

De Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed ook. Ze sturen de huidige beslissingen zo dat het erfgoed zo goed mogelijk wordt beschermd. Al zullen er op langere termijn keuzes moeten worden gemaakt die misschien niet fijn zijn, maar in ieder geval wel doordacht. Tijdig op de risico's inspelen. 

Het artikel eindigt als volgt:

'Stel het is 2124. In het Rijksmuseum in Amersfoort aan Zee is een tentoonstelling te zien over Nederland in de 21e eeuw. De expositie toont de onzekerheid, polarisatie en discussies over de toekomst van het erfgoed in het licht van een veranderend klimaat. Er hangen Elfstedenkruisjes, foto's van historische boerderijen die op zes meter onder zeeniveau staan en uitleg over de verdwenen Beemster. En toch is de toon optimistisch. We hebben veel verloren, maar het is gelukt om ons opnieuw aan te passen. Net als de inwoners van Petten vierhonderd jaar geleden'. 

Spanning voorafgaand aan een voorstelling

 'We zaten hier voor het laatst op 20 februari 2020', hoorde ik achter me iemand zeggen. 

We zaten in het Zaantheater in, je raadt het nooit, Zaandam.

Dat die meneer dat zo precies wist, dat begreep ik helemaal. Hij zéi het trouwens ook nog eens, tegen zijn partner: 'Daarna begon Corona'. 

Dat ík het meteen begreep kwam ook doordat wij daar waren om Yentl en de Boer te zien. Hun  voorstelling hadden wij  net geboekt toen alles door Covid dicht ging. 

Nog steeds, bijna vier jaar later  wilden we Yentl en de Boer erg graag in het echt zien. En dat kwam er dus nu van. 

In Zaandam,  omdat de datum in Hoorn ons niet uitkwam. 

Het was spannend. Ik ben namelijk sinds het begin van de week erg verkouden. Liters snot, niesbuien en een nare prikkelhoest met onbeheersbare, langdurige hoestbuien. 

Niet bepaald een goed idee om in het theater te gaan zitten waar gezongen wordt.

Donderdag ging het al een stuk beter, maar ja die hoest. 

Ik was eigenlijk al min of meer besloten om niet te gaan en was aan het werk en daar was iemand die zei:  'Wat jij nodig hebt is paracetamolcodeïne, dan hoest je niet'. 

Helaas krijg je dat niet zonder recept, ik wilde niet naar de dokter en daar was het trouwens toch te laat voor. Dan zou ik over een week of zo misschien een afspraak kunnen krijgen. 

Mijn man is toen voor mij naar de apotheek gegaan en heeft daar het probleem uitgelegd. Inderdaad, geen codeïne zonder recept , maar wel een ander middeltje. Kleine pilletjes.

Ik nam ze in de trein in, om 19.13 in Zaandam Kogerveld. (Dit zal ik voor altijd onthouden, weet ik nu al.)  De voorstelling zou om 20.00 uur beginnen. Dus 19.13 leek me het juiste moment. 

We hadden uitstekende plaatsen, aan de zijkant van een rij en vlak bij de uitgang. 

Dat luchtte meteen al erg op.  Ik had er zo uit kunnen lopen, zonder te storen,  tijdens een applaus of zo.  Maar dat is niet nodig gebleken. Geen kuchje, de hele avond niet. 

Yentl en de Boer hebben geen last van mij gehad en hun voorstelling was fantastisch. 

Tsjonge, wat zijn zij goed. Zo knap, zo op elkaar ingespeeld en ook op de muzikanten. Zo geestig en zo tot nadenken stemmend. En zo wonderschoon gezongen. 

Echt we hebben zeer genoten. 

Mina en Mevrouw

De foto die je hieronder ziet greep me aan. De vrouw rechts,  is precies mijn moeder, echt precies. Mijn moeder had zo'n jurk, zulke wangen en zo'n neus. Schoenen, horloge, alles klopt. 

Maar daar gaat het nou niet over.  Het is mijn moeder niet. Het is een foto die hoort bij een podcast.

'Ik denk dat je dit een mooie serie vindt', appte mijn vriendin Marion. Ik keek even en ik was meteen geïnteresseerd. Ik was in de stad en stond op het punt om terug te wandelen, met het luisterboek van dat moment aan.  Dus ik switchte. 

 Marion had gelijk. Ze kent me. De podcast is   boeiend en ook precies wat ik leuk vind. Hier is de trailer

Trailer - Mina & Mevrouw - VPRO

De podcast is gemaakt door Maartje Duin. Zij was ook de maakster van die andere podcast die me zeer heeft geboeid: De plantage van onze voorouders. 

Mina, dat is Mina Marinusse, een meisje uit een arbeidersgezin. 

En Mevrouw, dat is Marietje gravin van Lynden - Calkoen. Maartje Duin, de podcastmaakster  is haar achterkleindochter. 

Mina en Mevrouw wonen allebei op kasteel ter Hooge,  bij Middelburg op Walcheren.

Mientje woont in,  op het kasteel, heeft geen eigen huis en is haar hele leven bezig met de familie en het huishouden. Een zware taak, want Mientje deed alles. Mevrouw kon nog geen kopje thee zetten.  Iedereen is dol op Mientje. Geen wonder. 

Maar ze was en bleef natuurlijk wel het dienstmeisje. De twee vrouwen waren niet gelijk.

Onder andere over die ongelijkheid gaat de podcast.  En Maartje Duin onderzoekt bijvoorbeeld of Mientje gelukkig was in en met haar leven. 

Maar er zijn nog meer thema's. Feminisme, vrouwenliefde. 

Sowieso is het een tijdsbeeld. Mientje kwam in dienst in 1937. De gravin was een stuk ouder, maar die heeft haar hele leven dagboeken bij gehouden. Maartje Duin put daaruit op zoek naar opmerkingen over Mientje en ook dat vind ik erg interessant.  

Een mens hoeft zich niet te vervelen hè. Dit is een giga- aanrader. 

Leeg ruimen

 Tegenwoordig lees ik eigenlijk alleen nog maar boeken die me door deze of gene worden aangeraden.

Dat zijn best veel verschillende mensen. Met verschillende favoriete boeken op verschillende  momenten. Over dit boek bijvoorbeeld, vertelde Emie op haar blog. Ze was toen bezig met het uitruimen van het huis van haar moeder.

Het gaat over leeg ruimen . Een huis dat leeg moet omdat de laatste bewoonster, de moeder van de schrijver Nicolaas Matsier,  is overleden. 

Terwijl er opgeruimd wordt,  komen er bij de schrijver allerlei herinneringen op. Nicolaas Matsier is van 1945. Hij is dus wel ouder dan ik, maar in de jaren vijftig en begin zestig veranderde er kennelijk niet zo snel heel veel. 

Dus zijn de dingen waar hij het over heeft voor mij zeer herkenbaar.  Ik denk dat ik daar nog wel eens op terug kom.

Het boek gaat niet alleen daarover. Het gaat ook over verlies en rouw. En over een periode van waanzin die de schrijver doorstond.

Ik vond de slotzin op de achterflap veel zeggend: 'Matsier komt tot iets als een vergelijk tussen de benauwdheid van toen en het nagekomen begrip van iemand die, zelf gezegend met kinderen, zo goed en zo kwaad als dat ging volwassen is geworden'. 

Het is een autobiografische roman, die hij schreef in 1994.

Ik vind het een aanrader. 

Ik las het boek met extra veel belangstelling,  want dat uitruimen van huizen... ik denk dat ik daar wel een klein trauma van heb. Het leegruimen van het huis van mijn schoonouders en later dat van mijn schoonzus... dat deden we met elkaar. Dat ging goed. Het moest gebeuren en het waren niet míjn herinneringen. 

Maar het huis van mijn eigen ouders, dat is een ander verhaal. 

Dat deed ik alleen. Voor alle duidelijkheid: met alle, maar dan ook alle hulp van mijn man hoor. Maar het moeilijke deel, de beslissingen, ja dat moest ik toch zelf doen. 

Herinneringen en het besef dat er in mijn geval ook echt niemand meer was die nog iets van die tijd weet. Dat het echt voorbij was. 

Ps: Het boek was niet aanwezig in mijn bieb. Het moest he-le-maal uit Heerhugowaard komen. En (denkelijk) een Heerhugowaarder heeft er zijn aantekeningen in laten zitten. Dat zit ik dan echt te bestuderen, ja wat dacht je. En daarna heb ik het gewoon weer teruggestopt! 

Ps 2: De voorkant van het boek is een schilderij van Samuel van Hoogstraten. Daar heb ik een tijdje terug een ander voorbeeld van laten zien. Ik wist niet dat hij verschillende variaties had gemaakt. 

Steenkind

 De collega (met wie ik praat in de stille museumuren),  leende me na Adres Onbekend nóg een boekje uit. Iets dikker, maar ook erg boeiend en goed geschreven. 

Ik had nog nooit gehoord van de schrijver en de titel zei me ook niks. Maar nu vergeet ik ze allebei niet meer. 

Ik neem even voor het gemak de tekst van de achterflap over, ook omdat die erg duidelijk is en ik er toch niet meer van kan en wil vertellen. 

Het verhaal:

Wouter is op een leeftijd dat hij de wereld wil ontdekken. Hij doet erg zijn best, maar is overgeleverd aan de grillen van het lot. Op een dag verdwijnen zijn ouders spoorloos uit het dorp aan zee. Dagen later spoelt het lijk van zijn vader aan. Van zijn moeder vindt men bij een strandhuisje alleen een hoopje kleren. 

De gevoelige Wouter klampt zich vast aan de mogelijkheid dat zijn moeder nog in leven is en raakt zo langzaam verstrikt in een door wanhoop en waan geregeerde werkelijkheid. 

Je zou nu kunnen denken dat het een beetje thrillerachtig is, want daar lijkt het op, bij vlagen. Er is sprake van een verloren gewaand en gevonden schilderij, er is geen duidelijkheid over het lot van de ouders. 

Maar een echte thriller is het ook niet. De gebeurtenissen zijn niet het belangrijkst. Wouter is het belangrijkst en dat wordt prachtig omschreven door Haasnoot! 

Visvrije vis

 

Visvrije tonijn...

Ik knipperde even flink met mijn ogen, maar ja ik had het goed gelezen: visvrije tonijn.

Dat vond ik raar. Visvrij? Eerst dacht ik dat het dan geen tonijn is, want tonijn is nou eenmaal vis. 

Er zal wel bedoeld zijn dat er niet voor gevist is. 

Nou trekt het me totaal niet aan, ik heb geen enkele behoefte aan het artikel en dat opzichtige blikje vind ik ook verschrikkelijk (al werkt het kennelijk wel). 

Maar ik ben nieuwsgierig en vroeg me meteen af wat er dan wél in zit. 

Dit: een concentraat van sojabonen, sojasaus, citroensap, algenolie, zeezout, duindoorn, knoflookpoeder en lycopeen (dat is een kleurstof).

Dat lijkt best wel gezond, toch? En er is niet voor gevist en ook geen gebruik gemaakt van bijvangst. Niks mis mee dus. 

Hoewel een blikje  ook weer niet zo goed is, geloof ik.

Dus het produkt is vast goed, maar toch ga ik het niet kopen. Ik heb het gewoon niet zo op die vervangende produkten. Wij eten bijvoorbeeld nog maar heel weinig vlees. Maar áls ik dan vlees eet wil ik ook echt vlees. Dat geldt ook voor vis en dus voor tonijn. 

En zo stelt iedereen zijn grenzen denk ik.

Hartjes.

 Hartjes... ik zag er een paar op het NDSM terrein in Amsterdam. En aangezien ze goed passen bij Valentijnsdag, de dag van de liefde,  laat ik ze hier zien. 

Valentijnsdag is trouwens pas woensdag,  de 14e februari, maar aangezien er dan geen monday mural is, doe ik het nu maar. De eerste knalt er echt uit:

De tweede, met een aureooltje:

En tenslotte echt een lieverdje. 

Ik heb trouwens een hele verzameling hartjes, op foto's. En eentje vind ik het allermooist. Het is geen mural, maar ik laat hem vandaag toch zien. Het is een foto lang geleden gemaakt in Praag. Op de Karelsbrug:

Linking to Sami's Colourful World 

Voortschrijdend inzicht

Gisteren liet ik een schilderij van Jacob van Oostsanen zien. Nogal bijzonder, dat schilderij. 

Maar misschien nog wel veel bijzonderderderder is dit portret.  Hij was een van de eerste Noord Nederlandse schilders die zich zelf afbeeldde. 

Tenminste .... dat werd lange tijd gedácht. 

Maar dat idee is veranderd. 

Nu wordt verondersteld dat het werk een kopie is van een werk dat verloren is gegaan. 

Gemaakt door medewerkers in het atelier van Jacob Cornelisz. Als herinnering voor nabestaanden. 

De manier van schilderen is anders dan het andere werk van van Oostsanen. Dat licht-donkercontrast klopt ook niet.  

Dat maakt het al bijzonder. 

We hebben het over het jaar 1533. Dat staat er ook op. 

Het werk is 'ondertekend'. Dat kan natuurlijk ook best door iemand anders zijn gedaan. Hoe dan ook: 

Je ziet zijn monogram: I W(omgekeerd) v A. 

Die I dat is Jacob en de omgekeerde W staat voor War. Een achternaam die hij ook gebruikte: Jacob War van Amsterdam. 

Maar zelfportret of niet, ik vind het prachtig. En vooral vind ik het interessant hoe gedachten en ideeën over kunst kunnen veranderen. Er zijn natuurlijk steeds meer onderzoeksmogelijkheden gekomen. 

En ja voortschrijdend inzicht...