Madurodam

 We moesten een dagje op onze jongste kleinzoon passen. Zijn grote broer ging op schoolreis, maar de jongste kleuters nog niet. Die kregen een vrije dag. We besloten om er dan maar een opa/omareis van te maken en gingen niet al te ver, naar Madurodam.

Ik geloof dat dit wat je op de foto ziet,  niet helemaal de bedoeling was, maar ja hij zat er al, onze Arthur en dan kan je net zo goed een foto maken, toch?

Hij ging als echt Hageneesje ook even op de foto met het symbool van Den Haag, de ooievaar. 

En verder genoot hij vooral van het zelf blussen van een brand op een schip en laten varen van een bestuurbare boot. 

Het vliegtuig was een hoogtepunt en de speeltuin. De echte dan hè.

Wat ik er zelf van vond weet ik niet zo goed. 

Ik vind het mooi,  knap gemaakt, maar ook een beetje oubollig. Eigenlijk meer geschikt voor echte toeristen. 

Wat ik wel erg leuk vind, dat zijn al die boompjes die precies op het juiste formaat moeten zijn. Zoals bijvoorbeeld bij deze Westfriese boerderij:

Miniatuurboompjes zijn het . Maar wel échte bomen. Dat is een hoop werk. Er staan er zo ongeveer 5000 in het stadje. 

Ik stond een tijdje te kijken naar de tuinlieden die druk bezig waren en gaf ze een groot compliment. Het ziet er allemaal perfect uit. 

'Sommige moeten iedere maand gesnoeid worden om de grootte en de vorm goed te houden', vertelde een van de mannen. 

Wow, iedere maand!!!

Over George Maduro heb ik al eerder hier wat verteld. Mooi dat zijn beeld hier staat en dat er een film te zien is over zijn leven. 

Tenslotte: De Kaasmarkt van Alkmaar. De kaas komt uit een vrachtauto van...

En of de firma Plankjes  ook iets met kaas te maken heeft?

Toeval, alweer.

 Wij willen met enige regelmaat in G. zijn, omdat mijn schoonzus daar in een verzorgingshuis woont. Soms nemen we haar mee voor een ritje in de buurt (die mooi is), soms maken we een klein wandelingetje, soms... 

Nou wil het geval dat niet alleen mijn schoonzus  in G. woont, ook C. woont daar. 

Ha, dat klinkt wel grappig: C. te G. 

C. is een vrouw die mijn blog leest, al heel lang. 

Zij heeft me meermaals Roodkapjekaarten gestuurd en dan stuurde ik haar een kaartje terug. Daardoor ontstond er contact tussen ons. 

Enfin,  van het een kwam het ander en zo spraken we al een paar keer af in G. 

Mijn man blijft dan wat langer bij zijn zus en C. en ik drinken koffie of lunchen en dat klikt heel goed. 

Ik blijf me verbazen over het feit dat je zo goed kan praten met iemand die je nog maar kort en op afstand kent. 

Verbazen en verheugen. 

C. is een goede bloglezer. 

Zij weet dat ik erg van Zeeland hou en de laatste keer dat we afspraken had ze een cadeautje mee. In de kringloop gekocht. 

Een boek met kinderversjes uit Zeeland. En dan ook nog in de verschillende dialecten. Je begrijpt:  dat is echt een spekkie voor mijn bekkie. Superlief.

Ik zat vertederd naar het boek te kijken. Zo leuk met die tekening op het omslag. 

Daarna sloeg ik het boek open, op een willekeurige bladzijde. 

Echt waar: willekeurig. Déze bladzijde:

Land van Kezand. Waar ik zo graag ben.  Er staan tig tekeningen en liedjes in dat boek, van steeds verschillende regio's in Zeeland, met tekeningen van steeds andere kinderen en ik sla déze bladzijde open!

Ik herkende op de tekening natuurlijk onmiddellijk de watertoren van Oostburg. Daar heb ik zelfs uitgebreid over geblogd. Hier, klik!

Ik blogde daarover toen, omdat die watertoren heel fraai is beschilderd door kunstenaar Johnny Beerens. 

En nu sloeg ik dus dat boek open en zag dit lied. En nog meer toeval: 

De illustratie met de watertoren, in het boek, die is gemaakt door.... Johnny Beerens. Die was toen twaalf jaar oud en maakte al zo'n mooie tekening. 

Ook de schattige omslagtekening is trouwens van Johnny Beerens. Maar dat zag ik pas later. 

Vervolgens zag ik ook nog dat tekst en muziek van Cor Schijve zijn. Van hem heb ik nog les gehad op de Pedagogische Academie. Hij was muziekleraar en ik heb ooit nog eens mijn Gehrelsdiploma gehaald en dat was volgens mij bij hem. 

Toeval mensen, toeval. Ik zweer het, ik heb zo vaak van die dingen! 

Toeval, ook op onze reis

 

Toeval...

We kwamen in het eerste hotel van onze reis 'Terug naar Sicilië, waar het begon'. 

Op een tafel in onze kamer lag een opschrijfblokje, een notitieblokje hoe je het ook maar wil noemen. Met een potloodje ernaast.

Zulks vind ik altijd leuk. Erg leuk zelfs en helemáál toen ik beter keek en zag dat het geen lijnen waren op dat blokje, maar stipjes. Zodat je gewoon netjes en recht kunt schrijven. 

Heel verrassend en wel hierom: 

Toen mijn man en ik voor de eerste keer op Sicilië waren, elkaar erg leuk vonden, maar nog maar een heel klein beetje kenden, toen speelden wij daar een spelletje. 

Dan lagen wij soms 's avonds voor zijn tent of voor mijn tent.  

Buiten,  allebei op onze buik op een luchtbed, de hoofden naar elkaar gericht,  een papiertje tussen ons in en spelen maar.

Dat spelletje heet(te) 'Kamertje verhuren'. 

Het gaat als volgt: 

Je heb allebei  een eigen kenmerk, bijv. de letter van je naam of een kruisje/nulletje. 

Dan verbind je twee stipjes door een lijntje. 

Klaar, beurt voorbij. 

En als je het geluk hebt dat je tegenspeler niet goed oplet, kan je misschien een hokje maken. Door het vierde streepje te  zetten. Als je het vierde streepje zet is het hokje/kamertje voor jou. Dan mag je letter of het kruisje erin. En mag je weer een streepje maken.  

Op een gegeven moment is het dan zo dat waar je je streepje ook zet, je tegenstander maakt dan een  hokje vol. En dat kan dan soms een hele rij zijn in een keer. 

Dat is dus de enige spanning in het spel en die komt pas na uren.  

Wie de meeste hokjes vol maakt, heeft gewonnen. 

We speelden het toen gewoon op een papiertje, waar je zelf eerst de stippen op moest zetten. 

Behoorlijk simpel en kwam dat even goed uit. Mijn hersens werkten niet zo best hoor, toen. 

Maar we lagen tegenover elkaar te praten en te praten en te praten. 

Enfin, we hebben het spelletje nog vaak genoemd in de vijfenveertig jaar erna. Gespeeld hebben we het nooit meer. 

Je snapt dat ik het nu, met dat bloknootje,  graag opnieuw wilde spelen. Na al die tijd. 

Dat deden we in de bus. Maar we maakten het niet af zoals je ziet. 

Nu onze hersens weer naar behoren werkten, vonden we het toch nogal saai, hahaha. 

Maar wat een toeval hè. 

Wat een toeval

 Zo'n leuk berichtje kreeg ik:

Vanmorgen in de blog weer twee murals uit Sicilië: hele mooie en die van de mensen in de deur kwam mij zo bekend voor, na even nagedacht te hebben wist ik het: hier heb ik een ansicht van! Nu heb ik die opgezocht en hem gefotografeerd , evenals de achterzijde, voor jou. Wat een coincidentie: deze kaart heb ik misschien al 20 jaar in mijn kaartendoos zitten! Leuk hè? Dat wilde ik je ven vertellen. Hartelijke groeten van Charlie.

Het ging om deze mural en hieronder zie je de foto van de ansichtkaart die Charlie stuurde:

Wat een prachtfoto hè en ik krijg de indruk dat die foto tamelijk bekend is geworden. En de fotograaf ook, of misschien was die al bekend

Ja en dan is het natuurlijk een kwestie van even googelen, want ik werd nieuwsgierig naar de fotograaf en naar die Italiaanse familie. 

De fotograaf is een Amerikaan, Paul Strand (1890-1976) en hij was in Italië met een vriend die uit Luzzara afkomstig was, om een boek te maken. De foto is gearrangeerd en gemaakt in 1953. 

De familie heet Lusetti. 

Moeder Anna Spaggiari Lusetti trouwde op haar achttiende en  kreeg vijftien kinderen. Vier stierven jong. Anna's man, de vader van de kinderen,  stierf in 1933, gemarteld en geslagen door de fascisten. 

Op een na vochten alle zonen in de oorlog. 

De familie was arm. Er werd in die tijd weinig verdiend met  landwerk. 

Dat is kort samengevat wat ik te weten kwam. De foto is iconisch en opgenomen in de collectie van verschillende musea. 

En Paul Strand, de fotograaf? Ik zag al googelend nog meer werk van hem. Ik kende zijn naam niet. Déze foto kwam me wél heel bekend voor trouwens

Paul Strand: Wall Street, New York City, 1915

Sylvia Witteman

De bibliotheek beschrijft dit boek als volgt: 'Bundel met persoonlijke columns over klein en groot leed en over plezier'. 

En dat klopt als een bus. 

Wat voor mij het belangrijkste is, is dat dit boek heel erg grappig is. Ik las een groot deel in de bus op weg naar Amsterdam en heb echt keihard zitten lachen. Huilen van het lachen bijna. Mijn man zat zich daarover naast mij te amuseren en als ik dan wilde vertellen waarom ik zo moest lachen kon ik dat niet eens. Ben er zowat in gestikt. 

Natuurlijk is het niet zo dat alle columns even grappig zijn. Het zijn er tweeënnegentig. Dat kan niemand denk ik. Maar ik kan me van de laatste tijd niet echt een boek herinneren waar ik hardop om moest lachen, dus dat is pure winst. Bovendien zette Witteman me soms aan het denken. 

Sylvia Witteman ken ik al heel lang. Niet persoonlijk hoor, maar vanuit de Volkskrant. Vroeger schreef ze over koken. Dat interesseerde me niet. Daarna hebben wij heel lang de Volkskrant niet gelezen, dus ik heb een hoop van de lol gemist. 

Gelukkig zijn veel van haar columns gebundeld en kan ik nog  inhalen. 

Dit boek is uit 2021. Wat o.a. inhoudt dat het regelmatig over Corona gaat. 

Een greep uit de onderwerpen: Een moeder met een gebroken heup ('Heup doet leven', heet hun appgroep), mondkapjes (de school van haar kinderen laat de mondkapjes bedrukken met het wapen, maar ja die kinderen gaan tongzoenen en blowen dus dat schiet niet op),  Peuterliedjes met negatieve stereotypen  (Schiet hem dood in zijn poot), .................

Enfin ik kan wel bezig blijven, maar dat is vrij zinloos lijkt me. Je vindt het leuk... of niet. Kijk maar!

Schapen

 

In het Haagse Kunstmuseum is ook een zaal waar allerlei schilderijen hangen met schapen, lammetjes, schaapskooien. 

Wat je hier op mijn foto's ziet: drie schilderijen van Mauve en eentje, die schaapskooi, van Matthijs Maris. 

(Het schilderij linksonder heet trouwens  'Larens vrouwtje met lam'. Vrouwtje,  tssss. Maar dit terzijde).

Ik wilde al doorlopen, want hoewel ik een Schapekop ben, ben  ik niet speciaal op schapen gesteld.  Maar toen begreep ik dat ze niet voor niets daar bij elkaar zijn gehangen. 

In de vitrine in dezelfde zaal lag namelijk een dik vest. Heel mooi gebreid door Christien Meindertsma. 

Die Meindertsma heeft een label, Flocks. En elke trui die ze breit is afkomstig van de wol van één schaap. Daar hoort een paspoort bij waarop te lezen valt dat de wol voor dit vest afkomstig is van schaap B87014 uit Shropshire, Engeland. 

En dan legt ze ook nog de kudde vast. Voor en na het scheren. Dat is dan weer een soort van kunstproject in samenwerking met een fotograaf, Roel van Toer. 

En zo werd die zaal toch nog leuk om te zien. 

Die Meindertsma probeert in haar werk de herkomst van dagelijkse produkten duidelijk te maken. Dat vind ik nuttig. Onze kleinkinderen kunnen niet breien, maar weten wel wat het is. Maar ik heb vaak kinderen in de klas gehad die echt geen idee hadden. 

In een andere zaal zag ik nog dit schilderij: Breistertje op balkon, Montmartre, 1869. Van Jacob Maris. En ik dacht dat ze dat er bij hadden moeten hangen.

De mooiste en de oudste

 Even terug naar Diamante, Italia.

Daar waar mijn man staat te mijmeren, daar was ook een klein... ja wat eigenlijk. Ik denk een gedenkteken. Maar zeker weten doe ik het niet. 

Je ziet dat er een kleine mural op was aangebracht. En eigenlijk vond ik die de allermooiste die ik gedurende de vakantie heb gezien. 

En ik kan je verzekeren dat ik er heel veel heb gezien. Overal in de kleinste dorpjes. Déze zag ik in het mural-walhalla van Diamante dus. Heel klein, je zou het makkelijk gemist kunnen hebben. En aan de achterkant.  Ja, waarom raakt iets je soms hè. 

En dan nu de oudste en die vond ik ook echt prachtig. Gemaakt in 1981 en geen spoortje van bekladden. 

Niks, helemaal niks.

De twee foto's hierboven zijn gemaakt door mijn man. Ik had ze ook natuurlijk, maar zijn foto's zijn beter. Ik had dan wel weer dit, ook op die mooie oude muur:

Dat bord hoort erbij zoals je op de eerste Frits-foto ziet.  Leuk is om te bedenken wat er zou kunnen staan. Ik dacht bijvoorbeeld aan iets over een moeder met zoons. Die weggaan

Maar natuurlijk heb ik er een vertaal-iets op losgelaten. Dat maakt nog niet alles duidelijk, hihi. Dit is wat ik kreeg: 

Moeder ik ga terug, het jouwe.... (onleesbaar)

Slechts aan een kant als een zware dans, je glimlach naar het water

Van hen die terugkeren naar een liefdevol thuis

Het serene oog van het gevoelsdeel 

Dankbaar voor weer een seizoen

Niet verdisconteerd. 

Oké, vertaler... Mille grazie! 

Linking to Sami's Colourful World

What if women ruled the world

 Die Hoftrammm vertrekt om 19. 00 uur. Ja en dan is het in ons geval niet zo dat we pas om 18.30 aankomen in Den Haag. Daar waren we natuurlijk al de hele dag. 

We namen eerst de tram naar het Kunstmuseum. 

Daarna wandelden en winkelden we uitgebreid in de Fred. (Frederik Hendriklaan). 

Toen hadden we nog tijd genoeg voor het Mauritshuis en daarna wandelden we nog lekker rond in dát deel van de stad. 

We hadden die dag 14,6 km gelopen zag ik bij thuiskomst. Maar dit terzijde. 

In het Kunstmuseum is altijd veel te zien. Er is natuurlijk een vaste collectie en ik hou er nog al van om dingen in de herhaling te zien. Dus dat komt mooi uit. Bovendien,  er is ook altijd wel een nieuwe tentoonstelling. Voor óns nieuw, want zo vaak gaan we nou ook weer niet. Deze keer was dat 'True Colors'. 

Om heel eerlijk te zijn, vond ik het een beetje rommelig. Een beetje van alles door elkaar. 

Maar... er was ook een Vrouwenzaal. 

Vrouwen in de kunst. Het heeft heel lang geduurd voor dát er een beetje uitkwam. Zowel afgebeeld als wat betreft de kunstenaressen. Vrouwen hebben altijd meer hun best moeten doen. En vaak was van gelijke kansen geen sprake. 

Maar nu is het anders, het is zelfs 'hot' geloof ik. Enfin, mooi werk in die vrouwenzaal. 

Ik zag, voor het eerst in het echt,  werk van Hans Op de Beeck en vond het prachtig. Tatiana (Butterfly), 2017

Ik denk dat de meesten van jullie,  bloglezers,  zich wel eens hebben afgevraagd hoe het zou zijn als vrouwen echt aan de macht zouden zijn. Ik was bijvoorbeeld oprecht verheugd toen Biden zo'n interessante vice-president koos. Kamala Harris. Vrouw en gekleurd. Veel heb ik echter sindsdien niet van haar gehoord. 

Ja Poetin schijnt nu een vrouwelijk familielid naar voren te schuiven. Maar dat zegt ook helemaal niks, ze zal wel gehersenspoeld zijn. En toch....

Yael Bartana: What If Women Ruled The World, 2016

Hoftrammm

We hadden een superleuk en heel erg lekker uitstapje cadeau gekregen van onze kinderen in Den Haag. Al een paar jaar geleden. Ik weet niet eens meer waarom. Ik ga er dus maar gewoon vanuit dat ze ons heel erg lief vinden. 

Hoe dan ook, heel raar, maar het kwam er maar steeds niet van. 

Als we op de site keken was het altijd vol. Of het was winter en koud en het leek ons leuker met licht en warmte. Kort geleden belden we maar eens en toen bleek dat ze altijd plekken hebben voor mensen met een cadeaubon en toen was het snel geregeld. 

We gingen met de Hoftrammm rondrijden in Den Haag en onderweg dineren. En als ik zeg dineren, dan bedoel ik ook echt dineren. Niet zomaar een eenvoudig hapje. Het was echt de HoftraMMMMM

Mensen, mensen, wat was dat leuk. Wat een ontvangst en wat een verwennerij. Je jas wordt aangenomen, je wordt naar je tafel begeleid. Echte servetten en alles wat je harte begeert. 

Je zou misschien denken dat het een beetje schommelt in zo'n tram. Nou, echt niet. Die glazen wiebelden niet eens een heel klein beetje. Aan een kant van de tram heb je vierpersoonstafels en aan de andere kant tweepersoons. Wij hadden een vierpersoons en er was naast elkaar gedekt. Maar we zijn toch tegenover elkaar gaan zitten. 

Het menu is samengesteld door Pierre Wind. Ik had die naam wel eens gehoord, hij is een bekende tv-kok. En het was heerlijk. En mooi ook.

Ja en tussendoor rijd je dus door Voorburg, Den Haag en Scheveningen en terug via een andere route. In totaal ben je ruim tweeëneenhalf uur onderweg. En je ziet van alles. 

Sinds de komst van onze kleinzoons zijn wij best vaak in Den Haag geweest en we vinden de stad heel erg leuk en dus ook herkenbaar. 

Foto's maken vanuit een rijdende tram en na verschillende glazen wijn, valt nog niet echt mee zoals je ziet. Het was goed dat we met de trein waren gekomen en dus ook met de trein terug konden. 

We waren natuurlijk de hele dag in Den Haag, gebruikmakend van een vrije reisdag. De rit begon om zeven uur.  Maar dit was wel echt het hoogtpunt, dus daarom startte ik er mee. 

Het cadeau was echt te gek, maar wat hebben we ervan genoten. Dank! 

Rembrandt in het WFM

 

Dit is wel heel bijzonder: 

Ons museum,  het Westfries Museum, gaat weer open voor een paar maanden. Voor vier maanden. 

A.s zaterdag. En ik ben meteen die dag al aan de beurt om een dienst te doen. Zo heet dat: een dienst doen. Ik heb er hartstikke zin in.

 

Alleen al de plek. Het museum is verder helemaal leeg vanwege de verbouwing (die pas later dan gepland zal beginnen). 

En in dat lege museum, in dat prachtige oude gebouw, dan die tentoonstelling. 

Heel veel etsen van Rembrandt. 

Hij maakte er heel  veel in zijn leven. Driehonderdvijftien. En daarvan zullen er 200 te zien zijn. Allemaal uit de collectie van Rembrandt-verzamelaar, Jaap Mulders. 

Als je alleen al naar deze hierboven kijkt,  naar de ets die de flyer siert... Dat is toch fantastisch!

En dat hangt dan nu zomaar, in het echt,  in het WFM. 

Ook deze ets zal er hangen: De Barmhartige Samaritaan (1633).  Een mooi verhaal hoor,  daar niet van, maar kijk nou toch eens naar dat poepende hondje. 

Ja, ik verheug me. En ik kom er vast nog op terug. Maar je kunt ook al vast even hier kijken natuurlijk:

Museum dicht, Stad open - Westfries Museum

The Straight Story

 

De Vrienden van Cinema Oostereiland, ons filmhuis, krijgen af en toe een cadeautje in de vorm van een film. 

Op zaterdagmorgen. 

En deze keer was dat The Straight Story. Een film van David Lynch. Een film uit 1999 die ik toen niet heb gezien. 

(In die jaren zag ik denk ik geen enkele film. Te druk als ik was met mijn ouders, mijn baan, onze kinderen en van alles en nog wat). 

De film is onlangs opgeknapt  en wordt nu,  na vijfentwintig jaar,  weer vertoond. Re-Release heet dat. 

Ik kan je verzekeren: een cadeautje was het zeker. Zonder enige twijfel. Wat een prachtfilm. 

In het begin dacht ik even dat het wel heel erg traag ging allemaal. Ik vind al gauw iets te traag trouwens.  Maar ik kwam er al snel achter dat dat langzame precies past bij het verhaal. En al heel snel was ik mijn ongeduld kwijt en genoot van een prachtig verhaal, gebaseerd op echte gebeurtenissen.

Het verhaal: 

Alvin Straight is drieënzeventig. Op een dag hoort hij dat zijn broer Lyle ernstig ziek is. De twee hebben al jaren geen contact meer,  na een ruzie. 

Alvin, die samenwoont met zijn dochter, besluit,  ondanks zijn eigen gezondheidsproblemen, een eind te gaan maken aan de ruzie en zijn broer op te zoeken. Hij heeft geen rijbewijs vanwege oogproblemen, maar hij gaat toch. Van Iowa, naar in Wisconsin,  een reis van zo'n 500 kilometer. En wel op... een grasmaaier. Met een aanhangwagentje erachter aan. 

Onderweg gebeurt er natuurlijk veel. Bijna onoverkomelijke moeilijkheden, mensen die hij ontmoet en op wie hij invloed heeft en ook andersom. Hij krijgt soms hulp aangeboden, maar weigert die omdat hij vindt dat het zijn missie is.  

En de hele tijd vraag je je af of hij het gaat halen. Of hij zijn broer gaat terugzien en  ontmoeten. Of die broer nog in leven is. 

Daar vertel ik hier natuurlijk helemaal niets over. 

Wel nog dat de hoofdrolspeler,  Richard Farnsworth, een nominatie kreeg voor een Oscar. Wat mij betreft had hij die best mogen krijgen. 

De film zal niet overal te zien zijn, maar als dat bij jou wel het geval is... ik vind het een aanrader. 

Franoise Hardy

 

Oh wat  vond ik haar mooi. 

En oh wat wilde ik graag zijn zoals zij. Er uitzien zoals zij. Zingen zoals zij en met die gitaar erbij. 

Ik was geen ongelukkige puber hoor, integendeel. 

Maar toen ik de teksten van haar liedjes eenmaal  kon vertalen, vond ik mezelf bij vlagen ineens ook wat ongelukkig. Mét peur du lendemain.

Dat vertalen deden we gewoon op school. Bij Frans. En ik denk dat mijn Franse leraar haar ook wel erg prachtig vond. 

De teksten van een aantal liedjes ken ik nog steeds uit mijn hoofd. 

De grammofoonplaatjes heb ik nog. Nog net niet stuk gedraaid, toen. 

Hoe dan ook, deze week overleed ze, op tachtigjarige leeftijd. Ze was dus nog wel een stukje ouder dan ik. 

Terwijl ik toen dacht dat ze van mijn leeftijd was. Zo voelde het ook. 

Ze deed geloof ik ook een keer mee aan het Songfestival, toen daar nog mooie liedjes werden gezongen. Ze won niet en dat vond ik toen heel stom. 

Ze is deze week uitgebreid in de media geweest. En ja, er gaan zoveel sterren en acteurs dood. Daar laat ik bijna nooit iets van zien. Maar voor haar maak ik een uitzondering. Gewoon, voor mezelf. 

En nou nog even die cedille zoeken. Want dat was er niet bij op school. ç

çççç (yeah, dank Petra)

Ferrara-aflevering gezichtjes

 Het is wonderbaarlijk zo vaak als  Ferrara gezichtjes ziet. Deze keer stuurde ze er maar liefst vijf.. 

Eerst maar eens een kraan, bij van der Valk

Dan een champignon.  'Met kleine oogjes', aldus Ferrara

Het kacheltje in de caravan. Tijdens een kampeerweek in april hadden ze dat bij  de familie Ferrara hard nodig

Toen Ferrara een nieuwe bril ging halen zag ze dit meetinstument

En het rode gezichtje tenslotte zit op het deksel van een schaaltje dat in de magnetron wordt gebruikt.

Dankjewel, Ferrara. En blijf speuren en inzenden. Dat laatste geldt natuurlijk voor iedereen. bettievdgriend@hotmail.com

Diamante

 Ik had me heel erg verheugd op een bezoek aan Diamante. Een fraai stadje in Italia en bekend om de vele muurschilderingen, murales. 

Het barst er werkelijk van de muurschilderingen. En bijna allemaal mooi, of interessant of heel erg passend in de omgeving. Het maken van muurschilderingen  begon hier in 1981 en sindsdien is het steeds doorgegaan. 

De oudste laat ik volgende week zien. 

Vandaag om te beginnen twee verschillende, allebei geïnspireerd op de naam van de stad: Diamante.

En de tweede: 

Best leuk toch? Maar het wordt nog leuker. Want deze vogel met een diamant in de snavel maakt deel uit van een groter geheel: 

En als je dan door dat poortje kijkt of loopt zie je volgende murals al weer opdoemen. En bovendien een Droste-effect. 

Ha, een Italiaans Droste-effect.

Oh man, ik zou zo terug willen. Zonder gebonden te zijn aan dat ' om twaalf uur terug bij de bus'. 

Linking to Sami's Colourful World.