Sylvia Witteman

De bibliotheek beschrijft dit boek als volgt: 'Bundel met persoonlijke columns over klein en groot leed en over plezier'. 

En dat klopt als een bus. 

Wat voor mij het belangrijkste is, is dat dit boek heel erg grappig is. Ik las een groot deel in de bus op weg naar Amsterdam en heb echt keihard zitten lachen. Huilen van het lachen bijna. Mijn man zat zich daarover naast mij te amuseren en als ik dan wilde vertellen waarom ik zo moest lachen kon ik dat niet eens. Ben er zowat in gestikt. 

Natuurlijk is het niet zo dat alle columns even grappig zijn. Het zijn er tweeënnegentig. Dat kan niemand denk ik. Maar ik kan me van de laatste tijd niet echt een boek herinneren waar ik hardop om moest lachen, dus dat is pure winst. Bovendien zette Witteman me soms aan het denken. 

Sylvia Witteman ken ik al heel lang. Niet persoonlijk hoor, maar vanuit de Volkskrant. Vroeger schreef ze over koken. Dat interesseerde me niet. Daarna hebben wij heel lang de Volkskrant niet gelezen, dus ik heb een hoop van de lol gemist. 

Gelukkig zijn veel van haar columns gebundeld en kan ik nog  inhalen. 

Dit boek is uit 2021. Wat o.a. inhoudt dat het regelmatig over Corona gaat. 

Een greep uit de onderwerpen: Een moeder met een gebroken heup ('Heup doet leven', heet hun appgroep), mondkapjes (de school van haar kinderen laat de mondkapjes bedrukken met het wapen, maar ja die kinderen gaan tongzoenen en blowen dus dat schiet niet op),  Peuterliedjes met negatieve stereotypen  (Schiet hem dood in zijn poot), .................

Enfin ik kan wel bezig blijven, maar dat is vrij zinloos lijkt me. Je vindt het leuk... of niet. Kijk maar!