Schapen

 

In het Haagse Kunstmuseum is ook een zaal en daar hangen allerlei schilderijen met schapen, lammetjes, schaapskooien. 

Wat je hier op mijn foto's ziet: drie schilderijen van Mauve en eentje, die schaapskooi, van Matthijs Maris. 

(Het schilderij linksonder heet trouwens  'Larens vrouwtje met lam'. Vrouwtje,  tssss. Maar dit terzijde).

Ik wilde al doorlopen, want hoewel ik een Schapekop ben, ben  ik niet speciaal op schapen gesteld.  Maar toen begreep ik dat ze niet voor niets daar bij elkaar zijn gehangen. 

In de vitrine in dezelfde zaal lag namelijk een dik vest. Heel mooi gebreid door Christien Meindertsma. 

Die Meindertsma heeft een label, Flocks. En elke trui die ze breit is afkomstig van de wol van één schaap. Daar hoort een paspoort bij waarop te lezen valt dat de wol voor dit vest afkomstig is van schaap B87014 uit Shropshire, Engeland. 

En dan legt ze ook nog de kudde vast. Voor en na het scheren. Dat is dan weer een soort van kunstproject in samenwerking met een fotograaf, Roel van Toer. 

En zo werd die zaal toch nog leuk om te zien. 

Die Meindertsma probeert in haar werk de herkomst van dagelijkse produkten duidelijk te maken. Dat vind ik nuttig. Onze kleinkinderen kunnen niet breien, maar weten wel wat het is. Maar ik heb vaak kinderen in de klas gehad die echt geen idee hadden. 

In een andere zaal zag ik nog dit schilderij: Breistertje op balkon, Montmartre, 1869. Van Jacob Maris. En ik dacht dat ze dat er bij hadden moeten hangen.

De mooiste en de oudste

 Even terug naar Diamante, Italia.

Daar waar mijn man staat te mijmeren, daar was ook een klein... ja wat eigenlijk. Ik denk een gedenkteken. Maar zeker weten doe ik het niet. 

Je ziet dat er een kleine mural op was aangebracht. En eigenlijk vond ik die de allermooiste die ik gedurende de vakantie heb gezien. 

En ik kan je verzekeren dat ik er heel veel heb gezien. Overal in de kleinste dorpjes. Déze zag ik in het mural-walhalla van Diamante dus. Heel klein, je zou het makkelijk gemist kunnen hebben. En aan de achterkant.  Ja, waarom raakt iets je soms hè. 

En dan nu de oudste en die vond ik ook echt prachtig. Gemaakt in 1981 en geen spoortje van bekladden. 

Niks, helemaal niks.

De twee foto's hierboven zijn gemaakt door mijn man. Ik had ze ook natuurlijk, maar zijn foto's zijn beter. Ik had dan wel weer dit, ook op die mooie oude muur:

Dat bord hoort erbij zoals je op de eerste Frits-foto ziet.  Leuk is om te bedenken wat er zou kunnen staan. Ik dacht bijvoorbeeld aan iets over een moeder met zoons. Die weggaan

Maar natuurlijk heb ik er een vertaal-iets op losgelaten. Dat maakt nog niet alles duidelijk, hihi. Dit is wat ik kreeg: 

Moeder ik ga terug, het jouwe.... (onleesbaar)

Slechts aan een kant als een zware dans, je glimlach naar het water

Van hen die terugkeren naar een liefdevol thuis

Het serene oog van het gevoelsdeel 

Dankbaar voor weer een seizoen

Niet verdisconteerd. 

Oké, vertaler... Mille grazie! 

Linking to Sami's Colourful World

What if women ruled the world

 Die Hoftrammm vertrekt om 19. 00 uur. Ja en dan is het in ons geval niet zo dat we pas om 18.30 aankomen in Den Haag. Daar waren we natuurlijk al de hele dag. 

We namen eerst de tram naar het Kunstmuseum. 

Daarna wandelden en winkelden we uitgebreid in de Fred. (Frederik Hendriklaan). 

Toen hadden we nog tijd genoeg voor het Mauritshuis en daarna wandelden we nog lekker rond in dát deel van de stad. 

We hadden die dag 14,6 km gelopen zag ik bij thuiskomst. Maar dit terzijde. 

In het Kunstmuseum is altijd veel te zien. Er is natuurlijk een vaste collectie en ik hou er nog al van om dingen in de herhaling te zien. Dus dat komt mooi uit. Bovendien,  er is ook altijd wel een nieuwe tentoonstelling. Voor óns nieuw, want zo vaak gaan we nou ook weer niet. Deze keer was dat 'True Colors'. 

Om heel eerlijk te zijn, vond ik het een beetje rommelig. Een beetje van alles door elkaar. 

Maar... er was ook een Vrouwenzaal. 

Vrouwen in de kunst. Het heeft heel lang geduurd voor dát er een beetje uitkwam. Zowel afgebeeld als wat betreft de kunstenaressen. Vrouwen hebben altijd meer hun best moeten doen. En vaak was van gelijke kansen geen sprake. 

Maar nu is het anders, het is zelfs 'hot' geloof ik. Enfin, mooi werk in die vrouwenzaal. 

Ik zag, voor het eerst in het echt,  werk van Hans Op de Beeck en vond het prachtig. Tatiana (Butterfly), 2017

Ik denk dat de meesten van jullie,  bloglezers,  zich wel eens hebben afgevraagd hoe het zou zijn als vrouwen echt aan de macht zouden zijn. Ik was bijvoorbeeld oprecht verheugd toen Biden zo'n interessante vice-president koos. Kamala Harris. Vrouw en gekleurd. Veel heb ik echter sindsdien niet van haar gehoord. 

Ja Poetin schijnt nu een vrouwelijk familielid naar voren te schuiven. Maar dat zegt ook helemaal niks, ze zal wel gehersenspoeld zijn. En toch....

Yael Bartana: What If Women Ruled The World, 2016

Hoftrammm

We hadden een superleuk en heel erg lekker uitstapje cadeau gekregen van onze kinderen in Den Haag. Al een paar jaar geleden. Ik weet niet eens meer waarom. Ik ga er dus maar gewoon vanuit dat ze ons heel erg lief vinden. 

Hoe dan ook, heel raar, maar het kwam er maar steeds niet van. 

Als we op de site keken was het altijd vol. Of het was winter en koud en het leek ons leuker met licht en warmte. Kort geleden belden we maar eens en toen bleek dat ze altijd plekken hebben voor mensen met een cadeaubon en toen was het snel geregeld. 

We gingen met de Hoftrammm rondrijden in Den Haag en onderweg dineren. En als ik zeg dineren, dan bedoel ik ook echt dineren. Niet zomaar een eenvoudig hapje. Het was echt de HoftraMMMMM

Mensen, mensen, wat was dat leuk. Wat een ontvangst en wat een verwennerij. Je jas wordt aangenomen, je wordt naar je tafel begeleid. Echte servetten en alles wat je harte begeert. 

Je zou misschien denken dat het een beetje schommelt in zo'n tram. Nou, echt niet. Die glazen wiebelden niet eens een heel klein beetje. Aan een kant van de tram heb je vierpersoonstafels en aan de andere kant tweepersoons. Wij hadden een vierpersoons en er was naast elkaar gedekt. Maar we zijn toch tegenover elkaar gaan zitten. 

Het menu is samengesteld door Pierre Wind. Ik had die naam wel eens gehoord, hij is een bekende tv-kok. En het was heerlijk. En mooi ook.

Ja en tussendoor rijd je dus door Voorburg, Den Haag en Scheveningen en terug via een andere route. In totaal ben je ruim tweeëneenhalf uur onderweg. En je ziet van alles. 

Sinds de komst van onze kleinzoons zijn wij best vaak in Den Haag geweest en we vinden de stad heel erg leuk en dus ook herkenbaar. 

Foto's maken vanuit een rijdende tram en na verschillende glazen wijn, valt nog niet echt mee zoals je ziet. Het was goed dat we met de trein waren gekomen en dus ook met de trein terug konden. 

We waren natuurlijk de hele dag in Den Haag, gebruikmakend van een vrije reisdag. De rit begon om zeven uur.  Maar dit was wel echt het hoogtpunt, dus daarom startte ik er mee. 

Het cadeau was echt te gek, maar wat hebben we ervan genoten. Dank! 

Rembrandt in het WFM

 

Dit is wel heel bijzonder: 

Ons museum,  het Westfries Museum, gaat weer open voor een paar maanden. Voor vier maanden. 

A.s zaterdag. En ik ben meteen die dag al aan de beurt om een dienst te doen. Zo heet dat: een dienst doen. Ik heb er hartstikke zin in.

 

Alleen al de plek. Het museum is verder helemaal leeg vanwege de verbouwing (die pas later dan gepland zal beginnen). 

En in dat lege museum, in dat prachtige oude gebouw, dan die tentoonstelling. 

Heel veel etsen van Rembrandt. 

Hij maakte er heel  veel in zijn leven. Driehonderdvijftien. En daarvan zullen er 200 te zien zijn. Allemaal uit de collectie van Rembrandt-verzamelaar, Jaap Mulders. 

Als je alleen al naar deze hierboven kijkt,  naar de ets die de flyer siert... Dat is toch fantastisch!

En dat hangt dan nu zomaar, in het echt,  in het WFM. 

Ook deze ets zal er hangen: De Barmhartige Samaritaan (1633).  Een mooi verhaal hoor,  daar niet van, maar kijk nou toch eens naar dat poepende hondje. 

Ja, ik verheug me. En ik kom er vast nog op terug. Maar je kunt ook al vast even hier kijken natuurlijk:

Museum dicht, Stad open - Westfries Museum

The Straight Story

 

De Vrienden van Cinema Oostereiland, ons filmhuis, krijgen af en toe een cadeautje in de vorm van een film. 

Op zaterdagmorgen. 

En deze keer was dat The Straight Story. Een film van David Lynch. Een film uit 1999 die ik toen niet heb gezien. 

(In die jaren zag ik denk ik geen enkele film. Te druk als ik was met mijn ouders, mijn baan, onze kinderen en van alles en nog wat). 

De film is onlangs opgeknapt  en wordt nu,  na vijfentwintig jaar,  weer vertoond. Re-Release heet dat. 

Ik kan je verzekeren: een cadeautje was het zeker. Zonder enige twijfel. Wat een prachtfilm. 

In het begin dacht ik even dat het wel heel erg traag ging allemaal. Ik vind al gauw iets te traag trouwens.  Maar ik kwam er al snel achter dat dat langzame precies past bij het verhaal. En al heel snel was ik mijn ongeduld kwijt en genoot van een prachtig verhaal, gebaseerd op echte gebeurtenissen.

Het verhaal: 

Alvin Straight is drieënzeventig. Op een dag hoort hij dat zijn broer Lyle ernstig ziek is. De twee hebben al jaren geen contact meer,  na een ruzie. 

Alvin, die samenwoont met zijn dochter, besluit,  ondanks zijn eigen gezondheidsproblemen, een eind te gaan maken aan de ruzie en zijn broer op te zoeken. Hij heeft geen rijbewijs vanwege oogproblemen, maar hij gaat toch. Van Iowa, naar in Wisconsin,  een reis van zo'n 500 kilometer. En wel op... een grasmaaier. Met een aanhangwagentje erachter aan. 

Onderweg gebeurt er natuurlijk veel. Bijna onoverkomelijke moeilijkheden, mensen die hij ontmoet en op wie hij invloed heeft en ook andersom. Hij krijgt soms hulp aangeboden, maar weigert die omdat hij vindt dat het zijn missie is.  

En de hele tijd vraag je je af of hij het gaat halen. Of hij zijn broer gaat terugzien en  ontmoeten. Of die broer nog in leven is. 

Daar vertel ik hier natuurlijk helemaal niets over. 

Wel nog dat de hoofdrolspeler,  Richard Farnsworth, een nominatie kreeg voor een Oscar. Wat mij betreft had hij die best mogen krijgen. 

De film zal niet overal te zien zijn, maar als dat bij jou wel het geval is... ik vind het een aanrader. 

Franoise Hardy

 

Oh wat  vond ik haar mooi. 

En oh wat wilde ik graag zijn zoals zij. Er uitzien zoals zij. Zingen zoals zij en met die gitaar erbij. 

Ik was geen ongelukkige puber hoor, integendeel. 

Maar toen ik de teksten van haar liedjes eenmaal  kon vertalen, vond ik mezelf bij vlagen ineens ook wat ongelukkig. Mét peur du lendemain.

Dat vertalen deden we gewoon op school. Bij Frans. En ik denk dat mijn Franse leraar haar ook wel erg prachtig vond. 

De teksten van een aantal liedjes ken ik nog steeds uit mijn hoofd. 

De grammofoonplaatjes heb ik nog. Nog net niet stuk gedraaid, toen. 

Hoe dan ook, deze week overleed ze, op tachtigjarige leeftijd. Ze was dus nog wel een stukje ouder dan ik. 

Terwijl ik toen dacht dat ze van mijn leeftijd was. Zo voelde het ook. 

Ze deed geloof ik ook een keer mee aan het Songfestival, toen daar nog mooie liedjes werden gezongen. Ze won niet en dat vond ik toen heel stom. 

Ze is deze week uitgebreid in de media geweest. En ja, er gaan zoveel sterren en acteurs dood. Daar laat ik bijna nooit iets van zien. Maar voor haar maak ik een uitzondering. Gewoon, voor mezelf. 

En nou nog even die cedille zoeken. Want dat was er niet bij op school. ç

çççç (yeah, dank Petra)

Ferrara-aflevering gezichtjes

 Het is wonderbaarlijk zo vaak als  Ferrara gezichtjes ziet. Deze keer stuurde ze er maar liefst vijf.. 

Eerst maar eens een kraan, bij van der Valk

Dan een champignon.  'Met kleine oogjes', aldus Ferrara

Het kacheltje in de caravan. Tijdens een kampeerweek in april hadden ze dat bij  de familie Ferrara hard nodig

Toen Ferrara een nieuwe bril ging halen zag ze dit meetinstument

En het rode gezichtje tenslotte zit op het deksel van een schaaltje dat in de magnetron wordt gebruikt.

Dankjewel, Ferrara. En blijf speuren en inzenden. Dat laatste geldt natuurlijk voor iedereen. bettievdgriend@hotmail.com

Diamante

 Ik had me heel erg verheugd op een bezoek aan Diamante. Een fraai stadje in Italia en bekend om de vele muurschilderingen, murales. 

Het barst er werkelijk van de muurschilderingen. En bijna allemaal mooi, of interessant of heel erg passend in de omgeving. Het maken van muurschilderingen  begon hier in 1981 en sindsdien is het steeds doorgegaan. 

De oudste laat ik volgende week zien. 

Vandaag om te beginnen twee verschillende, allebei geïnspireerd op de naam van de stad: Diamante.

En de tweede: 

Best leuk toch? Maar het wordt nog leuker. Want deze vogel met een diamant in de snavel maakt deel uit van een groter geheel: 

En als je dan door dat poortje kijkt of loopt zie je volgende murals al weer opdoemen. En bovendien een Droste-effect. 

Ha, een Italiaans Droste-effect.

Oh man, ik zou zo terug willen. Zonder gebonden te zijn aan dat ' om twaalf uur terug bij de bus'. 

Linking to Sami's Colourful World. 

Kleurig

 

Sicilië betekende voor mij o.a. heel veel keramiek en heel veel  kleur. We hadden prachtig weer, dat scheelt natuurlijk, maar ook in de regen zouden al die kleuren zijn opgevallen,  denk ik.

Ik vond het lastig om een herinnering mee te nemen. Ik hou van kleur en heb menigmaal met iets in mijn handen gestaan.

Maar de  wijsheid van mensen uit Culemborg die we op een eerdere vakantie ontmoetten en die ons vertelden dat ze zich altijd afvroegen: 'Hoe zal het in Culemborg staan?',  houdt ons sindsdien behoorlijk tegen. 

Toch kochten we wat. Namelijk twee bloempotten. Plastic ook nog, maar zo leuk!!! 

Wat werden we uitgelachen toen we weer de bus in stapten met die bloempotten in onze handen. 

Maar we wisten zeker dat ze leuk zouden staan in onze tuin. En we hadden gelijk! Kijk zelf maar!

Op straat

 Het viel me op dat mensen overal tijd nemen om een praatje te maken. En dat alles vaak zonder telefoon.

Natuurlijk heeft dat met de temperatuur te maken. Zo koud als het hier bij ons is de laatste dagen, ja,  dan blijf je minder makkelijk buiten staan praten. 

Maar het is niet alleen de temperatuur. De telefoons blijven vaak uit. Mensen práten met elkaar. 

En nu lijkt het of het alleen oude mensen zijn. Wel meer ouderen, die hebben natuurlijk meer tijd. Maar toch ook  wel veel jongeren hoor.

Trouwens, over jongeren gesproken. Deze dame zagen we ook. We zaten lekker koffie te drinken en daar was ze

Een leeuwin... zomaar op straat. Met telefoon! 

Ontmoetingen

Zij sprak geen Nederlands en ik geen Italiaans. En toch hadden we met veel gebaren een gesprek. Zij was net honderd geworden. Nooit ziek en nog lang geen zin om dood te gaan. 

(Dat ik redelijk Frans spreek en versta hielp wel. Cento, malato. Ik zou best alsnog Italiaans willen leren, ik vind de taal prachtig. Misschien doe ik het wel.) 

Ze wilde best op de foto en ik gun haar van harte nog een paar jaar erbij. Deze mevrouw woonde in San Michele di Ganzaria.

Deze vrouw en haar dochter ontmoetten we in Cosenza toen we met twee mede-reizigers op onderzoek waren in deze mooie stad en foto's maakten van van alles en nog wat. 

Zij maakten ons duidelijk (in het Engels) dat dit echt niet de mooiste plekken waren en dat we daarvoor nog veel verder naar boven moesten klimmen. Ze wilden best met ons meelopen. Superaardig natuurlijk en we maakten er graag gebruik van. Zonder hun hulp hadden we een heel fraai uitzicht gemist en dat zou echt jammer zijn geweest. 

 

Over die brug die je op de foto ziet,  waren we de stad binnen gereden. Ik dacht meteen aan de Erasmusbrug in Rotterdam. Maar déze is van de Spaanse architect Calatrava. Brugontwerpen van hem zijn trouwens ook in Nederland te vinden. 

Toen we terug liepen naar beneden, hoorde deze vrouw ons praten. Ze kwam naar buiten en vroeg of we misschien een glas water wilden. 

Ze was een Duitse en zeventig. Ze vertelde dat ze nog niet zo lang geleden alleen was komen te staan en toen maar op reis was gegaan.  In haar eentje naar Italië. Naar Cosenza. 

Een leuke Italiaanse man had haar uitgenodigd voor een kopje koffie. En zelfs daar had ze aanvankelijk over getwijfeld. Want ja, een Italiaanse man...

Maar ze deed het toch en dat was het begin. Nu wonen ze samen in Cosenza. 

Een mooi romantisch verhaal vond ik. 

En ook wel inspirerend. 

Je leven is niet altijd voorbij als je ouder wordt. Misschien heb je nog wel tijd om nieuwe kansen te grijpen. 

Zo iets. 

Pas toen ik thuis de foto's bekeek zag ik wat er op het bordje naast de deur stond.  Behalve de naam Caruso een hamer en een sikkel en een  hele tekst. 

De vertaling luidt: 'van ieder naar vermogen, aan ieder naar behoeften'. 

Sinaasappelen, citroenen en cactussen

 In een buitenland is het ook altijd zo leuk dat de natuur zo anders is. 

Het was ook wel erg lang geleden dat we in een warm land waren. 

Ik kan echt heel blij worden van sinaasappelbomen of citroenen:

En dan heb ik het nog niet over de cactussen die je werkelijk overal zag op Sicilië. 

Zo mooi ook: 

Ha, maar ik bedoel natuurlijk vooral de echte, de hele echte, 

gewoon,  in een pot voor de deur:

Of levensgroot:

En soms, speciaal voor ons, een hartje!!