Een olifant in Manchester

'The Disputed Toll' zo heet het schilderij dat op deze kaart staat afgebeeld. Een kaart die ik kreeg via Postcrossing, natuurlijk. Van Remy, uit Engeland.
De schilder is Heywood Hardy en het doek hangt in Manchester en werd rond 1875 gemaakt.
Tot zover de achterkant.
Maar ja, het was mij nog niet helemaal duidelijk dus ik googelde maar eens even.

De olifant heet Maharajah en was in Edingburg gekocht, met het doel hem in een soort dierentuin te plaatsen in Manchester.
Het vervoer van de olifant zou per trein gaan. Maar Maharajah had daar geen zin in en verwoestte het hele treinstel.
Zijn begeleider besloot daarom het hele stuk (200 mijl) te gaan lopen.
Toen ze bij een tolweg aankwamen, werd er wat geruzied over het te betalen bedrag. Ja zo vaak liep daar geen olifant natuurlijk, dus dat bedrag was niet zo duidelijk vastgesteld.
Maar ook nu kreeg Maharajah  er genoeg van, haalde eens even diep adem en trok het hele tolhek er uit. Daar gingen ze weer...

Ik vond er eerst niet veel aan, aan die kaart.  Maar toen ik het verhaaltje erbij had gevonden, vond ik het toch een leuke kaart.
Leve Postcrossing!

Niet alleen via Postcrossing ontving ik een mooie kaart. Ik kreeg er ook eentje van Jolande. 
Een prachtige, roze Queen Elizabeth II. Een echte Andy Warhol, uit 1985.
Jolande kocht de kaart in de National Portrait Gallery, want ze was weer eens in London, haha.
Wij delen de liefde voor London, Jolande en ik.  Maar niet die voor de Queen.
Jolande schrijft dat als ik de kaart al heb, dat ik hem dan kan verknippen tot  atc's of zo en dat haar dat sowieso het beste lijkt wat ik met deze kaart kan doen.
Wat vreselijk hè. No Way dat ik Her Majesty verknip natuurlijk.

Maar dankjewel, Jolanda. Ze is zeer fraai!!!!

Kersenbloesem en Noor & Jet

Het Amsterdamse Bos... ik was er ooit eens geweest met een team-uitje.
Verder ken ik het eigenlijk niet. Ook doordat ik niet zo'n bosmens ben. Maar wat is het groot, zeg. Dat wist ik niet. Ik was er omdat de kersenbloesem bloeit.

Maar liefst vierhonderd kersenbomen staan er in het Bloesempark van het Amsterdamse Bos. Vierhonderd bomen en ze bloeien!!!
Het is er prachtig en toen wij er op maandagmorgen waren, was het er ook nog heel rustig. Ik las wel dat er dit jaar niet al te veel reclame is gemaakt, zodat het ook een beetje rustig blijft.

Onze dochter had ons er op attent gemaakt  Ha en zij was er ook, samen met haar man en Noor & Jet. Zo leuk. We zagen ze al van verre.

En zo konden ze meteen even voor ons poseren.

Het dametje in het geruite jasje is Noor. In het roze jasje zie je Jet!

Je snapt dat ik pas toen ze weer weg waren echt mijn volle aandacht op de kersenbloesem richtte.

Die vierhonderd  bomen zijn geschonken door  de Japan Women Club en ze hebben alle vierhonderd een naam. Tweehonderd Japanse vrouwennamen en tweehonderd Nederlandse vrouwennamen. Namen die ik helaas niet heb gezien trouwens.
Met Hanami Matsuri, ofwel het Kersenbloesemfeest, vieren Japanners de komst van de lente. Het is traditie om met familie en vrienden onder de bloeiende kersenbomen te picknicken. Bloemen - en de natuur in het algemeen - hebben in Japan een symbolische betekenis. De kersenbloesem ('Sakura') staat voor een nieuw begin, maar verwijst tegelijkertijd naar de vergankelijkheid van het leven. 
(Deze info komt van de site van het Amsterdamse Bos.)
Het was een mooie ochtend!

Oh ja en omdat we er toch waren gingen we ook nog even naar de geitenboerderij. Ook een aanrader, maar je moet wel van geiten houden, natuurlijk!

So what are Poffertjes

Kijk, een bord om toeristen (in Amsterdam)  duidelijk te maken wat poffertjes zijn.
Mij hoef je dat niet duidelijk te maken, ik weet wat poffertjes zijn en bovendien ben ik er dol op.
Er is helaas een probleem, ik ben niet goed in poffertjes bakken.
Misschien maar beter ook, anders zou ik het iedere week doen denk ik.
Ik was er al niet goed in toen de kinderen klein waren, uit frustratie heb ik de pan die ik toen had weggedaan.
Maar met Sinterklaas vroeg mijn schoonzoon een poffertjespan.
Dus die kocht deze Sint voor hem, want ik zag voor me hoe hij dan voor zijn drie dochters poffertjes zou bakken.
Een goeie kocht ik, een hele zware, niet zo een flutding.
De man in de winkel waar ik hem kocht, had me bezworen dat het met deze pan gewoon niet fout kón gaan.
Ha, dan kende hij mij nog niet.
Ik heb het geprobeerd.
Ik heb de pan geleend en ik heb het geduldig geprobeerd, echt waar.
Mijn man die soms handiger is, probeerde het ook.
Maar we moesten daarna toch echt een broodje eten, want die poffers waren gewoon weer niet te vr... Net als vroeger.
Had ik nog wel zo'n schattig kannetje gebruikt om het beslag in de holletjes te gieten, maar ook dat hielp niet.

Deze zien er nog niet eens zo slecht uit, ze waren iets te donker.
Maar ze waren niet gaar en werden dat ook niet. En het volgende baksel was weer te licht en ook niet gaar.
Ik zal nu weer moeten wachten tot het kermis is of zo. Want die pan ga ik niet meer lenen.
Of heeft iemand nog een goeie tip?

Dagje Leiden

We, Els en ik,  hadden een heerlijke dag in Leiden, vorige week vrijdag.  

Het was best nog koud, maar de zon scheen volop de hele dag en uit de wind was het echt goed toeven; dat vond dit meisje ook.
Wat we zoal deden? We wandelden en bekeken stukken van de stad. En praatten.
Bij de Pieterskerk was het echt voorjaar. Prachtig.

Het was er ook zo stil, je voelt er gewoon vroeger. Zo  mooi.

Jezus zegt volgens de bijbel tegen Petrus oftewel Pieter (die van de kerk) : Ík zal  je de sleutels geven van het Koninkrijk der Hemelen'.
Daar heeft Leiden de sleutels in het stadswapen en de naam Sleutelstad aan te danken. Sleutels die je dan ook echt overal ziet.

Als je er eenmaal op let, blijf je ze zien natuurlijk.
We begonnen de dag al meteen op een terrasje en liepen daarna verder naar de Hortus Botanicus. Ruim vierhonderd jaar oud en daarmee de oudste tuin van Nederland (en de mooiste van Leiden). Zowel buiten mooi, als binnen,  in de kassen.
Daar zag ik voor het eerst van mijn leven de Jadebloem. Heel bijzonder, ik had er nog nooit van gehoord.

Afkomstig uit de Filipijnen. De plant kan achttien meter lang worden en is zeer speciaal van kleur.
Die kas is in verdiepingen en deze plant groeide boven. Ik vond de trap een beetje eng, maar ik vergat mijn hoogtevrees meteen toen ik de Jadebloem zag.
Er was nog veel meer moois. Ik vond dit ook mooi, eigenlijk een plant in een plant:

En verder kletsten we en liepen weer verder en kletsten ook weer verder en op het volgende terras  bedachten dat dit misschien wel een jubileum voor ons was. Tien jaar vriendschap. Maar met wat gereken  kwamen we toch uit op negen jaar.
Moeten we volgend jaar dan maar eens gaan vieren, lijkt me.
Ik maakte voor de gelegenheid een selfie van ons in het zonnetje. Maar die is mislukt. Nou ja, je kan niet alles hebben...

Latijn

Een bankje met een tekst, dat vind ik leuk en het maakt me  nieuwsgierig, helemaal als het Latijn is. Natuurlijk heb ik opgezocht wat het betekent en het leek me meteen een mooi motto om deze week mee te beginnen.

Het betekent namelijk:

Ik zal óf een weg vinden, óf er een maken.

Dat is mooi toch? Misschien denk je er nog even over.

Ik zag het bankje in Leiden, waar ik samen met Els een dagje was. Het was zoals gewoonlijk een heerlijke dag, maar daarover morgen meer. Denk ik.

(O ja en voor alle duidelijkheid: deze tekst wordt toegeschreven aan Hannibal. Het was zijn antwoord toen zijn generaals hem vertelden dat het onmogelijk was om met olifanten over de Alpen te trekken. Hij deed het toch)

I like the flowers

Ik was een juf die altijd veel zong met de kinderen in de klas. Ik vond het leuk en de kinderen over het algemeen ook.
Een van de liedjes die ik,  denk ik, aan zo ongeveer iedere klas die ik had, heb geleerd, was

I like the flowers. 

Het is een heel makkelijk, leuk en vrolijk lied en... het is een canon. En canon zingen vond en vind ik heerlijk.
Een paar dagen geleden keek ik op het blog van 'de andere bruid', (misschien vertel ik dat verhaal nog wel eens) en zij had dit liedje geplaatst. Ze had me geen groter plezier kunnen doen.

Daar werd ik hartstikke vrolijk van. Ik zocht het op en het bleek dat er tig uitvoeringen op YouTube staan, zodat ik een leuk kwartiertje had met zoeken naar de leukste.
Het liedje is ook zo passend voor de prachtige lentedag die ons vandaag werd beloofd en die zo te zien ook echt prachtig is.
Als je drie keer luistert ken je het hele lied en kan je het met jezelf in canon zingen. Of met je man, vrouw, kinderen, opa, wie dan ook.
En als je nog niet in een stralend humeur was, dan ben je het daarna absoluut.
De tekst is iets anders dan de tekst die ik had (I like the fireside when the lights are low) en wij zongen doebediedoemdadiedoemdadiedoem, maar dat mag de pret niet drukken.

Hier is ie:

Earth Hour

 Beste Bettie,
Staat Earth Hour al in je agenda? Op zaterdag 25 maart vindt deze wereldwijde campagne van WNF weer plaats. Dan doen miljoenen mensen, gemeenten en bedrijven in meer dan 175 landen om 20.30 u één uur lang het licht uit om te laten zien dat zij de toekomst van de aarde belangrijk vinden.
Een uur voor de natuur
Onze leefwijze heeft grote impact op de natuur: grootschalige ontbossing en ons energieverbruik zijn van negatieve invloed op het klimaat. Klimaatverandering is één van de grootste bedreigingen van de natuur. Doordat de aarde opwarmt, worden leefgebieden van dieren aangetast. Zo smelt de Noordpool en verliezen koraalriffen hun kleur. Tijdens Earth Hour vragen we over de hele wereld op een symbolische manier aandacht hiervoor.
Doe jij ook (weer) mee?

Mijn antwoord is: ja, ik doe weer mee.
Ik maak me weinig illusies overigens.
Dat ik een uurtje in het donker ga zitten, zal de wereld niet redden. Ook nog niet als heel veel mensen dat doen in die 175 landen.
Maar op een of andere manier spreekt de gedachte me toch aan. Het is iets dat je makkelijk en met velen kunt doen. De aandacht wordt gevestigd op de gigantische klimaatproblemen.
In andere landen meer dan in Nederland heb ik het idee. Met deze actie dan hè. Toch zijn er hier ook aktiviteiten:


Kijk op www.wnf.nl/earthhour. en lees meer Lees meer over Earth Hour

Een ander verhaal

Daar is ze weer hoor, mijn Fiep-Roodkapje.
Ik had haar hier al eens laten zien. Ik wist natuurlijk best dat dit geen Roodkapje is uit het sprookje. Maar wel een Roodkapje en dus mocht ze in de verzameling.

Een tijd geleden zat ik in het blad 'Ons Amsterdam' te lezen. Een superblad, vooral voor oud-Amsterdammers,  zoals mijn man.
Ook voor mij een leuk blad om te lezen met interessante wetenswaardigheden.
Ik stuitte op een artikel waarin deze illustratie.
Ja, dan lees ik dus nog geïnteresseerder verder.
Eigenlijk is dit een reclame voor Big Ben. En dat was in de jaren vijftig een merknaam voor gummi regenjassen.Gummi, het woord alleen al. Zo ouderwetsch

In 1909 stichtte Jacques Kattenburg een fabriek in gummi-jassen in Amsterdam. De vraag was zo groot dat er al in 1911 300 mensen werkten en het bedrijf werd verplaatst naar Amsterdam Noord. Hollandia -Kattenburg, zo heette het toen.
Het bedrijf had hinder van de Eerste Wereldoorlog en later van de crisis, maar de vraag naar regenkleding was (uiteraard) groot en het bedrijf floreerde.
Ze maakten bijvoorbeeld de Falcon regenjas. Genoemd naar de Valkenweg waar het bedrijf was gevestigd.
Kijk en daar was dat zogenaamde Roodkapje van Fiep Westendorp een reclame voor. Voor die regenjas.

Deze reclame is uit de jaren vijftig, toen Big Ben de merknaam was geworden. Falcon regenkleding bestaat overigens nog steeds.

Terug naar Hollandia-Kattenburg. Het was een Joods bedrijf en dus ging het in 1940 al mis. De twee Joodse directeuren traden terug. De fabriek moest ook regenkleding voor de Wehrmacht maken en daardoor werden de Joodse werknemers en hun partners en kinderen gevrijwaard van deportatie. Helaas niet voor lang, want in 1942 werden 350 Joodse medewerkers weggevoerd. (na verraad door een ex-medewerkster).
En vanuit Westerbork vertrok in 1943 het Hollandia-Kattenburg transport.
826 mensen.
Naar Auschwitz.
De vrouwen en kinderen waren er inmiddels ook bij. Van de mannen overleefden slechts acht het.
Van de vrouwen en kinderen geen.

Jacques Kattenburg, zijn vrouw en kinderen overleefden wel. En na de oorlog, werd, onder leiding van de oudste zoon,  het bedrijf weer opgebouwd.
Maar in 1969 was het toch afgelopen.
De merknaam Falcon werd verkocht en de fabriek afgebroken.
Op die plek is nu een monument.

Dat monument ben ik gisteren even gaan bekijken. (op donderdag ben ik altijd in Noord).
Het is een driekantige zuil, met op iedere zijde een afbeelding en de namen van de slachtoffers.
Er achter is een school en die heeft het monument geadopteerd.
Het IJ-plein in Amsterdam Noord. De Valkenweg.
Mijn grootouders van moeders kant hebben op de Meeuwenlaan gewoond in Noord.
Zij zullen vast en zeker geweten hebben van de fabriek en de deportaties.

En zo zie je maar weer waar een verzameling Roodkapje-kaarten toe kan leiden. Zonder die verzameling was mijn oog er misschien nooit op gevallen.


(Alle informatie haalde ik uit het artikel in Ons Amsterdam. Dat artikel werd geschreven door Pauline Micheels)

Aan het eind van de dag

Aan het eind van de dag: een roman van Nelleke Noordervliet
Van de achterflap:

Katharina Mercedes Donker, ex-minister en auteur van twee bestsellers over politiek en de rol van de vrouw, krijgt het verzoek om mee te werken aan haar eigen biografie. Ze wil niet. Ze voert een aantal weerspannige gesprekken met haar aspirant-biografe, maar herinneringen dringen zich steeds meer aan haar op! Wat wil ze niet kwijt, wat is te persoonlijk, wat te pijnlijk?
Met de hoofdpersoon terug naar de jaren zeventig-tachtig.
Naar Suriname, naar de DDR.
Kijkend naar haar rol als dochter, vrouw, moeder, vriendin, publiek figuur. Katharina maakt zelf de rekening op.

Toen ik deze beschrijving las, nam ik het boek meteen mee. Dat zag er in mijn ogen zeer aantrekkelijk uit.
Bovendien houd ik van Nelleke Noordervliet. Ik heb niet alles van haar gelezen, maar wel veel. Ik vind het ook een leuke vrouw. Was een keer bij een lezing van haar en die was erg goed.

Maar dit boek... kweenie.
Ik heb het uitgelezen, maar vooral het laatste stuk met heel veel moeite. In het begin vond ik het nog wel boeien. Maar dat veranderde langzamerhand.
En nu zou ik moeten vertellen waarom dan. Dat is een probleem, dat kan ik niet, want ik wéét het gewoon niet. Het enige dat ik kan bedenken is dat het teveel is.
Haar jeugd in Amsterdam, met een verbitterde vader die tegen Franco vocht. Een abortus Het hele linkse milieu, haar eerste man, met wie ze een zoon krijgt. Haar studie, de Oost-Duitse journalist waar ze een relatie mee heeft.Haar dochter die haar te weinig aandacht verwijt. Haar dochter die zich dood rijdt. De vrouwenbeweging, weer nieuwe relaties....
Ja, ik denk nu ik het zo opschrijf dat dat het is: te veel! Jammer.

Vêrlanders

Wat zagen we prachtige portretten, gisteren in het Westfries Museum. (Hoorn)

In de tentoonstelling Vêrlanders, Weeskinderen van de VOC,  hangen portretten gemaakt door de fotograaf Geert Snoeijer. De vraag die hij zich stelde was: wat is er nog overgebleven uit de tijd dat de Verenigde Oost-Indische Compagnie op verschillende plaatsen in de wereld heerste en contacten had met de plaatselijke bevolking. De tijd zo'n beetje tussen 1600 en 1800.

Dat werd onderzocht en resulteerde in deze expositie, die gelijktijdig gehouden wordt in Bloemfontein (Zuid-Afrika), Geraldtown (West-Australië) en Jakarta (Indonesië). Dat zijn de gebieden waar de foto's werden gemaakt.

Zo mooi en ik kon er gewoon lopend naar toe. Het Westfries Museum is echt fantastisch, vind ik. Een groot voordeel van wonen in Hoorn.
Maar dus die portretten.

Kijk, het portret van  dit meisje, Peidence Lawson, was natuurlijk zeer opvallend. Dit is in Australië, waar niet zozeer werd gehandeld, maar waar overlevenden van een scheepsramp, (er verging nogal eens een schip) aanspoelden en mengden met de Aboriginals.
Maar andere portretten waren dat evenzeer.
Dit bijvoorbeeld is Sarce (Saartje) Lerrick. Kisar, Indonesië.

En uit Namibië is dit Erika Vleermuis.

Op de reis van Geert Snoeijer, de fotograaf waren ook een taalkundige en een antropoloog en een historicus mee. Zij reisden twee jaar, interviewden mensen en maakten meer dan honderd portretten.
Ik zou ze wel allemaal willen laten zien en de verhalen erbij willen vertellen. Zo interessant.
Maar bij deze foto's (een uit alle drie de bezochte gebieden) laat ik het.
De tentoonstelling is nog tot 9 april te zien. Klik

Een plantje maakt alles vrolijker

'Een plantje maakt alles vrolijker' 

luidt de tekst op de achterkant van deze kaart. Hahaha, zo is het maar net. Alles!
Dus ik blijf nog even in de planten. 

Mijn nieuwste aanwinst is een klein klavertje-vier plantje. Ik kreeg het bij het afscheid van een vertrekkende collega. Wat ik een superleuk idee vind. Een geluksbrengertje voor de achterblijvers.
En het groeit geweldig.
Ik word er vrolijk van... en helemaal bij de gedachte wat een geluk deze klavertjes zullen brengen.

Mooi hoe die ontwikkeling gaat!

In mijn ogen is het vandaag de eerste lentedag.Niks astronomisch of meteorologisch.
Gewoon 21 maart.
Lente!
 

Pannenkoekenplant

Ziehier, mijn pannenkoekenplant.
Ik kocht hem al ver voor het een hype werd. Soms heb ik dat, dan loop ik vooruit op een trend. Echt!
Ik zie nu op de foto dat deze dringend verpot moet worden. Vandaag nog denk ik.
Want ik wil hem of haar natuurlijk wel gezond in leven houden. Haar natuurlijk.  Ze plant zich nogal makkelijk voort in haar eigen potje, dus is het een zij.
En dat is nou juist zo leuk van deze plant.

Ik dacht altijd dat zo'n stekje, eigenlijk is het een nieuw plantje, dat onder moeders vleugels groeit, eerst moest wortelen, in water.
Maar omdat ik dacht dat ik het jonkie er niet voorzichtig genoeg had uitgehaald, zette ik haar uit frustratie meteen in de aarde. Er zaten nog niet eens worteltjes aan.
Gelukkig vond ze het best, zoals je ziet.

Vorige week was ik in een bloemenzaak en daar kostte een pannenkoekenplant 15, 99.
Tsjonge... ik zie hier mogelijkheden om een flinke winst te gaan maken. In mijn oudste plant groeien op dit moment zeker drie jonkies. Dus dat is dan 64 euro winst.
Nee hoor, flauwekul. Maar het is wel echt leuk om hier mee bezig te zijn.
Met de pilea peperomioides
Ze heeft zelfs een eigen Facebookpagina, zag ik: klik

Postcrossing, Roodkapje en bijna beter!

Oh man, wat kan een mens vreselijk beroerd zijn.
Gelukkig wist ik door de ervaring van mijn voorgangers dat het ongeveer een dag zou duren. En dat was ook bij mij zo. Vanmorgen gaat het al een stuk beter.
Dank voor alle goede wensen hier.
Ik had gisteren niet veel belangstelling voor andere zaken. Maar een nieuwe Roodkapjekaart, nummer 115, vond ik ook gisteren toch wel erg leuk.
Kijk dit is 'm:

Ze werd me gestuurd door Lea uit de Fair City of Dublin. Via Postcrossing.
Daarnet moest ik nog even uitzoeken wat ze nog meer schrijft: Céad míle fáilte.
Het betekent: a hundred thousand welcomes. Oftewel: hallo.
Ik ben in Dublin geweest, maar ik heb deze begroeting nooit gehoord. Of misschien ook wel, de taal is nogal onbegrijpelijk.
Superleuk, vooral de kaart natuurlijk, maar toch ook zo'n tekst waar je eventjes nieuwsgierig van wordt.
Tja... Postcrossing hè. 

Besmetting

Zaterdag: man en schoonzoon gaan onze oude bank afleveren bij zoon in Den Haag. Zoon zelf is met zijn vrouw een weekendje weg. Hun (schoon)ouders)passen op.
Zondag: weekendje weg valt in het water, zoon diarree en overgeven.
Zondagavond en nacht: man en schoonzoon allebei letterlijk strontziek.
Maandag: man ook nog de hele maandag in bed. Oppassende schoonouders ook allebei ziek
Dinsdag: terwijl ik app met dochter en zij net meldt dat zij, de tweeling en Anna standhouden, begint Noor over te geven en daarna Jet. Ze houden niet op.  Zo zielig, Noor die zich met een vuurrood hoofdje verzet en Jet die er niks van snapt. Het duurde uren.
Woensdag: Noor en Jet weer redelijk normaal, maar nu zijn de ouders van schoonzoon die oppasten allebei ziek. En heftig.
Donderdag: geen nieuwe gevallen. Wij pasten op de meisjes.
Vrijdagavond: Nu word ik aangevallen en geveld, van het ene moment op het andere. Tot vijf uur vanochtend overgegeven.
Zaterdagmorgen: beetje gedronken en de dag gepland. Ik blijf in bed!

Alberta

Het leuke is dat er in ons filmhuis, Cinema Oostereiland een filmclub is opgericht.
Dat houdt in dat er een aantal films vertoond gaan worden voor de leden van die club. Films die nog niet in de bioscoop zijn.
Wij,  als filmliefhebbers zijn lid geworden, maar tot nu toe loopt het voor ons nog niet echt op rolletjes. De eerste film hebben we gemist. Dat was Jackie. Omdat ik die toch graag wilde zien, zijn we later gegaan, zonder filmclub. De derde film was deze week en ook die hebben we gemist. Jammer.
Maar de tweede film, Alberta, die zagen we.
Van tevoren kregen we een leuk mailtje

Beste allen der filmclub,

Ik ontvang een fijn bericht op deze vroeg morgen en geeft het meteen maar even aan je door.

Voor onze komende bijeenkomst, aanstaande dinsdag, heb ik Eddy Terstall uitgenodigd, de regisseur van de film Alberta, de film die dinsdag op ons programma staat.

Hij heeft mij laten weten dat hij graag aanwezig is om samen met ons zijn nieuwe film Alberta te gaan bekijken.

Eddy vertelt voorafgaand aan de film hoe de film tot stand is gekomen, de aanleiding etc. En gaat samen met ons na de film in gesprek. 

Dat zijn leuke dingen, toch? Dus we zagen en spraken Eddy Terstall en zagen zijn film: Alberta.


Het verhaal: Freek heeft een mooie vrouw en succes in zijn werk als reclameman. Maar hij (midlife-crisis) is niet tevreden en wordt erg verliefd op een jonge vrouw, Alberta. Zij haalt hem over om samen naar Alberta, Canada te gaan om te gaan schilderen. Als Freek eenmaal daar is, blijkt niet alles rozengeur en manenschijn. Alberta ziet wel wat in een mooie Indiaan. En Freeks vrouw duikt ook op. 

Ik heb af en toe hard op zitten lachen en dat kwam door de grappige dialogen. Echt grappig.
Maar verder? Mwah. Goed genoeg voor een gezellig avondje hoor, maar meer ook niet.
Goed gespeeld, dat wel. Door Daniel Boissevain en Eva Duyvenstein.
Maar Alberta werd gespeeld door Jamie Grant en zij speelt ook de vriendin in de serie KLEM. Een serie op tv die ik volg. Ik mag wel zeggen dat ik er midden in zit.
Twee keer een vriendin, dat werd me een beetje teveel en stoorde me nogal.
Veel is er verder van de film niet blijven hangen. Ik zag hem dus een paar weken geleden en moest diep nadenken over hoe het ook weer allemaal ging.

Nou, is er eens een komedie (ben altijd een beetje op zoek naar een film waar ik echt tranen om kan lachen)  en vind ik er niet heel veel aan. 't Is ook nooit goed!

Pluk een roos

Dit was het derde deel in de serie, die M.J. Arlidge schreef over inspecteur Helen Grace en haar bemoeienissen met haar team, haar baas en de seriemoordenaars waar ze (succesvol) op jaagt.
Vooraf even iets over de titel. In Nederland heeft men waarschijnlijk gevonden dat de titel van deel 3 in het rijtje moest passen van deel een en twee. (Iene miene mutte  en Piep zei de muis).
Kinderliedjes dus, evenals in de oorspronkelijke taal. (Eeny Meeny en Pop goes the Weasle).
Maar de titel van dit boek is in het engels the Doll's House. Dus die vertaling is een tikkeltje merkwaardig. Al is de dader wel boos.
Het verhaal:
Ruby wordt wakker in een donkere kelder, ontvoerd. Ze heeft geen idee waarom. Dat wordt haar duidelijk op het moment dat haar ontvoerder haar benadert. Hij noemt haar Summer.
Ruby begrijpt dat ze misschien maar beter mee kan werken. Ze vindt in een holte in de muur papieren van haar voorgangsters.
Ondertussen heeft Helen Grace door dat deze vermissing niet zo maar een vermissing is. Ze vermoedt meteen en zeker als er nog  een lichaam gevonden wordt, van een meisje met zwart haar en blauwe ogen, net als Ruby, dat er een seriemoordenaar aan het werk is. Maar ze moet haar baas zien te overtuigen en de tijd dringt...

Ik vond M. J. Arlidge echt een ontdekking. Ha, straks eens kijken of deel vier ook al in de bieb is. Maar ik zeg he tnog een keer. Je kunt de boeken vast wel in een andere volgorde lezen. Maar verstandig is dat niet. Je zou dan vooral de gebeurtenissen rond en de ontwikkeling van Helen Grace missen en dat zou jammer zijn.

Zeven vreugden

Toen ik klein was, las ik een boek dat toen al een beetje ouderwetsch was. Het was tamelijk saai en ook wel een beetje stichtelijk, al kende ik dat woord nog niet.
Maar het ging over een meisje dat dagelijks een roteind moest lopen. Ruut heette ze. Vond ik heel raar voor een meisje. Enfin, vooral 's winters was het geen pretje natuurlijk.
Maar dat meisje maakte het zichzelf minder vervelend door onderweg op zeven (of tien, dat weet ik niet meer) verschillende plekken iets moois te zien. Vaste dingen waar ze zich op kon verheugen. En het zevende (of tiende) ding was haar eigen huis waarin ze al van verre de lamp zag branden die uiteraard een warm, gezellig licht verspreidde.
Thuis, ze was thuis.
Ze noemde het de weg van de zeven (of tien) vreugden.

En toch,  stichtelijk of niet,  is er wat blijven hangen. Want op de wandeling die ik het vaakst maak, kan ik met gemak zeven vreugden vinden. Die ik dan ook bijna altijd zie. Waar ik me op verheug.
Ha, ik lijk Ruut wel. 
Eén van mijn vreugden,  zie je hier:

 

Zo'n leuk beest dit. 

Supernieuwsgierig en (van mijn kant, hahaha) is er een ware vriendschap gegroeid. Als ik langs loop hoef ik alleen maar met mijn tong te klakken en dan komt-ie hoor. En dan maken we even een praatje, al komt dat net als de vriendschap ook voornamelijk van mijn kant. 

Ze zitten er met z'n tweeën en die andere is zwart. Ze hebben een lekker hok om te schuilen en ze hebben genoeg ruimte en modder.

Ik vind varkens leuk.

Ik heb heel lang moeten zoeken naar dat boek. Net gevonden, notabene omdat er een fragment staat in 'Meisjes blijven meisjes blijven meisjes'. C.M. van Hille-Gaerthé: De plaats waarop gij staat. 

Overgang

Hm, ik had mijn eigen overgebleven handschoen er best bij kunnen hangen, hier. Maar ik had hem al weggegooid, helaas. 
Ik zou nu toch zo graag willen weten wie dit gedaan heeft. Zo grappig! 
Hoewel...  er zat iemand vlak naast deze struik te vissen en die iemand vroeg me wat ik stond te fotograferen. toen ik het vertelde, vond hij dat maar belachelijk. Tja, zuurpruimen heb je altijd en misschien wilde de vis niet bijten. 
Nu ik er over nadenk, het zijn vast verschillende mensen geweest. Eentje begon, hing er met goede bedoelingen een gevonden handschoen op, zodat die makkelijk terug te vinden zou zijn en de volgende deed hetzelfde. 

Gisteren zag ik nog iets om te fotograferen. Binnen hetzelfde thema, voor zover je van een thema kunt spreken natuurlijk.
Voor mij symboliseert deze foto, gemaakt in de Hema in Hoorn, precies hetzelfde als de handschoenenstruik: de overgang tussen de winter en de lente. 

Ps: De mensen die mij volgen op Instagram hebben deze foto's al gezien. Maar ik vond ze leuk genoeg om hier nog eens te tonen. 

Atc's

Atc's gemaakt door Michelle Beerbower en Ruby Donnelly

Ineens zit ik weer helemaal in de Atc's.
Voor de mensen die hier nog niet zo lang lezen, of misschien voor de eerste keer zal ik nog even vertellen wat een ATC is.
De letters staan voor Artist Trading Card. Het zijn hele kleine kaartjes van 64 bij 89 mm groot. En de bedoeling is dat zo'n kaartje een klein kunstwerkje wordt.
Eigenlijk is de maat van het kaartje de enige regel. Verder kun je de kaartjes maken zoals je zelf wilt. Tekenen, knippen plakken, stempelen, naaien, met tekst, zonder tekst,  het maakt niet uit, als de maat maar klopt.
Zelf ben ik van het stempelen of/en van kleine collages. Dat laatste vind ik geloof ik ook het leukst om te maken.
Als je dan een kaartje gemaakt hebt, zet je een scan of een foto in een album dat je aangemaakt hebt op Facebook of Flickr of zo. Daar zijn groepen voor.
En dan kunnen mensen jou vragen of je wilt ruilen en je kan zelf ook het initiatief nemen en andere mensen vragen om te ruilen.
De Atc's die je hierboven ziet, zijn gemaakt door Amerikaanse vrouwen. Ik kreeg ze vorige week.
Ik vind ze alle drie leuk. Of het nou kunst is of niet. Ik weet niet of je het hart goed kunt zien, maar dat is gevilt en dat vond ik een originele gedachte.

Het maken gaat met ups en downs bij mij. Ik had nu al weer een aantal maanden niks gemaakt, maar dan zo ineens als ik wat meer tijd heb, begin ik weer en dan kan ik zomaar een hele middag bezig zijn.
Ik doe het denk ik al zo'n tien jaar, dan kun je wel spreken van een hobby, vind ik.

Sommige mensen vinden het lastig om een Atc te ruilen. Ze hebben dan iets leuks gemaakt en willen dat kaartje eigenlijk niet kwijt.
Ja, soms heb ik uren aan een kaartje gewerkt en is het in mijn ogen mooi geworden en dan krijg ik een lelijke flodder terug. Ik gooide er vorige week eentje weg, dat was echt flut.
Maar meestal krijg ik iets leuks terug.  Dat appelkaartje, dat had ik niet kunnen maken, want ik kan niet tekenen en vilten kan ik ook niet trouwens.

Heb je nog meer info nodig, kun je hier kijken,  klik of gewoon even googelen of pinteresten, er is echt heel veel.
En ben je zelf een Atc-maker: ik wil graag ruilen. Mail me maar!

Proefles

Misschien denken veel mensen bij het woord proefles aan een les die je neemt om eens iets te proberen. Ik had laatst een proefles Tai-Chi.
Maar ik denk bij dat woord aan iets heel anders. Ik denk aan een sollicitatie op een baan als juf.
Van zo een proefles droomde ik vannacht. En dat is gek, want het is al zo lang geleden dat ik er een gaf, waar komt zo'n droom dan ineens vandaan hè.

Het ging als volgt: als je ergens een baan wilde hebben, moest je eerst een goeie brief schrijven.
Met de hand natuurlijk. En zonder fouten. Ik herinner me dat mijn vader eens zo'n brief van mij nakeek en vond dat de 4 in mijn huisnummer erg leek op een 11. Opnieuw dus maar weer.
En die keer dat ik mijn brief tot twee keer toe richtte aan het College van BurgemeesterS en Wethouders. Terwijl er toch echt maar een burgemeester was. Ook over.
Enfin, als ik dan een brief had geschreven,  werd ik uitgenodigd om een proefles te komen geven.
Dat is me een paar keer gebeurd.
Alle keren werd ik aangenomen. Waarom?
Ik denk omdat ik het aandurfde een muziekles te geven.
De meeste sollicitanten durfden dat niet. Juist daarom deed ik het.
Ik gokte dat het voor de mensen die achterin zaten te kijken, leuker was om een zingende juf te zien, met een klas kinderen die daar meestal wel zin in hadden, dan een perfect gegeven rekenles.
Maar spannend was het wel. Heel eng eigenlijk, vooral vanwege de mensen die achterin zaten.
In Oostvoorne zat de burgemeester himself erbij, met een wethouder en uiteraard het hoofd der school. Verschrikkelijk. De burgemeester had rood haar. Ik zie hem nog zo voor me.
Na afloop van zo'n les was er meestal nog een gesprek en dan was het afwachten.
Behalve in Oostvoorne.
Toen ik daar na de proefles wegging en op de bus stond te wachten, kwam er ineens iemand aan rennen, iemand van de gemeente.
'Juffrouw, juffrouw, ze hebben u benoe-oemd', hijgde hij al van verre.

Ik kon meteen weer terug om nadere afspraken te maken.
Een jaar ben ik daar maar geweest. Het was een leuk jaar, met een zeer speciale directeur en een hele leuke, jonge collega, net als ik bezig aan haar tweede jaar,  waar ik heel veel lol mee heb gehad.
Die directeur sprak ons nooit anders aan dan met juffrouw van de Griend en juffrouw Fraaye.
Wij noemden hem Henkie. Achter zijn rug natuurlijk hè.

Ik woonde er op een kamer bij een hele lieve mevrouw. Een fijne kamer en mevrouw L. was echt een schat.
Maar ik wilde erg graag op mezelf wonen en dat had die burgemeester me ook beloofd in dat gesprek. Er stonden van die Duplex huisjes in dat mooie Oostvoorne en dat leek me super.
Maar toen ik eens ging informeren hoe het zat, was er ineens geen sprake meer van. Dat kon nog wel een paar jaar duren.

Ha , ruzie met de burgemeester. Ik nam ter plekke ontslag!

Dat kon ik makkelijk doen, want op de school waar ik mijn eerste jaar had gewerkt, was weer plaats en ik kon daar zo weer aan de slag.
Met een eigen flat erbij!
En zonder proefles.

Feest!

Drie verjaardagen eigenlijk. Anna, Noor en Jet. 
'Kom je drie stukken taart eten en heel veel zoenen geven?' , stond op de achterkant van deze uitnodiging.

Dus dat deden we natuurlijk, terugdenkend aan de periodes dat de kinderen werden geboren.
Hoe spannend dat was en hoe druk. En wat er allemaal had kunnen gebeuren en dat het echt een wonder is als alles goed gaat en wat een leuke kinderen het zijn en hoe lief en dat hun papa en mama een hectisch jaar achter de rug hebben en dat het toch heel goed is gegaan, dat ik dat echt een topprestatie vind!

Enfin, toen we binnen kwamen was het werkelijk heel erg druk, met kinderen, familie, vrienden en buren.
Zo druk dat ik me een klein beetje heb teruggetrokken in de keuken. Altijd handig hoor zo'n afwashulpje.
Maar de consequentie was dat ik niet veel foto's maakte en de foto's die ik wel maakte kan ik hier eigenlijk niet laten zien vanwege de familie, vrienden en buren die ik het niet had gevraagd.

Deze foto is gemaakt op de echte verjaardag van de dames. Jet (l) en Noor (r) kregen een eigen taartje voor het eerst in hun leven. En ze hadden er niet veel moeite mee hoor.

Er bleven wat kruimeltjes over en ze wilden best even hoera roepen voor de gelegenheid.
Natuurlijk ook nog een foto van onze grote vierjarige Anna. Ze kreeg een ontbijtje en haar eerste cadeautje op bed. En er werd gezongen, uiteraard.

HIer was ik niet bij, de foto's zijn gemaakt door de vader en moeder van dit drietal.

Ik denk dat ik trouwens wel echt drie stukken taart at tussendoor. Hadden ze dat maar niet op de uitnodiging moeten zetten.
De Brandweerman Sam-taart, had mijn dochter niet zelf gemaakt, die wilde ik perse proeven. De andere taarten en cakes had ze wél zelf gemaakt en die wilde ik ook perse proeven.
De zelfgemaakte waren veeeeel lekkerder!

Selma

Over dit boek had ik in diverse blogs gelezen, o.a. bij Els en bij Marthy.
Het sprak me meteen aan, ik reserveerde het in de bieb, maar ik moest er lang op wachten. Dus blijkbaar sprak het meer mensen aan.
Ik las het en het boeide me zeer.
Toch dacht ik 'er is al zo veel over geschreven, ik schrijf er maar niks meer over'.
Maar het boek zit nu, langer dan drie weken, nog steeds in mijn hoofd en dus schrijf ik er toch wat over.
Het (waargebeurde) verhaal: Selma woont met haar Chinese man en hun twee half-Chinese kinderen in China ten tijde van Mao en de Grote Sprong Voorwaarts.
Daar maakt ze alle ellende door, die veroorzaakt werd door de ideeën van Mao.

En dat is niet een beetje narigheid, dat is echt meer dan verschrikkelijk geweest. Ik wist hier heus wel dat het niet geweldig ging met die sprong en de Culturele Revolutie, in die tijd. Ik wist dat er een harde strijd geleverd werd. Maar ik zag toen toch ook wel positieve kanten. Links als ik was (en ben).
Door dit boek krijg ik toch weer een ander beeld en wel geheel, maar dan ook echt geheel, zonder positieve kanten.
Carolijn Visser is een echte verteller, dát maakt het boek ook zo goed.
Haar vader was mijn geschiedenisleraar op de Pedagogische Academie en hij kon ook heel goed vertellen. Terwijl ik dit boek las, zag ik hem ook steeds voor me, op een of andere manier. Ik had geschiedenis als specialisatie in het laatste jaar, dus ik heb veel lessen van hem gehad. Hij gaf ook cultuur- en maatschappijleer.
Zijn dochter volg ik trouwens al jaren. Ze is zeer reislustig en dat ben ik eigenlijk ook. Ik houd van dit soort boeken.
Met Selma en haar man liep het heel slecht af. Zo treurig. Maar het boek is een echte onvervalste aanrader.
Met dank aan de mensen die het mij tipten.

Umami

Wel eens gehoord van umami? Vast wel hé. Maar ik niet, ik had er nog nooit van gehoord.
Het is een smaak. Zoals je zout,  zoet,  zuur en bitter hebt, zo heb je ook umami.
Umami is  de vijfde smaak. En dat is al heel lang bekend, sinds 1908. Het woord is Japans en betekent heerlijkheid of hartig
En je kunt de smaak proeven in heel veel dingen, bijvoorbeeld ook in tomaten en in  zeewier.
Hoe ik er nu ineens van hoorde komt doordat ik las over het lekkerste broodje van Nederland
De man die dat maakte en de wedstrijd won,  had alle vijf smaken in het broodje verwerkt.  Ik las in de krant dat dit er in zat,  ( of is het er op zat?) : tomatentapenade, buikspekrollade van het livarvarken, gestoofde broccoli, perenmosterd en gedroogde pancetta.


Ik hou zelf erg van broodjes. Eigenlijk heb ik liever een lekkere lunch dan een diner. Een favoriet broodje heb ik ook. Dat is met makreel en zeekraal.
Superlekker, ik heb er al eens over geschreven, hier, klik.  Misschien was het umami, misschien niet, maar heerlijk was het wel.
Ik ben ook dol op een clubsandwich, al hangt het er van af hoe die is samengesteld. En voor een lekker broodje oude kaas, mag je me wakker maken.

Hebben jullie nog leuke ideeën voor een lekker broodje? Hoeft niet umami te zijn hoor

Street Art Museum

Een tijd geleden liet ik hier een mooi voorbeeld zien van Street Art.
Dat was een heel groot portret van Anne Frank. Klik
Nu las ik dat er in Amsterdam zelfs een museum voor Street Art komt.
In dezelfde loods waar het portret van Anne Frank op de gevel staat: de Lasloods op het NDSM-terrein. 
Street Art is nog een vrij jonge kunstvorm. Ik kan me niet herinneren dat het in mijn jeugd al bestond. Maar helemaal zeker weet ik dat niet hoor.
Hoe dan ook, vandaag de dag is Street Art in trek en dus nemen veel (buitenlandse) musea voorbeelden op in hun collectie. 
Nu dus ook in Nederland. Er is veel ruimte voor nodig en die is daar ook, in Noord. 7000 vierkante meter.
Van wat er tot nu toe in de collectie is, is het kleinste schilderij al groter dan de Nachtwacht.
Alle werken worden speciaal voor het museum gemaakt, op een geheime locatie. Inmiddels zijn er rond de 100 werken.
Ik ben erg benieuwd. Maar de opening is pas in 2018. Meer info: klik

En waarom meld ik dit? Omdat ik houd van Street Art.
Niet van alles, maar toch wel van veel.
Het is meestal leuk, er zit vaak ook een vleug humor bij en het is van deze tijd.
Als je kijkt op de site Street Art Utopia, zie je echt de mooiste dingen. Kijk hier maar eens: klik 
Zelf maak ik ook altijd en overal foto's van muurschilderingen. Deze bijvoorbeeld zag ik in Kopenhagen

Soerabaja

Anita Willems schreef een recensie over dit boek bij Ogma en die schreef ze zo dat ik het boek wilde lezen.

De periode waarin dit boek zich afspeelt en de plaats( Indie, vanaf 1934), heeft me altijd al bezig gehouden en bovendien had ik een heel klein beetje ervaring met schrijfster Pauline Slot. Ik las een ander boek van haar, Zuiderkruis en dat was een goed boek.
Dit boek ook.

Bep en Henk de Fluiter vertrekken naar Nederlands Indië en bouwen daar een leven op. Drie dochters krijgen ze en aanvankelijk verloopt alles naar wens. Henk heeft een goede baan en Bep mist haar moeder en Nederland weliswaar erg, maar het is toch een mooie tijd. Het leven daar wordt goed beschreven.
Het gaat fout als de tweede Wereldoorlog uitbreekt. Henk moet naar de Birmaspoorweg en Bep leeft met haar drie meisjes in kampen. Na de bevrijding van de Japanse bezetter moeten ze naar Soerabaja, waar dan de onafhankelijkheidsstrijd woedt en gaat het nog fouter.

Bep is de oud-tante van Pauline Slot. Haar achternichten (de drie meisjes) heeft ze voor dit boek uitgebreid gesproken en verder kon ze putten uit brieven en foto's en het dagboek van vader Henk.
Een waargebeurde geschiedenis dus, die me boeide vanaf het begin tot het eind.

Clever Cutter

Soms hè, soms zie ik iets, dat me super handig lijkt en dan wil ik dat heel graag hebben.
Zo graag dat ik niet kan wachten om het te kopen.
Dat gebeurt me gelukkig niet al te vaak.
De laatste keer kocht ik zo'n ding om t-shirts heel netjes mee te vouwen, zodat ik van die mooie stapels in de kast zou krijgen.
Dat is gelukt trouwens en ik gebruik het ding nog steeds.
Die laatste keer is overigens minstens drie jaar geleden, dus dat valt wel mee, toch?
Maar nu zag ik weer iets.
Ik zag de clever cutter en ik was verkocht. Al had ik hem nog niet gekocht, want ik vond 19,95 nogal aan de prijs en daar zouden dan de verzendkosten (Bij Bol.) nog bij komen.
Mijn man vond het ook te duur en ging speuren. Hij vond een website waar het ding slechts 9,95 kostte. Dat bezorging zou dan wel wat langer duren, want het moest all the way from China komen.
Gisteren, na nog niet eens een week arriveerde een pakje uit China.
Het is geweldig. Je kan er echt van alles mee snijden. Kijk maar eens naar het filmpje.
Ik ging het natuurlijk meteen proberen, op een harde zoete aardappel en op een gewone aardappel.
Perfect resultaat. Ik ben blij.
Maar had je dat ding nou nodig, Bettie?
Nee natuurlijk niet. Geenszins.
Ik heb goede messen, scherpe messen. En nog iets van lang geleden, van een markt waar ik ook geen weerstand aan kon bieden. (Dat ding gebruik ik niet; mijn dochter die het ook kocht, toen, sneed haar vinger er zowat af bij het eerste gebruik en sindsdien ligt het er en wacht...)
Maar dit is wat anders, ik vind het gewoon leuk en clever. Heel clever en als het nou een tijd goed blijft cutten, dan is het toch de moeite waard geweest.

(Tuurlijk, Bettie en ga je nou maar een beetje zitten schamen!)
     

Moonlight

Moonlight...
Een Amerikaans drama dat zich afspeelt in de ruige buurt van Miami. De film volgt drie episodes uit het leven van een jonge Afro Amerikaanse man die worstelt met zijn identiteit, mannelijkheid, sexuele geaardheid  en plaats in de wereld.
Tot zover de tekst uit de filmkrant van CinemaOostereiland.
Wat een prachtige poster trouwens hè. Zo goed bedacht, die drie kleuren, betekenis gevend aan die drie episodes in het leven van.

Het is al even geleden, dat ik de film zag. Maar hij zit in mijn hoofd en in mijn hart. En hoewel ik LaLaLand een goeie film vond, lekker ontspannend, vind ik het zeer terecht dat Moonlight de Oscar voor beste film kreegl Zeer terecht.
Hoe die lieve kleine Chiron opgroeit in een omgeving die ik alleen van horen zeggen ken. Een wereld die hij nog niet begrijpt.
Met een verslaafde moeder, drugsdealers alom en gelukkig toch een paar mensen die hem helpen en steunen. Juan en zijn vrouw. Juan is trouwens dealer, maar laat zijn zachte kant zien.
En Kevin, zijn vriend.
Hoe hij zich verder ontwikkelt. De puber, de jong-volwassene.
Drie verschillende Chiron-spelers trouwens en alle drie heel erg goed.
Echt zo treurig en boeiend en mooi.
En dus laat ik de trailer hier zien. Dat zegt genoeg.

GEEN leuke post

Het is niet altijd rozengeur en manenschijn, het kan niet altijd feest zijn. Soms dient men de harde feiten onder ogen te zien: post is niet altijd leuk!
Zo kreeg ik post (mail) van het Centraal Justitieel Incassobureau. Je weet wel, dat bureau dat boetes regelt. Er is wel eens een brief op de mat gevallen hier, dus ik herkende het adres onmiddellijk.
Kijk, dit was de mail:

Geachte heer / Mevrouw

U ontvangt deze e-mail omdat uit onze administratie is gebleken dat u een openstaande bedrag heeft staan wegens het overtreden van een verkeersvoorschrift.

Uit de controle is gebleken dat u door rood bent gereden.

Hiervoor hanteren wij een minnelijke schikking van ¬ 547,63 (inclusief administratiekosten).

Wij hebben u meerderen malen per brief verzocht om de betalig te voldoen. Dit bedrag is tot op heden nog niet voldaan.

Omschrijving overtreding: Rijden door roodlicht.
Datum: 18 Juli 2016
Openstaande bedrag: ¬ 539,43
Administratiekosten: ¬ 8,10
Te betalen: ¬ 547,63 


 Echt te stom voor woorden. Met een heleboel fouten die ik natuurlijk als eerste zag. Dat was een aanwijzing.
Maar toch, ik beken, twijfelde ik heel even. 
Tot ik besefte dat ik helemaal niet rijd, ja wel op m'n fiets, maar niet in een auto. 
En het is toch lastig van een fiets af te lezen wat voor adres er bij hoort.
Plus dat ik nooooit door rood rijd, natuurlijk. 
De vraag is hoeveel mensen er in trappen en snel betalen omdat ze nou eenmaal hartstikke braaf zijn en schrikken van het bedrag.   

De Bokken en de Schapen

Dit liedje maakte echt een verpletterende indruk in de voorstelling, waar ik vorige week was en over schreef.
Ik kende het niet, maar ik laat het hier graag zien. De tekst is van Jan Boerstoel. Het werd gezongen door Ellen Pieters als Adèle Bloemendaal.
En verder heb ik er niets aan toe te voegen.

Het is allang weer afgelopen met de Praagse lente
En god beware me voor Chileense tegenargumenten
De knoet kan rood of zwart zijn
Maar de knoet wil altijd slaan
De dictatuur maakt links en rechts dezelfde korte metten
Met ieder die zich tegen zijn dictaten durft verzetten
Stel nou eens dat er hier een komt, hoe zal het hier dan gaan
Stel nou eens dat er hier een komt, hoe zal het hier dan gaan
Wie waagt zich dan aan een protest
En wie blijft zich vergapen
De goeden en de kwaden
De bokken en de schapen

Wanneer zo'n dictatuur hier in dit land ooit huis zal houden
Wie moet ik dan gaan vrezen en wie kan ik nog vertrouwen
En zegt het dan nog wat, zoals ik nu de mensen ken
De protesteerders, zullen die dan ook hun stem verheffen
De verontrusten, zullen die dan ook het kwaad beseffen
Wat weet ik van degenen door wie ik omgeven ben
Wat weet ik van degenen door wie ik omgeven ben
Wie staat dan juichend langs de kant
En wie grijpt naar een wapen
De goeden en de kwaden
De bokken en de schapen

En dan hoe zal het gaan
Met wie mij lief zijn in de dagen
Zal mijn familie mij nog op visite durven vragen
Of liever maar niet thuis zijn als ik langs kom onverwachts
Zullen mijn beste vrienden mij, zo nodig wel verbergen
Of zullen zij me vragen zoveel niet van hen te vergen
Zal ik naast iemand nog wel hardop durven dromen 's nachts
Zal ik naast iemand nog wel hardop durven dromen 's nachts
Wie wordt van zijn bed gelicht en wie mag blijven slapen
De goeden en de kwaden
De bokken en de schapen

Wat weet ik trouwens van mezelf
Ik durf niet eens voorspellen
Of ik dan zelf bereid zal zijn om mij teweer te stellen
Als daar gevangenisstraf op staat
Vernedering en pijn
Zal ik dan kunnen zwijgen als ik iets niet prijs wil geven
Zal ik dan kunnen sterven als ik graag wil blijven leven
Zal ik dan moed voldoende hebben om niet laf te zijn
Zal ik dan moed voldoende hebben om niet laf te zijn
Om niet laf te zijn
Wie zullen dan de jagers zijn en wie zijn dan de prooien
De bokken en de schapen
De levende en de dooien

En dan is hier een link naar het hele lied, gezongen door Adèle Bloemendaal. Klik 
Ik wilde de nadruk op de tekst leggen, vandaar. De muziek is trouwens van Frans Ehlhart

Weer post

En weer kwam er leuke post. Deze keer van Angela en van Mieke.
De Roodkapjekaart is van Angela, van Angie's Spectrum.
De kaart kwam me zo bekend voor, maar ik heb echt goed gezocht en vond hem toch niet in de verzameling. Het is ook al nummer 114, dus ik weet ze niet allemaal meteen meer.
Maar wat leuk toch weer hè. Dankjewel Angela, voor deze blije post.

De tweede kaart kwam van Mieke, van Mieke quilt en heeft helemaal niks met Roodkapje te maken. Wél met onze bijna vierjarige Anna die deze week voor het eerst naar school ging.
'Als je goed kijkt, zie je op deze kaart een oma die haar kleindochter naar school laat gaan. Deze kaart is bedoeld als steuntje in de rug'.
Dat is toch ook superlief bedacht en zo creatief. Dankjewel, Mieke.

Ps. Anna is op het moment dat ik dit schrijf twee keer geweest (alleen 's ochtends) en ze vond het fantastisch.
Ook haar ouders zijn heel erg tevreden. Die constateerden dat de juf de kinderen 'ziet'
Gisteren had Anna tegen de juf gezegd dat ze heus wel wat harder zou gaan praten, als ze het niet meer zo spannend vond.
Maar Anna wil er zelf niet over vertellen aan de telefoon.
Vandaag is onze oppasdag en ga ik haar straks uit school halen. Kan ik het met eigen ogen zien.