Zeven vreugden

Toen ik klein was, las ik een boek dat toen al een beetje ouderwetsch was. Het was tamelijk saai en ook wel een beetje stichtelijk, al kende ik dat woord nog niet.
Maar het ging over een meisje dat dagelijks een roteind moest lopen. Ruut heette ze. Vond ik heel raar voor een meisje. Enfin, vooral 's winters was het geen pretje natuurlijk.
Maar dat meisje maakte het zichzelf minder vervelend door onderweg op zeven (of tien, dat weet ik niet meer) verschillende plekken iets moois te zien. Vaste dingen waar ze zich op kon verheugen. En het zevende (of tiende) ding was haar eigen huis waarin ze al van verre de lamp zag branden die uiteraard een warm, gezellig licht verspreidde.
Thuis, ze was thuis.
Ze noemde het de weg van de zeven (of tien) vreugden.

En toch,  stichtelijk of niet,  is er wat blijven hangen. Want op de wandeling die ik het vaakst maak, kan ik met gemak zeven vreugden vinden. Die ik dan ook bijna altijd zie. Waar ik me op verheug.
Ha, ik lijk Ruut wel. 
Eén van mijn vreugden,  zie je hier:

 

Zo'n leuk beest dit. 

Supernieuwsgierig en (van mijn kant, hahaha) is er een ware vriendschap gegroeid. Als ik langs loop hoef ik alleen maar met mijn tong te klakken en dan komt-ie hoor. En dan maken we even een praatje, al komt dat net als de vriendschap ook voornamelijk van mijn kant. 

Ze zitten er met z'n tweeën en die andere is zwart. Ze hebben een lekker hok om te schuilen en ze hebben genoeg ruimte en modder.

Ik vind varkens leuk.

Ik heb heel lang moeten zoeken naar dat boek. Net gevonden, notabene omdat er een fragment staat in 'Meisjes blijven meisjes blijven meisjes'. C.M. van Hille-Gaerthé: De plaats waarop gij staat.