Proefles

Misschien denken veel mensen bij het woord proefles aan een les die je neemt om eens iets te proberen. Ik had laatst een proefles Tai-Chi.
Maar ik denk bij dat woord aan iets heel anders. Ik denk aan een sollicitatie op een baan als juf.
Van zo een proefles droomde ik vannacht. En dat is gek, want het is al zo lang geleden dat ik er een gaf, waar komt zo'n droom dan ineens vandaan hè.

Het ging als volgt: als je ergens een baan wilde hebben, moest je eerst een goeie brief schrijven.
Met de hand natuurlijk. En zonder fouten. Ik herinner me dat mijn vader eens zo'n brief van mij nakeek en vond dat de 4 in mijn huisnummer erg leek op een 11. Opnieuw dus maar weer.
En die keer dat ik mijn brief tot twee keer toe richtte aan het College van BurgemeesterS en Wethouders. Terwijl er toch echt maar een burgemeester was. Ook over.
Enfin, als ik dan een brief had geschreven,  werd ik uitgenodigd om een proefles te komen geven.
Dat is me een paar keer gebeurd.
Alle keren werd ik aangenomen. Waarom?
Ik denk omdat ik het aandurfde een muziekles te geven.
De meeste sollicitanten durfden dat niet. Juist daarom deed ik het.
Ik gokte dat het voor de mensen die achterin zaten te kijken, leuker was om een zingende juf te zien, met een klas kinderen die daar meestal wel zin in hadden, dan een perfect gegeven rekenles.
Maar spannend was het wel. Heel eng eigenlijk, vooral vanwege de mensen die achterin zaten.
In Oostvoorne zat de burgemeester himself erbij, met een wethouder en uiteraard het hoofd der school. Verschrikkelijk. De burgemeester had rood haar. Ik zie hem nog zo voor me.
Na afloop van zo'n les was er meestal nog een gesprek en dan was het afwachten.
Behalve in Oostvoorne.
Toen ik daar na de proefles wegging en op de bus stond te wachten, kwam er ineens iemand aan rennen, iemand van de gemeente.
'Juffrouw, juffrouw, ze hebben u benoe-oemd', hijgde hij al van verre.

Ik kon meteen weer terug om nadere afspraken te maken.
Een jaar ben ik daar maar geweest. Het was een leuk jaar, met een zeer speciale directeur en een hele leuke, jonge collega, net als ik bezig aan haar tweede jaar,  waar ik heel veel lol mee heb gehad.
Die directeur sprak ons nooit anders aan dan met juffrouw van de Griend en juffrouw Fraaye.
Wij noemden hem Henkie. Achter zijn rug natuurlijk hè.

Ik woonde er op een kamer bij een hele lieve mevrouw. Een fijne kamer en mevrouw L. was echt een schat.
Maar ik wilde erg graag op mezelf wonen en dat had die burgemeester me ook beloofd in dat gesprek. Er stonden van die Duplex huisjes in dat mooie Oostvoorne en dat leek me super.
Maar toen ik eens ging informeren hoe het zat, was er ineens geen sprake meer van. Dat kon nog wel een paar jaar duren.

Ha , ruzie met de burgemeester. Ik nam ter plekke ontslag!

Dat kon ik makkelijk doen, want op de school waar ik mijn eerste jaar had gewerkt, was weer plaats en ik kon daar zo weer aan de slag.
Met een eigen flat erbij!
En zonder proefles.