Zomertijd

Nee hoor, dit is natuurlijk niet 'mijn' tulpenveld. Dat kan niet in een dag. Ik ben gisteren  nog wel gaan kijken en er was nog helemaal niets te zien. Niet eens een vlug tulpje dat zijn kleur alvast  toonde.

Deze kleurige foto's  maakte ik onderweg.
Op de fiets naar Bergen om alsnog de Vlaamse expressionisten te zien in museum Kranenburgh.
Er werden een paar schilderijen getoond die ik leuk vond, maar ik was verder niet heel erg onder de indruk. Maakt niet uit hè, kijken je conclusie trekken en weer weg. Dat kan gelukkig. Wel een leuk museum trouwens.

Misschien kwam het door al die kleurexplosies onderweg,  dat ik de expressionisten wat somber en donker vond. Op dit werk na dan, dit is van Floris Jespers, gemaakt in 1925 en het heet ' Marc groet 's morgens de dingen'.
Deze Marc is de zoon van de schilder en Paul van Ostayen maakte zijn beroemde en gelijknamige gedicht (de tekst hing er naast),  eerst.  Pas daarna schilderde Floris Jespers zijn kind.

Marc groet 's morgens de dingen

Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem
ploem ploem
dag stoel naast de tafel
dag brood op de tafel
dag visserke-vis met de pijp
en
dag visserke-vis met de pet
pet en pijp
van het visserke-vis
goeiendag

Daa-ag vis
dag lieve vis
dag klein visselijn mijn 

We fietsten verder naar het strand,  waar het heerlijk was. Veel mensen en vooral ook heel veel schelpen:

Daarna nog een heel stuk door het duin-reservaat, waar het ook prachtig was en terug naar huis.
Zo'n beetje vijfenzeventig kilometers gefietst in totaal. *geeft schouderklopje*

Foto van de klok van de Beurs van Berlage, gemaakt vanaf het dakterras van de Bijenkorf.

En nu is dan de zomertijd begonnen. Dus mensen:  Beidt uw zomertijd! En Duur uw uur!

Bijna...

Een tijdje geleden schreef ik hier over het tulpenveld waar ik bijna dagelijks langs kom op mijn wandeling. Klik
Het was toen nog kaal en ik was er nog niet eens helemaal van overtuigd dat het echt tulpen in wording waren, hier op het veld.
Maar nu kun je al een hele tijd zien dat het tulpen zijn.

Er is geen twijfel meer mogelijk. Regelmatig doe ik ook een andere wandeling, maar dat is vanaf nu afgelopen.
Want iedere dag wordt het hier spannender.
Wanneer zal de eerste tulp verschijnen en wat voor kleur zal die zijn?
Gistermorgen was er nog niets. Maar gisteren is het de hele dag zonnig en warm geweest.
Dus misschien vandaag? Ik ga straks kijken.
En morgen weer en overmorgen...
De schapen op het weiland naast de tulpen, de schapen trekken zich nergens wat van aan. Die zijn er gewoon.
 Weer of geen weer en nieuwsgierig als altijd.

En lammetjes zijn er ook. Nog niet zo veel, maar ze zijn er wel.
Nog even en het weiland zal vol springende huppelende lammetjes zijn.
Nou? Wat wil een mens nou nog meer in het voorjaar?  Tulpen en lammetjes. Beter wordt het niet!

De oude kaarten

Nou hier zijn dan de oude, Duitse Roodkapjekaarten. Misschien is er iemand die het kan lezen?

 

Dit is de kaart uit 1913. Ik herken af en toe een enkel woord. Ik ben heel goed in handschriften van beginnende schrijvers, zoals Anna. En van hele slechte handschriften van kinderen op school... maar dit gaat mijn pet te boven.
En dit is de tweede kaart, die uit 1942

Natuurlijk heb ik Marlies van het eerste kaartje, een bedankkaartje gestuurd. En de postcrosser die deze kaarten stuurde en waar ik verder nog niets van wist, vroeg ik waar ik haar een plezier mee kon doen. Ze blijkt een oude dame te zijn van over de tachtig. Echt wensen heeft ze niet, ze is juist een beetje aan het opruimen. Dus nu moet ik zelf maar wat gaan verzinnen. Gaat lukken hoor. Ik zal haar trouwens ook vragen of zij de kaarten misschien kan en wil 'vertalen'.

Het gaat toch nog door!!!

Jullie dachten vast en zeker dat het nu wel eens klaar zou zijn met de Roodkapje- kaarten hè.
Maar niets is minder waar. Ik kon weer vier nieuwe kaarten aan mijn verzameling toevoegen.
De eerste was van Marlies. Ik ken haar niet persoonlijk, maar zij leest mijn blog.  Zij meldde van tevoren dat ze me een vierde Roodkapje zou sturen. Ik had eigenlijk geen idee van wat ik me daar bij voor moest stellen, maar daar kwam ik natuurlijk snel achter:

En gisteren kwamen er drie kaarten tegelijk van een Duitse Postcrosser. Zij stuurde me een bijzondere kaart, oud en verstuurd in 1942. Er zit een postzegel op met de beeltenis  van Hitler en in de stempel staat een hakenkruis.
De kaart is verstuurd aan de familie Bernhard Gaucho en op de achterkant staat een heel verhaal dat ik natuurlijk graag zou willen ontcijferen, maar dat kon nog wel eens even duren.

De tweede kaart is nog ouder en gedateerd 18-3-13. Helaas is deze kaart ook volkomen onleesbaar. Duitse schrijfletters van lang geleden en heel klein geschreven. Enfin, de geadresseerde Fraulein Frieda Schöning zal het vast hebben kunnen lezen.
Terwijl ik dit opschrijf bedenk ik ineens dat de kaart nog van voor de eerste Wereldoorlog is. En daarmee mijn oudste Roodkapje !!!

De derde kaart is een Kunstkarte en op de achterkant maakt de afzendster zich bekend als Keri Lesen.
"Eine Kollegin in NL', schrijft ze. 'Herzliche Grüsse aus Nord - De'

Honderdnegenenzeventig Roodkapje-kaarten inmiddels. Wat denk je? Zal ik de honderd nog halen?

Oeps... foutje. Ik wil   graag de honderd halen, maar of dat gaat lukken weet niemand. Ik bedoelde hier natuurlijk : zal ik de tweehonderd kaarten halen? Dank, oplettende Kitty

Nomen est omen

Hier zijn weer een paar  nieuwe namen, passend bij wat de mensen doen in het dagelijks leven. 
Nomen est Omen... de naam is een voorteken.

In Dagblad de Stem werd iets geschreven over de zeezeiler Jochem Zijlmans
En in 1-vandaag ging het over Thijs Roes, een drugsjournalist

In  Trouw werden  de religiewetenschapper Ernst van de Hemel en  SGP-kamerlid Bisschop vermeld.

En op TV2 werd de  uitvaartverzorgster Patricia Engelen genoemd

Verder was daar nog de pulsvisser Jacob Snoek uit Arnemuiden. 
En deze dan? Textielexpert mevrouw Ruigrok

En tenslotte (voor deze keer dan hè):
De lijsttrekker van de Partij Water Natuurlijk, bij de verkiezingen voor het waterschap in Zeeland, is de heer Polderman.

Het mooie is dat al deze namen mij gemaild zijn, door mijn vriendin Marga. Die heeft talent voor taal en ziet deze dingen gewoon. Marga, ze zijn weer fraai. Dankjewel!

Zelf 'had' ik er in deze periode  slechts een en dat was Gert Oostindie. Ik zag een boek van hem in de bieb.
Ik heb nog even gegoogeld en Gert Oostindie blijkt hoogleraar koloniale geschiedenis te zijn.

Opa's trein

Kijk, Anna was dit weekend te logeren en speelt met een trein.
Een elektrische trein.
Sterker nog, Anna speelt met de elektrische trein van haar opa.

En dat mag een wonder heten.
Vooral als je bedenkt dat onze eigen drie kinderen wel afwisten van het bestaan van deze trein(tjes) en van de spoorbaan en de huisjes, de boompjes en de beestjes,  maar dat ze slechts een heel enkel keertje in de gelegenheid werden gesteld om er mee te spelen.
En dan nog alleen onder strenge begeleiding van hun vader.

Mijn man was heel erg zuinig op zijn trein.
Hij heeft vaak verteld dat hij die kreeg van zijn ouders.
En wel toen er een crisis was, niet in het gezin, maar in de wereld.
Zijn ouders waren, zoals bijna iedereen toen, zuinig. Het geld werd niet zomaar uitgegeven.
Maar ten tijde van deze crisis zagen ze de situatie zorgelijk en somber in en besloten nog maar even van het geld te genieten en vooral ook de kinderen te laten genieten. En dus kreeg mijn man een elektrische trein, zijn zus Irene kreeg een bijzondere pop en wat broertje Paul kreeg weten we niet. Moet ik nog eens vragen.

We kunnen niet meer bedenken welke crisis het geweest zal zijn. Eerst dachten we de Cuba-crisis. Maar toen was mijn man al dertien en zijn zus nog ouder. Krijg je op die leeftijd nog een trein en een pop?
Misschien was het wel de Hongaarse opstand. Toen hadden ze een leeftijd die geschikter was.

Hoe dan ook, mijn man is nog steeds zuinig op die spullen. Maar ja, ze staan in een krat op zolder en Anna had dat ontdekt.
Ik moet er wel om lachen hoor, deze keer had opa geen enkele twijfel en mocht Anna er gewoon aan zitten en er mee spelen.
Want het betreft nu toevallig wel zijn oudste kleindochter, ja.

Lost love

Walking in Amsterdam, on a beautiful day! Sunny and warm for this time of the year. And there's always so much  to see.

This girl for example. What is she dreaming about?  Lost love?

And that question, next door, is a good one, isn't it?

Linking to Colourful World

Moord op de moestuin

Ik kijk bijna nooit naar DWDD. Het enige dat ik er echt altijd van zou willen zien is de rubriek 'Het boek van de maand'. Maar ook  dat stukje zie ik dus bijna nooit.
Op de een of andere manier, kom ik er toch wel achter welk boek  boek van de maand werd. Ik lees het ergens en trouwens in de boekhandels weten ze niet hoe snel ze een sticker moeten plakken op zo'n boek: DWDD boek van de maand. Kan niet missen.
Toegegeven, meestal zijn het wel boeken die ik kan waarderen.
De schrijfster van dit boek, Nicolien Mizee, kende ik niet van andere boeken. Wél van de rubriek die ze maandelijks in het tijdschrift Zin schrijft. En dat vind ik toevallig een leuk geschreven rubriek. Vandaar dat ik dit boek wilde lezen. Ik reserveerde het in de bieb, maar ze hadden het nog niet eens. Kreeg ik een keurig berichtje van, dat het nog wel even kon duren. Maar zie, een paar dagen later was het er toch en ik kon eigenlijk niet wachten om er in te beginnen.
Het verhaal:
Judith en Thijs zijn net getrouwd en dan krijgt Thijs een hartaanval. Als hij thuis komt zijn de buren net met een grote verbouwing begonnen en dat is de reden dat de twee een huisje huren op het landgoed Groenlust. Samen met Judiths zus Cora en haar man. Ze ontmoeten daar Anne en Fiep en hun moeder. Vroeger waren Judith en Cora dik bevriend met Anne en Fiep en ook de ouders waren vrienden. De vader van Anne en Fiep, Friso,  is op een dag spoorloos verdwenen. Nooit is er meer iets van hem vernomen. 
Judith zet zich op het landgoed aan het volkstuinieren en maakt kennis met de andere tuinders. Die zijn allemaal op z'n zachtst gezegd een beetje vreemd.
Tja en dan doet Judith op een dag een vondst: een schedel....
 Ik had eerst helemaal niet in de gaten dat het een detective is. (Vrij stom, ik had het aan de titel kunnen zien natuurlijk).
Maar dat is het wel en zoals dat hoort, langzamerhand wordt alles duidelijk.
Ik vond het een leuk boek voor tussendoor. In een droge stijl geschreven. Met humor, dat ook.

Dan nog iets dat eigenlijk niets met het verhaal zelf heeft te maken, niet met de plot.
Op een gegeven moment gaat iemand, Cora geloof ik, chipolatapudding maken.
En toen kreeg ik in toch zo'n zin in chipolatapudding.
En in de tweede plaats kreeg ik zin om die pudding eens zelf te gaan maken.
Nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Ik heb al een recept uitgezocht.
Maar ik heb geen puddingvorm.
In het boek gaat het over een puddingvorm met een klepje onderin, waardoor je de pudding makkelijk kunt storten als je dat klepje open zet.
Dat leek me nou echt het ei van Columbus, dat klepje. Dus ging op zoek naar een puddingvorm met klepje. Niet gevonden. Nergens in de stad een puddingvorm te koop. Niet met en niet zonder klepje.
Dus nu moet ik maar eerst eens gaan kringlopen.

Lente is weer in 't land

Onze kleindochter Anna schreef deze tekst op het raam in haar huis en tekende er een bloemig meisje bij.
Laat ik eerst maar eens vaststellen dat dat toch wel heel erg knap is voor een vijf-jarige kleuter.
Ze zit nog niet in groep drie hè, dat kind en ze kan gewoon lezen en schrijven.

Toen ik nog op koor zat, begon de dirigent vaak met inzingoefeningen en/of ademhalingsoefeningen.
Hij begon ook een keer met dit liedje. Het hele koor (180 volwassenen) zong zeer enthousiast mee en bij mij is het nooit meer uit mijn hoofd gegaan

Ik werkte toen nog en leerde het de volgende dag meteen aan de klas die ik op dat moment had.
Vervolgens ook aan alle klassen die daarna kwamen.
Echt heel geschikt voor een zonnige voorjaarsdag. 

Later werd onze dochter ook juf op de school waar ik werkte. Zij kende het liedje  inmiddels en leerde het  aan de kinderen van háár klas. Als die dan een jaar later bij mij terecht kwamen, wisten ze het al.
Blijkbaar heeft ze het lied ook thuis gezongen en aan Anna geleerd.

Ik had niet genoeg letters om de tekst op mijn letterbordje helemaal af te maken.
Want dit hoort er nog bij eigenlijk:
Tsjiep, tsjiep, tsjiep zingt ie want de....

En dan begint het lied weer opnieuw: Lente is weer in het land enz.
Als je het wil horen: klik
Het is zo'n lied dat nooit ophoudt. Als de kinderen in mijn klas dat eenmaal door hadden, hielden ze ook nooit meer op.

En nu is het om precies te zijn 1.58 uur in de nacht. Ik kan absoluut niet slapen. Ik lag al om tien uur in bed, maar het lukt niet. En nu natuurlijk helemaal niet meer, met dat lied weer volop in mijn hoofd.

Maar lente was het wel gisteren. Wat was het een heerlijke dag

Gevelde boom

Afgelopen zaterdag stormde het echt gigantisch, maar dat weerhield onze oudste zoon Bart en mij niet van een stevige wandeling.
We liepen het rondje dat ik altijd loop en begonnen in het dorp. Op een gegeven moment komt je dan uit in een park en daarna in de polder.
Ik heb het water in de sloten daar nog nooit over de rand zien klotsen, maar nu wel.
Gewoon lopen kon ik niet meer, Bart heeft mij (z'n oude moeoedertje) verschillende keren vast moeten grijpen, omdat ik anders grote kans had gehad in de sloot terecht te komen.
Ik was echt uitgeput toen we weer terug kwamen en de volgende dag had ik spierpijn van het alsmaar schrap zetten tegen de storm
Hoe dan ook...
Vlak voor ons huis was net voor we terug waren een boom omgewaaid en geen kleintje.
De boom lag dwars over de weg en het is heel goed afgelopen. Wij wonen bijna aan een spoorwegovergang en op drukke dagen staat er wel eens een file te wachten tot de spoorbomen weer opengaan. Had die er gestaan, dan had je daar niet uit kunnen ontsnappen.  Er loopt ook een fietspad langs en een wandelpad.
Ja, dat had heel slecht kunnen aflopen.
Man en schoondochter stonden uit het zolderraam te kijken en er was natuurlijk meteen een oploop. Geen wonder, echt een reus van een boom.

Binnen de kortste keren was de brandweer er en de politie om de mensen op afstand te houden en de auto's die van de andere kant over de spoorlijn kwamen, een andere route te wijzen. Waren er toch weer auto's die gewoon over de stoep probeerden er langs te komen. Echt irritant.

Enfin, binnen een half uur was de weg weer helemaal vrij. Groot respect heb ik voor onze hulpdiensten!
En maandag werden de resten opgeruimd, daar moest nog wel een kraan aan te pas komen.
De volgende dag waren we bij de David Hockney- tentoonstelling en laat die nou een heleboel schilderijen over gevallen of gevelde  bomen hebben gemaakt. Supermooi en krachtig. Dat licht...
Dus ik laat er nog eentje zien:

Nog meer gevelde bomen langs Woldgate, 2008. Foto: van Goghmuseum

Had ik al gezegd dat die tentoonstelling echt een aanrader is?

Hockney - van Gogh

Dit is David Hockney. Een kleurrijke en bijzondere schilder.
Ook een apart type, getuige de interviews en filmpjes die ik zag.
Ik heb hem, heel lang geleden,  ook een keer in het echt gezien.
Dat was in een gallery in London.
Ik had toen nog nooit van hem gehoord en liep op een wandeling heel toevallig die gallery binnen. En daar was hij. Sindsdien houd ik van zijn werk.

Nu was hij er niet hoor. In ieder geval niet toen wij in het van Goghmuseum waren voor de tentoonstelling Hockney - van Gogh. The Joy of Nature.
Een mooie en originele tentoonstelling! Nog te zien tot 26 mei.
De toegang is met de museumjaarkaart gratis, maar je moet wel een tijd reserveren.
Wij hadden 11.45 en dan kun je naar binnen tot 12.15.
Goed geregeld, zonder wachtrij. 
Het leuke van deze tentoonstelling is dat er heel wat schilderijen van Vincent van Gogh hangen en dat je daardoor heel duidelijk kunt zien hoe Hockney door van Gogh geïnspireerd is geraakt, vooral op het gebied van de natuur.
Prachtig monumentaal werk hangt er, maar helaas mochten er geen foto's worden gemaakt.
'Niet van de werken', zei een suppoost trouwhartig bij de ingang, 'maar wel van de bordjes hoor'.
Ik had geen zin in stiekeme foto's,  dus ik kan niet veel laten zien.  Mijn man was ongehoorzaam en maakte er toch een, deze. Ik laat hem zien, dat dan weer wel:

Toen ik dus braaf zo'n bordje stond te fotograferen, werd ik meteen afgesnauwd door een bezoekster. Met een vingertje omhoog: 'U mág hier geen foto's maken'. Ik heb haar nog uitgelegd dat ik alleen een bordje nam en waarom. Had ik niet moeten doen.
Ik deed het overigens om thuis op te kunnen zoeken en de overeenkomsten tussen bepaalde werken van Hockney en van Gogh nog eens op het gemakje te kunnen bekijken.
Wat ik ook deed,  maar hier dus niet laat zien.
Wel deze nog, getiteld 'The Arrival of Spring'. Wees gerust, het is een scan van een kaart die ik kocht.

The Arrival of Spring in Woldgate, East Yorkshire, 2011

Ik werd heel blij van deze tentoonstelling. Buiten was het nog steeds een grauwe dag. Maar binnen was het Spring!

Kabouters

'Kijk nou', zei ik tegen mijn man en wees naar de overkant (van de Ceintuurbaan), 'kijk nou daar zit een kabouter op het dak'.
Hij keek en ik ook en toen zagen we dat het er twee waren. Echt bijzonder,  op een weliswaar droge, maar toch nog grijze dag in Amsterdam.
We waren naar een tentoonstelling geweest en 's avonds hadden we een eetafspraak met onze jongste zoon.
Het restaurant was niet in de buurt van de tentoonstelling en we hadden bijna vier uur voor we er hadden afgesproken.
Dus we liepen heerlijk te slenteren door zondags Amsterdam. Ik geloof dat ik dat het allerliefst doe. Kijken, wandelen en plekken zien die ik helemaal nog niet ken.

Kijk 'm daar nou zitten. Hij heeft een bal in zijn hand en het lijkt of hij die gaat gooien naar de kabouter aan de overkant.
Het blijkt dat de man die opdracht gaf tot de bouw van dit zeer bijzondere huis, van Ballegooyen heette.  En dit zou dan misschien een grapje van de architect kunnen zijn. A. C. Boerma was zijn naam. Het huis staat er sinds 1884.
Het huis heeft van alles, spitsbogen, spuwers, kruiskozijnen en veel natuursteen. Dat staat op het bordje hoor. Het heeft ook een bel-etage, drie woonverdiepingen en een kapverdieping.

Er wordt gezegd dat de bal stiekem door de kabouters wordt overgegooid, òf om middernacht, òf alleen met oudjaar, òf alleen op 29 februari.
Ik geloof in kabouters en dat wil ik graag zo houden, dus ik ga maar niet kijken op een van deze momenten.

Het Moerasmeisje

Oooh, ik vond dit zo'n prachtig boek.
Het is nog maar maart, maar werkelijk, het zou wel eens mijn boek van het jaar kunnen zijn.
Weer dankzij de Leesclub van Els hè.
Ik ben weliswaar bijna nooit op tijd daar, maar ik probeer vaak een boek dat door Els werd gekozen. Meestal succesvol

Dit is het verhaal van Kya. en het speelt zich af in de jaren vijftig en zestig in Amerika.

Kya en haar broers en zusjes zijn verlaten door hun moeder en blijven achter met een nare vader die teveel drinkt.
Ze wonen in een hut in een moerasgebied, heel armoedig.
Kya is de jongste en uiteindelijk is zij de enige die achterblijft met haar vader. De andere, oudere kinderen vertrekken een voor een.
Kya is dan zes en moet maar zien dat ze het rooit. Geen kleren, geen geld. Af en toe een beetje. Kya leert langzamerhand koken en wassen en huishouden. Ze leert ook varen in de lagune en ze leert zich te verbergen. Ze leert alles van dieren en planten en uiteindelijk leert ze van Tate, een jongen die vroeger met haar broer Jodie bevriend was,  lezen. Pogingen om haar naar school te laten gaan, zijn meteen de eerste dag al mislukt omdat ze uitgelachen wordt en gepest.
Eén vriend heeft ze, Jumpin, een donkere man die een winkeltje heeft en benzine voor de boot verkoopt. Hij helpt haar een beetje.
Voor de rest is Kya alleen en op zich zelf aangewezen. Zeker als haar vader ook nog verdwijnt.
Ze verzamelt mosselen en oesters en die verkoopt ze aan Jumpin.
Ze krijgt een heel mooie relatie met Tate en ze verzamelt, veren, schelpen, nesten. De natuur geeft haar alle kracht die ze nodig heeft.
We zien Kya in verschillende hoofdstukken ieder jaar ouder worden. Ze wordt mooi, ze wordt een vrouw en zij en Tate ervaren een eerste liefde.
Ik wil verder niet te veel vertellen, maar Kya wordt weer in de steek gelaten. En er is nog een man in het dorp die door haar schoonheid betoverd raakt, maar ook dat loopt mis. Een van de mannen wordt dood aangetroffen. Is hij vermoord of niet en is Kya de dader? 

Als je nu denkt dat het een beetje een thriller is, dan geldt dat niet voor het grootste deel van het boek, maar wel voor het laatste gedeelte.
Het boek leest makkelijk weg en nogmaals: PRACHTIG

Together we are stronger

This was the entrance to the Stedelijk Museum of Amsterdam. Yesterday. Because from today, you can no longer see it.
It will be deleted.

It was created by an artist called Panmela Castro and it's called: Together we are stronger.

It was made on the occasion of International Woman's Day
At the invitation of women's fund Mama Cash.
Castro is founder of a feminist network of Brazilian activists and artists who use graffiti to bring women's rights and violence against women to the attention of a broad audience.
With this work, Castro calls attention to the murder of Brazilian politician Marielle Franco in 2018.

One more, from inside the museum:

Linking to Colourful World.

Saskia-ontbijt.

Voor de tweede keer gingen we op zaterdag 9 maart,  meedoen met het Saskia-ontbijt in de Oude Kerk in Amsterdam.
Ik schreef over de eerste keer een stukje. Je kunt het hier, klik lezen.
Het gaat over Saskia van Uylenburgh, de eerste vrouw van Rembrandt.
Zij is begraven in deze kerk. In 1642.
Ieder jaar op 9 maart valt er,  door de hoge ramen,  een zonnestraal op het graf van Saskia, precies om 8.39
We stonden vroeg op en zaten vroeg in de bus om op tijd in Amsterdam te kunnen zijn.
In de bus vermoedden we al dat het een grauwe dag zou worden.
We vermoedden ook dat er weer geen zonnestraal op het graf van Saskia zou vallen, precies om negen over half negen.
En inderdaad. De zon liet zich niet zien.
Toen het moment voorbij was klonk er wel prachtige muziek.
'Bist du bei mir' van Bach, gezongen door een zangeres waarvan ik helaas de naam niet heb gehoord, begeleid op een kistorgel.
Ik stond er met tranen in mijn ogen naar te luisteren, mijmerend over Saskia en haar leven.
Verder was het ongeveer hetzelfde als de eerste keer dat we het meemaakten.

Portret van Aeltje van Uylenbrgh, 1632

De lezing niet, die was niet hetzelfde en werd deze keer gehouden door Marlies Stoter, conservator van het Fries Museum.
Het ging deze keer over familie van Saskia.
Over haar nichtje Aeltje van Uylenburgh, die getrouwd was met de dominee van deze kerk Jan Silvius.
Ik vond het interessant en bovendien mooi dat familie van Saskia ook in deze kerk is begraven.
Saskia was een wees. Dat ze er dus niet alleen ligt, ook nog eens zonder Rembrandt en hun zoon Titus, dát vind ik mooi.
Want Rembrandt en Titus liggen in de Westerkerk. 
'Bist du bei mir', was dus zeer toepasselijk, zoals Marlies Stoter opmerkte.
Ik vond het weer heel bijzonder om mee te maken.

Na afloop van de lezing waren er verschillende ruimtes opengesteld in de kerk. Zo ook de Spiegelkamer.
Dat is de kamer  waar Saskia en Rembrandt hun trouwakte ondertekenden.

Bloggers

Kijk, daar zitten we hoor.
We zijn allemaal bloggers en we ontmoetten elkaar voor de tweede keer. 
Behalve Ton, die was er voor het eerst bij.
We waren in Bar Beton. Centraal gelegen, in station Utrecht Centraal.

En net als de vorige keer hadden we een mooie dag met z'n allen. We praatten en praatten en praatten... Dat begon om zo'n beetje om half 11 en stopte rond 4 uur.
Het is wel bijzonder vind ik, dat het zo goed klikt tussen ons.
Dat er geen vervelende stiltes vallen en en dat we in het algemeen op onze blogs niet al te persoonlijk zijn, maar dat de gesprekken hier, in Bar Beton, dat soms wel werden.
Goeie gesprekken, koffie, thee, een heerlijke lunch, kleine lieve cadeautjes voor elkaar... Wat wil een mens nog meer?

Ton, Els, Inge, Emie, Marthy en Jeanne: dankjulliewel en tot de volgende keer!!!

Staken

Toen ik dinsdag op school kwam, werd ik bijna overvallen door twee ouders die mij vroegen de petitie te tekenen.
Oh ja, dat was waar ook. Actieweek in het onderwijs.
Ik tekende natuurlijk. Ik ben het hartgrondig eens met de eis: meer investeren in het onderwijs.
Waardoor,  met een hoger salaris, het beroep kan worden opgewaardeerd, waardoor het leerkrachtentekort kan worden teruggebracht,  waardoor de werkdruk minder zal worden.
Nu ik niet meer bezig ben in het onderwijs, alleen nog vrijwillig, omdat ik dat leuk vind, heb ik me afgevraagd of ik zou hebben gestaakt vandaag.
Nou en of had ik dat gedaan.
Ik heb een beetje moeite met zo'n  actieweek. De dag begon op mijn school met film kijken met de kinderen en er gingen brieven geschreven worden aan de minister. Zo waren er de hele week van dat soort zaken. Allemaal best leuk, maar ik hou er niet van om er kinderen bij te betrekken. Ik zou ze wel uitgelegd hebben waarom ik ging staken en daar zou ik het bij hebben gelaten.
Maar vandaag zou ik absoluut hebben gestaakt
Ik ben en blijf van mening dat goed onderwijs de basis is van een gezonde samenleving. Op dit moment is dat niet gegarandeerd.
Dat er veranderingen moeten komen, dát zal nu toch zo langzamerhand wel eens een keer duidelijk worden.
Hoop ik

Huisarts

Ik wil een huisarts die:
- vriendelijk is
- doortastend is
- geduldig is
- bekwaam is
- mij op tijd doorstuurt naar iemand met nóg meer verstand van zaken.

Ik wil een specialist die:
- vriendelijk, doortastend, geduldig en bekwaam is
- mij precies vertelt wat er aan de hand is
- mij precies vertelt wat de behandelopties zijn
- mij vervolgens vertelt welke van die opties hij of zij  het best zou vinden voor mij en waarom. 

Mijn huisarts stopt er mee. Ik heb erg aan deze man moeten wennen, maar was uiteindelijk  tevreden. Nu word ik overgeheveld naar een praktijkgenote.
Afwachten maar weer. Ik heb haar een keertje als vervanger meegemaakt en dat beviel goed. Maar ik vind het lastig hoor.

En die specialisten. Ze geven je geen rechtstreeks advies. Geen van allen. Ze geven je de mogelijkheden, maar niet echt een advies.
Ik zei dat laatst tegen eentje. Dat je vroeger soms op je donder kreeg als je ook maar een suggestie deed. 'Dat bepaal ik wel',  kon dan je antwoord zijn
Dat was natuurlijk niet goed, maar helemaal geen advies vind ik ook niet goed.
Als voorbeeld: mijn mans ziekte was niet een kleinigheidje en er waren meer mogelijkheden tot behandeling. Die werden ook heel goed uitgelegd. Maar mijn man moest zelf de keus maken.
De specialist aan wie ik dit voorlegde zei dat het niet mag. Dat ze de patiënt moeten laten beslissen.
Ja uiteindelijk wel natuurlijk, dat begrijp ik heus wel. Maar een advies kan toch geen kwaad.
Ik ben een leek en kan nog zo veel zoeken en vinden op het web, maar ik blijf een leek!

50 jaar Thielen

 Ik had echt nog nooit van de schilder Evert Thielen (1954) gehoord. Echt nog nooit.
Dit is 'm.
En was er in het Limburgs Museum in Venlo een overzichtstentoonstelling van zijn werk. 50 jaar Evert Thielen.

Deze tentoonstelling werd me aangeraden door verschillende mensen, onafhankelijk van elkaar.  Er is ook een uitzending van Ivo Niehe geweest over deze kunstenaar,  maar die had ik niet gezien. Ben geen Niehefan.
Dus ik ging even googelen en was meteen verkocht.
Het kwam goed uit dat we allebei nog een vrije reisdag hadden. Die besteed ik liever aan een verre reis,  dan aan een retourtje Enkhuizen. Venlo was ver genoeg!!
Ik schrok me te pletter toen we uit het station stapten. Het museum is er schuin tegenover en er stond me toch een rij.
Op een gewonde donderdag hè, om een uur of twaalf.

Maar ja, om nou terug te gaan was ook weer zo wat, haha.
Dus we voegden ons in de rij en gelukkig viel de wachttijd nog mee.
Later bleek dat de kunstenaar er zelf was die dag en uitleg gaf over zijn werk. We boften dus, want dat hadden we helemaal niet geweten.

Je ziet het, het was echt niet normaal druk.
Maar ik vertelde het al eerder, ik ben klein en ga soms heel brutaal voor een lang iemand staan. Die kijkt wel over me heen. Ik zie altijd alles.
Bovendien,  terwijl de schilder het publiek meevoerde naar zijn schilderijen, was het daar natuurlijk stampvol. Maar op dat moment in de andere zalen niet. Ik heb de rondleiding twee keer gedaan. Want behalve goed schilderen bleek de man ook goed te kunnen vertellen.
Wat we zagen:

Overzicht/Bird's eye view, 2012

En  dit

Vrouw, maat van alle dingen, 2017

Dit tweede schilderij is tamelijk willekeurig gekozen. Omdat ik wel bezig kan blijven. Er was zoveel moois te zien.
En ook te lezen. Want er hoorde een klein boekje bij de tentoonstelling,  waarin over een aantal van de schilderijen nog wat verduidelijking werd gegeven.
Heel interessant, ik heb het met aandacht gelezen.
Hier bijvoorbeeld zie je allemaal hele kleine mensen en in de opening tussen de benen van de vrouw past precies de boog van een bestaand winkelcentrum in Milaan. De vrouw staat symbool voor de mens,  maar ook het ritme van de architectuur heeft menselijke vormen. Dat die boog precies past is een verwijzing naar de theorie van Vitruvius. Dat was iemand die vond dat de verhouding van het menselijk lichaam verwerkt moest worden in de bouwkunst.

Ik zou nog door kunnen gaan hoor, ik maakte heel wat foto's.
Van de 'gewone' schilderijen heb ik nu twee voorbeelden laten zien.
Nu nog over de veelluiken.
Ik kende een drieluik, een tweeluik, maar een veelluik? Evert Thielen maakte ze. En die zijn zo bijzonder...

Die veelluiken... ze zijn te groot om goed op de foto te krijgen en zo vol details dat je heel lang nodig hebt om alles echt goed te zien.
Er waren verschillende veelluiken te zien en  de schilder werkte er vaak langer dan vijf jaar aan.
Ze zijn heel groot. Dit doek bijvoorbeeld is 350 x 450 cm.
Het is gemaakt in opdracht van Douwe Egberts.
Het luik is nu nog dicht.
Je ziet dan van alles wat met Douwe Egberts te maken heeft.
Linksonder door het raampje het Friese 'huuske' waar Egbert Douwes ooit begon. En het atelier van de schilder.
Je ziet gangen en opslagruimtes.
Je ziet werkplaatsen in de fabrieken.
Je ziet stadsgezichten (niet op deze foto),  samengevoegde afbeeldingen van plaatsen waar de verschillende vestigingen van het bedrijf waren.
Het is ook allemaal zo ontzettend goed doordacht.
Enfin, je kunt er heel lang naar kijken. En dat deed ik ook.

Toen kwam Thielen zelf en opende het luik.
Er ging echt een aaah door het publiek.
Wat je dan ziet is de ontspanningskant van het bedrijf. Mensen in hun vrije tijd.
Mensen die op het gras aan het picknicken zijn.
De blonde vrouw linksonder is  het symbool voor het vrije leven
Thielen heeft zichzelf ook afgebeeld. Als klein jongetje, met zijn grootvader aan de wandel. Ook dat was ontspannen en zorgeloos.

Ik zou nog door kunnen gaan, nog heel lang.
Er zijn nog meer veelluiken te zien en te beleven.
Maar ik vind het zo welletjes. Het moge duidelijk zijn dat ik het een absolute aanrader vind.