Opa's trein

Kijk, Anna was dit weekend te logeren en speelt met een trein.
Een elektrische trein.
Sterker nog, Anna speelt met de elektrische trein van haar opa.

En dat mag een wonder heten.
Vooral als je bedenkt dat onze eigen drie kinderen wel afwisten van het bestaan van deze trein(tjes) en van de spoorbaan en de huisjes, de boompjes en de beestjes,  maar dat ze slechts een heel enkel keertje in de gelegenheid werden gesteld om er mee te spelen.
En dan nog alleen onder strenge begeleiding van hun vader.

Mijn man was heel erg zuinig op zijn trein.
Hij heeft vaak verteld dat hij die kreeg van zijn ouders.
En wel toen er een crisis was, niet in het gezin, maar in de wereld.
Zijn ouders waren, zoals bijna iedereen toen, zuinig. Het geld werd niet zomaar uitgegeven.
Maar ten tijde van deze crisis zagen ze de situatie zorgelijk en somber in en besloten nog maar even van het geld te genieten en vooral ook de kinderen te laten genieten. En dus kreeg mijn man een elektrische trein, zijn zus Irene kreeg een bijzondere pop en wat broertje Paul kreeg weten we niet. Moet ik nog eens vragen.

We kunnen niet meer bedenken welke crisis het geweest zal zijn. Eerst dachten we de Cuba-crisis. Maar toen was mijn man al dertien en zijn zus nog ouder. Krijg je op die leeftijd nog een trein en een pop?
Misschien was het wel de Hongaarse opstand. Toen hadden ze een leeftijd die geschikter was.

Hoe dan ook, mijn man is nog steeds zuinig op die spullen. Maar ja, ze staan in een krat op zolder en Anna had dat ontdekt.
Ik moet er wel om lachen hoor, deze keer had opa geen enkele twijfel en mocht Anna er gewoon aan zitten en er mee spelen.
Want het betreft nu toevallig wel zijn oudste kleindochter, ja.