Van de schoorsteenveger en de hoefsmid

 Kijk, daar is onze schoorsteenveger.
 En als je nog steeds het romantische beeld hebt van Bert, de schoorsteenveger uit Mary Poppins, dan klopt daar helemaal niks van.
Dit was gewoon een leuke vent, die geen enkel zwart veegje vertoonde en supersnel het dak op klauterde.
Hij meldde ook nog niet aan hoogtevrees te lijden.

Schoorsteenveger dat lijkt zo'n beroep dat niet meer bestaat, maar er zijn nog steeds schoorstenen die geveegd moeten worden, zoals die van ons.

Dat is nog wel een ding hoor. Zo'n acht jaar geleden lieten wij in ons huis een haard aan leggen.
Dat was een hele operatie kan ik je zeggen. We wilden dat al veel eerder, maar toen werd ons verteld dat de schoorsteenpijp ons bed precies in tweeën zou delen.
Dat deden we niet natuurlijk, maar jaren later gingen we nog eens informeren en toen bleek er toch een oplossing te zijn. We deden het.
Het is geen open haard, er zit glas voor, maar we noemen het de open haard.

Enfin, de haard ligt onder vuur momenteel. Teveel verontreiniging, mensen die er last van hebben.
En hoewel we 's winters het liefst elke dag een vuurtje zouden stoken, doen we dat dus niet en beperken we het gebruik. Heel erg jammer.
Ik moet er wel bij zeggen dat we complimenten kregen van de schoorsteenveger. De schoorsteen was hartstikke schoon. Dat klopt, we gebruiken echt alleen kurkdroog, goed hout. Er is nog nooit een snippertje van iets anders door de schoorsteen gegaan. Als ik wel eens 's avonds door de buurt loop, kan ik precies ruiken waar houtkachels gestookt wordt. En onze haard ruik je niet. Echt niet. We houden ook rekening met het weer. Maar toch...

Enfin, we zagen nog zo'n oud, maar nog niet verdwenen beroep, namelijk dat van hoefsmid. En dit was nog wel een gediplomeerde hoefsmid. Ik geloof niet dat er een hoefsmid zat , het was een garage geloof ik. Maar het beroep bestaat nog steeds.

Natuurlijk zijn er zat beroepen die écht niet meer bestaan. Ik zat ineens te denken aan de telegrambesteller. En aan de...

Finding Neverland

Nog steeds ruim ik op hier in huis. Lees: verwijder ik van alles hier uit huis. 
Deze keer ging de bezem door de dvd's.
Niet dat we er veel hebben, dus het was maar een klein stoffertje.
Een paar konden meteen weg. Maar er waren er ook een paar die ik helemaal niet gezien heb.
De dvd-speler moet boven in de slaapkamer geïnstalleerd worden en meestal vind ik dat teveel gedoe.
Maar nu staat- ie er en is mijn voornemen de niet geziene films te zien. Tijd zat, toch?
Te beginnen bij deze: Finding Neverland.
Ik kocht hem vorig jaar op een rommelmarkt voor 50 cent, omdat het jongetje dat hem verkocht me zo hoopvol aankeek

Het is een film uit 2004. In die tijd was ik totaal niet bezig met film.
Ik had het heel erg druk gehad met ons eigen gezin, met mijn baan en met mijn moeder. Zij overleed in oktober 2003.
In 2004 was ik aan het bijkomen denk ik. Dus niks film.
Enfin, nu wel. Ik vond het echt een heerlijke film.
Niks ingewikkelds aan, geen moeilijke plot, super-romantisch, met kostuums en  met dikke tranen mijnerzijds op het eind. En dan nog die Johnny Depp, waar ook de ouder wordende mens met plezier naar kijkt.
Ik zie nu dat Dustin Hoffman ook mee deed, maar die heb ik even gemist. Geeft niks, deze dvd gaat niet weg en dat betekent dat ik hem ooit nog eens wil zien.
Een hele middag genieten, voor vijftig cent, dat is mooi vind je niet?

Van Stompetoren naar Egmond

Na Stompetoren fietsten we verder, door Alkmaar, richting Egmond aan Zee.
Op zoek naar de rust aan de kust.
Maar eerst stopten we  nog in Egmond aan de Hoef.
Want daar is het kasteel van Egmond, het Slot op den Hoef.
Niet dat we daar nooit eerder waren hoor, ik was er zelfs eens met een klas kinderen en ook met onze eigen kinderen natuurlijk
Het zag er nu zo mooi  en aantrekkelijk uit in de zon..

Volgens mij is het met dit kasteel zo gegaan zoals je het vroeger op school leerde. Dat er eerst een abdij was, met een boerderij. Dat er toen palen omheen kwamen en later een toren en een muur van steen
En dan werd alles weer verwoest en ook weer opnieuw opgebouwd, maar dan uitgebreider en mooier en met meer gebouwen.

 

In dit geval woonden de heren van Egmont er en die stegen in rang en werden gráven van Egmont.
Uiteindelijk werd zo'n groot kasteel ook weer verwoest, in brand gestoken zelfs.
Van graaf Lamoraal van Egmont bleef ook niet veel over. Hij werd in opdracht van  Alva ter dood gebracht.

Veel is er niet meer te zien, maar je kunt er een rondje wandelen, Lamoraal zien.
In de slotgracht.
En je kunt je hand even op de warme stenen leggen en  je in het verleden wanen.
Genieten van de waterlelies, dat ook.

Het was een mooie onderbreking, voor we verder fietsten naar het strand.
Toen we daar aankwamen schrok ik me te pletter van de drukte, dat had ik niet verwacht op maandagmorgen.
Maar het viel mee.
De strandopgang is vrij breed en er was duidelijk aangegeven: rechts naar beneden en ook weer rechts naar boven op de terug weg. Prima geregeld, Toch was er weer een vrouw die dwars door het midden paradeerde.
Mijn man zei er iets van en kreeg een snauw terug. 'Ik passeer alleen maar'.
Ja, dat was zo, ze passeerde alleen maar  en bij dat passeren raakte ze de mensen aan haar eigen kant en de tegenliggers. Echt ongelooflijk.

Maar op het strand was het alleen maar druk aan het begin. Daar lag iedereen uitgebreid en roerloos te bakken, daar was heel goed om heen te lopen. En vijf minuten verderop was niemand. Heerlijk was het. Echt. 

Stompetoren

Maandag 13 juli, vierden wij onze trouwdag. 
We waren op die dag eenenveertig jaar getrouwd. 
We hadden bedacht dat we naar Egmond zouden gaan. 
Naar het strand. 
Op de fiets natuurlijk. 
Het was echt heerlijk weer, in tegenstelling tot eenenveertig jaar geleden.  Maar we fietsten niet om het fietsen, we fietsten om het strand te bereiken.  Dus we kozen de kortste weg. 

Maar ja, we zijn die we zijn en zo kwam het dat we de tocht toch twee keer onderbraken. 
Eerst in Stompetoren. Dat is een dorp vlak bij Alkmaar, in de Schermer.  
En het leuke is dat je je in dit geval niet hoeft af te vragen waarom het dorp heet zoals het heet.
Geen twijfel mogelijk, toch?
Ik vraag me vaak af waarom een dorp of stad zo heet. 

Enfin, we gingen eerst even bij die stompe toren kijken. Er is een kerk. En een kerkhof.  
Een deel daarvan is oorlogskerkhof. Zes vliegeniers vonden daar hun laatste rustplaats. 

Een van de mannen googelde ik. 
Uit een soort van respect.

Clive Prosdocimi Luther. Uit Sidney.  Hij was negenentwintig jaar oud en getrouwd met Elaine.   

Zo treurig, een jonge Australiër, uit Sidney, ging de oorlog in. Voor ons. 
En eindigde  in Stompetoren, of alle places. We stonden er even letterlijk en figuurlijk bij stil.
Inderdaad:  opdat wij nooit vergeten

Een paar dagen later zagen we nóg een stompe toren. In de mode hier zeker of geldgebrek in de hele streek.
Hier hadden ze niet het dorp naar de toren genoemd. Wél het plaatselijke café.

Monday Mural

I live about 40 km from Amsterdam, but as we don't have a car,  it's difficult to get there. I certainly don't dare to travel by train. And traveliing by bus is completely excluded.
And so we cycle and we cycle in a very rural area where there are not many murals. But we are healthy and the weather is fine, no complaints. And then  last week we found this one.

Is not she sweet.?
We cycled on and there was another one. My lucky day. I love hearts!!!And swans

Linking to Sami's Clourful World

met Liefde heb je alles

We fietsen de laatste tijd nogal eens volgens een knooppuntenroute en dat bevalt uitstekend. Zo ontdekten en reden we, in een verder toch bekend gebied, over een soort wandel/fietspaden. Dwars door de weilanden. We hoorden niet eens de herrie van de A7, die we (in de verte) wel zagen liggen en die we ook af en toe kruisten. Echt heel erg mooi die paden.
Maar dit terzijde, want in een van de dorpen zagen we dit huis:

 Is dat niet bijzonder?  In eerste instantie stopte ik voor de deur, want mooi en goed in de verf. (Ik koester ook een deurenverzameling).
Pas daarna zag ik het bord erboven. Matthias en Laurentia woonden hier in den jare 1825

Ik kan ze bijna voor me zien, dat stel.
Wat waren ze gelukkig  met hun eerste eigen huis. Ze waren net getrouwd en hadden nog een hele toekomst voor zich. Matthias werkte zich te pletter in de hoop dat er een gezin zou komen. En Laurentia in haar Westfriese dracht,  richtte zich op het huishouden en zorgde dat alles piekfijn in orde was.
Dat gezin kwam er. De kinderen bleven later allemaal in de buurt wonen. Geworteld, dat waren ze.

De oudste dochter bleef het dichtst bij. Die bouwde en bewoonde later een huisje aan de overkant van de straat.  Dat was fijn voor de ouders natuurlijk.
De achter-achter-achter-achterkleindochter van Matthias en Laurentia woont er nu, knapte het huis helemaal mooi op, en gaf het een naam,  denkend aan Matthias en Laurentia.
'met Liefde heb je alles'.

-Even voor alle duidelijkheid: ik weet er helemaal niks van hoor, het is pure fantasie nadat ik die twee huizen zo dicht bij elkaar had gezien. 
-En Laurentia... wat een prachtige naam is dat. Was ook zeer geschikt geweest voor Laurentien. Prinses Laurentia, dát had pas goed geklonken. 
- Als ik er nog eens langs fiets, dan bel ik aan en vraag of er iets bekend is over Matthias en Laurentia

De Plantage van onze Voorouders

Heerlijk vind ik het,  om terwijl ik iets aan het doen ben, naar een podcast te luisteren.  Ik ben dan aan het borduren of iets anders met mijn handen en dan kan ik me heel goed concentreren. Ik begrijp nooit dat mensen naar de radio of naar een podcast kunnen luisteren terwijl er gepraat wordt. Mij lukt het alleen als ik alleen bezig ben. En gelukkig heb ik daar alle gelegenheid voor.
Ik hoorde zo al een paar fantastische podcasts. Tante Jos, dat was mijn eerste en dat vind ik tot nu toe ook de beste. Op de voet gevolgd, door deze. Nou ja misschien wel even goed.

Maartje Duin, de maakster,  ontdekt op een bepaald moment dat haar voorouders plantage-eigenaren waren.
Dat vindt ze niet zo'n fijne gedachte en ze gaat op onderzoek uit. Ze wil weten hoe dat dan precies zat. Maartje duikt in archieven en vraagt na bij haar moeder.
Die moeder, van adel, wil er niet veel van weten aanvankelijk. Want ja, het waren andere tijden en het was nou eenmaal zo en ik discrimineer echt niet.  In Maartjes familie wil ook niet iedereen meewerken.
Maar ze zet door. En dan maakt ze op een bepaald moment, min of meer toevallig en via via,  kennis met Peggy Bouva.
Maartje, een afstammeling van slavenhouders en Peggy, afstammeling van tot slaaf gemaakten op die plantage.
Samen zetten ze hun zoektocht voort. Ook met Maartjes moeder en dat is af en toe erg grappig. Een voorbeeld van voortschrijdend inzicht, die moeder.

Ik heb nog niet alle afleveringen gehoord, maar de families leren elkaar kennen, ze gaan naar Suriname.
Zeer interessant, zeer boeiend en buitengewoon leerzaam.
Zo vertelt Peggy op een bepaald moment aan Maartjes moeder waarom het N-woord zoals ze dat noemt, niet meer gebruikt kan worden. Neger. En dat was voor het eerst dat ik ook echt begréép waarom dat niet kan.
En verder tegenstellingen, heel grote en toch ook overeenkomsten. Dat dus

Door de zure bes heen bijten

Onze dochter die deze foto's maakte van haar dochter, van onze kleindochter Noor (4,4), had als bijschrift: Even door de zure bes bijten. 

Daar laat ik het bij, het lijkt me genoeg voor vandaag!

De Wilde Stilte

In dit boek van Raynor Winn, vertelt Raynor hoe het verder ging met haar en haar man. Zij zijn het stel dat op een dag in grote problemen kwam, huis kwijt, geld kwijt, man terminaal ziek. Ze gingen wandelen, het Zoutpad.
Moth, de man,  knapte er fysiek gezien erg van op, hoe zwaar die tocht ook was. En allebei werden ze ontzettend sterk. Niet alleen fysiek.
Dit boek is het vervolg, hoe ging het verder met deze mensen.
Ik kan er bijna niks van vertellen, want dat is waar het boek over gaat, dus gebeurtenissen vermelden doe ik niet.
Ik kan wel zeggen dat ze weer gingen wandelen, Raynor en Moth. En dat er onverwachte dingen op hun pad kwamen.
Dat er nieuwe plannen kwamen en hoe het met de studie van Moth verder ging.
Het eerste boek vond ik een echte aanrader en dit boek ook. Maar alleen voor mensen die Het Zoutpad al lazen. Klik Als je dat deed, is dit boek ook een aanrader. Al was het alleen maar doordat je de mensen lijkt te kennen.
En toch ook wel omdat het een pleidooi vormt voor een andere en soberder manier van leven.

Roodkapje

'Ze  is een beetje twijfelachtig', zei Marleen. 'Zeg maar of je haar toch wilt hebben'. Nou en of ik dat wilde. Er zijn meer twijfelachtige Rodkapjes in mijn verzameling. Juist leuk En ze heeft toch duidelijk een rood kapje? Nou dan. Marleen vertelde dat deze kaart ooit aan haar moeder en daar familie is gestuurd. Dat is dan toch fantastisch, dat iemand daar zo maar afstand van wil doen. En ook Marleen ken ik niet. Nou ja, we volgen elkaar op Insta en zij leest mijn blog, maar dat is het. Echt ik vind het geweldig. De kaart is oud. Ik kan helaas geen datum ontdekken. Maar als frankering twee postzegels van 1 cent. Ik gok jaren veertig van de vorige eeuw

En dit was nummer 201

Putdeksel

Er zijn heel wat steden en landen geweest waar ik putdeksels zag en fotografeerde. Het is geen verzameling geworden al had dat in mijn geval zomaar gekund.
Ik herinner me Berlijn, waar afdrukken werden gemaakt van zo'n mooi putdeksel en dat werd dan weer op een t-shirt of tas gedrukt. Ik heb datzelfde ook in Barcelona gezien. Superleuk.
Maar nu, tijdens wat ik dan maar de Coronawandelingen in onze eigen stad zal noemen, zag ik een  prachtig putdeksel.
Kijk:

Dat is toch echt een mooi putje hè, met die eenHOORN.  Ik zag er een paar en allemaal in mijn eigen wijk. Verder lopend, de stad in, het oude centrum in, zou ik ze juist verwacht hebben. Maar niks hoor, daar waren gewoon saaie putdeksels.

 Die eerste heeft nog wel een aardig ruitje, maar waarom hier een putdeksel met de naam Weert ligt? Niet dat ik iets tegen Weert heb hoor,
Maar ja, het geld zal wel op zijn geweest.
Ik ga mijn blik maar weer omhoog richten!

Monday Mural

 Well, back to London then. Unfortunately not in real life. 

A London tube-map. Colourful. I think the artist is zaki_dee. But I could not find very much about him .
And there's an invader. A space invader. I found one or two in London and then back home I started searching in Amsterdam and found ten invaders. 

 Linking to Sami and her Colourful World

Kruissteekjes

Op dezelfde dag dat ik voor het eerst in lange tijd weer eens ging borduren, stond er een groot stuk in de krant (NHD), over borduren.
Over erotisch borduren.
Nou heb ik echt best veel geborduurd in mijn leven en ik heb daar van alles van gevonden, maar erotisch...nou nee.
Een vrouw, in het normale leven, kleedt zij acteurs voor tv-series, geeft workshops erotisch borduren.
Om de vertrutting tegen te gaan.
In haar zitkuil.
En tijdens het borduren van erotische poses ontstaan dan interessante gesprekken, bijv. over porno.
Veel vrouwen vinden de piemel met sperma leuk om te borduren,  maar willen het werk niet ophangen vanwege hun schoonmoeder.
Nou ja, ieder haar meug, in die zitkuil.
Maar ik, truttig als ik ben,  hou het maar bij een eenvoudig letterlapje. In kruissteek.

Boom

Midden in een heel groot weidegebied, stond deze boom.  Een boom slechts. Het lijkt misschien niet zo, maar je kunt wel zien dat hij helemaal alleen stond. De bomen op de achtergrond zijn echt ver weg.
Ja en dan dat heuvelachtige stuk er naast. Wat zal hier hebben gestaan. Misschien een huisje, of een boerderij waar verder alles van is verdwenen. Ik zou dat heel graag willen weten.

Ik was bijna over het hek geklommen om dat gebiedje rond die boom nou eens te gaan bekijken en misschien nog iets te vinden, toen mijn man zei dat er misschien wel afval was gedumpt. Er zit daar iedere keer een dikke rooie kat.
Dus ik deed het niet. Maar als ik er weer langs kom, misschien wel.

Van twee kanten

 Deze week gingen we fietsen, eigenlijk zonder een speciaal doel . 
We gingen richting Enkhuizen, noordwaarts. 
En we gingen binnendoor. 
Door allerlei Westfriese dorpen. 
We haalden Enkhuizen bijna. 
De lucht was bij vlagen dreigend en we waren pas om een uur of drie vertrokken, dus we draaiden iets eerder om. 
Over de dijk zouden we terugfietsen naar Hoorn. 
Tsjonge, wat was dat een heerlijke fietstocht. 
De dijk is breed en je krijgt zomaar gratis een fantastisch uitzicht. Rechts het land en links het Markermeer. 
Het waaide slechts een heel klein beetje, wat ik een groot voordeel vond. 
Het gekke is dat ik echt niet voor het eerst over die dijk fietste. 
Enkhuizen is een bezoekje meer dan waard. Maar we namen de dijk altijd startend in Hoorn. 
En dan fietsten we binnendoor terug.
Nu dus andersom.
Heel gek, ik vond het veel mooier om terug te fietsen over de dijk, dan heen. Het uitzicht is beter vind ik. 
En toen zagen we ook nog dit torentje. Een lichtopstand, genaamd Het Vuurtje van Leek. 
Met een prachtige tekst daarop van Emily Dickinson. 

Ik werd er tamelijk gelukkig van, want zo mooi dat torentje en dan nog die tekst. Ik ben al jaren fan van Emily Dickinson. 
Beneden aan het water zat een stelletje te zoenen, totaal verdiept in elkaar. Ze merkten niet eens dat ik er stond. Wat een superromantische plek.

De tekst is vertaald door Louise van Santen. Enfin, ik nam me ter plekke voor om hier nog eens een zonsondergang te gaan bewonderen. 
Een sunset bedoel ik. Want we fietsten verder, keken nog even om  en zagen toen dat aan de andere kant van het torentje de originele tekst stond.

En nu me maar weer eens even verdiepen in de gedichten van Emily Dickinson. Dat doe ik niet dagelijks, maar dit was erg inspirerend.

Vernachten

Wat is er toch veel te zien, als je kijkt. 
Op de fiets kwamen we bijvoorbeeld langs deze boerderij. In het aangrenzende dorp Berkhout, maar dan in het gedeelte waar we met wandelen nooit komen. 
Ik kijk altijd naar boven, op zoek naar nieuwe huizennamen. En ik ga best hard op mijn e-fiets. Dus toen ik dit bord zag moest ik echt stoppen en afstappen, want dat lees je niet in de gauwigheid. Het leek  me nogal een erg uitgebreide huizennaam.

Ha, dat was het dan ook niet. Het was gewoon een tekst. Over het vee dat in de zomer de wei in gaat en in de winter hier mag 'vernachten'. Zo leuk om te zien. Die hele boerderij trouwens, met veel details

Veel huizennamen, nieuwe huizennamen,  vond ik op deze tocht niet. 
Eentje maar:

 Maar wel een leuke, vond ik.

De tijd gaat snel

De tijd gaat snel, gebruikt hem wel, want eer wij het weten, zijn wij versleten. (Jacob Cats, geloof ik)

De poster die je hier ziet, hangt altijd in de maand mei in onze kamer. 'Maytime' , gekocht op een rommelmarkt in London.
In juni haal ik de plaat dan weg en hangt er weer iets anders.
Maar nu is het juli en het ding hangt er nog.
Gewoon, doordat de tijd zo snel gaat.
En dat vind ik eigenlijk heel raar.
Want we doen niks.
We werken niet, we gaan nergens naar toe... Niet naar de film, niet naar het theater, niet met de trein, niet met de bus. Geen studie, geen oppas.
Oke, we doen huishoudelijke dingen. We eten gezonder dan ooit. Mijn man kookt.
Ik ruim op en mijn man klust. Er wordt getut in de tuin. We zijn een keer in het museum geweest, om te kijken hoe het geregeld was. Ik ben een paar keer in een winkel geweest en een keer bij iemand op tuinbezoek.
We hebben zelf ook regelmatig tuinbezoek en ik praat buiten met verschillende mensen. Per telefoon ook. Er wordt geappt en videogebeld. We wandelen dagelijks en fietsen  regelmatig. Ik lees wat en kijk tv. Ik heb heel veel fotouitzoekwerk gedaan
En ik blog natuurlijk. Dat verbaast me trouwens ook zeer, dat ik nog steeds iets kan bedenken om over te schrijven.
Dat is het dan wel.
In ons geval is dat werkelijk een totaal ander leven dan het leven dat we hadden. Ik snap er niets van dat de tijd dan toch zo snel gaat. Echt helemaal niets.

What's in a name (2)

Kijk, dit beeld staat ook op de Westerdijk in Hoorn en maakt deel uit van de beeldenroute aldaar.
Het beeld heet De Knoop
Toen ik dit beeld voor het eerst zag, dacht ik: Hee een knoop.
En ik was buitengewoon tevreden toen het inderdaad De Knoop bleek te heten.
Het valt in de categorie begrijpelijke namen
Dit beeld is trouwens gemaakt door Jilles Waagmeester. De titel is duidelijk en dan kun je er evengoed nog van alles en nog wat bij verzinnen.
Dan is er de categorie onbegrijpelijke namen.
En tenslotte de categorie namen die je niet bedenkt, maar die achteraf volkomen duidelijk zijn. Een beeld uit die laatste categorie liet ik zien hier. Of eigenlijk was het een beeldengroep.

En ik vroeg of jullie de titel zouden weten.

Nou  eerst maar eens de titel en de maker. Volgens het bordje heet dit beeld  Zand-Water-Vuur. 
En toen ik dat eenmaal had gezien, vond ik het een goeie titel, maar niet helemaal. Want ik zie hier toch echt Zand-Vuur-Water. 
Dat soort dingen blijven me dwars zitten, dus thuisgekomen heb ik nog eens even gezocht en toen bleek dat de beelden eerst anders geplaatst geweest zijn. Zo:

En dan klopt het wel. Zand-Water-Vuur. 
De maakster  is Hetty Loomans en als je meer van haar werk zou willen zien, dan kan dat: klik
De eerste en de laatste foto zijn niet door mij gemaakt. Die staan op de site van Stichting in den Beginne. Een stichting die regelmatig beeldhouwers uitnodigt om hun beelden te tonen. 
Op hun site kun je alle beelden zien die geplaatst zijn.
Ik heb nog lang niet alles gezien. Dus misschien kom ik er nog wel eens op terug. 

En dan nu de uitslag: Emie was de allereerste en zij gaf ook het juiste antwoord. Het juiste antwoord kwam ook van Tineke Dieks. Zij stuurde en passant ook nog een gezichtje.
En verder: Anne zag in het gele beeld een stofzuiger. 
Marijke zag een bibberspiraal. 
Cellie zag de Drie Gratieën en anders drie haarspelden. Verloren tijdens het hardlopen. 
Marleen zag een lifter. De lifter dus. 
Tenslotte Marieke. Zij dacht: De wandelaar. 

Alle mailers kunnen binnenkort een kaart verwachten. Ik heb alle adressen, alleen niet van jou, Tineke. Stuur je dat nog even?

 

Summer

Summer is a state of mind, don't you think? 

I found this one in Copenhagen, about three years ago. It gives me a summer feeling!
Ah.. those were the days when we could go where we wanted.
Copenhagen is a very nice city. Very friendly, easy going. We rented a bike and noticed that the city is geared towards cyclists.
Very relaxed. Well, in spite of everything, enyoy the summer!
Linking to Sami's Colourful World

Tweehonderd!!!!!!!!!!!!!!

Gisteren schreef ik over leuke post. Vandaag kan ik wel een postblog starten in plaats van een blogpost.
Want een dag later was het alweer raak.

Ik had eerst een mailtje gekregen van Anne. 'Ik lees al jaren met veel plezier je weblog. Reageren lukt me nooit, ik ben een oen op het web. Nu heb ik misschien wel iets om het goed te maken: een paar Roodkapjekaarten'.
Ha, er viel natuurlijk helemaal niks goed te maken, maar nadat ik mijn adres had gemaild, waren er al de volgende dag drie (3) Roodkapje kaarten. En ik had ze niet. Superlief, Anne. Heel erg bedankt. Vooral ook voor het compliment!

De teller stond op honderdzesennegentig, nog vier te gaan, dacht ik geheel ontspannen.

Tot ik gisteravond weer een mailtje kreeg. Van Marlies. Marlies ken ik ook niet persoonlijk, maar zij heeft mij al een paar keer Roodkapjes gestuurd. Marlies zei: 'Je zou wel eens dichter bij de tweehonderd kunnen zitten dan je denkt".
Wat was het geval? Zo'n beetje rond de kerst afgelopen jaar had ik ook een blogje over Roodkapjes. Marlies en Ferrara hadden me er toen een gestuurd. En die twee kaarten vond Marlies niet terug toen ze  in mijn verzameling keek.
Dat klopte.
Allebei die kaarten had ik niet in mijn Pinterest verzameling gezet. Niet gescand, niet verkleind, niks. Apart gezet, voor minder drukke  tijden en er vervolgens niet meer aan gedacht.
Nou,  dat ga ik eens even goed uitzoeken dacht ik. Dat deed ik en toen merkte ik dat er van de nummering niet veel klopte. Mijn kaarten zijn genummerd op volgorde van binnenkomst. Maar ik had niet de nummers vijftig tot en met eenenzestig. Wel genoeg kaarten om de gaten op te vullen, en nog een paar extra.  Die had ik ook apart neer gezet en zo komt het dat ik er nu tweehonderd heb.  Tweehonderd Roodkapjekaarten. Kan je dat geloven?
Ik wel, want ik heb ze gisteren allemaal in handen gehad.

En het leuke is dat ik uit betrouwbare bron heb vernomen dat nummer 201 al in aantocht is.

Blij

Als er toch geen post meer kwam... Dan zou het leven ook gewoon doorgaan hoor, maar het zou een stuk saaier zijn.
Gisteren kreeg ik een geweldig leuke kaart, zo eentje waar ik erg blij van word.
Vier vrolijke kleinkinderen op een rijtje. Starring Anna, Odin, Jet en Noor.
Artur kan nog niet springen, anders had-ie zeker meegedaan. Dat is een blije baby.
Nou, dat was het voor vandaag. Fijn weekend!

Opbouw

Al vrij lang geleden, december 2017,  blogde ik over de sloop van een aantal flats in onze buurt.

En later over de opbouw, want die flats werden dan wel gesloopt, maar er zou iets mooiers, duurzamers en prettigers voor in de plaats komen.
Klik
Ik vergeleek onze eigen situatie van toen met de sloop en opbouw van de flats.
Mijn man  had kanker.  Hij moest geopereerd worden en we hoopten dat na de periode van sloop, de opbouw zou kunnen beginnen.
Dat is ook zo gegaan, een snelle opbouw was het en het gaat nog steeds heel goed gelukkig.

Maar die flats, die opbouw duurde echt lang. Dat kwam doordat de bouwkosten stegen en ook omdat de gemeenteraad had besloten dat er alleen nog gasloos  gebouwd mocht worden.

We lopen er vaak langs.
Ik ben nogal gefascineerd door hoe dat allemaal op z'n plaats komt, hoe dat geregeld is, hoe die mannen precies weten wat ze waar moeten gaan doen. Hoe het materiaal op tijd arriveert. Dat er een kraan staat mét een kraanmachinst, op tijd. Dat zo'n kraan soms onbemand is en er gewerkt wordt met afstandsbediening.  Dat er op verschillende plekken tegelijkertijd wordt gewerkt.

En vooral over hoe het overzicht bewaard wordt!
Het is niet een huis hè, dat lijkt mij ook al best ingewikkeld, maar het zijn een heleboel huizen en hoog ook nog eens.
Het lukt, zoveel is duidelijk en zo langzamerhand gaat het er echt op lijken. 267 huurwoningen, twee, drie, of vier kamers

Er zijn nog twee dingen die me opvielen. In de eerste plaats dat ik geen enkele vrouw aan het werk heb gezien en in de tweede plaats dat er aandacht wordt geschonken aan het metselwerk. Ik vind het hartstikke mooi worden.

Deze foto's  zijn een paar weken geleden gemaakt, toen het nog alleen maar zonnig was. Inmiddels is het al weer een stuk verder zag ik gisteren.

What's in a name?

We wandelden nog maar weer eens over de dijk naar de vuurtoren oftewel het havenlicht. Omdat het daar zo mooi is. De route verveelt eigenlijk nooit en het eindpunt ook niet.

Bovendien heb je weer eens een ander uitzicht op de stad. Je ziet de Hoofdtoren en de Oosterkerk.

En dan nog de kunst langs de dijk, de beeldenroute. Ik ben niet zo erg van de beelden, maar er zijn toch echt leuke dingen. Ik heb al eerder wat laten zien.
Ik moet echt goed opletten, want ik kwam hier echt niet voor het eerst en toch was dit kunstwerk me nauwelijks opgevallen.
Afgeleid als ik ben door de wolken, de lucht en het water.
Kijk, hier zie je het hele werk:

Alle beelden hebben een bordje met daarop de naam van de kunsternaar én de titel. Sommige titels vind ik eigenlijk nogal onbegrijpelijk. Zo is er een beeld dat heet Wind, maar ik zie er een zeepaard in.
De titel die déze kunstenaar aan het werk gaf, die titel snap ik. Al had ik het niet zelf bedacht,  maar toen ik het las dacht ik ja, dat klopt.
Weten jullie de titel? Zo ja, niet hier reageren. Stuur me maar een mailtje als je het denkt te weten. En als je het goed hebt, stuur ik jou een kaart. Als je iets bedacht hebt dat heel erg leuk is ook! Vijf kaarten in de aanbieding, dus niet iedereen kan winnen hè. bettievdgriend@hotmail.com