Stompetoren

Maandag 13 juli, vierden wij onze trouwdag. 
We waren op die dag eenenveertig jaar getrouwd. 
We hadden bedacht dat we naar Egmond zouden gaan. 
Naar het strand. 
Op de fiets natuurlijk. 
Het was echt heerlijk weer, in tegenstelling tot eenenveertig jaar geleden.  Maar we fietsten niet om het fietsen, we fietsten om het strand te bereiken.  Dus we kozen de kortste weg. 

Maar ja, we zijn die we zijn en zo kwam het dat we de tocht toch twee keer onderbraken. 
Eerst in Stompetoren. Dat is een dorp vlak bij Alkmaar, in de Schermer.  
En het leuke is dat je je in dit geval niet hoeft af te vragen waarom het dorp heet zoals het heet.
Geen twijfel mogelijk, toch?
Ik vraag me vaak af waarom een dorp of stad zo heet. 

Enfin, we gingen eerst even bij die stompe toren kijken. Er is een kerk. En een kerkhof.  
Een deel daarvan is oorlogskerkhof. Zes vliegeniers vonden daar hun laatste rustplaats. 

Een van de mannen googelde ik. 
Uit een soort van respect.

Clive Prosdocimi Luther. Uit Sidney.  Hij was negenentwintig jaar oud en getrouwd met Elaine.   

Zo treurig, een jonge Australiër, uit Sidney, ging de oorlog in. Voor ons. 
En eindigde  in Stompetoren, of alle places. We stonden er even letterlijk en figuurlijk bij stil.
Inderdaad:  opdat wij nooit vergeten

Een paar dagen later zagen we nóg een stompe toren. In de mode hier zeker of geldgebrek in de hele streek.
Hier hadden ze niet het dorp naar de toren genoemd. Wél het plaatselijke café.