Van de schoorsteenveger en de hoefsmid

 Kijk, daar is onze schoorsteenveger.
 En als je nog steeds het romantische beeld hebt van Bert, de schoorsteenveger uit Mary Poppins, dan klopt daar helemaal niks van.
Dit was gewoon een leuke vent, die geen enkel zwart veegje vertoonde en supersnel het dak op klauterde.
Hij meldde ook nog niet aan hoogtevrees te lijden.

Schoorsteenveger dat lijkt zo'n beroep dat niet meer bestaat, maar er zijn nog steeds schoorstenen die geveegd moeten worden, zoals die van ons.

Dat is nog wel een ding hoor. Zo'n acht jaar geleden lieten wij in ons huis een haard aan leggen.
Dat was een hele operatie kan ik je zeggen. We wilden dat al veel eerder, maar toen werd ons verteld dat de schoorsteenpijp ons bed precies in tweeën zou delen.
Dat deden we niet natuurlijk, maar jaren later gingen we nog eens informeren en toen bleek er toch een oplossing te zijn. We deden het.
Het is geen open haard, er zit glas voor, maar we noemen het de open haard.

Enfin, de haard ligt onder vuur momenteel. Teveel verontreiniging, mensen die er last van hebben.
En hoewel we 's winters het liefst elke dag een vuurtje zouden stoken, doen we dat dus niet en beperken we het gebruik. Heel erg jammer.
Ik moet er wel bij zeggen dat we complimenten kregen van de schoorsteenveger. De schoorsteen was hartstikke schoon. Dat klopt, we gebruiken echt alleen kurkdroog, goed hout. Er is nog nooit een snippertje van iets anders door de schoorsteen gegaan. Als ik wel eens 's avonds door de buurt loop, kan ik precies ruiken waar houtkachels gestookt wordt. En onze haard ruik je niet. Echt niet. We houden ook rekening met het weer. Maar toch...

Enfin, we zagen nog zo'n oud, maar nog niet verdwenen beroep, namelijk dat van hoefsmid. En dit was nog wel een gediplomeerde hoefsmid. Ik geloof niet dat er een hoefsmid zat , het was een garage geloof ik. Maar het beroep bestaat nog steeds.

Natuurlijk zijn er zat beroepen die écht niet meer bestaan. Ik zat ineens te denken aan de telegrambesteller. En aan de...