Beatles vs Stones

Ha, hier moest ik erg om lachen. Ik zie me al helemaal zitten in het bejaardentehuis.
Toen ik twaalf was, had je  al een Cliff  en een Elvis kamp. Ik was Cliff.
Later was je of Beatles of Stones. En het is gek, maar dat zal in het bejaardentehuis nog steeds zo zijn, denk ik.
Nu het in al die jaren niet is veranderd, zal dat ook vast niet meer gaan gebeuren.









Dus, ik zal me bevinden in het kamp van de Beatles. En daarom nog maar even een nummertje. Niet van alle Beatles maar van een piepjonge Paul McCartney.

Advanced Style

Kijkt er eigelijk wel eens iemand aan de zijkant van mijn blog? Ik bedoel waar de blogs staan die ik graag lees?
Dat zijn er nl.  heel wat. En er zijn er nog veel meer.  Maar als ik alle blogs waar ik met enige regelmaat kijk aan de zijkant zou willen zetten, zou het laden (ik heb wat van je geleerd, Wieneke) erg lang duren.
Zelf kijk ik ook vaak bij favoriete blogs van andere bloggers en kom zo regelmatig ergens terecht waar het leuk is.
Bij mij aan de zijkant vind je bijv. Advanced Style. Een blog waar Ari Seth Cohen, mensen portretteert, oudere mensen die niet met een bloemetjesjurk aan stil zitten. En dat vind ik leuk. Al is het soms volledig hysterisch en over de top, soms is het ook erg mooi en classy.
(Eh Bettie? Hysterisch, over de top, classy? Ja, sorry)
Hoe dan ook,  het zijn ouderen die niet opgeven en dát vind ik leuk!
Dit is wat Ari Seth Cohen zelf zegt:
  I roam the streets of New York looking for the most stylish and creative older folks. Respect your elders and let these ladies and gents teach you a thing or two about living life to the fullest. Advanced Style offers proof from the wise and silver-haired set that personal style advances with age.

 

  

Lezen in de trein

Mijn nieuwe e-reader zit nog in de verpakking. En die is zelfs nog niet open geweest.  Ik denk dat ik meer geniet van een echt boek in mijn handen. Die e-reader is  alleen bedoeld voor vliegreizen. Vooral omdat er steeds minder bagage mee mag. Voor noodgevallen dus. Al is een reisje natuurlijk niet bepaald een noodgeval.
Maar bij een treinreis hier in Nederland, wil ik ook altijd graag een boek mee. Alleen loop ik dan de rest van de dag een zwaar boek te sjouwen en dat wil ik dan weer niet. En dus was mijn oplossing (ik schreef er al eerder over) om dan een ongelezen boekenweekgeschenk mee te nemen in de trein. Die wegen bijna niets en passen in mijn kleine treinreisrugzakje.
Vorige week nam ik in de trein het geschenk uit 1997 mee, van Renate Dorrestein: Want dit is mijn lichaam. En ik nam van Carolijn Visser mee het geschenk uit 1996: Het goud van Bonanza.
Ik heb ze allebei uitgelezen. Renate Dorrestein vond ik amusant. Maar meer ook niet. Ik denk niet dat ik het boekje ooit nog eens ga lezen. Van veel boeken denk ik dat wel. Dus die mogen nooit weg.
Maar dit liet ik achter in de trein. Voorin had ik geschreven dat de vinder het mag houden als-ie dat wil, maar dat het ook leuk is om het door te geven of  in de trein of op het station achter te laten. Voor een nieuwe liefhebber.
Het boekje van Carolijn Visser liet ik ook achter in de trein. Met hetzelfde verhaaltje. Ik heb het uitgelezen, dat wel. Maar ik vond het minder boeiend dan haar andere werk.
Ben benieuwd of ik er ooit nog eens iets van hoor. Mijn blogadres had ik er ook in geschreven.
En hiermee is dan een eind gekomen aan mijn verzameling boekenweekgeschenken. Ach ja...

Ik ween om bloemen in den knop gebroken

Ik ween om bloemen in den knop gebroken

En vóór den uchtend van haar bloei vergaan

Het begin van een sonnet van Willem Kloos. Lang geleden gemaakt.

 Ik weende niet, maar treurig vond ik het wel. Zulke prachtige stokrozen, zomaar gestort in een container vol puin en afval.

Babyboekje (2)

Ja ik ben echt helemaal weg van de plaatjes van A. Kermer. Zo zoet!!!. Maar nog leuker vind ik de teksten in mijn babyboekje. Eerst wordt Elsje geïntroduceerd:   
Elsje is een gezonde baby met blauwe ogen en blond, nog wat sluik haar. Moeder heeft reeds voor een keurig uitzetje voor Elsje gezorgd zodat zij daarover gerust kan zijn, maar er is nog veel meer belangrijks, waarop Moeder moet letten en daarover willen wij iets vertellen.
Dan volgen er vele aanwijzingen. Bijv. over de zuigfles:
De fles wordt direct na gebruik goed omgespoeld en met koud water weggezet. Eenmaal per dag wordt de fles met zeepwater, waarin liefst wat soda, met een flessenwisser gereinigd en daarna gedurende 10 minuten uitgekookt (opzetten met koud water) De speen wordt, als het water kookt, drie minuten meegekookt en ná iedere voeding goed afgespoeld en als leidingwater ontbreekt, in afgekoeld gekookt water. In een nieuwe speen wordt met een gloeiend gemaakte naald een gaatje geprikt, iets naast het midden.
Of over spel:
Vader en Moeder hebben besloten ervoor te zullen waken dat Elsje niet teveel speelgoed heeft en dat het speelgoed altijd overeen komt met haar leeftijd en behoeften. Biij vrienden viel het hun wel eens op dat bij teveel speelgoed rond het kindje in de box het eindresultaat was: alle speelgoed op de grond buiten de box en alleen een verdrietig of driftig kindje in de box. Vader en Moeder begrepen dat de keuze te moeilijk was bij zulk een overdaad. 
Over slaap:
Moeder weet dat de slaap van haar kindje de eerste tijd alleen zal worden onderbroken door voeding en badje. Langzamerhand zal zij ook eens een uurtje wakker liggen . Als Elsje ongeveer 6 maanden is, zal blijken, dat zij behoefte krijgt af en toe in de familiekring te komen. Een half uurtje, twee maal per dag, anders wordt zij te moe.
Over infecties:
Zoveel mogelijk zal Moeder steeds trachten alle infectiegevaar verre te houden van haar Elsje. Als zij zelf verkouden is, zal zij een masker van gaas of een zakdoek voor haar neus en mond binden. Alle andere verkouden mensen en zeker die keelpijn hebben zal zij uit Elsjes nabijheid weren. Moeder zal haar kindje niet op het mondje laten kussen en nooit haar eigen zakdoek voor Elsje gebruiken. Zij zal de uiterste zindelijkheid betrachten bij de gehele verzorging van haar kindje.

Op het gebied van voeding is er wel veel veranderd. Ik zie dat ik mijn eerste echte hapje, te weten bruine bonen met appelmoes, kreeg op 7 januari. Toen was ik precies 5 maanden. Daarvoor had ik sinaasappel gekregen met banaan. Met precies drie maanden, op 7 november dus.
Mijn vader heeft ook nog genoteerd dat ik mijn eerste treinreis maakte op 8 december, naar Sliedrecht. Of all places. Maar twee weken later naar Amsterdam. Kijk, toen werd het wat!

Sweet Lorraine

Dit filmpje postte onze jongste zoon op zijn blog en ik pik het van hem. Thanks Dirk. Sweet Lorraine, zo superlief. Kijk zelf maar.

Babyboekje

Wat een schattig kaartje hè? Ik was blij toen ik het vond op de rommelmarkt in Haarlem. Ook omdat ik er maar 50 cent voor hoefde te betalen. Eigenlijk is het meer een antiekmarkt dan een rommelmarkt daar en ik vind er bijna alles veel te duur. Maar dit kaartje dus niet. De naam van de schilderes staat er op: A. Kermer. Jammer genoeg kan ik niet veel over haar vinden.
Het plaatje kwam me zo bekend voor. Ik heb echt mijn hersens zitten pijnigen om er achter te komen waarom.
Gelukkig schoot het me te binnen.
Toen ik een baby was hadden mijn ouders een boekje, zoals ik dat voor mijn kinderen had en Anna's ouders voor Anna, waarin de groei  kon bij worden gehouden. Gewicht, eerste tandje, inentingen, eerste lachje, dat soort zaken. Kijk, dit boekje was van mij:

Nu zie je waarom ik de tekening meteen herkende. Die An Kermer had echt een aparte stijl. Wel bijzonder dat het schattige kleutertje met een brandende kaars en een pop in haar hand de trap op mag lopen.
En leuk om het boekje weer eens uitgebreid te bekijken. Wonderlijk genoeg is het mijn vader geweest die sommige dingen heeft ingevuld. Niet mijn moeder en dat is echt heel gek. Mijn moeder heeft alleen ergens achterin geschreven dat ik mazelen ('55), rode hond ('56) en waterpokken ('57) had. En pal daaronder schreef mijn vader in 1978 ( ik was toen 26): herinenting pokken.

Constantijn en Christiaan Huygens

Dat was een leuke tentoonstelling. Die in de Grote Kerk in Den Haag, waar we de toegangskaarten voor wonnen, met een kopje koffie en een petit fourtje erbij.
Echt leuk en interessant. Over Constantijn en Christiaan Huygens. Maar ook over Amalia van Solms en Frederik Hendrik.
Zo bijzonder die vader en  zoon Huygens,  met zoveel hersens en creativiteit. En hoe ze alle kansen kregen en pakten in die eveneens bijzondere (Gouden) eeuw. Netwerken (Constantijn), uitvinden en ontdekken van o.a. de toverlantaarn,  het slingeruurwerk, lenzen, de ring van Saturnus (Christiaan)
't Is dat wij een zoon in Den Haag hebben en dus konden combineren, anders waren we misschien niet eens gegaan. En dat zou echt jammer geweest zijn. Als je in de buurt bent en belangstelling hebt voor de Gouden Eeuw, dan is het een aanrader. Tot 28 augustus.

Boedapest

Ik ging naar de boekhandel om het boekje 100% Boedapest te kopen. Superhandige boekjes zijn dat, die 100% boekjes. Dat wil zeggen als je naar een vreemde stad gaat. Er staan altijd een stuk of zes uitgebreide wandelingen in en als je die volgt, zie je de belangrijkste bezienswaardigheden. We hebben ze van meerdere steden en altijd met plezier gebruikt.
Je snapt dat wij binnenkort een weekje naar Boedapest gaan. Onze jongste zoon is nogal een festivalganger en een paar jaar geleden was hij naar een festival in Boedapest. Hij weet natuurlijk dat wij graag een stedentrip maken en vond deze stad echt iets voor ons. Vandaar.
Maar goed, ik ging dat boekje dus kopen en toen ik af wilde rekenen vroeg de verkoopster of wij naar Boedapest gingen. En toen vertelde ze over een boek dat ze jaaaaren geleden had gelezen, waar ze zeer van onder de indruk was, een roman, waarin de stad ook beschreven wordt. En hoe heette die schrijver nou toch ook al weer. Ze nam rustig de tijd (terwijl de rij achter mij groeide), maar kwam niet op de naam van de schrijver. Wel op de titel van het boek. Dat was voldoende, de schrijver werd thuis snel gevonden en het boek bleek nog steeds aanwezig in de bieb.
Ik moet het nog gaan lezen hoor, maar ik vond het zo leuk dat deze dame meedacht. Het was bij Stumpel, meestal niet mijn favoriete boekhandel, want te groot en te onpersoonlijk en te druk.  Zo zie je maar weer!

Zonnebloemen

'De tijd heelt alle wonden' wordt gezegd. En misschien is dat ook wel zo.
Het was vorige week precies dertien jaar geleden dat mijn vader overleed. Dat was in het ziekenhuis. En toen nog niet duidelijk was dat hij dood zou gaan had ik een bos zonnebloemen bij zijn bed gezet. Favoriete bloemen mag ik wel zeggen. Ik heb heel wat uurtjes aan zijn bed doorgebracht en al die tijd waren daar die zonnebloemen. Supersterk.
Daarna kon ik niet meer goed naar zonnebloemen kijken. Ze troostten me niet, ik kon er niet tegen. En in huis wilde ik ze al helemaal niet meer hebben. Dertien jaar lang niet. Ze herinnerden me niet aan mijn vader. Ze herinnerden me aan die verafschuwde ziekenhuiskamer. Aan het geluid van zo'n zuurstofpomp, aan een infuus. Maar niet aan mijn vader.
En nu, deze week ineens kocht Frits zonnebloemen. Wel na overleg, dat wel.
Opeens, zomaar, kon ik er weer tegen, kan ik er ook van genieten. De tijd heelt alle wonden...

Sinaasappels uit Kapelle

Sinaasappels uit Kapelle? Lijkt me niet, maar wel een mooi plaatje, vind ik.

Jan Brokken: In het huis van de dichter

Nou, daar heb ik me weer eens wat gemist zeg. Of beter gezegd ik heb iemand gemist. Al jarenlang. Namelijk de schrijver Jan Brokken. Ik kende zelfs zijn naam niet. En toch is de man al heel lang schrijver. Hij wint prijzen een een paar van zijn boeken zijn of worden nog verfilmd. Maar Bettie zat te pitten hoor.
Nu moet ik zeggen dat ik nog maar één van zijn boeken heb gelezen. Een boek dat me zo goed beviel dat de gedachte dat ik nog een heleboel Jan Brokkens te gaan heb me buitengewoon veel plezier bezorgt.
Dit boek, ik zag het liggen in de bieb. Bij de boeken die nooit op hun plaats worden teruggezet, maar in een verzamelbak populaire boeken belanden. Ik las de achterkant en nam het mee!
Dit is het verhaal:
Youri Egorov, de dichter onder de meesterpianisten, ontvluchtte, op 22jarige leeftijd de Sovjet-Unie en vestigde zich in Amsterdam. Vijf jaar later leert Jan Brokken hem kennen. Dit is het verhaal van hun vriendschap. Youri Egorov leefde alsof iedere minuut zijn laatste kond zijn. Hij was roekeloos, hartstochtelijk, maar ook verlegen, vervuld van twijfels en diepzinnig. In het zoeken naar vrijheid ging hij tot het uiterste. Jan Brokken maakt hem onvergetelijk. Even indringend beschrijft hij de decors: de barre Sovjet-Unie, het uitzinnige Amsterdam van de jaren tachtig.

Lammetjespap

Mijn moeder maakte vroeger (als ik ziek was en onder een deken op de bank mocht) altijd lammetjespap. Dat moest ik dan ook op eten, maar ik vond het helemaal niet lekker. Misschien door de naam, dat zou kunnen. Ik eet nu ook geen lamsvlees.
Lametjespap... We aten sowieso meer pap vroeger. Rijstepap, gortepap, karnemelksepap, havermoutpap... Allemaal in geen jaren meer gegeten.
Maar nu zag ik in het krantje van het Zuiderzeemuseum een recept voor lammetjespap. En ik moet zeggen als ik de ingrediënten zo eens bekijk, dat het misschien toch wel erg lekker zou zijn. Wie weet probeer ik het nog eens.

Bodyguard

Laat ik eerst even opmerken dat ik me altijd flink erger aan honden (meestal zijn het hondjes) in kleding. Vreselijk, een hond in een jurkje of een regenpak. En dekjes vind ik ook onzin, tenzij er een medische reden zou bestaan natuurlijk. Ik vind een hond is een hond en geen mens. Wat een flauwekul.
Maar toch moest ik om dit dekje wel lachen. Ik zag deze bodyguard met zijn vrouwtje en ze waren allebei erg leuk. Een supervriendelijke hond en voor zover ik kon zien goed opgevoed. En zijn vrouwtje was ook gewoon een leuk type. Heel sportief, niks tuttigs aan. Misschien deed ze het gewoon voor één keertje...
Hoe dan ook, het was een lieve bodyguard.

Penoza

Goeden Nacht... Met die foto eindigde ik gisteren. Maar het was toen nog lang geen nacht voor ons. Nog lang niet, want we gingen eerst nog een aflevering Penoza II kijken.
Toen die serie begon in 2010, wilde ik er helemaal niet naar kijken. Het was nergens op gebaseerd, maar het leek me helemaal niks.
Maar ja, ik hoorde hoe langer hoe meer positieve reacties. En er waren heel wat mensen die zeiden dat we toch echt eens zouden moeten kijken. Het kwam er niet van.
Toen ik eind vorig jaar Downton Abbey kocht, kreeg ik er Penoza I gratis bij. Dus begin dit jaar gingen we toch maar eens kijken en waren vrijwel onmiddellijk verslaafd.
En nu keken we serie II. Gisteren een paar afleveringen en vanmorgen de laatste drie. In bed!! Ik begin nu weer een beetje bij te komen.
We zijn trouwens net op tijd. Want 29 september begint serie III. Kan niet wachten!!!!!

Goeden nacht

Zwart op Wit

Vonden jullie dit vroeger ook zo lekker? Zwart op wit? Ik wel en wat erger is, ik vind het nog steeds buitengewoon lekker. Een beetje op je hand strooien en dan met je vinger oplikken. Mmmmm!
Ik kocht het in de apotheek van het Zuiderzeemuseum. Het rode papiertje zit er om, zodat je kunt weten dat het voor inwendig gebruik is. Rood, de kleur van bloed, inwendig dus.
Ik heb een klein flesje gekocht, en ik ga er heel zuinig mee doen. Elke dag een likje (of twee).Want het is natuurlijk funest voor de bloeddruk.
Daar had ik als kind geen problemen mee, sterker nog, ik had nog nooit van bloeddruk gehoord, toen ik van mijn vijf cent zakgeld (waar ik ook nog van moest sparen) zwart op wit kocht. Bij Littig. Een beroemd snoepwinkeltje vlak bij mijn school. Nogablokken hadden ze bij Littig en spekkies en duimdrop en stroopsoldaatjes en nog veel meer. Zo'n winkeltje met alleen maar snoep. Aahhh.
Het lijkt er nu natuurlijk op dat ik een ontzettende snoepkont ben. En dat klopt!!!!

Reclame

Vorige week vierden vriendin M. en ik haar verjaardag. We doen dan altijd samen een dagje. M. is weliswaar in december jarig, maar zo'n dagje vinden we leuker in de zomer. Deze keer gingen we naar het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. En we eindigden met een high-wine in ons eigen Hoorn. Met uitzicht op de voormalige Zuiderzee. Tamelijk gepast nietwaar?

Maar wat een geweldig museum is het Zuiderzeemuseum toch. Ik ben er vaak geweest, met onze eigen kinderen, met kinderen van school.  Er is altijd wel wat te beleven en er is veel te zien. Lekker rondslenteren en kijken, kijken en nog eens kijken. Vorige week gingen M. en ik er halverwege de dag uit en slenterden verder door Enkhuizen, een prachtig stadje. We hadden een heerlijke dag.
Gisteren ben ik nog een keer geweest, deze keer met Frits. En ik vond het weer net zo leuk.
Je kunt er een mandenmakerij zien en een kuiperij. Er is een visrokerij en een apotheek. Een postkantoor en huizen uit het Zuiderzeegebied rond 1900. Je kunt er een touw slaan, netten breien of een schrijfles volgen. Enfin, teveel om op te noemen. 
Ook nu gingen we er halverwege de dag uit, deze keer om het Binnenmuseum te bezoeken. Daarna terug in het buitenmuseum en vandaar met de laatste boot naar de parkeerplaats. De man die ons overzette heette John Veerman. Nomen est omen.
'En mevrouw' vroeg iemand van het museum toen ik nog een foto maakte, 'hebt u nu alle foto's gemaakt die u wilde maken?' 'Nee nog niet' zei ik. 'Misschien moet ik nog maar een keertje terug komen'.
'Ah, dan hebt u zeker een Museumjaarkaart?'.
En ja die heb ik en wat ben ik er toch blij mee. De toegang tot het buitenmuseum (inclusief boottocht en toegang tot het Binnenmuseum) bedraagt 14 euro 50. Dat is het heus wel waard, maar ja, twee keer in één week zou dus toch bijna 30 euro zijn. Mét kaart kost het niks. Zonder die kaart zou ik zeker niet twee keer zijn gegaan.
Een kaartje voor het Rijksmuseum Amsterdam kost ook 15 euro. Met de museumkaart is de toegang gratis.
De museumkaart kost 50 euro. Dat is natuurlijk een uitgave. Maar die kosten heb ik er echt al lang uit. Het is zo fijn om te kunnen gaan zo vaak als je wilt. Als je er niks aan vindt kun je er ook weer zo uit. Je kunt alleen een schilderij gaan bekijken en dan weer vertrekken. Niet het gevoel hebben dat je alles en alles moet zien.
Zo, ik wilde een beetje reclame maken voor het Zuiderzeemuseum en voor de museumkaart. Dat heb ik gedaan, dus nu ben ik klaar. 

Kopje thee

Dit blikje jasmijnthee nam ik mee uit Vietnam. We proefden het daar in een werkplaats waar ze van alles maakten van rijst. Een kleinschalig project waar een hele familie werkte. En thee verkochten ze er ook. Het is trouwens geen blikje, maar een kartonnen doosje, de bovenste helft draai je er af.
Ik mocht van mezelf, theeleut die ik ben, geen nieuwe losse thee meer kopen. En ook geen zakjes die ik soms voor het gemak aanschaf. Tot alle voorraad op zou zijn. Zover is het nog niet. Maar ik ben vast aan deze jasmijnthee begonnen. Zo heerlijk.
Meestal is het een geur die me terug kan brengen bij een bepaalde gebeurtenis of bij een bepaalde plaats. Maar dit kan dus ook. De smaak van thee brengt me helemaal terug in Vietnam. Ik zie precies voor me hoe die werkplaats er uit zag. Ik ruik hoe het daar rook. Ik voel de zon en ik zie een hondje wegsluipen. En ik hoor een baby huilen. Ik zie mijn reisgenoten. En dat alles door een kopje thee. Helemaal gratis!

Stuur een foto: Bruiloft

Oh ja hoor Els, ze worden nog steeds gemaakt dit soort foto's. Deze is dan wel van ruim een jaar geleden maar dat zal niet in één jaar over zijn. Voor alle duidelijkheid: Els (klik) laat deze week een geweldige foto zien van haar eigen bruiloft en vraagt om dit soort bruiloftsfoto's bij Stuur een Foto. 
En er is ook een foto van ons met het bruidspaar en van de ouders van de bruidegom met het bruidspaar en van de getuigen met het bruidspaar en van de broers en zussen met het bruidspaar. Kortom er is veel gefotografeerd.
Daarom vind ik het leuk om nu eens een foto te laten zien van de  fotograaf. Zo iemand die voortdurend alert moet zijn en allerlei capriolen uit moet halen om alles goed op de foto te krijgen. Nou is déze fotograaf, die niet toevallig ook onze beste vriend is, heel goed in staat om allerlei stunts uit te halen. Want ga dat maar even doen op zo'n wiebelig trapje. Met losse handen en een zware camera.  Ik zou er zelf van de zenuwen onmiddellijk afgedonderd zijn...
Enfin hier is de fotograaf. Het enige jammere is dat hij zelf niet op de groepsfoto staat.
En de fotograaf die de foto van de fotograaf maakte is mijn eigen man.

Tent

Toen wij nog een caravan hadden, zag ik daar met drie kinderen echt wel het nut en het gemak van in. Maar leuk vond ik het nooit. Ik vond het geen kamperen. 's Avonds ging je tegenover elkaar zitten en knipte het licht aan. Dat vond ik niks. Dus toen die caravan in zijn geheel afbrandde (in de stalling) vond ik dat geen groot drama. En nu hebben we gewoon weer een tent.

Vandaar waarschijnlijk dat déze tent me ongelooflijk irriteert. Bedoeld als speeltent voor kinderen en hoe mooi hij misschien ook mag zijn, voor mij lijkt het een beetje op een caravan. Duur is-ie ook nog, dat zie je zo.
Maar mensen, laat kinderen toch lekker zelf tenten bouwen en hutten. Wat oude kleden, lakens, dekbedhoezen voldoen uitstekend. Het kan bij slecht weer over de tafel of  met een paar stoelen. En anders buiten of op een balkon. Maar laat ze het zelf verzinnen en zelf doen!

Suikerpepermuntjes

Roze en witte suikepepermuntjes. Ik zie ze bijna nooit, maar als ik ze zie... dan moet ik ze kopen. Dat was deze keer in het snoepwinkeltje van het Zuiderzeemuseum. Daar hebben ze ook polkabrokken en zwart op wit en duimdrop en zoethout en....
Deze snoepjes waren de lievelingssnoepjes van mijn moeder. Vroeger kocht ze ze voor mij. We gingen dan naar de Rozijnkorf, dat was een drogist in Dordrecht. En ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij gingen we soms alleen voor die snoepjes naar de drogist. Later kocht ik ze voor mijn moeder. En zelf vind ik ze ook heerlijk. Ik kocht twee kleine zakjes, maar één zakje is al leeg. Eigenlijk is het maar goed dat je ze lang niet overal kunt krijgen. Dus!

Verjaardagspost

Deze week was ik jarig en ik ben altijd erg blij met verjaardagspost. Het leukst natuurlijk zijn de echte kaarten, maar ook e-mailfelicitaties vind ik leuk en Facebookfelicitaties. En telefoontjes.  Ik kreeg er veel dit jaar van alle soorten. 

Het begon trouwens al met een mailtje van Joop van den Ende, waarop de cast van Sister Act mij een happy birthday toe zong. Mijn man ergert zich dan al, maar ik vind het leuk. Zo'n reclame kan ik waarderen. We gaan ook vaak naar een van den Ende-iets en dat wil Joop natuurlijk graag zo houden en ik ook. 

Enfin, ik kreeg dus echt leuke kaarten, waaronder twee Roodkapjes. Thanks Bart, Agnes en Lidwien!

Maar ja, het absolute hoogtepunt op felicitatiegebied  was de kaart die ik van Anna en haar ouders kreeg. Ik was die dag niet erg feestelijk gestemd, maar van deze kaart (een echte)  knapte ik buitengewoon op. Kijk zelf maar: 

Khaled Hosseini: En uit de bergen kwam de echo

Een nieuw boek van Khaled Hosseini. Ik reserveerde het meteen toen ik er van hoorde, bij de bieb, omdat ik na zijn vorige twee boeken,  alles van deze schrijver wil lezen.
En ik héb het boek achter elkaar uitgelezen.
Het is het verhaal van Abdullah en zijn jongere zusje Pari. Twee Afghaanse kinderen die sinds hun moeder is gestorven en zij een stiefmoeder hebben, nog meer van elkaar houden. Ze zijn arm en Pari wordt verkocht aan een rijke, kinderloze vrouw en haar man. Zij is drie op dat moment en te jong om zich later veel te herinneren uit haar eerdere leven, zo blijkt. Pari verhuist met haar 'moeder' naar Frankrijk en komt pas heel veel later achter haar afkomst. Ze is dan al met pensioen.
Hosseini kan schrijven en goed ook. Hij is een echte verteller. Maar toch vind ik dat er in dit boek een beetje teveel verschillende verhalen door elkaar spelen. Het gaat niet alleen over Abdullah en Pari of over de nieuwe ouders van Pari. Het gaat over allerlei mensen die zijdelings met ze te maken hebben. En dat leest nog steeds goed weg, maar is in mijn ogen een beetje onnodig en ook onnodig verwarrend bij vlagen. Het verhaal eindigt pas als Abdullah en Pari oud zijn geworden.
Als ik cijfers zou moeten geven, kregen zowel De vliegeraar  als Duizend schitterende zonnen een tien. En dit boek een acht!

Freddies avontuurlijke luchtreis

Dit is het spelletje dat ik op de rommelmarkt kocht. Het is een kwartetspel en je kunt er de tafels mee oefenen. Het ziet er zo schattig uit en het heet Freddies Avontuurlijke Luchtreis. 't Is van Jumbo.
Het gaat over een jongetje die met zijn paraplu door een sterke wind gegrepen wordt en vervolgens in allerlei gebieden terecht komt. Samen met zijn beer. Hij vertrekt uit de Alpen (tafel van 4) en komt dan bijv. in Nederland (tafel van 5)

Hij komt in Mexico, in China, in Australië en ook in Afrika. Het spelletje is zo ontzettend rolbevestigend, vooroordeelbevorderend  dat het nu niet meer zou kunnen, gok ik. Het gaat over negers en inboorlingen en het kan zo in een museum. Het tropenmuseum of zo.Hoewel, die Alpen? Maar toch is het leuk. Ik denk dat het uit mijn jeugd is, jaren vijftig. Misschien heb ik het wel gespeeld. Dat zou best kunnen. En ik ben niet racistisch geworden! Ook niet door de negerzoenen die ik als puber nuttigde, hahaha!

Laura Knight

Zoals ik al vertelde waren we in de National Portrait Gallery in Londen. En daar zag ik een expositie aangekondigd van het werk van Laura Knight. Dame Laura Knight mag ik wel zeggen. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar het zien van dit zelfportret was voldoende om de expositie te willen bezoeken.
We werden niet teleurgesteld. Wat een interessante vrouw en  wat een boeiend werk maakte ze.
Voor alle duidelijkheid, Laura Knight is de vrouw met de hoed.

Zo jammer dat we er geen foto's mochten maken. Anders was ik waarschijnlijk nu nog bezig geweest.
Laura Knight leefde van 1877 - 1970. Laura's ouders waren gescheiden en ze leefde met haar moeder, twee zussen en haar grootmoeder. Ze trouwde met een kunstenaar en kreeg door dat huwelijk alle kansen om te schilderen. Laura en haar man werkten in Cornwall, maar bijv. ook een tijd in Laren. Ze portretteerde zigeuners en ballerina's en clowns. En ze was de eerste vrouw die toetrad tot de Royal Academy of Arts in Londen.
De Knghts gingen ook een tijd wonen en werken in de Verenigde Staten. Daar schilderde ze bijv. dit werk: Madonna of the Cottonfields.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog maakte ze o.a. portretten van vliegeniers en vrouwen in de oorlogsindustrie. Na de oorlog wilde ze graag de processen in Neurenberg schilderen. Ze werd dus aangesteld als oorlogscorrespondent en kon zodoende aanwezig zijn.

Puur toeval dat we op deze vrouw stuitten. Op een doodgewone zondagmorgen in Londen. Het leven zit vol verrassingen!

Wat ik ook nog even wil zeggen...

Wat ik ook nog even zeggen wil is dit: Gelukkig vond ik René van der Gijp al nooit leuk!

IJhallen én Zondagmarkt

Wat had ik een heerlijke dag, afgelopen zondag. Ik ging én naar de IJhallenrommelmarkt en naar de zondagmarkt op het Westergasterrein. Deze keer in het zeer gewaardeerde gezelschap van mijn schoondochter die dit soort zaken ook leuk vindt.
Ons bezoek aan de IJhallen, waar alles overigens buiten was, was al zeer succesvol. Ik kocht een oud Jumbospelletje, zo leuk, dat ik er een apart blogje aan zal wijden. En verder een blauw-wit gestreepte Oshkoshbroek, ongedragen (voor Anna), een rood geruit winterjasje, ongedragen  (voor Anna), een rood-wit gestippeld rompertje, ongedragen  (voor Anna) en een Jip-en-Janneke schaaltje (voor Anna). Ik kocht verder een paar oude boeken en een prachtige kan (voor mijn schoondochter).
Zij kocht  ook een rompertje, een leuke blouse en een mooi schaaltje.
In totaal gaf ik 13 euro uit.
Dus toen we eenmaal op de zondagmarkt arriveerden en ik een kraam zag met tegeltjes zoals het tegeltje hier boven, was ik helemaal verkocht en het tegeltje ook. Aan mij, want ik had zoveel koopjes dat dit er heus nog wel bij kon. Al was het geen koopje!
Ik kocht overigens niet het bovenste tegeltje en ook niet het Amsterdamtegeltje.

Deze kocht ik. Drie boerinnetjes. En ik heb Judith (die de tegeltjes verkocht) beloofd dat ik er een blogje van zou maken . Dat doe ik dus bij dezen.

Deze kocht ik natuurlijk vanwege het Zeeuwse meisje, dat snap je. Er waren er nog veel meer leukerds, maar voorlopig hangt deze op mijn tegeltjesmuur. Die heb ik nog nooit laten zien. Het is een muur in ons gangetje waar de meest afgrijselijke tegeltjes en schilderijtjes hangen, maar ook een paar hele mooie. Allemaal zijn ze een herinnering aan een vakantie of een gebeurtenis. Er hangt bijv.  een prachtig Chinees tegeltje en een foeilelijk Portugees tegeltje. Maar alles bij elkaar staat het leuk. Ik word er vrolijk van.
Mocht je ook een tegeltjesmuur willen beginnen of gewoon belangstelling hebben voor deze tegels, dan moet je hier even kijken. Klik!

Jippie!

Ik zat echt te balen als een stekker. Want ik kon als ik een bericht maakte geen fouten verbeteren. Dat kon wel, maar als ik een fout zag bijv. drie regels naar boven, moest ik alles wat na die fout kwam eerst weghalen. Ik kon maar één foto plaatsen en dan nog niet op de plaats waar ik wilde. Ik kon niet linken.
Al met al vreselijk vervelend en ik werd er ontzettend chagrijnig van.
Tot Frits ingreep en zei: 'Misschien moet je een andere browser gebruiken'. Ik weet nog net hoe ik het woord moet schrijven, maar wat het eigenlijk is een browser weet ik niet eens goed.
Maar ik deed wat Frits zei (hahaha, zoals ik bijna altijd doe) en ja hoor, ik kan weer doen wat ik wil doen. Pfff! Dankjewel!

National Portrait Gallery

In London heb je niet alleen de National Gallery, maar ook de National Portrait Gallery. En vooral die Portrait Gallery is een favoriet museum. Er is daar heel veel te zien, o.a. het veelbesproken portret van Kate hangt daar. Maar ook heb je ieder jaar de BP Portrait Award. Kunstenaars worden geselecteerd met een portret dat ze maakten en dat is al een grote eer. En dan is er ook ieder jaar een winnaar. Dit jaar was het dit portret, gemaakt door Susanne du Toit, een portret van haar 35-jarige zoon. Deze schilderes wint 50.000  pond. Dat is natuurlijk fantastisch, maar zoals gezegd het is echt een grote eer om daar te mogen hangen.

Er is ook een runner up en die krijgt een prijs van 30.000 pond. Dit jaar was dat John Devane en zijn werk heet The uncertain times. Een mooie titel, want hij portretteerde zijn drie puberkinderen. En verder is er hier iets mis bij Blogger. Nou ja, het zal wel aan mij liggen, maar meer plaatjes krijg ik niet geplaatst. Ik krijg ze ook niet op de plaats waar ik ze wil hebben. Echt vervelend. Ik kan ook niet verbeteren als ik een fout heb getypt of zo. Dan moet alles weg. Hopelijk gaat het weer voorbij, want zo vind ik er echt niks aan. Grrrrr.

De 100 jarige man die uit het raam klom en verdween

En dan nu eens een boek dat door heel veel mensen de hemel in geprezen wordt, maar dat ik uitgesproken langdradig en saai vond. En niet origineel al wordt dat wel gezegd. Maar ik vergelijk het met Forrest Gump, een favoriete film en die bestond toch echt al veel langer.
De titel is leuk en maakt nieuwsgierig en de eerste hoofdstukken zijn nog wel aardig. Maar daarna....pfff. Nog meer van het zelfde en nog meer. Enfin, ik las het boek niet uit.
En om met Forrest Gump te spreken: That's all I have to say about that.

Once The Musical perform Falling Slowly

Jolande let je op? En andere musicalfans ook natuurlijk. We bezochten in Londen de musical Once. Ik had er nog niet van gehoord, maar het zou nog wel eens een hele bekende kunnen worden. We vonden hem ontzettend leuk en erg knap gemaakt.Met acteurs en actrices die ook allemaal muzikant zijn op het podium. Het was natuurlijk volledig uitverkocht en weer in zo'n mooi oud theater, waar alles zeer ontspannen verloopt. Je kunt je eigen drankje meenemen, je kunt gewoon in de zaal iets lekkers eten als je dat zou willen. En in de pauze is er een overheerlijk en peperduur ijsje. Er hangt natuurlijk een verrekijkertje bij je stoel en er is een razend enthousiast publiek. In dit geval gingen ze zelfs staan om te applaudisseren na afloop en dát had ik in London nog niet meegemaakt. We zaten hoog, maar niet te hoog. Dat is me trouwens ook wel eens gebeurd. Dat we zo hoog zaten dat ik met mijn hoogtevrees er helemaal beroerd van werd. Maar nu niet. Het verhaal: een Ierse muzikant en een Tsjechische jonge moeder ontmoeten elkaar. Hun gedeelde liefde voor muziek brengt ze samen en ze beleven onverwacht een mooie romance die echter niet kan blijven bestaan. Dat is het in het kort. De musical kreeg op Broadway 8 Tony Awards, waaronder die voor beste musical. In mijn ogen terecht!

Cadeautje

Wat is dit nou toch weer leuk. Een pakje in de brievenbus. Cadeautje van Els.
Ze kocht het boekje op een rommelmarkt en heeft het opgekalefaterd in de hoop dat het in mijn verzameling zou passen.
Nou Els, ik kan je verzekeren: dat doet het. Als het al niet zo'n oud boekje was zou ik zweren dat het nieuw was en de tekeningen van Nans van Leeuwen zijn geweldig.
Ik ben er heel blij mee, dankjewel!

Kerk

Vroeger, heel lang geleden, had je het verjaardagsfonds van de kerk. Dat hield in dat er bij de jarige gelovigen in de wijk een felicitatiekaartje werd bezorgd en zij werden dan verondersteld vanwege de feestvreugde een bijdrage in een busje te doen. Ik was een tijdje degene die met dat busje en die kaartjes liep.
Meestal deed ik dat goed hoor. Maar ik heb ook eens een keer een stapeltje kaartjes achterover gedrukt. Geen tijd, geen zin. Kregen de jarigen geen kaart en de kerk geen bijdrage. Toen dat uitkwam heb ik ongenadig op mijn donder gehad.
Vandaag de dag krijgen de leden van de kerk hier nog steeds een kaart met hun verjaardag. Maar van een busje is geen sprake meer. En de kaarten zijn er in de loop der jaren bepaald op vooruit gegaan.
Frits die afgelopen woensdag jarig was kreeg deze. Ik vond hem meteen al leuk. En de tekst aan de binnenkant vond ik ook geslaagd. Zo had het altijd al moeten zijn eigenlijk. En in veel plaatsen was het misschien ook wel zo. Maar niet overal, denk ik. Nee, niet overal. Dit stond er in:

Kerk

Je hoeft niet protestant te zijn en ook niet katholiek
je kunt er huppelend naar binnen of met reumatiek
want of je fris of fruitig bent, bejaard of zelfs antiek
je bent er elke week opnieuw het hooggeëerd publiek

je kunt er naar verstilling zoeken of naar dynamiek
je mag er met je dromen komen of met je kritiek
al oog je nog zo sjofeltjes, al oog je nog zo sjiek
je bent er meer dan welkom, ook alleen voor de muziek.

Tekst: Christien Crouwel      Tekening: Willeke Brouwer

Herinneringen aan Sonia Gaskell

Eigenlijk heb ik helemaal niet zo veel met ballet. Ik vind een enkele keer een opvoering van een klassiek ballet wel prachtig, maar dan is het ook wel weer genoeg voor een lange tijd. Maar die balletwereld en dan vooral in de jaren vijftig en zestig, de danseressen en dansers, ja dat heeft me altijd erg geïnteresseerd en nog steeds. De namen Jaap Flier, Marianna Hilarides,Rudi van Dantzig... En natuurlijk Sonia Gaskell, de vrouw die alles in Nederland op dansgebied in d';r eentje in ontwikkeling bracht. Ik zag al jaren geleden een film over haar. Een film die nog steeds te zien is overigens: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1161292
En ik ben dol op Rudi van Dantzig. Al sinds zijn boek Voor een verloren soldaat, één van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. 
Dus dat ik dit postuum verschenen boek wilde lezen lag voor de hand. En ja, dat lees ik dan ook achter elkaar uit. Dit staat op de achterflap: Als zeventienjarig ontmoet Rudi van Dantzig Sonia Gaskell, de vrouw die zijn leven sterk zou beïnvloeden, eerst als lerares, daarna als artistiek leidster. De geboren Russiche Gaskell (1904-1974) is van onschatbare waarde geweest voor de ontwikkeling van de dans in Nederland: ze was een vurig pleitbezorgster van de danskunst met een eigen Nederlands karakter. Gaskell werd vereerd en verguisd; er werd veel goeds, maar ook onwaars over haar geschreven. Van Dantzigs ergernis hierover dreef hem er toe dit boek te schrijven, waarin hij een verering laat zien die bij tijden in afkeer kon omslaan. Zin diepe liefde en bewondering wonnen het echter altijd. Gaskell blijft een raadsel, ook voor Rudi van Dantzig. Tot aan het eind van zijn leven heeft hij aan dit boek gewerkt, gezwoegd; het viel hem onverwacht zwaar, maar dat blijkt niet uit de lichtheid, de poëzie en de humor van zijn verhaal.

Tja, een prachtig boek, over 'Mevrouw'.

Expeditie Robinson

Wat ik ook nog wil zeggen is: Expeditie Robinson is een favoriet programma van mij. Eind augustus begint het weer. Deze keer alleen met bekende Nederlanders en dus geen Belgen. De bekende deelnemende Nederlanders werden deze week bekend gemaakt. Er waren er twee bij die ik kende: Sanne Vogel (actrice) en Edith Bosch (judoka). Van de andere deelnemers heb ik nog nooit gehoord. Dus dat zegt wel wat over mij. En verder maakt het niet uit. Het programma zou mi. ook gemaakt kunnen worden met onbekende Nederlanders die dan binnen de kortste keren zeer bekend zouden zijn.

Beatles Revival

Er schijnt in Londen een soort Beatles Revival gaande te zijn. Wij hebben heel erg genoten van het straatoptreden van deze groep. Ze zongen alle oude Beatlesnummers en deden dat zo ontzettend mooi...'Maar dat was dus niet het enige. Overal zag je Beatlesdingen. Echt leuk!