Pietendorp

Met onze dochter en kleindochter gingen we in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen naar het Pietendorp. En ooh wat is dat toch leuk. Het hele buitenmuseum is versierd. Vlaggen, cadeautjes en bovenal heel veel Pieten. In alle soorten en maten.
Je had danspieten, muziekpieten, ik zag een baardpiet en een geldpiet. Een kluispiet, een hengelpiet, een regiepiet, enfin, je kon het zo gek niet opnoemen of er was wel een piet.

 Een heleboel waren er nog echt pikzwart, maar er waren nu ook Pieten met wat schoorsteenroet.
Anna maakte het niet uit, ze was een beetje gespannen, van tevoren, maar gaandeweg de ochtend werd ze steeds lossen en vrijer.

Overal is wat te doen of te zien. En werkelijk overal doken Pieten op. Dan zit je bijvoorbeeld in een draaimolen en dan zit er ineens een Piet naast je. Of je moeder geeft je net een mandarijntje en dan komt er een Piet die zegt: 'dat is veel te gezond hoor'. En hup, dan zit er een handvol pepernoten in de capuchon van je moeder.
Er vaarde een pakjesboot, met pakjes zo hoog opgestapeld dat het bootje niet onder de brug door kon, zodat iedereen moest helpen. In de kerk werden Sinterklaasliedjes gezongen bij een pietenorkest. Op school zaten Pieten die nog wat moesten leren. Bij de geldpiet kon je een hoge toren stapelen van chocolademunten en als je hoog kwam mocht je de bovenste twee opeten. Er was een kruiwagenrace, met pakjes uiteraard en zaklopen was ook wel zeer toepasselijk natuurlijk. Pakjes hengelen met de hengelpiet en Amerigo aaien.
Het buitenmuseum is altijd leuk, altijd. Maar dit is toch wel het allerleukst. Volgend jaar weer, dat is zeker!

Onze kleinzoon!

Kijk: onze lieve Odin!
Het was al een tijd geleden dat ik wat van onze kleinzoon liet zien hier. Terwijl het toch zo'n lief, leuk jongetje is! Maar ja, dan kan ik iedere dag wel posten over de kleinkinderen.
Odin zit hier in de kinderstoel die wij gratis, (nou ja voor een bos bloemen) mochten ophalen. Mijn man heeft hem inmiddels bijna helemaal geschuurd en nu zit hij er in hoor. Dat is toch mooi hè, zo'n stoel.
Op deze foto kun je goed zien dat z'n ogen aan het verkleuren zijn. Ze waren blauw. Maar ik denk nu toch dat ze bruin zullen worden. Bruine ogen zoals z'n ouders ook hebben.

Ik had hem al een paar weken niet gezien. Eerst moest ik naar de dokter op de oppasdag, toen nog een keer, toen waren z'n papa en mama ziek.
Maar als oma niet naar Odin kan, komt Odin maar naar oma. Fijn was dat.

Je kunt ook goed zien (als je mij bent, haha), dat Odin erg op z'n vader lijkt. Bij vlagen denk ik echt dat ik Bart zie.
Alleen had Bart geen Osh-Koshbroek aan indertijd.  Vond ik toen veel te duur en ik was ook nog niet van de rommelmarkten. Nu wel, deze kocht ik op een rommelmarkt. Staat goed hè.
Odin is  een lief, gezond, stevig mannetje. Dat in niets meer doet denken aan het te vroeg geboren, piekleine kindje.
Over een maand gaan wij zijn eerste verjaardag vieren. We kregen al een officiële uitnodiging. Zo leuk, kijk hem zitten bij de Stampertjes...

Blije Post (2)

Er waren wel wat mensen die het leuk zouden vinden om blije post te ontvangen. Zo veel dat ik moest loten.
Ik heb dat eerlijk gedaan en het leuke vind ik, is dat ik mensen trok die nog niet eerder post van mij ontvingen.
Het zijn Aleida, Jeanette Renting en AnjaM.
Willen jullie mij jullie adres sturen? bettievdgriend@hotmail.com
AnjaM ik denk dat jij gewoon Anja bent en in dat geval ken ik natuurlijk je adres. Maar ik ben er niet zeker van, dus mail toch ook maar even.
Ps: Ga nog maar niet voor je brievenbus liggen hoor, het gaat nog even duren. Maar het komt en wat in het vat zit en beter laat enz. enz.

Bietensoep

Lang, lang geleden, toen ik nog Russisch probeerde te leren en heel erg gefascineerd was door dat land, maakte ik een keer borsjt.
Dat is een soep van rode bieten en er hoort een beetje zure room in. Ik had er blini's bij gemaakt en die waren heerlijk. Man en ik vonden de soep nog wel te eten, echter daar was ook alles mee gezegd. De kinderen die toen nog klein waren,  vonden het verschrikkelijk.
Met het Russisch is het ook niet goed afgelopen. Na twee jaar ben ik er mee gestopt.

En nu...
Nou ik maakte nu weer bietensoep. Waarom? Omdat mijn bloeddruk (zelfs met pillen) toch nog vaak te hoog is. En sap van rode bieten schijnt te helpen.
Maar ik kocht een fles bietensap en dat vond ik vies. Bovendien zit er zout in. Waarom??? Heel raar!
Bietensap moet ik dus maar zelf gaan maken en er dan maar iets door doen. Gember misschien.
Maar de bietensoep die ik een dag later maakte was echt, echt, echt heerlijk. En gezond.
Ik had een kant-en-klaar pakket bij AH meegenomen, voornamelijk om het recept wat er bij zat en omdat ik weinig tijd had en omdat ik lui ben op kookgebied.
Nu ik het weet, koop ik voortaan natuurlijk gewoon de losse ingrediënten.

Dit gaat er in:
* 5 rode bieten
* 2 rode uien
* 3 tenen knoflook
* 1 goudrenet
* 1 bouillonblokje, (groente, met weinig zout)
* Flink wat peterselie
* 1 geitenkaasje (100 gram)

Werkwijze:
Fruit de gesnipperde uien en de knoflook in een paar lepels olijfolie in een soeppan.
Schil en snijd de bieten en de appel in kleine blokjes en bak vijf minuten mee op hoog vuur, al omscheppend.
Voeg dan 750 ml water en het bouillonblokje toe, breng aan de kook en laat een half uur zachtjes koken met het deksel op de pan.
Pureren met de staafmixer en klaar.
Bijna, want het geitenkaasje moet er nog over verkruimeld worden en de peterselie moet er nog op. Maar dan is het echt klaar.

Eigenlijk volgens het recept moest er wat zure room in, maar mij leek geitenkaas lekkerder! 

Ketel

Pats, ik ben weer even terug in mijn ouderlijk huis. En dat komt door deze ketel. Net van zolder gehaald.
Als kind en later weer 'mocht' ik altijd het koper poetsen.
Mijn moeder zal blij geweest zijn, want die vond het geen leuk klusje. Ik wel vandaar dat ik schrijf  'mocht'.
Ik vond het gezellig. Aan tafel, krant er op. De te poetsen dingen er om heen en dan insmeren en uitwrijven.
En altijd eer van je werk, altijd.
Het waren maar drie of vier dingen hoor, die wij hadden en daar was deze ketel er een van.
Laatst dacht ik er ineens aan en ik dacht erbij dat ik de ketel misschien wel weer leuk genoeg zou vinden om in de kamer te plaatsen. En ja, dat is zo.
Weer heb ik eer van mijn werk, net als vroeger. Kijk maar:

Ik vind hem echt weer leuk. 'Komt hij eigenlijk uit jouw familie?', vroeg mijn man.
Nee,dat niet, mijn moeder heeft hem op een veiling gekocht.
Dat vond ze leuk en ze was altijd zeer tevreden over de zaken die ze daar had bemachtigd. Deze ketel dus en een paraplubak.
Ze zou het ook leuk vinden dat de ketel nu weer beneden staat. Gepoetst en wel.

Zelf heb ik nog nooit geboden op een veiling. Het lijkt mij ook leuk en spannend. Staat op mijn bucketlist.
En nu alle reizen zijn afgevallen, zelfs op één!

Zo, nu eerst eens even kijken of er eigenlijk nog water in kan.

Noorderlichtjesavond

Een uitnodiging in de bus. Ziet er mooi uit. Glanzend, gedrukt op dik papier.Ik heb geen idee waar ik voor uitgenodigd ben.
Maar nu natuurlijk wel, want de tekst op de achterkant is heel duidelijk.

Op begraafplaats De Nieuwe Noorder is een bijzondere herdenkingsavond voor nabestaanden. Honderden kaarsjes, muziek en warme dranken brengen licht in ieders hart. Iedereen is van harte welkom om te komen, te herdenken en het graf op zijn 'Noords' te versieren voor de kerstdagen. Ook kunt u een van thuis meegebrachte foto van een dierbare in de Noorderlichtjesboom hangen. U bent van harte welkom tussen 16.00 en 20.00 uur (volgt adres)
Kinderen zijn van harte welkom. Het is verstandig een zaklamp mee te nemen als u op grafbezoek wilt gaan.
Kom liever niet alleen, als u slecht ter been bent. Heeft u vragen? Bel dan (volgt tel.nr. )


Waarom ik uitgenodigd ben is duidelijk. Ik sta daar ingeschreven omdat mijn grootouders van moeders kant samen met een ongehuwde zuster van mijn grootvader daar in een eeuwigdurend familiegraf  liggen en ik de contactpersoon ben.
Ik schreef al eerder over dat graf, een heel mooi oud graf.
Ik vond en vind het bijzonder dat het zo dichtbij het huis van mijn oudste kleindochter is. Anna's over-overgrootouders. Het voelde als een soort cirkel die nu rond is.
We waren van plan de steen op te knappen, maar dat is er nog niet van gekomen. Ik loop wel als ik met Noor en Jet wandel (het zijn natuurlijk ook hun over-overgrootouders),  soms een rondje over die begraafplaats. Het is er mooi en heel rustig.

Maar wat ik nu met die uitnodiging moet?
Versieren voor de kerst? Op zijn Noords?
Aan een kant ben ik nieuwsgierig van aard en zou ik het  best willen zien. Maar nieuwsgierigheid is misschien niet echt een goed motief.
Er spelen verder bij mij geen droevige gevoelens, ik heb mijn grootouders nauwelijks gekend.
Ik heb er ook geen enkel probleem mee dat er zoiets wordt georganiseerd. Mensen die er behoefte aan hebben zullen gaan en wie het allemaal niks vindt, blijft weg. Dat is niet zo moeilijk.
Een misschien heersend taboe rond de dood wordt misschien een beetje weggewerkt. In andere landen heerst op dit gebied veel meer een cultuur van 'leven met de doden'.  Dat is ook goed voor wie dat wil.
Zelf ben ik altijd een beetje bang op begrafenissen en crematies, dat het te gezellig wordt.
Dat is uiteraard mijn calvinistische achtergrond en die werk ik niet zomaar weg.

Dus... ik weet het nog niet.

Toen het donker werd

Op de achterflap staat dit:
Een hardwerkende vader, een liefhebbende moeder, een koppige puber: een gelukkig gezin. Waar ging het mis?
En dat is een tamelijk adequate omschrijving van dit boek. Er gebeurt iets met de puber, heel naar en als het mij was gebeurd met een van mijn pubers indertijd, zou ik er zeer ongelukkig van zijn geweest.  Maar in ieder geval beschouwt de váder het als een relatief klein iets. Dat nog opgelost kan worden.
Helaas is dat niet zo en het gezin raakt verstrikt in een 'web van leugens en criminaliteit'.
Dan vind ik het soms wat onwaarschijnlijk lijken, maar hee, ik heb ook geen idee wat er zich allemaal in de echte criminele wereld afspeelt. Mijn kennis is slechts gebaseerd op dit soort boeken en wat series, dus eigenlijk kan ik er niks van vinden. Niet veel.
Het boek is vlot geschreven en vlot te lezen en ik vond het slot zeer verrassend. Ik had daar werkelijk geen seconde aan gedacht en dat vind ik heel knap van Simone van der Vlugt.

Onze aandacht-trekster

De Amaryllis (ze zou beter Amarylla) kunnen heten is nu in volle glorie aan het bloeien. We genieten zeer van haar.

Het mooie is dat ze wel lijkt mee te kleuren met het licht in onze kamer. De kleur is soms donkerder, soms wat lichter.
Maar het allerleukste vind ik dat ze in alle fases prachtig was.
Ik schreef al eerder dat ik de bol, alleen de bol in zo'n pot, al mooi vond. Heel mooi zelfs. En alle fasen daarna ook.
Dus ik hoop dat we er nu nog een tijdje van kunnen genieten.
Ze is wel een aandacht-trekster hoor, dus we kijken heel vaak.
Volgend jaar maar weer een nieuwe, of misschien dit jaar nog wel een. Ik wilde nu heel graag roze, maar een witte lijkt me ook mooi!

Bontjas

Toen ik een jaar of elf was, ging ik vanuit het verre Terneuzen, waar we toen woonden,  een dagje naar Amsterdam.
Dat was echt een hele onderneming toen. We hadden geen auto. Dus we gingen waarschijnlijk overvaren naar Hoedekenskerke en dan met de bus naar Goes en dan met de trein verder. Of we gingen 'over Antwerpen', met de bus naar Breda en dan verder met de trein.
Amsterdam was eigenlijk het tweede doel die dag.
We gingen eerst naar Beverwijk. Want daar zou mijn moeder een bontjas krijgen. Een BONTJAS!
Waarschijnlijk had ze de jas al eerder uitgekozen en moest hij op maat worden gemaakt. Of ze ging hem die keer uitzoeken, daar in Beverwijk. Dat weet ik niet meer.
Ik weet wel dat het een zonnige winterdag was en dat ik Beverwijk graag voor lief nam, omdat daarna Amsterdam wachtte.
In mijn gedachte was het een heel gelukkige dag.
Mijn moeder was zo blij met haar peperdure jas, mijn vader glunderde en we gingen ook nog uit eten.
Dat was geloof ik de eerste keer dat ik uit eten ging. Het was ergens langs een gracht en ik vond het heel bijzonder.
Begrijp me goed, ik heb het over begin jaren zestig hè. De tijden zijn veranderd.
Mijn moeder droeg de jas vaak, de eerste jaren. Ze was net als ik een koukleum. Bont is heerlijk warm en zacht
Ik weet nog heel goed dat we, wederom vanuit het verre Zeeland regelmatig naar Dordrecht reisden en dat ik dan in de bus op de terugweg in slaap viel tegen die zachte jas.
En ik nam me voor dat ik later ook zo'n heerlijke jas zou nemen.
De gedachte aan mogelijk dierenleed kwam niet in mijn hoofd op, gewoon niet.
In latere jaren werd de jas eigenlijk niet meer gedragen. 
Enfin, toen mijn moeder overleed, moest ik het huis leeg halen en ik vertelde al eerder dat ons dat heel veel moeite heeft gekost. Wat kan weg, wat willen we houden.
De bontjas heb ik niet weg kunnen doen.
Dragen... dat kan niet meer tegenwoordig, je zou denk ik meteen beklad worden.
Onzin natuurlijk, ik bedoel de jas is er al zo'n zestig jaar, maar ja zo tolerant zijn we nou ook weer niet in Nederland.
Bovendien, ik ben een kleine prop en met die bontjas zou ik echt voor gek lopen.
He gevolg is dat de jas in een vuilniszak op zolder heeft gelegen. Goed afgesloten.
Een paar dagen geleden  haalde ik hem tevoorschijn.
Het bont is prachtig, Het glanst, is zacht en heel mooi lichtbruin.  De voering is nog helemaal gaaf. Het is echt iets moois.
Wat moet ik er mee. Je raakt hem aan de straatstenen niet kwijt. Echt niet.
Maar ik kan hem toch ook niet naar het grof vuil brengen. Dat kan ik gewoon niet...
Dus ik ben bang dat ik een nieuwe vuilniszak pak en hem gewoon weer naar zolder breng. Tja...

Ps: Zelfs als ik lang, slank en rijk was en/of prinses, zou ik vandaag de dag geen bont kopen. Ik ben van mening dat bont voor dieren is. 

Blije post

Oe, ik had weer eens geluk. Ageeth, van het blog Ogenzalf, ging blije post versturen.
Zo leuk is dat altijd.
Ik had nog maar net gezien dat ik bij de gelukkigen hoorde  of de envelop viel al in de bus.
En wat een leuke envelop. Zelf gemaakt door Ageeth. Daar word je toch vrolijk van hè.
Wat er in zit kun je zien. Een prachtige, zelfgemaakte kaart met lampionnetjes erop. Daar achter zit nog een kaart, een mooie oude zwartwitkaart .
Op de kaart zie je de herengracht in Amsterdam, met het Huis Bartolotti. Gebouwd in in 1621.
Zo'n prachtig pand. Ik ben er vaak langs gekomen en heb er ook wel eens uitgebreid naar staan kijken.
Het huis is gebouwd voor Willem van den Heuvel tot Beichningen. Een man die heel veel geld had geërfd van zijn oom Bartolotti.

Op het huis,  lees ik, staat aangegeven hoe die oom aan zijn geld was gekomen: er zijn twee cartouches aangebracht met links het geschilderd opschrift "Ingenio et Assiduo Labore" (door vernuft en noeste vlijt) en rechts "Religione et Probitate" (door godsdienst en rechtschapenheid).
Hahaha: vernuft en noeste vlijt. Hoe mooi!

Eigenlijk wil ik nu meteen naar Amsterdam. Een beetje fietsen, een beetje lopen, een beetje kijken. Wat is de stad toch mooi.

Terug naar de blije post.
Verder zat er een theezakje in de envelop: a bag of our happy mondays infusion. Ga ik straks proberen. Het is toch maandag.
Daarop een schattig plaatje van Piggelmee (denk ik) en een gevouwen kraanvogeltje.
Ja en dan tenslotte dat roze velletje. Daar ging het eigenlijk om, dat is foam.
En daar moet ik iets mee.
Ageeth schrijft al dat ze nieuwsgierig is.
En ik antwoordde dat ik het alleen laat zien als het wat leuks geworden is. Wat in mijn geval twijfelachtig is.
Maar ik ga het proberen. Dat zeker! Dankjewel Ageeth.

Ik heb hierdoor zelf ook weer zin gekregen in het versturen van blije post. Laat even in een reactie weten of jij post wil onvangen en wie weet ben jij de gelukkige.
Ik zal proberen drie (gevulde) enveloppen te maken.
Is er meer belangstelling, zal ik loten.

The Light between Oceans

Ook van deze film had ik het boek al gelezen. En ik vond het boek mooi.
'Aan het eind moest ik een beetje huilen', schreef ik toen over het boek.
Hier: klik
Als je hierboven klikt, lees je een beetje over de inhoud van boek en film. Ik wilde er toen en nu nog steeds, niet teveel van vertellen. 
Het is al lang geleden dat ik het  boek las. Het verhaal zat nog wel in mijn hoofd, maar zonder details.
Daarom durfde ik het risico van de film te nemen.

En een risico nemen, dan weet je dat het ook fout kan gaan.
In dit geval, bij mij,  was dat zo.
Ik heb de film uitgekeken, ik heb me niet verveeld of zo, maar het deed me niks.
En het boek... nou ja dat schreef ik al. Daar moest ik een beetje om huilen, omdat ik het probleem zo goed kon aanvoelen.
Terwijl het totaal niet iets is dat ik heb meegemaakt, verre van dat. 
 Van de film  vond ik de spelers goed, de entourage was prachtig, maar het dééd me niks. Jammer!
Misschien is het interessant om nu het boek nog een keer te gaan lezen. Want het kan natuurlijk ook best zo zijn dat ik het boek nu minder waardeer dan toen. Tja, ook een ouder wordend mens maakt groei door.
Maar of ik dat ook ga doen, het boek herlezen, dat weet ik nog niet.
Er ligt nog een hele lange leeslijst te wachten. Een leeslijst die maar nooit korter wordt, omdat hij steeds opnieuw gevoed wordt, oa door blogs die ik lees.

Nb: De titel van het boek is anders dan die van de film. Het boek is getiteld: Het licht van de zee. En de schrijfster is M.L. Stedman.
(Ik ga er vanuit dat het een vrouw is, gek eigenlijk. Ook de film is denk ik een beetje een vrouwenfilm. Mijn man was de enige man in de zaal. Ik ben trots op hem, hahaha!)

Amaryllis (deel 3) en ook Willy Belinfante nog een keer

Nou, dat ze roze gaat worden, zoals de planning ook was, dat is inmiddels wel zeker. En dat ze het naar haar zin heeft ook.
We moeten nog een beetje geduld hebben, om de bloem in volle glorie te gaan bewonderen.
Maar eerlijk gezegd vind ik haar zo ook al prachtig. Misschien wordt het niet mooier dan dit, dat zou best kunnen.
Tja en dan Willy Belinfante. De amaryllis is hoog genoeg geworden, maar nu kon je het schilderij nog steeds niet helemaal zien. Daarom heb ik haar maar even een beetje aan de kant geschoven; ik hoop dat ze niet beledigd is.

Je ziet een juf voor de klas. Zo te zien geeft ze wiskunde en dat heb ik nooit gedaan.
De klas ziet er een beetje uit als een brugklas. De kinderen die ik op school had, waren bijna van dezelfde leeftijd. Ik denk dat dat de reden is dat ik zo verknocht ben aan dit schilderij.
Willy Belinfante, de kunstenares leeft niet meer. Maar haar werk kun je hier nog wel terugvinden: klik

Stoofappeltjes

Stoofperen ken ik al mijn hele leven, maar Stoofappeltjes... Stoofappeltjes 'Ermgard' nog wel? Tot vorig jaar wist ik van het bestaan niet af.
Je kunt ze bij ons gewoon langs de weg kopen. Dat had ik vorig jaar al eens gezien, maar ja dan ben ik aan de wandel en dan heb ik geen geld bij me. Vervolgens vergeet ik het.
Maar deze keer niet.
Ik kocht een kilo.
Het leek me iets ouderwetsch, daar houd ik van.
Je hoeft er niet veel aan te doen, de gebruiksaanwijzing staat op de zak en je ziet dat die niet lang is. 
Maar ik ben toch nog even gaan googelen en vond meerdere recepten. Onder andere een aantrekkelijke appelcrumble van Jamie. En iets met calvados.
Maar voorlopig eerst maar eens even op deze manier proberen.

Heerlijk was het. Echt waar.
En een bijkomend voordeel was dat het hele huis geurde naar appeltjes en kaneel. Zo passend bij een grauwe, grijze regendag.

Ik had nog genoeg over dus ik probeerde ook nog de apple-crumble van Jamie. Maar die was bij lange na niet zo lekker als de appeljes met alleen een beetje kaneel. Bovendien met suiker gemaakt en boter. Dus de laatste appeltjes gaan gewoon nog een keer lekker pruttelen met kaneel.  Beter voor de lijn!

Van Diana, Poesjkin, Roodkapje en een postzegel

Ha, ik ontving weer eens een curieuze kaart. Op de voorkant Diana. Dat vind ik al bijzonder, omdat de kaart uit Rusland komt. En op de achterkant staat (niet in het Russisch hoor) een gedicht van de Russische dichter Poesjkin.
Het is die combinatie die het bijzonder maakt. Dankjewel Anastasia Fedyakova. Met je mooie naam.
Dat gedicht is trouwens ook mooi. Mijn dag was goed. Kijk, hier is het gedicht:

Should this life sometime deceive you,
Don't be sad or mad at it!
On a gloomy day, submit:
Trust - fair day will come, why grieve you?
Heart lives in the future, so
What if gloom pervade the present?
All is fleeting, all will go;
What is gone will then be pleasant.

Maar mijn dag werd nog beter. Want ik ontving weer een Roodkapjekaart. Van Jolande.
Deze kaart is van dezelfde illustrator als de vorige. Alleen wordt een ander moment van het sprookje afgebeeld.
Jolande's  sprookjesroute,  in Duitsland waar ze die kaarten vond, is nu ten einde. Zij heeft mij er enthousiast voor gemaakt. Wie weet gaan wij die route ook nog eens volgen. Dankjewel, Jolande.

En tenslotte kreeg ik van Christa uit Duitsland en via Postcrossing een kaart die ik best leuk vond. Geen Roodkapje, maar gewoon een aardige kaart.  Toch een geluk dat ik altijd eerst naar de postzegels kijk, want deze Christa had een Roodkapjepostzegel op de kaart geplakt en die had ik nog niet eerder gezien.

 

Nou spaar ik geen postzegels en van Roodkapje verzamel ik eigenlijk alleen kaarten. 

(Want als ik alles ga verzamelen wat met Roodkapje te maken heeft, dan ben ik voorlopig nog niet klaar en heb ik bovendien een groter huis nodig. Hele serviezen bestaan er en vloerkleden en... om over boeken nog maar niet te spreken). 

Maar déze postzegel gaat natuurlijk bij de verzameling. Zo leuk! 

Tonio

Tonio... verschillende vriendinnen waren al naar deze film gaan kijken en waren unaniem lovend.
Ze vonden desgevraagd ook dat ik er naar toe moest.
Ik was wel wat huiverig, want ik las het boek Tonio van A. F. Th . van der Heijden, het boek van een vader over zijn overleden zoon  en ik vond dat een prachtig boek.
Dat mocht niet verpest worden.
Maar niet alleen waren mijn vriendinnen lovend, ook de kritieken waren zeer goed. De film wordt zelfs de Nederlandse Oscarinzending. 
Dus we gingen.
En we zijn zeer zeker niet teleurgesteld. We waren echt onder de indruk. Met name van het spel van de hoofdrolspelers Pierre Bokma  en Rivka Lodeizen.
Voor wie het verhaal niet kent:
Tonio, de zoon van Adri van der Heijden en zijn vrouw Mirjam Rotenstreich, komt door een verkeersongeluk om het leven. Op 21-jarige leeftijd.
De film gaat eigenlijk over de verwerking van dit grote verlies. Mirjam, die haar best doet om niet in een neerwaartse spiraal terecht te komen en Adri die alles maar dan ook alles betreffende het ongeluk wil reconstrueren, beleven als het ware. Hij gaat schrijven.

Het verhaal, nou ja het is eigenlijk geen verhaal, het is echt, is al aangrijpend in zichzelf natuurlijk.
En boeiend.
Want hoe doe je dat, verder leven na de dood van je kind?
Maar door de twee acteurs die beiden een topprestatie leveren, wordt het zeer echt gemaakt.
Je kan alles wat ze doen zo goed begrijpen. Dat het nergens sentimenteel wordt, geen tranentrekker dus, dat is ook deel van die topprestatie.
Aanrader!

Amaryllis (2) en Willy Belinfante

Daar is-ie weer, onze Amaryllis. Of moet ik zeggen daar is ze weer? Ja dat zal wel. Hoe dan ook, ze doet het hartstikke goed. 

Het is denk ik niet koud genoeg in ons huis, want ze schiet gewoon omhoog. En dat was volgens de man op de bloemenmarkt niet de bedoeling. Ze moest een beetje koel staan om niet al te snel te groeien.  Dat hebben we wel geprobeerd. Ze staat normaal voor een raam en onder dat raam zit geen verwarming. Maar blijkbaar is het toch niet koud genoeg. 

Maar mij kan het niet schelen. Of de bloei nou rond de kerst komt of eerder... ze doet haar best en gaat vast prachtig bloeien. Ik kijk vaak of ik al iets van kleur zie, maar dat is nog niet het geval.

Als ik trouwens op deze plek steeds een foto maak, ga je ook steeds iets meer zien van het schilderij dat daar hangt. Waarschijnlijk zie je het volgende keer helemaal. Als Amaryllis zo doorgaat natuurlijk hè.

Het schilderij is van Willy Belinfante en ik ben er erg aan gehecht.

Afwachten maar!

 

Zo treurig

Ik heb een hele tijd staan te kijken naar dit schilderij in het Westfries Museum in Hoorn.

Ik dacht eerst even aan een weeshuis of zo. Maar hier is iets heel anders aan de hand.
Dit geportretteerde gezin bestaat uit een vader en een moeder en twee levende kinderen. In de mandjes zijn de gestorven kinderen van het gezin afgebeeld. Negen gestorven kindjes.
Drie daarvan zijn afgebeeld met open oogjes. Dat zou kunnen betekenen dat ze geleefd hebben. De andere zes hebben de oogjes gesloten en dat zou betekenen dat ze dood zijn geboren.
Zo verschrikkelijk treurig vind ik
De maker van het schilderij is onbekend. Het afgebeelde gezin is naar alle waarschijnlijkheid dat van Jan Gerritz Pan uit Enkhuizen. De achtergrond, met die schepen verwijst naar 's mans beroep: reder.
Dit schilderij is uit 1638 en Pan was in 1630 getrouwd met Wybrich Strijckebolle. In de doopboeken zijn de namen van 9 gedoopte kinderen te vinden, tussen 1631 en 1649.
Er wordt vermoed dat er misschien wel drie tweelingen bij zijn of misschien een drieling. Omdat de ouders nog niet zo oud zijn en door de manier waarop ze gegroepeerd zijn.

Oh en natuurlijk moet ik meteen denken aan onze tweelingkleindochters. Die onder zeer gunstige omstandigheden, namelijk in een ziekenhuis en omringd door deskundigen en na zeer veel controles, helemaal gezond werden geboren. Het was heftig, maar er is iets prachtigs uit voortgekomen.
Déze moeder, van het schilderij, stond telkens weer met lege handen. Het is lang geleden, maar mijn hart gaat naar haar uit: Wybrich Strijckebolle.

Ik was trouwens in het museum om te kijken naar de gestolen en  uit Oekraïne teruggekeerde schilderijen, of liever gezegd wat daar nog van over is. Dit schilderij hing in dezelfde zaal.
En ik was er zo van onder de indruk dat ik nu niet weet of dit schilderij ook weg was en weer terug, of  dat het een kopie is. Ik heb er helemaal niet meer opgelet.
Maar ik was nog wel genoeg bij mijn positieven om een bijdrage te leveren aan de restauratie. Daar is veel actie voor gevoerd en het schijnt dat het bedrag van 72000 euro inmiddels bij elkaar is. Leuk vind ik dat.
Nu de rest nog terug, zodat er geen lege lijsten meer hangen.

Bimi

Bimi??? Ik had er nog nooit van gehoord. Ook nog nooit gezien.
Ik had gerookte zalm in huis en twee avocado's en toen ik daarvoor een recept zocht en vond, stond daar ook bimi in. Ik dacht dat het een soort kruiderij zou zijn, maar ik zocht het op.
Niks kruiden, het is groente.

AH,  waar ik het ook kocht, omschrijft deze groente als 'een oosterse vitaminebom'.
Een kruising van broccoli en kailan(Chinese stengelkool).  Bimi bevat meer zink, antioxidanten en vitamine A dan gewone broccoli, groene asperges, boerenkool en spinazie. Er zit ook veel foliumzuur, oftewel vitamine b11, in.
En Wikipedia zegt: Bimi of babybroccoli is een groente die in Japan door de Sakata Seed Company is ontwikkeld, door het kruisen van broccoli met kailan. Bimi is ook bekend onder de namen 'tenderstem' en 'broccolini'.

Je kunt er van alles mee doen. Ik heb het geroerbakt (of is het roergebakken?).
De smaak is niet erg uitgesproken, maar ik vond het misschien daarom juist lekker. Er zijn een heleboel recepten te vinden.  Ik ga het vast nog wel eens gebruiken.
Déze keer gebruikte ik dit recept en het was echt lekker. Ik had geen speltpenne, dus ik gebruikte gewone.

Kennen jullie deze groente? Vast wel hè. Ik loop gewoon een beetje achter denk ik.

Anna speelt Sinterklaas

Ja nu kan je natuurlijk wel een roze prinsessenjurk aan hebben, maar dat betekent nog niet dat je geen Sinterklaas zou kunnen zijn. Helemaal niet hoor:

Je hoeft je alleen maar even te verkleden en dat  begint uiteraard met de mijter. Dan daarna komen de handschoenen. En de ring, die is ook erg belangrijk. De rechterhandschoen is een makkie en met die linker is het uiteindelijk ook gelukt.

 Dan volgt de mantel  en eigenlijk ben je dan wel  zo'n beetje klaar.

 Even checken waar die staf nou eigenlijk van gemaakt is en dan ga je op de boot.

 En Sinterklaas op de boot, die zwaait.
Of eigenlijk... die wuift, dat weet iedereen en wuiven is echt niet hetzelfde als zwaaien.
Wuiven is plechtig en langzaam en daar trek je een bijpassend gezicht bij.
Maar ja, als je dan al die vrolijke kindertjes ziet, dan met je zelf ook lachen

De boot was, zoals dat hoort, eerst al even tjokvol gestouwd met pakjes. En die werden ook allemaal eerlijk verdeeld. Voor papa en mama. Voor Noor en Jet en nou ja een paar extra voor Anna natuurlijk.

Oh ja en nog even over alle discussies en gedoe rond de Pieten:
Toen mijn lieve kleindochter een witte Piet zag in het Sinterklaasjournaal zei ze: Hee, die Piet is helemaal schoon! Die is nog niet in de schoorsteen geweest!
Geen enkel probleem dus hè.

Ik geef eerlijk toe dat ik in het begin zeer geïrriteerd was door de aanval op Zwarte Piet. Vooral door dat mens van de Verenigde Naties. Het leek me dat die wel wat beters te doen had. Maar dat is inmiddels jaren geleden en ik ben er al lang overheen. Als mensen er echt last van hebben dan maar een witte Piet, eventueel met vegen van de schoorsteen. Dan maar een andere traditie opbouwen.
En wat zou het heerlijk zijn als dat gezeur nou eens zou zijn afgelopen.

Vier seizoenen aan de Amstel.

Televisie... ik vind niet dat er heel veel goede programma's zijn. Maar ik ben toch een kijker. 's Avonds heb ik geen energie meer, er komt niets uit mijn handen en op de bank liggen en tv kijken is dan soms de enige optie.
Maar nu is er weer eens een programma dat ik echt heel erg leuk vind. Als er iedere dag een aflevering was, zou ik iedere dag kijken.

 

'Vier seizoenen aan de Amstel'  heet het en het gaat over het Amstelhotel. 

Ik ben dol op het Amstelhotel. Als je het ziet liggen, maakt het meteen een geweldige indruk, daar in hartje Amsterdam. 

En ja het is natuurlijk super-de-luxe en daar houd ik van. Kan ik ook niks aan doen. 

Ik zou best in dat hotel willen overnachten. En dan natuurlijk het liefst in de Royal Suite. Ik kon zo snel niet ontdekken wat daar de prijs van zou zijn (dat vinden ze natuurlijk niet chic om die prijs duidelijk aan te geven) , maar dat het ver boven mijn budget gaat, daar twijfel ik geen seconde aan.

Onze kinderen, die heel goed zijn in het bedenken van mooie cadeaus voor hun ouders, hebben ons ooit een diner gegeven in het hotel. En dat was meer dan geweldig. Echt waar! 

Het was overheerlijk. Maar ik heb wel eens vaker heerlijk gegeten. 

De entourage was geweldig. Maar we hebben wel eens meer op een prachtig plekje gegeten

Het was (voor één keer) ook leuk om ongeveer bij ieder te nemen hapje uitleg te krijgen. 

Het bijzondere zat hem vooral in hoe wij behandeld werden, daar in die eetzaal.  

We kregen het allermooiste plekje en hoewel mijn man had geweigerd een pak te dragen, kregen we bijna een voorkeursbehandeling. Daar leek het op. 

We hadden van tevoren wel contact gehad over de dresscode en ons was verteld dat een kostuum niet nodig was, als we er maar netjes uit zouden zien. Dat deden we. 

Maar toen we binnenkwamen en met alle egards werden ontvangen, zei de man die ons naar onze plaats ging begeleiden: Goedenavond meneer M..., ja, ik herkende u al aan uw trui'. 

Onvergetelijk!

Maar ja, zoiets is natuurlijk eenmalig, want niet te betalen. Van de prijs van alleen het water/wijnarrangement, hadden we makkelijk met z'n tweeën uit eten gekund in een gewoon goed 

 restaurant.

Dat er met die wijn trouwens niet over een nachtje ijs wordt gegaan, komt ook duidelijk naar voren in de serie. Als er een nieuwe kaart is moet de wijn worden aangepast en dus geproefd worden. Langdurig.

En dat er dan soms een fles ontploft, is vooral vervelend voor de kok. Want die moet dan misschien opnieuw zijn gerecht maken. Want even in de magnetron bewaren, tot de troep is opgeruimd, tja dat kan natuurlijk niet.

Hoe dan ook, ik geniet heel erg van de tv-serie. (Omroep Max)

De mensen die er werken. Op de bovenste foto, zie je de manager, Anita Bos. Wat een leuk type, zo eentje die alles, maar dan ook alles onder controle heeft. Die problemen op vriendelijke, rustige toon naar voren brengt bij haar personeel. Die oplossingsgericht denkt. Ze ziet alles. 

Maar de mensen die onder haar werken, zien ook alles. Hebben oog voor detail. Een hoekje van een raam dat niet helemaal schoon is: ze zien het en doen er wat aan. Een kussentje dat verkeerd ligt, oh oh.

En dan hoor je natuurlijk ook een en ander over de soms extreme wensen van de gasten. En hoe iedereen dan zijn of haar uiterste best doet om daaraan te voldoen. Terwijl ze het zelf ook gewoon gekkigheid vinden.

Waar ik nog wel heel nieuwsgierig naar ben, is wat de mensen die daar werken, verdienen. Is het een goed betaalde baan, is het te vergelijken met, ja met welk beroep? Maar ik vrees dat het daar niet over zal gaan. 

Zaterdagavond is de uitzenddag.

Prijs.

Prij zen moet ik eigenlijk zeggen. Want ik won er twee. En wat is dat toch leuk!!!!

Onze onovertroffen bibliotheek organiseerde een thrillerquiz. Dat is al een tijd geleden hoor, het zal wel in de maand van het spannende boek zijn geweest.
Iedere dag kwam er een vraag en iedere dag kon je iets winnen. Variërend van een kop koffie met iets lekkers in het leescafé, tot een boekenbon.
De koffie/thee kreeg ik trouwens ook, een cadeautje van de bieb toen ik 65 werd, maar nu won ik de boekenbon.
Yeah! Hij was een tientje waard en ik had bedacht dat ik ook beslist niet meer uit wilde geven,  anders was het geen prijs meer.
Dus het werd dit boek, van John Boyne. Precies 10 euro.  Ik ben  fan van John Boyne.  Sinds 'De jongen in de gestreepte pyjama',  heb ik bijna alles van hem gelezen.
Maar dit boek dus niet. Ik ben er nu in bezig en het boeit me.

En vorige week won ik een film. Door het oplossen van een prijsvraag in de Vara-gids.
Ik ken de film niet, zelfs de titel zegt me niets. Maar Julianne Moore in de hoofdrol spreekt me aan. Ik ga kijken.

In beide gevallen heb ik wel een tijdje moeten zoeken om de juiste antwoorden te vinden, maar dat vind ik nou juist leuk.
En hee, voor dat iedereen weer gaat zeggen 'jij hebt ook altijd geluk': als je niet meedoet win je niks hè.
Dat heb ik vast al eens eerder gezegd, maar ja, het is ook echt een feit.

Nu kijk ik alleen nog uit naar Winston Gerstanowitz die ons namens de Postcodeloterij een flink bedrag komt overhandigen. Iedere zondagavond kijk ik even uit het raam of ze er al staan met hun camera's. Tot nu toe niet dus, maar je weet het nooit. Frits heeft al eens een routebeschrijving willen sturen, hahaha. Maar dat heeft geen zin. Het gebeurt... of niet!

Trouwen

Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in trouwen. Al vanaf dat ik een klein meisje was, zoals ik eerder schreef.
Ik denk dat er gewoon een romantische ziel in mij schuilt.
Zelf ben ik ook getrouwd, al was dat in die tijd in mijn omgeving, niet echt heel gebruikelijk. De meeste mensen gingen samenwonen toen.
Wij deden het trouwens  heel eenvoudig, nauwelijks toeters en bellen. Niet eens een feest, wel een receptie, twee zelfs, waarvan eentje voor de kinderen van mijn klas. En een diner. Ook een jurk (met een heel klein sleepje) en een prachtig boeket, dat ik zeer zeker niet weggooide. Maar niet in een koets, zoals ik had gedroomd. Gewoon in mijn eigen rode eend! De vader van mijn beste vriendin was de ambtenaar die ons trouwde. We trouwden ook in de kerk, met een dominee en een trouwbijbel. Those were the days!
Als ik nu ergens een trouwerij zie, zal ik altijd blijven kijken en als het even kan, maak ik foto's. Ja ik houd er van.

Maar ja, met de huwelijken gaat het niet zo goed hè, tegenwoordig. Er wordt  meer gescheiden dan getrouwd, denk ik.
Dus ik was verbaasd toen ik deze week twee keer een stukje zag over twee trouwlustige jonge mensen. Eerst in het Parool. Dat is een soort langlopende serie en als er een aflevering in staat maakt mijn hart een sprongetje en ga ik er eens even lekker voor zitten.

'Lang en gelukkig' heet de serie. En het gaat over twee onbekende Nederlanders. Ik ken ze in ieder geval niet.
En in het blad 'Elsevier' staat ook zo'n serie. We kregen om de een of andere reden een paar proefnummers van dat blad in de bus en ik vond er niks aan. Behalve dus dat er iedere week een vers bruidspaar in staat:

Deze bruid vooral vond ik heel erg mooi.  Tja, dan zit ik dus gewoon te zwijmelen. Erg hè. Ja, heel erg.
Onze eigen dochter is getrouwd, door mij.
Het was een geweldige bruiloft, waar we allemaal erg van hebben genoten. Ook van de tijd die er aan vooraf ging, de voorbereidingen... Het was echt super.
Oudste zoon en schoondochter trouwden niet met een witte jurk en zo. Het heet geregistreerd partnerschap wat zij deden.  Het was overigens een zeer geslaagde dag, daar niet van hoor. Maar trouwen was het niet. Enfin, dat komt misschien nog.
En ik heb natuurlijk nog een kans. Jongste zoon zou best nog wel eens kunnen trouwen. Best wel!

Gezellig

Kijk:
Zomaar op een tamelijk druilerige novembermiddag zag ik deze twee heren een ouderwetsch spelletje spelen. En dan nog wel Mens-Erger-Je-Niet.
Het zag er gezellig uit en toen ik dat opmerkte zeiden ze dat het ook echt gezellig was.
Ze hadden (nog) geen onenigheid zeiden ze.
En ze vonden het best dat ik een foto van ze maakte. Het was op een terrasje in Utrecht.
Waar ik zelf niet zat hoor, zo warm was het nou ook weer niet. 
Het drong meteen tot me door dat het zo toch wel wat leuker is dan een spelletje in je eentje op je telefoon.

Misschien een dezer dagen ook weer eens tijd voor een doodgewoon (bord)spelletje maken?
Ik wens jullie hoe dan ook een gezellige dag!

Pepernoten

Ik heb hier al eens verteld over mijn intense liefde voor pepernoten. Die er soms toe leidt dat ik drie zakken of meer achter elkaar op (vr)eet. Tot ik er misselijk van ben.
De dag na Sinterklaas is de liefde tijdelijk over, dan taal ik er niet meer naar.
Maar zo vanaf augustus moet ik echt een bijna bovenmenselijke krachtsinspanning leveren om er af te blijven. Dat is tot nu toe (6-11) gelukt. Nou ja, op dat ene zakje  in de ecologische winkel na, natuurlijk. Maar die waren gewoon gezond, dat was wel duidelijk.

Nu houd ik erg van tradities en oude gebruiken. Van geschiedenis beleven. Dus het is logisch hè, mijn liefde voor de pepernoot. Ik beleef gewoon de geschiedenis.
Op een schilderij van Jan Steen stonden al pepernoten. Het zit in mijn genen, ik kan er niks aan doen.

De bovenstaande  foto's, vond ik allebei hier: klik

Ik vind het altijd weer zo'n leuk schilderij, van Jan Steen. Dat blije meisje en die huilende jongen...En dus die pepernoten.

Ook vorige week heb ik geen, ik herhaal geen, pepernoten gekocht. Zelfs niet toen ik hier was:

Een hele winkel, met alleen maar pepernoten en een kleine hoeveelheid taai-taai. Dit was in Utrecht.  En ik kocht dus niks, maar er mocht wel geproefd worden.
Ik proefde er drie. Niet drie zakken, maar drie stuks. En ze waren heel, heel, heel erg lekker!!!

En nu maar hopen dat er geen actiegroep zich opwerpt tegen de authentieke VOC-kruiden, vanwege ons koloniale verleden of zo.
Want dan zal ik na moeten gaan denken  over de bosbes-pepernoot. Of de zure mat-pepernoot. Als er natuurlijk niks mis blijkt te zijn met bosbessen en zure matten. Je weet het niet hè, je weet het niet.

Amaryllis

Het is gek, maar er waren vroeger een paar (een paar is twee) bloemen waar ik niet zo van hield.
In de eerste plaats was dat de gladiool. Daar had ik echt een hekel aan, al van jongs af aan.
En in de tweede plaats de amaryllis. Dat vond ik niks.
Verder houd ik juist erg van bloemen, van heel veel verschillende,  van madelief tot roos.
Maar het rare is dat mijn afkeer van gladiolen en amarylissen totaal is verdwenen. Wanneer dat gebeurd is, geen idee.
Hoe dan ook, een paar weken geleden kócht ik zelfs een amaryllis.
Ik kocht hem op het Amstelveld, in Amsterdam, waar op maandagmorgen een bloemen/plantenmarkt is.
Knalroze zag ik op het plaatje, knalroze moet hij worden en dat leek me wel wat.
Maar ik vond de bol ook prachtig. Echt.
Na het oppotten, moest de bol eerst op een warm plekje. Zodra er een stukje steel kwam, verhuizen naar een koelere plaats. Dan zou de groei langzamer gaan, maar de amaryllis een langere bloeitijd hebben.
Dus nu is het afwachten. Een beetje mest, een beetje water... En een beetje liefde van mijn man. Want we hebben afgesproken dat hij de amaryllis 'doet'!
(Wordt vervolgd)

Ps: Er kwamen zomaar een paar nieuwe volgers bij. Dat vind ik leuk. Welkom!