Maar nu natuurlijk wel, want de tekst op de achterkant is heel duidelijk.
Op begraafplaats De Nieuwe Noorder is een bijzondere herdenkingsavond voor nabestaanden. Honderden kaarsjes, muziek en warme dranken brengen licht in ieders hart. Iedereen is van harte welkom om te komen, te herdenken en het graf op zijn 'Noords' te versieren voor de kerstdagen. Ook kunt u een van thuis meegebrachte foto van een dierbare in de Noorderlichtjesboom hangen. U bent van harte welkom tussen 16.00 en 20.00 uur (volgt adres)
Kinderen zijn van harte welkom. Het is verstandig een zaklamp mee te nemen als u op grafbezoek wilt gaan.
Kom liever niet alleen, als u slecht ter been bent. Heeft u vragen? Bel dan (volgt tel.nr. )
Waarom ik uitgenodigd ben is duidelijk. Ik sta daar ingeschreven omdat mijn grootouders van moeders kant samen met een ongehuwde zuster van mijn grootvader daar in een eeuwigdurend familiegraf liggen en ik de contactpersoon ben.
Ik schreef al eerder over dat graf, een heel mooi oud graf.
Ik vond en vind het bijzonder dat het zo dichtbij het huis van mijn oudste kleindochter is. Anna's over-overgrootouders. Het voelde als een soort cirkel die nu rond is.
We waren van plan de steen op te knappen, maar dat is er nog niet van gekomen. Ik loop wel als ik met Noor en Jet wandel (het zijn natuurlijk ook hun over-overgrootouders), soms een rondje over die begraafplaats. Het is er mooi en heel rustig.
Maar wat ik nu met die uitnodiging moet?
Versieren voor de kerst? Op zijn Noords?
Aan een kant ben ik nieuwsgierig van aard en zou ik het best willen zien. Maar nieuwsgierigheid is misschien niet echt een goed motief.
Er spelen verder bij mij geen droevige gevoelens, ik heb mijn grootouders nauwelijks gekend.
Ik heb er ook geen enkel probleem mee dat er zoiets wordt georganiseerd. Mensen die er behoefte aan hebben zullen gaan en wie het allemaal niks vindt, blijft weg. Dat is niet zo moeilijk.
Een misschien heersend taboe rond de dood wordt misschien een beetje weggewerkt. In andere landen heerst op dit gebied veel meer een cultuur van 'leven met de doden'. Dat is ook goed voor wie dat wil.
Zelf ben ik altijd een beetje bang op begrafenissen en crematies, dat het te gezellig wordt.
Dat is uiteraard mijn calvinistische achtergrond en die werk ik niet zomaar weg.
Dus... ik weet het nog niet.
Er wordt tegenwoordig vanalles georganiseerd rondom crematie, begrafenis en het herdenken. Op de begraafplaats waar de urn van mijn schoonzus staat is met allerzielen altijd een lichtjes processie, op de begraafplaats waar mijn ouders en mijn broer zijn weet ik het niet. Wij zijn nog nooit naar de processie geweest maar misschien is het samenzijn voor veel mensen wel een grote troost. Wij gaan altijd samen een bloemetje brengen en dat kan het hele jaar. Met mijn schoonzus maakte ik rond deze tijd altijd een adventskrans en kerstkransen. Zij vond dat heerlijk dus deze tijd van het jaar zijn mijn gedachten altijd bij haar. Wij hebben zelf onze eigen " herdenking " maar iedereen doet het op z'n eigen manier.
BeantwoordenVerwijderenMijn vriendin is vorig jaar daar naartoe geweest, haar vader was toen net overleden. Zij heeft het als heel troostend ervaren en dacht toen..daar ga ik elk jaar naartoe. Nu ..een jaar later zou ze het niet meer doen zei ze. Ik snap jouw huivering wel.
BeantwoordenVerwijderenEn de gezelligheid op begrafenissen...hihi...dat heb ik ook wel hoor. Nou weet je...zolang leuke anekdotes over de persoon in kwestie worden verteld, herinneringen worden gedeeld...dán vind ik het fijn. Maar helaas is mijn ervaring dat er veel gekletst wordt over het dagelijkse leven omdat je elkaar zolang niet hebt gezien. Ik snap het....geen oordeel maar voor mijzelf voelt dat dan een heel stuk minder. Fijn weekend!
Tegenwoordig besteden mensen, al bij leven, behoorlijk wat aandacht aan zaken waar je vroeger niet mee hoefde te komen. Zo hoor ik nogal eens dat er hele feesten worden geregeld om het leven van de overledene te vieren. Men wil de regie in eigen hand houden, zelfs als er niets meer te zeggen valt door degene om wie het gaat. Soms vraag ik mij af of mensen bang zijn dat ze vergeten worden. Je eigen begrafenis of crematie helemaal zelf regelen lijkt mode. Terwijl niemand degene vergeet die hem of haar dierbaar was. Dat gaat toch vanzelf? En waarom feesten, als je gewoon verdriet hebt om het verlies van jouw dierbare. Maar goed, zoveel mensen, zoveel wensen. Bespreekbaar maken van het einde van het leven, daar ben ik zeker voorstander van. Maar van mij hoeft de vlag niet uit. Ben benieuwd wat je gaat doen. Nieuwsgierigheid kan een aardig motief zijn. Fijn weekend!
BeantwoordenVerwijderenIk hou van begraafplaatsen. De meeste zijn prachtig aangelegd met veel bomen en groen en het is er rustig, ik hou van rust. Ik was nog net geen vier jaar oud toen mijn zusje van negen stierf. Daarna gingen we met mijn vader vaak naar haar graf. Wij speelden wat of zaten op haar graf te kijken hoe mijn vader de bloemen verzorgde. Voor mij is een begraafplaats een dierbare plek.
BeantwoordenVerwijderenMooi idee, denk ik.
BeantwoordenVerwijderenIk werk zelf in de uitvaart en maak iedere dag crematies en begrafenissen mee. De 1 nog bijzonderder dan de andere. Maar te gezellig zoals jij het noemt vind ik ook altijd wel een beetje lastig. Ach en als je eens op internet rondkijkt dan heeft het wel wat dat Noorderlichtjesavond. XX Esther
BeantwoordenVerwijderenNieuwsgierigheid lijkt mij een legitiem motief om te gaan. Het lijkt me mooi en de moeite waard.
BeantwoordenVerwijderenHet beste is te doen wat je hart je ingeeft... Het lijkt me wel heel sereen en bijzonder zo'n Noorderlichtjesavond.
BeantwoordenVerwijderenVoor sommige mensen kan het een troost zijn. Ik ga liever naar het graf van mijn ouders als het rustig en stil is op het kerkhof.
BeantwoordenVerwijderen