De dochter van Maria Kalkman

Als er nieuwe aanwinsten zijn in de bieb, krijg ik daar een mailtje over. Je kunt dan meteen reserveren.

Dat deed ik met dit boek. Een thriller en daar had ik nou net zin in!

Van de schrijver had ik nog nooit gehoord: Gerard Nanne.

Wel raar, want hij heeft al heel wat boeken geschreven, zag ik later. 

Bovendien gaat het over een rechercheteam in Hoorn en woont de schrijver in West-Friesland.

Dat leek me wel leuk en inderdaad, als er dan bijvoorbeeld sprake is van het Julianapark, de Westerdijk of de afslag Avenhorn, weet ik precies waar die plekken zijn en zie ik het voor me. 

Enfin, ik had net een paar andere gereserveerde boeken uit en begon meteen in dit boek. Het is zo'n boek dat je eigenlijk niet weg kunt leggen. 

In dit geval vooral omdat ik met geen mogelijkheid kon bedenken hoe het af zou lopen. Dat is goed vind ik. De ontknoping moet verrassend zijn. 

Het boek is makkelijk en vlot geschreven. Met korte hoofdstukken. 

Heel lastig om te vertellen waar het over gaat zonder te veel van de plot te verraden. 

In ieder geval worden er een paar moorden gepleegd. Dat is nog niet meteen duidelijk, want de dood wordt veroorzaakt door een vechthond. Dus eerst wordt gedacht aan een loslopende hond, een bijtincident. 

Maar als er meer gevallen zijn op verschillende plaatsen blijkt dat het toch niet te zijn. 

Dus wat is de reden van deze moorden? Wie zit of wie zitten er achter. Het team heeft het er moeilijk mee, maar naarmate ze er dieper in duiken wordt steeds meer duidelijk. 

Dit is het nieuwste boek van Gerard Nanne. Ik ben nu nieuwsgierig naar wat eerdere delen, waarin hetzelfde team optreedt. Dus ik denk dat ik maar eens ga beginnen met het eerste deel. Ik vind het mooi om de ontwikkeling van de personen binnen dat team te kunnen volgen. 

Dus hoewel ik het wel een aanrader vind en ook goed op zichzelf te lezen, zou ik toch zeggen lees eerst de eerdere delen. Dat ga ik zelf ook doen. 

Nou oké, dan alleen de schrijver als aanrader: Gerard Nanne. 

 

 

Roodkapje

Het was rustig in de Roodkapjeverzameling. 

Er kwam niet veel bij. Niks om precies te zijn.  

En net toen ik dat had bedacht zat er toch weer een kaart tussen de post. 

Daar is ze dan, Roodkapje 251. En ze komt (met de groeten van Yuan-Ling), uit Taiwan. Via postcrossing natuurlijk. 

En er kwam nóg een Postcrossingkaart. Uit Hong Kong deze keer. De kaart is 42 dagen onderweg geweest. 

Ik vind hem prachtig. 

Vermoedelijk staat er een gedicht op, of een citaat.  Maar de afzender geeft er geen enkele aanwijzing bij over de betekenis. 

Ik heb natuurlijk wel gevraagd naar een vertaling, maar ik heb nog geen antwoord gekregen. 

Kijkcijfers en statistieken

'Hoera, ik heb een volger', schreef ik bijna tien jaar geleden,  toen ik net was begonnen op Blogger. Ik blogde toen al een tijd bij Punt.nl maar toen dat podium stopte  moest ik wat anders. 

Eén volger... 

Ik kijk  wel eens naar 'mijn kijkcijfers'. Niet moeilijk want er staat een teller bovenaan. 

En afgelopen maandag, kwam ik boven de 2.000.000. uit. Meer dan twee miljoen keer is er op dit blog gekeken. TWEE MILJOEN keer. Dat vind ik dan niet te geloven, maar het is echt waar. 

Beetje jammer dat de laatste twee weken de bezoekcijfers heel hoog zijn , hoger dan de periode daarvoor. Hoe dat komt weet ik niet, maar ik denk niet dat het een reëel beeld is. En het zal ongetwijfeld weer veranderen. 

Maar dan nog, dan nog zou die tweemiljoen een paar weken later zijn bereikt. 

Grappig is dat je in de statistieken kunt zien wat je meest gelezen post is. 

Per week, per maand en ook gezien over de hele periode. 

Mijn populairste post in die tien jaar is, met 21.500 pageviews:  Best Thing  Since. 

Op de tweede plaats een blogje met de titel: Haak en Breiperikelen.

Allebei vind ik ze niet erg speciaal. Ik snap eigenlijk niet waarom juist deze twee zo vaak werden en worden bekeken. 

Ik maak iedere dag een blog, dat zijn tot het moment dat ik dit schrijf  3822 posts. 

Soms heb ik ze op voorraad. Soms moet ik 's morgens nog beginnen en bedenken wat het wordt. 

Altijd ben ik een beetje bang dat ik niks meer weet, maar dat is nog nooit gebeurd. 

Tot nu toe waren er 38.809 reacties. 

Soms zijn het bekenden die reageren. 

Een enkele keer familie.  Onze kinderen reageren niet, maar lezen wel. (Behalve onze jongste zoon en onze schoonzoon)

Mijn vrienden in het échte leven lezen,  op een paar lieverds na,  niet hier. Die vinden het niks.  En reageren doen ze dus ook niet.  

Vaak zijn het onbekende mensen, die de moeite nemen ergens iets van te vinden, of een toevoeging te geven. 

Soms ook zijn het trouwens onbekenden die voelen als bekend. Zij lezen hier zeer trouw, dat doe ik ook en zo weet je heel wat van elkaar. 

De reacties lees ik altijd en met heel veel plezier. Dus dankjulliewel!

Dan zijn er nog de mensen die me iets opsturen. 

Heel veel Roodkapjekaarten heb ik gekregen van mede-bloggers, maar soms ook van voor mij totaal onbekenden die helemaal niet zelf bloggen. 

Ook mensen die een aanvulling doen op mijn vast rubrieken: gezichtjes en nomen est omen. Of een boek tippen. 

En dat is nog niet eens het allerallerleukst. Dat is namelijk het feit dat er verschillende vriendschappen uit dit geblog zijn voortgekomen. Mensen die ik nu niet alleen van hun blog ken, maar ook in het echte leven. Dat is mooi,  heel mooi. 

Tien jaar geleden! 

In die tien jaar is er heel veel gebeurd in ons leven. Over de belangrijkste gebeurtenissen heb ik wel een en ander verteld. 

Het mooist waren de geboortes van onze vijf kleinkinderen. Het naarste was de kanker van mijn man en tegelijkertijd ook weer het beste, toen hij genezen werd verklaard. 

Tien jaar en een bijzondere mijlpaal vind ik. Soms twijfel ik, maar ik ga toch nog maar een poosje door

Oud en vervallen

 

Gisteren had ik het ook al over het gebied: de Etersheimerbraakpolder. Bij het gehucht Etersheim. 

De plek waar het laagste punt van Noord-Holland zich bevindt. Waar het schooltje van Dik Trom staat en de Brekermolen. Waar het archeologisch mini-museum is. 

Tegenwoordig is er een audiotour van drie kilometer. Die liepen wij niet hoor, maar we zagen wel ineens een paaltje met een code om te scannen bij dit huisje, oud en vervallen.

We staan daar eigenlijk altijd wel even stil om te kijken, verbaasd dat het er nog is. En ook gewoon omdat ik het mooi vind.

Ik heb altijd gedacht dat het een soort schuilplaats voor de schapen was. Maar nu,  door die code te scannen, hoorden we dat het een oud, elektrisch gemaaltje is. Hier werd vroeger de polder bemalen. 

Ik had deze keer de stoute schoenen aan, klom langs een hek en ging de boel eens van dichtbij bekijken. Oud en vervallen trekt altijd. 

Ik denk niet dat het mag, het is natuurlijk iemands land. Maar de schapen waren in het geheel niet verbaasd, alleen een beetje nieuwsgierig net als ik. 

Later gingen we nog even naar het schooltje van Dik Trom. Omdat ze daar ook oude kinderboeken verkopen. 

We spraken een hele tijd met de mensen die er op dat moment dienst hadden. Een echtpaar was dat en de vrouw bleek degene te zijn die de boel daar op poten heeft gezet. 

Die ook de fondsen heeft geworven voor het museum en het schooltje. Een interessant en erg leuk gesprek.

We zeiden dat het paaltje met de code bij het oude gemaaltje verkeerd om stond. Je moest er echt voor in de berm duiken om het te zien. 

Ze vertelde toen dat het sommige bewoners van het gehucht helemaal niet zint. Die willen de rust bewaren. 

Tsss... alsof er nu ineens hele busladingen toeristen komen. Lallende, schreeuwende mensen of zo. 

Nou echt niet hoor. Ik heb er nog nooit toeristen gezien. Soms wat wandelaars, soms een groepje fietsers die dan even iets drinken in de Breek. Dat is het. 

Wij hopen er in ieder geval nog vaak gaan wandelen,  in dit mooie gebied. En afwachten wat er met het gemaal gebeurt.

De Waterwolf

Over dit gebied, de Etersheimer Braak,  heb ik al vaker iets geschreven. 

Omdat het zo'n leuk gebied is hè en omdat het er zo heerlijk rustig is, terwijl  er toch veel te zien is. Veel vogels, veel natuur.  En bijvoorbeeld ook  het diepste punt van Noord-Holland. En het Schooltje van Dik Trom

Wat hebben we hier vaak gewandeld in de tijd dat we nog bijna nergens naar toe konden. 

En al die tijd zagen we dat hier een museumpje werd gebouwd. Spannend, een archeologisch mini-museum. 

Erg mooi van opzet. Sinds kort is het geopend. Je kunt er zo in en het is gratis. Wel even de openingstijden opzoeken natuurlijk. Kijk, zo ziet de buitenkant eruit:

Deze foto heb ik gepikt, mijn foto was zo ontzettend scheef, dat kon echt niet.  Hier zie je dat er nog een zolder is, die was dicht toen wij er waren. 

Als je een stukje verder loopt, langs de molen,  naar de zeedijk en als je dan naar boven klautert, kun je vanaf de dijk goed zien hoe hard er gewerkt wordt aan veilige Markermeerdijken. Aan onze veiligheid dus. 

Dat traject loopt van Hoorn tot Amsterdam. 

We weten allemaal van klimaatverandering en zeespiegelstijging. Dat overstroming dreigt en afkalving. Vechten tegen het water,  vechten tegen de Waterwolf.  

Ik vind de naam van het museum dus erg goed gekozen. 

Wat je binnen ziet zijn recente vondsten die gedaan zijn tijdens de werkzaamheden aan de dijk. Archeologische vondsten. Als ze niet al te groot zijn, die vondsten,  want het is echt een mini-museum. 

(Grotere vondsten, die zijn er natuurlijk ook gedaan,  maar die worden tentoongesteld in het Huis van Hilde, dat is het Archeologiemuseum van Noord-Holland. Maar dat is in Castricum en niet in de buurt van de dijk.)

Daarom vind ik dit juist zo leuk. Je ziet bijvoorbeeld een schattig kannetje, een paar vingerhoedjes, een bijzondere schoen, een schedel, scherven, munten,  nou ja, van alles en nog wat. Alledaagse dingen eigenlijk. 

En als je klaar bent kun je op het terrein iets drinken of eten in de Breek. Of verder lopen naar de molen, of een bepaalde route volgen. 

Ik had een heleboel foto's gemaakt. Om precies te zijn drieënveertig en ze waren allemaal even slecht. Ik weet niet, er is weer iets mis met mijn fototoestel, maar dat zag ik pas thuis. Dus ik zal nog eens terug moeten. 

Monday Mural

 

Straat again, the Amsterdam Museum for Street Art and Grafitti.

This week I have two paintings to show to you. 

The first one, is called Bluey and made by Dvate. 

He's very proud of the wildlife in his homeland Australia. This is a skink.

And the other one is made by Royyal Dog and titled Encourages. 

Royyal Dog is well-know for his portraits of black women and he added a the traditiona Korean dress (hanbok) to this black woman 

I must say I don't understand why that woman is painted like this. But it is very nicely done!

Linking to Sami and her Colourful World

Culemborg

We waren op familiebezoek in de buurt geweest en hadden nog een middag voor ons. Dat maakte dat we terecht kwamen in Culemborg. 

Geheel onvoorbereid, maar wat maakt het uit, Culemborg is een oude stad, altijd leuk om even rond te kijken. 

We hadden heel veel plekken kunnen bezoeken hoor, in de omgeving, er is daar veel moois. Toch werd het Culemborg. 

Waarschijnlijk omdat Maria uit het boek  nog in mijn hoofd zat. Zij ging in Culemborg wonen toen ze terug was uit Batavia. 

Haar derde man, Antonio van Diemen, was er geboren. Evenals zijn minstens zo beroemde neef Jan van Riebeeck.  

Culemborg was niet niks!

We liepen eerst een stukje door de Jodenkerkstraat. 

Dat herinnerde me aan de uitdrukking: ' 't Lijkt hier wel een Jodenkerk'. 

Dat zou je kunnen zeggen als iedereen in een gezelschap door elkaar zit te praten. Zou..., want ik denk dat het niet meer mag. 

Aan het eind van de straat was inderdaad een synagoge. Nu in gebruik als Gereformeerde kerk. Dat kon makkelijk, want Joden waren er niet meer in 1947

En aan de andere kant van de synagoge kerk een prachtig monument. 

Nou, dat lijkt me wel weer genoeg voor vandaag. 

Nomen est Omen

 Marga beet het spits af . Of is het de spits? Ha, volgens het Groene boekje mag het allebei. Hoe dan ook:

Johan van Dijk werkt mee aan het handmatig herstellen van de dijk op Urk 

Vervolgens zag ik een advertentie. Makkelijk te onthouden, dat bedrijf:

Dan is daar Linda Nooitmeer. Zij is de voorzitter van het NiNsee  en dat is het Nationaal instituut Nederlands Slavernijverleden en erfenis

Ook deze naam is makkelijk te onthouden lijkt me. 

En als je last van je rug hebt, waar kun je je dan beter vervoegen dan bij fysiotherapeut Kraakman, T.M.C. ?

Tot slot ontving ik een erg aardig mailtje van een mij onbekende bloglezer: Jolanda  uit Arnemuiden. Ook een hele mooie:

Tegeltjes

 Soms valt je oog er op hè en dan zie je er zo veel. Dan zie je zo'n halletje, portiek, met de mooiste tegeltjes.

Je denkt 'goh, dat is leuk' en voor je het weet sta je nog veel meer foto's te maken,  want ze zijn er bij tientallen. Alleen had je dat nog niet eerder gezien. 

En allemaal zijn ze anders.

Nou als ik een portiek had, dan wist ik het wel. Maar ja, ik heb geen portiek. 

Nog een keer Maria

Kijk,  hier zie je een schilderij van Rembrandt. 

En met dit schilderij is wel iets bijzonders aan de hand. 

Om te beginnen is dit schilderij gestolen. Bij een grote kunstroof was dat, vanuit een museum in Boston. In 1990. 

Voorzover ik kan nagaan is het doek nog niet terug gevonden. 

De titel was: A lady and gentleman in black. 

Maar wie zijn die lady en die gentleman?  Dat was niet bekend. Wel werd aangenomen dat dit een huwelijksportret was. 

Anneloes Timmerije ondertussen,  vond het gek dat er van haar hoofdpersoon, Maria van Aelst, geen portret te vinden was. Een bekende en rijke persoon? Hoe kon dat?

Ze legde de vraag voor aan Rudolf Smeets, een kunstenaar en een kunsthistorisch onderzoeker en die vond het ook gek. 

Hij zei: Er is wel een schilderij, maar we weten nog niet waar het hangt. 

Smeets ging zoeken, dook er in en kwam terecht bij dit schilderij. 

Het mooie is dat het dateert uit 1633 en dat Maria en haar derde man, vanuit Batavia, precies in 1632, even terug waren geweest in de Republiek. Niet onwaarschijnlijk dat ze zich toen hebben laten vereeuwigen. 

Maar dat is niet alles. 

Er waren wél twee portretten van de man van Maria, van Antonio van Diemen. 

En met gezichtsherkenningssoftware, kwam men tot de conclusie dat die twee portretten voor 99,5 % overeenkomen met 'de gentleman in black' van het schilderij. 

En als hij Antonio van Diemen is, dan moet zij wel Maria van Aelst zijn. Want Antonio trouwde maar een keer. 

Hoe dan ook, een afbeelding van het schilderij prijkt op de omslag van het boek. 

Zo zag Maria er uit. 

Misschien, heel misschien. Want zekerheid is er niet!

Hoe dan ook, ik vind zo'n speurtocht geweldig en echt de moeite waard. 

De mannen van Maria

Dit is het boek waar ik het gisteren over had. 

De mannen  van Maria, van Anneloes Timmerije. 

(Ik had het boek al eens eerder gereserveerd in de bieb, toen Els er iets over had geschreven. Maar dat duurde me toen te lang. Gelukkig werd ik er nu weer op gewezen en reserveerde opnieuw) 

Het verhaal: 

Maria is een officiersdochter. Maria van Aelst heet ze. Ze woont in Steenbergen en ze is nog een meisje als ze in het jaar 1625 door haar ouders naar de Oost wordt gestuurd. Ze wil niet, maar ze moet. 

Met zes andere meisjes gaat ze scheep en dat is in het kader van de volksplanting. De bedoeling is dat ze in Batavia kinderen gaat baren voor de V.O.C. heren. Er waren vrouwen nodig, de stad moest zich ontwikkelen. 

De overtocht duurt zo'n negen maanden en is iets verschrikkelijks. De stank, de viezigheid, de doden, de begrafenissen op zee, een man die haar lastig valt en daarvoor de doodstraf krijgt...

En dat is dan alleen nog maar de reis er naar toe. In Batavia zelf is  het ook nog niet best. 

Maria trouwt daar, ze moet wel, met een oudere man. Maar na anderhalf jaar is ze al weduwe. Ze is niet dom en sterk genoeg om altijd vooruit te kijken.  Er komt een tweede echtgenoot die ook weer jong sterft en een derde man. Ze komt door die huwelijken, die allemaal kinderloos blijven wel steeds een trapje hoger op de maatschappelijke ladder. 

Financieel onafhankelijk wordt ze ook en maakt daar gebruik van door zelf te gaan handelen. In diamanten. 

Die derde man is Antonio van Diemen en die wordt Gouverneur-Generaal, zoals J.P. Coen dat ook was. De hoogste functie ter plaatse. Tussendoor zijn ze nog terug in in Amsterdam.  Weer die reis. 

Ook Antonio van Diemen sterft en als Maria voorgoed terug is in de Republiek,  trouwt ze nog een keer. Ze is dan een van de honderd rijkste mensen van die tijd. En dat voor een vrouw!

Ik vond het boek zeer boeiend, zeer. 

Wel vind ik het lastig om te bepalen wat feit en wat fictie is. Over Maria van Aelst is niet heel veel bekend. 

Toch merk je aan alles dat Anneloes Timmerije geen onzin vertelt en zich terdege in de tijd heeft verdiept. Ze kwam op het idee voor dit boek toen ze een proefschrift over Antonio van Diemen las en zich verbaasde over het feit dat zijn vrouw nauwelijks bekend was. 

 

In het museum

 

Een van de redenen dat ik het zo leuk vind om in het museum 'te werken',  is dat je soms in een leuk gesprek terecht komt met een bezoeker. 

Naar aanleiding van dit portret bijvoorbeeld,  het is Eva Ment, de vrouw van J.P. Coen.  Het doek hangt,  naast het portret van Coen,  in de V.O.C.zaal van het Westfries Museum. 

Déze bezoekster was er met haar kleindochter, een meisje van een jaar of dertien, veertien en ze was volop aan het vertellen. 

Ik vroeg aan het meisje of ze het interessant vond. 

'Ja', zei ze, 'zonder oma zou ik bijna niets van geschiedenis weten, mijn ouders gaan echt nooit naar een museum'. 

Haar oma lachte tevreden.  

'Die vrouw heeft heel wat meegemaakt',  zei ze tegen mij. 

Dat bevestigde ik. We hadden allebei het boek van Simone van der Vlugt gelezen, klik. 

'Nou',  zei ze toen, 'ik heb een nog veel interessanter boek ontdekt. Daarin lees je nog veel meer over hoe het er in die tijd aan toe ging en hoe bijvoorbeeld zo'n zeereis was,  die Eva ook maakte. 

Het boek gaat niet over Eva, maar over een tijdgenoot, Maria. Echt hoor, dat zou u moeten lezen'. 

Ze noemde de titel. 

Nou loop ik daar rond met in mijn ene broekzak een portofoon, in mijn andere zak een telefoon, een paar sleutels, een zakdoek en voor de zekerheid een mondkapje. En dan moet ik de bezoekers natuurlijk een beetje in de gaten houden en dat het verplichte en gladde groene sjaaltje behoorlijk blijft zitten en afstand bewaren...

Zeker geen pen en papier bij de hand.  Ik moet dan een uur op die verdieping van de V.O.C. zaal blijven en dan zak ik voor het volgende uur een verdieping. Ik heb dan eigenlijk geen gelegenheid om iets op te schrijven, ik dácht er niet eens aan. Ook niet dat ik het zonder pen en papier in mijn telefoon had kunnen noteren. En trouwens dat vind ik dan weer zo stom staan,  als ik op mijn telefoon sta te kijken. 

Maar wonder boven wonder wist ik de titel en de schrijfster nog toen ik thuis kwam aan het eind van de middag. Ik reserveerde het boek meteen in de bieb.

Nu ben ik het aan het lezen. Misschien dat ik er een andere keer iets over vertel. 

Straat

Back to Straat, the Amsterdam Museum for Street Art and Gaffiti. 

 I love the museum, really, I do!

So much to see. This one for instance. 

Made by  Monkeybird.  Two French brothers, Edouard and Louis. 

See their totem? On the first photo? A bird and a monkey, it's their tagname. 

These are also their totem animals, the associations of a monkey and a bird represent body and soul m a complete human being in quest of an idealistic freedom. 

This work is called Armoire 

Linking to Sami Colourful World

 https://www.isupportstreetart.com/interview/monkeybird-crew/

Plonk & Replonk

Ik hou nogal van het werk van het Zwitserse kunstenaarscollectief Plonk & Replonk. 

Het is een bepaalde vorm van humor die me aanspreekt. 

Ik denk dat deze foto hierboven nieuw is, maar ze gebruiken ook oude ansichtkaarten voor hun werk. 

Absurd is het vaak, ik moet er om lachen.

Ik heb ooit hun boek gekocht, maar dat ben ik  kwijt. Uitgeleend en niet terug gekregen, helaas. 

Des te groter was mijn verrassing toen ik terug kwam van vakantie en dit kaartje op tafel vond. 

Van Marion natuurlijk.

Dag Groede

En zo zijn we na een heerlijke week in Groede weer thuis.

Deze keer was het extra fijn omdat we er met onze kleindochters waren en we elkaar weer beter leerden kennen. 

Anderhalf jaar met weinig contact en al helemaal geen fysiek contact is echt lang geweest. 

En nu kwam Anna bijvoorbeeld 's morgens vroeg gewoon even binnen gelopen in ons huisje. Kletste even en vertrok weer. Dat...

Het weer was niet echt goed, maar toch zijn we wel bijna iedere dag op het strand geweest. Een dag was zonnig en konden de meisjes in hun badpak en in zee. 

Dat was ook de dag van het zandkasteel. Ik liet de foto al eerder zien hier. 

Ik had in de Badkoerier gelezen dat er een zandkastelenwedstrijd was. Een foto maken van het kasteel, op Insta zetten en afwachten of je de prijs van de week zou winnen. 

En we wonnen. Een dinerbon te besteden in het Badpaviljoen Breskens aan zee. 

We hebben er met z'n allen van genoten. Geen diner, maar een lunch met allerlei lekkere hapjes. 

De volgende dag maakten we trouwens nog een veel mooier zandkasteel, want dat is gewoon ook hartstikke leuk om te doen.

Ik heb er over nagedacht (en niet voor het eerst),  wat Groede nou zo speciaal maakt. En ik kan maar tot een conclusie komen: ik weet het niet. 

Dus ik ga er maar niet meer over nadenken.

Op het laatste avondwandelingetje met Noor en Jet, hebben we even heel hard gezwaaid naar de kerktoren met het haantje: Dag Groede, we komen hopelijk snel weer terug! 

 

Gezichtjes

 

Een oude lift op het Hembrugterrein leverde een gezichtje op. En ik dacht in dit geval niet zozeer aan zo'n ding waarmee je je naar boven kunt laten verplaatsen, maar aan het liften van de oogleden. Een ooglift!

Agnes, onze schoondochter zag ook weer een gezichtje:

En dit, weer op het Hembrugterrein, het lijkt wel een kleine Mexicaan:

Dan mijn eigen stofzuiger:

Onze oudste kleinzoon Odin zag spoken. Of nou ja... één spook:

En Iris tenslotte,  zag iets op de bodem van haar yoghurtbeker. Ook een gezichtje. 

Blijf speuren mensen, blijf speuren!

Mosselen

Appje van mijn dochter:  Mam, Jet wil met jou en mij mosselen eten in Zeeland. Als opa het lekker vindt mag hij ook mee. De rest niet.

Wij waren van mening dat de wens van onze 5-jarige gehonoreerd moest worden. 

Het zit in d'r genen. Wij zijn dol op mosselen en we eten ze het allerliefst in Philippine, dat mosselstadje in Zeeuws-Vlaanderen. 

Dus we gingen met z'n vieren en kijk Jet een professioneel omgaan met de mossel. Met een lege schelp de mossel uit een volle schelp halen. Smullen. 

En verder amuseerde ze zich ook. Ze maakte foto's van ons, ze zat tegenover ons aan tafel. Kijk wat een leuke foto:

Dit was de allereerste keer dat we in een restaurant aten in anderhalf jaar. Ik had gereserveerd op het terras en het was best fris, maar we deden het toch. Binnen was het ontzettend druk. Vooral Belgen die kwamen lunchen.  We hebben genoten van Jet én genoten  van de mossels. Groot en mals waren ze. 

Op het laatst had ik nog een leuk gesprek met de baas. Hij kwam me de hele tijd zo bekend voor dat ik het maar eens vroeg. 

Het bleek Frans te zijn, de zoon van mijn oude baas Albert. Ik heb vroeger in de vakanties gewerkt in een van de mosselrestaurants in Philippine. 

Frans en ik zijn van dezelfde leeftijd en toen ik daar werkte liep hij daar ook al rond. 

Zijn vader is helaas veel te jong overleden en nu is Frans zelf de baas. Niet meer op dezelfde plek trouwens. Aardige man. 

En als we er weer eens zijn, gaan we alleen nog dáár mossels eten!!!