Hockney - van Gogh

Dit is David Hockney. Een kleurrijke en bijzondere schilder.
Ook een apart type, getuige de interviews en filmpjes die ik zag.
Ik heb hem, heel lang geleden,  ook een keer in het echt gezien.
Dat was in een gallery in London.
Ik had toen nog nooit van hem gehoord en liep op een wandeling heel toevallig die gallery binnen. En daar was hij. Sindsdien houd ik van zijn werk.

Nu was hij er niet hoor. In ieder geval niet toen wij in het van Goghmuseum waren voor de tentoonstelling Hockney - van Gogh. The Joy of Nature.
Een mooie en originele tentoonstelling! Nog te zien tot 26 mei.
De toegang is met de museumjaarkaart gratis, maar je moet wel een tijd reserveren.
Wij hadden 11.45 en dan kun je naar binnen tot 12.15.
Goed geregeld, zonder wachtrij. 
Het leuke van deze tentoonstelling is dat er heel wat schilderijen van Vincent van Gogh hangen en dat je daardoor heel duidelijk kunt zien hoe Hockney door van Gogh geïnspireerd is geraakt, vooral op het gebied van de natuur.
Prachtig monumentaal werk hangt er, maar helaas mochten er geen foto's worden gemaakt.
'Niet van de werken', zei een suppoost trouwhartig bij de ingang, 'maar wel van de bordjes hoor'.
Ik had geen zin in stiekeme foto's,  dus ik kan niet veel laten zien.  Mijn man was ongehoorzaam en maakte er toch een, deze. Ik laat hem zien, dat dan weer wel:

Toen ik dus braaf zo'n bordje stond te fotograferen, werd ik meteen afgesnauwd door een bezoekster. Met een vingertje omhoog: 'U mág hier geen foto's maken'. Ik heb haar nog uitgelegd dat ik alleen een bordje nam en waarom. Had ik niet moeten doen.
Ik deed het overigens om thuis op te kunnen zoeken en de overeenkomsten tussen bepaalde werken van Hockney en van Gogh nog eens op het gemakje te kunnen bekijken.
Wat ik ook deed,  maar hier dus niet laat zien.
Wel deze nog, getiteld 'The Arrival of Spring'. Wees gerust, het is een scan van een kaart die ik kocht.

The Arrival of Spring in Woldgate, East Yorkshire, 2011

Ik werd heel blij van deze tentoonstelling. Buiten was het nog steeds een grauwe dag. Maar binnen was het Spring!

Kabouters

'Kijk nou', zei ik tegen mijn man en wees naar de overkant (van de Ceintuurbaan), 'kijk nou daar zit een kabouter op het dak'.
Hij keek en ik ook en toen zagen we dat het er twee waren. Echt bijzonder,  op een weliswaar droge, maar toch nog grijze dag in Amsterdam.
We waren naar een tentoonstelling geweest en 's avonds hadden we een eetafspraak met onze jongste zoon.
Het restaurant was niet in de buurt van de tentoonstelling en we hadden bijna vier uur voor we er hadden afgesproken.
Dus we liepen heerlijk te slenteren door zondags Amsterdam. Ik geloof dat ik dat het allerliefst doe. Kijken, wandelen en plekken zien die ik helemaal nog niet ken.

Kijk 'm daar nou zitten. Hij heeft een bal in zijn hand en het lijkt of hij die gaat gooien naar de kabouter aan de overkant.
Het blijkt dat de man die opdracht gaf tot de bouw van dit zeer bijzondere huis, van Ballegooyen heette.  En dit zou dan misschien een grapje van de architect kunnen zijn. A. C. Boerma was zijn naam. Het huis staat er sinds 1884.
Het huis heeft van alles, spitsbogen, spuwers, kruiskozijnen en veel natuursteen. Dat staat op het bordje hoor. Het heeft ook een bel-etage, drie woonverdiepingen en een kapverdieping.

Er wordt gezegd dat de bal stiekem door de kabouters wordt overgegooid, òf om middernacht, òf alleen met oudjaar, òf alleen op 29 februari.
Ik geloof in kabouters en dat wil ik graag zo houden, dus ik ga maar niet kijken op een van deze momenten.

Het Moerasmeisje

Oooh, ik vond dit zo'n prachtig boek.
Het is nog maar maart, maar werkelijk, het zou wel eens mijn boek van het jaar kunnen zijn.
Weer dankzij de Leesclub van Els hè.
Ik ben weliswaar bijna nooit op tijd daar, maar ik probeer vaak een boek dat door Els werd gekozen. Meestal succesvol

Dit is het verhaal van Kya. en het speelt zich af in de jaren vijftig en zestig in Amerika.

Kya en haar broers en zusjes zijn verlaten door hun moeder en blijven achter met een nare vader die teveel drinkt.
Ze wonen in een hut in een moerasgebied, heel armoedig.
Kya is de jongste en uiteindelijk is zij de enige die achterblijft met haar vader. De andere, oudere kinderen vertrekken een voor een.
Kya is dan zes en moet maar zien dat ze het rooit. Geen kleren, geen geld. Af en toe een beetje. Kya leert langzamerhand koken en wassen en huishouden. Ze leert ook varen in de lagune en ze leert zich te verbergen. Ze leert alles van dieren en planten en uiteindelijk leert ze van Tate, een jongen die vroeger met haar broer Jodie bevriend was,  lezen. Pogingen om haar naar school te laten gaan, zijn meteen de eerste dag al mislukt omdat ze uitgelachen wordt en gepest.
Eén vriend heeft ze, Jumpin, een donkere man die een winkeltje heeft en benzine voor de boot verkoopt. Hij helpt haar een beetje.
Voor de rest is Kya alleen en op zich zelf aangewezen. Zeker als haar vader ook nog verdwijnt.
Ze verzamelt mosselen en oesters en die verkoopt ze aan Jumpin.
Ze krijgt een heel mooie relatie met Tate en ze verzamelt, veren, schelpen, nesten. De natuur geeft haar alle kracht die ze nodig heeft.
We zien Kya in verschillende hoofdstukken ieder jaar ouder worden. Ze wordt mooi, ze wordt een vrouw en zij en Tate ervaren een eerste liefde.
Ik wil verder niet te veel vertellen, maar Kya wordt weer in de steek gelaten. En er is nog een man in het dorp die door haar schoonheid betoverd raakt, maar ook dat loopt mis. Een van de mannen wordt dood aangetroffen. Is hij vermoord of niet en is Kya de dader? 

Als je nu denkt dat het een beetje een thriller is, dan geldt dat niet voor het grootste deel van het boek, maar wel voor het laatste gedeelte.
Het boek leest makkelijk weg en nogmaals: PRACHTIG

Together we are stronger

This was the entrance to the Stedelijk Museum of Amsterdam. Yesterday. Because from today, you can no longer see it.
It will be deleted.

It was created by an artist called Panmela Castro and it's called: Together we are stronger.

It was made on the occasion of International Woman's Day
At the invitation of women's fund Mama Cash.
Castro is founder of a feminist network of Brazilian activists and artists who use graffiti to bring women's rights and violence against women to the attention of a broad audience.
With this work, Castro calls attention to the murder of Brazilian politician Marielle Franco in 2018.

One more, from inside the museum:

Linking to Colourful World.

Saskia-ontbijt.

Voor de tweede keer gingen we op zaterdag 9 maart,  meedoen met het Saskia-ontbijt in de Oude Kerk in Amsterdam.
Ik schreef over de eerste keer een stukje. Je kunt het hier, klik lezen.
Het gaat over Saskia van Uylenburgh, de eerste vrouw van Rembrandt.
Zij is begraven in deze kerk. In 1642.
Ieder jaar op 9 maart valt er,  door de hoge ramen,  een zonnestraal op het graf van Saskia, precies om 8.39
We stonden vroeg op en zaten vroeg in de bus om op tijd in Amsterdam te kunnen zijn.
In de bus vermoedden we al dat het een grauwe dag zou worden.
We vermoedden ook dat er weer geen zonnestraal op het graf van Saskia zou vallen, precies om negen over half negen.
En inderdaad. De zon liet zich niet zien.
Toen het moment voorbij was klonk er wel prachtige muziek.
'Bist du bei mir' van Bach, gezongen door een zangeres waarvan ik helaas de naam niet heb gehoord, begeleid op een kistorgel.
Ik stond er met tranen in mijn ogen naar te luisteren, mijmerend over Saskia en haar leven.
Verder was het ongeveer hetzelfde als de eerste keer dat we het meemaakten.

Portret van Aeltje van Uylenbrgh, 1632

De lezing niet, die was niet hetzelfde en werd deze keer gehouden door Marlies Stoter, conservator van het Fries Museum.
Het ging deze keer over familie van Saskia.
Over haar nichtje Aeltje van Uylenburgh, die getrouwd was met de dominee van deze kerk Jan Silvius.
Ik vond het interessant en bovendien mooi dat familie van Saskia ook in deze kerk is begraven.
Saskia was een wees. Dat ze er dus niet alleen ligt, ook nog eens zonder Rembrandt en hun zoon Titus, dát vind ik mooi.
Want Rembrandt en Titus liggen in de Westerkerk. 
'Bist du bei mir', was dus zeer toepasselijk, zoals Marlies Stoter opmerkte.
Ik vond het weer heel bijzonder om mee te maken.

Na afloop van de lezing waren er verschillende ruimtes opengesteld in de kerk. Zo ook de Spiegelkamer.
Dat is de kamer  waar Saskia en Rembrandt hun trouwakte ondertekenden.

Bloggers

Kijk, daar zitten we hoor.
We zijn allemaal bloggers en we ontmoetten elkaar voor de tweede keer. 
Behalve Ton, die was er voor het eerst bij.
We waren in Bar Beton. Centraal gelegen, in station Utrecht Centraal.

En net als de vorige keer hadden we een mooie dag met z'n allen. We praatten en praatten en praatten... Dat begon om zo'n beetje om half 11 en stopte rond 4 uur.
Het is wel bijzonder vind ik, dat het zo goed klikt tussen ons.
Dat er geen vervelende stiltes vallen en en dat we in het algemeen op onze blogs niet al te persoonlijk zijn, maar dat de gesprekken hier, in Bar Beton, dat soms wel werden.
Goeie gesprekken, koffie, thee, een heerlijke lunch, kleine lieve cadeautjes voor elkaar... Wat wil een mens nog meer?

Ton, Els, Inge, Emie, Marthy en Jeanne: dankjulliewel en tot de volgende keer!!!

Staken

Toen ik dinsdag op school kwam, werd ik bijna overvallen door twee ouders die mij vroegen de petitie te tekenen.
Oh ja, dat was waar ook. Actieweek in het onderwijs.
Ik tekende natuurlijk. Ik ben het hartgrondig eens met de eis: meer investeren in het onderwijs.
Waardoor,  met een hoger salaris, het beroep kan worden opgewaardeerd, waardoor het leerkrachtentekort kan worden teruggebracht,  waardoor de werkdruk minder zal worden.
Nu ik niet meer bezig ben in het onderwijs, alleen nog vrijwillig, omdat ik dat leuk vind, heb ik me afgevraagd of ik zou hebben gestaakt vandaag.
Nou en of had ik dat gedaan.
Ik heb een beetje moeite met zo'n  actieweek. De dag begon op mijn school met film kijken met de kinderen en er gingen brieven geschreven worden aan de minister. Zo waren er de hele week van dat soort zaken. Allemaal best leuk, maar ik hou er niet van om er kinderen bij te betrekken. Ik zou ze wel uitgelegd hebben waarom ik ging staken en daar zou ik het bij hebben gelaten.
Maar vandaag zou ik absoluut hebben gestaakt
Ik ben en blijf van mening dat goed onderwijs de basis is van een gezonde samenleving. Op dit moment is dat niet gegarandeerd.
Dat er veranderingen moeten komen, dát zal nu toch zo langzamerhand wel eens een keer duidelijk worden.
Hoop ik

Huisarts

Ik wil een huisarts die:
- vriendelijk is
- doortastend is
- geduldig is
- bekwaam is
- mij op tijd doorstuurt naar iemand met nóg meer verstand van zaken.

Ik wil een specialist die:
- vriendelijk, doortastend, geduldig en bekwaam is
- mij precies vertelt wat er aan de hand is
- mij precies vertelt wat de behandelopties zijn
- mij vervolgens vertelt welke van die opties hij of zij  het best zou vinden voor mij en waarom. 

Mijn huisarts stopt er mee. Ik heb erg aan deze man moeten wennen, maar was uiteindelijk  tevreden. Nu word ik overgeheveld naar een praktijkgenote.
Afwachten maar weer. Ik heb haar een keertje als vervanger meegemaakt en dat beviel goed. Maar ik vind het lastig hoor.

En die specialisten. Ze geven je geen rechtstreeks advies. Geen van allen. Ze geven je de mogelijkheden, maar niet echt een advies.
Ik zei dat laatst tegen eentje. Dat je vroeger soms op je donder kreeg als je ook maar een suggestie deed. 'Dat bepaal ik wel',  kon dan je antwoord zijn
Dat was natuurlijk niet goed, maar helemaal geen advies vind ik ook niet goed.
Als voorbeeld: mijn mans ziekte was niet een kleinigheidje en er waren meer mogelijkheden tot behandeling. Die werden ook heel goed uitgelegd. Maar mijn man moest zelf de keus maken.
De specialist aan wie ik dit voorlegde zei dat het niet mag. Dat ze de patiënt moeten laten beslissen.
Ja uiteindelijk wel natuurlijk, dat begrijp ik heus wel. Maar een advies kan toch geen kwaad.
Ik ben een leek en kan nog zo veel zoeken en vinden op het web, maar ik blijf een leek!

50 jaar Thielen

 Ik had echt nog nooit van de schilder Evert Thielen (1954) gehoord. Echt nog nooit.
Dit is 'm.
En was er in het Limburgs Museum in Venlo een overzichtstentoonstelling van zijn werk. 50 jaar Evert Thielen.

Deze tentoonstelling werd me aangeraden door verschillende mensen, onafhankelijk van elkaar.  Er is ook een uitzending van Ivo Niehe geweest over deze kunstenaar,  maar die had ik niet gezien. Ben geen Niehefan.
Dus ik ging even googelen en was meteen verkocht.
Het kwam goed uit dat we allebei nog een vrije reisdag hadden. Die besteed ik liever aan een verre reis,  dan aan een retourtje Enkhuizen. Venlo was ver genoeg!!
Ik schrok me te pletter toen we uit het station stapten. Het museum is er schuin tegenover en er stond me toch een rij.
Op een gewonde donderdag hè, om een uur of twaalf.

Maar ja, om nou terug te gaan was ook weer zo wat, haha.
Dus we voegden ons in de rij en gelukkig viel de wachttijd nog mee.
Later bleek dat de kunstenaar er zelf was die dag en uitleg gaf over zijn werk. We boften dus, want dat hadden we helemaal niet geweten.

Je ziet het, het was echt niet normaal druk.
Maar ik vertelde het al eerder, ik ben klein en ga soms heel brutaal voor een lang iemand staan. Die kijkt wel over me heen. Ik zie altijd alles.
Bovendien,  terwijl de schilder het publiek meevoerde naar zijn schilderijen, was het daar natuurlijk stampvol. Maar op dat moment in de andere zalen niet. Ik heb de rondleiding twee keer gedaan. Want behalve goed schilderen bleek de man ook goed te kunnen vertellen.
Wat we zagen:

Overzicht/Bird's eye view, 2012

En  dit

Vrouw, maat van alle dingen, 2017

Dit tweede schilderij is tamelijk willekeurig gekozen. Omdat ik wel bezig kan blijven. Er was zoveel moois te zien.
En ook te lezen. Want er hoorde een klein boekje bij de tentoonstelling,  waarin over een aantal van de schilderijen nog wat verduidelijking werd gegeven.
Heel interessant, ik heb het met aandacht gelezen.
Hier bijvoorbeeld zie je allemaal hele kleine mensen en in de opening tussen de benen van de vrouw past precies de boog van een bestaand winkelcentrum in Milaan. De vrouw staat symbool voor de mens,  maar ook het ritme van de architectuur heeft menselijke vormen. Dat die boog precies past is een verwijzing naar de theorie van Vitruvius. Dat was iemand die vond dat de verhouding van het menselijk lichaam verwerkt moest worden in de bouwkunst.

Ik zou nog door kunnen gaan hoor, ik maakte heel wat foto's.
Van de 'gewone' schilderijen heb ik nu twee voorbeelden laten zien.
Nu nog over de veelluiken.
Ik kende een drieluik, een tweeluik, maar een veelluik? Evert Thielen maakte ze. En die zijn zo bijzonder...

Die veelluiken... ze zijn te groot om goed op de foto te krijgen en zo vol details dat je heel lang nodig hebt om alles echt goed te zien.
Er waren verschillende veelluiken te zien en  de schilder werkte er vaak langer dan vijf jaar aan.
Ze zijn heel groot. Dit doek bijvoorbeeld is 350 x 450 cm.
Het is gemaakt in opdracht van Douwe Egberts.
Het luik is nu nog dicht.
Je ziet dan van alles wat met Douwe Egberts te maken heeft.
Linksonder door het raampje het Friese 'huuske' waar Egbert Douwes ooit begon. En het atelier van de schilder.
Je ziet gangen en opslagruimtes.
Je ziet werkplaatsen in de fabrieken.
Je ziet stadsgezichten (niet op deze foto),  samengevoegde afbeeldingen van plaatsen waar de verschillende vestigingen van het bedrijf waren.
Het is ook allemaal zo ontzettend goed doordacht.
Enfin, je kunt er heel lang naar kijken. En dat deed ik ook.

Toen kwam Thielen zelf en opende het luik.
Er ging echt een aaah door het publiek.
Wat je dan ziet is de ontspanningskant van het bedrijf. Mensen in hun vrije tijd.
Mensen die op het gras aan het picknicken zijn.
De blonde vrouw linksonder is  het symbool voor het vrije leven
Thielen heeft zichzelf ook afgebeeld. Als klein jongetje, met zijn grootvader aan de wandel. Ook dat was ontspannen en zorgeloos.

Ik zou nog door kunnen gaan, nog heel lang.
Er zijn nog meer veelluiken te zien en te beleven.
Maar ik vind het zo welletjes. Het moge duidelijk zijn dat ik het een absolute aanrader vind.

Deetaajul

Even goed kijken naar deze foto. Als je dat doet, zie je Els en mij.
We deden een dagje Amsterdam.
Els had me al geschreven dat ze wel naar museum Het Schip wilde.
Daar had ik ook zin in.
Blogvriendin Jeanne had er kortgeleden nog uitgebreid over geblogd. Dat was al een opwarmertje.
Bovendien is het een museum waar ik al heel lang van denk: 'Daar wil ik nou eens naar toe'.
Ieder jaar staan er mensen van dat museum op de Uitmarkt enthousiast te zijn en ieder jaar denken mijn man en ik dat we er toch echt dringend eens naar toe  moeten.
Maar ja, er is zoveel en het kwam er maar niet van.

Toen las ik op Els' blog dat ze al geweest was . Dus dat verbaasde me zeer.
Maar het klopte. Els had daar een rondleiding gedaan, maar verder nog niet alles van het Schip gezien. Dus ze kon makkelijk nog een keer. Vond ze.
Zo geschiedde. We gingen met de bus.
(Natuurlijk pas na een uitvoerige praatsessie in de wachtkamer der eerste klasse,  in het station.)

We deden dus geen rondleiding, maar keken echt goed in het museum rond.
Vooral binnen.
Ik houd van de Amsterdamse school. Van  binnen dan he.
Die lampen bijvoorbeeld en het meubilair en de typografie.
Ik zag daar jaren geleden al een prachtige tentoonstelling over in het Stedelijk. Wonen in de Amsterdamse school.

De Amsterdamse School architectuur, de bouwkunst,  die herken ik wel, maar weet er nog niet veel van af.
Toen we binnen uitgekeken waren, liepen we nog een rondje om het blok.
Dat was leuk.Ik kreeg eigenlijk al een beetje de rondleiding van Els
Ik leerde de architectuur al wat beter kennen. Ik zag de kleuren, wat versieringen, wat details. Die details zijn belangrijk in deze stroming.

'Oh',  hoorde ik een mevrouw die wel net de echte rondleiding had gedaan, uitroepen tegen de gids. 'Oh ik heb helemaal niet geluisterd naar wat je zei .
Dat komt ik heb zo'n oog voor detail (ze zei deetaajul) en dan moét ik gewoon naar zo'n deetaajul kijken en dan zie ik verder niks meer, ja daar kan ik helemaal niks aan doen, ik heb dat nou eenmaal. Dat ik altijd de deetaajuls zie. Dus ik heb eigenlijk helemaal niet geluisterd naar wat je vertelde'.

Nou ja...
Ik zag het zo wel aan haar gezicht, daar had ze veel oog voor deetaajul gehad. Haar wimpers vielen zowat op haar kin. En haar nagellak flikkerde.
Ja,ja,  ik heb ook oog voor deetaajul.

Els en ik  gingen terug naar het station en daarna lekker eten en verder kletsen bij Koosje.
Het was zoals altijd,  weer een supergezellige dag.

Ik nam me wel voor om snel nog een keer te gaan en dan met mijn eigen Amsterdammer, die er ook nog nooit geweest was.
Dat is inmiddels al gebeurd, dus wordt vervolgd.