Ring

 Soms lees ik een boek en heb ik na afloop niks op te zoeken, maar meestal toch wel. Soms iets over de schrijver, soms over de tijd waarin het verhaal zich afspeelt en ook wel eens over iets dat in het boek wordt genoemd. In dit geval was dat o.a. een zogenaamde Regard-ring. 

Ik had er nog nooit van gehoord, van een Regard -ring. Maar ik vind het dan superleuk om op te zoeken wat dat nou precies is.  

Wat is het dan?

Nou er zitten in zo'n ring zes edelstenen verwerkt. Hier op deze foto moet je eigenlijk van rechts naar links kijken en dan zie achtereenvolgens: 

Ruby, Emerald, Garnet, Amethyst, Ruby en Diamond.  De eerste letters vormen samen het woord Regard. Eigenlijk een acrostichon in een ring. 

Zo'n ring werd toegepast als verlovingsring, las ik en die stenen hebben ook nog allemaal een eigen betekenis. Zo staat Emerald voor Love and Diamond voor Passion. 

Dat is de Regard-ring. 

Dan heb je verder uit die tijd de Dearest-ring. Zelfde idee, maar de S is dan van Sapphire en de T van Tourmaline. En die stenen zullen ook wel weer een andere betekenis hebben. 

Het idee is zo leuk. En het zou precies bij mij passen hoor, het is namelijk Victoriaans / Edwardiaans. Ik hou van die tijd. 

Maar ik gok dat het een prijzige aangelegenheid zou zijn en hoewel ze ook in moderne vorm bestaan, die ringen,  zou ik dan toch een antiek exemplaar willen. 

Gaat niet gebeuren hoor, ik heb ringen genoeg. Maar een klein beetje zwijmelen is geen probleem, toch?

Ps: Het boek was: een tweede kans voor Missy

All creatures great and small

 Zomaar ineens ben ik helemaal verslaafd aan deze serie: All creations great and small. On BBC First. 

Ik zei het al, ik heb behoefte aan ontspannende en rustige, optimistische lectuur en dus ook aan ontspannende, rustige, optimistische televisie. Dit is heerlijk, echt relaxt. 

In het dorpje Darrowby, op het platteland wonen en werken twee dierenartsen en een derde die het nog een beetje moet leren en de vraag is of hij nou wel of niet is afgestudeerd. 

Siegfried is de opperdierenarts en zijn broer Tristan moet nog veel leren vindt Siegfried. En dan is er James Herriott die in de praktijk is komen werken en steeds beter leert omgaan met Siegfried.  Siegfried deugt wel maar kan knap lastig kan zijn. Hun huishoudster is Mrs. Hall. 

In dit seizoen is James verliefd op Helen en Siegfried op Diana. En of dat allemaal ook echt wat gaat worden? En tussendoor genezen dieren, zijn er zieke dieren, dieren en nog eens dieren

Als je mij vier afleveringen op een avond zou voorzetten, keek ik ze allemaal achter elkaar en het zou me niet vervelen. 

Het komt natuurlijk doordat ik zo genoeg heb van al die praatprogramma's met steeds dezelfde gasten en die eeuwige injectiespuit. En genoeg van het nieuws dat onafgebroken slecht is. Ik kijk heus nog wel eens hoor, een mens moet wel een beetje op de hoogte blijven van de gebeurtenissen in dit land en in de wereld. Maar het wordt steeds minder. Tja...

Gênant en ontzettend lief...

 Een tijdje geleden liet ik hier iets zien, dat ik op straat zag tijdens een Amsterdam-wandeling. KLIK

Een paar mensen meldden mij dat het een maatspijker is. En dat geloofde ik,  hoewel ik er nog nooit van had gehoord, meteen. Ik googelde uitgebreid op maatspijker, maar het ding in kwestie vond ik jammer genoeg niet.

Sommigen van jullie raadden me aan te informeren bij de gemeente Amsterdam. Dat had ik al bedacht, maar ik had het nog niet gedaan toen ik het blogje schreef. Ik deed het alsnog.

Een week later kwam er een antwoord en dat luidde als volgt: 

Beste heer/mevrouw van de Griend, Dank voor uw mail van 11 november 2021. U maakte een foto van wat u denkt  dat het een meetspijker is en u wilt weten of dit klopt. Meetspijker U stuurt 2 foto's mee. Op de ene foto staan 2 passers en op de andere foto een fiets. Op Google kunt u zoeken op 'meetspijker' en dan krijgt u foto's te zien van hoe die eruitzien. Ik snapte er eerst niks van, helemaal niks. Tot ik eens goed op mijn bureaublad keek en zag dat daar vlak naast de bewuste foto's,  nóg twee foto's stonden.  Twee foto's namelijk,  van twee mij toegestuurde foto's van gezichtjes.  En inderdaad, dat waren twee twee passers en een fiets. Kijk maar: Aiaiaiaiai.... déze foto's heb ik opgestuurd naar de gemeente, met de vraag wat dit zou kunnen zijn, eventueel.  Toen ik begreep wat ik gedaan had, werd mijn hoofd ongeveer zo rood als het gezichtje van de passer.  Ik schaamde me, echt wat verschrikkelijke gênant.  En dat iemand bij de gemeente dan zo ontzettend lief is om op zo'n krankzinnige vraag een bloedserieus antwoord te geven. Gewoon doodnuchter: op de ene foto staan twee passers en op de andere foto een fiets.  Zonder te zeggen dat ze echt niet op alle vragen van de eerste de beste idioot kan ingaan. Zonder het te negeren of een sarcastische opmerking te maken Ik vind het grote klasse!! Natuurlijk heb ik onmiddellijk een mailtje met een verontschuldiging gestuurd. En een uitleg van het gebeurde.  Ja en toch ook nog een keer mijn vraag gesteld. En wat denk je? Ik deed het nog een keer, ik stuurde nog een keer de passer en de fiets. Maar deze keer wist ik het al toen ik het deed. Dus hoppa, nog een keer een excuus er achteraan. Mét de juiste foto's.  Toen kreeg ik de slappe lach.  En lieve gemeente Amsterdam, lieve ambtenaar, ik begrijp het als jullie nooit meer wat laten horen. Echt ik begrijp het! Volkomen!

Monday

 

I saw this on the NDSM site, the location of the museum for Street art and Graffiti, but outside. Come a little bit closer:

And the last one.

Unfortunately, I have not been able to discover anything about the artist

Linking to Sami's Colourful World

Sinterklaas

 In ons Westfries Museum, is er altijd een plekje voor de goedheiligman. Ieder jaar weer mag hij overnachten in een speciaal ingerichte kamer,  in een prachtig hemelbed.

Ja logisch, de Sint moet toch ergens verblijven en in zo'n museum is het 's nachts lekker rustig natuurlijk. 

Je ziet dat alles voor hem klaar staat. Zelfs een portret van Dieuwertje Blok. Ook op het nachtkastje alles wat maar nodig is. 

In een aangrenzende ruimte , de taveerne, is de tafel al gedekt en in de ruimte dáárnaast is er een bureau voor de Sint, met een stratenplan en nog veel meer zaken van praktisch belang. Hij wordt echt in de watten gelegd en zo hoort het ook. 

Nou ja, het was allemaal erg leuk en sfeervol en er zijn heel wat kinderen komen kijken. Ook schoolklassen.  Dat laatste mag nu niet meer, vanwege de anderhalve meter, maar het museum blijft wel open.   

Twee weken geleden was het plan om met onze kleinzoon te gaan kijken. Maar die werd helaas ziek en de logeerpartij ging niet door. 

Hoe het allemaal met Sinterklaas zal gaan... is nog onduidelijk. Wat doe je wel, wat niet. De onrust, ongerustheid neemt toe.

Enfin,  voor de juiste stemming deel ik een foto van de jongste kleindochters. Die is gemaakt toen Sinterklaas in Nederland arriveerde, in Amsterdam:

De foto is gemaakt door onze dochter of schoonzoon, dat weet ik niet. Ik vind hem ontroerend mooi. 

Klassieke Kroegen

 Je zou kunnen denken dat dit blogje over fietsen gaat, maar nee hoor, 't gaat over kroegen. Dat mapje met foto's dat ik kwijt was, bevatte nog meer foto's. Want die dag bezochten we ook nog twee beroemde cafés. 

Café 't Mandje, van Bet van Beeren, was de eerste. We zijn er niet binnen geweest, het was nog te vroeg en gesloten toen wij er waren.  

Bet van Beeren, de legendarische eigenares leeft al lang niet meer. (1902-1967) Zij was een zeer stoere Amsterdamse vrouw die haar kroeg op de Zeedijk voor iedereen openstelde, met name voor homo's en lesbiennes.  Zelf was ze lesbisch en kwam daar ook voor uit,  in een tijd waarin dat nog niet normaal was. 

Mooi, die roze fiets die voor het raam stond.

En hier zie je de tweede kroeg, genaamd In 't Aepjen. Die ligt aan het begin van de Zeedijk. 

Als je goed kijkt zie je de houten gevel en dat is bijzonder want die zijn er niet veel meer. 

Het pand dateert van voor 1544. 

Het leuke is dat hier, in de herberg en  vlakbij de haven,  in een bepaalde periode veel zeelieden kwamen die hun rekening betaalden met aapjes of papegaaien. 

De eigenaar hield die apen aan, in kooien,  tot vermaak van de andere klanten. Maar die waren natuurlijk minder vermaakt als ze overvallen werden door de vlooien die de apen bij zich droegen. 

Die klanten, mét jeuk,  waren dan 'In de aap gelogeerd' geweest. 

De binnenkant van dit café vonden we ook bijzonder. We hebben er een tijdje gezeten en keken onze ogen uit. 

Naar de oude wenteltrap, de balken van het plafond, de reclames, de drank...

De uitdrukking 'In de Aap gelogeerd zijn' kende ik al lang. We hebben er niet gelogeerd en zeker geen vlooien opgedaan, maar ik vind het leuk dat we er geweest zijn. En er een kopje thee dronken. 

Gezichtjes

Ferrara stuurde er twee. Ze schrijft: 

Ik had nog twee gezichtjes in het archief. 
De boom is met mijn telefoon gemaakt, maar kreeg ik hem niet op de computer geplaatst, dus een foto van het schermpje gemaakt, helaas een beetje wazig geworden.
Het ronde voorwerpje zag ik tijdens Open Monumentendag in een kistje liggen met spullen die met elektriciteit te maken hadden. Geen idee wat het is.

Mevrouw W. stuurde een buitenlands gezichtje en zegt: Wij waren in Dinant en daar kwamen we dit gebouw tegen. Als ik de foto zie heb ik steeds het gevoel dat ik aangekeken word.

En deze in de tuin van Trudie en Ad. 

 

Tenslotte deze,  van bloglezer Joy en zij schrijft: Ik moest aan je gezichtjes-verzameling denken toen ik de la onder het aanrecht schoonmaakte. Daar haalde ik de krabber tevoorschijn, die gebruikt wordt als de kookplaat aangekoekt is. Nou als dat geen gezichtje is?

Dat was het voor deze keer, mensen. Dank allen.  En zoals altijd: Blijf speuren! bettievdgriend@hotmail.com

 

Een tweede kans voor Missy

 

Kijk, daar zit ze hoor. Missy Carmichael, met hond. En als je goed kijkt, zie je ook haar grijze heksenvlecht. Missy is bijna tachtig en niet erg gelukkig op het moment.  Haar man is er niet meer, haar geliefde zoon en haar kleinzoon wonen in Australië en haar dochter, tja, de verhouding met haar is niet helemaal wat het zou moeten zijn. Missy woont helemaal alleen in een groot huis. 

Maar dan lacht het geluk haar toe, op een dag maakt ze tijdens een wandelingetje, kennis met Sylvia en daardoor met Angela en haar zoontje Otis. Het zijn zeer verschillende vrouwen, alle drie maar ze raken voorzichtig bevriend en daardoor, door die vrouwenvriendschap verandert het leven van Missy langzaam, maar zeker. En het is een verandering ten goede. 

Je zou kunnen zeggen dat er nieuwe deuren opengaan . Die hond bijvoorbeeld is niet haar hond. Maar Angela vraagt haar om tijdelijk voor Bob te zorgen. Ze wil niet, maar doet het toch en raakt daardoor in contact met andere hondenuitlaters in het park. 

Nou, als ik op de titel alleen had moeten afgaan, had ik dit boek niet gekozen. Het lijkt op een titel van een oud meisjesboek en die verzamel ik dan wel, maar vooral vanwege de illustraties.

Maar ik hoefde niet alleen op de titel af te gaan, want zij van Griemmank had het boek gelezen en er een verslagje van gemaakt. Dat sprak me aan, dus ik reserveerde meteen. 

En tjonge wat heb ik van dit boek genoten. Het is echt zo'n boek waar je in wegkruipt. Een boek met een mooi slot. Een boek dat mij in ieder geval  blij maakte. In deze tijd heb ik daar soms erg behoefte aan en ik weet dat ik daar niet alleen in ben. 

'De hoopvolste roman van 2021' dat staat op die rode sticker op de kaft. En dat zou best wel eens de zuivere waarheid kunnen zijn. 

Een absolute aanrader voor als je je een beetje terug zou willen trekken uit de momenteel nare wereld. 

En ja hoor, daar is ze weer

 

Ook weer apart hè, vind je niet? Helemaal uit Amerika deze keer. Een ontwerp van Sandra Vargas. 

Bij Postcrossing noemen ze zulke post: Een feestje in je brievenbus. En dat was het ook. Thank you Sandra!

Klaver

 

Toen ik van de week aan de wandel was, zag ik onderweg in de berm van die lekkere dikke klavers en flinke madelieven. Het was maar een klein stukje berm. Ze zijn daar aan het werk

Maar ik had een afspraak en dacht 'op de terugweg ga ik daar wat van plukken'. Maar op de terugweg moest ik zo nodig plassen dat er geen sprake kon zijn van stilstaan en plukken

Gisteren liep ik er weer en nu had ik alle tijd. Kijk nou, zo schattig:

Dat was natuurlijk al leuk, maar ik vond ook nog een klavertje vier. En ik was niet eens op zoek.

Geluk, mensen. Geluk!