Juwelen!

De tentoonstelling Juwelen! in de Hermitage in Amsterdam,  kun je bijna niet missen.
Er is heel veel reclame voor gemaakt.
Ik las er in alle kranten over, in tijdschriften, radio, tv.
Grote peperbussen in Amsterdam, grote aanplakbiljetten.
En het zou ook echt jammer zijn als je het zou missen.
Want wat je er allemaal ziet is prachtig.
Het schittert je tegemoet, letterlijk en figuurlijk.

Zoals je op de foto ziet, het was nu ontzettend druk. Niet een beetje druk, maar druk druk.
Ik heb daar zelf meestal niet zo'n last van, maar nu wel.
Er is namelijk een interessante audio-tour. In de inleiding van die tour wordt gevraagd om niet te lang voor een kunstwerk te blijven staan tijdens de verhalen, zodat andere mensen ook kunnen kijken. Maar ja, als je opschuift, kun je het verhaaltje bij dat kunstwerk nog wel afluisteren natuurlijk, maar dan sta je al weer voor iets anders,  waar je, of moet luisteren of moet lezen wat er bij staat.
Ik heb de tour na een paar verhaaltjes gelaten voor wat die was en ben lekker zelf gaan kijken zonder me druk te maken over wat het nou allemaal precies was.
Wel heb ik me voorgenomen  nog een keer te gaan. Er zijn vast minder drukke tijdstippen. 's Morgens direkt na opening of zo. Of na een paar maanden.

Wat je te zien krijgt is ongelooflijk. De rijkdom, de pracht.
Het zijn juwelen van tsaren en tsarina's,van  de Romanovs dus en de adel om hen heen.
Het een nog mooier dan het andere.
Over een periode van een paar honderd jaar. Tot aan de Russische Revolutie in 1917.
Hiernaast zie het portret van de moeder van de laatste tsaar,  Maria Fjodorovna. Zij was voor de revolutie al gevlucht. Moet je zien wat ze om haar nek heeft.

Dat is het dus.
Portretten, sieraden, versieringen, kleding,
Het is geschiedenis, kunst, handwerk, alles bij elkaar.
Soms is het indrukwekkend, soms ontroerend, soms volkomen over de top: zoals parelkettingen tot op de knieën van de draagster.
Of een ketting met 142 cameeën.
De prachtigste parures (dat zijn, zo leerde ik, bij elkaar horende sets, dus ketting, broche, diadeem en zo).
Mode. De kleding, de baljaponnen. Het borduurwerk.  De waaiers...

Ik laat zien wat ik het allermooist vond:

Dit is een broche. Hij behoorde toe aan tsarina Elisabeth. (Rond 1750)  Als de tsarina de broche niet droeg, stond hij in een vaasje, een soort boeketje. Vierhonderd briljanten, vierhonderdvijftig roosgeslepen diamanten, robijnen, smaragden, gele en blauwe saffieren. De maker is ook bekend: de hof-edelsmid Jeremie Pauzie. 

Ik las dat er in de St. Petersburg Hermitage echt geen kale plekken zijn, nu er zoveel is overgebracht naar Amsterdam. De collectie is gigantisch.
Er zijn trouwens ook nog heel veel 'verloren' juwelen. Ergens.
De aristocraten die nog konden vluchten voor de revolutie,  namen hun rijkdommen mee.
Maar waren vaak genoodzaakt die te verkopen op veilingen elders in Europa of in Amerika.

De Hermitage Amsterdam, bestaat inmiddels tien jaar. Ze hebben al heel veel moois laten zien en dit is een van de twee jubileumtentoonstellingen. Ik vond het een fraaie manier om die tien jaar te vieren.
En die bloemversieringen deden het ook goed!

Beeldig Friesland

Zonder auto aankomen in Leeuwarden, bij het (bus) station, is toch weer anders dan aankomen met de auto. Dan hadden we deze beelden waarschijnlijk nooit gezien. En nu moesten we wachten en had ik ruim de tijd om te kijken:

Je kunt makkelijk dichterbij komen en op je gemak kijken.
Het is werk van een Spaanse kunstenaar. Zijn naam is Jaume Plensa (1955) en hij is wereldberoemd.
Ik lees dat Leeuwarden het Stationsplein allure wilde geven en ik weet niet hoe het was hoor, maar nu is het mooi.

Afgebeeld zijn een jongen en een meisje met neergeslagen ogen en een serene uitdrukking. Om hen heen een twee meter hoge mistwolk waar je in rond kunt dwalen.
Op de dag dat wij er keken, was de mist laaghangend. Niet twee meter hoog. Maar mooi vond ik het wel.

'Ze dromen',  zegt Plensa. 'Voor kinderen is de toekomst een droom vol beloftes'.
De Spaanse kunstenaar kreeg zijn inspiratie voor de mistfontein, toen hij 's morgens vroeg de nevel boven de Friese velden zag. 'In Friesland' zegt hij 'komt het water uit de grond'.

Het is hier nu vijf over zeven, ik ben al lang wakker en ga er eens even op uit. Eens kijken of hier ook water uit de grond komt en dan nog wel bij opgaande zon. 
Fijn weekend allemaal!

Space invaders

'Als we toch in Amsterdam zijn, als we onderweg naar de Hermitage een beetje rondzwerven, kunnen we net zo goed ook een beetje zoeken naar Space Invaders', dachten we.
De Blauwbrug is vlak bij de Hermitage en we wisten dat er daar eentje zou moeten zijn.
We zijn de hele brug aan allebei de kanten over gelopen, al speurend.
We vonden hem niet
Tot ik hier bij deze lantaarns, een heel klein wit randje zag. Vanaf de brug gezien dan.
Zou dat het kunnen zijn?
Mijn man liep er om heen,  wrong zich achter het hekje en ja hoor daar was het.
Dat witte randje was een randje van het tableautje. 
Yes, een echte invader!
Ik kroop onder het hekje door en zag het uiteindelijk ook.
Om ons heen waren veel mensen. En dan heb ik echt de neiging om te zeggen:  'Mensen, kom kijken. Hier zit er eentje!'.
Maar dat deed ik niet.
En het viel ook niemand op dat wij daar nog al raar foto's stonden te maken.

Het is zo leuk als je er een vindt, alsof je een hele prestatie hebt geleverd, zo voelt het.

En toen was de dag nog maar net begonnen. Nou ja we waren al een tijd onderweg, maar onze Amsterdamdag was nog maar net begonnen. De Hermitage moest nog komen. Daarover morgen meer!
Of overmorgen!

Downton Abbey

Jaaaa, wat had ik me er op verheugd. Een weerzien met de mensen die Downton Abbey bevolken. Afgelopen zondag was het zo ver. Ik ging met mijn dochter. Zij heeft er, jaren geleden, door haar enthousiasme voor gezorgd dat ik, heel laat pas, de serie ging volgen. Na één aflevering was ik volledig verslaafd! Dus het was zeer gepast dat we samen gingen.

Het verhaal is simpel. De koning (George V) en de koningin (Mary) wensen, op doorreis, een nacht  door te brengen  in Downton Abbey en dat heeft voor iedereen, maar vooral voor de huishouding, grote gevolgen. Als de hofhouding van de koning, de tent wil overnemen, komt het personeel in opstand.

Daar is best kritisch op gereageeerd, op dat eenvoudige verhaal,  door sommige recensenten.  Maar wij vonden het een heerlijke film. Met veel liefde, veel leed. Met alles er in wat de serie zo goed maakte.  Allemaal waren ze er nog. Ik miste alleen Lady Rose
Carson was al met pensioen, maar voor de gelegenheid, kwam hij toch nog weer werken.
Lady Violet was nog net zo scherp als altijd. En Maggie Smith, die Violet speelt, verdient een heel groot compliment. Op je 86-ste zo'n rol spelen, wow!
Maar alle spelers waren even belangrijk.
In het (onwaarschijnlijke) geval dat je de serie nog niet hebt gezien, in dat geval zou ik zeggen: ga eerst de serie kijken. De film wacht wel tot je alle afleveringen hebt gezien. En dan is het een heerlijk toetje!

Een hond in huis

Al vaak had ik tegen Deirdre & Dirk gezegd dat Phillip, hun teckel best bij ons zou mogen logeren als dat zo eens uit zou komen.
Dat was deze keer het geval en daar kwam Phillip. Twee nachtjes slapen.
Als een kind van je kind een kleinkind is, is Phillip dan onze kleinhond?
Het maakt niet uit, we hadden een schat van een logé. Phillip is zo leuk, lief en grappig. Hij wordt graag geknuffeld, ligt graag naast je op de bank, of bovenop je.

Zijn oren zijn zo lekker zacht en hij kan je zo slim aankijken. Hij luistert over het algemeen goed. Alleen het wandelen ging niet zo goed. Dat vond-ie kennelijk maar niks met mij. Dan ging-ie zitten, zette zich eerst schrap en draaide zich vastberaden om. Ik had geen zin om op m'n strepen te staan, dus dan rende hij bijna terug naar huis. Toen D&D er weer waren, hebben we eerst nog met z'n allen gewandeld en toen wilde hij helemaal niet stoppen.
Nou, het was supergezellig. We konden er zelfs tegen dat hij ondanks vele uitlaten, op de bank plaste. Daar lagen wel kleden op, maar dwars er doorheen geplast natuurlijk. Hij had ook een blaasontsteking en medicijnen.
Dat hij in de stoel had plaatsgenomen, de stoel waar ik zelfs de kleinkinderen uit jaag als ze er zijn, hebben we ook voor lief genomen. Ik schreef al eerder over die stoel, klik en klik
Kortom het was gezellig en natuurlijk speelden we met de gedachte weer een hond te nemen. Maar de conclusie was dat we het niet doen. Zo verstandig.... bah.

Tja, wat was er nou allemaal zo leuk op Schiermonnikoog?
Daar is eigenlijk maar een antwoord op: de natuur. Het wad vooral.

Of je nou deze fraaie kwelderbegroeiing ziet, of je ziet zo'n piepklein bloemetje.

Op dit bloemetje werden we door de gids van Natuurmonumenten tijdens de excursie  op het wad gewezen. Het is de zilte schijnspurrie. En het is een heel bijzonder bloemetje. Als de plant bij vloed onder water komt te staan, gaan de bloemblaadjes dicht. Daartussen blijft een luchtbel die de bloem beschermt tegen het water.
De gids liet het zien, door een bloempje even onder water te houden.
Hij liet nog veel meer zien. Als ik zo op het wad loop, heb ik de neiging om het grote geheel te zien

Terwijl het onder je voeten, in die modder, bruist van leven. Hoorbaar zelfs. Daar werden we op gewezen.

Echt heel erg leuk. Ik ben maar een keer in de modder blijven steken. Maar de gids was nabij en trok me er zo uit, samen met Frits. Het was wel een raar gevoel. Zo zal het zijn als je in drijfzand blijft steken.

Dezelfde gids zou ons 's avonds de sterren laten zien. Dat is helaas niet doorgegaan, het was inmiddels te bewolkt en het zou om half elf gaan regenen. Dat was ook zo. Erg jammer. Het geld dat we voor die excursie hadden betaald werd een week later  teruggestort, zonder dat we het daarover hadden gehad. Zo netjes vond ik dat, dus dat zal ik weer  terugstorten op de rekening van Natuurmonumenten. Want dat die wadden wel wat steun kunnen gebruiken is duidelijk. En het is er zo mooi. Ik wil dat onze kleinkinderen er ook nog van kunnen genieten.

Mijn echtgenoot had het ook naar zijn zin, dat zie je zo wel, toch?

Ik stop over Schier. Hoe fijn we het ook hadden en hoe mooi ook, het gaat niet ons favoriete eiland worden. Dus ik denk niet dat we er nog eens komen, zeker niet meer in 2019.  We hebben nog meer te doen.

Monday Mural

I saw this painting last may in London. But it was too dark for a nice photo. It was still there in august and the light was better.
I did not find much about the artist(s).
Yes I can read Gaffermag/ Graffiti_life and I found out it's a collective of some London-based artists. And the model is Siobhan Bell.  That's about all.
I don't mind, it's a nice portrait, don't you think?

Linking to Colourful World

De kleuren van Schier

Alles is kleur, overal is kleur. Maar op Schier vielen vooral rood en groen me op.
In de vlag zitten ook de kleuren rood en groen, naast blauw en wit. En die vlag klopt hartstikke!

Oh ja, het Kobbeslokje en het Kallemooitje heb ik niet geprobeerd. Maar die bramenport... oh zo lekker!

In m'n nachthemd en op kaplaarzen...

Normaal gesproken ben ik best goed in inpakken voor een vakantie. We kunnen niet veel meenemen en ik pak meestal  op het laatste nippertje in. We hebben een paar controlevragen die we altijd aan elkaar stellen, zoals 'heb je je pillen' en 'zorg jij voor de tandpasta?' en dan vergeet ik eigenlijk nooit wat.
Maar deze keer ging het fout. Om twee redenen.
1. Ik had gedacht dat het op het noordelijkste eiland veel koeler zou zijn.
2. Het laatste nippertje was dit keer het te laatste nippertje,  waardoor ik erg gehaast was.

Nou, niks koel op Schier, het was bloedheet en er was geen verkoelend zeewindje.

Ik had een lange broek aan en eentje mee. En een trui en regenkleding. Geen korte broek, geen jurkje niks.
Nou ben ik niet van het halfbloot rondlopen, maar dit was echt te erg. Dus probeerde ik het dunne, maar vrij lange bloesje dat ik mee had, als jurkje te dragen. Helaas was het niet zo lang als ik dacht. Het kon echt niet.
Ik heb nog even in een winkel gekeken waar buiten een leuk en luchtig jurkje hing, maar ja, 89 euro en ik wist zeker dat ik het nooit meer zou aantrekken, dus dat was het niet.
En toen dacht ik aan mijn nachthemd. Korte mouwen, dun maar niet doorschijnend, ruim zittend en tot net onder de knie zodat er goed mee te fietsen zou zijn.
'Loop ik voor gek' vroeg ik mijn man, hoewel die niet heel betrouwbaar is in dit soort zaken.
Hij zei dat hij het prima vond, maar dat zegt-ie altijd.
Dus ik moest, geheel zelfstandig,  besluiten om het te doen.
In mijn nachthemd op Schier!
Heerlijk en luchtig gelopen en gefietst. En ik zei al: het is er rustig.

 's Middags gingen we,  met een gids van Natuurmonumenten, een soort van wadlopen. Een excursie op het wad. Met een groep!
En daar moesten we kaplaarzen bij aan, inbegrepen en verplicht.
'Zo klein mogelijk', had de gids gewaarschuwd bij het passen.
Ik nam maat 35. Helaas houdt maat 35 geen rekening met dikke kuiten.
Het puilde nogal, daar onder dat nachthemd.

Enfin, zo kwam het dat ik daar liep in mijn nachthemd en met kaplaarzen. Af en toe speurend naar mensen die mij na zouden kijken.
Maar zo interessant was ik nou ook weer niet natuurlijk.
De excursie was dat wel. Daar heb ik zeer van genoten!

Schier

We waren een paar dagen op Schiermonnikoog. Oftewel Schier zoals ik iedereen hoorde zeggen.
Dat kwam zo:
Ik heb eigenlijk in de loop van mijn leven wel zo'n beetje alle regio's in Nederland bezocht.
Dat begon al als kind: vakanties in Zeeland en dagjes uit.
Van een buitenland was geen sprake.
Ook later met onze eigen kinderen, waren we toch voornamelijk in Nederland met vakantie.
Het beste ken ik Zeeland, Zuid-Holland en Noord-Holland, omdat ik er woonde en werkte natuurlijk. Maar ik ben wel in alle provincies geweest en bleef dan meestal niet op een plek. We kijken graag rond en Nederland is fantastisch.
Alleen die waddeneilanden hè.
Ik was tot nu toe alleen op Terschelling en Texel. Allebei geweldig.
Maar er waren er nog drie waar we nooit waren en ons doel is alle eilanden bezocht te hebben. Nou, Schier kunnen we afvinken. Ameland en Vlieland nog op de lijst!

Schier betekent grijs en oog betekent eiland. Het eiland van de grijze monniken dus.
Schiermonnikoog is ook de kleinste gemeente van Nederland, met 936 inwoners.
Maar wij waren er twee weken geleden, het was heel warm en heel druk. Ik zou wel eens willen weten hoeveel mensen er tijdens ons bezoek op het eiland 'woonden'.
16 km lang en vier km breed en een en al natuur. Het is er prachtig, echt.
Die drukte merkte je alleen in de buurt van de hotels.
We gingen wandelen en fietsen en dan zie je andere mensen. Maar het leek echt niet op de Kalverstraat op zaterdagmiddag hoor. Volop rust en stilte.
Er zijn geen auto's op het eiland. Nou ja een paar natuurlijk, maar niet van toeristen. Het is er stil.
Bij de boot werden we afgehaald door een bus van het hotel. Prima geregeld. Er rijdt ook een gewone bus op het eiland.  'Naar de boot' staat er op.
De reis naar Schier was een hele onderneming voor ons. Eerst met de bus naar het station, vervolgens met de bus naar Den Oever. Vandaar uit met de bus naar Leeuwarden en met weer een andere bus naar Lauwersoog. Overvaren en met de bus naar het hotel.
't Was goed te doen, maar we deden er bijna net zo lang over als we doen over de reis naar dat andere eiland,  waar onze favoriete stad London ligt.
Op de terugweg kwam daar nog een uur bij, vanwege het gedonder op de Afsluitdijk en ook nog een brug die open ging. De chauffeur belde nog naar zijn collega om te vragen of die wilde wachten, maar die collega had daar zeker geen zin in,  zodat we in Den Oever een uur moesten wachten in de brandende zon. Langs een snelweg. Geen schuilmogelijkheid als het zou regenen. Dat was wel echt slecht.
Wordt vervolgd.