Climb every mountain

Al jaren fotografeer ik  t-shirts met teksten. De meeste mensen willen best eventjes poseren, maar het gaat mij vooral om de tekst.
Dit is mijn favoriet. Ik wou dat ik dit shirt zelf had.
Het komt dan ook uit de Sound of Music en daar ben ik toevallig erg dol op.

Hoe dan ook, ik ben aan het opruimen. Niet alleen in het echte leven, met de fotoalbums, maar ook op mijn laptop, met heeeeeeel veel foto's.
Weliswaar netjes gerangschikt in mapjes, maar er zit toch ook nog wel veel bij dat weg kan, zonder dat ik het ooit zal missen.
Ook in het mapje t-shirts met tekst. Ik zet er een paar op Pinterest en de rest gooi ik weg. Maar natuurlijk kan ik best nog even een collage maken:

Ik weet nog dat ik voor het eerst een t-shirt droeg. Ik denk dat ik een jaar of achttien was en het shirt was blauw.  Misschien was ik wat laat, dat kan. Maar ik lees dat  gekleurde t-shirts pas populair werden in de jaren zestig. Daarvoor waren ze er wel, maar wit.

Dit shirt is wel heel erg passend  bij deze dagen, vind je niet?

April

Dit blad stond in mijn agenda van vorig jaar. Een Jugendstil-agenda was dat. Het ontwerp is van Netty van der Waarden.
Ik bewaarde het in de eerste plaats omdat ik het prachtig vind, zo mooi van kleur en zo fijntjes.
En in de tweede plaats omdat ook toen, in 1903, de eerste april op woensdag viel.

Ik heb even gegoogeld en 1903 was,  in het algemeen gesproken, voor de wéreld een rustig jaar. Al zal dat jaar voor sommige mensen helemaal niet rustig zijn geweest natuurlijk.
Wat déze maand april ons gaat brengen, weet niemand.
Wie weet wordt er ergens een kalenderblad van april 2020 bewaard en over 117 jaar gevonden.
De maand dat mensen beurtelings somber gestemd,  of juist optimistisch waren. De maand van grote onzekerheid.
April 2020

Oplossing en uitslag

Zo, goeiemorgen lieve lezers. Ik ben net terug van de wandeling en die wandeling herinnerde me aan het kleine quizje van een paar dagen geleden. Dus eerst maar eens de oplossing.

Vraag1:

Je zag alleen de oren en dat maakte het lastig. Het is zo'n leuk beest. Hij heeft een flink hok daar en als ik er voor blijf staan en een knorgeluid maak, dan komt-ie heel nieuwsgierig kijken. Het is altijd een leuke onderbreking

Vraag 2:

 Welk spreekwoord staat Frits hier uit te beelden? Mijn antwoord was: Hij kan de zon in het water zien schijnen.

Vraag 3:

Dit was de moeilijkste vraag, vooral ook omdat ik het zelf ook niet wist. Hahaha.  Ik had een vaag idee en Frits ook. Kijk het was natuurlijk dicht bij de spoorlijn, dat kon je zien.
Frits is 's nachts wakker geworden van de herrie die het ding maakte, trouwens. En Rob, de man van mijn bijna-buuf Kitty ook. Ik heb bedacht dat alles wat maar een beetje in de richting kwam goed te keuren.

Dan de uitslag:
Niemand had alles goed.
Vraag 1: Ingrid/Katrientje en Ferrara, hadden hier gezien dat het een varken was. 
Vraag 2: Toos, Marleen en Kitty hadden het juiste spreekwoord.
(De morgenstond heeft  goud in de mond werd ook vaak genoemd, evenals spijkers op laag water zoeken. Had gekund, maar ja, die bedoelde ik niet. Sjoerd had bij alle vragen een spreekwoord gevonden. Ook leuk, maar niet goed)
Vraag 3: Die had dus bijna iedereen goed. De origineelste antwoorden kwamen van Marieke: een locomokipkanariefantje. Van Emie: een onderhoudssetje voor het spoor. En van Marleen: ruimteafval, door de dampkring gevallen.

Dat brengt me tot de conclusie dat vijf deelnemers twee vragen goed hadden. Ingrid, Ferrara, Toos, Marleen en Kitty. Die vijf mogen dus een kaart verwachten. Ik heb dan alleen nog wel de adressen nodig van Ingrid en van Marleen. Willen jullie die nog even mailen, dames. bettievdgriend@hotmail.com

Allemaal bedankt voor het meedoen.

Monday Mural

London, last november...

I saw this one at the end (or the beginning) of the Nomadic Community Garden. 
This little community garden in Shoreditch is so well hidden, you may just not know about it. It’s around the corner from Brick Lane and has been set up to encourage some good community spirit. They’ve got allotment spaces for locals, an open arts and events space.

 The artist is Jae Kaes and if you want to see more of his work: click 

So this is all for today. Stay healthy and safe!!!!!!

Linking to Sami's Colourful World

Twee witte duiven

Voor ons keukenraam hangen twee witte duiven. Dat zit zo.

Lang geleden (toch zeker twee weken), toen ik nog in het Westfries Musuem 'werkte', zou er een nieuwe tentoonstelling komen. Sterker nog, die was al klaar. We hadden de inleiding al gehad van Eline Janssens,  de kunstenares die de tentoonstelling maakte.
Ik was hartstikke enthousiast, zo mooi was het.
Een tentoonstelling over knipselkunst en een eerbetoon aan de 17e eeuwse knipselkunstenares Joanna Koerten.
Het is maar goed dat de tentoonstelling tot 27 september gaat duren, want kort na de opening, moest het museum helaas dicht.
Nou is 27 september nog ver weg. Dus hopelijk komen er nog heel veel kansen voor iedereen om te gaan kijken.

Enfin, we hadden allemaal een knipplaat gekregen, met een witte duif. Ook bezoekers aan het museum zouden zo'n duif uit mogen knippen en al die duiven samen, zouden dan weer een kunstwerk vormen om  vijfenzeventig jaar bevrijding te gedenken.

Nu is het roer, zoals zoveel roeren dezer dagen, omgegooid.
Een nieuwe actie: Geknipt voor onze helden (en opgehangen voor je raam).

Het museum zegt: 
'Met dit vederlichte gebaar steek je iedereen een hart onder de riem die voor een ander in touw is, maar het kan ook een bedankje voor iemand in het bijzonder zijn.'
En:
De witte duif is een krachtig symbool. De vogel is het zinnebeeld  van de adem, de levensgeest en van zorg hebben voor elkaar. Maar de witte duif staat ook voor liefde en hoop.  En dat is wat we hard nodig hebben in deze onzekere tijd.

De duif van mijn man is voor alle mensen in de zorg, voor artsen, verpleegkundigen, verzorgenden, schoonmakers, de onderzoekers, de nadenkers, de plannenmakers.
Ook namens mij.
Mijn duif is voor de mensen die er voor zorgen dat er heel veel door kan gaan, de mensen in winkels, de mensen die pakjes bezorgen, de mensen in het openbaar vervoer, de begrafenismensen.
Ook namens mijn man.
Voor heel veel mensen dus.
Weet je wat? Ik maak er nog een duif bij. En misschien nóg wel een.
En dat kunnen jullie ook doen. Klik!

Vragen...

Ook vandaag ging de zon weer prachtig op, gratis en voor iedereen te bewonderen. Moet je wel op tijd op staan. Dit was zo'n beetje om half zeven daarnet en ik heb niets bewerkt. De kleur klopt.
Het was weer een lekkere wandeling, met mooie uitzichten enzovoorts enzovoorts.
Ik maakte ook weer eens wat foto's, dat was al een tijdje geleden.

En door die foto's, heb ik nu drie vragen voor jullie.
Als je op alle drie het juiste antwoord weet, of antwoorden die misschien niet juist zijn,  maar wel erg goed bedacht, kan het zomaar zijn dat je in de prijzen valt.
Nou ja prijzen... dan krijg je een leuke kaart opgestuurd.

Dus niet hier antwoorden, maar mailen:
bettievdgriend@hotmail.com 

Doe je mee? Leuk! Hier is de eerste foto:

Vraag 1: Wat zie je hier?

Dan de tweede foto:

Vraag 2: Ja, dit is mijn man. Maar welk spreekwoord staat hij hier uit te beelden?

De derde en  laatste foto: 

Vraag 3: Wat zien we hier nou weer? 

 Dat is het! Dus: niet hier reageren als je meedoet, alleen per mail: bettievdgriend@hotmail.com
Goed weekend allemaal! 

Herinnering aan school

Bij het scannen en schonen van mijn fotoboeken, stuit ik natuurlijk op heel veel dingen van school. Dat we op kamp gingen, dat we de musical hadden, dat we met de trein naar het Anne-Frank huis gingen. Het afscheid, de schoolkranten... teveel om op te noemen. School is jarenlang zo'n groot onderdeel van mijn leven geweest.

Aan het eind van hun laatste jaar, liet ik de kinderen altijd een soort vriendenboekje maken voor elkaar. Een blad met daarop, adres, telefoonnrs, lievelingseten en zo en wat je later worden wil.
En een klein stukje persoonlijk en dat dan voor iedere klasgenoot en voor mij.
Dat betekende dus voor ons allemaal 16 x zo'n blad maken. (Speciaal onderwijs en zestien kinderen was de max). Een hele klus.
Maar ja, we begonnen op tijd en waren ook op tijd klaar. Het leek me zo'n leuke herinnering.
En nu vind ik dus een aantal van die vriendenboekjes. Echt zo leuk om dat allemaal nog eens te lezen. Mijn laatste jaar was in 2011 en ik dacht dat ik me niet iedereen meer herinnerde van de jaren daarvoor.
Maar met de klassenfoto erbij die ik  op dat vriendenboekje plakte, komt alles weer helemaal terug. Met bijzonderheden en al.

Ik kan niet zomaar foto's laten zien hier natuurlijk, maar deze kan wel toch? Dit was kamp en we speelden het Avondbedspel.
De kinderen verstopten zich in een ( afgezet )deel van een bos. In het donker. Deze groep was uitstekend voorbereid, zoals je ziet. Dat deden ze zelf hoor, dat bedachten wij niet.
Na tien minuten gingen wij,  alle juffen en meesters en begeleiders,  zoeken. Met een zaklantaarn. Alle kinderen hadden twee leventjes. Als een kind gevonden was, moest een leventje ingeleverd worden en mocht diegene zich nóg een keer verstoppen. Als je geen leventje meer had, moest je naar binnen. Na een bepaalde tijd werd er gebeld en moest iedereen die nog verstopt zat (of lag) tevoorschijn komen. De winnaars!

Foto's

Weet je nog dat ik vertelde over de vijf dozen, die ik van mezelf mocht vullen met herinneringen? Een doos voor mijn moeders kant, eentje voor mijn vaders kant en eentje voor mij? De andere twee voor mijn man en zijn kant van de familie. Hij is nog niet klaar met zijn twee dozen, maar ik wel. Super tevreden over.
Maar toen werd het lastig.

Dat zit zo: wij maakten altijd fotoalbums. Multomappen met mooie bladen erin. Vaak deden we dat samen.
We hebben altijd veel foto's gemaakt, tot het digitaal werd.
Aan die albums werkten we heel hard. Knippen, plakken, snijden, kaartjes en andere herinneringen erbij en soms wat tekst. Het was een leuke hobby. Kijk zo ziet zo'n blad er bijvoorbeeld uit:

We werkten altijd aan vier albums tegelijk.  Eentje voor ons en een voor ieder kind. Die van de kinderen speciaal op hun gericht natuurlijk, niet vier dezelfde albums.
Enfin,die albums van de kinderen zijn grotendeels de deur uit. Alleen niet van de jongste zoon, die zegt dat hij geen ruimte heeft, hahaha.
De albums van ons zijn er nog.
En ik dacht altijd, die zijn alleen voor ons. Die kunnen ze gewoon nog een keer bekijken als we dood zijn en daarna weggooien. De foto's van hun eigen leven hebben ze al.
Maar nu ineens kreeg ik de geest en dacht: ' Tijd zat, ik ga het uitzoeken'.
En dat ben ik dus nu aan het doen.
Ik gooi veel weg en wat ik nog leuk vind, dat scan ik. Ik bewaar alleen dat waarvan ik denk dat onze kinderen dat nog wel eens leuk vinden om te bekijken.
Zoals toen hun allereigenste moeder voor het eerst van haar leven een tien kilometer liep.

Het is een verschrikkelijke klus, want... het zijn tweeënveertig (42!) albums. Vanaf 1976 tot 2010.
Ik heb er nu een stuk of tien gedaan.  Als ik eenmaal op gang ben, ga ik ook door. Pfff

Gewandeld

Deze dag begon net als alle morgens de laatste tijd.
We stonden vroeg op en gingen aan de wandel. Eerdere dagen was het wel mooi, maar ook erg koud. Vandaag niet, vandaag was het echt lente om zes uur.
We liepen ons vaste rondje.
Door het, aan mijn wijk grenzende dorp en dan terug door de polder.
Onderweg doen we alles om mensen te vermijden.
We sprinten naar de overkant of wijken uit in de berm, zodra we iemand zien.
We zijn wel voortdurend op onze hoede en dat is eigenlijk het enige vervelende er aan. We kijken steeds achterom.
In het dorp, ik heb goed opgelet, in het dorp passeerden ons twee fietsers en een krantenbezorgster.
Daarna in de polder, ook nog een paar mensen op de fiets. Geen wandelaars deze keer.  Zelfs geen hondenuitlaters. Helemaal niemand.
En het is prachtig, we zien de zon opkomen, knaloranje. We horen en zien heel veel vogels.  We zien een trein, een volkomen lege trein en vandaag zagen we het eerste lammetje in het weiland. Ik kon er geen foto van maken, iets te ver weg en de moeder stond haar kind uit het zicht te houden.

Onderweg doe ik van alles.
Allemaal beweegdingen.
Dat wil zeggen dingen, oefeningen waarvan ik denk dat ze goed voor me zijn.
Ik begin met handen en polsen. Draaien en vingeroefeningen .
Dat ziet niemand hoor, het zijn kleine gebaren.
Daarna komen de armzwaaien aan de beurt. Goed omhoog en een beetje zwaaien.
Af en toe loop ik een minuutje of zo hard.
Huppelen doe ik ook. Een keer gewoon  en een keer met mijn benen  zo hoog mogelijk opgetrokken. 
Ik loop een stukje op mijn tenen, ik loop een stukje op mijn hakken
Zo groot mogelijke stappen maken, doe ik ook wel eens.
Frits doet ook een paar oefeningen en die doe ik dan na.
En op een bruggetje aangekomen, zwaai ik mijn been zo hoog mogelijk. Dat is helaas niet erg hoog, maar toch.
Daarna wat kniebuigingen.
Er zijn twee bruggetjes op de route.
Nou, dan zijn we na  zo'n beetje een uur en een kwartier weer thuis.
Buitengewoon tevreden over ons zelf en klaar voor een heerlijk ontbijt. De dag kan beginnen...

De brief voor de koning

Mijn exemplaar van  'De brief voor de Koning' , van Tonke Dragt, is een vijftiende druk. Ik las het boek niet als kind. Had gekund, want het verscheen in 1962. Maar toen was ik niet zo van de avonturenboeken.
Ik las het boek pas toen ik al volwassen was en genoot er heel erg van. Ik las het ook voor op school en het werd een boek dat hoog staat op mijn lijst van lievelingsboeken.
Een boek waarvan ik altijd dacht: dat ga ik herlezen als ik eens ziek ben.
Lezen in tijden van Corona, dat was niet in me opgekomen natuurlijk.
Ik weet ook nog niet of ik het nu ga herlezen. Tijd genoeg hoor, maar inmiddels is er de serie, op Neflix.
Ik las dat er al eerder een film van is gemaakt, maar die heb ik gemist. Dus ik had me erg verheugd op de serie.

De eerste aflevering, viel niet tegen. Ik vond het mooi en goed bedacht. Het begint anders dan het boek, maar dat vond ik in dit geval prima.
De eerste aflevering was spannend. En ook nog eens prachtig verfilmd, in New Zealand.
Maar nu komt het, toen we wat later de tweede aflevering gingen bekijken, ben ik in slaap gevallen.
Dat kan, dat gebeurt me heel vaak, ook in de bios. Alleen nu werd ik niet wakker gepord door mijn echtgenoot. Die keek lekker verder en beoordeelde de aflevering als goed en onderhoudend. Hij kijkt uit naar de volgende aflevering.
Dus: ik moest aflevering twee inhalen. En wel snel!
Ik begon er overdag aan. In de ochtend zelfs, want dan ben ik het wakkerst.
Tssss, ben ik toch weer in slaap gevallen. Ik werd halverwege de derde aflevering wakker, maar dat wist ik niet, dat ik al zo lang had geslapen. Dus ik snapte er helemaal niks meer van. 
Enfin, nu moet ik dus nogmaals aan aflevering twee beginnen.
Wordt vervolgd.