Potter

Deuren, ik hou er van.
Ik heb een Pinterest-album,  klik, met 296 deuren die ik op verschillende plaatsen zag en fotografeerde.
Ik weet niet waarom, geen idee.
Dus ook in London, let ik altijd op deuren en als ze dan nog iets speciaals hebben, dan kan ik daar heel blij van worden.
Deze is sowieso fraai in alle verloren gegane glorie, vind ik. Maar het speciale, of eigenlijk het grappige, zie je beter op de volgende foto.
Of de familie Potter die hier woont of woonde er blij mee is? Ik denk het niet, maar ik moest er om lachen.
Dat was de tweede keer.

We waren deze keer namelijk (toen we toch in St Pancras moesten zijn), even gaan kijken op de plek waar Platform  9 3/4. zich zou bevinden. Dat is de plek waar Harry vertrekt met de Hogwart Express naar zijn school.

Het was echt een gekkenhuis daar.
Hordes mensen, vooral meisjes, die dan graag op dit plekje op de foto wilden, met een toverstafje in de hand, het liefst springend. Snap ik hoor, als je vijftien bent, maar ook mensen van onze leeftijd, die geduldig stonden te wachten tot er weer iemand achter de touwen mocht. Heel grappig om te zien.
Vlak ernaast is dan een Harry Potter winkel, waar ik natuurlijk ook even ging kijken. Ik wilde vrij snel weer weg en vertrok door een verkeerde deur, waardoor ik echt per ongeluk, vlak voor deze opstelling kwam te staan. Waar velen dus al lang op stonden te wachten. Was ik nog wel zo bij de tijd om even te klikken.
En in die winkel... noem het maar op en het is er. Het leukst vond ik de compleet uitgewerkte kleding van de  vier verschillende afdelingen van Harry's school.

Er bestaan trouwens geweldig aantrekkelijke tours, waarbij je in de Warner Bros Studio's komt, de filmdecors ziet en waar je je in een Harry P. wereld waant.
Dat lijkt me al lang erg leuk. Maar met prijzen van rond de negentig pond pp, hebben we daar toch van af gezien.
Fan van Harry Potter blijf ik even goed wel. Ik heb alle boeken gelezen en alle films gezien. En ik denk altijd dat ik die boeken nog wel eens in de herhaling gooi, maar op een of andere manier kwam dat er niet niet van. Tot nu toe...

Kaarten

Deze deur zag ik in Londen. In een wijk vol met van alles beschilderd. Ik zou zo'n deur niet willen, maar de naambordjes erbij vond ik wel origineel

En toen moest ik natuuurlijk meteen denken aan de kaart die al een tijdje de ronde doet op het www.
De ruiten 8 van een kaartspel. Het is een hele hype geweest:  Hoe oud was jij toen je voor het eerst de geheime 8 zag op een doodgewone ruiten 8? Dat soort werk.
Nou ik had het geheim nog nooit gezien. Ik kaart nooit meer, maar heb dat vroeger wel veel gedaan. Nooit gezien.

Als je het niet ziet, even naar beneden scrollen

Leaving is the easy way out

While in London, two weeks ago, we had a street art tour and saw some amazing street art. In London's East End.
A free tour, from  massive murals and pieces that take up entire buildings, to  tiny hidden pieces. Pieces we could have easily missed without someone who told us where to look. Great Tour!

This was in the Brick Lane neighbourhood.

Linking to Colourful world. 

Ruitjes

Winkels zijn niet te missen hoor, in London. Vroeger winkelde ik graag, maar nu ik er over nadenk,  is dat al jaren niet meer zo.
Toch gaan we wel eens een winkel binnen. En we bekijken de etalages natuurlijk. Vaak prachtig.
Opvallend dit jaar vond ik de Schotse ruiten. Werkelijk overal te zien.
Ik moest meteen weer even denken aan de Schotse rok die ik had toen ik een jaar of tien was. Ik voelde me gewéldig in die rok, vrolijk en kleurig. Maar het allermooiste was zo'n speld, waarmee de rok aan de voorkant sloot. Die speld heb ik nog steeds.
Hoe dan ook, we waren in Marks & Spencer bijvoorbeeld en we zijn deze keer ook weer even in Harrods geweest, al duurde dat niet lang. Ik wilde even op de kerstafdeling kijken, maar dat was echt niet te doen. Zo druk en zo warm. Ook de prijzen stemden niet vrolijk. Een (in mijn ogen) doodsimpele kerstbal voor 28 pond... Dat is niet meer leuk.
En speciale kerstballen voor toeristen waren er ook. In de vorm van een telefooncel of een dubbeldekker. Ook niet te betalen.
Ik had dat helemaal niet verteld aan onze kinderen en toch kreeg ik met Sinterklaas zo'n bal.
Die kun je dus ook hier kopen. Of misschien was het in Spanje.

 Bij voorlopig gebrek aan een kerstboom heb ik hem maar in het Chinees Lantaarnplantje gehangen. Beetje internationaal.

Alleen een paar foto's

Vandaag alleen een paar foto's, die (in mijn ogen), passen bij de stad. Hoewel dat eigenlijk ook weer twijfelachtig is voor wat betreft de eerste twee. Die passen wel, maar zijn zeldzaam geworden, niet meer karakteristiek.

Hij blijkt er dus nog te zijn, de echte Engelsman. Maar ik zeg er meteen bij dat deze gentleman ook de enige was die ik, zo uitgedost,  zag.
Verder beken ik,  met een rood hoofd,  dat ik geen toestemming heb gevraagd voor deze foto. Normaal kan het me niet schelen, ik vraag het gewoon en als iemand nee zegt, is dat ook prima. Maar nu wilde ik gewoon geen nee. Met dit resultaat.

De andere foto is gemaakt in een zeer gemeleerde wijk,  qua bewoners. White Chapel, East London.
Toch zie je telkens weer het oude London terug. En wordt er altijd weer gebouwd. Of hersteld. Altijd.
Op deze foto zie je ook nog hoe herfstig het was.
Verschillende mensen vroegen of het niet aantrekkelijker is om London in de zomer te bezoeken. Ja, als je bijna nooit gaat, dan misschien wel. Maar wij gaan vaak en houden juist van die grijze, mistige, herfstige sfeer. Het moet niet regenen natuurlijk hè, want dan is het een ander verhaal. We hadden mazzel, het heeft alleen de eerste avond geregend.
Nou hier is de foto:

Niet zo leuk.

We kunnen geloof ik wel stellen dat wij echt museummensen zijn. Dat is bij ons allebei min of meer ingebakken, als kind.
En de museumjaarkaart heeft een heel grote bijdrage geleverd. Je gaat er in of uit,  al naar wens. Je hoeft niet alles te bekijken. Je kunt ook alleen naar de wc gaan, of boterkoek eten.
Ik wil ook wel stellen dat er in elk museum altijd wel iets is,  dat aanspreekt. Gelukkig maar.
Want we waren nu in het Science Museum in London en ik vond het het meest verschrikkelijke museum dat er bestaat.
Het is er heel groot, doodstil en schemerig. Heel slecht verlicht. Of misschien wel goed verlicht, veilig voor alle voorwerpen,  maar ik raakte een beetje depri.
Het hele museum ben ik doorgeworsteld en ik vond exact (ha, goeie in dit verband) twee dingen die me interesseerden. Voor de rest dacht ik de hele tijd wat doe ik hier, aan de overkant wacht Victoria & Albert en nog veel meer.
Maar Frits vond het leuk. Die is ook veel meer van de science en ik totaal niet. Wat ik leuk vond, was dit:

Beetje spelen, met zo'n apparaat.
En wat me verder interesseerde, was een deel over Alan Turing.

Ik ben al tijden gefascineerd door deze man. Dat kwam eigenlijk door de film The Imitation Game. Daarna heb ik er veel over gelezen.
Zo'n belangrijk man. Iemand die zoveel voor de wereld heeft betekend en die door diezelfde wereld zo ontzettend slecht is behandeld. Omdat hij van mannen hield. Hoe kan liefde ooit fout zijn?

Maar dat museum... never again!

Tempel

Foto gekocht.

Meestal verzin ik wat we gaan doen of bekijken. Mijn man zoekt dan uit hoe we er moeten komen. Da's de rolverdeling.
Maar deze keer had hij allebei gedaan. Dus uitgekozen dat we naar een Hindoetempel zouden gaan en ook bedacht hoe.
Hadden we de rollen nou maar omgekeerd. Want nu kwamen we na een heel  lange metroreis terecht vlak bij Wimbledon, om er daar achter te komen dat  het Wembley had moeten zijn. En die twee liggen niet dicht bij elkaar.
Enfin toen we er achter kwamen,  was de middag zowat voorbij en we wilden nu toch perse die tempel zien.
Dus de volgende morgen op naar Wembley.
We waren wel de enige toeristen, maar er werden bussen vol kinderen afgeleverd. Echt heel veel.
Kinderen in schooluniformen en kinderen zonder schooluniformen in gewone kleding. Zo leuk om te zien hoe Engels teachers het klaarspelen om hun groepen stil te krijgen. Niet heel anders dan bij ons natuurlijk, maar de toon en hoe ze het zeggen, erg leuk.
En als er dan toch iets teveel werd gekwekt verscheen er een Hindoe met een stip en   met een vriendelijk bordje: Observe in silence please.
Jammer dat er binnen geen foto's gemaakt mochten worden, want het was in een woord prachtig. Veel kleur in de beelden, verder veel wit en goud en heel veel Hindoes die aan het stoffen waren. Echt heel erg mooi.
Ik weet niet veel van dit geloof en nu nog steeds niet, maar ik ben altijd wel geïnteresseerd in deze dingen. In ieder geval hebben ze gigantisch veel goden en de heilige koeien horen ook bij het Hindoeisme.
In London woont een groot percentage Indiërs en daarvan zijn ongeveer 350.000 Hindoe. Deze tempel was de grootste buiten India
Echt prachtig en zeer de moeite waard. Ik waande me eventjes in een ver warm land. Heerlijk.

BAPS Shri Swaminarayan Mandir, Neasden, London

Gemaakt van Italiaans marmer, dat eerst naar India is verscheept, daar werd bewerkt en tenslotte in London aankwam.

 Veel Indiers wonen ook in deze buurt, de tempel is niet voor niets daar gebouwd  en je schijnt er in de buurt heerlijk te kunnen eten.
Dat ging bij ons niet gebeuren, want ja ik moest die cocktail nog hè. Het was de laatste dag, dus we moesten terug.
Maar altijd in London eten we wel een keer Indiaas. Mijn lievelingseten. Nu hadden we dat een dag eerder al gedaan.
Deze foto is gemaakt in Brick Lane. Dat was altijd al hét gebied om Indiaas te eten. Werkelijk, het ene tentje na het andere vind je daar.
Maar de laatste jaren vind je ook in heel andere wijken Indiase restaurants. En dan geen tentjes, maar gewoon restaurants.  Indisch eten is wat luxer geworden.

Hear Hear

We proberen in London altijd dingen te zien, te doen, te ervaren die we nog niet eerder deden. En omdat het zo een gigantische stad is, lukt dat altijd.
Zo zijn we deze keer naar de Houses of Parliament geweest. Dat kwam zomaar ineens op. Kijk we hebben deze omgéving vaak genoeg gezien.  Het is zo'n beetje naast de Big Ben en natuurlijk een belangrijk onderdeel van deze stad en van Britain.
Maar binnen waren we nog nooit. Je kunt er (op zaterdag) een uitgebreide rondleiding krijgen, maar dat wilden we niet. Je kunt ook, als er tijd en ruimte is, plaatsnemen op de publieke tribune. The House of Commons.
We hadden geen idee of het zou kunnen op het moment dat wij er waren.

Dat kon, zei een veiligheidsmevrouw, 'maar dat gaat wel een half uurtje wachten kosten.
En u moet u voorbereiden op controles, zoals in een vliegtuig en geen mobiles en geen fototoestellen'.
Ze klonk een beetje dreigend, alsof ze het ernstig afraadde.
Maar daar kunnen wij goed tegen, dus we gingen in de rij staan en het ging veel sneller dan verwacht.

Er werd inderdaad gecontroleerd en daarna mochten we naar binnen. Nog niet naar de tribune.
Eerst nog met een groepje en een persoonlijke begeleider wachten in zo'n heel oude hal. Vol met beelden van illustere politici. waar je de geschiedenis echt voelt. Daar mochten wel foto's worden gemaakt. In ons groepje zat een vader met twee tienerdochters en de trots spatte van hem af. De dochters (in uniform) vonden er geen bal aan.
Verder mochten er nergens foto's worden gemaakt.
En toen: heel veel trappen op en naar binnen.
Er was geen interessant onderwerp aan de orde. Het ging over pasjes bij verkiezingen om fraude te voorkomen.
Ik gok dat er ongeveer veertig members aanwezig waren. Van ons gescheiden door een heel grote glazen scherm.
En dat is natuurlijk niet veel. Als iedereen er is, zijn er 650 leden.
De Speaker was er niet. Hij werd vervangen door een vrouw.
Ik vond het hartstikke leuk om daar te zitten en te zien hoe relaxed het er aan toe ging.
Dat was gisteren en vandaag wel heel anders denk ik.

Wat ik wel gehoord heb (en daar was het me een beetje om te doen), was het instemmende Hear Hear van de aanwezigen.
Bij mij werkt dat enigszins op mijn lachspieren, ik vind dat gewoon erg leuk. Ik gebruik het zelf ook wel eens.
En ook werd er gestemd en hoorde ik de voorstanders aye zeggen. Ik denk dat er geen tegenstanders waren want naye hoorde ik niet.
Hoe dan ook : leuk om mee te maken!

Tja en toen bedachten we natuurlijk dat we allebei nog nooit in het Nederlandse Parlement zijn geweest. Nog nooit in de Tweede Kamer. Misschien moeten we dat ook nog eens doen.

Rules

Als je nou dacht dat ik al klaar was met London, dan vergis je je hoor. Er was alleen even een onderbreking, haha.
Hier zie je het oudste restaurant van London. Thomas Rules begon hier in Covent Garden zijn restaurant. In 1798.
Het restaurant is gespecialiseerd in 'oysters, pies and puddings'. We kwamen er langs op een wandeling en de gids sleepte ons mee naar binnen om even te kijken.
Wat prachtig, wat Engels.  Zo klassiek versierd. Echt geweldig.
Vele beroemdheden hebben hier gedineerd, geborreld en het restaurant wordt in verschillende boeken genoemd, o.a. van Graham Greene en Dick Francis.
Ik vroeg alvast (want ik voelde een verlangen opkomen), aan de gids of ze dacht dat er een dress code was, maar ze dacht van niet. Ze vond het personeel erg relaxed en vriendelijk.
Ze vertelde verder dat je er een Meghan Markle cocktail kunt drinken. Eerst hadden ze een Kate Middleton cocktail, maar ja je moet met je tijd meegaan natuurlijk.

Hier, in dit hoekje,  hadden (over royals gesproken)  Prince Edward (de toenmalige Prince of Wales) en zijn vriendin Lillie Langtry een eigen geheime plekje.
Je kunt het nog een beetje zien aan het portretje dat daar hangt.

Nou ja, vanaf het moment dat ik daar was en de verhalen van de gids hoorde, wilde ik nog maar een ding: de Meghan Markle cocktail drinken, daar in die omgeving.
En dat is ook gebeurd, op de laatste dag.
Ik heb daar gewoon gezeten. Boven in de bar. Hier zie je ons trouwens, in een kerstbal:

We namen allebei een kleinigheidje om te eten en de cocktail. Ik dan hè, Frits beperkte zich tot een glas wijn.
Wat voor onze portemonnee beslist beter was.

Een aardige ober bracht de cocktail en de wijn. Hij kwam uit Bordeaux, die ober en wilde nooit meer weg uit London. Hij past trouwens prima binnen het thema Mensen in werkkleding.

De cocktail was zalig. De sfeer en de entourage maakten het nog beter. We hebben er wel een uur gezeten, minstens.
Deze Meghan Markle's 'Royal 19' bestond uit: Maker's Mark, Violet Liqueur and Cuveé Royale Champagne.
Ik wil wel iedere dag cocktails drinken, maar ja als ik er eens in de vijf jaar eentje neem, is dat veel. 

Over de prijs van de cocktail wil ik het liever niet hebben. Helemaal niet, maar dan ook echt niet!!!!!

Cadeautjes van Bernardine

Toen ik terugkwam uit London, 's avonds laat,  lag er een dikke enveloppe en er lag een pakje.
Totaal onverwacht en zo leuk.
In de enveloppe zaten zes superleuke, mooie en zelfgemaakte Roodkapje kaarten.

'Roodkapje zat al een poos in mijn doos met leuke plaatjes en nu ik aan het opruimen ben heb ik er kaartjes van gemaakt. Voor jou. Omdat je naast 'Redhood' kaartjes krijgen, ze misschien ook wel eens wil versturen? Naar je kleindochters of zo. 
Hartelijke groet en tot blogs, Bernardine. 

Dat is toch wel weer heel erg leuk. Ik was superverrast.
De kaarten zijn erg mooi en het spijt me, Bernardine, maar ik ga ze zeker niet versturen.
Ze komen gewoon in mijn verzameling.
Mijn kleindochters zal ik wat anders sturen en mijn kleinzoon ook.
Op die ene na, rechtsonder waarvan jij je afvroeg of het wel een Roodkapje is, op de fiets en zonder wolf. Ik vind van wel, maar  ik heb haar al in mijn verzameling, dus die zal ik misschien versturen. Er hoort een bijzonder verhaal bij, waar ik al eerder over schreef, hier
Heel erg bedankt, Bernardine.
Voor wie Bernardine nog niet kent: hier vind je haar blog, klik 

Over het pakje, blog ik een andere keer.