The Queen's Gambit

 

Laat ik eerst vertellen dat ik helemaal niets met schaken heb. Gewoon omdat ik er domweg de hersenen niet voor heb. 

Dat ik desondanks met plezier gekeken heb naar de serie (Netflix) The Queen's Gambit, dat zegt wel iets. 

Het gaat dan ook niet alleen over schaken. 

De hoofdpersoon is namelijk een weesmeisje, Beth Harmon.  Zij zit in een weeshuis en leert op een dag schaken van de chagrijnige conciërge van dat weeshuis. Die het toch leuk vindt dat ze zo belangstellend is.  

Ze raakt verslaafd aan de pillen die daar in dat weeshuis uitgedeeld worden, maar ze ontdekt er ook dat ze talent heeft voor schaken. Vervolgens wordt ze geadopteerd door een echtpaar waar van de man al weer snel verdwijnt en dan begint haar schaakcarrière. Ze verdient er mee, het prijzengeld loopt op en ze wordt beter en beter. Haar doel is om de beste van de wereld te worden.

Het klinkt misschien een tikje melodramatisch allemaal, maar dat is het toch niet. Ik leefde hartstikke mee met Beth en hoopte voortdurend dat ze zou gaan winnen.  

Daarbij gevoegd de kleding van de sixties and fifties, de gehele entourage ook uit die tijd, ja dan heb je een heerlijke serie. 

De hoofdrol wordt gespeeld door Anya Taylor Joy. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar ik vond haar erg goed. Een echte joy. 

Onze jongste zoon zag de serie ook en zei dat hij nu wil leren schaken. 

Het schijnt dat wereldwijd veel vrouwen en meisjes dat ook doen en dat is mooi. Want ik lees in de krant dat de schaakwereld,  op hoog niveau dan, gedomineerd wordt door mannen. En dat is toch eigenlijk wel vreemd. Ik lees dat er 1722 schaakgrootmeesters zijn en daarvan zijn er slechts 37 vrouw. 

Heel vreemd. Of zal er toch iets zijn met een ander soort hersenen? 

En nog een keer over gedichten

 

De Poëzieclub is natuurlijk ook al heel lang niet meer doorgegaan. 

Ik denk er niet de hele tijd aan hoor, maar soms ineens wel en dan mis ik het.

Ik mis dat we samen kwamen en allemaal een gedicht voorlazen dat we uit hadden gekozen bij een bepaald thema.

Dat deden we dan ook nog tijdens een etentje, in een restaurant. 

Hartstikke leuk was dat. Spekkie voor mijn bekkie.

Vorige week zette een van de leden een gedicht op de app.

Dat was een prachtig gedicht en het kwam uit het boek dat je hiernaast ziet

Ik had over dat boek gelezen, toen het nog net niet of net wel uit was en ik had toen bedacht dat ik het zeker een keer wilde halen uit de bieb. Niet meteen omdat het zo nieuw was en waarschijnlijk al door veel anderen gereserveerd. 

Nou, vervolgens totaal vergeten. 

Maar nu wist ik het weer. Ik reserveerde het, het was er vrijwel meteen en.... het is smullen. 

Een natuurgedicht voor iedere dag van het jaar. Gewoon een boek om neer te leggen en iedere dag een gedicht te lezen. Ik ben van plan om dat iedere ochtend te doen. Een mooi begin van de dag. En na een jaar kun je gewoon weer opnieuw beginnen, denk ik, want zo goed is mijn geheugen niet. 

Dat houdt in dat ik dit boek al vrij snel weer terug breng naar de bieb,  want ik vind het boek zo mooi dat ik het zelf wil hebben.  Het boek is prachtig geïllustreerd. Door Frann Preston-Gannon.  De gedichten staan op die geïllustreerde bladzijdes. Kijk, zo:

Volgens het voorwoord is er geen onderscheid gemaakt tussen dichters die voornamelijk voor volwassenen of dichters die voornamelijk voor kinderen schrijven. 

En dat klopt, ik zie gedichten van Hans Andreus, van Gorter, van J.C. Bloem, maar ook van Nannie Kuiper, Edward van de Vendel en Koos Meinderts. Geweldig leuk, die afwisseling.

Ik ging natuurlijk het eerst kijken naar het gedicht voor mijn verjaardag. Dat was een kortje, van Ivo de Wijs: 

KRABBEN

De club van Krabben krabben krabben,

die club is reuze leuk

Daar krabben krabben krabben

met jeuk!

Het liefst zou ik er nu een heleboel laten zien. Maar dat doe ik niet. Nou vooruit, nog eentje dan, het gedicht dat op de app was gezet. Van Sarah Oortgrijs

STERRENSTOF

Wat je moet weten is dit:

sterren zijn van stof

En hun afstand tot de aarde meet je

niet in kilometers maar in lichtjaren.

Want licht gaat sneller dan geluid.

En verder:

de maan bestaat niet 

uit licht;

dat is de zon die op haar kraters schijnt.

Want er moet licht op je schijnen wil iemand je zien, 

maar je hoeft niet uit licht te bestaan om er te zijn. 

Maar wanneer ogen verder zien dan oren horen,

lichtjaren ver kijken,

sterren hier halen. 

Wie zegt dan dat sterren geen ogen zijn 

en wij de sterren

waar ze naar kijken?

Egel

 

En dan was er ook nog een gedicht over een egel, daar in Broek in Waterland. 

Ik las het en was ter plekke terug in een zomer lang geleden. 

Een prachtige zomeravond was het, zo'n avond dat je lekker buiten kunt zitten. 

Mijn man was er niet, die zat op cursus in Duitsland. 

De kinderen sliepen en het was (op de afwezigheid van de man na) een perfecte avond. 

Tenminste, dat was het tot ik geritsel hoorde. 

Geritsel inderdaad 'of een man daar sloop'.  

Onze tuin was behoorlijk begroeid, maar niet groot. Dus ik kon me niet voorstellen dat een man daar sloop.. Toch was het raar. 

Natuurlijk ging ik op onderzoek uit. Hoorde niks, zag niks,  maar als ik dan weer ging zitten was daar weer dat geritsel. 

Eerst alleen maar irritant, maar het werd steeds erger. 

Enfin, op een bepaald moment werd ik toch bang. Bang dat het een rat was. 

Wist ik veel. Ik ben bang voor muizen en ratten. Muizen hoor je niet, maar van ratten wist ik dat zo net nog niet. 

Kortom, ik raakte er van overtuigd dat er een rat zat. Die dus niet wegging. 

Ik werd echt bang en uiteindelijk schakelde ik mijn buurvrouw in. Ze kwam kijken, vond ook niks. We gingen zitten, hoorden het geluid weer, gingen kijken en dan was het weer doodstil. Dat ging een hele tijd zo door. Heel raar. 

Enfin, na een lange tijd ontdekten we eindelijk wat het was. Het was inmiddels bijna donker, maar we zagen nog net het mooie snuitje van een egel. Hij kroop niet weg en zijn kraaloog keek.

Een schatje was het. We hebben hem die zomer nog vaker in onze tuin gesignaleerd. De volgende zomer en de jaren daarna nooit meer. Jammer eigenlijk. 

Van zwanen en gedichten

 

In Broek in Waterland, barst het van de zwanen. Als je er in de buurt aan het wandelen bent zie je ze volop.  Heel veel sloten daar, het heet niet voor niets Waterland. 

Maar ook in het dorp zelf. Geen wonder, want  in het wapen van Broek in Waterland zie je een zwaan. 

De taal waarin zo'n wapen wordt beschreven is altijd zeer speciaal

Van dit wapen bijvoorbeeld zegt Wikipedia:

"In keel een zwaan van zilver met om de hals een kroon van goud en in de rechterpoot negen pijlen van goud. Het schild gedekt met een eikenkrans van sinopel en gehouden door twee griffioenen van goud." 

 

Je ziet hierboven het wapen van Broek in Waterland. Maar de Wikipedia-beschrijving hoort bij het wapen van Waterland. Dat is de gemeente waar o.a. Broek in op is gegaan. Bij dat laatste wapen horen die eikenkrans en de griffioenen. 

(met dank aan Ferrara)

.

We waren aan de wandel in Broek in Waterland. Echt wel de moeite waard. We liepen eerst even verkeerd om en dat was maar goed ook, want ergens in een straat, niet in het echt oude deel,  waren verschillende grote borden geplaatst met daarop gedichten  van Chr. J van Geel. Over dieren. 

Wat zou het nou leuk geweest zijn als het over een zwaan was gegaan. Maar dat was niet zo. Wel eentje over een eend.  Toch erg leuk:

Palendorp

 

Dit is Petten. Het STRAND van Petten. 

En dat is bijzonder, want dat hadden ze eerst helemaal niet, die Pettenaren. Dat strand is er pas sinds 2016. 

Een prachtig breed strand hebben ze toen aangelegd. Geen kleinigheid, want zeven kilometer lang. 

En dan hebben ze ook nog een palendorp. Toe maar. 

Dat dorp, dat palendorp, is een monument en  een kunstwerk ineen. Cadeautje van de aannemer. 

Het is een herinnering aan de overstromingen die Petten in het verleden kwelden, waar bij het dorp werd weggevaagd. Het zijn 160 palen, tussen de zes en de 12 meter hoog.  Geplaatst in de vorm van tien huizen en een kerk. 

Wat een prachtig en verfrissend idee is dat geweest. Wat een fotogenieke plek is dat geworden daar. 

Echt superleuk. 

Van dat strand, dat wist ik. Maar van dat palendorp las ik voor het eerst bij blogmaatje Jeanne. En toen ik het gelezen had bij haar, wist ik dat ik er naar toe wilde. Het is al anderhalf jaar geleden, maar vergeten was ik het niet. 

En  dus gebruikten we ons oranje monster voor een uitstapje naar Petten. Ik had wel gekeken of het laag water zou zijn.  

Maar verder was het grauw en grijs en dreigde het steeds te gaan regenen. Na de palen maakten we een flinke strandwandeling, zowat als enigen op dat brede strand. 

Ik weet dat je zoveel mogelijk thuis moet blijven, maar we kwamen hier echt met helemaal niemand in aanraking. Was het druk geweest, dan zouden we terug gegaan zijn. Bij ons moet ik overal uitwijken, maar daar was op dit strand geen sprake van. 

Als je googelt vind je de meest fantastische foto's,  gemaakt op deze plek. Bij zonsondergang, bij zonsopgang, met nevel tussen de palen, echt prachtig. Maar wij waren al heel blij hier mee! En hopelijk kunnen we nog eens terug. 

De avond is ongemak

 

Marieke Lucas Rijneveld kreeg voor dit boek de Booker Prize. En ik moet zeggen dat dat waarschijnlijk zeer terecht is, want schrijven kan Marieke Lucas. Geen twijfel over mogelijk. 

Bovendien zag ik haar in verschillende interviews in kranten, op tv en hoorde ik haar op de radio.

Het lijkt me een e aardige  jonge vrouw. Geen opschepper, wel trots op haar werk en druk bezig haar leven als schrijfster in te vullen. Ze is nog best jong, negenentwintig. 

Ik had het al vrij snel via de leesclub, maar het zo lezen, op mijn telefoon, beviel me niet en dus reserveerde ik  het boek in de bieb.  Dat duurde even want velen willen zo'n boek lezen natuurlijk. 

Gisteren kreeg ik een mailtje van een vriendin en las het volgende: 

Ik heb onlangs het boek : "De avond is ongemak."van Marieke Lucas Rijneveld gelezen en ik vind het een heel vreemd boek. Een deprimerend boek. Ik kon het niet achter elkaar lezen maar toch hield het me bezig en pakte ik het weer. Ken jij het boek? 

Ja dus. 

Toen het er was begon ik meteen en ik las het ook helemaal uit. Voornamelijk omdat ik het goed geschreven vind. 

Voor de rest: treurigheid alom. Ik bedacht  toen ik het uit had, dat ik het beter niet had kunnen lezen. Je zou er inderdaad depressief van kunnen worden. Wat een narigheid, wat een verdriet. En weer zo'n gereformeerde achtergrond. 

Het verhaal: 

Jas is tien jaar als haar broer verdrinkt bij een schaatstocht. Daarna begint voor het hele gezin de ellende. Er wordt niet gepraat, ieder leeft met dit verdriet voor zich: Jas, die haar jas nooit meer uitdoet, ze slaapt ermee en beschouwt het als een schild tegen de buitenwereld. Haar ouders, haar oudere broer Obbe en haar jongere zusje Hanna, allemaal lijden ze. Maar vooral de kinderen zijn de slachtoffers. Ze worden door de ouders niet gezien. Helemaal niet. En zo ontsporen ze. In die zin dat ze wrede, vaak seksueel getinte 'spelletjes' doen, misschien in een poging grip op de realiteit te krijgen. En dan is er ook nog een afschuwelijk einde.

Ik wil zulke boeken niet meer. Gewoon niet. Dat is het.

Unexpected

 

 

Well, this is not what I expected while biking around on a sunny sunday afternoon. I almost missed it

It came as a surprise. But I could not come closer. I did not see anybody, so I could not ask. Maybe another day

 

Linking to Sami's Colourful World

Mosterd na de kerstmaaltijd.

 Ja dit komt een beetje laat, maar het gaat over een schilderij en ik wist niet of ik dat al kon laten zien. 

Het ging zo: De vrijdag voor kerst kregen we een doos met allerlei lekkere dingen thuisbezorgd. Wijn, nootjes, iets met zalm, toostjes, enz. Erg lekker allemaal. 

De bedoeling was dat we daar 's avonds,  bij de kerstbijeenkomst van het museum, van zouden smullen. De virtuele kerstbijeenkomst. 

En dat deden we!

Eerst hield de directeur een toespraak. Hij is een zeer goede spreker, het is altijd een genoegen om naar hem te luisteren . Het ging onder andere over de nieuwe plannen van het museum. 

Daarna onthulde hij de nieuwe aanwinst van het museum. Een prachtig schilderij van Jacob Rotius.  Genaamd: Stilleven met vruchten en ham. 

Tetteretè.. tromgeroffel...

... en daar was het schilderij.  Heel erg mooi. 

(Deze foto's zijn dus gemaakt vanaf onze televisie en de kleuren kloppen niet echt. Ik kon het ook niet bijwerken want ik heb het doek dus niet in het echt gezien)

Ook hierover vertelde de directeur  mooi en enthousiast.  

Dit stilleven wordt gezien als een hoogtepunt in het werk van Jacob Rotius. Gemaakt rond 1670. 

Je ziet de welvaart van de 17e eeuw. 

De rijkdom aan fruit, de verschillende materialen die zijn gebruikt,  een porseleinen schaal bijv.  én een tinnen. De verschillende stoffen, van het tafelkleed, het servet en het gordijn.  Een prachtige roemer, die je op deze foto bijna niet ziet. Kortom super. 

Bovendien, die  Jacob Rotius is de zoon van een andere Rotius, nl. Jan Alberstsz. Rotius.  Een schilder die veel bekender is en die ook wel de Rembrandt van Hoorn wordt genoemd. Van hem hangt er al veel  prachtig werk in het museum.  Dus nu werk van vader én zoon. 

Ik kan daar zeer van genieten en ik hoop straks in het echt nog veel meer. Hier nog een andere foto van het schilderij. Gisteren uit de nieuwsbrief gevist. 

Ik word ook weer eens nieuwsgierig. Bijvoorbeeld naar wat het schilderij gekost heeft. Wie het ontdekt heeft? Komen er dan tips binnen? Hoe wordt zo'n besluit genomen en vooral zou ik meer willen weten over die Jacob. Hij was getrouwd, had kinderen, maar maakte waarschijnlijk zelf een eind aan zijn leven.  

We hadden een leuke avond, die vrijdag want na de onthulling was er nog een kwis waar iedereen aan mee kon doen. En of het nou door die wijn kwam? Wij wisten helemaal niks. 

't Oog omhoog..

 

't Oog omhoog, 't hart naar boven... Dat is het begin van een psalm. 

Ik ging vroeger graag naar de kerk. Ik hoefde helemaal niet, maar ik vond het mooi om zo samen te zingen.  De preken hebben nauwelijks herinneringen achter gelaten, maar het zingen, ja dat vond ik heerlijk. Ik hield trouwens meer van de gezangen dan van de psalmen, maar deze tekst is van een psalm en die zit er nog goed in. En de wijs ook. De psalmen gingen altijd een stuk langzamer, vandaar misschien.

Maar 't oog omhoog, dat kan natuurlijk helemaal geen kwaad, je ziet nog eens wat. 

Deze  windwijzers bijvoorbeeld. Ik zag ze in Broek in Waterland. Prachtig dorp om eens even rond te wandelen. 

Met 't oog omhoog...

Sporen op het strand

 

Sporen... de zee laat sporen achter op het strand. Tijdelijk natuurlijk, maar toch... 

En als je er op gaat letten zijn er heel wat sporen

Allemaal sporen die snel weer verdwijnen. Een keer vloed en weg is alles. 

Maar er komen altijd weer nieuwe. Zo gaat dat...