Twee films

 Aftermath was een lp van de Stones, dat wist ik en die kende ik, sixties hè.
Maar ik heb me nooit afgevraagd wat aftermath eigenlijk betekende. Ik heb het nu opgezocht, omdat ik naar de film The Aftermath ging. Het betekent nasleep.
En dat is precies waar de film over gaat: de nasleep van de Tweede wereldoorlog.
Het is het verhaal van drie mensen. Het gaat om Rachel Morgan (Keira Knightly), en haar man Lewis. Hij is kolonel in het Engelse leger en wordt uitgezonden naar Hamburg, eind 1945. De bedoeling is dat hij daar gaat helpen om de stad onder controle te krijgen en weer op te bouwen.
Rachel reist haar man na. Zij krijgen een prachtig huis tot hun beschikking. Aanvankelijk vindt Rachel het verschrikkelijk dat haar man heeft besloten dat de oorspronkelijke bewoner Stefan Lubert er met zijn dochter Freda mag blijven wonen. Rachel en Lewis hebben hun zoontje verloren in de oorlog in London. En Rachel wil niets met Stefan en Freda, met Duitsers,  te maken hebben. Dat verandert...
Meer kan ik er eigenlijk niet van vertellen, anders weet je alles al. .
Ik weet niet zo goed wat ik van deze film moet zeggen. Het is een boeiend verhaal. Het is prachtig verfilmd, veel verstand heb ik er niet van, maar de belichting is geweldig.
Keira Knightly is een genot om naar te kijken. Wat een ster!!  Trouwens haar tegenspelers ook.
Het verhaal is dramatisch.
Het loopt goed af.
Kortom, alle ingrediënten zijn aanwezig voor een topfilm. En het was ook echt wel een goeie film hoor, maar het ontroerde me niet. Geen moment. Heel raar.
Toch de trailer:

En dan keken we nog naar The White Crow. Ook een mooie film, eentje die me wel echt raakte. Misschien door mijn langdurige interesse in de balletwereld.
Deze film laat het verhaal zien van Rudolf Noerejev. Een van de beste dansers aller tijden.
Ik heb veel over hem gelezen en nu is een deel van zijn verhaal dus zichtbaar gemaakt in deze film. Met terugblikken op zijn jeugd, die moeilijk was, zien we zijn opkomst, zien we ook zijn eigengereidheid.
Begin jaren zestig gaat zijn balletgezelschap op tournee, naar Parijs. Alle dansers en Noerejev zijn onder de indruk. Maar veel vrijheid hebben ze niet. Ze worden constant in de gaten gehouden door KGB-agenten. En dan besluit Noerejev dat hij niet terug wil.

Het is een andere wereld, eentje die je bijna niet meer herkent. Dát maakte echt indruk op ons.
En de danser die Noerejev speelt, Oleg Ivenko, ook. Prachtfilm vond ik.
Dus laat ik de trailer zien:

De tulpenvelden

Dit was de situatie op 'mijn bollenveld' vrijdag. Nog een beetje kaal, wel wat kleur.

Zondag was het nog steeds zonnig en ging het er toch al wat meer op lijken. 

Het hek stond uitnodigend open en daar heb ik natuurlijk wel even gebruik van gemaakt.

Deze zondagse foto slaat helemaal nergens op, maar ik vind hem toch leuk. Kan ik niks aan doen. 

Maandag was er weer wat meer kleur. De bollenboer liep een hele tijd over zijn land,  te controleren. 

Hij was te ver weg om te vragen hoe het er voor stond.

Maar met de twee scholeksters die het er altijd druk hebben,  ging het geloof ik prima. 

Ze brachten er toch ook weer wat extra kleur, met hun roze pootjes en rode snaveltjes en rode oogjes

Gisteren ben ik natuurlijk ook weer gaan kijken, er werd weer gesproeid en er was weer een regenboog.
Niks nieuws zo op het eerste gezicht. Vandaag kan ik helaas niet gaan kijken. Dus ik hoop nu maar dat ze er niet ineens af zijn.

Erwin Blumenfeld.

Wat houd ik toch van dit soort foto's.
Van modefotografen, niet van nu, maar bijvoorbeeld uit de jaren vijftig en zestig.
Deze foto is gemaakt door Erwin Blumenfeld en ik zag een deel van zijn werk in het Foam.
Daar waren nog een paar andere tentoonstellingen die mij in het geheel niet konden boeien, maar Erwin wel hoor, die boeide me zeer.
Het lijkt of de modellen vrolijker waren in die tijd, frisser.
Als je tegenwoordig modefoto's ziet, zijn het toch vaker een paar chagrijnen bij elkaar. 
Dat zijn ze natuurlijk niet, maar zo moeten ze wel kijken en ik begrijp nog steeds niet waarom.
Maar dit terzijde.
Erwin Blumenfeld (1897-1969)  was een Duitser die  met een Nederlandse vrouw trouwde.
Hij opende een winkel in Amsterdam en ging vervolgens fotograferen en daar werd hij goed in.
Hij vertrok toen de winkel failliet ging naar Parijs en in 1941 naar Amerika, waar hij werkte voor Harper's Bazaar en Vogue. En heel erg beroemd werd.
Het spijt me erg dat de tentoonstelling inmiddels afgelopen is, je kunt  er niet meer naar toe. Maar ik dacht ik laat toch een paar foto's zien. gewoon omdat ik ze echt geweldig vind.

En nu ben ik klaar met mijn dagje Amsterdam.
We zagen straatzangers, een straatkunstenaar en een beroemd geworden amateur. Ik zag modefoto's, muurschilderingen en prachtige stukjes Amsterdam. We zagen een bloemenmarkt, zaten op een terrasje, legden 12,5 kilometer af en om zes uur zaten we gewoon te eten aan onze eigen tafel. Wat een dag.
We deden het al vaak hoor, maar we gaan het zeker nog vaker doen.

Vincent van Gogh (Monday Mural)

Walking in Amsterdam, last monday, I noticed Vincent van Gogh was all around

The Irises, the Sunflowers: 

If only the man had known...

And what bout this?

And this?

Linking to Colourful World

Kunst

Hebben jullie gekeken naar Project Rembrandt?
Ik wel, ik vond het een leuk programma en ik ging helemaal meeleven met de kandidaten.
Ik ging me ergeren aan Susanna, die ik dan toch ook wel weer stoer vond. En ik vond de vrouwelijke leraar niet leuk, maar Annechien S. juist weer wel. Nou dat dus.

Maar in ieder geval had ik respect voor de deelnemers. Veel respect.
Ik kon in de finale niet helemaal kiezen tussen Sebas en Nard. Sebas won en ik vond het erg mooi wat hij had gemaakt. Die jongen is nog maar 21!!!

Enfin, toen we afgelopen maandag in Amsterdam waren, de dag na de finale, besloten we om toch even naar het schilderij van Sebas te gaan kijken, in het Rijksmuseum. Dat is ook wat hè. Je schilderij in het Rijks. 
We waren zoals je ziet niet de enigen!

Het schilderij heet 'Een Vallend Boek' en de jonge kunstenaar, die trouwens kunstgeschiedenis studeert,  heeft op zijn doek een burn-out willen verbeelden. Het blijkt dat een op de drie studenten een verhoogde kans heeft op een burn-out

We zijn deze keer niet verder het museum ingegaan. Dit was genoeg en het was prachtig weer.
We liepen nog even op het Museumplein. Het tulpenfestival is aan de gang en dat kun je daar heel mooi zien.
En toen zagen we nóg een kunstenaar. Deze zat, op zijn dooie gemakje, midden op de stoep schuin tegenover het concertgebouw, te schilderen.

Ik mocht een foto maken, maar het leek me niet dat hij een praatje wilde. Dus ik weet ook helemaal niet of hij net als Sebas een amateur is. Misschien is hij wel heel beroemd. Hoe dan ook, ik vond zijn schilderij in wording geweldig.

Ik constateer nu dat ik al bijna een hele week aan het vertellen ben over dat ene dagje Amsterdam, vorige week maandag. Altijd wat te zien en te beleven!

Straatzangers

We hoorden ze al van verre zingen.
We waren op de Noordermarkt en eigenlijk net op de terugweg toen we ze hoorden. Het klonk geweldig leuk daar op de hoek van de Westerstraat, dus we draaiden om en bleven een hele tijd staan luisteren.
Twee mannen, straatzangers,  die er overduidelijk heel veel lol in hadden. En de mensen die bleven kijken en luisteren ook.
'Nog één nummertje' zeiden we telkens tegen elkaar als er weer een onvervalste smartlap had geklonken. Of misschien moet ik levenslied zeggen.
Zomaar een gratis concert op een prachtige dag. Al heb ik natuurlijk wel een bijdrage in de hoed gedaan

De linker zanger zong gewoon en hij met de accordeon deed er een prachtige tweede stem bij. 

Allebei met een lekker galmpje erin. En een snik.

Toen ze tenslotte mijn lievelingssmartlap ten gehore brachten, kon mijn dag echt niet meer stuk. 

'Denk maar alleen, wat hij heeft gedaan, kan morgen mij ook gebeuren'

Dus hier is Willy Alberti en als je liever de Mattheuspassion hoort, moet je dit niet aanzetten. 

Ontmoetingen

Afgelopen maandag leek het zulk heerlijk weer te worden dat we maar eens op pad gingen. Naar Amsterdam. Zomaar, zonder een echt doel. En ook zonder jas!

We gingen trouwens eerst naar de Noordermarkt, dat zit zowat in onze genen en onderweg zie je dan natuurlijk van alles.
Zo kwamen we langs dit fraaie plekje en we zagen ook dat overal mensen weer bezig zijn met hun geveltuintjes, hun bloembakken hun potten. Echt zo leuk.
Enfin, lekker lopen en kijken in het zonnetje.
Vlak bij de markt zagen we deze twee vrouwen.

Ik liep me te verheugen over hun vrolijke  kleedjeskleding en vroeg me af of ze naar de markt zouden gaan voor een aanvulling
'Dames?' vroeg ik, 'dames, zou ik een foto mogen maken van jullie achterkant? '. Ze moesten lachen en vonden het goed. En de voorkant mocht ook:

Leuke, originele vrouwen. Vind ik.
Enfin, we hadden een topdag. Zonder planning kwamen we langs de ijsjeswinkel waar ze het allerlekkerste ijs van de wereld hebben. We kwamen op het Amstelveld, we kwamen in het Foam en in het Rijksmuseum, we zaten op een terrasje in de zon. Ik zal er later nog wat meer van laten zien. Maar deze dag was écht een cadeautje.
Dit illustere tweetal zagen we ook nog. We liepen over een brug en naast ons kwam een auto, dat gebeurt niet eens vaak daar.
Ik keek en zag iets bekends, dus ik stak mijn hand op. Meteen werd er teruggezwaaid en werd het raam open gedraaid.
Ha, Frank en Rogier zelf. ( voor de niet tvkijkers onder ons, zij zijn de mensen die Paleis voor een Prikkie maken)

Ik zei hallo en zij zeiden ook hallo en ja hoor, ik mocht gerust een foto maken. Ik wenste ze succes met hun programma en ook met hun nieuwe programma waar ik iets over gelezen had. .
'Nou', zeiden ze, 'we weten het nog niet helemaal zeker hoor, we willen ook nog wel wat vrije tijd overhouden'. Daar gaf ik ze gelijk in, we groetten en dat was het.
Twee leuke vrouwen en twee lieve mannen.

De tulpenvelden

Het gaat langzaam hoor, maar het gáát. Zeker nu er al een paar dagen volop wordt gesproeid...

... zit er wel wat  schot in de zaak. Ik ga nog steeds iedere dag even kijken.

Een beetje geluk, dat moet er ook bij en dat zal nu, met die reiger en die regenboog,  zeker lukken,

Toch: geduld is een schone zaak en morgen is er weer een dag!

Gouden Eeuw in Hoorn

Toen ik dit zag, waande ik me even in een andere tijd. In de Gouden Eeuw.
Een periode in de geschiedenis waar ik altijd nieuwsgierig naar ben geweest. Natuurlijk is mijn beeld, sinds ik een kind was, gigantisch gewijzigd.
Het was bepaald geen rozengeur en maneschijn in die tijd. Ik weet het, maar toch... als ik in een tijdmachine terug kon, zou ik moeten kiezen tussen de 17e eeuw en de prehistorie en dan zou het denk ik toch de 17e eeuw worden.

We gingen naar de film, afgelopen zaterdag en dan kom je langs deze plek, de haven van Hoorn. Daar is het eigenlijk altijd wel mooi, maar deze keer vond ik het heel bijzonder. En ik was blij dat ik mijn fototoestel bij me had.
Je ziet op de foto het schip De Halve Maen. Niet op de vaste ligplaats.
En omdat alles nog een beetje grauw en grijs was, leek het net echt.
Ik heb er een poosje staan dromen...

Eigenlijk werd gedemonstreerd hoe zo'n sloep vanaf het water op het schip werd getakeld. Op de manier zoals dat in de 17e eeuw gegaan zal zijn.
Het schip ligt al een aantal jaren in Hoorn en je kunt het bezoeken. Nog wel, want dit schijnt het laatste jaar te zijn.
Dit schip is nagebouwd, na uitgebreid bronnenonderzoek,  van het schip dat o.l.v.  Henry Hudson (en in opdracht van de V.O.C.),  een doorgang naar Indië probeerde te vinden, door Amerika.
In 1609!
Dat is niet gebeurd. Hudson zag meer in de handel in beverhuiden en zo werd een kolonie gesticht, Nieuw Amsterdam. Nu New York.
Met De Halve Maen waren al eerder reizen ondernomen, handelsreizen. Uiteindelijk is het schip vergaan in 1618.

Hoorn is een echte VO.C. stad en staat dit jaar helemaal in het teken van de Gouden Eeuw. Er verscheen zelfs huis-aan-huis een echte glossy. Op de achterkant zie je een paar bezienswaardigheden verenigd in het Rondje Gouden Eeuw in Hoorn.

Als je dat rondje zou maken, zou je op bepaalde uren mij aan kunnen treffen in één van die bezienswaardigheden, in Huis Bonck. Als gastvrouw. Ik ben nog maar net begonnen hoor, dus ik zal er nog wel eens op terug komen. En ik heb er al eerder iets over verteld, klik.

Verloren- gevonden

Een gouden armband kreeg ik toen ik twintig werd, van mijn ouders.
De datum staat er in: 7-8-1971. En mijn naam.
Waarom  ik hem toen kreeg? Geen idee.
Voor mijn verjaardag, natuurlijk, maar twintig is niet echt een bijzondere verjaardag en een gouden armband was toen wel een bijzonder cadeau
Hoe dan ook, ik heb hem altijd erg mooi gevonden.
Heel strak, glad en mat.

Nu is het bij mij zo dat altijd als ik iets bijzonders heb, of als er iets spannends is,  of er is iets met een kind of kleinkind, dan wil ik iets om dat met mijn moeder te maken heeft. Haar armband, een ring of deze gekregen armband. Iets.
Afgelopen vrijdag wás er iets bijzonders en 's morgens had ik bedacht om de armband te dragen die dag.

Ik ging op pad, maakte onderweg nog een fotostop en parkeerde mijn fiets waar ik moest zijn.
Verder dacht ik er niet meer aan die dag. Tot ik 's middags een vrouw zag met net zo'n armband, maar dan glimmend.
Ik keek tevreden naar de mijne, nou ja, dat wilde ik doen, maar ik zag slechts een lege pols.
Jemig, balen natuurlijk.

Eerst alles afgezocht op de plek waar ik was, geholpen door anderen. Toen snel naar huis, voor het geval ik hem toch daar had laten liggen en toen de hele route, inclusief de plek van de fotostop  afgezocht. Niks, helemaal niks.
Ik belde de politie om te informeren of iemand hem misschien had gevonden. Maar daar is de politie niet meer van. Daar moet je de gemeente voor hebben. Wisten jullie dat?
Maar goed de gemeente heeft een site en daar kan je dan je verloren voorwerp melden. Gedaan
'Zet het op Facebook' zei mijn man. Gedaan.
'Er is ook nog een site Verloren/Gevonden in Hoorn', meldde iemand van Facebook. Me daar ook aangemeld.

Ik was er een beetje verdrietig van.
Ik hoopte natuurlijk dat iemand zich zou melden, maar ik had er eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen in.

Zaterdagavond kreeg ik een berichtje van Anneke: Ik heb je armband gevonden.  Telefoonnummer erbij.
Het bleek dat Annekes man Peter, de eerlijke vinder was. Je ziet hem op de foto.  Hij had hem gevonden op de plek waar mijn fiets was geparkeerd aan een lantaarnpaal.
Zondagmorgen mochten we hem komen halen en hadden we een leuk gesprek met de vinders

Ik ben blij. Blij dat er gewoon nog lieve, eerlijke  mensen zijn, als Peter en Anneke. Gewoon? Nee hoor, bijzonder!

Ps: Die reiger zaterdagmiddag had me dus toch geluk gebracht!