Stille Pieter

 

- Nou pa, we zijn bijna klaar nou. We gaan er een borrel op pakken. Want wat hebben we gebuffeld.  't Zat niet allemaal mee, maar nou is het toch bijna klaar. En wat zeg je d'r van ?

- Tja, wat moet ik er van zeggen? Alleen maar dit: 't Kon rechter!  

 

Dit is natuurlijk zo maar een fantasietje. Maar het had gekund hè, het had gekund. Trouwens ook bij de volgende naam ging mijn fantasie aan. 

Stille Pieter, wat een prachtige naam voor een boerderij. 

En wat een mooie boerderij ook trouwens. Zo'n mooi gezicht, daar beneden langs de Omring. We fietsen er regelmatig langs.

Nou kon ik wel gaan fantaseren, maar ik  bedacht ineens dat ik het natuurlijk ook gewoon kon vragen. 

Waar komt die naam vandaan? 

Ik liep tot het hek, ik hoorde dat er iemand in de buurt was, maar ik zag niks. Tot de hond blafte en er iemand tevoorschijn kwam. Een mevrouw die weinig tijd had, dat merkte ik, maar die toch zo lief was om mijn vraag te beantwoorden.

Het blijkt dat een oudoom van de huidige boerin Pieter heette. Hij  was een stille, teruggetrokken man. Iemand met autisme. 

Deze boerderij is nu een zorgboerderij. Misschien wel voor kinderen met autisme. Hoe mooi is dat? 

Thuisgekomen, toch nog maar even gegoogeld en veel meer info, kun je hier lezen, klik

Monday

So... what is this? What do you think? 
Have a better look:

It's near a sports club. Linking to Colourful World

Villa Clementine

Nog even terug naar het boek van gisteren: De Kaasfabriek.  

Ik vertelde al dat sommige personen uit het boek echt bestonden. Zo bijvoorbeeld de familie Boissevain. De vader van dat gezin richtte de Stoomvaart Maatschappij Nederland op. Een bedrijf waar mijn grootvader werkte en mijn ooms hebben voor de SMN gevaren. 

Nou, een van de huizen van die familie is in Amsterdam, op de Herengracht. 

Tegenwoordig  museum het Grachtenhuis en ik kan niet wachten om daar nog een keer te gaan kijken. 

Maar ja, ik moet wel wachten helaas...

 

In Purmerend staat nog het huis, van een van de vriendinnen van Lydia. Dat is Villa Clementine. 

Lydia kwam er vaak, om te praten en advies te vragen. Clementine was de weduwe van Nicolaas Brantjes, een rijke fabrikant,  die het huis naar zijn vrouw had genoemd. 

Ha en  Purmerend, dát was te bereiken voor ons. 

Dus dat deden we.  Een mooie fietstocht naar Purmerend. 

Het huis,  uit 1880, is vrij recent gerestaureerd en nu bijvoorbeeld  geschikt als trouwlocatie. 

Ik hoopte nog  dat we er even binnen zouden kunnen kijken, maar helaas er was niemand

 

 Kijk dat huis daar nou toch eens staan, daar aan de Plantsoengracht in Purmerend. Daar werd Lydia afgezet met haar koets en door die deur liep ze naar binnen. Ik kon het me helemaal voorstellen. 

We zagen nog een paar huizen die in het boek werden genoemd en kozen voor de terugweg een andere route. Een mooi dagje, dát was het!

De Kaasfabriek

 De Kaasfabriek van Simone van der Vlugt. 

Je ziet op het omslag de schrijfster zelf, in 19e eeuwse kleding. Leuk vind ik dat. Het boek speelt zich  eind 19e en begin 20e eeuw af

 

Ook nog eens in mijn omgeving en dat vind ik ook leuk. 

Het boek is fictie, maar gebaseerd op feiten en die combinatie bevalt me goed.

En ik vind Simone van der Vlugt een prettige schrijfster. Ik krijg het idee dat ze gedegen onderzoek verricht voor haar historische romans.  Er staat geen onzin in. 

 

Het verhaal: Lydia is na de dood van haar vader een beetje stuurloos. Ze leeft in zeer gegoede omstandigheden, maar haar wereld is er ook een vol  conventies en regeltjes, waar men zich aan dient te houden. Zeker als vrouw alleen.  Gelukkig heeft ze goede vriendinnen. En de familie van een van die vriendinnen, beschouwt ze ook een beetje als haar familie. Die familie heeft echt bestaan, de familie Boissevain.

Als Lydia ontdekt dat haar vader had willen investeren in een kaasfabriek, geleid door Huib, wil ze dat eigenlijk zelf gaan doen. Huib is een jonge,ambitieuze boer, die vindt dat de produktie van kaas veel efficiënter zou moeten gaan.  

Eigenlijk vind ik dat gedeelte van het boek het meest interessant. Over die fabriek en hoe dat allemaal ging.

Maar er speelt natuurlijk ook nog een liefdesverhaal doorheen. Ja, het is een roman natuurlijk. 

Het tweede gedeelte van het boek speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog. Lydia heeft dan een bijna volwassen dochter, die trouwt en daardoor in Antwerpen terecht komt. Daar belééft zij de oorlog. En die was niet mis in België. Het verhaal is dan vooral het verhaal van de dochter, van Nora. 

Ik vond het een prettig leesbaar boek. Misschien een heel klein beetje gezocht. En soms vind ik het taalgebruik ineens niet zo passen bij de 19e eeuw. Hoe progressief Lydia dan ook is. Zinnetjes als : 'Je hebt ballen nodig om aan zoiets te beginnen', of 'Krelis kletst uit zijn nek' bedoel ik. En als je dat eenmaal ziet blijf je het zien. Het is natuurlijk een keuze van de schrijfster en ook weer niet heel erg storend. 

 

 

Roodkapje, ook in tijden van Corona

 Twee nieuwe aanwinsten:

 

De eerste, gewoon een gezellig Roodkapje met een niet al te boze wolf. Hoewel zijn karakter natuurlijk in- en- in vals is. 

 

Maar dan de tweede kaart:  Roodkapje en de grote boze C-wolf.  

Die kreeg ik van Els, van Knutzels. Zij maakte de kaart voor mij. 

'Sprookjes zijn niet altijd leuk en vrolijk', schreef ze erbij. 'Vaak griezelig, maar heel vaak - meestal - is er een goede afloop. 

Laten we daar in dit geval ook maar op hopen'. 

Hoe dan ook, de kaart past wonderwel in mijn verzameling. En de eerste ook. Nummers 203 en 204.

Leesgewoonten

 Bij Inge, van  Schrijfsels van mij, zag ik een leuke tag. Hij mocht gebruikt worden en dat heb ik dus bij dezen gedaan. Ik vind het ook altijd leuk om in boekenkasten van andere mensen te kijken. En lezen over de leesgewoonten van anderen en over hun favoriete boeken, vind ik ook fijn. Daar gaan we:

Wanneer en hoe lang lees je?

Altijd, maar het vaakst in bed. Ik slaap slecht dus ik lees het langst in slapeloze nachten

Waar lees je?

Overal. Maar echt overal. Ik heb ook altijd een boek bij me

Koop je vaak boeken?

Ik kocht altijd veel boeken. Tot een paar jaar geleden. Toen besefte ik dat ik al die boeken niet meer ging lezen. De meeste niet. Vanaf dat moment kocht ik geen fictie meer. Nog wel eens kunstboeken en ook nog wel eens kinderboeken. En boeken voor mijn verzameling oude meisjeboeken.

Ik ben heel mijn leven, zo lang als ik me kan herinneren lid van de bibliotheek. Tegenwoordig reserveer ik alles wat ik wil lezen in de bieb. Dat wordt keurig voor me klaargezet en ik krijg een berichtje als het er is. Als ze het boek zelf niet hebben in mijn bieb, dan bestellen ze het  bij een andere bibliotheek. Ik kom er in deze periode alleen om de boeken te halen. Maar normaal gesproken is het ook een heerlijke plek om te snuffelen, te lezen in de tijdschriften, lekker te zitten met een kopje thee.

E-reader of papier?

Papier, zonder twijfel. De e-reader is voor noodgevallen en die hebben zich tot op heden nog niet voorgedaan

Favoriete kinderboek?

Het Witte Paardje van Elizabeth Goudge. Dat is,  las ik later,  ook het favoriete boek van J.K. Rowling. Dat vond ik leuk. 

Ik lees nog steeds graag kinderboeken. 

Toen ik nog juf was, vond ik dat een mooie smoes. En nu heb ik kleinkinderen, ook een goede reden. 

Er zijn nog een paar boeken die ik hier wil noemen. 

Namelijk de complete serie: Anne van het Groene Huis van L.M. Montgomery. 

En tenslotte een vrij recent kinderboek, van Annet Schaap: Lampje

Favoriete genre?

Heb ik niet

Van welke schrijver lees je elk boek?

M.J. Arlidge en ik heb alles gelezen van W. F. Hermans (maar lang niet alles begrepen)

Welk boek moet iedereen gelezen hebben?

Lampje van Annet Schaap en toch ook wel De Bijenhouder van Aleppo

Welk genre zou je nooit lezen?

Ik heb ooit eens een Boeket-reeks boekje doorgeworsteld (voor een werkstuk), maar dat vond ik (hoewel ik niet vies ben van een romantisch verhaal),  toch echt helemaal niks.

Fictie of non-fictie?

Allebei! En een combinatie, zoals in De Kaasfabriek  van Simone van der Vlugt, het boek dat ik momenteel lees, vind ik ook interessant

Is er een boek dat je leven veranderd heeft?

Ik kan niet een speciaal boek noemen, maar ik denk vooral alle kinderboeken. Mijn ouders vonden lezen belangrijk. Bij ons thuis werd gelezen. Ik ben enig kind, er was nog geen tv, dus het moest ook wel, maar ik vond het heerlijk. Al die kinderboeken hebben me veel gebracht. Heel veel! Ik ben mijn ouders om meerdere redenen dankbaar, maar dit is er een.

Molenzicht

Molenzicht... een naam die meermaals in mijn verzameling huizen/boerderijnnamen voorkomt. Niet heel erg origineel, want heel veel mensen hebben hun huis een naam gegeven, eindigend op zicht. Zo zag ik Veldzicht, Bos en Landzicht, Duinzicht, Dijkzicht, IJsselzicht, Ruim Zicht, Schoon Zicht en Ver zicht. 

Ik vind het dan leuk als je vanuit  het huis dan ook echt op de IJssel uitkijkt. Of op het veld of de dijk. Dat je ruim zicht hebt als je je huis zo noemt, vind ik eigenlijk wel een voorwaarde.

Ooit hadden wij eens een huisje gehuurd voor een vakantie en dat huisje heette Zeezicht. Niks mis mee, behalve dan dat het zich in een bos midden op de Veluwe bevond. Echt stom vond ik dat. Men had er nog wel patrijspoorten in gemaakt, maar dat hielp niet echt. 

Dit Molenzicht, hier op de foto,  zag ik deze week voor het eerst, in Grosthuizen. Dat is nogal in mijn buurt, maar een molen staat daar bij mijn weten niet. Ik begon het al stom te vinden.

Maar toen ik nog eens even wat beter oplette, constateerde ik dat dát aan mij lag, want kijk maar, dit is het uitzicht van de bewoners van Molenzicht

Andere tijden, maar wat een passend uitzicht. Echt Molenzicht!

Pannenkoeken

 

Afgelopen zaterdag hadden we bezoek van onze kleinzoons. En hun ouders uiteraard. Natuurlijk was het een tuinbezoek. Normaal gesproken, speelt dat zich af in de achtertuin. Maar daar was het,  ondanks het stralende weer,  toch behoorlijk fris vroeg in de ochtend. 

Dus we verplaatsten naar de voorkant van ons huis. Daar is maar een heel klein stukje waar we echt op eigen terrein kunnen zitten, maar dat hebben we gewoon maar wat uitgebreid. Er is een speelpleintje, waar Odin zijn gang kan gaan en we zaten er erg gezellig in de zon.

Het was fijn om ze weer eens in het echie te zien

Mijn man bedacht op een gegeven moment dat het leuk én lekker zou zijn om pannenkoeken te bakken.  En dat was het ook ook. Ze waren heerlijk, want Frits is daar echt goed in. (Sowieso is hij tegenwoordig een veel betere kok dan ik ooit geweest ben. Komt ook een beetje doordat hij het leuk vindt en ik absoluut niet.)

Maar goed, die pannenkoeken. Het leek net een kraampje ergens op een markt of zo. Ze werden door het keukenraam uitgereikt. En we moesten allemaal denken aan onze helaas veel te vroeg overleden buurvrouw Diana. Zij deelde altijd oliebollen uit door het keukenraam. Zo lief was dat altijd. 

Dit ook hoor. Op de volgende foto's kun je zien hoe dat ging:

We hadden een leuke dag! Maar ja, Arthur eet natuurlijk nog geen pannenkoeken. Toch was hij beslist aanwezig bij het familiebezoek. En een foto voor wie het niet gelooft. Nee hoor, gewoon omdat ik het leuk vind, 

Monday

Not much is left of this painting. But I can imagine what it must have been like. Can you?
I would love to go there and paint it in the original colours. But the house, on the former isle of Marken, is no longer inhabited. Such a pity

Linking to Colourful World

Zomaar gezien al fietsend

Fietsend langs de dijk, de Omringdijk, zie je natuurlijk ook van alles. Dit bord bijvoorbeeld.

En tja, als ik zo'n bord zie, zal ik altijd even afstappen om te lezen wat er staat. Dat kostte in dit geval nog enige moeite, behalve daar waar de blauwe lucht er door scheen.
Ik hou van verhalen. En dit is een mooi verhaal.

De hoofdpersoon is Zeger Davidson.
Hij was boer en werkte op het land hier achter dat bord. Beneden aan de dijk.
En hij was Orangist oftewel Prinsgezind. In zijn tijd was er strijd tussen de Patriotten en de Prinsgezinden binnen de Republiek.
Ja,  toen waren we een republiek met stadhouder Willem V aan het hoofd.
Nou dat is ongeveer alles wat ik weet over die tijd, de Pruikentijd zeg maar.

Dat en de aanhouding van de vrouw van de stadhouder in Goejanverwellesluis. Prinses Wilhelmina was dat.
Daar was een schoolplaat van.
Die schoolplaten hebben toch echt wel indruk gemaakt vroeger. Er was natuurlijk ook niks anders. Ik denk niet dat het kinderen vandaag de dag nog erg zou boeien, zo'n plaat.
Maar mij wel. Kijk ik heb de plaat even opgezocht:



Goejanverwellesluis... nooit maar dan ook nooit heb ik me afgevraagd waar dat dan wel mocht wezen.
Nu weet ik het. Het is bij Gouda in de buurt en als we ooit weer eens kunnen gaan en staan waar we willen, wil ik er heen.
Ik wil in Goejanverwellesluis zijn geweest. Dat die naam niet voor niets al zestig jaar in mijn hoofd zit.

Enfin, terug naar Zeger Davidson die voor de Prins was.
Maar die prins was in  1799 naar Engeland gevlucht. Hier waren de Fransen inmiddels de baas. Dat wilden de Engelsen en Russen weer niet en zij  stuurden een leger om de Fransen te verdrijven, waarna Willem weer terug zou kunnen komen.
Het waren tijden, mensen, het waren tijden.

Wat Zeeger deed was  meehelpen met het foerageren van die Engelsen en Russen.
Dat kwam hem duur te staan. Hij kreeg de doodstraf.
Wel mocht hij nog even naar huis om afscheid te nemen van zijn vrouw en drie zoons. Maar met de belofte dat hij terug zou komen. Op zijn erewoord.
Hij had kunnen vluchten, maar erewoord is erewoord vond Zeger.
Hij  ging dus  terug en de straf werd uitgevoerd.
Zijn vrouw was zwanger en er werd een meisje geboren, Seegertje. Een maand na haar geboorte stierf zij.

Nou, best een monumentje waard, toch?