Nog een beeld

En nog een beeld en ik herhaal, ik ben niet eens van de beelden. 

Ik moet wel om mezelf lachen. De eerste foto is van mij, de tweede werd gemaakt door mijn man. 

Ik bedacht als excuus dat het bloedheet was, maar ja dat was het voor hem ook natuurlijk. 

Enfin, je kijkt hier hoe dan ook naar het Palais de Justice in Lyon. 

Een zeer fraai gebouw, gelegen aan de oever van de Saône. Daar op die plek wordt al sinds de tiende eeuw recht gesproken. Ja, want Lyon is een zeer oude stad. 

Maar het gaat nu even om die zuilen. Dat zijn er precies vierentwintig. Je zou denken dat er een reden is voor dat aantal. Bijvoorbeeld dat het recht vierentwintig uur per dag geldt. Dat er op het gebied van gerechtigheid niet geslapen wordt of zo. 

Maar nee hoor, de reden is zuiver architectonisch. Best jammer.

Voor het  gebouw staat een beeld. En dat kreeg ik tijdens een boottocht op de Saône  in beeld (!) en gelukkig later nogmaals.

Er werd wel wat van gezegd hoor, tijdens die boottocht,  maar ik was afgeleid en verstond het niet helemaal. Omdat ik het een apart beeld vond en dacht dat het hier ging om iemand die een ander iemand redt (maar die gedachte toch ook weer niet helemaal vertrouwde), moest ik al weer op zoek. 

Gelukkig kwamen we er op een ander moment niet langs geváren, maar langs gelópen. Dus nu van de andere kant. 

Het is een beeld gemaakt door een kunstenaarsduo genaamd Elmgreen en Dragset, het is bijna drie meter hoog en getiteld The Weight of Oneself. 

Het zijn twee identieke figuren  en als het nou toch over een redder (wat ik eerst dacht),  moet gaan: de mens is zijn eigen redder. En ook zijn eigen last. 

(En dan zou je ook nog kunnen denken aan het gewicht van de beslissingen die in het gerechtsgebouw worden genomen). 

Wie is dat?

 Ook in Lyon:

Dit vond ik zo'n leuk beeld. 

Een man die daar op de hoek van de straat een beetje staat na te denken, de zaken probeert te overzien. In een houding die vaak gebruikt wordt voor mensen die nadenken. 

Het was puur toeval dat ik het zag. Ik was overgestoken en draaide me om om te kijken of iedereen in aantocht was en daardoor zag ik het. 

Ja en dan moet ik er natuurlijk nog achter komen wie het is. Het leek me een Romein gezien de kleding, maar ja, Romeinen, daar zijn er wel een stuk of wat van. 

Gelukkig gevonden. Gelukkig,  want anders was ik nu nog aan het zoeken. Het is Paulus, de apostel Paulus. En die zou je met een beetje goede wil een Romein kunnen noemen. 

Ha en ik ben niet eens van de beelden!

Pinkie en Mac

 

Dit is Pinkie. Poes Pinkie. 

Het is een Gouden boekje en al in mijn bezit sinds... nou ja, dat weet ik eigenlijk niet, maar het boekje verscheen in Nederland in 1953. 

Misschien dat ik het toen al kreeg, maar het kan ook wat later zijn geweest. 

Nog wat later, ik denk in 1957, kregen wij een poes. 

Haar naam werd Pinkie. Natuurlijk werd haar naam Pinkie. 

Ze was erg mooi vonden wij. Ze was zwart,  maar met een wit befje, witte puntjes aan haar oor en vier witte sokjes. 

Superlief was ze ook. 

Pinkie zat graag op schoot en ik vond het heerlijk om haar op schoot te  hebben. 

Toen we verhuisden naar T. ging Pinkie mee natuurlijk. Ik weet nog dat ze eerst een tijd binnen moest blijven in onze nieuwe woonplaats en op het nieuwe adres.  Na een paar weken mocht ze naar buiten met... boter aan  haar pootjes. 

Weer een paar jaar later werd Pinkie ziek en ging dood. Ik was daar  heel verdrietig over,  miste haar. 

En toen op een dag, kort daarna,  kwam er een magere, rooie kat aangelopen. Die kwam iedere dag terug en we konden er niet achter komen wie die kat miste. Helaas, toen mijn ouders hadden besloten dat die rooie mocht blijven, toen er een mand was gekocht, een bandje en kattenvoer enzo, toen bleek ik ineens ontzettend allergisch te zijn. 

Niet een beetje, niet alleen wat niesen of zo, maar zo dat ik er ziek van werd. Ik denk nog steeds dat het een psychische reactie was op dat verdriet. De rooie ging naar een ander adres. 

Tot op de dag van vandaag, zou ik heel graag een poes willen hebben. Maar ik durf het echt niet aan. 

Later hebben wij een hond gekregen. Mijn tweede huisdier. Onze onvergetelijk Mac, een kooiker. Vijftien jaar hebben we met en van hem genoten. En als je aan de zijkant kijkt,  zie je, onder labels, de  naam Mac (Kooikerhondje). Ik heb het hier best vaak over hem gehad. Terecht!

Over huisdieren van ándere bloggers kun je hier lezen. Dit is onderdeel van de door Elizabeth georganiseerde bloghop: Favorieten 2025

Brasserie Georges

 Het licht gaat aan en het licht gaat uit. Zoals je ziet. Nou,  lekker belangrijk,  zul je zeggen.

Maar dit gebeurde op een bijzondere plek. Dit was namelijk in Brasserie Georges in Lyon. Bert en Marion waren er ook nog nooit geweest, maar hadden het advies gekregen daar toch eens heen te gaan  en zo geschiedde,  nu.

 

Georges is een Brasserie en staat daar al sinds 1836. Je kunt er dus eten en drinken. Wij waren er voor een lunch en wij waren er niet alleen. 

Er kunnen daar zevenhonderd mensen tegelijk bediend worden. Misschien waren die er niet, maar vijfhonderd schatten wij toch zeker wel. 

Als je een privégesprek zou willen voeren in een rustige omgeving,  is de zaal misschien niet het meest geschikt, maar de snelheid van de bediening en het feit dat je daar zit, zo met z'n allen maakte het echt bijzonder.

Die obers die daar werken, die wérken. Ze zijn heel efficient.   Ze nemen je bestelling op. Ze brengen het eten, ze werken samen.  Ze zijn vriendelijk en geven je geen moment het idee dat je op moet schieten. 

Hoe ze de tafels afruimen,  die obers, dat is ongelooflijk. 

Een iemand neemt bijna alles mee van een tafel waaraan vier personen hebben gegeten. In een keer hè, zonder dienbladen, gewoon alles in de handen, glazen tussen de vingers...De volgende gaat de restjes opruimen, de tafels opnieuw dekken. Ze opnieuw uit elkaar schuiven, of juist in elkaar, afhankelijk van  het aantal gasten. 

Wij zaten te bedenken dat als je hier eenmaal gewerkt hebt en je bent niet ontslagen, dat je dan overal in welk etablissement dan ook welkom zult zijn. 

Ik vond het eten niet heel bijzonder, maar we namen dan ook niet de specialiteiten zoals zuurkool op allerlei manieren klaargemaakt,  of steak tartare. Onze buren kozen voor dat laatste en dat wordt dan aan je tafel klaargemaakt. Met tartaar dus en kappertjes en olie en rauw ei. Beetje show erbij, erg leuk om te zien. 

En waarom begon je nou met die lampen, Bettie?   Nou omdat die met enige regelmaat uitgingen. Dan, zo bleek,  zat ergens iemand een verjaardag  te vieren en had daarbij een passend dessert besteld. De ober liep dan door de zaal met dat dessert en een brandend sterretje erop. Vervolgens rende er iemand naar het houten draaiorgeltje voor in de zaal en begon happy birthday te draaien op dat orgeltje. Oh nee, bon anniversaire natuurlijk.  De hele zaal ging dan mee te klappen, of mee zingen of allebei en dan ging het licht weer aan. Fascinerend en heel erg grappig. We hebben nog overwogen jarig te zijn die dag,  maar zagen daar toch maar vanaf.

Dat duurde echt maar heel kort hoor,  tot het volgende dessert afgeleverd ging worden. Wat een belevenis was het. Heel erg leuk om mee te maken. 

't Leek wel vakantie

Mijn dagelijkse wandeling (10000 stappen) deed ik,  in verband met de warmte,  al om 6.15 en om 8.00 was ik weer thuis. 

De temperatuur was toen nog echt heerlijk. 

Lekker thuis ontbijten, een paar wassen aangezet, onze slaapkamer schoongemaakt en daarna heerlijk in de tuin gezeten waar de stokroos een wedstrijd doet met de roos.

De stokroos wint, maar oh wat zat die roos vol. Jammer genoeg is ze  al een beetje op haar retour. 

Heerlijk in de tuin gezeten en gelezen en gelezen. Een paar foto's gemaakt, vanaf de stoel:

Tot het te warm werd. 

In de winter verfoei ik ons huis wel eens, het is koud, maar nu is het binnen echt koel. En dat is wel lekker, want buiten:

De thermometer hangt op een muur, dat wel, maar niet in de zon. 42 graden, ik geloof niet dat ik dat ooit eerder meemaakte hier. 

En 's avonds deden we om een uur of half negen nog een fietstocht. Op zo'n elektrische fiets vang je net wat meer wind en dat was heerlijk. En mooi ook, kijk maar: 

Mooi hè en op tien minuten afstand van ons huis. Het leek wel vakantie. 

 't Is trouwens niet dat ik al klaar ben met Lyon hoor, maar dit was zo'n lekker dagje dat ik het even tussen door laat zien. 

Een balkon, een balkon, een balkonnetje

Deze zijn echt en je ziet ze overal in Lyon. En waarschijnlijk ook in andere steden in Frankrijk. Die balkonnetjes (die hangen in de wind). 

Soms begint iemand net haar dag:

Soms staan er mensen naar buiten te kijken. 

Soms niet. Soms zijn ze heel mooi met fraai hekwerk. Soms niet. 

Ze zijn hoe dan ook erg verschillend en ze bepalen het straatbeeld. Ik blééf er naar kijken. En hopen dat er mensen te zien waren. 

Deze was niet zo moeilijk. Ik hing uit het ene raam en hij uit het andere.

En zo werd het een flinke verzameling,  mede dankzij mijn alerte reisgenoten. Ik vind het grappig, gisteren die nepbalkons op die mural en vandaag het echte werk:

Het Fresque des Lyonnais

 

Meteen de eerste avond werden we door B&M langs dit fresco geleid. Fantastisch, een superleuk werk. Het is geschiedenis, het is street art , het is sowieso kunst en dan nog in een leuk deel van LYON, het stadsdeel Croix-Rousse. 

Dit stukje liet ik al eerder zien, vanwege de Kleine Prins,  maar Guignol, waar ik het gisteren over had, staat er ook op, dus dit mag nog een keer. 

Wat een geweldige optische illusie zie je hier. Het lijkt  van een afstandje of het echt is,  of de figuren daar op hun balkonnetjes de drukte op straat staan te bekijken. 

En die figuren zijn dan historische Franse figuren, die ik lang niet allemaal ken. Er zijn borden, met nummers en zo zou je kunnen ontdekken wie wie is. Maar heel veel Franse figuren ken ik niet eens van naam. Maakte me ook eigenlijk niet zo heel veel uit.

Deze kende ik wel, of eigenlijk ik snapte wie dat waren. De gebroeders Lumière. Ik doe nog een paar voor mij onbekenden vanaf de balkons: 

Enfin, zes verdiepingen en op de begane grond gaat het gewoon door. Trouwens ook om de hoek en aan de achterkant.

Op de grond: 

Deze kok kende ik wel. Niet dat ik verstand van koken heb, maar ja deze Paul Bocuse timmerde nogal aan de weg. Die was niet te missen.

De man hieronder kende ik sinds een paar dagen, ik had net thuis nog in de krant gelezen dat hij was overleden. Het is Bernard Lacombe, een beroemde voetballer

En dan nog een paar. Ik ga mijn eigen grenzen ver voorbij. Ik heb een hekel aan tig foto's op een blog met allemaal hetzelfde. Maar anders kan ik niet laten zien hoe bijzonder dit was.

Enfin,  hier laat ik het dan toch maar bij.

Linking to Sami's Colourful World

Wat een poppenkast

Tijdens mijn opleiding, moest ik stage lopen op een kleuterschool. En een van de opdrachten tijdens die stage was: speel poppenkast voor de kleuters. 

Dat is helemaal niks voor mij. Kleuters heb ik liever per stuk en poppenkast vind ik leuk, maar niet om zelf te spelen. Stemmetjes... heel erg.  

Enfin het moest en ik bereidde me ontzettend goed voor. 

Helaas, het werd een totale mislukking. In de kleine en verduisterde ruimte waar het plaats moest vinden zat een bij of een wesp, een zoemend insect in elk geval. En geen kleuter die nog keek naar mijn voorstelling. Dat was meteen duidelijk... ik heb de stage afgemaakt en daarna nooit meer met kleuters gewerkt. 

Poppentheater vind ik wél erg leuk, als ik zelf maar niet hoef. 

En toch deed ik heel even iets met een pop in Lyon. Wij allemaal! Die pop, dat is Guignol. 

Lyon staat bekénd om Guignol, die zie je op verschillende plaatsen in de stad terug, vooral in een superleuk museum: het Musee des Arts de la Marionette: Gadagne. 

Het verhaal van die Guignol is mooi. 

Er was een tandarts, nou ja een tandentrékker en dat wat hij deed was zonder verdoving geen pretje. Om zijn patienten af te leiden bedacht hij twee poppen: Guignol en zijn compagnon Gafron. Die twee waren zo'n succes dat de tandentrekker poppenspeler werd en zijn poppen  tot op de dag van vandaag heel beroemd zijn. 

Zoveel poppen waren er te zien. Uit alle windstreken en uit alle tijden. De oudste 25000 jaar voor Chr. Werkelijk schitterend en zo prachtig tentoongesteld. 

Indrukwekkend ook, bijv. dit:  Plaza de Mayo, de dictatuur, de Dwaze moeders. 

Je kon er een hele tijd bezig zijn. En dat kwam trouwens ook prachtig uit omdat het buiten heeel heet was en daar lekker koel. Marion en mijn man waren heel mooi bezig:

De laatste foto laat ik vrij groot zien vanwege de tekst: Leven geven aan de materie, ja, dat is het eigenlijk. 

Je gaat natuurlijk niet naar Lyon voor een poppenmuseum, maar dit museum scoorde,  tijdens een tussentijdse evalutatie (op een terras uiteraard), erg hoog bij ons alle vier! 

Drie dagen vis

 Ik heb nog niet genoeg tijd gehad om mijn foto's uit te zoeken en te verwerken en dus zal Lyon even moeten wachten. Deze film zag ik al een tijdje geleden in onze onvolprezen Cinema:

Weer ging ik af op de trailer van een film. Hoe dat werkt: je gaat naar de film en vooraf worden er twee trailers vertoond. 

Als de trailer klaar is,  kijken wij elkaar even aan in het donker en knikken dan ja of nee. We knikten allebei ja. Ik omdat ik dacht dat ik Zeeuws hoorde spreken. En omdat mijn maatje Marieke ook al gezegd had dat ze hem goed vond. Dus we gingen!

Er zat geen woord Zeeuws in trouwens, hoe ik daar nou bij kwam? 

Er gebeurde wel iets heel raars, namelijk dat ik er zo ongeveer halverwege de film pas achter kwam dat die in zwart-wit was. Heel gek, maar misschien wel een teken dat ik er helemaal in zat. 

Het verhaal: 

Gerrie (68) woont met zijn tweede vrouw in Portugal. Af en toe komt hij terug in Nederland voor doktersbezoek. Dan verblijft hij bij zijn schoondochter uit KaapVerdië en wil eigenlijk connectie maken met zijn zoon. Dat is Dick (45). Het zou wel eens Gerries laatste bezoek kunnen zijn aan Nederland. 

Ze lopen door Rotterdam, bezoeken plekken uit Dicks jeugd. Ze bezoeken ook het graf van Dicks moeder, dat geruimd blijkt te zijn.  Ze zeggen niet veel, ze práten niet. Onvermogen. Niet in staat te communiceren. 

Ik dacht eerst even dat ik het niks vond. Maar dat veranderde. Ik vond het een mooie film, ontroerend. (en af en toe ook erg grappig).  

Het is dus al een tijd geleden dat ik hem zag, maar het zit nog allemaal in mijn hoofd. 

Hoofdrollen voor Guido Pollemans en Ton Kas. En hoe langer ik er over nadenk: een aanrader. 

(Ik weet niet eens of de film nog draait, maar zo niet, alle films eindigen op tv) 

De kleine prins, blikjes, invaders en mozaïek

 Dit was de eerste versiering die we zagen. Er is ontzettend veel te zien in de straten en op de muren van Lyon, maar dit was de eerste: 

Ik zag hem toen we nog maar net in Lyon waren: De Kleine Prins. 

Antoine de Saint-Exupéry, de schrijver van Le Petit Prince,  is in Lyon geboren. Vandaaar waarschijnlijk alle aandacht voor het prinsje en de schrijver: 

Hier zie je hem weer, rechts, met de schrijver himself ernaast. Als piloot gekleed want dat was hij ook, piloot. Hij stierf in 1944, bij een militaire actie waarbij zijn vliegtuig werd neergehaald. 

Deze muurschildering was heel heel heel bijzonder en enorm groot. Dit was maar een klein stukje er van. 

Ik kom daar nog uitgebreid op terug. 

Vervolgens ben ik me te buiten gegaan aan een kaart met de tekst: On ne voit bien qu'avec le coeur. Die tekst stond op een verloren gegane boekenlegger die mijn moeder ooit voor me gekocht had. Vandaar. 

 

Dit is iets wat je in  het oude gedeelte van de stad Lyon overal ziet. Op heel veel plaatsen, ik had er nog veel meer, maar je hebt een beeld. Grappig. 

En dan op zowat iedere straathoek kleine invadertjes. Soms aangepast aan de straatnaam en soms helemaal niet. Tenminste niet zo dat ik het snapte. 

En tenslotte waren op verschillende plaatsen in de stad kleine mozïekjes gemaakt op plekken waar de betegeling niet meer goed was. Of asfalt.  Leuk om te zien. 

Ik had graag willen zien dat iemand er aan bezig was, maar dat is niet gebeurd. Nu dénk ik dus dat het gewoon particulieren zijn die dat maken omdat ze willen dat hun stad er mooi uit ziet! Mozaiekguerilla's!