Zwanen

 

Voor Pasen stond er een speurtocht in Het Parool. Wandelen in Amsterdam en tegelijkertijd zoeken naar zwanen. Dat leek ons een leuke en originele wandeling, maar geen haar op ons hoofd die er aan dacht om dat met Pasen te doen. Te druk. En achteraf ook te koud. 

Dus we deden het afgelopen zondag, heel stil in Amsterdam en heerlijk weer. En zo begon het: 

De route begint op de Nieuwmarkt. Wandel naar de Kloveniersburgwal (even zijde) en sla rechtsaf de Bethaniënstraat in. Speur de gevels af naar de eerste twee zwanen. 

Zo waren er tien punten waar je zwanen kon spotten en na zo'n tweeëneenhalf  uur waren we weer terug bij het begin.

Het leuke is natuurlijk dat je echt niet alleen naar zwanen zoekt, maar zo gericht wandelend zie je toch weer van alles en nog wat. Het waren voor ons bijna allemaal plekken waar we wel eens eerder hadden gelopen, maar dan misschien komend van de andere kant en met een andere doelstelling. In ieder geval had ik al die zwanen nooit gezien. 

Zij van Het Parool vonden dit 'misschien wel de mooiste zwaan van de stad'.  Aan het Singel.  En inderdaad, een mooie is het zeker. Een zwaan én een landschapje met een zwaan. 

Monday morning

It is starting to become a good habit: on sunday mornings, we walk in Amsterdam. Early sunday mornings, starting at half past eight or nine. It's very quiet at that time. And then as it gradually gets busier on the street, we go home  and had a wonderful morning.

There is so much to see in Amsterdam  and there are paintings all around. This one made me smile: enticing Japanese to eat fries (on a snack stand). By the way, there are no tourists, no Japanese, no Chinese and I don't know if the stall is open either

Or this one, right next to it:

Linking to Sami's Colourful World

Tulpen

Ha, een paar trouwe lezers informeerden hoe het zit met de tulpen dit jaar. Dat vond ik erg leuk. 

Dus...

Vorig jaar waren er prachtige tulpenvelden op de wandeling die we het vaakst maakten. Dit jaar was ik erg blij dat er een tulpenveld kwam. Eentje slechts, langs het Klompenmakerspad,  maar wel een groot veld. 

Echter: er is nog niet veel te zien. Dit was afgelopen week, woensdag of dinsdag. De dagen gaan zo snel dat ik het niet meer weet. 

Ik kan er niet dichterbij komen, er zit een te brede sloot tussen. 

Met het fototoestel dichterbij halen kan wel natuurlijk, maar dat levert ook nog niet veel op. 

De boer was misschien ook wel aan het twijfelen, want het lijkt wel erg lang te duren. In de wijdere omgeving heb ik ook al velden in bloei gezien, maar hier dus nog niet.

Vorige week zaterdag maakten we de lange wandeling, die van een kilometer of 16. Daar waren meerdere velden, zelfs een stukje met van die mooie bochten!

Maar ook daar was nog geen kleur bekend. Afwachten dus maar en gewoon geduld hebben. Gelukkig ben ik daar erg goed in, hahaha. 

Uit het leven van een hond

 

Uit het leven van een hond. Een titel die me aanvankelijk totaal niet aansprak. Waarom ik het dan toch reserveerde in de bieb, weet ik eigenlijk ook niet. Ik zal er wat over gelezen hebben. Wat een geluk, ik vind het boek meer dan geweldig.

Het is een boek dat gaat over een dag in  het leven van een man. 

Een doodgewone man, Henk van Doorn. 

Hij wordt wakker die dag en aan het eind van de dag gaat hij weer naar bed. 

Het is zaterdag, een vrije dag. Henk is verpleegkundige, gescheiden, iets te dik en hij  heeft een hond: Schurk. 

En wij lezers komen te weten wat er die dag gebeurt. 

Dat is het. 

Het gaat niet goed met Schurk tijdens de ochtendwandeling. Een aardige vrouw geeft Schurk wat water.  Ze bezoeken de dierenarts. Die constateert hartfalen. Henk weet hoe dat werkt en Schurk gaat nog niet meteen dood. Henk bezoek zijn broer en diens jarige dochter Rosa.  Henk bezoekt een dementerende oud-collega. In de bus zit de vrouw van het water.  Henk wordt ter plekke verliefd. 

We komen afgezien van de gebeurtenissen van de dag,  ook een en ander te weten uit het leven van Henk tot deze dag.

En Kees de Jongen van Theo Thijssen is zijn lievelingsboek. Toevallig ook een van mijn lievelingsboeken. 

Henk met al zijn 'Henkerigheid' is zelf ook een soort Kees de Jongen, vind ik.

Henk is een optimist, een blijmoedig mens. Levenslustig.  Henk kan genieten van dingen. Het leven is de moeite waard!

En dat alles bij elkaar maakt het tot een heerlijk boek. Erg mooi geschreven en ook nog met humor. 

Lezen mensen! Lezen!

De Hondsbossche...

Vitamine Sea, ik zei het al,  is voor ons belangrijk en dus hadden we besloten naar het strand te gaan en in dit geval nog een keer naar Petten.  

De eerste keer hadden we heerlijk over het nieuwe strand gelopen en genoten van het Palendorp. Dat deden we nu weer, maar we wilden ook de oude Hondsbossche en Pettemer zeewering zien. 

Vroeger leerde je op school over de twee enige stukken Nederland die niet beschermd werden door duinen, maar door een dijk.  Dat waren de dijken bij Westkapelle en bij Petten. En daarbij hoorde, wat dijken betreft, het verhaal van de waker, de slaper en de dromer. 

Bij Petten is dat nu dus allemaal veranderd. De dijk kon de veiligheid onvoldoende waarborgen; het was maar de vraag of de zee geweerd zou kunnen worden , ook met het oog op de klimaatveranderingen en de stijgende zeespiegel.  En dus werd er een fantastisch plan bedacht om de kust te versterken.

Met vijfendertig miljoen kuub zand (uit zee), moest de kust versterkt worden. 

Zacht dus, niet hard als steen. 

En zo ontstond een gebied zo groot als vierhonderd voetbalvelden. 

Strand en duinen, een nieuw stuk Nederland! 

En bescherming!

Dat is toch iets fantastisch, dat mensen zoiets bedenken en uitvoeren. 

'Waar een klein land groot in kan zijn'. Dat zinnetje is hier wel echt van toepassing vind ik. 

Ik vond de naam Hondsbossche Zeewering altijd wel mooi. Ik las nu een verklaring voor die naam. Namelijk dat bos gewoon aangeeft dat er heel vroeger bos was op die plaats.  En hond slaat op een oude maat, de hond of hont.  

Hondsbossche zeewering, die naam maakte precies duidelijk wat er gebeurde daar. 

De naam is veranderd, het gebied heet nu Hondsbossche Duinen.

En ook dat is volkomen duidelijk!

Wall of Shame

 

Om de broodnodige Vitamine Sea op te doen, togen we nog eens naar Petten. Zo kom je er nooit en zo ten minste twee keer per jaar. 

We vergaapten ons nog een keer aan het Palendorp en liepen vervolgens naar een uitzichtpunt op een duin. 

En daar zag ik een bordje Wall of Shame. 

Hm, wat zou dat nu weer zijn? Dat werd al snel duidelijk. 

Hier werd op een leuke manier iets getoond dat helemaal niet zo leuk is, namelijk de ongelooflijke hoeveelheid rotzooi die achterblijft op het strand. 

In dit geval betrof het  een strook van acht kilometer tussen St Maartenszee en Camperduin. 

En van die troep hebben zeer creatieve mensen iets moois gemaakt.  

In ieder geval niet belerend, maar daardoor juist wel erg leerzaam.

Ik laat er nog een paar zien:

We hebben er een hele tijd naar staan te kijken, er waren er nog veel meer , maar ja, wij zijn de doelgroep niet, denk ik. En het zijn natuurlijk ook wel vaak verloren voorwerpen. Tja...

En toen moest ons echte bezoek aan Petten nog beginnen. 

Weer een fontein!

 Deze fontein zagen we in de volgende van de elf steden, namelijk Workum:

Dit is 'm van de ene kant, verrassend genoeg was er ook een andere kant: 

Enfin, de fontein is ontworpen door de Britse Cornelia Parker. 'De Woeste Leeuwen' heet het kunstwerk. 

De connectie met Workum, is het stadswapen. Ook daarin vind je twee leeuwen. Parker heeft die leeuwen behoorlijk uitvergroot, dat is een kenmerk van haar werk. 

De leeuwen sproeien naar elkaar. Vooral grappig hoe het water uit die klauwen komt. En ook hier zullen kinderen kunnen spelen. 

En je kunt als je er voor staat, dus twee verschillende kanten van Workum zien. 

Zelf vond ik de kant van die kerk het allermooist. Omdat ik die kerk ook echt prachtig vind. Zo stoer, zo sterk, zo eenvoudig. Echt heel mooi. Een middeleeuwse kerk met een vrijstaande toren:

We waren al eens eerder in Workum geweest, voor Jopie Huisman.  Jammer dat we die nu niet in de herhaling konden bekijken. We hebben in het verleden overigens de meeste van de elf steden bezocht, maar het is gewoon weer leuk. Zelfs in deze tijd!

Als het voorbij is..

 

Al vanaf het begin van de Corona-crisis heb ik foto's gemaakt van uitingen op straat, die te maken hebben met de crisis.

Vorige week zag ik dit bord. Groot! In Amsterdam. 

Zelf was ik niet van plan om te gaan feesten als in 1999. Dat was voor mij een zorgelijk jaar, zeer zorgelijk. 

Dit bord hing er ook:

Niet echt heel grappig vind ik. Schoonoudergrappen zijn toch zo langzamerhand wat passé, lijkt me. Als die van mij er nog waren zou ik ze graag bezoeken.

Maar het is wel leuk om te bedenken wat je het liefst zou doen als het voorbij is. Dingen die je nu niet kan doen. Dingen die heel normaal waren, waar je niet eens bij stil stond. 

Enfin, dan kun je dus naar postcoronapost.com en dan komt jouw wens misschien op zo'n bord te staan. 

Die van mij niet hoor. Ik ben al vreselijk blij dat er eindelijk een datum is, dat we weten wanneer we gevaccineerd worden. En daarna gaat het allemaal echt nog niet meteen zoals we willen, dat weet ik hoor. 

Dus tot die tijd: 

Just walking around...

 Just walking around a bit,  in Amsterdam, on a silent Sunday morning:

I usually pay close attention, but I didn't see this until my husband pointed it out!

Although not too much colour, I still link it to Sami's Colourful World

232 en 233 en 234 en 235

 

Twee nieuwe Roodkapjes. En zo verschillend van elkaar. Allebei erg leuk vind ik. De eerste erg origineel. De tweede ook wel weer anders. Zo'n lief wolfje zag ik nog niet eerder.

En heel apart Roodkapje op de foto hierboven. Ze komt met de schaar in haar hand uit de buik van de wolf gestapt en de tekst luidt: ik hoorde dat jullie uit elkaar zijn.  Een kaart,  bedoeld om te sturen naar iemand die net gescheiden is. 

Merkwaardig hoor, vind ik. Maar wel een geweldige aanvulling op mijn verzameling. 

En net precies toen ik dit blogje zat te maken, kwam er nog eentje en die vind ik zelf echt ook weer zo leuk! Kijk dan, dat strikje van de wolf.... hoe verzin je het toch hè. 

Enfin, nr. 235: