Tweehonderd!!!!!!!!!!!!!!

Gisteren schreef ik over leuke post. Vandaag kan ik wel een postblog starten in plaats van een blogpost.
Want een dag later was het alweer raak.

Ik had eerst een mailtje gekregen van Anne. 'Ik lees al jaren met veel plezier je weblog. Reageren lukt me nooit, ik ben een oen op het web. Nu heb ik misschien wel iets om het goed te maken: een paar Roodkapjekaarten'.
Ha, er viel natuurlijk helemaal niks goed te maken, maar nadat ik mijn adres had gemaild, waren er al de volgende dag drie (3) Roodkapje kaarten. En ik had ze niet. Superlief, Anne. Heel erg bedankt. Vooral ook voor het compliment!

De teller stond op honderdzesennegentig, nog vier te gaan, dacht ik geheel ontspannen.

Tot ik gisteravond weer een mailtje kreeg. Van Marlies. Marlies ken ik ook niet persoonlijk, maar zij heeft mij al een paar keer Roodkapjes gestuurd. Marlies zei: 'Je zou wel eens dichter bij de tweehonderd kunnen zitten dan je denkt".
Wat was het geval? Zo'n beetje rond de kerst afgelopen jaar had ik ook een blogje over Roodkapjes. Marlies en Ferrara hadden me er toen een gestuurd. En die twee kaarten vond Marlies niet terug toen ze  in mijn verzameling keek.
Dat klopte.
Allebei die kaarten had ik niet in mijn Pinterest verzameling gezet. Niet gescand, niet verkleind, niks. Apart gezet, voor minder drukke  tijden en er vervolgens niet meer aan gedacht.
Nou,  dat ga ik eens even goed uitzoeken dacht ik. Dat deed ik en toen merkte ik dat er van de nummering niet veel klopte. Mijn kaarten zijn genummerd op volgorde van binnenkomst. Maar ik had niet de nummers vijftig tot en met eenenzestig. Wel genoeg kaarten om de gaten op te vullen, en nog een paar extra.  Die had ik ook apart neer gezet en zo komt het dat ik er nu tweehonderd heb.  Tweehonderd Roodkapjekaarten. Kan je dat geloven?
Ik wel, want ik heb ze gisteren allemaal in handen gehad.

En het leuke is dat ik uit betrouwbare bron heb vernomen dat nummer 201 al in aantocht is.

Blij

Als er toch geen post meer kwam... Dan zou het leven ook gewoon doorgaan hoor, maar het zou een stuk saaier zijn.
Gisteren kreeg ik een geweldig leuke kaart, zo eentje waar ik erg blij van word.
Vier vrolijke kleinkinderen op een rijtje. Starring Anna, Odin, Jet en Noor.
Artur kan nog niet springen, anders had-ie zeker meegedaan. Dat is een blije baby.
Nou, dat was het voor vandaag. Fijn weekend!

Opbouw

Al vrij lang geleden, december 2017,  blogde ik over de sloop van een aantal flats in onze buurt.

En later over de opbouw, want die flats werden dan wel gesloopt, maar er zou iets mooiers, duurzamers en prettigers voor in de plaats komen.
Klik
Ik vergeleek onze eigen situatie van toen met de sloop en opbouw van de flats.
Mijn man  had kanker.  Hij moest geopereerd worden en we hoopten dat na de periode van sloop, de opbouw zou kunnen beginnen.
Dat is ook zo gegaan, een snelle opbouw was het en het gaat nog steeds heel goed gelukkig.

Maar die flats, die opbouw duurde echt lang. Dat kwam doordat de bouwkosten stegen en ook omdat de gemeenteraad had besloten dat er alleen nog gasloos  gebouwd mocht worden.

We lopen er vaak langs.
Ik ben nogal gefascineerd door hoe dat allemaal op z'n plaats komt, hoe dat geregeld is, hoe die mannen precies weten wat ze waar moeten gaan doen. Hoe het materiaal op tijd arriveert. Dat er een kraan staat mét een kraanmachinst, op tijd. Dat zo'n kraan soms onbemand is en er gewerkt wordt met afstandsbediening.  Dat er op verschillende plekken tegelijkertijd wordt gewerkt.

En vooral over hoe het overzicht bewaard wordt!
Het is niet een huis hè, dat lijkt mij ook al best ingewikkeld, maar het zijn een heleboel huizen en hoog ook nog eens.
Het lukt, zoveel is duidelijk en zo langzamerhand gaat het er echt op lijken. 267 huurwoningen, twee, drie, of vier kamers

Er zijn nog twee dingen die me opvielen. In de eerste plaats dat ik geen enkele vrouw aan het werk heb gezien en in de tweede plaats dat er aandacht wordt geschonken aan het metselwerk. Ik vind het hartstikke mooi worden.

Deze foto's  zijn een paar weken geleden gemaakt, toen het nog alleen maar zonnig was. Inmiddels is het al weer een stuk verder zag ik gisteren.

What's in a name?

We wandelden nog maar weer eens over de dijk naar de vuurtoren oftewel het havenlicht. Omdat het daar zo mooi is. De route verveelt eigenlijk nooit en het eindpunt ook niet.

Bovendien heb je weer eens een ander uitzicht op de stad. Je ziet de Hoofdtoren en de Oosterkerk.

En dan nog de kunst langs de dijk, de beeldenroute. Ik ben niet zo erg van de beelden, maar er zijn toch echt leuke dingen. Ik heb al eerder wat laten zien.
Ik moet echt goed opletten, want ik kwam hier echt niet voor het eerst en toch was dit kunstwerk me nauwelijks opgevallen.
Afgeleid als ik ben door de wolken, de lucht en het water.
Kijk, hier zie je het hele werk:

Alle beelden hebben een bordje met daarop de naam van de kunsternaar én de titel. Sommige titels vind ik eigenlijk nogal onbegrijpelijk. Zo is er een beeld dat heet Wind, maar ik zie er een zeepaard in.
De titel die déze kunstenaar aan het werk gaf, die titel snap ik. Al had ik het niet zelf bedacht,  maar toen ik het las dacht ik ja, dat klopt.
Weten jullie de titel? Zo ja, niet hier reageren. Stuur me maar een mailtje als je het denkt te weten. En als je het goed hebt, stuur ik jou een kaart. Als je iets bedacht hebt dat heel erg leuk is ook! Vijf kaarten in de aanbieding, dus niet iedereen kan winnen hè. bettievdgriend@hotmail.com

Nog zeven (7)

Kijk nou, nummer 193. Roodkapje honderddrieënnegentig!!!  Het is me wat.
Deze is extra leuk, want Mieke maakte deze kaart zelf . Het plaatje komt uit een boekje uit Nieuw-Zeeland. Toen ik de kaart zag, dacht ik meteen dat die uit van ver was gekomen en dat klopte dus ook.
'De postzegel maakt het af', typte Mieke en ook dat klopt. Die komt bij mijn andere verzameling op Pinterest.

Mieke, ontzettend bedankt. Ik vind het echt superlief.

Zuiderzee heet nou IJsselmeer...

Een regel uit de Zuiderzeeballade. En toen ik in Hoorn ging wonen, ging ik dus wonen in een stadje aan het IJsselmeer. Dácht ik.



Dat heb ik ook jarenlang volgehouden. Maar ja eigenlijk heet het gedeelte van het meer waar Hoorn ligt al lang geen IJsselmeer meer. Markermeer is de naam.
Sinds 1976 is dat al zo, toen de Houtribdijk tussen Enkhuizen en Lelystad werd aangelegd.
Ten noorden van die dijk heet het nog IJsselmeer. En aan de zuidkant gaat het Markermeer dan ook nog eens over in het IJmeer. Zodat je van noord naar zuid hebt: Waddenzee, IJsselmeer, Markermeer en IJmeer.
Ik woon dus in een stad aan het Markermeer.


En voor onze veiligheid zijn er om dit gebied natuurlijk dijken. Markermeerdijken.

En aan die dijken, wordt gewerkt, heel hard.  De torens op de foto, dat zijn torens in het centrum van Hoorn. Je ziet op deze foto niet hoe druk men bezig is, maar dat komt doordat het pas 06.15 was.
Hoe dan ook, superinteressant vind ik. En waarschijnlijk ook hard nodig.
Al zijn de meningen daarover verdeeld. 'Ze vernaggelen die hele oude Zuiderzeedijk en waarom', hoorde ik laatst toen we er aan het fietsen waren iemand zeggen. Ik heb er geen mening over hoor trouwens.
Behalve dat ik vind dat veiligheid voorop gaat.

Monday Mural

Walking home with a colleague, I saw this little fellow on the ground. So cute. My colleague told me it was made by Boxie van Boxtel. And this was the first time I heard about him.
But a few days ago, walking  again,  we saw this:

A simple and happy mural and that's all there is to say about it
Linking to Colourful World

Wandersteine

Nou dat was leuk. We wandelden door een natuurgebied in de buurt, genaamd de Hulk. En daar op een bankje, lag deze steen. Vrolijk beschilderd.
Ik bekeek hem eens en nam hem toen mee naar huis. Op de achterkant stond Wandersteine en een Facebook-merkje. Dat ging ik thuisgekomen natuurlijk eens even opzoeken. Het is een groep die stenen beschildert en die dan  ergens neerlegt voor de toevallige voorbijganger. Onder het motto:
Vinden, Genieten en Posten.

Dat heb ik dus maar gedaan. Alle drie. Vinden, Genieten en Posten.

Ik houd van stenen met een mooie vorm en ik houd ook van beschilderde stenen.
Dus moest ik meteen denken aan toen ik nog werkte en er voor vaderdag  iets gemaakt moest worden.
Ik had dat jaar  bedacht om met de kinderen een mooie steen te beschilderen en te lakken, een presse-papier. Natuurlijk mooi ingepakt (veel kinderen kunnen dat niet) en met een kaartje erbij.
De kinderen vonden het leuk om te doen en ze maakten de prachtigste dingen. Niet een tekening op de steen, maar de vorm gebruikt om er bijv. een dier van te maken. Ik herinner me een fantastisch lieveheersbeestje en een prachtige clown met een dikke buik.
Ik was buitengewoon te spreken over de resultaten. De kinderen ook, ze wilden het veel vaker doen.
Maar een paar weken later hadden we tien-minutengesprekken. Die echt tien minuten mochten duren en niet langer.
Eind van het schooljaar, best nog wat te bespreken zou je zeggen. Maar de vader van Ronnie dacht daar heel anders over. Die wilde het niet over zijn kind hebben, die wilde alle tien minuten  gebruiken om verhaal te halen over zijn vaderdagcadeau.
Hij vond het he-le-maal niks. En dat terwijl Ronnie juist een opmerkelijk talent had gedemonstreerd. Tja...

Enfin, de wanderstein past wonderbaarlijk goed bij Pim en Mien in onze tuin.  Ik laat hem een tijdje liggen en misschien leg ik hem later zelf ook weer ergens neer. Of ik máák er een...

Gewoon leuk. Met nog een vervolg!

Dit is weer zo iets. Een keer gezien en gedacht: 'wat schattig',  om dan daarna steeds te kijken naar variaties en foto's te maken.  Inmiddels is het een hele verzameling geworden. Op Pinterest hoor, neemt geen enkele ruimte in beslag en kost niks.
Deze  hieronder dragen, als je het wil zien,  ook nog een boodschap uit die me bevalt. 

Ik heb dus een Pinterestverzameling, genaamd Kissing Couple.
Maar ik heb ook een heeel kleine verzameling in het echt. Bestaande uit twee stuks. Deze echte verzameling ga ik niet uitbreiden. Ik vind een verzameling van twee is ook een verzameling, toch?
De eerste is heel gewoon, zo'n toeristisch stelletje. De tweede zie je hieronder:

Gekocht op de grote Suriname-tentoonstelling in de Nieuwe Kerk, nog niet eens zo lang geleden. Het lijkt trouwens wel jaren geleden... lichtjaren.

 Daarnet werd me van verschillende kanten een stukje geappt dat vandaag in onze krant stond, het  Noordhollands Dagblad. We hebben die krant zelf ook, maar ik had het nog niet gezien. Ik wist ook niet van het bestaan van dat levensgrote couple af. Normaal gesproken zou ik zeggen 'komop, we gaan kijken'. Helaas, dat lukt nu niet.  Maar wie weet? Ooit? 

Het zit zeker in de lucht of zo. Want vorige week had zij van Biebkriebels,  klik , ook al een stukje over een kissing couple. Een golden kissing couple, nog wel.  Had ik ook nog nooit gezien. Erg leuk. Mijn blogje had ik toen al klaar. Dus het is wel bijzonder vind ik.

Het gaat snel

Tja, nu wil ik die tweehonderd Roodkapjekaarten ook echt halen. Met Postcrossing kreeg ik leuke kaarten, maar niet een Roodkapje.
Maar dan zijn daar gelukkig  nog B&M die al eerder appten: Waar lopen wij nu?

En wat kochten wij een minuut geleden?
Want aan wie denken wij ALTIJD?

Ha, de antwoorden wist ik.
Ze liepen in Frankrijk, in Montpellier. En wel in de Rue du Chapeau rouge.
En ze kochten daar een Roodkapjekaart.
Omdat ze altijd aan mij denken.
Zo lief.

 

Die kaart kwam eergisteren.

Ook gisteren kwam er een kaart met de post, maar dat was er een die ik zelf had gekocht, na een tip op Instagram. Een tip van iemand die mij volgt en de kaart had gezien op een account dat ik niet volg. Ik keek en besloot haar te kopen. Die had ik anders echt niet gevonden.

Nou, dit waren de nummers 191 en 192.  Nog acht te gaan!