Met mijn handen in het warme sop

Tegenwoordig sta ik bijna iedere ochtend af te wassen. Gewoon, in een sopje met een afwaskwast. 

Onze afwasmachine was kapot. Er kon gelukkig gerepareerd worden, maar dat duurde een tijdje. 

Terug dus naar hoe het vroeger ging. 

Thuis moest ik afdrogen en ik zal heus wel eens hebben moeten afwassen, maar eigenlijk deed mijn moeder dat liever zelf. 

'Lekker', zei ze dan, 'lekker met mijn handen in het warme sop'. 

Mijn moeder kon niet zingen, maar bij de afwas deed ze het toch. We zongen samen, hadden plezier en ook wel eens ruzie. 

De eerste jaren hadden we hier ook geen afwasmachine, maar dat veranderde noodgedwongen. Ik had zo'n heftig eczeem dat het echt niet meer ging. Handschoenen aan kon ook niet. En dus kwam er een vaatwasmachine en ik vond het mooi makkelijk. 

Dat eczeem ligt altijd op de loer, dus ik was een sop-mijder. 

Ha en wat blijkt? Tot nu toe gaat het goed. Geen plekje te bekennen op mijn handen. 

Wij ontbijten altijd aan tafel en ook nogal uitgebreid. Dan heb je van het ontbijt best wel wat afwas. Neem alleen de sinaasappelpers die uit drie delen bestaat. Bordjes, glazen, theekopjes, bestek. 

's Avonds kookt mijn man en die gebruikt daar zowat voor ieder klein dingetje een apart bordje bij en een bakje en een schaaltje. Nog afgezien van de pannen en schalen en... Tja en dan is de afwasmachine al snel vol. 

Daarom was ik liever de boel van 's morgens af, met de hand.  Dan kan mijn man met een tamelijk lege afwasmachine van start!

Zo lang het zo goed blijft gaan met mijn handen, blijf ik het doen. 

En ik hoor het mezelf zeggen: 'Lekker hoor, lekker met mijn handen in het warme sop' . 

Gezichtjes

 Gezien bij Ikea, door bloglezer Ilona Dekker.

Moest even op gang komen, maar hierbij dan eindelijk weer een serie gezichtjes, schrijft Ferrara. 

Eerst de bodem van een kinderstoel

Een opgekruld kinderzitje, ik denk een schommel

Niet opgevulde gaatjes in een deurpost

De knopjes van een ziekenhuisbel

Een onderdeel van een trap in Rams Woerthe

'Een vlek in m'n knutselkleed. Is toch net een vogelkopje',  zegt Jeanne van Start Creatief en inderdaad. 

Dit is de laatste.  Voor deze ronde dan hè.  Dus mensen dank jullie wel en blijf vooral speuren en inzenden. bettievdgriend@hotmail.com

Anna had pech. En geluk!

Onze oudste kleindochter woont in Amsterdam. En daar zijn een heleboel middelbare scholen. 

Voor Anna was, na de uitslag van de toets (die zeer goed was),  de tijd gekomen om een lijst in te dienen met de scholen van haar voorkeur. 

Ze waren op een heleboel scholen gaan kijken en hadden daarna een keus gemaakt. En een tweede en een derde en een vierde... 

Vorige week was dan eindelijk de uitslag. Je hoopt als kind (en als ouder en ja, ook als grootouder) dat het de eerste keus gaat worden. En anders de tweede of de derde. Dat hóóp je. Je wéét dat het anders kan gaan. 

En dat was in Anna's geval zo. Het ging anders.  Ze zal het moeten doen met de school die ze op nummer zes had gezet. En dat was natuurlijk best verdrietig. 

Ze was het enige kind uit haar klas die niet haar eerste of tweede keus had gekregen. Bovendien, niet een van haar vriendinnen, gaat naar de school waar Anna naar toe moet. 

Dat is niet leuk. Helemaal niet leuk. Ik zit zelfs nog te slikken terwijl ik dit opschrijf. 

Maar onze kleindochter heeft zich er na de grote teleurstelling over heen gezet in een bewonderenswaardig tempo. En dat vind ik echt ontzettend knap. Ze gaat er voor! En ik ben supertrots op haar. 

Overigens, ik heb eens even uitgebreid gekeken op de site van de school waar ze naar toe gaat. En daar is in mijn ogen niks mis mee, integendeel. Maar ja, ik kijk met een andere blik. 

Ups en downs, dat is het leven. Anna had eerst een down en daarna een up. 

De up was de eindmusical met haar klas,  een paar dagen later. 

En wij mochten kijken. 

Weer was ik trots. Sterker nog,  ik barstte bijna van trots. Ze deed het zo goed. Ze had een grote rol met veel tekst. Een leuke rol ook. 

(Voor mij is zo'n musical extra leuk omdat ik vele jaren de musical 'deed' op mijn school, maar dit terzijde.)

Anna en haar klasgenoten hadden er overduidelijk zin in en dat zie je dan terug. 

In het musicalverhaal werd een wereldreis gemaakt en in zekere zin is dat ook wat Anna en haar klasgenoten gaan doen. Hopelijk wordt het een fantastische reis!

Vroeger keek zowat iedereen naar Sonja Barend, toch? 

En over wat zij in haar programma had, werd vaak de volgende dag op het werk of op straat of in het gezin, gesproken.

De uitzendingen kwamen uit De Rode Hoed. Ik zat even te googelen en vond een filmpje van het beginnetje van zo'n uitzending. 

Het is lang geleden, maar ik herinnerde me de ruimte helemaal. De muziek die daarbij hoorde, de verlichting... alles. Dat zullen velen van jullie vast ook hebben. Kijk zelf:

   

Waarom nu dit verhaal?

Ellis, de vriendin van onze jongste zoon,  had ons getipt over een Candlelight Concert. Ik had nog nooit van dat fenomeen gehoord hoor, maar het is een concert van teen of tander dat plaats vindt met alleen kaarslicht. Het is in veel verschillende steden, ook in het buitenland. Steeds een ander thema, andere muziek. Ellis was in Haarlem geweest en  het leek me zo leuk dat ik meteen ging kijken of er misschien iets was in Amsterdam. 

En dat was er, in de Rode Hoed. We boekten meteen. 

Dit gebouw was eerst een hoedenmakerij, toen een schuilkerk, heel veel later Sonja Barend en nu worden er nog steeds diensten gehouden, vinden er debatten plaats en lezingen en dus ook candlelight concerten. 

Er zijn veel verschillende mogelijkheden en het concert dat wij bijwoonden begon om 18.45. Heerlijk vond ik dat. Lekker vroeg, we moeten tenslotte ook nog terug. 

De titel was Abba versus Queen. 

Een strijkkwartet speelde muziek van Abba en van Queen. Ik vond het heel erg leuk. Twee violen, een altviool en een cello. 

Ik hou van die muziek en ze speelden het prachtig, op klassieke wijze. Eigenlijk hoorde ik nu voor het eerst hoe goed die muziek is. Vooral van Queen, maar Abba ook hoor. 

De kleuren van de vlag

 

Deze vlag, nou ja, de kleuren van de Oekraïnse vlag, zag ik in Alkmaar. Het maakte indruk. 

In mijn eigen tuin, in de bakken voor het raam,  zag ik ook een vlag, de kleuren van de Nederlandse vlag.

En over die vlag gesproken: Vorige week mocht ik weer een paar gastlessen geven op een basisschool in Hoorn. 

Van tevoren ben ik dan best een beetje zenuwachtig. Net als ik vroeger altijd was na een vakantie. Zullen ze luisteren, krijg ik hun aandacht, hoe zal het gaan? 

Dat was na vijf minuten altijd over. En zo ging het nu gelukkig ook. 

Bovendien, het gaat niet om mij. 

Het gaat om de les die de kinderen krijgen. 

Het verhaal van de oorlog in Hoorn. En van de vrijheid die we (nog) hebben. 

Een verhaal,  nu misschien wel belangrijker dan ooit!

Maandag

 Onmiskenbaar is dit werk van Hugo Kaagman. Ik heb al vaker iets van hem laten zien. Nu zag ik dit:

Het zag er best leuk uit, in het zonnetje, bij een pannenkoekenrestaurant tegenover Amsterdam Centraal aan de IJkant. 

Beelden van Amsterdam en van Nederland in het algemeen. Ik weet eigenlijk niet of je dit murals moet noemen. Misschien wel niet denk ik nu ineens.

 Dit zag ik ook onderweg. Een heel stuk verderop. Zeker zat het op de muur, maar murals? Hoe dan ook, ik vond het leuk.

De laatste voor deze keer. En dit is wél een hele echte, vind ik. 

Er staat: Geef angst en haat geen stem. 

Allemaal gezien op een korte wandeling in Amsterdam. En linking to Sami's Colourful World

Lentepost

 

Carolien had weer een leuk post-idee. 

Ze maakte groepjes van vijf mensen die mee wilden doen. Van die mensen kreeg je het adres en die stuurde je vervolgens een lentekaart of een paaskaart. Met een van de letters van het woord PASEN erop.Als je nu op de kaarten die je kreeg juist die letters aantrof, dus de p, de a, de s, de e en de n, dan had je bingo en zouden de andere deelnemers jou nog een kaart sturen. 

Nou, Bingo had ik niet, het bleef bij die vijf kaarten. Maar ik vond het hartstikke leuk om mee te doen, post versturen en ontvangen. 

Dank lieve dames!!

 Kijk, een gevelsteen in het aanpalende dorp Berkhout. Op een oude en verlaten boerderij. Waar ze misschien iets aan gaan doen en misschien ook wel niet. Dit is de boerderij: 

Hij was mooi en groot, en tamelijk modern voor die tijd, met het hooihuis ernaast. Die gevelsteen trouwens stelt Sint Joris en de draak voor en dat is wel leuk omdat Joris en de draak ook in het wapen van Berkhout staan. En er was nog een gevelsteen:

Net naast de,  ooit mooi geweest zijnde,  entree. 

Als ik 'mijn rondje' wandel kom ik er of op de heenweg of op de terugweg langs, logischerwijs.  

En altijd kijk ik en bedenk hoe jammer het verval is. 

Er staat een hek en dat is gewoonlijk dicht, maar een keer niet. 

Het zag er doodstil en verlaten uit en toen ben ik even door het hek gegaan en om de hoek gaan kijken. Ik heb nou eenmaal een zwak voor oud en vervallen.

Ik dénk dat alles afgebroken gaat worden. Maar ik weet het niet zeker. Plus,  in dat geval snap ik niet dat men nog steeds niet is begonnen. 

Enfin, mijn rondje is nu dus iedere keer spannend. Gebeurt er iets, gaan ze echt alles slopen of is het nog steeds wachten... En zo ja, op wat dan? 

Gewoon geduld hebben.

Scenografie

 Op weg naar mijn schoonzus moesten we wegens twee dikke, vette files een behoorlijke omweg maken. Waardoor we besloten om even te stoppen bij Singer in Laren. 

Dat zat helemaal niet in de planning en dus hadden we geen tijdslot en wisten we zelfs niet wat er te zien zou zijn. (Afgezien van de vaste collectie die altijd prachtig is en die ik echt zonder me een seconde te vervelen heel vaak kan zien) 

Enfin, we mochten er gelukkig toch in en er bleek een tentoonstelling te zijn van werk van twee met elkaar bevriende Franse schilders: Henri le Sidaner (1862-1939)  en Henri Martin ( 1860-1943). 

Ik had nog nooit van de heren gehoord, maar dat maakte het natuurlijk juist leuk om (met de MJK) even te gaan kijken. 

Dat even werd langer. 

Niet eens zo zeer vanwege de kunstwerken. 

Ik laat er even een paar zien in een collage zodat je een beeld hebt. 

Als je er een naam aan zou moeten geven, zijn het neo-impressionisten. 

Ik vond het best mooi, maar ik kreeg een beetje genoeg van al die tafels. En heel bijzonder vond ik het nou ook weer niet. 

Wél bijzonder vond ik het werk van Kiki en Joost. Zij kleedden de zalen aan,  om het zo maar eens te zeggen. 

Ik las dat er een woord voor is, namelijk scenografie. 

Dit is wat er van wordt gezegd op de site van het museum:

Elke zaal wordt zo vormgegeven dat bezoekers zich volledig ondergedompeld voelen in de wereld van Martin en Le Sidaner, waarbij thema’s als verlangen (om ‘daar te zijn’), positiviteit en de menselijke toets centraal staan. Samen met Singer Laren brengen zij de kunst van toen op een unieke manier naar het nu. 

Mooi gesproken hoor, maar dan weet je nog niks. Ik vond het heel erg leuk en verrassend wat ik zag. De aankleding dus: 

Of:

Of:

Of: 

Dit schilderij heet: Belle jeune fille, marchant à travers les champs. En dat is nou precies wat je doet als je gaat kijken naar het schilderij. Je wandelt eventjes door de velden. 

Ik vond het heel erg leuk bedacht allemaal. Kiki en Joost vind je hier: klik

BHV

Het was weer tijd voor een BHV-cursus. 

In Huis Bonck is dat voor de kernvrijwilliger verplicht. 

Je werkt altijd met een andere vrijwilliger en degene met de BHV is verantwoordelijk. 

In principe vind ik dat heel nuttig en ook best leuk. Deze keer was het in Haarlem, in een ander HdK-huis. 

Ik had er echt helemaal geen zin in. 

Iedereen denkt dat Haarlem heel dicht bij is, maar het is minstens een uur met het OV. En ik vind het niet fijn om 's morgens om zeven uur de deur uit te moeten. 

Bovendien waren we opgegeven voor de hele cursus. Voor beginners. 

Maar we hebben die cursus al eerder gedaan, dus een korte cursus, zou voldoende zijn geweest. 

Toen we werden opgegeven door degene die er over gaat was dat net toen mijn schouder was gebroken en drong onvoldoende tot me door dat het een hele dag zou kosten.

 Toen ik het besefte was het te laat om te veranderen vond ik. 

Dus we gingen. En eerlijk, die herhaling kan in mijn geval,  helemaal geen kwaad. Het is veel en alles onthouden lukt al helemaal niet. 

Deze jonge man was de lesgever en dat deed hij uitstekend. Hij was brandweerman en deed dus ook dit. Hij zou een goede docent zijn geworden.  Of eigenlijk hij is dat geworden.

Hij had bovendien zijn zaakjes goed voor elkaar. Alles stond klaar, hij begon op tijd en was aardig. 

Zie je die schoenen, dat zijn van die dingen met een harde neus en die heeft hij altijd aan als hij  brandblussen moet demonstreren, want een keer zo'n ding op je teen en je kan het verder voor zon dag wel schudden. 

Verder was het door HdK ook goed geregeld. Met broodjes tussen de middag, de beroemde Barnaartkoekjes bij de koffie of thee. (en paaseitjes!)

Ik zei al dat ik die herhaling goed kan gebruiken. 

Ik kon niet echt oefenen met de reanimatie, de stabiele zijligging, de Rautekgreep en het brandblussen. Dus ik heb bij die onderdelen mijn ogen extra goed de kost gegeven, heel goed opgelet en zo kreeg ik toch mijn diploma. 

Mijn man deed wel alles en dat is natuurlijk ook leuk. Maar reanimeren en die spuit hanteren was voor mij nog te zwaar. 

We hadden al met al en ondanks mijn aanvankelijke tegenzin toch een leuke en leerzame dag. Zo kan het gaan! Dus geen zand erover, maar een deksel: