Mijn dagje

Donderdag is tegenwoordig echt 'mijn dagje' geworden.
Dat komt door de kunstgeschiedenis-cursus.
Die begint op een keurige tijd, om half elf. Ik zou om kwart over negen hier thuis weg kunnen gaan en dan zou ik me moeten haasten, stukje rennen zelfs, om net op tijd te kunnen komen.
Dat doe ik dus niet. Ik vertrek rond  half acht.
En in de bus word ik al blij, want het is dan nog donker en ik zie het langzaam licht worden. Soms met de zon. Een pracht gezicht.
Dan kom ik in Amsterdam aan en kies waar ik er uit ga. Er zijn drie mogelijkheden. Vlakbij de IJtunnel, iets verder op de Prins Hendrikkade of op het station.

Afhankelijk van die keuze, begin ik aan een ochtendwandeling door het nog rustige Amsterdam.
Gewapend met mijn fototoestel zie ik van alles.
Ik heb geen doel, ik hoef alleen maar te bedenken dat ik niet al te ver moet afdwalen van de cursusplek.
Meestal heb ik nog tijd genoeg over en trakteer ik mezelf op een warme chocolademelk mét slagroom.
Dan begint de cursus en dat is ook echt genieten.
Een uitstekende docent, die ook dingen die ik minder interessant vind, zo weet te vertellen dat het toch boeit.
Ik zuig het op als een spons en na een paar uur is het klaar
We hebben nu net de oudheid afgehandeld, dwz. Egypte, Etrusken, Grieken, Romeinen en Byzantium.
Vanaf volgende week dompel ik me onder in de Middeleeuwen en ik verheug me er op.

Maar de dag is nog niet voorbij.
Er moeten weer keuzes worden gemaakt.

Meestal heb ik een broodje mee, soms eet ik ergens iets. Mogelijkheden te over natuurlijk. Amsterdam zit vol toeristen en eetmogelijkheden.

Meestal kies ik daarna nog voor een museum, zomaar even een uurtje of zo. Er is zo veel.
Of ik slenter gewoon verder door de stad. Of mijn man komt me halen en we slenteren samen verder. Of we halen Anna uit school, of...
En 's avonds werk ik mijn aantekeningen uit. Of eigenlijk: 's avonds val ik op de bank in slaap en werk mijn aantekeningen later uit.
Ja, echt mijn dag hoor, die donderdag!

The Analogues

Toen de Beatles in Blokker optraden, lang, lang geleden in 1964, woonde ik nog in Terneuzen. Daar kwamen ze niet en anders was ik er nog niet bij geweest denk ik. Ik was fan, maar nog te jong.
Haha, ik kan nu alleen maar zeggen dat ik mensen ken die er zelf bij waren.

Nu wilde ik al heel lang naar The Analogues, maar altijd als wij bedacht hadden dat we moesten proberen kaartjes te kopen, was het uitverkocht of er was iets aan de hand waardoor we niet konden.
Gisteravond zijn we eindelijk geweest. In Hoorn. Net op tijd zijn we geweest, want ik geloof dat ze gaan stoppen.
En het was fantastisch. Echt fantastisch. Alsof je de Beatles hoort.
Voor de pauze speelden ze Abbey Road, helemaal en na de pauze nog verschillende nummers van Revolver, van The White Album en van Let it Be.
Ik heb er verder niks meer over te zeggen. Want ik zei al dat het fantastisch was.
Maar als je de kans zou hebben, september, Ziggo Dome: doen!

Darth Vader, Joost Swarte, de Queen, Agatha Christie én de Gruffalo

Een tikkeltje merkwaardig dat iemand mij een kaart stuurt van Darth Vader. Het is vrij hoor,  bij Postcrossing. Je mag sturen wat je wilt.
Ik heb aangegeven wat ik leuk vind en de meeste mensen doen hun best een kaart te vinden die past. Maar niemand is dat verplicht.
Bovendien, iets geheel anders is ook leuk.  Het gaat om de gedachte dat iemand de moeite neemt om jou een kaart te sturen.
Desalniettemin kreeg ik bijna de slappe lach van die eerste kaart.
De tweede kaart past meer in mijn straatje: Kaarten die met boeken en lezen te maken hebben. Ik heb deze zelf ook wel eens verstuurd aan iemand die dat als voorkeur had.
De derde kaart, daar was ik echt door verrast. Een maxikaart. Dwz dat de postzegel voorop  hetzelfde is als de kaart.
En natuurlijk is dit er eentje voor de verzameling kaarten van mijn favoriete Queen. Ach, ach, wat heb ik vaak aan haar gedacht de laatste weken. Met die verschrikkelijk zoon en die dwarsliggende kleinzoon...

De kaart  kwam van een Australische onderdaan van de Queen.
'HRH is such a lady', schrijft ze. ' We're so lucky to have her as our Queen and Head of State'.
Ik denk alleen dat ze HM had moeten schrijven.
Daarna arriveerde een kaart uit Gambia. En dat vind ik wel bijzonder, want er zijn slechts vijf Postcrossers in Gambia. En een van die vijf stuurde mij een kaart!

Dan de laatste kaart die ik deze keer laat zien, is van iemand uit Engeland. Deze kaart heeft beslist met boeken en lezen te maken.
Het boek afgebeeld op de kaart, heb ik zeker gelezen. Ik heb alles van Agatha Chrisie gelezen, maar ik kan zo'n boek makkelijk opnieuw lezen, de plot weet ik toch niet meer. Misschien ga ik het wel weer eens doen.

De postzegel op deze kaart, daar is ook over nagedacht. Een prachtige postzegel, een illustratie uit het (kinder)boek De Gruffalo. Superleuk boek. Ik heb het gelezen én voorgelezen.

Deze kaart voldoet aan mijn voorkeuren en dan nog wel in viervoud! Want kaarten gerelateerd aan post ... ook een voorkeur. 
Leve Postcrossing!

Een middeleeuws stripverhaal

De tentoonstelling North &South,  waar we naar toe gingen in het Catharijneconvent, begint met deze prachtige Maria.
Achthonderd jaar oud bijna!!
Uit die periode, tussen 1100 en 1350,  is hier in onze omgeving bijna niets overgebleven. Behalve deze Maria dus, met de blosjes.
Maria met de blosjes, zo noem ik haar.

Ze is ook zielig, want ze heeft geen kind meer. En geen kroon en geen armen en toch is ze prachtig.

Elders in Europa en dan vooral in Catalonië en in Noorwegen, beschermd door fjorden en bergen, is wél een en ander bewaard gebleven.
Het bijzonder is dat veel daarvan nu,  gewoon in Utrecht,  te zien is.
Bijzonder is  ook dat die kunst gelijk is. Dat het niet uitmaakte of je nou in Spanje of in Noord Europa in een kerk was.
De reizende Middeleeuwer zal de kunst, waar hij ook kwam, altijd herkend hebben.
En er wérd veel gereisd. Er waren geen landsgrenzen, wel handel. Ideeën en technieken konden zich zo makkelijk verspreiden.
Dat was voor mij nieuw. Ik dacht dat er niet veel gereisd werd, toen.
Nou kan ik natuurlijk nog heel veel laten zien, maar dat doe ik niet. Ik kies gewoon één werk uit. Dit werk, een altaarfrontaal:

Het bevindt zich normaal gesproken in Vic, Catalonië en het is uit het laatste kwart van de 12e eeuw.
In het midden zit Maria met haar kind. Verder vier engelen er om heen.
In de vier zijstukken zie je het verhaal van de heilige Margaretha

Hier zie je hoe een belangrijke Romein verliefd wordt op de mooie (christelijke) herderin Margaretha.

Margaretha wil niet en wordt gearresteerd en gemarteld. Ze kijkt op naar Maria en kind

Margaretha wordt in een kerker gesmeten, ze geneest van haar wonden. De duivel, vermomd als draak, bezoekt haar en wil haar verslinden, maar Margaretha kruipt steeds weer uit de draak

Tenslotte wordt Margaretha onthoofd, maar de duif (staat voor de Heilige Geest) bevrijdt haar ziel.

Ik vond het zo'n prachtige tentoonstelling. Ongelooflijk mooi!
Tja sorry, ik ben ineens ook weer een beetje juffig ben ik bang. Ik zou echt nog veel meer kunnen laten zien en vertellen. Ik heb me er thuis ook weer verder in verdiept. Maar dan zou dit een ander soort blog worden en dat wil ik nou ook weer niet. Dus ik laat het hierbij.

Een Middeleeuws stripverhaal. Wow!!!

Catharijne

We hadden nog een gratis reisdag, die op moest.
Eerst hadden we Leeuwarden gepland, maar dat zou echt een lange reis worden en daar hadden we niet zo'n zin in.
Dus, toen werd het Utrecht.

Gewoon voor Utrecht zelf, dat vinden we altijd een heel gezellige stad.
Maar ook voor de tentoonstelling North & South, in het museum Catharijneconvent.
Dat is een bijzondere tentoonstelling over Middeleeuwse Kunst.
Ik weet helemaal niks van Middeleeuwse kunst, maar binnenkort gaan we beginnen met de Middeleeuwen.
Ik ben altijd graag een beetje voorbereid en de docent heeft deze tentoonstelling al tig keer genoemd als zijnde heel bijzonder.
En bijzonder was het zeker.  Daarover een andere keer meer.

Eerst nog even over dat Catharijneconvent.
Je ziet hier de vrouw aan wie het museum de naam te danken heeft. Dat is namelijk de wijze Catharina van Alexandrië.
Een bijzonder type hoor, die Catharina
Als je goed kijkt zie je aan haar voeten het hoofd van een Romeinse keizer. De man had met haar willen trouwen, maar zij niet met hem. Ze wilde haar maagdelijkheid bewaren én haar geloof. De keizer liet haar martelen. Echt hoor, aan een rad met scherpe punten. Maar in plaats van Catharina, brak, door de bliksem, het rad. De keizer wilde haar laten verbranden, maar het vuur waaide uit. Toen liet de keizer haar onthoofden.
Uit de wond, stroomde toen melk en door die melk werd de stad van de pest bevrijd.
Ja mensen, het waren andere tijden. 
Nou, geen wonder dan hè dat er een klooster naar haar werd genoemd. En niet alleen in Utrecht.

Ik ben al vaak in het Catharijneconvent geweest, maar ik had me nog nooit afgevraagd wie die
Catharijne was.
Nu weet ik het en jullie ook.

Monday Mural

A few months ago, I went to the Platanenweg in Amsterdam.
To see the murals that were made there, on five renovated apartment buildings. I showed hem here.
I didn't know then, that there were more paintings. At the back of the blocks.
But my youngest son lives in that neighbourhood, and on the way to the metro we passed them, by accident.
So here's one:

I think it's a great idea and a wonderful painting. 

Made by Leon Keer and part of the project: If walls could speak.

Linking to Colourful World

En weer eentje

Kijk eens, daar is ze: Roodkapje, nr. 185. Ze werd me opgestuurd door Jolande.
En wat een leukerd is het. Een aankleedwolf.
Als kind hield ik erg van aankleedpoppen, nu nog steeds. Ik heb een keer zo'n doos gekocht voor de kleindochters, maar die vinden het geloof ik niet echt leuk.
Jolande trouwens is degene die het allerbest snapt van iedereen, wat ons zo in London aantrekt.
Ze snapt dat omdat ze precies hetzelfde heeft.
Maar nu zit ze voor een paar maanden in Parijs en als ik haar blog goed lees, heeft ze het naar haar zin.
Ze stuurde me deze kaart uit Parijs en ik ben er hartstikke blij mee. 
Ik kijk in London en overal altijd uit naar én Roodkapjekaarten én Assepoesterkaarten, want Jolande verzamelt Assepoesters.
Maar ik vind ze nooit. Hierin overtreft Parijs London dus.
Ik had na ons laatste bezoek aan Parijs (ziek geweest en een akelig avontuur),  gezworen nooit meer naar de Franse hoofdstad te gaan. Nooit meer!
Maar heel langzaam begint er iets te kriebelen. Misschien toch nog een keertje? Wie weet?

Spelletje

Kijk, dit is het uitzocht uit mijn keukenraam. Gistermorgen om half elf.
Niks bijzonders zou je zeggen. Je ziet een paadje naar de weg. Fietsers slaan daar soms af, een ander stuk van de wijk in.
Het lijkt of er nu ook een fietser gaat afslaan.
Maar nee, de man die daar hangt op zijn fiets, die slaat niet af, die staat daar.
Doodstil, alleen zijn hand beweegt. Op en neer, alsof hij een jojo heeft.
Ik zag hem voor het eerst afgelopen zondag. Ik kwam terug uit Den Haag, alleen. Frits was eerder uit de bus gestapt, die had bardienst op de tennisclub en kon dat nog net halen.
Daar stond die fietser. Nou dat kan. Ik dacht er verder niet over na.
Maar toen ik ruim een uur later in mijn keuken kwam, stond hij er nog steeds.
Zijn ogen gericht op mijn raam, dacht ik en met die bewegende hand. En het was  donker
Ik dacht er zijn twee mogelijkheden, of er is iets met de man aan de hand of het is een gek.
Voor de zekerheid appte ik een buuf, maar die reageerde niet.
Toen sprak ik mezelf maar eens toe: 'Kom op mens, doe niet zo achterlijk, ga gewoon vragen wat er is en of je iets kan doen'.
Ik haalde diep adem, trok mijn jas aan en ging naar buiten.
En toen reed hij weg. Ik was tamelijk snel weer binnen kan ik je verzekeren.
Mijn buuf vroeg later natuurlijk wat er was, waarom ik haar had geappt.
Enfin,  zij bleek het te weten: 'Die man staat daar een spelletje Pokemon te spelen. We vonden het allemaal raar, maar jij had het dus nog niet eerder gezien'.

Nou ja,... Pokemon. Tsss. Ook gistermorgen heeft hij er ruim anderhalf uur gestaan. Dat moet een stom spel zijn.

De Sterrengever

Achter elkaar uitgelezen, dit boek van Jojo Moyes.
Een fijn boek, voor zo even tussendoor. Gebaseerd op ware gebeurtenissen.

De Engelse Alice trouwt met een Amerikaan en vertrekt met hem naar Kentucky.
Ze kennen elkaar amper, maar het lijkt alle ouders een goede deal. Alice wordt ook echt verliefd op haar man en hij lijkt ook op haar verliefd te worden, maar ze raken elkaar niet aan.
Alice wil wel, maar hij niet. Het huwelijk wordt 'niet geconsumeerd'  om het zo maar eens te zeggen.
Alice verveelt zich, mag niks doen in het huis en als ze dan ook de kans krijgt om te gaan werken voor de paardenbibliotheek, grijpt ze die kans met beide handen aan.
Die paardenbibliotheek is een project van Eleanor Roosevelt,  waar boeken  te paard worden rondgebracht en uitgeleend aan bewoners in de afgelegen gebieden van Kentucky. Zo kunnen ze gratis kennis opdoen en verstrooiing vinden.
Alice gaat boeken rondbrengen  en sluit vriendschap met de andere vrouwen die hetzelfde doen. Ze is bijna gelukkig, maar dus niet met die man en al helemaal niet met haar schoonvader. Maar de bibliothecaressen zijn eensgezind
En dan gaat er een en ander mis. Het is 1937 en men is nog zeer conservatief en godsdienstig. Er zijn veel mensen die het bibliotheekgedoe helemaal niks vinden.  En al helemaal niet als er een voorlichtingsboek wordt uitgeleend. Vrouwen mochten eens op andere gedachten komen.
Als de leidster van de paardenbibliotheek ook nog  verdacht wordt van een moord, zijn het haar collega's die haar helpen.

Die paardenbibliotheek bestond dus echt en oh wat kan ik me goed voorstellen hoe eenzaam het was in die bergen daar. Hoe de mensen opgeleefd zullen zijn en echt afwachtten tot er weer een nieuw boek werd afgeleverd.
Ik kijk naar mezelf en constateer dat ik  m'n hele leven nooit zonder boeken en bibliotheek ben geweest. Ik woonde niet eenzaam, maar ik kon als kind vaak niet wachten tot we weer naar de bieb konden. Nog steeds word ik  onrustig als er geen te lezen boek is.
Wat zullen de mensen het fijn gevonden hebben.  Ik vond er nog een filmpje over.

Scheveningen

Tja, die Scheveningse haven levert altijd een paar mooie plaatjes op. Alle havens trouwens. Boten, masten touwen, ankers, vis. Het is er allemaal.
En meeuwen natuurlijk. Altijd zijn er meeuwen. Altijd.

Deze meeuw staat te mijmeren.  Misschien was hij liever ijsvogel geweest. Of hij kan niet lezen. Er lag namelijk ook een boot genaamd De Meeuw.

Hoe dan ook: we eindigden onze wandeling bij het Kurhaus.
En namen daar de tram
Liever had ik een high-tea genomen. Dat kan daar vast wel. 
Het  is een plek waar ik trouwens ook best eens een nachtje (of twee, drie) zou willen logeren.
Ik houd van die oude hotels waar nog enige grandeur is. Maar ik ben bang dat onze portemonnee helemaal niet van grandeur houdt.

Het Kurhaus was oorspronkelijk een badhuis. Al in 1815 was het er.
Mensen geloofden toen nog in de geneeskrachtige werking van zeewater en lieten zich met een badkoetsje naar het water rijden.
Er kwam een houten paviljoen bij en er kwam steeds meer uitbreiding. Scheveningen werd een populaire badplaats. Maar natuurlijk alleen voor de elite.
In 1884 werd er een echt hotel gebouwd.
In 1972 werd er verbouwd en gerenoveerd.
Ik herinner me dat de Stones er op traden en dat het een grote puinhoop werd.

Zoveel geschiedenis in zo'n gebouw. Het is mooi dat het er nog staat.
Als ik een keer meer  tijd heb als ik daar ben, ga ik naar binnen voor een kopje thee.