Botontkalking

 Het verliep een beetje raar. Toen ik drie weken geleden toevallig mijn dossier van het ziekenhuis bekeek (jaja met DigiD), keek ik ook naar mijn afsprakenlijst. Ik schrok, want ik bleek diezelfde middag een afspraak te hebben op de afdeling radiologie/ nucleaire geneeskunde en daar had niemand iets van gezegd.

Het was wel duidelijk dat ik die afspraak niet kon houden. Dus maar gebeld. 

Toen bleek dat het een scan betreft om de botdichtheid te meten. Een standaardonderzoek dat iedereen boven de vijftig,  met een breuk, mag ondergaan.

Dat vind ik echt heel goed. 

Dus die scan, Dexa heet die,  heb ik nu gehad.

Meteen was ook al een afspraak met een deskundige geregeld om de resultaten te bespreken. 

Ik weet nog niet wat de uitslag is. Dat doet hier ook niet terzake. Het gaat er om dat ik het mooi vind dat het zo geregeld is.

PS: De foto komt uit een stukje van het ziekenhuis over deze afdeling. Ik ben het niet.

Zo gaat het nu

 Mijn val is vijf weken geleden en zo gaat het nu:

Deze week mocht het gips van mijn arm. Het is nog pijnlijk bij sommige bewegingen, maar toch fijn dat het er af is. 

Dan is er weer een foto gemaakt van mijn rug en was er een gesprek met een traumachirurg. 

Een leukerd. Hij zei: 'ik hou heel erg van opereren,  maar ik ben wel blij dat een operatie bij u niet nodig is'.

Pfff... daar had ik nog niet eens aan gedacht. Dus ik werd ook even blij. 

Verder was er niet veel van te zeggen en moet ik doorgaan met wat ik doe. 

Dat is lopen ( ik haal inmiddels 5000 stappen!), liggen (lang en vaak) en een heel klein poosje zitten..

GEDULD. Dat is de boodschap. Volgende foto over vier weken en dan misschien fysio. Misschien.

(De chirurg zei ook nog dat het een jaar kan duren voor ik klachtenvrij ben. Kan, zei hij. Kán, maar hoeft niet. 

En ik dacht: een jaar? Nou dat zullen we dan nog wel eens zien. Ik weet zeker dat het niet voor mij geldt. Ik voel het in mijn botten. Heel toepasselijk. )

Dus ik kijk niet naar buiten grijs, ik kijk alleen naar blauwe lucht kaarten (dank Toos en Karin) voor m'n raam en ga een eindje wandelen.

Gezichtjes

 

 

Stef van S.C. Collections zag dit kunstwerk in een winkel in Amsterdam. 

' Beethoven dirigeert een blikjesorkest. Hopelijk breng dit een glimlacht op je gezicht', schreef Stef. Dat deed het. 

Conny  zag dit gezichtje op straat en raapte het tocn maar op.

Ik heb er een hele tijd naar gekeken maar weet niet wat het is. Iets van een rits of zo?  Wat dan ook,  een gezichtje is het zeker. 

En vlak daarna zag Conny er nog twee:

'Een betonblok met een bouwhek er in, een oud en een jong gezicht',  schrijft Conny er bij. 

Dat waren ze weer voor deze keer. Ik heb het gevoel dat ik iemands inzending  ben vergeten, zo ja, sorry en hopelijk komt het dan later alsnog.

En zoals altijd: Blijf speuren mensen ! bettievdgriend@hotmail.com

The gilded age

 Als je deze foto's ziet en je weet dat ze uit een serie komen, dan weet je eigenlijk al om wat voor soort serie het gaat,  denk ik.

Dit is The Gilded Age. 

The gilded age is een periode eind 19e eeuw in Amerika. 

De serie werd me aangeraden door onze dochter én schoonzoon

Ik zag hem in de eerste week na mijn val, toen ik echt ontzettend veel pijn had, niet wist wat er aan de hand was, afleiding kon gebruiken. En het hielp een beetje.

Het scenario is van Julian Fellowes en hij is degene die ook Downton  Abbey bedacht. Dat zegt al geoeg denk ik.

Het verhaal:

Marian Brook (gespeeld door de dochter van Meryl Streep)  gaat, nu haar vader is overleden, bij haar ongetrouwde tantes in New York wonen.

Die tantes vertegenwoordigen oude namen,  oud geld en de daarbij horende regels en tradities . Ze willen niks te maken hebben met de nieuwe rijken die op dat moment in opkomst zijn en kunnen smijten met hun nieuwe geld. Verdiend in de industrie en technologie. Marian is anders en zit er tussen in. Dat botst!

Kostuums, drama, verhalen en een beetje geschiedenis. 

Al zeg ik het zelf, dit is best een goede samenvatting van een zeer aan te raden serie. Te zien op HBO

 

Tulpenvaas

Tulpen... ik hou er van.

Ik heb natuurlijk nog geen buurtonderzoek kunnen doen, zoals andere jaren. Het is ook nog wel wat vroeg. 

Echter  déze tulpen, bij mijn bed (dus ook in de buurt), zijn het aanzien zeer waard:

Maar daar gaat het nou even niet om. Het gaat even om de tulpenvaas

Een echte, moderne tulpenvaas. En dan nog in mijn lievelingskleur.

Ik was al een tijdje op zoek, maar ze waren allemaal te groot of te wit of te (Delfts) blauw.

Kijk en daar moet je dan gewoon Sinterklaas voor hebben. 

De vaas kreeg ik van de oplettende goedheiligman of vrouw. Zonder dat ik een verlanglijstje had gemaakt. 

Ik nam me voor om er tulpen in te zetten zodra ik ze hier langs de weg weer kon kopen. Dat is nu zo'n beetje (dus niet in december). 

Deze kreeg ik  alvast van een lieve buurtvrouw. Ha,  ik vind ze precies geschikt voor mijn vaas.

Lang geleden had ik ook al eens een tulpenvaas, niet te vergelijken met deze,hihi. 

https://bertiebo.blogspot.com/2012/03/tulpen.html?m=0

Living

De laatste film die ik zag (eind december), was deze: Living.

Genoten heb ik van de hoofdrolspeler Bill Nighy én van de fraaie beelden van London in de jaren vijftig. Van de vorige eeuw.

Prachtig allemaal, echt. 

Maar ook het verhaal vertederde me.  Ontroerde me een beetje.

Meneer Williams is een kantoorman. Een klerk, een ambtenaar zoals je je een ambtenaar voorstelt. Heel keurig en volgens het boekje. Heel erg Brits ook.

En dan krijgt hij plotseling te horen dat hij niet zo lang meer te leven heeft. 

Hij gaat dingen proberen die hij niet eerder deed en besluit ook nog iets goeds te doen in zijn werk. En dat lukt.

Leven alsof het zijn laatste dag is, dat is wat hij doet.

Ja echt een heerlijke film en die Bill Nighy.. ik werd een beetje verliefd. 

Monday mural

 Het was een bijzondere trip naar London. De trip die onze dochter en ik maakten in december. Ik zou er graag een heleboel blogjes over willen maken. Helaas: ik kan nog steeds niet bij mijn foto's, vanuit mijn bed.

Maar, net als vorige week,  vond ik toch nog een foto van een mural op mijn telefoon. Dit is echt de laatste. Hopelijk volgende week weer m'n echte fotos. 

Dit is 'm:

Gezien in de Westminster Abbey. En heel gek, in minstens veertig keer in London,  was ik dáár nou nog nooit geweest. Ik vond het altijd te duur. En als onze dochter niet had aangedrongen was het er ook nu niet van gekomen. 

Wat een verkeerd soort zuinigheid. Ik vond het fantastisch en de eerstvolgende keer ga ik weer

Overweldigend, dat was het.

Enfin de murals. Ongeveer 3 meter hoog.

Allebei laat dertiende eeuw (13e!)

Links Thomas die zijn hand drukt tegen de kruisigingswond van de opgestane Jezus.

En rechts Christoffel die het Christuskind draagt.

Nou als dat geen bijzondere murals zijn, dan weet ik het ook niet meer.

Linking to Sami's Colourful World

Van een beledigde Anemoon

 Liggen kan ik én lopen. En dat is wat ik doe: liggen en lopen en liggen en lopen. Zitten gaat nog niet, maar dat lopen gaat goed, langzaam maar zeker.

Op weg naar buiten keek ik uit het raam van onze slaapkamer de tuin in.

Ik dacht dat er een rood papiertje lag. 'Zeker nog een overblijfsel van het vuurwerk van de buren', dacht ik.

Voor ik aan mijn echte wandelingetje begon liep ik 

even de tuin in.

' Wat nou papiertje?', sprak de Anemoon beledigd. 'Steek ik speciaal voor jou mijn kopje op, als enige en dan denk jij dat ik een papiertje ben?'

' Ik maak wel een foto van je, Anemoon en die zet ik op mijn blog, kan iedereen zien hoe mooi je bent!'

Bij dezen dus.

En daarna besteedde ik nog even extra aandacht aan de Helleborussen

Voor de zekerheid!

Een held met een krans

 

Toen ik viel, (nog net) op 31 december, was ons kerstboompje al terug naar de tuin en waren de meeste kerstspullen al weg.

Deze krans hing weliswaar niet meer aan de deur, maar lag nog wel in de gang. Tot vandaag.

' Ik zal hem nu maar eens opruimen', zei mijn man daarnet. 

Wat een zeer grote grijns veroorzaakte bij mij. (voluit en hardop lachen kan ik nog niet)

Hij heeft het druk hoor, mijn man. Hij houdt het huis aan kant, doet allerlei klussen die ik normaal doe en... ik word buitengewoon goed verzorgd. 

Ik ben me er van bewust wat een zegen dat is!

Wat een held, die kerstkrans is een lauwerkrans!

 

Nomen est Omen

 Het eerste Neo'tje voor deze ronde kwam van Sjoerd. 'In Beek, in Limburg hebben wij een fysio-therapeut die Arts heet', schrijft Sjoerd:

En mijn vriendin  Marga stuurde er weer een heleboel. Hoe doet ze dat toch? 

Zeeuws nieuws: Jan Kees Lantsheer, particulier grootgrondbezitter

1Vandaag: Han Moraal, Raad voor strafrechtstoepassing

NPO 1: interview over vogelgriep met Thijs Kuiken 

Omroep Zeeland: Carlo Rotte, vuurwerkverkoper

En tenslotte stuurde Esther er eentje ' om me een glimlach te bezorgen'. Dat is gelukt. 

Dank allen en graag tot de volgende keer.