Arthur

 

Gisteren een samoerai, een prachtige  mural. 

Vandaag een heel ander zwaardvechtertje: onze jongste kleinzoon Arthur.

Niet dat hij vecht hoor, hij is het zonnetje in huis, altijd vrolijk en superlief.  Hij kan net lopen, maar ja, met een grote broer van vijf, is er natuurlijk ander speelgoed in huis, dan wanneer er alleen een peuter rond zou hobbelen. 

Arthur ... fysiek contact hebben we bijna ruim een jaar niet gehad. Dat was niet leuk. Maar het mooie is dat hij ons ondanks alles gewoon kent, door al het videobellen. Onze kinderen hebben dat heel trouw gedaan en mét resultaat. 

Dit weekend, op vaderdag was hij er,  voor de tweede keer. En hij kent ons, hij vindt ons niet vreemd en dat is fijn.

 Hoe dan ook, zijn creatieve vader gebruikte de bovenste foto om er iets anders mee te maken.

Monday

Two weeks ago, I saw this mural  in Leeuwarden. The Netherlands.

I was there to visit an exhibition in the museum. 

But  I also discovered the beauty of the city and... lots of murals. 

That's because Leeuwarden was the cultural capital of Europe in 2018 and there were so many art expressions.

I did not visit the city in 2018. But there is still a lot to see, today

This is a Japanese samoerai. A legendary fighter, named Miyamoto Musoshi. Probably fighting an invisible (modern) dragon. 

The artist is Klaas Lageweg. 

And if you would like to see more of his fantastic work: click

Go ahead, you won't be disappointed!

Linking to Sami's Colourful World 

Tekeningen

 

Gisteren lag de humor op straat, vandaag een tekening. 

Toen ik nog juf was, maakte ik met de kinderen altijd aan het begin van het jaar, grote mappen. 

Mappen van behangpapier en die werden dan beschilderd. 

In die mappen werd het werk dat ze maakten verzameld. 

Tekeningen vooral, maar ook volle schriften en platte knutsels. 

Het werd altijd een puinhoop,  als alles wat er aan het eind van het jaar nog aan de muur en in de gang hing,  er ook nog in gestopt moest worden. 

Want hoe vaak ik ook zei dat ze hun naam er op moesten schrijven, dat gebeurde toch niet altijd. Sommige kinderen wilden het helemaal niet mee naar huis nemen, maar het moest. 

De tekening hienaast zag ik liggen op straat. 

Zo te zien had Mahmud van zeven, zijn best gedaan. En zijn juf ook, met die keurige naam en zijn verjaardag er op. 

Helaas zal dit werkje Mahmuds moeder niet onder ogen komen,  ben ik bang. Misschien wilde Mahmud ook niet. 

Thuis verzamelde ik trouwens ook altijd het werk van alle drie onze eigen kinderen. 

Vanaf de allereerste krabbels tot en met werkstukken op de middelbare school. 

Niet dat er ooit nog naar gekeken werd en het meeste is dan ook na een aantal jaren op zolder stof gevangen te hebben,  verdwenen. De kinderen wilden het niet hebben en ik ook niet meer. Wel heb ik van sommige kunstwerken nog een foto gemaakt. Dat had ik meteen moeten doen, had me een puist werk bespaard. 

En over tekeningen gesproken... ik vond bij het opruimen en uitzoeken van mijn foto's, nóg een foto van een tekening. 

Het kind in kwestie (haar naam ben ik vergeten, maar ik zie haar voor me),  had gedacht: 'Bekijk het maar juf, met je taalles'. Laat mij maar lekker tekenen. OP TAFEl !

De humor ligt op straat.

 'De humor ligt op straat, meneer Sonneberg'. Dat was een zinnetje uit een grappige sketch van Wim Sonneveld. 

Eh... Wim Sonneveld? Ik denk dat veel mensen niet meer weten wie dat was. Hoewel dat liedje 'Het Dorp', wel heel bekend is. 

Maar dit terzijde.

Hij had gelijk, de humor ligt inderdaad op straat, hier bijv. :!

En een eindje verderop:

Daar moest ik om lachen. Ik ben namelijk zo iemand die alle bordjes leest. Wie er in het huis geboren is of dood gegaan of wat voor monument het is. 

Pas thuis zag ik op de foto dat er nog iets onder stond. Googelen natuurlijk. Het is de naam van een schrijver met de titel van zijn boek. Maar wat daar nou de bedoeling van is?

't Is maar dat je het weet: Don't act like a fish!

De eerste twee vielen me op in Leeuwarden. En het berenverhaal in Heusden. 

Verrasingen onderweg

 Het was dinsdag te mooi weer om binnen te blijven. Dat zou wel verstandig geweest zijn, want de hooikoorts speelt behoorlijk op. 

Maar ja... dus we gingen fietsen. Op de bonnefooi, geen knooppuntenroute, geen kaart. 

Lekker door het mooie West-Friesland. Het werd een lange tocht, met veel verrassingen. 

 

De eerste verrassing was bijna om de hoek, in Bobeldijk Prachtig hè.

Ik heb nu geen idee meer hoe we verder zijn gefietst. Dat komt het zijn hier allemaal van die lintbebouwing-dorpen. Dan heb je geen idee meer of je nu in een dorp bent of er weer uit. 

Maar dit fraaie raadhuisje, is dat van Spanbroek. Het stond er op, anders had ik het niet geweten. Hier zijn we beslist vaker langs gefietst, maar het was me nog niet eerder opgevallen:

Uit 1598 hè. Dat is me wat! Midden in de 80-jarige oorlog werd er in Spanbroek een raadhuis gebouwd. In Renaissancestijl. 

We fietsten verder en zagen een vogel die tamelijk rustig bleef zitten. 

We waren inmiddels aangeland in Opmeer. Ook dat had ik niet geweten, maar toen ik een klein stukje verderop een foto maakte van de molen, kwamen er twee wandelaars aan die het wel wisten.

Er was nog meer moois te zien hoor, maar vanwege onophoudelijk snotteren en niesen, heb ik alleen nog maar een paar foto's gemaakt van een huisje voor Sjoerd. Het was nog veel verder terug fietsen dan ik dacht en ik was superblij toen ik weer in mijn koele huis was. 

Getverdegetver... hooikoorts! Maar toch blij dat we gegaan waren!

Ps:  Lees even de opmerking van Hélène in de commentaren

Nomen est Omen

 Het is al een hele tijd geleden, maar hier zijn weer een paar mooie vondsten. Bijna ongelooflijk,  vind ik. Oordeel zelf:

* Bert Glorie, priester.

*Hahaha, hoe bestaat het?  Tandarts Snoep

* En wat te denken van Roos Koekebakker die ging werken  in de Koekmakerij van Vera van Stapele. Ik heb nog geblogd over die zaak, hier. 

En nu,  as we speak,  loopt het water me in de mond. Misschien  binnenkort? 

Mijn bijna-buuf Kitty mailt: 'Hoe vaak ik dit al niet voorgelezen heb... en ineens... Je zult toch zulke leuke boeken schrijven en dan Boeke heten. Maar misschien was het jou allang opgevallen?'. 

Nee hoor, mij is dat nooit opgevallen hoewel ik,  toen onze kinderen klein waren,  de Dikkie Diks zowat uit mijn hoofd kende. 

In ons Westfries Museum hangt een schilderij van Adriaen Cornelisz. Beeldemaker.  Uit 1695. 

Een jachtscène. 

Verder:

* Ik lees net weer een leuke naam in de krant (Stentor),  zegt Jeanette van het blog Hip en Kleurig:  

Directeur Lucienne van der Geld van Netwerk Notarissen zegt dat het vaker voorkomt dat ouders hun kind onterven

* Tenslotte Marga weer, die vindt ze bij bosjes. Je moet het ook maar net zien hè, of horen:

Uit het Regiojournaal: Dhr. Leegwater, werkzaam bij het Stoomgemaal.

Radio 1:                       Dhr. Florijn van Schuldhulpverlening, Radio 1. 

Trouw:  :                      Jaap vd Vis, visser op Texel. 

Alle inzenders hartelijk dank en hopelijk tot een volgende keer.

Deuren en hekken open

Pas in 2014, werden de hekken en de deuren naar dit terrein open gezet voor het publiek

Het was toen al een van die plekken, waarvan je denkt: daar wil ik wel eens gaan kijken. 

Maar ja, er waren altijd andere zaken die de aandacht vroegen of soms nog leuker leken te zijn. 

Nu in de Coronatijd,  nu we wel uitstappen deden, maar nog niet te ver gingen en bovendien geïnspireerd door Jeanne van Sjannes blog, nu gingen we. 

Het is al meer dan een maand geleden en we waren echt de enige bezoekers. 

Het was een prachtige middag, doodstil en we hadden alle tijd om rustig rond te lopen en te kijken en te kijken.

En te fotograferen natuurlijk. 

Ik heb het trouwens over het Hembrugterrein:

Een beetje een geheimzinnige plaats, waar iets mysterieus in de lucht hangt.  

Dat voel je zelfs op een zonnige middag. 

Ik zou wel eens willen voelen hoe het is als je daar rond schemering rondloopt.

Dat mysterieuze klopt ook wel, want vroeger was het ook uiterst geheim,  daar. 

Meer dan honderd jaar was hier de munitie-en wapenfabriek 'Hembrug' gevestigd. 

Een strategische plek, binnen de Stelling van Amsterdam, aan twee waterwegen én een spoor. 

Een groot complex met een groot hek, afgesloten voor de buitenwereld. 

Genoemd naar het buurtschap Den Hem en de brug over het Noordzeekanaal. In vredestijd werden er trouwens landbouwmachines en putdeksels en zo gemaakt. 

Er waren kantoren, fabriekshallen, huizen, schuilkelders, munitiemagazijnen, kantines enz.

En nu, kun je er heerlijk ronddwalen en foto's maken. Het is groot en er is veel te zien. Veel oud en verlaten en vervallen. 

Het museum was dicht natuurlijk, maar misschien juist daarom willen we nog wel eens. 

 

Een mooie en zo te zien zeer goed onderhouden theekoepel, zie je hiernaast. 

De foto komt van Wikipedia, maar ik heb vaak genoeg in het echt zo'n theekoepel gezien. Veelal natuurlijk in de Vechtstreek, maar lang niet alleen daar. 

Ik heb er dan altijd een nogal romantisch beeld bij. 

Van een rijke dames die als buitenverblijf een prachtig huis hadden met tig kamers en een park er omheen, maar die toch nog een extraatje wilden. 

En die dan in dat extraatje thee gingen drinken met hun vriendinnen of met de dames die ze te vriend moesten houden.  Bijna in de vrije natuur. 

Ik heb er ook wel eens eentje van binnen bekeken en die was helemaal beschilderd en behangen, erg mooi. 

Ik lees nu dat het verschijnsel theekoepel typisch Nederlands is en eigenlijk gewoon een statussymbool was voor de eigenaar. 

Hoe dan ook, ze zijn leuk en iets van vroeger. Dácht ik. 

Want kort geleden tijdens een fietstocht naar Egmond zag ik onderweg een theekoepel. Niks langs de Vecht,  gewoon in het Westfriese landschap. 

Ook geen oudje. Een moderne theekoepel. En het gekke is, die paste daar wonderwel!

Thank you Collin van der Sluijs!

 Week 4, day 1 

The last of four murals by Collin van der Sluijs

The artist  began his work early this morning, as it was a hot day

I asked him how he keeps the survey, he's so close to the wall and it's really huge. 

Then he showed me this:

And that's all. That man is so talented.!!! 

Week 4, day 3:

Week 4, day 4

And then, finally it's finished:

Thank you, Collin. 

It was a pleasure to meet you and to be able to watch your beautiful work for four weeks, almost every day. 

Good luck with your next project and I'll keep following you on Instagram.

Linking to Sami's Colourful World

Het huisje aan de sloot

 

In de tweede klas van de middelbare school, kreeg ik te maken met het fenomeen 'Lezen voor je Lijst'. Je boekenlijst. Veertig boeken moesten er gelezen worden. Ik was dertien en lezen was voor mij altijd een feest geweest. Dus ik dacht veertig boeken? Dan ben ik dit jaar al klaar als het een beetje meezit. Of misschien het jaar daarna. Ik had er zin in. 

We kregen een lange lijst en daar kon je dan uit kiezen. Natuurlijk uit alle periodes, te beginnen met de Middeleeuwen en zo de eeuwen door, via de tachtigers, tot de toen moderne literatuur.

Ik was een kind, ik hield van kinderboeken, dus ik koos als eerste het boek Het huisje aan de sloot.. Van Carry van Bruggen. Omdat ik dat een gezellige titel vond. En de naam van de schrijfster vond ik ook erg vriendelijk klinken. Precies zoals de namen van de schrijfsters van mijn geliefde meisjesboeken. 

Ik begon en ik vond het niks,  helemaal niks. 

Citaat: 

Het jongetje, het meisje, onwetens bevangen door alles rondom, dat als lauwe dauw ingaat tot hun wijdopen zieltjes, zonder dat ze luisteren, zonder dat ze zien het verre en het dichtbije, het flemende vogeltje en de afscheid-roepende boot en het ritselen van de vlierstruik en de beslagen, bonte hemel oneindig boven hun kleine lijven, en nog eenmaal diezelfde hemel aan hun voeten, als een duizeldiepe kom vol bleek bevend licht, onder in de groezel-groene sloot, het jongetje, het meisje turen in hartbevangen aandacht naar het achterhuisje aan de overzijde. 

Eén zin was dat. Ik las hem, die zin en bedacht dat dit niet voor mij geschikt was. Maar dan ook echt niet.  

Het boek bracht ik terug naar de bieb en het lezen voor de lijst heb ik zo lang mogelijk uitgesteld.  

Elk jaar een paar boeken en niet eens alles echt gelezen. 

Een uittreksel volstond in sommige gevallen ook wel. Ik was er echt te jong voor en dat had mijn lees-leven makkelijk voorgoed kunnen verpesten. Dat is niet gebeurd, gelukkig. Maar er werd op mijn school niet veel aan gedaan om literatuur toegankelijker te maken. Er werd weinig verteld, niet voorgelezen. Niets van dat al. 

Enfin,  nu, vorig week op mijn Amsterdamse zondagwandeling,  stuitte ik op een boekenkastje, een minibieb. Kijken natuurlijk.  Ieder kastje op straat wordt nauwgezet onderzocht. En daar stond het: Het huisje aan de sloot. 

Ik keek en nam het mee. En wat denk je? Ik  heb er van genoten.  Verhalen over het leven van een orthodox joods meisje en haar broertje. Vanuit hun huisje aan de sloot ervaart ze de wereld. Hoewel ouderwetsch, nu wel goed leesbaar. 

Al vind ik die zin op de eerste bladzijde nog steeds te lang.