Dagje school

Gisteren was ik voor het eerst in lange tijd weer eens een dagje naar school.
In principe ben ik daar iedere dinsdag, maar dat ging nu even niet. Er waren zeven weken voorbij en met deze kinderen was ik nog maar net gestart, dus dat was weer even wennen.
Voor mij, vroeg op, in het donker naar school, brood mee enzovoorts.
Voor de kinderen omdat die nu eenmaal altijd moeten wennen en soms echt problemen hebben met veranderingen.
Ik was er om half negen en had tijd genoeg voor een kletsje met een paar collega's. Leuk. Er waren een paar nieuwtjes en ik ben graag op de hoogte. Nou, zeg eigenlijk maar gerust dat ik nieuwsgierig ben.
Daarna haalde ik het eerste kind. Een jongen die ik vorig jaar ook al had. Hij en ik kunnen prima met elkaar overweg. Hij vindt het fijn om te komen en ik vind het fijn dat hij komt.
Hij heeft wat extra aandacht nodig voor rekenen.
Met uitgestrekte arm, kwam hij binnen. 'Nog de beste wensen, juf".
'Dankjewel D.,  voor jou ook en hoe was je vakantie?'
De tafel van zeven was daarna nog een hele overgang, maar het ging best en dus gingen we daarna aan de breuken. Ik heb hem vorig jaar verteld hoe leuk breuken zijn en dat gelooft hij sindsdien.
'Hoi breuken!'
We werkten even hard samen en hij werd beloond met twee stickers. Eentje voor de tafel van zeven en eentje voor de breuken..
Daarna kind twee. Ook een D. Dat is echt een droppie. Hij stottert.
'Goeiemorgen, D., wat leuk om je weer te zien'.
'Ja,  maar je moet wel mijn naam goed zeggen'.
'Oh ja, dat had je al gezegd, sorry ik was het even vergeten'.
'Geeft niet hoor juf''.
We oefenden tafels en deeltafels. Ook dit meneertje ging blij weg.
Daarna kwam er eentje die absoluut niet wilde. Hij stuiterde de trap al af. Kwam raar binnen, gooide met zijn etui, ging languit liggen in de stoel en meldde dat hij in de klas altijd staande mag werken. Ik had er al een hard hoofd in en na een minuut of tien besloot ik dat het genoeg was en bracht hem terug naar de klas.
'Ik vond het toch al heel stom bij jou, heel stom'.
Tja.
Vervelend, maar zo had ik meer tijd voor zijn opvolgster een aardig meisje. Zeer spraakzaam en goed wat lezen betreft. Maar rekenen...
Dit dametje deed haar uiterste best, op slimme manieren, om mij af te leiden van het doel. Grappig om te zien. Toch hebben we veel gedaan.
Ik had een A4.tje vol met punten waarop ze bleef steken,  van de I.B.-er gekregen, dus daar werkten we aan.
Ik had haar ook verteld wat er op dat lijstje stond. En eigenlijk vielen sommige dingen van dat lijstje best mee. Dat vertelde ik haar ook. Ze groeide!
Toen kwam er nog een jongen, van Turkse afkomst. Heel slim, maar zijn woordenschat is onvoldoende. Dus namen we een tekst uit de Kidsweek en bespraken die. Ik weet nooit zo goed wat je extra kunt doen aan woordenschat-uitbreiding. Behalve lezen en praten en zien waar in die tekst de gaten zitten. Dus dat is wat we deden. Aan het eind zei hij enigszins verontwaardigd: 'Ja maar déze woorden zitten nooit in de test!

Kortom, ik vond het heerlijk om er weer te zijn en me een beetje nuttig te voelen

Verkeersbord

Als ik zo'n paal zie met allemaal borden, weet ik weer precies waarom ik een hekel heb aan autorijden en waarom ik  het niet doe.
Niet deed, moet ik natuurlijk zeggen, want dat ik het nu niet doe is volkomen logisch: wij hébben geen auto meer.
(En tussendoor merk ik even op dat het tot nu toe prima bevalt).
Tien jaar van mijn leven heb ik zelf gereden, zonder ongelukken, op dat ene paaltje voor mijn eigen huis na.
Tien jaar waarin ik veel reed, maar nooit graag.
In Zeeuws-Vlaanderen was het nog het makkelijkst, routes die ik kon dromen en er veranderde nooit veel.
In Amsterdam was het andere koek.
Ik heb nog eens mijn eend aan de kant gezet en mijn schoonvader gesmeekt daar naar toe te komen,  om me op te pikken.
Wat hij deed, de lieverd.
Toen ik ooit, met mijn oudste zoon een ritje moest maken van Terneuzen naar Hoorn, correctie een rit was dat, niet een ritje, en hij de hele weg zowat gehuild heeft in de kinderwagenbak achterin, was ik er klaar mee en heb nooit meer gereden.
Dat was dat.
Als ik zo'n serie  borden zie, weet ik het weer.
Eer het tot me doorgedrongen zou zijn wat ik hier moet of mag of juist niet moet of mag, zijn we al weer een stuk verder en zou het best fout kunnen zijn. Tja...
(Mijn rijbewijs is nog geldig en tegenwoordig zo klein dat het in mijn portemonnee past. Ik gebruik het nu als identificatiemiddel) 

Monday Mural

So this is the biggest mural I saw in London. Made in 2018 by eight artists working in pairs. There's one theme: Connectivity

Captain Kris and Tizer

It was great to see this, but we were on a tour and there was no time to just enjoy everything . Next time in London, we'll be back. Want to read more? Click

Linking to Colourful world.

Kilometers maken

Dit geloof je niet.
Ik heb vorig jaar 2188 kilometer gewandeld. 2188,75 km om precies te zijn. Eenentwintighonderdachtentachtig kilometer
Eigenlijk geloof ik het zelf ook niet.
Maar ja, ik kan goed rekenen en ik heb het vanaf begin januari 2018 bijgehouden en wekelijks opgeteld.  Nauwkeurig, echt.
Dus dit is wat er gebeurt als je iedere dag tienduizend stappen zet (en vaak nog wel wat meer ook). Ik heb niet eens meegerekend wat ik in huis liep.
Nou? Veel hè.

 En dan moet ik er nog bij vertellen dat er tijden waren dat ik helemaal niet wandelde. Anders was het nog meer geweest.
Bijvoorbeeld toen mijn man ziek was, toen liep ik niet.
Ook liep ik niet toen ik na anderhalf jaar eindelijk de Prednisolon had afgebouwd.
Mét die Pred liep ik als een kievit, maar toen ik helemaal was gestopt, ging het toch even een tijdje niet zo goed.
'Alles doet me zeer', riep ik toen wanhopig uit. 'Zelfs mijn hielen doen pijn'.
Bleek dat laatste niet van het stoppen te komen. Nee, helemaal niet, ik had een hielspoor!
En dat duurde best lang, dus weer niet wandelen.
 Ook afgelopen maand liep ik niet of nauwelijks.

Maar eergisteren, voor het eerst dit jaar, weer een echte flinke wandeling, op een redelijk tempo.
Toen ik thuis was, ging ik even op de bank liggen en viel onmiddellijk in slaap. Niks meer gewend.
Maar het begin is er. Dit jaar wil ik toch mijn record overtreffen. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Schijn bedriegt

Sta ik daarnet,  om half zes vanmorgen,  soep te maken en vooruit,  ik ben nou toch bezig: kokosmakronen.
Zo op het eerste gezicht is er niet eens zo veel mis mee.
Behalve de vorm, maar ja het gáát om de smaak, zeg ik dan altijd maar. En wat er in zit is goed.
Maar schijn bedriegt, want zo'n ding heeft ook een onderkant.

Rook je dat dan niet, sukkel? Nee,  ik rook het niet!
Dit gaat betekenen dat ik heeeeeeeeeeel lang niets meer ga bakken. Heel lang niet meer. Misschien wel nooit meer!
Ps: De soep is goed gelukt!

Futloos

Dank voor jullie meelevende reacties gisteren. Lief!
Ik begon dinsdag meteen plannen te maken, dingen die ik wilde doen. Vooral in huis.
Maar er komt niets uit mijn handen. Ik ben moe, slap en futloos.
Dus hier laat ik het bij voor vandaag.

Bang..

Toen ik ziek was, eind november begin december, ging ik naar de huisarts. Ik hoestte verschrikkelijk,  de arts vertrouwde het niet en vond dat ik foto's moest laten maken. Dat deed ik natuurlijk en 's middags kreeg ik de uitslag en die was niet goed.
Het was geen longontsteking, maar er waren plekjes gezien die er niet hoorden, op allebei de longen.
Toen moest er een afspraak gemaakt worden met de longarts. Die was gisteren.
Ik ben sowieso niet het meest optimistische type dat ik ken en omdat ik  meer dan een maand moest wachten op die afspraak, werden,  in mijn ogen,  de kansen op longkanker, per dag groter. Ik bleef ook hoesten en voelde me ellendig. 
Daarbij: ik heb ook lang gerookt. En behalve dat ik me daar vreselijk voor schaam, zit er ook altijd een flinke mate van ongerustheid én spijt!
Zestien jaar geleden ben ik gestopt, maar ja iedereen weet dat roken kanker kan veroorzaken. Ik ook.
Tsjonge, ik ben echt zo bang geweest.
December was dus, ondanks de leuke dingen, waar ik wél over vertelde,  echt verschrikkelijk. 
En januari tot nu toe ook.
Ik was best afgeleid hoor, bij vlagen.
Bijvoorbeeld toen we bij de kinderen gingen eten en toen Noor kwam logeren. Toen B&M een heerlijke oudejaarsavond voor ons verzorgden. Toen we een middagje naar het strand gingen.

Maar als zo'n evenement dan voorbij was, stortte de wereld weer een beetje in.
En dat bleef zo. Een soort constante druk. In mijn hoofd en ook in mijn lijf.  Met regelmatig een angsttrilling, een soort omgekeerde adrenalinestoot.
Tot nu toe.
Want gisteren dus was eindelijk die afspraak bij de longarts. Ze klopte en luisterde uitgebreid, besprak de foto's en wilde ter vergelijk nieuwe foto's. Dat kon meteen gelukkig en 's middags belde ze met de uitslag. Waarschijnlijk heb ik toch een longontsteking gehad en heeft mijn lichaam die op eigen kracht weggewerkt. Ik was meteen helemaal trots op dat lichaam, hahaha.
Zonder gekheid, ik ben/we zijn ontzettend opgelucht en blij. En moe, dat ook.
Maar toch... mijn nieuwe jaar begint NU! 

Bloemenhoroscoop.

Zo'n boeket bloemen van Bloomon, ik schreef er al eerder over, ik ben er altijd blij mee.
De kwaliteit is prima over het algemeen. En ik vind de combinaties vaak erg geslaagd.
Er zit ook altijd een kaartje bij met informatie over de bloemen, soms zijn die gewoon, ik bedoel bekend bij mij.  Maar soms ook apart en juist dan vind ik het leuk om er iets over te lezen.
Deze keer was er iets bijzonders.
Op het kaartje stond: 
'We zijn de sterren (en de bloemenvelden) ingedoken en vonden voor elk sterrenbeeld de perfecte bloem. Pluk de dag in 2019!'
Ik ben een Leeuw qua sterrenbeeld en dat betekent volgens Bloomon dat ik creatief ben, vaak spontaan en altijd charmant.
Ik geloof helemaal niet in sterrenbeelden en deze omschrijving... ik denk niet dat de mensen in mijn omgeving het op mij van toepassing vinden. Ik vind het zelf ook niet.

Enfin, het bloemetje dat er bij hoort, bij mij en mijn sterrenbeeld,  is de Kniphofia.
Nog nooit van gehoord en in het grote boeket, zoals je dat hier naast ziet, is het maar een klein onbeduidend bloempje.
Het is dat kleine witte worstje, daar rechtsonder.
Maar op de eerste foto, zie je het bloemtje goed en dan vind ik het toch echt een prachtig bloemetje.
Met al die knopjes die nog tot bloei moeten komen.
Dat is een mooie en hoopvolle gedachte, toch?

Monday Mural

I wish you all a very healthy and happy new year.
And then there was this one:

In London of course.
Two artists.
One is female, french and called Zabou. 
The other one Salvador Dali.
(I'm not very fond of his work, though  there are paintings I like)
 Linking to Colourful World

Logeerpartij

Weet je nog dat filmpje van onze  lieve kleindochter Noor? Dat filmpje waarin ze meldde graag bij oma  en opa  te willen logeren. Je kunt het filmpje hier nog steeds bekijken, zo schattig. Klik
Maar ze had nog nooit gelogeerd bij ons en ze is nog maar twee en ze was ook nog nooit eerder gescheiden van haar tweelingzusje Jet.
Jet wil helemaal niet logeren en Anna die heel vaak bij ons logeerde ook niet.(Ik hoop maar dat dát tijdelijk is).
Maakt niks uit voor Noor. Die wilde echt heel graag.

Donderdag was het zo ver, ze zou in de middag gebracht worden, maar 's morgens was ze er al helemaal klaar voor. Met koffer en al.
Spannend vond ze het wel. Onze dochter appte dat ze Noor tegen Knorretje, haar knuffel  hoorde zeggen: 'Norretje, je vindt het spannend hè? Blijf maar dicht bij me'.
Van die spanning hebben we vervolgens niets meer gemerkt. Ze at 's avonds twee pannenkoeken en een appel, ging uitgebreid onder de douche en lapte daar de ramen. Werd lekker voorgelezen en lag in bed nog een tijdje te zingen voor ze in slaap viel. Mijn favoriete kerstlied zong ze, genaamd 'In een stalletje'.
De volgende morgen was ze pas om kwart voor zeven wakker. Wij waren er al uit, want ik moest vroeg naar de opticien.
Maar ja, we hadden afgesproken dat ze in het grote bed mocht als ze wakker was, dus ik ben gewoon nog even lekker met haar en een paar Gouden boekjes,  'ondergedoken'. En dan is het heel leuk dat wij een bed hebben dat omhoog en omlaag kan. Ze schaterde het uit.

Kijk d'r lekker liggen met Knorretje in haar arm.
En toen haar papa en Jet haar kwamen halen, wilde ze helemaal niet mee. Ik gok zomaar dat ze binnenkort weer een keertje komt. Misschien met Jet. We zullen zien.