Drenthe (1)

 

Het waren de warmste dagen van het jaar tot nu toe en wij gingen een paar dagen fietsen in Drenthe. Deze foto geeft een aardig totaalbeeld!

Maar eerlijk: we hebben totaal geen last gehad van de hitte. Op een e-fiets vang je toch wat meer wind en Drenthe... ja daar zijn de fietspaden zowat overdekt. 

Met een bladerdak. 

In de eerste plaats heel mooi, met de zon die daar dan een beetje doorheen komt. En dan ook nog eens heel rustig. Een enkele tegenligger en dat was het wel. Fantastisch.

We waren vaker in Drenthe hoor. Dus ik wist het van die mooie omgeving met die prachtige fietspaden, maar nu viel het ineens extra op. 

Wat ook opviel was dat er overal aandacht wordt besteed aan het hunebed. Het lijkt wel of men nu pas echt ontdekt heeft dat die hunebedden een trekpleister van formaat zijn en dat daar gebruik van kan worden gemaakt. 

Mij trekken ze ook. 

Ik ben er als kind geweest, later met onze eigen kinderen en ook nog wel eens op andere vakanties in Drenthe. Het hunebed blijft intrigeren. 

Ik herinner me overigens dat onze kinderen leuk op die hunebedden klommen en dat wij daar gewoon foto's van maakten. 

Deze keer zagen we vaak bordjes dat er niet geklommen mag worden, dat het een begraafplaats is en dat er derhalve respect moet worden betoond. Nog even en er worden excuses gemaakt. 

Tja, andere tijden!

Kaarten, Roodkapjekaarten en Roodkapje

 

Wat is het toch mooi om kaarten te krijgen. 

In mijn geval de deur van de kast open te doen, waar de post binnenvalt en in een oogopslag te zien of er fijne post bij zit. De laatste tijd was dat best vaak het geval. Omdat er lieve mensen zijn en omdat ik jarig was. 

Echt leuke kaarten kreeg ik. Ik denk trouwens ook nooit, gut wat een stomme kaart is dat. Ik vind ze allemaal leuk en de zelfgemaakte nog een beetje extra. Dank allen! 

Maar natuurlijk laat ik de Roodkapje-kaarten nog even apart zien. Gewoon omdat ik ze altijd laat zien.  Omdat het mijn verzameling is, die nu met twee kaarten werd uitgebreid, 291 en 292:

Deze kaart maakte Mieke zelf. Wat een schatjes hè.  Mieke en Roodkapje bedoel ik

En de tweede kwam van 'C'. Een Roodkapjekaart, op mijn verjaardag!!!!Super. 

En dan maak ik nog een uitzondering voor een schattig cadeautje bij mijn verjaardagspost. Wat betreft Roodkapje, verzamel ik  eigenlijk alleen kaarten.  Ik zei het al eerder,  er is op Roodkapjegebied zoveel en zoveel te verzamelen dus ook. Ik ben blij dat ik daar niet aan ben begonnen, hoe leuk het ook allemaal is. Maar dit lieve kleine Roodkapje kwam van Jeanette van Hip en Kleurig. Ze mag voor altijd op mijn laptop zitten. Roodkapje hè, niet Jeanette!

Nogmaals dank allen! 

Mural op een steen

 

Toen we aan het fietsen waren in Drenthe zagen we in Borger, vlakbij de VVV, deze steen. Het zag er kleurrijk en vrolijk uit. 

Ik had niet heel veel tijd want het was erg warm om daar zo in de volle zon te staan, dus ik fotografeerde de achterkant: 

En ik fotografeerde de bordjes die er bij stonden. Zo weet ik wie de makers zijn, nl. Strylyn en Dejo. De titel is 'De zoete strijd op de renbaan' en het werk is gemaakt/ geplaatst in 2016. Het zag er nog heel mooi uit. 

Tot zover was alles duidelijk. Maar van het verhaal op de bordjes begrijp ik helemaal niks. Ik snapte het niet,  ik 'zag' het niet en dan hoeft het eigenlijk al niet meer. Wat verklaring betreft dan hé. Later toch nog even gegoogeld. En dit is de tekst die in ieder geval duidelijk maakt wat hier is afgebeeld. 

Maar ik zie het nog steeds niet. 

Het kunstwerk heet de zoete strijd op de renbaan en is gesitueerd naast de vvv van Borger. Het is onderdeel van de historische TT route, een wandelroute langs het oorspronkelijke TT circuit. De tekst op het bordje gaat over de allereerste TT in 1925, gewonnen door Piet van Wijngaarden. Dit verhaal is verweven met een verhaal over een paardenrace, waarbij de paarden proberen suikerklontjes van elkaars staart af te snoepen.

't Zal wel

Linking to Sami's Colourful World

De Stomme van Kampen

Nou dacht ik dat ik alles van Thea Beckman had gelezen. Ja, je zou mij best een fan kunnen noemen. Beckman schreef historische jeugdboeken en die had ik wel eens nodig voor school en ik las ze zelf ook én graag. Maar dit boek had ik gewoon gemist. 

Op de voorkant van het boek zie je een stukje van een schilderij van Hendrick Avercamp: IJsvermaak

 'De Stomme van Kampen'... dat was de bijnaam van  Hendrick Avercamp (1585)

Een doof geboren kind, dat niet kon praten. 

Hendrick werd geboren in Amsterdam, maar zijn vader werd aangesteld als apotheker in Kampen en daar groeide Hendrick op. 

Hij had geluk, zijn moeder Beatrix leerde hem zelf lezen en schrijven. En hij mocht ook op schilderles  

Later, op zijn achttiende,  ging hij in de leer bij verschillende meesterschilders in Amsterdam en ontwikkelde zich tot een specialist in winterse taferelen. Hij werd zelf ook leermeester, van zijn neef Barend Avercamp. 

Hendrick keerde daarna weer terug naar Kampen en leefde daar tot zijn dood in 1634. 

Over het leven van deze Hendrick schreef Thea Beckman een prachtig verhaal. 

Doof geboren... wat moet dat moeilijk zijn. Tegenwoordig is daar natuurlijk veel over bekend. Maar toen helemaal niet. Die moeder van Hendrick legde zich er niet bij neer dat haar zoon uitgestoten zou worden. Heel mooi om te lezen hoe zij voor hem vocht. En de onderliggende boodschap is vast ook dat een beperking je niet per se hoeft te beperken

Ik las dit boek omdat er in ons museum, het Westfries Museum,  een tentoonstelling is: Hoge Luchten. 

Een lust voor het oog: de tentoonstelling Hoge Luchten toont 40 onbekende parels uit de collectie van het Rijksmuseum – verrijkt met pronkstukken uit de eigen collectie van het Westfries Museum. 

Schilderijen over lucht boven én in steden met als motto ‘Stadslucht maakt vrij’. De tentoonstelling Hoge Luchten – de derde in de vierdelige tentoonstellingenreeks ‘Schatten uit het Rijks’ – is in Hoorn te zien van 6 augustus tot en met 27 november 2022.

Dit schilderij is van de neef van Hendrick: Barend Avercamp. Een van die schatten, parels uit het Rijks.

Nu te zien dus bij ons.

Hou het koel vandaag, mensen!

Ferrara ziet het

 Ferrara vult in haar eentje een hele post. Met maar liefst vier (4!) gezichtjes. 

Ik heb niet alle inzendingen bewaard in aparte mapjes. Toen het net begon deed ik dat nog niet. 

Maar vanaf het moment dat ik met die mapjes begon, heeft Ferrara er zevenentwintig gestuurd. APPLAUS!

Deze breedbekkikker zag ze toen ze de telefoon in de oplader plaatste.

Dit was Pinokkio en die stak als een stamper in de ijsthee in IJlst

Deze werd gesignaleerd in Holwerd, bij de veerboot.

En door het laatste gezichtje werd Ferrara aangekeken toen ze een fles rode wijn opende. 

Wat zijn ze leuk hè. Dankjewel, Ferrara 

En als altijd: Blijf speuren mensen! bettievdgriend@hotmail.com

Een 'vie romancée'

 

Net als ik, raakte Tineke Hendriks op Vlieland,  in dat museum, geïnteresseerd in Betzy Berg. 

Ze schreef er een boek over: De zee, de zee alleen.  

En dat boek wilde ik heel graag lezen. 

Ik moest even geduld hebben van de bieb, maar dat had ik. En toen het boek er was, las ik het achter elkaar uit. 

Wat een fijn boek!

Goed geschreven, zo dat ik het gevoel heb dat ik Betzy ken.

Het is geen biografie geworden, het is een roman. Dus fictie, maar gebaseerd op feiten en na grondig onderzoek. 

Hendriks haalt Virginia Woolf aan, 'die meende dat feiten nodig zijn om de geschiedenis in kaart te brengen, maar dat je fictie nodig hebt om iemands essentie te raken'. 

Une vie romancée heet zoiets. 

Ik kende de term niet, maar het type boek  wel en ik houd ervan. 

Op de voorkant zie je een portret van Betzy Berg, geschilderd door Sientje Mesdag. 

Het leven van Betzy. Een leven vol avontuur. Ik zei het al, in die tijd was wat zij deed nog behoorlijk bijzonder. 

Haar ouders waren te arm om haar een kunstopleiding te kunnen laten doen. Daarom werd ze verpleegster en ging naar Lapland. Dat alleen al. Ze ging op walvisvaart mee en trok zich echt niets aan van wat de mensen zeiden. 

Betzy Akersloot- Berg schilderde.  Altijd en overal en vooral de zee. 

Betzy

Betzy Akersloot- Berg (1850-1922),  schilderde de zee. Ik had nog nooit van haar gehoord, tot ik op Vlieland in het Museum Tromp's Huys terecht kwam. 

Een museum gevestigd in het oudste pand van Vlieland, uit 1575. 

Ik vond het eerst nogal jammer dat er een tentoonstelling aan Betzy Berg gewijd was en dat ik dus niet kon zien wat er anders te zien is,  namelijk iets over de Lutine. 

Maar dat was stom, want het was hartstikke leuk. Die Betzy woonde namelijk in dat Tromp's Huys en veel van de spullen die er staan zijn van haar geweest.  

Ik vond haar werk mooi en bovendien, zo bleek uit de bijschriften, was zij een interessante vrouw.

Betzy werd geboren in Noorwegen. Zij deed eerst een opleiding tot verpleegster en vertrok daarna naar Lapland, als zendeling.

Op haar 25e gooide ze het roer om en ging schilderlessen nemen. In Oslo, in Munchen en Parijs. 

Tenslotte kwam ze in aanraking met Hendrik Willlem Mesdag, onze bekende zeeschilder. Hij en zijn vrouw Sientje ontfermden zich enigszins over haar.  Maar dat bleek niet nodig. Betzy was heel goed in staat voor zich zelf te zorgen en in haar levensonderhoud te voorzien door schilderijen te exposeren en te verkopen. Ze reisde nog veel meer, o.a naar Zuid-Europa en ook vaak weer even een poosje naar Noorwegen. 

De zee was haar favoriete onderwerp.

Ze trouwde laat met Gooswinus Akersloot en het echtpaar vestigde zich op Vlieland. Daar was zee genoeg. Uiteindelijk kwamen ze in Tromp's Huys terecht en daar kreeg Betzy een atelier met uitzicht op zee. Zij is ook de naamgever van het huis geweest. 

Betzy Akersloot-Berg was een vrouw waar ik best kennis mee had willen maken. Een zelfstandig type, dat zich niets aantrok van wat de goegemeente vond van wat zij deed. We hebben het over de 19e eeuw hè. Reislustig was ze en onafhankelijk. 

Zie je dat kleine stoombootje op de achtergrond van dit schilderij? Dat deed ze vaker, zo'n stoombootje erbij. 

Ik vond het een leuke kennismaking!

Eenhoorn

 

Het barst in onze stad van de hoorns en de eenhoorns. Echt heel veel. 

Ik kan het zo snel niet vinden, maar ik heb er vast al eens eerder over geblogd. 

Het stadswapen van Hoorn, maakt duidelijk waarom er zo veel te zien zijn. 

De eenhoorn is een soort symbool geworden voor de stad. 

Ik vind de officiële omschrijving van zo'n wapen altijd zo mooi:

een wit wapenschild met rode hoorn wordt gehouden door “…een zittenden Eenhoorn van keel (rood), gehoornd, gemaand, gebaard, gevlokt en gestaart van goud.”

En het logo van de gemeente geeft het heel goed weer. 

Hoorn betekent hoek en Hoorn lag in een hoek. Dat is duidelijk. De meningen over ontstaan en betekenis van de eenhoorn zijn nogal verdeeld. Dus daar ga ik het niet over hebben. 

Die hoorn vind ik leuk hoor, maar de eenhoorn nog veel leuker. 

Dus toen ik tijdens de eerste vaart met de watertaxi vorig week een eenhoorn zag die ik anders lopend of fietsend nooit zou zien, baalde ik dat ik te laat was. Maar toen ik met Odin ging varen was ik voorbereid en kijk eens even wat een mooie: 

 Deze voeg ik toe aan mijn verzameling.

Nogmaals varen

 

Onze kleinzoon kwam logeren. We haalden hem donderdag op en zondag, toen ik jarig was,  werd hij door zijn ouders weer opgehaald.

Nu weet ik niet hoe het met de andere opa/oma-bloggers is gesteld, maar wij proberen altijd leuke dingen te doen. Dat varieert van sjoelen en ganzenbord tot... nou ja het kan van alles zijn.  Deze keer was het ook nog eens vakantie en  de vorige logeerpartij was al lang geleden. Dus...

Ik blogde al over ons vaartochtje vorige week. Ik vond het heerlijk en ik dacht dat Odin het ook leuk zou vinden, dus terwijl mijn man aan het werk was, gingen wij nog een keer varen.  

Ik had via Social Deals goedkope kaartjes. Al lang geleden gekocht, zo lang geleden dat ik ze vergat, pas toen ik thuis was dacht ik er aan. Nou ja, we hebben nog meer kleinkinderen. 

Andere schipper, ander praatje en een iets ander tochtje. Maar wel weer superleuk. 

Dat vond Odin ook en hij is nog maar zes, maar pikte er toch heel wat van op. 

Bovendien kon ik nu een foto maken van iets dat ik de eerste keer had gezien, maar, omdat ik niet wist dat het er aan kwam, was ik toen niet snel genoeg om een foto te maken. Nu wel. 

Ik kom er nog op terug. 

En onze vuurtoren, nou ja onze lichtopstand, ons havenlicht, onze grote lantaarn... die is ook vanaf het water gezien prachtig!

Mooi, maar onbekend.

 Soms zie ik een mural, die ik mooi vind en dan zoek ik graag wat informatie over de kunstenaar(s). En soms vind ik die ook. Maar lang niet altijd. 

Van dit kunstwerk bijvoorbeeld, weet ik helemaal niks. Wel gezocht,  maar niets gevonden. Phantoms??

En ook van het volgende werk weet ik niets

Beide werken zag ik in januari 2022, op het NDSM-terrein. 

Linking to Sami's Colourful World