Kleine brandjes overal

Wow, wat een boek.... Wat een bijzonder boek...
Eigenlijk heb ik nu alles al gezegd. Maar omdat dat toch wel erg weinig is, toch nog maar wat meer vertellen.
Dit is het tweede boek dat ik las van Celeste Ng. Over het eerste vertelde ik al eerder wat, hier, klik
Dat ik na dat eerste boek begon aan dit boek, dát zegt al genoeg.

Het verhaal:
Shaker Heights is een Amerikaans stadje, waar alles klopt. De huizen, de scholen, de tuinen, alles is nogal perfect.
Ook de mensen. Well to do en op het eerste gezicht nauwelijks problemen. Ook niet bij de familie Richardson. Vader advocaat, moeder journalist bij de plaatselijke krant.  Vier kinderen, waarvan de jongste Izzy een beetje anders is, net wat meer haar eigen gang gaat en zich niet heel aangepast gedraagt.
Die familie leren we in het eerste hoofdstuk kennen, als hun keurige huis in hun keurige straat zomaar ineens in brand staat.
Pas daarna lezen we hoe het zo gekomen is met die brand en leren we de familieleden echt goed kennen.
De Richardsons verhuren hun tweede huis aan Mia en haar dochter Pearl. Mia en Pearl hebben tot dan toe rondgetrokken, nu eens hier dan weer daar verblijvend, maar deze keer is het voor altijd, heeft Mia besloten. Ze gaat werken voor mevrouw Richardson, neemt ook nog een ander baantje en is verder heel druk met haar kunst: fotografie. Pearl raakt zeer bevriend met de kinderen Richardson, zij zitten op dezelfde middelbare school natuurlijk.
Als op een dag in een museum een foto opduikt van Mia met baby Pearl, gemaakt door een zeer beroemde fotografe, worden er vragen gesteld en gaat mevrouw Richardson op onderzoek uit. Dat heeft een gigantische impact op het leven van allemaal.

Ook dit boek leest als een thriller, een spannende thriller. Maar ook dit boek heeft zoveel meer te betekenen. Het gaat over moederschap. Het gaat over abortus. Het gaat over anders zijn dan je ouders. Over adoptie en over keuzes maken. En uiteindelijk toch ook weer over de liefde.

Als vijf sterren het hoogste was, dan gaf ik vijf sterren! Aanrader

Podcast on tour

Oh wat had ik zondag een mooie avond...

In oktober al had Lidwien gevraagd of ik met haar naar de Harry Bannink Podcast on Tour zou willen.
Dat wilde ik. Ik luisterde toen al naar de verschillende afleveringen van die podcast en was enthousiast. Had ook al verschillende positieve ervaringen van anderen gehoord.
Enfin, Liwdwien bestelde kaartjes en het bleek dat we alleen nog op de allerlaatste avond van de tour konden. Verder was alles vol geboekt. We hadden ook niks meer te kiezen, er waren alleen nog 'slechtzicht' plaatsen.
Dat namen we voor lief, het ging om de liedjes tenslotte. En duur waren de kaarten niet.

Gisteren was het zover. Na een ingewikkelde treinreis: op naar De Kleine Komedie.
Een van de leukste theaters die ik ken.
Maar... we zaten op een balkon zag ik en daar begon al wat te kriebelen.
Ik haat hoge balkons, zeker als ze zo smal zijn als dit exemplaar. Bijna te smal om er nog iemand langs te laten.


We zaten en konden inderdaad maar een klein stukje van het toneel zien. Dáár was ik op voorbereid, maar niet op het hoogtevrees-gevoel dat losbarstte toen ik zat. Het zweet brak me uit , ik werd een beetje bibberig en misselijk...
Lidwien zag het aan, zag mij aan en worstelde zich terug langs de balkonrij. Ik had nauwelijks in de gaten wat ze ging doen. Eigenlijk weet ik nog niet wat ze heeft gedaan, ja, vast een dramatisch verhaal opgehangen over haar sneue, oude ex-collega die het allemaal niet aankon.
Feit was dat ze vrij snel weer opdook aan het begin van de rij. 'Bettie, meekomen, nu'.
Dat deed ik.
Ik bibberde me,  met afgeheven hoofd,  terug langs de rij en we daalden af. Bleken we de beste plaatsen te hebben gekregen die er maar waren. Beter kon echt niet. En daar mochten we de hele voorstelling blijven zitten. Bijna drie uur lang!

Wat hebben we genoten.
Van het feit dat we daar zaten.
Van de muziek van Harry Bannink, van de presentatie van Gijs Groenteman, echt heel grappig.
Van Frank Groothof (72), die bijna alles zong en een topprestatie leverde en van de pianist Dick van der Stoep.
Van de gasten, zoals Wieteke van Dort, Hans Dorrestijn,  Brigitte Kaandorp. En van de complete familie Groenteman die eerst voor ons zat. Later moesten ze ook nog het toneel op.
Er waren ook nog twee neven Groenteman en een kleindochter van Willem Wilmink. En niet te vergeten Diederik Ebbinge (zo van het schoolplein geplukt) en zijn vrouw Roosmarijn Luyten.
Echt, het was fantastisch. Een grote ode aan Harry Bannink en tsjonge, wat is dat verdiend

Afgelopen nu, dat wil zeggen de tour is afgelopen.  Maar die podcast niet hoor. Die afleveringen kun je nog steeds horen. Er komen zelfs nog nieuwe bij.

From wherever you come...

So here's another one  from the Platanenweg  in Amsterdam.

It's about five recently renovated residential blocks,  where an international group of artists was commissioned by 'Stadgenoot' to work on the facades.

Street art must combat vandalism and graffiti. I hope it will!

It's also a contribution to the livability and the liveliness of the neighbourhood. 

Well done, Julieta XLF 

Linking to Colourful World

Poëzieclub

We hadden afgelopen vrijdag weer eens poëzieclub en dat is altijd erg gezellig.
Met z'n vijven waren we deze keer en we waren verplaatst naar een ander restaurant. Eentje met een beetje een aparte ruimte én met een ronde tafel. Dat werkte heel goed. Vooral die ronde tafel.
Voor wie hier nog niet zo lang leest: we gaan lekker en gezellig uit eten met elkaar en ieder heeft een gedicht uitgekozen en leest dat voor. Dan wordt erover gepraat. Er wordt sowieso de hele avond gepraat en echt niet alleen over de gedichten.
Het gedicht moet passen in het thema. Deze keer was dat 'Tijd'.
Ik had 's morgens nog niet bedacht welk gedicht het moest worden, maar toen ik mijn gedichtenboeken  pakte, viel deze kaart eruit. Ik las het en mijn keuze was gemaakt.
Ik ken het gedicht heel goed, houd erg van het werk van Vasalis.
Zo zeer dat ik dit gedicht heb voorgelezen bij de crematie van mijn moeder.
Toen ik het voor het eerst las, was ik  geraakt.
Hoe kan het zijn dat iemand zo precies jouw gevoelens, zo mooi, weergeeft?
Ik verwonder(de) me. Toen en nu weer.



Ook de andere gedichten waren zeer de moeite waard.
Er was er nog eentje van Vasalis, zelfs met de titel Tijd.
Als je geïnteresseerd bent kun je het hier lezen.
Er was er ook een van Rutger Kopland,dat vind je hier
(Op die Rutger Kopland- tekst  heeft Harrie Bannink trouwens een prachtig liedje gemaakt)
Dit gedichtje vond ik ook zeer geslaagd: klik  Er was een mooi Plint-gedicht van Kees van Domselaar
En tenslotte nog dit gedicht over de Hema.
In alle gedichten speelde Tijd, DE Tijd een rol. 

Het regent, - o wat regent het!

Het regent, - o wat regent het!
Ik hoor het uit mijn warme bed,
Ik hoor de regen zingen,-
Het regent, regent dat het giet-
Dat niemand daar nou iets van ziet
Van al die donkre dingen!

Dit is de eerste strofe uit het gedicht Kindergedachten van C. S. Adama van Scheltema.
En altijd, altijd als ik wakker word en het regent, denk ik aan dit gedicht, dat ik ken sinds mijn kindertijd.
Maar hebben jullie dat nou ook, dat je in je bed ligt en bijna blij bent dat je het hoort regenen?
We zijn vorig jaar denk ik toch allemaal een beetje bang geworden van het weer.
Het was dan wel lekker warm en een prachtige zomer, maar ergens klopte het toch niet hè.
En dan die droogte natuurlijk. En dat we zuinig moesten zijn met water...

Hoe dan ook, toen ik vanmorgen geen vogels hoorde fluiten en zelfs de irritante duif, die als ik niet uit mezelf wakker word, mij wakker maakt vanaf de dakgoot boven mijn slaapkamerraam, toen zelfs die duif zich niet liet horen, lag ik tevreden te luisteren naar de regen.
Terwijl ik vroeger gedacht zou hebben: getver, alweer regen.
Nu denk ik dat het goed is voor de tuin

Waar de kruiden groeien en de stokrozen hun kleur laten zien. Waar de rozen overvloedig staan te bloeien en waar het heerlijk toeven is.
En goed voor de natuur in het algemeen en voor de boeren en voor het waterbeheer  en voor iedereen eigenlijk.
Ons tweetal trekt zich ook nergens wat van aan. Ze zijn weer lekker schoon.

Het hele gedicht vind je hier: klik

Rembrandtboek

Tja, het is Rembrandt-jaar. Volgens mij is het trouwens altijd Rembrandt-jaar, maar hoe dan ook, we worden overspoeld met tentoonstellingen en boeken en lezingen en documentaires.
Ik wilde wel graag een en ander zien, maar ik wilde zeker geen boeken of kaarten of kopjes of sokken of sjaals met een schilderij of ets van Rembrandt erop kopen.
Tot ik dit boek zag: Het grote Rembrandt Voorleesboek.
Dit boek kon ik echt niet weerstaan.
Bekende kinderboekenschrijvers en echt niet de eersten de besten, hebben  allemaal een verhaal geschreven bij een werk van Rembrandt. En die verhalen staan in dit boek.
Je ziet een afbeelding van het kunstwerk en het verhaal staat er naast.
Heerlijke verhalen over de wereld van Rembrandt, geschreven voor nieuwsgierige kinderen én voor  hun ouders en grootouders.
Ik heb altijd een goed excuus om zo'n boek te kopen. Vier excuses eigenlijk, nl onze vier kleinkinderen. Maar ja, die zijn er nog niet aan toe en tot die tijd ben ik degene die van het boek geniet.
Een voorbeeldje?

Bij deze prachtige tekening van een schelp, schreef  Jan Paul Schutte het verhaal 'De schelp van Titus'.
Roef is een jongen die bevriend is met Rembrandts zoon Titus. Op een dag komt Roefs vader thuis met een zak met 'spullen'.
Die blijken van Rembrandt te zijn. Rembrandt kocht altijd veel bijzondere en dure spullen, maar had daar geen geld meer voor. Roefs vader had hem geld geleend, maar toen hij dat maar steeds niet terug kreeg, nam hij maar genoegen met wat spullen, waaronder deze schelp.
De vader geeft de schelp aan Roef. Maar Roef weet dat de schelp niet van Rembrandt is. Die had hem namelijk aan Titus gegeven. Roef brengt de schelp terug. Rembrandt waardeert dat. Hij pakt een koperen plaatje en laat Roef zien dat de schelp daar op getekend is. Dan smeert hij het plaatje in met inkt, schraapt de inkt weer weg en maakt een afdruk op papier. Een echte ets voor Roef.

Even terug...

Even terug in de tijd:

Op Facebook ben ik lid van een groep, die begonnen is door een man, een Dordtenaar, die informatie zocht over zijn familie.
Dat is uitgegroeid tot een groep,  waar ik bijna dagelijks even kijk en smul.
Ik heb er zelf ook eens iets gepost en later heb ik daar over geblogd. Klik
Er verschijnen op de groep constant geweldige foto's en/of verhalen over mijn geboortestad.
Vandaag zag ik deze plaat. Een tekening van de bekende Dordtse tekenaar Otto Dicke.
Een herinnering, die jarenlang op mijn kamertje aan de muur hing.
Ik denk tot we verhuisden naar Zeeland.
Ik was zeven toen en ik weet dat ik ergens heb staan wachten tot de koningin langs kwam.
Langs flitste.
Ik weet dat ik een oranje sjerp had en dat ik diep teleurgesteld was, omdat ik haar, Koningin Juliana,  amper had gezien.
Ik weet niet meer of ik er met mijn schoolklas was, of met mijn moeder.
Maakt ook niet uit, het gaat me nu even om de herinnering en om de plaat. Het is zo'n geweldig mooie tekening. vind ik
Echt om een tijdje naar te kijken en weer even terug te zijn.

Otto Dicke, Gezicht op Nieuwe Haven en Grote Kerk Dordrecht, november 1973, collectie Dordrechts Museum, legaat 2013, foto Dordrechts Museum

 Natuurlijk googelde ik nog even verder op Otto Dicke (1918-1984) en vond deze tekening, hierboven. Dat is echt mijn geboortegrond. Je ziet de Lange IJzeren brug  en als je daar over heen gaat, stuit je op mijn geboortehuis.
Of iets heel anders:

Otto Dicke, Elsje, 1949.

Wat een kunstenaar, deze Otto Dicke. Een auto-didact die, zo lees ik, altijd, maar dan ook altijd tekende. Overal!

Goudsbloemen

Zo'n gezellig bankje, in het zonnetje. Met goudsbloemen. Ik werd er erg vrolijk van.

Een paar dagen later ben ik goudsbloemzaad gaan kopen. Dat staat nu in potten. 

Afwachten maar, het gaat vast lukken. 

I see faces

Grappig, dit gezichtje. Gestuurd door Anja. 'Niet van mezelf', schrijft ze. 'Ik zag hem op Facebook'.

'Ineens werd ik weer aangekeken, in onze eigen badkamer nog wel', schrijft Emie. 'Twee gewichtjes en een rolding om buikspieroefeningen mee te doen. Ik weet niet eens hoe zo'n ding heet...mijn man doet die oefeningen. Ze liggen op een boek met gymnastische voorbeelden. Een beetje verwijtende blik, als je het mij vraagt'.

'.Deze zag ik zelf. Het is de deur van een mooi oud huis in Haarlem, vlakbij het station.

En dan nog eentje van Toos:

Het is haar insectenhotel. En het is ook een zoekplaatje: zoek de gezichtjes! Ook weer een plek waar Toos dagelijks langskomt en het niet zag. En dan ineens vanuit een iets andere hoek...

Blijf speuren, mensen...

If walls could speak

On the facades of 5 renovated residential blocks in Amsterdam (East) you can find murals. 

Great murals. Here's one:

 That's what the little magician said.

Now, this brightens up the neighbourhood, don't you think? 

Linking to Colourful World