Een onberispelijke man

Wat een heerlijk boek is dit.
Ik kijk eigenlijk nooit meer naar De Wereld Draait Door. Maar toen ik even ging googelen op dit boek, zag ik dat het daar Boek van de Maand is geweest. Terecht zou ik denken.
De onberispelijke man heet eigenlijk Edward Feathers en hoewel hij een groot deel van zijn leven als jurist in Hong Kong werkte is hij ontzettend Brits. En ontzettend keurig.
Dat ruitje op de omslag is trouwens goed gekozen, ook zo Brits. Je ziet een pullover voor je.
Maar Feathers dus. Hij is oud, draagt katoenen of zijden sokken van Harrods en zijn collegae noemen hem, met alle respect,  Filth. Dat staat voor Failed in London Try Hong Kong.
Zijn vrouw Betty is net dood en we leren Feathers kennen door terugblikken naar zijn jeugd.
Die jeugd was op zijn zachtst gezegd bijzonder.
Geboren in Malaya moest hij als jong kind, toen zijn moeder gestorven was en zijn vader zich bijna nergens mee bemoeide, vanaf een jaar of vijf naar Engeland.
Alleen. In een pleeggezin en naar kostschool. Een Raj -kind heet dat. 
Hij, Eddie,  heeft wel een vriend, die hij als broer ziet
En hij heeft twee nichtjes. Die nichtjes gaat hij aan het eind van zijn leven, na de dood van Betty opzoeken. Dan wordt ons een drama geopenbaard. En dan is er nog de buurman Terence Veneering, die hij al heel lang kent en die hij haat. Toch is Eddie op een bepaald moment gedwongen weer met hem in contact te komen.
En hoe komt het eigenlijk dat Betty, met wie hij een goed huwelijk had, nooit mee wilde gaan in zijn afkeer voor Veneering?
Nou zo'n soort boek dus. Uitstekend verteld door Jane Gardam.
Als het goed is staan er nog twee vervolgdelen op stapel. Eentje vanuit Betty's point of view en eentje vanuit Terence Veneering.
Ik ga die boeken zeer beslist lezen. Dat zegt eigenlijk wel genoeg.

En dit ook: ik zat een beetje in een leesdip. Las titels en beschrijvingen, reserveerde boeken in de bieb, maar kwam er niet in en al helemaal niet doorheen. Ik begon al te denken dat het aan mij lag, dat mijn concentratie niet goed genoeg was, dat ik het niet meer snapte, dat...
Maar toen was daar ineens Lampje, waar ik al eerder over schreef. Daarna dit boek. En hup, ik ben weer in de stemming om lekker verder te lezen en niet alleen een half uurtje in bed. Ik ben  gewoon opgelucht. Nu vind ik het ook niet meer erg dat ik die andere boeken niet uit las. Want ( zoals AnjaM altijd zegt): Lezen moet wel leuk blijven!

Monday Mural

I saw these two murals a few years ago in Madrid, Spain. 

I could not find a sign of the artist(s). But they are great, don't you think?

Linking to Colourful World

From a good friend

Gisteravond kwam ik laat thuis van een dagje kleinzoon in Den Haag. Hartstikke moe, hoewel de reis beter en sneller verliep dan de vorige keer. De dag daarvoor was ook een zeer vermoeiende dag geweest, maar wel een hele leuke. Daar zal ik het nog over hebben.
Ik had het ook heel erg koud gekregen in die trein en wilde nog maar een ding, met een warme kruik en onder een plaid op de bank.
Maar natuurlijk wel even de post uit de brievenbus halen.
Wow , daar zat een pakje in. Geen idee wat het was en van wie.
Nou, dit kleine kunstwerkje zat er in. En wat was dat een oppepper, zeg. Gekregen van Jeanne van Zo van dat. Ze noemt het ook een '@Zovandat-jes'. Ik vind ze heel erg leuk, had ze al eerder in het echt bewonderd en nu kreeg ik er zomaar een. To a good friend staat er op.
En good friends, dat  zijn wij al sinds 1970 of zo. Toen we in dezelfde klas kwamen op de kweekschool in Middelburg.
Jeanne en ik hebben ook nog een tijd 'op kamers' in hetzelfde huis gewoond. Goede tijden waren dat, meestal.
Bijna vijftig jaar geleden, het is niet voor te stellen.
We hebben al die jaren contact gehouden. Ik denk dat we elkaar heel goed kennen. We weten van onze kinderen en kleinkinderen. Van de ouders, de familie. Van ingrijpende gebeurtenissen in onze levens. We weten veel van elkaar. We kennen elkaar. We zijn verschillend, maar toch ook hetzelfde.
Er is maar een probleem en dat is dat we echt ver van elkaar wonen.
Jeanne, dankjewel, ik ben er echt blij mee!

Het kleine huis

Ah hoe heerlijk. Het kleine huis. Wat heb ik toch altijd van die serie boeken genoten. En trouwens ook van die serie op televisie.
De boeken kocht ik een paar weken geleden tweedehands op de Noordermarkt, omdat ik ineens bedacht dat Anna later ook klassiekers moet lezen. Déze klassiekers o.a.
Niet dat haar moeder daar niet voor zal zorgen hoor, maar een oma mag ook iets doen,  toch.
Ik heb zelf als klein kind het eerste deel gekregen: Het kleine huis in het grote bos en dat heb ik heel vaak gelezen.
Later kreeg ik er nog een paar delen bij en nu wil ik de serie compleet hebben. Voor Anna dus. Maar eerst lees ik ze zelf nog even.
Op dit moment lees ik De lange winter. Oh wat hadden die mensen het koud en wat waren ze stoer.

Foto: Wikipedia

 Al die avonturen die de kleine Laura beleefde, met wilde dieren en ziekte en brand en trekken en steeds weer ergens anders wennen.
 Maar wat ze ook meemaakte, ze was toch veilig met haar vader en moeder. Dat was geloof ik de essentie én  het heerlijke van de boeken.
Plus natuurlijk dat je een deel van  de geschiedenis van de pioniers in Amerika meepikt.
Eén stom ding van de vertaling: Laura's vader heette Charles. En in de- overigens mooi- door Ploegsma uitgegeven serie, wordt hij Karel genoemd.  Nou ja, de kleine tekeningetjes van Garth Williams, maken dat dan maar weer goed. De man reisde de reizen van Laura helemaal na om zich  zo goed mogelijk in te leven.
Misschien zijn de boeken wel enigszins geromantiseerd, maar dat kan me niet schelen.
Nu nog eens even kijken welke boeken ik nog moet. Ik heb nog tijd genoeg. Anna is er nog lang niet aan toe.
 Dit is trouwens een foto van de schrijfster, Laura Ingalls Wilder (1867-1957). Zij beschreef grotendeels haar eigen jeugdherinneringen.Grotendeels hè, niet alles is exact zo gebeurd.

Flintstones

In het Museum van de 20ste eeuw in Hoorn,  is een klein zaaltje ingericht met allerlei Flintstone-dingen. En het is ongelooflijk hoeveel Flintstone-dingen er zijn.
Dat varieert van poppenkastpoppen, tot  echte poppen (vooral van Pebbles Flintstone), tot spelletjes, kaarten, spaarpotten, mechanische Freds an Wilma's, diorama's, truien, enfin noem het maar op en het staat er.

Ik hield erg van de Flintstones. Het was zo ongeveer de eerste tv-serie die ik ooit zag. En nu nog steeds vind ik het erg grappig. De makers beschikten in ruime mate over fantasie en humor.
Ik las dat de serie oorspronkelijk voor volwassenen bedoeld was.
Dat het ook de eerste keer op tv was dat een man en een vrouw samen in bed werden getoond, in prime-time.
Dat de serie gesponsord werd door een sigarettenmerk nl Winston.
Dat Fred en Wilma zowat in iedere aflevering andere meubels in huis hadden. En dat Dino, hun blaffende dinosaurus meestal paars was, maar lang niet altijd.
De serie werd in Amerika zes jaar lang uitgezonden, 1960-1966.
Wat ik bijzonder vond om te lezen, was dat Fred en Wilma een kind kregen: Pebbles. Hun vrienden Betty and Barney Rubble konden geen kinderen krijgen en adopteerden toen BamBam. BamBam Rubble.
Dat was in die tijd nog niet iets waar op tv over werd gesproken. Naast humoristisch en fantasievol waren Hanna/Barbera, de makers,  dus ook nog progressief.
Ik zou je niet aanraden alleen voor de tentoonstelling naar het Museum van de 20ste Eeuw te gaan. Tenzij je een heel grote Flintstone-fan bent.   De tentoonstelling  is leuk, vooral als je in de buurt bent of toch al het museum  bezoekt.
Het museum is overigens wel een aanrader. Een grote aanrader en een feest der herkenning.
En met kinderen? Er liepen een paar kinderen rond, maar die vonden het niet leuk. Kan aan de kinderen hebben gelegen, maar ik denk vooral dat het leuk is als je herinneringen hebt aan de serie.

En dan nu maar hopen dat het liedje van de serie bij jullie sneller uit het hoofd verdwijnt dan bij mij. Ik loop al dagen te zingen.

Achtergelaten flessen

Bij Sjoerd las ik even geleden over achtergelaten flessen. Nou ja, in zijn geval was het een blikje. Een achtergelaten blikje. Mooie foto trouwens. Klik
Sjoerd ergerde zich en ik ook.
Want het is echt toeval, maar ik heb al een hele tijd flessenfoto's gemaakt én verzameld.
Als een soort tijdsbeeld. 

Kijk, deze flessen zullen heus wel opgeruimd  worden. Er zijn er te veel en de bak is te klein. Maar dat komt vast goed.
Maar al die andere flessen op de foto's die ik maakte?
Waarom, waarom? Ruim je troep toch op!!!!

En dan nu de vraag, heb jij ze dan opgeruimd, Bertie? Want je kan wel gaan lopen zeuren, maar heb je er wat aan gedaan?
Het antwoord: nee dat deed ik niet.
De foto's zijn allemaal elders gemaakt, niet in mijn woonplaats waar ik de glasbakken weet te vinden.
En om nou in Gent, of Keulen of Amsterdam met een vieze lege fles te gaan lopen sjouwen... dat deed ik dus niet.

O-ra-to-ri-um

Al heel lang wilde ik eens naar dit gebouw, het Muziekgebouw aan het IJ. We waren er vaak langs gelopen en hadden bewonderend gekeken. Ik was in het concertgebouw en in de stopera, maar hier nog nooit.
Vorige week zag ik ineens ergens een aanbieding. Voor zondagmiddag. De Vier Jaargetijden zou worden uitgevoerd, door het Orkest van de 18e Eeuw en een passend koor.
Nou, die muziek vind ik mooi, dus ik boekte meteen. Zondagmiddag, kon niet beter. 's Avonds is weer een ander verhaal, maar 's middags is voor ons perfect!
De Vier Jaargetijden, ja dat had ik gedroomd.
In mijn haast had ik niet goed gekeken. Het waren niet de Vier Jaargetijden , nee het waren de Jaargetijden. En ook niet van Vivaldi zoals ik had gedacht, maar van Haydn
Nou ja, maakt niet uit. We zouden het gebouw zien en genieten van een onbekend klassiek muziekspektakel
Wat ik misschien had kúnnen ontdekken, maar dan had ik wel heel goed moeten kijken en dat deed ik dus niet, was dat de ons toegewezen plaatsen heel erg hoog waren.
Heel erg hoog, heel erg.
De klim er naar toe was eigenlijk al meer dan ik aan kon.
Het gebouw is zo hoog. Maar goed, ik dacht dat ik na de klim, niet op de eerste rij zittend en niet aan de rand,  het wel zou overleven. Op een groot balkon.
Ha,  daar zaten we dus niet.
We zaten links van dat grote balkon  Zo:

Een rij stoelen aan de zijkant. En dan helemaal vooraan, als het ware hangend over de rand nog twee stoelen.
Zie je die man zitten? Dat was eigenlijk onze plaats, met nog eentje ernaast, links.
Ik dacht dat ik er in bleef, echt waar.
Het was al moeilijk om in die stoel te klimmen. Je kon hem ook nog een beetje achteruit laten hellen, ook eng, die beweging.
Enfin die man en zijn buurman hadden eigenlijk de stoelen net achter ons en ze hadden in de gaten dat ik weg wilde. Ze wilden best ruilen. Logisch, het waren echt muziekliefhebbers,  die de partituur helemaal volgden op papier en zo hadden ze een nog beter zicht op koor en orkest.  Voor mensen zonder hoogtevrees waren het supergoede plaatsen. Wel heel erg lief trouwens van die heren dat ze wilden ruilen.
Maar voor mij ging het niet meer. Ik heb even op de stoel gezeten en ben toen misselijk, bezweet en wel op de grond gaan zitten. Vast een rare indruk gegeven, maar ja weglopen en storen vond ik in dit geval geen optie.
De volgende foto maakte ik in de pauze, toen iedereen weg was en strak tegen de muur gedrukt.

Daarna gingen we naar beneden. Ook weer heel eng.
Maar... er stond een drankje klaar en daar was ik wel aan toe.
Het terras met uitzicht op het IJ was prachtig en ik dacht bij mezelf dat iemand wel van heel goede huize zou moeten komen om mij terug op dat balkon te krijgen.
Dus Frits, hoewel van goede huize, moest alleen verder luisteren. Hij vond de muziek wel mooi, al snapte hij er niet veel van. Ik zou denken dat de tekst in een oratorium verstaanbaar moet zijn, maar dat was het niet.
En ik? Ik had een topmiddag. Ik zocht het allerbeste plekje op het terras  en toen iedereen na de pauze naar binnen was, ben ik daar gaan zitten.
Er waren nog heel wat glazen wijn blijven staan dus ik was zo vrij er nog een te nemen. M'n boek zat in mijn rugtas en ik had het heerlijk. Echt!

Dat muziekgebouw kan doorgestreept op mijn Bucketlist.
Nu staan de Vier Jaargetijden erop. Van Vivaldi.
Stomme kip die ik ben!

Avonturen met de e-fiets

Daar gingen we... afgelopen zaterdag.
De dag waarvan ik toen dacht dat het misschien wel de laatste mooie dag zou zijn.
Wat hadden we zin in Egmond, in het strand.
De dag ervoor was de accu van de e-fiets bijna leeg en hadden we hem op kunnen laden.
En dus stond niets ons in de weg om te vertrekken.
Er stond een stevige wind, maar hé, we waren helemaal vol, we konden makkelijk regelmatig een stuk fietsen in de hoogste stand, genaamd power.
Het ging perfect.
Ik zat te zingen op de fiets, dat wilde ik altijd wel, maar dan moet je niet zo hard moeten trappen.
Een mooie route was het ook. Lekker rustig. Ik vond West Friesland ineens weer erg mooi.
Een stuk voerde langs de snelweg en daar was het ook mooi hoor, maar wat een lawaai maakten die auto's. Enfin dat stuk duurde niet lang en voor we het goed en wel in de gaten hadden, waren we in Alkmaar.
Wow... wij... in Alkmaar, met de fiets...
Tja en toen ging het mis. Mijn fiets stopte ermee. Er kwam een raar geluid en weg was de trapondersteuning.  Grmpffkers#$*
Daar stond ik, op een drukke rotonde. Frits was al doorgereden, maar keerde terug nadat ik hem belde.
Daar stonden we. Frits keek en probeerde, maar niks.
Toen eerst de fietsenmaker maar eens gebeld. Die luisterde en zei ons een paar dingen die we moesten doen. Accu los maken en  weer terug zetten enzo. Daar eens kijken en daar... Niets hielp.
'Dan zal ik waarschijnlijk een nieuwe motor moeten bestellen',  zei hij,  'want dit kan natuurlijk niet. Moet u nu de Pechhulp bellen en dan als u nog voor vijven in de winkel bent, kijk ik meteen'.
Pechhulp gebeld. Dat werkte perfect: 'Binnen drie kwartier is er vervoer terug. Neemt u eerst maar even een kopje koffie en dan komt er iemand aan hoor'.
Fantastisch hè. Echt geweldig.
Maar tsjonge jonge, wat stond ik te balen daar in Alkmaar. Ik werd per minuut chagrijniger. Niet eens vanwege de fiets, maar omdat we dus nu het strand niet gingen bereiken.
Aan de overkant was een koffiezaak. Daar maar op af dan. Ik stond nog even te bellen.
'Ik zet je fiets wel vast even aan de overkant', zei mijn man. En dat deed hij.
Vervolgens zag hij dat het voorwiel ontzettend scheef stond. Hij keek, trok en duwde een beetje,  keek nog eens, probeerde de fiets en hup de motor deed het weer. Nog eens proberen. Echt... niks meer aan de hand.
Pechhulp meteen weer afgebeld, gelukkig nog op tijd.
Wat was er nou gebeurd?
Nou, ik was net voor ik strandde bijna van de weg gereden door een niet oplettende jongen. . Die nog heel netjes sorry mevrouw had gezegd, maar waar ik een flinke zwenking had moeten maken, tegen de stoeprand was aangeknald en van de fiets moest springen.
Zo hard dat er een verbuiging was ontstaan.
Ik vroeg me nog af waarom dat niet goed vast had gezeten. Maar de fietsenmaker vertelde dat dat tegenwoordig niet meer mag. Nou weten we dat ook weer.
We gingen meteen verder en bereikten Egmond waar we een heerlijke middag hadden op het strand.
De terugweg verliep perfect!

Love, love, love (Monday Mural)

Love, love, love. All you need is love.... and salsa al pomodoro, of course.  I saw this one in Venice, Italy.
And there's more. More love in the air.
From Paris (a few years ago)

Linking to Monday Mural, Colourful World.

Openbaar Vervoer

Nu we de laatste tijd flink gebruik maken van  het openbaar vervoer, wordt het tijd dat ik er eens iets over zeg, want we zijn inmiddels ervaren o.v.-reizigers. 

 Maar eerst laat ik even deze zeer passende foto zien. Gemaakt door onze oudste zoon die bezig is zijn hele familie in een treintje te plaatsen. Voor zíjn zoon. 

Superleuk vind ik en geloof maar niet dat het een makkie is. 

Nou ja het openbaar vervoer dus. We maken tegenwoordig vaak gebruik van bus, trein, tram en metro. Nou ik moet zeggen dat het allemaal goed geregeld is. En dus ook goed te doen. 

Tot er iets mis gaat. 

Een bus die gewoon niet op komt dagen. Een bus die zo vol is dat je moet staan. Een trein die niet rijdt.
We hebben het allemaal mee gemaakt. Dan is het ontzettend vervelend. Voor ons is het trouwens nog niet eens zo heel erg,  omdat we meestal niet echt haast hebben. 

En omdat we echt alleen nog maar goed weer hebben meegemaakt. Het is natuurlijk een heel ander verhaal als je in een tochtig bushokje staat te wachten op een bus die niet komt. 

Maar als geheel valt het mee, dus.

Het allergrootste nadeel is dat het allemaal niet zo snel gaat. De laatste keer dat we naar Odin gingen, deden we er drie uur en een kwartier over. En terug ook. We maakten die dag misschien niet de juiste keuzes, maar dan nog. 

En ik vind het (zelfs met een kortingskaart) behoorlijk duur. Maar we hebben niet uitgerekend of we meer geld kwijt zijn dan met een auto. Heeft geen zin, want we hebben die auto niet!

Verder eigenlijk alleen maar voordelen. Je zit in de bus of de trein en je ziet wat of je hoort wat. 

Ik heb altijd een boek bij me, maar meestal komt het helemaal niet van lezen. 

In de bus zitten we graag helemaal voorin, rechts van de chauffeur. Daar heb je het beste uitzicht. Tram en trein heb ik altijd al leuk gevonden en de metro vervult me echt een beetje met trots. 

Het is relaxt, dat is het. 

Wat we doen is dus eigenlijk kijken en kijken en kijken en luisteren. Want wat mensen elkaar in de trein allemaal vertellen en zo dat alle andere passagiers het kunnen horen, dat vind ik echt onwaarschijnlijk. 

We beoordelen de chauffeurs. Er zijn er die wegscheuren als je nog niet zit. Er zijn er die zitten te bellen. Er zijn er die niet gezellig zijn en waar amper een goeiemorgen van af kan.

Maar de meesten zijn heel erg aardig en behulpzaam en geduldig.

Laatst troffen we er eentje die het onzin vond dat er voor een kind betaald moet worden en die verder ook zo leuk was. Hij zag een vrouw met een hond instappen en waarschuwde een andere hondeneigenaar die al in de bus zat. 

Ik heb hem aan het eind van de rit verteld dat hij tot nu toe onze leukste chauffeur was. Hij bloosde ervan. 

Oh ja, ik train m'n geheugen. De plaatsen waar bus 314 stopt worden allemaal steeds omgeroepen via een bandje. . Twee keer. 

Ik heb heel lang geoefend voor ik het iedere keer kon zeggen net voor de stem op het bandje. 

Gelukt!