Jet en trots zijn

Toen ik deze foto van Jet een paar weken geleden had gemaakt, zei onze dochter die psycholoog is en er verstand van heeft:
'Dat is echt een foto die zo in een folder over de ontwikkeling van het kind, een drie-jarige, zou kunnen passen.  Trots kunnen zijn op iets dat je zelf kan'.

En inderdaad, Jet was hartstikke trots.

Ik ben ook trots op Jet! Die toren was moeilijk!
Maar niet trots op mezelf.
Want:
Ik heb nog nooit geblogd vanaf mijn telefoon.
Dwz.: ik heb nog nooit een foto geplaatst vanaf de telefoon
Terwijl me dat toch heel erg handig lijkt.
Je bent ergens, je maakt een foto, je schrijft er iets bij en klaar.
Dus ik dacht dat ik het nu, na zoveel jaren telefoonbezit en na nog veel meer jaren bloggen, toch maar eens moest gaan proberen.
Nou ja, ik hád het wel eens geprobeerd, maar het lukte nooit en dan had ik er geen zin meer in. 'Laar maar'.
Dus dit is eigenlijk een test.

Tja, nu staat die foto er wel, maar ik weet niet meer hoe ik het heb gedaan.
Dus ik probeer het nog een keer. Nu.
Gelukt!
En deze keer heb ik wél onthouden wat ik gedaan heb. Hoop ik...

En nog even over Jet. Toen ik haar deze foto liet zien, zei ze niets over de toren. 

Ook niet over de ketting die ze om heeft en die ze net zelf had gemaakt. Voor Jet waren andere zaken van belang.

'Oooh, ik heb een knipje, kijk, oma, een knipje!'

Monday mural

Kingfisher at the entrance to the Nomadic Community Gardens in London. As seen in august. Artist Cokyone.
And another one, inside the Gardens:

Colourful and Beautiful. Nothing else to say

Linking to Colourful World.

Iets bijzonders in de Beurs van Berlage

'Ja mevrouw, ik kan het u allemaal gaan vertellen natuurlijk, maar u gelooft het pas echt als u het ziet'.
Dat zei de man die me verwelkomde op de tentoonstelling Micro Art.
Hij vertelde ondertussen toch nog een heleboel en aangezien ik de enige bezoeker was, nam-ie daar alle tijd voor. Waardoor ik steeds nieuwsgieriger werd.
Vervolgens reikte hij mij een loep uit en mocht ik gaan kijken. Kijken naar kunstwerkjes op een ongelooflijk klein formaat. ONGELOOFLIJK.

Dit is de zaal in de Beurs van Berlage waar al dat ongelooflijks te zien is. Gefotografeerd van de achterkant. Je komt, gewapend met de loep,  binnen door die deur die je daar ziet en dan zie je in het eerste gedeelte tot en met de rode loper, werkjes van Hasan Kale (1959). Hij wordt ook wel Microangelo genoemd.

Ik heb de pest in, want fotograferen met mijn toestel en mijn kennis van zaken, levert niet genoeg mooie foto's op. Dat is voor mij bijna niet te doen. Maar ik laat er twee zien voor het idee.

Een doodgewoon scheermesje met daarop  een beeld van Istanbul. Ik ben in Istanbul geweest en herkende het meteen.

En dit... een naakt op een kauwgommetje. Dat is toch bijzonder hè, vind je niet?

En dan heb ik het nog niet gehad over de Nachtwacht op een schelpje van 1,5 cm, of Charlie Chaplin op een spaghettisliertje. Che Guevara op een punaisekop. Of over drie genieën op de koppen van drie lucifers: Einstein, Tschaikofski en Dali. En alle drie goed herkenbaar hè.  Het meisje met de parel op een pompoenzaadje.

En toen moest het tweede gedeelte nog komen. Dat is werk van Mykola Syadristy (1937).
Dat hangt niet aan de muur,  je kijkt rechtstreeks door een  vaststaande loep.  Zijn  werk is allemaal  driedimensionaal.
Hier heb ik geen enkele gelukte  foto van, maar deze vier vond ik op het net:

Foto's afkomstig van https://www.guideposts.org/inspiration/miracles/tiny-wonders-of-art

Die mug hè, die is 6,5 millimeter lang. Die zwaluwtjes zitten op een half klaprooszaadje en de karavaan trekt door het oog van de naald. Hier is goud gebruikt. Ook de molen is van goud. Daar is een jaar lang tien uur per dag aan gewerkt! 203 onderdelen en 18 mm hoog!

Kijk je kunt nu natuurlijk gaan discussiëren of het hier kunst betreft of dat het gewoon kunstig is. Vakmanschap. Die discussie is ook vast al gevoerd. Ik heb het niet gehoord hoor, maar ik weet het bijna zeker.
Mij maakt het helemaal niks uit. Ik heb er gewoon van genoten. Dat mensen zulke dingen kunnen maken.
Ik vond het fantastisch om te zien en toen ik die meneer aan het eind weer sprak heb ik hem gezegd dat ik thuis absoluut mijn man zou gaan overhalen om te gaan kijken.
Mijn man wilde namelijk niet, maar het is gelukt ...na mijn verhaal is hij van mening veranderd en van plan om toch te gaan. 

NB: Deze tentoonstelling is niet gratis. 10 Euro met de MJK.

Truffels

Heel lang, al sinds ik een kind was, ben ik dol op truffels. Op slagroomtruffels wel te verstaan.
Er zijn truffels in vele smaken, maar ik wil alleen gewone slagroomtruffels
Ik ben niet makkelijk op truffelgebied.
Eigenlijk vind ik die van de Bijenkorf het allerlekkerst. Ik heb andere geprobeerd, maar dat werd niks.
Ter geruststelling: er gaan maanden voorbij dat ik niet naar truffels taal hoor. Dat is maar goed ook, want hoe machtig die dingen ook zijn, ik kan er echt heel wat aan.
Een paar dagen geleden, liet mijn 'bijnabuuf' Kitty op haar blog zien dat ze een recept van truffels had gevonden én dat ze dat recept ook had gebruikt. Ze had er dertig gemaakt.
Ik vond meteen dat ik dat nou ook maar eens moest proberen, maar besloot, ook meteen, om het niet te doen.
Toch kreeg ik die truffels maar niet uit mijn hoofd. Echt niet.
Dus toen ik donderdag langs de Bijenkorf liep, waar ik tegenwoordig niets meer te zoeken heb, bedacht ik dat je daar truffels per stuk kunt kopen.
En dat deed ik. Ik kocht er twee. Eentje voor mij en eentje voor mijn man.
De hele terugreis met de bus dacht ik aan die truffels.
Maar toen ik thuis kwam, had mijn man gekookt, gingen we eten en moest hij daarna weg. Zou pas om half elf terug zijn. Ik had er even niet meer aan gedacht.
Maar toen ik eenmaal zat, met een kopje thee,  werden die truffels bijna een obsessie.
Je raadt het al... ik heb ze allebei opgegeten. Ze smaakten heerlijk. Ondanks het schuldgevoel.
Tja en als ik nu weer in Amsterdam ben, moet ik weer naar de Bijenkorf.
Twee truffels kopen, allebei voor mijn man!

Proeverij

In het Joods Historisch Museum was een tentoonstelling, die we wilden zien. Maar we vonden er niet veel aan.
Tja, dat kan gebeuren. Geen probleem met de museumjaarkaart. Er in en er weer uit.
Bovendien kom ik graag in dat museum, ik zei het al vaker, vanwege de gemberboterkoek en de gemberbolussen.

En toen bleek er ook nog een proeverij te zijn van Joodse hapjes. En precies op het moment dat we daar binnen liepen. Ja, dat hoef je mij geen twee keer te vertellen natuurlijk. Ik schoof aan!

Marjan Gilijamse had een grote hoeveelheid Joodse kookboeken mee en zij vertelde een en ander over de Joodse keuken.
Over de spijswetten. Dat vlees en melk niet tijdens één maaltijd gebruikt mogen worden en dat er ook verschillend servies en bestek en verschillende pannen nodig zijn.
Over welke dieren wel  en welke niet gegeten mogen worden.
En over het feit dat er eigenlijk niet echt een Joodse keuken is. Afgezien van die regels dan.  En er zijn natuurlijk tradities.
Maar verder wordt overal  anders gekookt. Joodse gemeenschappen zijn verspreid over de hele wereld.

En ondertussen mochten wij proeven. Matzes natuurlijk, charosset. Amsterdamse uien. Sukade, iets met vis.
Het was een leuke, leerzame en lekkere proeverij.
Ik moest terug denken aan onze reis naar Israel. Daar heb ik echt een heleboel herinneringen aan. Mooie herinneringen. Maar nou net van het eten herinner ik me bijna niets.
Alleen de falafelballetjes, die weet ik nog. Ik had die tot die reis nog nooit gegeten en vond ze heerlijk. Maar ik ben er ook een keer goed ziek van geweest.
Ik dacht aan mijn moeder, die altijd als ik een beetje ziekig was, kippensoep maakte. 'Hier', zei ze dan, 'Hier is een bordje Joodse penicilline'.
En waarachtig, het hielp altijd.

Hors Normes

Hors Normes heet deze film. Vrij vertaald als buiten de norm. In het Engels: The specials en auf Deutsch: Alles ausser gewöhnlich.
Het gaat dan ook over jongeren in een opvangcentrum.  Jongeren met autisme. En specials zijn het zeker.
Ze worden al heel lang opgevangen door Bruno en Malik (een Jood en een moslim) in hun centrum in Parijs. Er gaat van alles mis, o.a. door strenge regelgeving. Jongeren uit moeilijke buurten worden als begeleiders ingezet. Zo snijdt het mes aan twee kanten.
Ik had gelezen dat de film is gemaakt door de makers van Intouchables en eigenlijk had ik beter moeten weten en niet moeten verwachten dat het dan wel net zo'n goede film zou zijn.
Daarbij, als ik me niet had verheugd op een feel-good movie,  had ik de film waarschijnlijk beter gewaardeerd dan ik nu doe. Ik vond het eigenlijk meer een documentaire dan een film. Met een belangrijk onderwerp. Dat wel.

De film was de openingsfilm tijdens het Filmfestival van Cinema Oostereiland.
Tijden dat filmweekend beoordelen de bezoekers de films die ze zien. Ik was heel benieuwd hoe ze deze film hebben ervaren. Toevallig las ik de uitslag gisteren in de krant. . De  bezoekers gaven 4,56. Ik gaf 4 punten. (van de 5).
De film die het best werd beoordeeld, was Amazing Grace (Aretha Franklin), met 4,61. Die zag ik (nog ) niet.

Drie keer goud!

Nee, het gaat niet over schaatsen of wielrennen of wat voor sport dan ook waar 'wij ' goed in zijn en waar 'wij ' dus goud halen.
Nee, het gaat gewoon over Gouden boekjes.
Ik heb er namelijk weer drie aan mijn verzameling kunnen toevoegen. Drie keer goud!  Dit zijn ze

De boekjes hebben ook bijna allemaal een MORAAL.
Zo gaat het bijvoorbeeld in 'De koe ging over de berg' over een koe die denkt dat het ergens anders, over de berg dus, veel beter is. Het gras is er drassiger. Hij sleept zijn vriendjes mee, de kikker bijvoorbeeld,  die denkt dat de kevers er knapperiger zijn. Maar ja, als ze er zijn, blijkt het toch tegen te vallen.
Ik vond van deze drie Cornelis de Neushoorn het allerleukst. Vanwege de tekeningen.  Die zijn van Tibor Gergely en hij is echt niet de eerste de beste

Maar ook de andere boekjes zijn weer net zo schattig als altijd. Simpele verhaaltjes voor peuters en kleuters.
En voor mij natuurlijk.

Ps. Ik vond nog een Youtubefilmpje over Tibor Gergely. Alleen als je echt geïnteresseerd bent:

Toch nog even terug

Toch nog even terug naar het Amsterdamse Begijnhof. Dat komt doordat ik er op weg naar de kunstgeschiedenis iedere week even loop.
Ik kan er ook omheen lopen, maar dat doe ik niet, het is er mooi in deze tijd van het jaar. Mooi en stil.
Begijnen, zo las ik, waren vrouwen, zoals Cornelia Arents. Vrome, katholieke, alleenstaande vrouwen die goede werken verrichtten, maar die niet in het klooster wilden leven.

De laatste begijn overleed in 1971, maar tot op de dag van vandaag wonen er alleen vrouwen in het hof.

En dan is er nog het zogenaamde Houten Huys, de voorgevel daterend uit ongeveer 1530.
Ik moet zoiets altijd even tot me door laten dringen: 1530. Dat is toch wat hè.
Ongelooflijk dat zo'n huis er nog gewoon staat.
Gerestaureerd natuurlijk, maar toch.
En dan is het niet eens het oudste huis van Amsterdam. Dat staat namelijk in de Warmoesstraat.
Het is  ook bijzonder hoe men tot zo'n datering komt.
Dat heet  dendrochronologie. Houtmonsters dateren aan de hand van de groeiringen in het hout.
Wetenschap mensen, wetenschap.
Tot voor kort had ik van die dendrodinges nog nooit gehoord. Maar nu wel en ik vind het zeer interessant.

Verder heb je nog de Begijnhofkapel.
En er is een muur met een aantal oude gevelstenen. Met bijbelse voorstellingen.
Voor gevelstenen moet je trouwens niet bij mij zijn hoor. Klik bij blogvriendin Ferrara maar eens op Gevelstenen van overal. Je weet niet wat je ziet.

Toch, het allermooist, is het Begijnhof zelf.   Het is maar een kleine omweg als je toch in het centrum van Amsterdam bent.

Faded Glory

Last time I was in London (august) I saw this one and I just knew it was a good one. Once.

I googled and found out how it looked, probably quite a long time ago. So the next photo was not made by me

Now, that's a pity, don't you think? But on the other hand: that's the way it goes. Streetart is not forever.
Faded glory

Linking to Colourful World

Toen en nu

Zomaar gratis mee te nemen, deze mooie kaart. Oud Amsterdam. De Nieuwezijds Voorburgwal is dit. Je ziet het Paleis op de Dam, rechts, met het beeld van Atlas. en links het prachtige postkantoor, waar nu een winkelcentrum is gevestigd. Nou ja, het is in ieder geval bewaard gebleven. Dat is fijn.

Ik probeerde op dezelfde plek een foto te maken. Is niet helemaal gelukt, want al zie je het niet, het was er ontzettend druk. Niet dat ik even midden op straat kon gaan staan op de juiste plek.
Maar toch leuk vind je niet?

PS: Mieke vroeg net naar het jaartal van de oude foto. Dat stond niet op de kaart en ik had het me ook niet echt afgevraagd. Ik dacht zo rond 1900. Nu heb ik serieus gegoogeld en ik denk dat mijn gok aardig klopt. De gracht die hier oorspronkelijk was, is gedempt in 1884 en de eerste tram reed er vanaf 1903. De foto moet dus van voor 1903 zijn en na 1884.