Street Art

 We moesten naar Amsterdam om mijn fiets op te halen. Die stond al een hele tijd bij onze dochter omdat háár fiets gestolen was en ik toch niet kon fietsen. (Afgelopen week heb ik trouwens voor het eerst weer gefietst en het ging heel goed.)  

'Nou', zei mijn man, ' dan zet ik jou eerst af op het NDSM terrein, dan ga ik die fiets halen. Dan kan jij naar Straat en dan pik ik je weer op'. 

Straat is het museum voor Street Art en Graffiti in Amsterdam. 

De waarheid is dat mijn man niet bovenmatig geïnteresseerd is in Sreet Art en de prijs voor het museum is nogal hoog, 18, 50.  De MJK. geldt niet helaas en hij had er niet voor over. 

Het was inmiddels lang geleden dat ik er geweest was, dus ik vond dat het wel weer eens kon. Ik hou er van en geloof me, ik vond het iedere cent waard. Ik heb werkelijk prachtig werk gezien in die grote en hoge loods. Echt schitterend. Daar kom ik vast nog wel een keer op terug.

Ik ging niet meteen naar binnen, want meestal is er op het terrein er om heen ook wel een en ander te zien. En dat was ook deze keer het geval. 

Naast een hoop gekleur en letters die ik nooit echt kan lezen (maar wel prachtig gemaakt) waren er ook deze keer toch wat echt mooie werken. Ook daar kom ik nog op terug. 

Deze keer was er ook een kunstenaar aan het werk. 

Dus ik vroeg geheel volgens het verzoek op de mural hierboven, of ik foto's mocht maken. 

Het mocht en hij vroeg hoe ik het vond. Ik zei dat ik dacht dat het mooi zou worden. 

En dus moet ik eigenlijk nog een keer terug om het af te zien. 

En tenslotte als voorproefje nog een buitenmural : 

 

De kunstenaar is Dotsy, een Zweed en van hem hangt er ook binnen een werk. Dit werk: 

Zo, heb je dat ook maar vast gezien en trouwens,  hiermee is wat mij betreft de vraag weer beantwoord of Street Art wel binnen geplaatst moet worden. Ik vind dat het zeker mag. Dít kunstwerk gaat niet beschadigd raken, er zal niet overheen worden gekliederd en dat vind ik een goede zaak. 

Linking to Sami's Colourful World

Ken je hem

 

Komt hij je bekend voor? Dat zou kunnen als je met enige regelmaat kijkt naar BinnensteBuiten. 

Het is Valentijn Carbo, hij is architectuurhistoricus en werkt voor de Vereniging Hendrick de Keyser. 

Dat is de vereniging die historische huizen in bezit heeft en houdt en ook onderhoudt. Met het doel die huizen en de interieurs te bewaren voor de toekomst. Ze hebben in heel Nederland meer dan vierhonderd huizen. Er zijn huizen waar je kunt overnachten, er zijn huizen die je kunt huren en er zijn huizen waar je naar binnen kunt om alles eens te bekijken. Dat zijn de museumhuizen.

En zo'n museumhuis staat in Hoorn. Dat is Huis Bonck. Genoemd naar de eerste eigenaar, de koopman Frederickszoon Bonck. 

Een huis uit 1624 en zulke huizen zijn er niet zo veel meer. 

In BinnensteBuiten laat Carbo met enige regelmaat huizen zien van historisch belang. Ook een keer Huis Bonck. 

Het zal vast nog wel eens herhaald worden, maar je kunt het ook gewoon hier zien: 

https://binnenstebuiten.kro-ncrv.nl/wooninspiratie/video/huis-bonck-hoorn

Vorige week was Valentijn Carbo  in Huis Bonck en de vrijwilligers die daar 'werken', waaronder ik, waren er ook. 

We kregen weer wat extra informatie om straks als het huis in april weer opent,  nog beter op de hoogte te zijn van hoe het allemaal zit. Wie er gewoond hebben, wat de functie van het huis was in de verschillende eeuwen.  

En wat ik ook erg interessant vond: hoe we dat  allemaal weten. Speurtochten in archieven, persoonsregisters, kadaster, familieregisters en nog veel meer. 

Ook wat inrichting betreft. 

Daarover is veel informatie afkomstig van schilderijen, maar bijvoorbeeld ook van poppenhuizen, waarin het werkelijke leven tot in detail werd geïmiteerd. Hoe was bijvoorbeeld de verlichting in zo'n huis in die tijd?

Nou, de vrouw op dit schilderij heeft  een hoge kaarsenstandaard waardoor het kaarslicht op haar werk valt. Precies zo'n standaard staat 'bij ons'. 

(Schilderij van navolger Ludolph de Jongh: Vrouw naaiend bij kaarslicht. 1650-1655)

 

Valentijn Carbo is een uitstekende verteller. We hingen aan zijn lippen. 

Leuk zo'n middag. Leerzaam en gezellig.

Mon crime

Toen ik deze poster zag dacht ik al dat ik de film leuk zou vinden. Hij werd aangekondigd als een dramatische komedie en dat was het ook wel.

 

Twee vrouwen, een actrice en een advocate wonen samen in Parijs, jaren dertig. Ze zijn hartstikke arm, wonen armoedig en worden met uitzetting bedreigd door hun huisbaas. 

Madeleine, de actrice, gaat praten over een rol, bij een beroemde producent en heeft een paar uur later de politie aan de deur. De producent is dood, vermoord en Madeleine wordt verdacht. Samen met Pauline, de advocate besluit ze om de zaak om te draaien. Ze  heeft de moord niet gepleegd, maar doet voorkomen alsof ze dat wel heeft gedaan. Na een subliem betoog, wordt Madeleine,  dankzij Pauline,  vrijgesproken en bejubeld. Vrouwen in opstand tegen verkrachting en sowieso onderdrukking. 

De rollen liggen voor Madeleine voor het grijpen en ook Pauline is ineens erg in trek.  Maar dan komt er een andere, oudere  actrice op de proppen. Alles draait dan weer 180 graden. 

Die oudere actrice wordt gespeeld door Isabelle Huppert en alleen al het zien van Huppert in die rol, maakt de film de moeite waard.  Maar verder vond ik het ook een aardige film, met een origineel plot. 

En die hele jaren-dertig sfeer vond ik leuk. 

Lezen

 

Dit boek,  Phoenix (van Bert Wagendorp),  ging ik lezen omdat twee bloggers, twee waar ik alle vertrouwen in heb, er positief over waren. Eerst las ik erover bij haar, klik  En daarna nog bij Marthy.

De manier waarop ik een boek kies is nogal verschillend. Vaak doordat iemand uit de leesclub iets meldt, vaak omdat ik een recensie lees in de krant. Soms zie of hoor ik iets op radio of tv en soms zoek ik gewoon in de bieb en lijkt er iets voor me klaar te liggen.  En soms dus gewoon door een blog. 

Dit boek is precies het soort boek waar ik heel erg van hou. Geschiedenis, verhalen en nog eens geschiedenis. Twee verhalen zijn hier tot een gemaakt. Zowel feit als fictie!

Abel Sikkink is nog een jongetje als hij met zijn ouders, zijn broertje en zusje gaat emigreren naar Amerika. Het is 1847 en er is honger in de Achterhoek waar het gezin woont. Ze hopen in Amerika een veel beter leven te kunnen gaan opbouwen.

Er voltrekt zich echter een ramp aan boord van het schip Phoenix en Abel is uit zijn gezin de enige die het overleeft. 

Hij komt terecht in een gezin in Sheboygan. Een plek waar veel Nederlanders al wonen. Er is zelfs een Nieuwsbode. Abel leert daar het vak van journalist. Hij gaat werken voor een belangrijke krant en krijgt dan te maken met verslaggeving over de Amerikaanse Burgeroorlog die net is uitgebroken.

Ondertussen blijft hij altijd vragen stellen en onderzoeken hoe de ramp met de Phoenix heeft kunnen gebeuren. 

Het boek werd me dus twee keer aangeraden en zelf heb ik het ook aan twee vriendinnen aangeraden. Die hebben het inmiddels allebei gelezen en waren het helemaal met me eens. Het is een fantastisch boek. Echt waar! 

(En zo heerlijk, het is het eerste deel van een trilogie. Eind april verschijnt deel twee!)

De manier waarop ik dit boek 'las', is wel apart. 

Ik lees eigenlijk altijd in bed, maar door die gebroken pols lukt me dat niet. Nog steeds niet.  Ik kan het boek niet goed vasthouden, heb van alles geprobeerd met kussens en steunen, maar het werkt niet. 

Dan dus maar een luisterboek op mijn telefoon. En dat werkt wél. Het handige is dat ik dan een timer kan instellen, bijvoorbeeld op een half uur. Daarna stopt het voorlezen vanzelf en meestal maak ik dat niet meer mee. 

Alleen is het probleem dat ik dan de volgende dag niet kan zien waar ik ben gebleven. Dat is lastig als het lange hoofdstukken zijn. Je kunt wel terugspoelen, maar dat is zeer onnauwkeurig. Dan krijg je terugspoelen, luisteren, nee toch niet goed. Nog een keer, nee daar was ik niet. 

Nou kwam ik in de bieb terwijl ik al aan het luisteren was naar Phoenix en het boek lag inderdaad voor me klaar. Gewoon op een tafel met populaire boeken. 

Dus ik nam het mee en dat was handig,  want nu kon ik even opzoeken tot waar ik gekomen was met luisteren. 

Dat hoofdstuk uitlezen en dan het luisteren weer beginnen bij het volgende hoofdstuk. 

Luisterlezen of leesluisteren, dat is wat ik deed. 

Ook nu weer, met een veel dikker en nog minder makkelijk te hanteren boek. Ook dat boek heb ik er bij gehaald en het werkt prima. 

Nou, nog een keer: AANRADER!

Azalea

 

Daar staat-ie, mijn azalea. 

Ik weet dat er mensen zijn die een hekel hebben aan dit soort planten, maar ik niet. Ik ben er dol op. 

Erfelijk belast ben ik. Mijn moeder hield er ook van. 

Het is trouwens een makkelijke plant. Hij hoeft alleen maar wat water op het schoteltje. Wel elke dag.

'Nooit in de pot water geven hoor en als-ie niet snel genoeg drinkt, gooi je het bakje gauw leeg'. Ik hoor het mijn moeder gewoon zeggen.

Nou, precies zo behandel ik hem. Ik sta altijd te kijken hoe snel het water wordt 'opgedronken'.

En dan word ik beloond met prachtige bloemen. 

Deze azalea kostte me 3,89. Ik nam er twee , dus 7, 80. 

Een bos bloemen is een stuk duurder en ik heb hier veel langer plezier van. 

Daarna kan de azalea ook nog de tuin in. Hoewel ik daarmee nog geen grote successen heb behaald.  Maar ik heb de moed nog niet opgegeven.  Ooit gaat het lukken. Ik voel het.

Deze vrouw

 

De vrouw die je hier ziet heette Trude Lafrenz. 

Misschien zegt de naam je niks, die zei mij ook niks. Tot ik las waarom er aandacht aan haar overlijden werd besteed.

Trude Lafrenz was een Duitse studente die in WOII betrokken was bij de verzetsgroep Die Weisse Rose. 

En dat zegt me wel degelijk wat. 

Ik heb het boek Die Weisse Rose gelezen op de middelbare school, later heb ik de film gezien en de geschiedenis zit nog altijd in mijn hoofd. 

Hans en Sophie Scholl waren nog student toen ze, samen met anderen,  opriepen tot geweldloos verzet tegen Hitler. Dat deden ze door pamfletten te verspreiden.

Hun groep heette Die Weisse Rose

Ze hebben het, met andere leden,  met de dood moeten bekopen. Ze werden opgepakt, kregen een ontzettend oneerlijk proces en werden geëxecuteerd. 

Hun verhaal heeft op mij diepe indruk gemaakt. Hoe moeilijk moet het geweest zijn je te verzetten tegen Hitler en zijn regime. 

En toch... toch waren er mensen die het deden. Terwijl ze wisten wat de consequenties waren. Helden!

Het verhaal van Die Weisse Rose is opgeschreven door Inge Scholl, een zus van Hans en Sophie.

Trude Lafrenz werd pas wat later gepakt, vrijgelaten, opnieuw gearresteerd en gevangen gehouden tot het eind van de oorlog. 

Ze  ging naar Amerika, werd arts en leefde haar leven. Ze overleed vorige week op 103-jarige leeftijd. 

Laatst had iemand het over dat gezeur over de tweede wereldoorlog en dat we maar beter kunnen kijken naar de Oekraïne en Rusland.

Ik vind dat het allebei moet. 

Van deze groep bijvoorbeeld was Trude de laatste overlevende. Er zijn niet veel mensen meer die het mee hebben gemaakt. Hun verhalen moeten blijvend verteld worden.

Op straat

 Altijd wel wat te zien op straat. Zomaar, onverwacht en onvoorbereid. Zo zag ik vorige week weer een boodschappenbriefje. Dat was al een hele tijd geleden.

 Eigenlijk is het belachelijk natuurlijk en soms is er ook niks aan. Maar deze vond ik weer leuk:

Mijn fantasie gaat aan het werk. Ik dacht dat het  misschien het briefje van een man zou kunnen zijn. Maar ik WEET het niet natuurlijk. 

Enfin, als hij nou maar niet de slips voor Corry te dicht bij de zalmmoot gaat doen in zijn boodschappentas. 

 

Maar dit is nog veel leuker vind ik. Ook al lang geleden dat dit me opviel: dat er iets groeit, tegen de verdrukking in!

Monday

 

Deze mural heb ik (al een paar maanden geleden)  gezien in de Bagijnestraat  in Den Haag. 

Heel toevallig, ik was niet op zoek. Het was ook een beetje in een achterafstraat. 

Er hangt een bordje bij, met een verklaring.

De kunstenaar is Gordon Meuleman.

De naam Bagijnestraat, is ontleend aan de bewoonsters van een vrouwenklooster dat hier tot 1572 was gevestigd. 

Bagijnen vonden hier een veilige haven in tijden van vrouwelijke onderdrukking. Hier konden ze zelfstandig en onder elkaar wonen. 

De kunstenaar heeft geprobeerd de straat te voorzien van een eigentijdse hedendaagse beschermvrouw. Eentje die waakzaam en zorgzaam de straat bewaakt.

Ik heb gelezen ergens dat het ongeveer twintigduizend blauwe streepjes zijn die de kunstenaar heeft geschilderd.

Maar het mooiste is,  dat de ogen van de dame je lijken te volgen. 

Ik vond het een bijzonder kunstwerk. En helemaal met het bijpassende verhaal.

Linking to Sami's Colourful world

Roodkapje

 Een  kaartje, van Mieke:

En eentje van C. Voor mijn verjaardag. Dat waren  superleuke verrassingen. Echt!

Het blogje met deze twee Roodkapjes begon ik op 8 augustus, de dag na mijn verjaardag.

Er kwam toen zeker van alles tussendoor want ik heb dit blogje en dus deze kaarten gewoon niet laten zien.  

En daarna geen nieuws van het Roodkapjefront. Tenminste niet hier op mijn blog. 

Maar er kwamen ondertussen wel nieuwe kaarten. Deze bijvoorbeeld: 

Een paar kocht ik uit de verzameling van iemand die alles en alles van Roodkapje verzamelde,  maar de kaarten wegdeed. 

Ik had er nog meer kunnen kopen en dat deed ik ook, maar die kaarten zijn nooit aangekomen. Ja dat is natuurlijk altijd een risico. Maar de mevrouw in kwestie stuurde toen toch nog een paar kaarten,  wat erg lief was.

En afgelopen week kreeg ik weer een kaart van C. Een echte mooie vind ik. En ook echt heel erg lief! Van C. 

En bedenk nu maar eens de hoeveelste kaart dit is in mijn verzameling. Ik kan het zelf bijna niet geloven, maar het is kaart ?????????????????????????. 

Als je heel ver naar beneden scrollt , zie je het het antwoord.

301!

Gezichtjes

"Ja weer een gezichtje dat ik ontdekte: gemaakt door collega knipster Ria.

En ik heb toestemming om het te delen'. Dat schrijft Tineke Dieks.

Ik vind het al bijzonder knap dat iemand zoiets kan knippen. En dan ook nog een gezichtje erin! Ria en Tineke: dank.

Maar onze Noor is ook niet voor een kleintje vervaard. Ik was in hun keuken toen ze zei: 'Kijk oma, een gezichtje'. Ze is zeven en ze zag het echt zelf.

En ze was in vorm blijkbaar, want meteen daarna zag ze er nog een. In diezelfde keuken. Een beetje een scheef bekkie, maar onmiskenbaar. Noor maakte de foto zelf. Dank, Noor!

En deze is weer van Tineke Dieks. Tineke is degene die geen blog maakt, maar een variatie. Een brief die ze regelmatig rondstuurt aan verschillende mensen, een soort abonnees zeg maar. Inhoudend allerlei wetenswaardigheden. Leuk om te lezen.

Tineke is ook van de knipkunst en zag nog een gezichtje. 

Het is een Nebra schijf. Daar had ik nog nooit van gehoord. Tineke ook niet trouwens, maar ze zocht het op. Hier kun je er wat over lezen: klik

En dan Toos, van  In de Weer. 

Zij zat in het ziekenhuis te wachten tot haar man voor een kleine ingreep werd weggereden. 

Toos mailt: 'Opeens vond ik dat het bed wel op een spook leek, zo met die grote ogen. Enfin, een gezicht dus in mijn beleving. Vind je het niks dan gooi je het maar weg'.

Nou mooi dat ik dat niet doe!!!! Het is een echt gezichtje. 

En tenslotte: Dit gezichtje zag ik op een koude, regenachtige dag (09-03, let op de bloesem) in Haarlem. Dat boompje trok zich van het weer niks aan en toen ik er bewonderend naar keek zag ik een gezichtje.

Als altijd: Blijf speuren mensen! En gezichtjes sturen: bettievdgriend@hotmail.com