Slechte nacht

Ik had echt een akelige nacht. 

Ik ging naar bed om 21.30. Vrij vroeg, maar ik heb eerst nog een hele tijd gelezen. Op een gegeven moment valt het boek dan zowat uit mijn handen en val ik in slaap. Prima zou je zeggen. Maar dan:

24.13 wakker, dwz. klaarwakker. Ernstig teleurgesteld, want ik dacht dat het al ochtend was. Stil blijven liggen en toch weer in slaap gevallen, maar niet meteen. 

02.18 wakker. Met het idee dat het niet zou gaan lukken om weer in slaap te vallen. Alle koninklijke families met alle gezinsleden in mijn hoofd op liggen sommen. Te beginnen bij de Britse royals (dat wel natuurlijk). Gekomen tot België.

03.24 weer wakker. Even gelezen

05.16 wakker en nu met het gevoel dat het definitief zou zijn en dat ik geen schijn van kans had om nog in slaap te vallen. Draaien, woelen... en uiteindelijk er uit. 

En nu zit ik hier. Ik heb de was aangezet, mijn hardloopkleren alvast aangetrokken, maar het is nog te donker. Beetje opgeruimd. Afwasmachine leeg. 

Bah, ik slaap altijd slecht en te kort, maar dit was echt vervelend! 

 

Nog een keer...

Tja die fontein van Hindeloopen. Ik liet hem hier al zien: klik 

De fontein in werking was echt nog mooier, al had dat ook te maken met het zonnetje en het feit dat die vogels beslist beter uitkwamen:

Even voor de duidelijkheid, het is eigenlijk niet de bedoeling dat we alle elf fonteinen nog een keer gaan bezoeken, we waren hier ook niet echt op die fontein gericht. Hoewel: er is er eentje die ik beslist nog werking zou willen zien. 

In Hindeloopen kom ik misschien nóg wel  een keer terug. Er woont een meneer die borduurpatronen verkoopt, die hij zelf heeft ontworpen. En ik zag daar een patroon dat ik echt zo ontzettend mooi vond... 

Maar ja, ik twijfel natuurlijk. 

Hoe dan ook, het was erg leuk om in zijn winkeltje te kijken en hij had ook heel veel te vertellen en nam daar ruim de tijd voor. Hij ontwerpt ook prachtige stoffen.

Hindeloopen heeft echt mijn hart gestolen!

Hindeloopen

Toen we eind januari Hindeloopen bezochten om de fontein te zien, vonden we Hindeloopen al een bijzonder leuke stad. 

Alles was dicht toen, maar ik kon zien dat er leuke winkels waren, leuke cafés, een leuk museum, kortom erg aantrekkelijk.

En oud, dat ook

Zelfs mooi dus terwijl alles dicht was. 

Oh ja en die fontein was toen, in januari niet in werking en die wilden we ook graag nog een keer zien.

Omdat we vorige week in de middag in Harlingen moesten zijn, kwam het mooi uit om 's ochtends Hindeloopen even mee te pikken. 

Er is een klein, aardig museum waar we  even gingen  kijken. 

In het museum een aparte gevelsteen, met een  verhaal. 

Ik hou van gevelstenen en van verhalen, dus dat kwam erg goed uit.

Het is het verhaal van 'het Kweade Wiif fan Hylpen':

Op een dag kwam de man van het kwaaie wijf thuis met een hond. Maar zij was ontzettend netjes en vond honden vies. 

Ze had een beetje smetvrees zou je kunnen zeggen. 

Als die man,  die kapitein was, thuis kwam moest hij eerst al zijn kleren uit en dan mocht hij er pas in. Enfin, nu kwam hij dus met een hond. 

En hij had geen schijn van kans. De hond kwam het huis niet in.  

Maar de kapitein wilde zijn trouwe maatje bij zich houden en zo vertrokken ze samen naar het schip om daar te wonen. 

De kapitein en zijn wijf hadden allebei spijt, maar waren allebei te koppig om te veranderen

En toen ging het op een nacht stormen. Een hevige storm, zo hevig dat de kapitein over boord sloeg en bewusteloos aanspoelde op het strand

De hond ging luid blaffend naar het huis, wist de vrouw te waarschuwen. Zij ging mee en zo werd de kapitein nog net op tijd  gered. 

Eind goed al goed, ze leefden nog jaren gelukkig en tevreden in het huis. Mét hond! 

Een hond met een beschermengeltje. Zo leuk!

Ik zei het al, Hindeloopen is echt leuk en nu heb ik nog niet  eens de fontein laten zien, die nu inderdaad in werking was. En nog mooier dan ik me herinnerde. 

 

Tollen

 

In 2015 vertelde ik iets over mijn verzameling kleine tollen. Het belangrijkste nieuws was dat er houtworm in een paar houten tolletjes zat, die ik dus moest verwijderen. En verder schreef ik toen dat Anna er later misschien  wel mee zou willen spelen.  Dat later was vorige week.

Ze kijkt hier naar een speciale tol. Een met een viltstiftje erin, die dan al tollend wat tekeningetjes maakt. 

En natuurlijk werden ook bijna alle andere tolletjes uitgeprobeerd. Behalve de straattollen, daar zijn we niet eens aan toe gekomen. Nou, misschien als ze weer komt logeren. 

Mural in 'the Jordaan'

 Last week we had an early sundaymorning walk in the Jordaan. It's a neighbourhood right in the city-centre of Amsterdam.

Originally a working-class neighbourhood, the Jordaan has become one of the most expensive, upscale locations in the Netherlands. It is home to many art galleries, particularly for modern art, and is also dotted with speciality shops and restaurants. 

It's never boring there, never. 

We like to walk there regularly, there is so much to see. 

This time we saw the Theo Thijssen school, named after Theo Thijssen. He was a socialist, a politician and above all, a teacher. 

It is quite right that a school has been named after him

And Theo Thijssen was born in this neigbourhood. 

But this is about murals, right? Well, here is one beautiful mural, in the back yard of the school:

The quote is from a 7-year old girl, Lisa van der Schouw,  a pupil of the school in 2011.  And it says: I play in the city, with all that exists. Ik speel in de stad, met alles wat er bestaat. 

The artist is Pieter Jansen (Parra)

I play in the city, with all that exists. 

I think that's a great advice!

Oh, and someone else was playing too

Linking to Sami's Colourful World.

Begraafplaats

Gisteren was het open monumentendag. Ik moest werken in het museum vanaf 12.15, dus ik had maar heel kort tijd om een monument te bezoeken. Van 11.00 tot 12.00 om precies te zijn. 

Van dat uurtje heb ik gebruik gemaakt door een begraafplaats te bezoeken. 

Er was namelijk een oude, vervallen begraafplaats in Hoorn, waar ik vaak langs ben gelopen of gefietst. Ik kon daar nooit gaan kijken, want niet toegankelijk. Maar gisteren dus wel. 

De begraafplaats dateert van 1830 en is sinds 1969 niet meer in gebruik. Er zijn daarna nog wel mensen begraven, maar dat betrof dan een begrafenis in een bestaand familiegraf. 

Een stichting heeft zich nu over de begraafplaats ontfermd, grafstenen rechtgezet, onkruid gewied, schoongemaakt... Er wordt nog steeds gewerkt. 

Ik wilde er graag eens kijken.

Ik vind het echt mooi dat er aandacht aan besteed is en dat het echt weer een rustplaats is. De bedoeling is niet dat alles glimmend wordt opgepoetst, de tijd mag zijn gang wel een beetje gaan, maar je moet kunnen zien dat er zorg is voor dit stuk verleden. 

Het oudste deel is nu een gemeentelijk monument geworden. 

En er staat een prachtig kapelletje van de (gemeente)architect J.v van Reijendam. 

'Kapelletje', zo wordt het genoemd, maar eigenlijk was het een bergplaats, een hele mooie bergplaats.

Er hangt een klein carillon. 

Naast het kapelletje waren kindergraven, 113 kindergraven, vaak anoniem. Kinderen in de leeftijd van 0 tot een paar maanden. 

Familie heeft vaak niet eens geweten dat hier een kind, een broertje of zusje lag.  Die grafjes zijn geruimd toen er ooit een weg moest worden aangelegd. 

Nu speelt het carillon (ontworpen door kunstenares Jikke van Loon) op de verjaardagen van die kinderen, om 12.00 uur een klein melodietje.  

'Als een vogel die even op een tak gaat zitten en weer opvliegt'.

Tenslotte (letterlijk) liggen er natuurlijk bekende en onbekende Horinezen begraven. Er zijn mooie stenen en monumentjes. 

Ik vond het een bijzondere plek. 

En dan zijn er ook nog vier oorlogsgraven. Omgekomen Engelse piloten en dat raakt me op een of andere manier altijd. 

Voor flight lieutenant V.G. Brewis, navigator. Age 28. 

Charlotte's Web

 

Waarom een goed kinderboek een goed kinderboek is, dat is niet altijd helemaal duidelijk.

En waarom sommige kinderboeken ook geschikt zijn voor volwassenen, ook niet helemaal

Ik denk wel dat het belangrijk is dat de schrijver zich weliswaar richt op kinderen, maar niet zo dat hij echt op z'n hurken gaat zitten.

Een goede schrijver stopt er zijn ziel en zaligheid in en buigt een beetje mee en dat is ook voor grote mensen duidelijk. Dat blijkt dan uit het taalgebruik en de zinnen die er in zitten die kinderen misschien  niet eens opvallen.

Een tijdje geleden schreef Iris over dit boek, Charlotte's Web. Een boek dat ik als kind las en daarna nooit meer. En nu zomaar ineens wilde ik het beslist weer lezen. Wat ik deed. Nou ja, ik luisterde. (Wat zijn luisterboeken toch een zegen!)

Dit is zo'n soort boek waar ik het net over had. Een heerlijk verhaal, goed geschreven met zinnen die me,  los van het verhaal,  raken. En een betekenis die ik er als volwassene aan kan geven.

Het is natuurlijk ook niet voor niets dat dit het meest verkochte kinderboek ter wereld is. Volgens Wikipedia hoor, maar het zal in ieder geval zeer goed verkocht zijn. 

Op een dag worden er op een boerderij biggetjes geboren. Een ervan is te klein, niet sterk genoeg en de boer, de vader van Fern,  wil het biggetje doodmaken. Maar Fern zeurt net zo lang tot ze hem mag houden en voedt hem met een fles. Ze noemt het biggetje Wilbur en ze raken zeer aan elkaar gehecht. Maar hij gaat te veel kosten als hij groter wordt en moet dan toch weg. Naar de oom van Fern die hem vet gaat mesten voor de slacht. 

Daar,  in de schuur bij die oom,  hoort Wilbur wat zijn lot zal zijn Hij heeft dan al vriendschap gesloten met de spin Charlotte en zij gaat Wilbur redden. 

Het is een prachtig verhaal, echt. En in mijn ogen gaat het over vriendschap, liefde en hoop. Niet dat ik dat als kind er uithaalde. Of misschien ook wel,  maar ik benoemde het niet. Nu wel. En dat is de kracht van een goed kinderboek!

(Ik ben helemaal geen held met dieren. Ik ben echt bang voor muizen en een vogel die mijn huis binnenkomt vind ik ook eng. Maar spinnen heb ik nooit eng gevonden. Integendeel, superinteressant vind ik ze. Misschien wel door dat boek.  Onze kleindochter (5) is wel bang. Ze zat laatst bij ons in de auto, gelijk met een spin. En ik kon praten als Brugman, niets hielp. We moesten echt stoppen en de spin eruit laten, zo eng vond ze het. 

Tja... van die angsten)

Hier wil ik wel wonen

 

We waren lekker aan het fietsen in West-Friesland en kwamen door het mooie dorp Twisk. Je ziet daar werkelijk het ene prachtige huis na het andere, ongelooflijk. 

Ik vond dit echt zo'n mooi huis. Ik bleef even staan om te kijken en zag toen pas dat het te koop was. Ik deed een half rondje om het huis, ja ik kon altijd zeggen dat ik een potentiële koper was nietwaaar? 

Het huis ligt op een groot terrein, met nog een boerderij er achter. Maar mij ging het echt om het huis. Met dat torentje. En een soort dakterras. 

En die serre. Ik zag me daar echt zitten.

Nou ligt het helemaal niet in mijn bedoeling om te verhuizen en ik zag natuurlijk ook wel aankomen dat de prijs ons eventuele budget iets te boven zou gaan. Iets, hahaha.

Thuis even gegoogeld. Het blijkt dat het huis net verkocht is. De vraagprijs was 1. 350.000 euro. 

Ik wilde graag iets weten over het huis, maar ik kwam niet verder dan dat Wiebi Soerjadi er heeft gewoond en dat het daarna een restaurant is geweest. En je kon er trouwen.

' t Twiskerslot ... mooi hè

Twee molens

 

We gingen naar Hindeloopen en Harlingen. Waarom vertel ik later nog wel een keer. 

En op weg naar Hindeloopen zagen we dit: een beeld van twee molens. 

'Stop', wilde ik nog gillen, maar we zaten op de snelweg en ik begreep dat dat niet mogelijk was. Helaas. 

Enfin, we bezochten Hindeloopen en daarna, op weg naar Harlingen zagen we het nog een keer. Maar nu aan de andere kant en daar liep nog een weg naast. 

Ik hoefde niks meer te gillen, mijn man reed gewoon die weg op. 

Wat een mooi plaatje hè. Ik kon alleen niet zien of er in de molen of in het witte boerderijtje mensen woonden. 

Als er mensen wonen, kan ik me niet voorstellen dat ze blij zijn geweest met zo'n moderne molen in hun achtertuin 

Zon onder

Een mooie zonsondergang, wat kan ik daar van genieten. We zijn deze zomer toch een paar keer naar het strand geweest, een keer zelfs lang gebleven om zo'n zonsondergang mee te maken. Maar die keer kwam er tamelijk dichte nevel opzetten, net voor het moment suprême. Pech

Afgelopen zondag was het raak. We hadden van tevoren opgezocht wanneer het moment zou zijn. Het moment dat je verwacht gesis te gaan horen. 

En wat was het mooi! 

Ik ben dan altijd verbaasd dat de meeste mensen gewoon doorwandelen en kletsen. Wij niet, wij zitten heel stil aan de rand van het strand, we houden onze mond en beleven het magische moment in alle rust. 

Zondagavond, 5 september 2021, 20.17 uur.