Michiel

 

De laatste dag, op de terugweg dus eigenlijk al, brachten we door in Middelburg. 

Ook dat is een soort traditie inmiddels.

Ik kreeg mijn opleiding in Middelburg en heb er een aantal jaren 'gewoond', door de week. Ik heb uitstekende herinneringen aan die tijd en aan de stad en kom er graag weer even terug.

Middelburg is ook weer zo'n mooie, oude stad en wat we er eigenlijk altijd doen is een wandeling maken, met vaste stops. 

Zo gaan we altijd even kijken in de Drukkerij; we eten altijd een bolus in St John. 

Déze keer gingen we ook naar het Zeeuws museum 

En dat was met een doel. 

Dat doel was: Michiel de Ruyter zien. 

'Kunt u me zeggen waar Michiel hangt?'

Ik informeerde meteen bij de balie en kreeg ook meteen het juiste antwoord. Ha, goed museum daar. 

We gingen meteen door naar de juiste verdieping en ja hoor, daar was Michiel. 

In vol ornaat: 

De schilder van dit portret is Ferdinand Bol. En Ferdinand Bol maakte meerdere portretten van Michiel. 

Er waren vijf admiraliteitsgebouwen in de 17e eeuw en in al die gebouwen kwam een portret van Michiel te hangen. Een beetje zoals nu nog een portret van de koning in openbare gebouwen hangt. 

In 'ons' museum, het Westfries museum in Hoorn, hangt er ook een. Omdat hier ook een admiraliteitsgebouw was.  

Maar het kan natuurlijk niet dat die schilderijen exact hetzelfde zijn. 

Mijn man en ik zijn nu aan het kijken wat de verschillen dan zijn. Gewoon voor ons eigen plezier: zoek de verschillen. Altijd een leuk spelletje

We zagen inmiddels in het echt het portret in het Mauritshuis, het portret in het Rijks en nu dus in Middelburg. 

Dit is the one in Hoorn:

Nou, kijk zelf maar even! 

Zo was het

We hadden een voortreffelijke plek gekregen, met uitzicht op zee. Dat had je bijna in het hele restaurant geloof ik, maar wij zaten ook echt aan het raam. 

We werden heel vriendelijk ontvangen. Erg attent. Stoelen die werden aangeschoven en bijvoorbeeld ons werd verteld dat er nogal wat anderstaligen werkten en of we liever een Nederlands sprekend iemand zouden willen die ons zou bedienen. 

Ik had een kleine rugtas bij me, die ik naast mijn stoel zette, maar daar werd onmiddellijk een klein tafeltje geplaatst om de tas op te zetten

Alles zag er mooi en verzorgd uit. 

.

Wij kozen voor het eenvoudigste lunchmenu en daar hebben we bijna vier uur over gedaan. Voor alle duidelijkheid, dat was niet omdat het zo langzaam ging.

Nou, waar zal ik eens mee beginnen? 

Het beste misschien met het allereerste hapje? 

Dat was dit, wat je hiernaast ziet! Zo leuk met die bloemetjes. 

Je zou kunnen denken dat het hier  om liflafjes gaat en dat je na afloop eigenlijk nog even ergens een patatje zou willen halen. Dat was zeer beslist niet het geval.

Er waren veel gangen en er waden verschillende soorten overheerlijk brood bij. 

Nou ga ik natuurlijk niet iedere gang laten zien, daar is geen beginnen aan. Trouwens ik heb ook niet overal foto's van gemaakt. 

Maar ik kan je verzekeren dat alles er zo mooi en nog mooier uitzag. 

Wij vonden ook echt alles lekker, maar het was dus ook nog eens een lust voor het oog. Je krijgt een idee, toch? 

Dit was onze tweede twee-sterren ervaring en dit was de beste. We hebben er ontzettend van genoten. Extreem lekker, dat was het. En inderdaad zoals Ferrara opmerkte, meer een beleving dan een ervaring. 

Toen we dachten dat het klaar was en we koffie dronken, kwamen daar nog wat heerlijkheden bij. 

Nou kan ik nogal wat aan hoor, op eetgebied en mijn man ook. Maar dit, hoe lekker het er ook uit zag... dit ging echt niet meer. En dus vroeg ik of we het mee mochten nemen.

'Maar natuurlijk mevrouw'. De lekkernijen werden weer meegenomen en binnen de kortste keren stonden er twee fraaie doosjes op tafel, de moderne versie van een doggy-bag denk ik. 

Buiten stopten we de doosjes in de fietstassen en dachten dat het een goed idee zou zijn om lekker nog een eind te fietsen. We fietsten bijna helemaal langs de kust, daarna Breskens voorbij  en daar in de buurt van Hoofdplaat, aan de Schelde, hebben we tenslotte die doosjes opengemaakt en gesmuld van de inhoud. 

Tot slot nog de grap van de dag.  Toen we in het huisje waren heb ik nog even gegoogeld en ontdekte ik dat Sergio Herman helemaal niet meer de chef is. Die rol is overgenomen door Syrco Bakker. Herman was wel zijn mentor.

 Nou,  Syrco moet wel een uitstekende leerling zijn geweest!

Het was al weer onze laatste dag in Groede. We hebben meteen weer geboekt voor volgend jaar. 

Het huisje, niet het restaurant.  Dat doen we niet meer, we vonden het ook wel een beetje gênant eerlijk gezegd,  om daar zo te zitten eten terwijl overal ellende is en de voedselbanken nou ja... vul maar in. 

Lunch

Sinds ik een documentaire zag over chefkok Sergio Herman, was ik verkocht. 

Ik vond het een leuke man die zich te pletter werkte in zijn restaurant(s) en dat vaak bekroond zag met sterren. Een creatieve geest in de keuken. 

Ik vond het bovendien erg leuk dat hij pure, Zeeuwse produkten gebruikte en ik wilde heel erg graag een keer lunchen in zijn twee-sterren restaurant in Cadzand. 

Denk niet dat dat zo maar gaat, dat je op woensdag kunt denken, morgen maar eens bij Pure C lunchen. Nee, een reservering maken viel niet mee. Ik probeerde het, ik schat,  zo'n zes jaar. Maar het lukte nooit. Het moest natuurlijk wel precies in een vakantie passen. En omdat wij altijd laat in het seizoen gaan, waren zij vaak dicht. Of ik dacht er weer te laat aan, of ze waren toch al vol. En je kan pas twee maanden van te voren bellen en dan ook nog alleen op bepaalde tijden, die ik dan weer vergat.

Enfin, dit jaar,  in mei,  was het eindelijk gelukt, ik had een reservering voor ons en onze jongste zoon met zijn vriendin.  Ik had er zo'n zin in, maar ik kreeg Corona en alleen zoon en vriendin zijn toen gegaan. 

Oh weer opnieuw beginnen met steeds maar bellen. Dus ik verzocht zoon om,  terwijl hij er was een reservering te maken. Het was nog geen twee maanden tot we weer zouden gaan, maar ik gokte dat een zielig verhaal over zijn oude moe-oedertje met Corona zou helpen. Dirk deed het niet, maar zijn vriendin kreeg het voor elkaar en zo hadden wij een reservering.

's Morgens zijn we eerst maar eens gaan kijken waar het precies was, want dat wist ik niet eens. Het bleek in een hotel te zijn en we werden meteen al zeer prettig te woord gestaan. 

En daarna zijn we lekker gaan fietsen en brachten we nog heel wat tijd door op het strand. Heerlijk was het én eetlust opwekkend. 

Over onze ervaring morgen meer.

Gezichtjes

 

Tineke Dieks aan het woord: Op het toilet staat een afvalbak en daar leg ik mijn bril dan op. Er is een opstaand randje en nu zag ik dat er dan een gezichtje ontstaat. Met bril (ogen), randje (neus) en rand (mond) 

Jeanette van Hip en Kleurig, mailt: Het blikje ragout keek mij gewoon aan toen ik het wilde openen.

Dit is een electriciteitshuisje in Drenthe. Op het plein in Odoorn waar ons hotel ook stond. 

Niet te missen dus. 

Ik maakte de foto voor Sjoerd, die 'spaart' zulke huisjes. 

Maar ja, het is toch ook onmiskenbaar een gezichtje, dus deze mag hier ook. 

En de laatste in deze reeks is een camera in een restaurant waar onze boekenclub uit eten was. Ik zag het, maar Anja maakte de foto

Als altijd: Blijf speuren , mensen! bettievdgriend@hotmail.com

Monday

 Natuurlijk gingen we nog een dagje naar Gent. Ik zei het al, we doen altijd dezelfde dingen en zo'n stad als Gent verveelt nooit. 

We zagen er een aardige tentoonstelling,  aten weer een heerlijk patatje van het frites-atelier en liepen en liepen.  

Thuis ben ik ben bezig met  een gigantische opruimactie op onze externe harde schijf. Er gaat heel veel weg en soms ook wel eens iets te veel.  

Zo zijn mijn foto's van Gent allemaal weg, behalve deze murals, die had ik apart gezet.

Kijk, men is hard aan het werk:

Ik ga volgend jaar wel kijken wat het geworden is. 

Maar déze schildering was klaar. En lekker duidelijk. Goed gedaan ook!

En nee, ik denk niet dat het uit maakt

Linking to Sami's Colourful World

De moeders van Mahipar

 

Natuurlijk had ik een paar boeken mee naar Groede. Lezen doe ik altijd en overal. 

Een van de leden van onze boekenclub vertelde enthousiast over De moeders van Mahipar en meteen werd besloten dat dit boek 'het moetje' zou worden. 

Dat betekent dat we het allemaal lezen en de volgende keer bespreken. Ik kreeg het als eerste mee naar huis. Ik begon ook meteen, maar ik kwam er niet in. Ondertussen waren er meerdere exemplaren in omloop en werd er erg positief gereageerd. 

Dus ik zette nog even door. Gelukkig maar, want ik weet niet wat er mis was, maar nu ik las het boek zeer geboeid uit. 

Wow, wat een geschiedenis, wat een verhaal. Schokkend, leerzaam, ontroerend. Prachtig en een echte aanrader.

Het boek werd geschreven door de Afghaanse Forugh Karimi. Zij is van 1971 en vluchtte toen ze 25 was, samen met haar man naar Nederland. Ze studeerde hier en is werkzaam als psychiater en psychotherapeut. Ik vind het trouwens ontzettend knap dat iemand zo ontzettend goed Nederlands heeft leren schrijven

Het verhaal (fictie) gaat over een andere Afghaanse vluchteling: Lolo. 

Zij is in Afghanistan getrouwd met een zeer gewelddadige man. Samen met haar jonge zoontje Ramin ontsnapt ze en komt in Nederland terecht. Zij wil haar zoon een goed leven geven en bouwt dat ook op, maar ze vertelt Ramin nooit iets over zijn afkomst. Ze leven min of meer in en met een geheim.  Lolo komt bij een auto-ongeluk om het leven. Ramin staat er alleen voor. Hij studeert en wordt radioloog. Hij trouwt met een Afghaanse jonge vrouw, uit Kabul: Saráh. Het is een gearrangeerd huwelijk, maar Ramin en Saráh gaan, hier in Nederland,  ook echt van elkaar houden. Hoe dat verloopt is al prachtig om te lezen. Maar het is lang niet alles...

En is dit het moment om te stoppen met vertellen over het verhaal. 

Ik herhaal: een absolute aanrader. 

Achterin staat ook nog een beknopt,  maar duidelijk overzicht van de gebeurtenissen in Afghanistan tot 2021. 

Natuurlijk heb ik de kranten en het nieuws gevolgd, natuurlijk heb ik in de loop van mijn leven een en ander meegekregen over Afghanistan. 

Maar hoe erg ik dat ook vind, het was ver van  mijn  bed. Door dit boek niet meer. 

Pompoenen

Toen we deze week Groede boekten, vorig jaar in september, zei ik nog tegen de eigenaar dat het die week wrschlk mooi weer zou zijn. 

Omdat het bijna altijd mooi weer is als mijn Zeeuwse vriendin jarig is, op de 21e september. 

Ik wéét het, wij zijn al ruim vijftig jaar vriendinnen. Helemáál zeker is het nooit natuurlijk, maar het kwam deze keer goed: prachtig weer die dag. Een stralend begin van de herfst.

Mijn vriendin had een kroonjaar en dat zou ze in het weekend vieren met haar familie en gezin. Maar wij gingen 'naar de overkant' waar ze woont, op de dag zelf. 

We zaten heerlijk in het zonnetje, lunchten zeer toepasselijk  met pompoensoep en gingen daarna op pad, op weg naar... een pompoenkwekerij. 

Noord-Beveland, net buiten Geersdijk. En daar... nou, ik wist niet wat ik zag.

Pompoenen, pompoenen en nog eens pompoenen. Zelfs op het gordijntje op de zolder naast het toilet waren pompoenen. 

Ik zie hier op kraampjes langs de weg ook wel eens pompoenen, Leuk is dat, het ziet er zo vrolijk uit, zeker als het weer een beetje grauw is. Maar dít...

Deze flessen en hoe die groeien, dat vond ik nog het allermooist. 

We leerden ook heel veel over pompoenen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat...

* ze oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komen

* de Azteken repen pompoen droogden en daarna vermaalden tot meel om koeken van te bakken

* de Indianen van Noord-Amerika dat later ook deden

* het woord pompoen afkomstig is van het oud-Griekse woord pepo wat betekent door de zon gerijpt

Na de pompoenen gingen we nog even kijken op de Veerse Dam. Dat is de dam die het Veerse Gat afsloot. Een van de Deltawerken. 

We kwamen tot de conclusie dat we daar ook wel eens een paar dagen willen doorbrengen. Ik ben er vaker geweest hoor, maar dat is lang geleden en ik zag nu ineens weer hoe mooi het er is. 

Ach Zeeland...

Film

 

Als je in zo'n huisje zit, zoals Veldzicht, in Groede, is er in deze tijd 's avonds niet veel te doen. 

We waren laat, dwz. half acht, op het strand om de zonsondergang te aanschouwen, die nergens mooier is dan daar.  Maar we hadden pech, de zon ging wel onder,  maar niet zichtbaar voor ons. 

Terug naar het huisje en daar keken we op Netflix een lekkere film getiteld Yesterday. 

Niks moeilijks en zelfs nog te volgen nadat ik eventjes in slaap was gevallen. Niet van verveling in slaap gevallen trouwens. 

Een gek verhaal. 

Overal op de wereld, echt overal, valt het licht uit gedurende 12 seconden. Precies in die tijd krijgt Jack Malik een ongeluk en als hij bij komt is er niet zo heel veel veranderd.  

Er is wel iets raars. Niemand op de wereld weet nog van de Beatles, niemand heeft ooit van ze gehoord. 

Alleen Jack weet nog wie de Beatles waren en kent hun liedjes. Jack is een zanger, hij schrijft liedjes, maar niet erg succesvol. En dan gaat hij gebruik maken van zijn kennis van de Beatles. Veel verwikkelingen en bovendien een liefdesprobleem, met Ellie die je op de foto ziet. 

Mooie hoofdrollen van Hamish Patel en Lily James. (Laatstgenoemde speelde in Downton Abbey)

Zo'n film waarvan je de hele tijd denkt hoe moet dit aflopen. En dan is het einde toch nog onverwacht. 

Genoeg ingrediënten voor een leuke avond. 

Palen aan de Zeeuwse kust

Vaak  heb ik me afgevraagd waarom ik nou toch juist zo van de Zeeuws-Vlaamse kust hou. 

Ik bedoel, hier gaan we naar Egmond en dat is fijn, echt waar. Soms zijn we in Callantsoog of een ander Noord-Hollands strand geweest. Scheveningen, waar onze kleinzoons wonen, ook fijn. In de rest van de wereld waren we aan verschillende stranden. Europese stranden, Engelse. Zelfs aan de Zuid-Chinese zee. 

Dus het is gek dat ik toch echt en zonder enige twijfel de voorkeur geeft aan de kust tussen Breskens en het Zwin. 

Dat moet dan toch bijna wel aan die palen liggen. Of aan de onovertroffen zonsondergangen. 

Die palen... ze horen er zo bij. 

Ik vind ze mooi. Van dichtbij, van ver. Weer of geen weer. Hoog water, laag water. Maakt niet uit. 

Altijd levend ook, met vogels, wieren, mossen, mosseltjes, krukels...

Soms is er ineens een hele rij weg. Zie je alleen de hoogste palen nog. Dan is er zand gestort op het strand. Suppletie heet dat.  Heel raar dat er dan op een bepaalde plek niks staat, maar je weet dat zee en wind hun gang gaan en na een tijdje zijn de palen weer zichtbaar. 

Palen in de strijd tegen  het water. Daarom worden die palen ook wel zeeridders of zeestrijders genoemd.  

Het is een strijd van alle tijden. 

De eerste palen verschenen al in de 16e eeuw, in Westkapelle. Ik las op een bord dat Keizer Karel V, er speciaal naar is komen kijken. 

De palen zijn Europees eiken en kunnen wel tussen de vijftien en vijfentwintig jaar dienst vervullen. 

De provincie Zeeland bestempelde de palen als Cultureel Erfgoed. En dat is mooi, want zo zullen ze blijven bestaan. 

Tenslotte, de laatste jaren geniet ik ook van onze kleindochters aan dit strand.  Echte klimmers en klauteraars. Ook zij hebben plezier van die palen. 

De volgende foto is scheef. Maar ik vind hem toch geweldig omdat je in het hoekje helpende handen ziet. 

Geen palen op de kaart

Vele jaren geleden, toen wij gingen trouwen, wilden we een foto op onze trouwkaart. 

Onze -toen nog nieuwe- buurman Bert (applaus), wilde de kaart voor ons ontwerpen. 

En dus moesten we een middagje foto's maken. 

Natuurlijk in Cadzand, waar we ook toen al erg dol op waren. De camera van mijn aanstaande echtgenoot op een statief en knippen maar. 

 

In die tijd, gingen we echt ieder weekend naar het strand, weer of geen weer en we genoten er zeer van. 

We zochten haaientanden en vonden ze nooit. Niks veranderd. 

We liepen uren over het strand en aten na afloop een warme appelbol in Hotel Noordzee. Dat laatste doen we niet meer sinds het groter en veel duurder is geworden. 

Hoe dan ook, het was er vroeger mooi en dat is het nog steeds. Prachtig, iedere keer weer. 

We verblijven nu altijd in Groede, maar dat hele stuk kust, vanaf Breskens tot en met het Zwin is fantastisch. 

Die palen, zo karakteristiek, die staan niet op de uiteindelijke kaart. Ook mijn rode eend niet. Maar de  kaart toont wel strand. 

En wij wéten dat het echt Cadzand was. 

Die kaart, daar waren we superblij mee. Je kon een flap optillen en dan stonden aan de binnenkant de gegevens. 

En waarom nu dit hele verhaal? 

Omdat ik het over die palen wil hebben, die palen aan de kust van Zeeuws-Vlaanderen. Karakteristieke palen. Cultureel Erfgoed. 

Maar dan wordt dit blogje veel te lang, dus morgen maar...