Monday

 

Dit deed me in eerste instantie denken aan een ouderwetsch schoolbord. Aan een krijttekening die je op zo'n bord moest maken. Ik moest dat. Een vrije tekening om de kinderen te vermaken of een educatieve tekenening. Ik zal nooit vergeten dat ik de ontwikkeling van de kikker moest tekenen op het bord. En ik kon dat niet. Kikkerdril zal me nog wel gelukt zijn, maar daarna werd het echt een probleem. Ik heb in mijn carrière als juf dan ook weinig bordtekeningen gemaakt... 

Maar dit terzijde. 

Dit was geen bord, maar gewoon een deur in Amsterdam. Een deur met daarnaast een utilitybox. 

En aan de overkant ook nog wat. Voor de eenheid van de straat denk ik. Ik vond het grappig, niet meer en niet minder!

Linking to Sami's Colourful World

En nog een vervolg, maar nu van dat boek.

Het verhaal: 

Speelt zich af in New York in de jaren veertig van de vorige eeuw. 

Howard Roark is in de opleiding voor architect, maar wordt weggestuurd. De reden is niet dat hij geen talent heeft, dat heeft hij wel, maar hij weigert zich te conformeren aan wat dan ook. Geen enkele concessie wil hij doen. 

Als hij een ontwerp maakt vindt hij dat het zo gemaakt moet worden. Zoals hij het ziet dus en niet anders, ook niet een klein beetje anders. Een kunstenaar, een  individualist dus en heel eigenzinnig. Het maakt hem eenzaam en arm, dat ook, maar daar zit hij niet mee.  

Een studiegenoot Peter Keating heeft veel minder talent en gaat na die studie meteen werken en een prachtige carrière tegemoet. Hij waait met alle winden mee. Daarbij soms (in het geheim) geholpen door en met ideeën van Roark. 

Een andere belangrijke speler in het verhaal is Ellsworth Toohey, een machtswellusteling  die  kritische stukken schrijft in de Banner, de krant van eigenaar Gail Wynand. Wynand is een selfmade man, steenrijk.  Ook Wynand is een belangrijk persoon in het boek.

En dan is daar Dominique Francon, een prachtige vrouw. Als zij Roark ontmoet, heeft hij net een bijzonder gebouw gemaakt dat echter totaal afgekraakt wordt door de invloedrijke Toohey, waardoor hij helemaal geen werk meer krijgt. Roark moet zijn kantoor sluiten en moet noodgedwongen werken in een steengroeve. 

Dominique en Roark houden van elkaar, zijn gelijkgestemd,  maar zijn vanaf het eerste moment verwikkeld in een strijd om vrijheid en autonomie. Soms een strijd op brute wijze. 

Er gebeurt nog veel meer, maar meer wil ik er niet van vertellen. Roark wordt gevolgd vanaf zijn studietijd tot hij een eindje in de veertig is. 

Wat ik al eerder zei, er staat heel veel in waar je eigenlijk goed over zou moeten nadenken. Maar je wil tegelijkertijd verder lezen, door met het verhaal. 

 Een deel van het verhaal, ik zei het al, kan ik niet volgen. Vooral de ingewikkelde relaties. Wat ik wel begrijp is dat het gaat om  de strijd om individualiteit en  tegen de massa en de impact daarvan op de maatschappij en het persoonlijke leven. 

En zo gezien kan ik me best voorstellen dat dit boek, de zienswijzen in dit boek,  iemands leven kunnen veranderen. (Dat was wat ik hoorde over dit boek en de aanleiding om het te lezen.)

Afgezien daarvan: het is ook echt een boeiend verhaal. 

Ik neem me voor het boek over een jaar nog eens te lezen. Ik zat er nu nog bovenop en middenin, misschien als ik wat meer afstand heb...

(Tenslotte kan ik je zeggen dat dit nou eens niet makkelijk was om over te schrijven. En dat is een understatement. Toch, echt waar, ik ben er best tevreden over.) 

Het vervolg

Wat een lieve en meelevende reacties kreeg ik nadat ik gebeten was door die hond. Dankjulliewel. En ook dank voor de tips die jullie gaven over de afhandeling van de zaak. 

Dat hielp me om een beslissing te nemen. De mensen in mijn buurt, de mensen in het ziekenhuis  én onze kinderen vonden ook allemaal dat ik er werk van moest maken.  

Het argument was dat ik er had kunnen lopen met mijn kleinkinderen. Zij ongeveer op de hoogte van mijn arm. 

Wat ik gedaan heb is dit: ik heb de (algemene) politie gebeld en advies gevraagd. 

Zij hebben toen contact opgenomen met onze wijkagent, die daarna contact opnam met mij. 

In dat laatste gesprek bleek heel duidelijk dat zij ook zonder enige twijfel vonden dat ik een melding moest doen en dat heb ik gedaan. Het voelde een beetje als klikken, als verraad.  De eerste dag in de schrik en de pijn was ik het ook niet van plan, maar de volgende dag voelde het toch anders. 

Enfin, de wijkagent is toen met de vrouw in kwestie gaan praten en heeft mij later op de hoogte gebracht van dat gesprek. 

Het bleek dat mevrouw vond dat het mijn schuld was. Volgens haar heeft haar hond gevoeld dat ik een hekel aan honden heb en is die daardoor in de aanval gegaan.

Tsss... m.a.w. iemand die een hekel aan honden heeft... nou ja , vul maar in. 

Toen ik dat hoorde dacht ik dat niet alleen de hond gestoord is! 

Het mooie is dat ik helemaal geen hekel aan honden heb. Helemaal niet, integendeel. 

Wij hebben zelf vijftien jaar lang een hond gehad, mijn zoon heeft een hond... ik hou van honden. Al zal ik er nooit zomaar op afgaan. 

Verder was mevrouw niet van plan de hond te muilkorven, zoals ze tegen mij had gezegd. 

Enfin, de agent kreeg er een naar gevoel bij. Ze kan zelf weinig doen, maar heeft de zaak overgedragen aan de gemeente en het is aan hen om er naar te kijken en eventueel passende maatregelen te eisen of te nemen. 

Ik was een paar dagen weg en dat was maar goed ook, want ik kon het hele verhaal maar moeilijk van me afzetten. Ik liep deze week met een ruime bocht om honden die ik tegenkwam heen en kreeg al twee keer te horen: hij doet niks hoor. Grrrrr!

De Eeuwige Bron

Deze vrouw heet Ayn Rand en ze is de schrijfster van een boek dat ik de afgelopen weken las. Ik denk dat ik er wel vier of vijf weken over deed. 

Dat ik het als luisterboek aanhoorde, verhoogde de snelheid niet, maar dat gaf niet. Ik heb achthonderdvijf bladzijden lang buitengewoon geboeid geluisterd. 

Via Storytell en voorgelezen door Louis van Beek. 

Wat ik al eerder zei, de voorlezer is belangrijk. Ik had een tijdje geleden een vrouwelijke voorlezer die stemmetjes deed. Als een man sprak deed ze een lage bromstem. Heel erg irritant. 

Louis van Beek deed dat niet. Ik weet niet precies hoe dan wel, maar heel subtiel in elk geval. Erg knap! Dit terzijde. 

Je ziet wel aan de foto dat Ayn Rand niet van gisteren is. Zij is geboren in Rusland in 1905 en emigreerde op haar 21e naar de Verenigde Staten. Haar boek verscheen in 1943. 

Waarom ik dit boek koos: 

In Huis Bonck, zit je soms, als er geen bezoekers zijn,  te praten met andere vrijwilligers. Dat is meestal gewoon gezellig. En soms kan het zo zijn dat zo'n gesprek ineens de diepte in gaat. Of je zit grappen te maken en het kan ook zijn dat je tips krijgt over het een of ander.

Met deze vrijwilliger had ik al vaker gepraat. Een interessante man, een kunstenaar. Echt iemand die veel te vertellen heeft.

Nou en hij noemde deze roman van Ayn Rand. 

Hij vertelde er niet eens zo veel over, maar wel dat dit boek zijn leven heeft veranderd. 

Dat vond ik heel wat: een boek dat je leven veranderde. 

Ik ging onmiddellijk bij mezelf te rade, maar ik zou geen boek kunnen noemen dat mijn leven heeft veranderd. Er zijn wel boeken die een verpletterende indruk hebben gemaakt, ik noem dan bijvoorbeeld Theo Thijssens: Kees de Jongen. Misschien een onbewuste verandering, dat zou kunnen,  maar écht veranderd... nee, ik geloof het niet. 

Dus als dat bij iemand wel is gebeurd, wil ik dat boek lezen, meteen. Ik begon dezelfde dag. 

En ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ik vond het verhaal spannend, erg goed geschreven en... zeer filosofisch. 

Als ik dat laatste had geweten was ik er misschien niet aan begonnen,  want ik ben niet erg van de filosofie. 

Maar ik wist het niet, begon gewoon en wist na het eerste hoofdstuk al dat ik verder zou gaan. 

Over de inhoud vertel ik morgen of een andere dag verder. 

Het was toch een leuke dag

De dag van de museum-deceptie, Vermeer,  was trouwens een prima dag hoor. 

We hadden er al een fijne wandeling op zitten en die zetten we gewoon voort. 

Waarbij we ons aan de regels hielden. De regels van dit bord. Ja,  de achterkant geldt ook natuurlijk.

We wandelden dus lekker verder.

We namen niet de allerkortste weg naar het Verzetsmuseum. Het was echt wandelen en overal is wel wat te zien, zoals ik al vaak heb geconstateerd. En nergens was het zo druk als op het Museumplein: 

In het Verzetsmuseum was het heel stil. Ik denk dat er nog een stuk of zes andere mensen rond liepen en in het Junior gedeelte was niemand. 

Dit is nou zo'n soort museum waar ik al veel vaker ben geweest en altijd als er weer een nieuwe tentoonstelling is of ze hebben de vaste opstelling veranderd, zoals nu,  wil ik er kijken en het verveelt me nooit. 

Ook deze keer was ik weer behoorlijk onder de indruk. Duidelijk en indrukwekkend. Ik heb toen we er uit gingen zelfs geïnformeerd naar degene die deze nieuwe opstelling had bedacht en vormgegeven. Mijn plan was om haar een compliment te sturen. Helaas ben ik het briefje waar ik haar naam had opgeschreven kwijt, maar ik kom er nog wel achter. 

En dan het Juniorgedeelte, dat is voor mij een voorbeeld van hoe het in een museum duidelijk, interessant en aantrekkelijk kan zijn voor kinderen. 

Echt fantastisch en ook een aanrader voor iedere volwassene.  Ik heb er al eens eerder over geschreven, hier. 

Dit bord zag ik tijdens de wandeling en ik vond het nogal van toepassing. 

We hadden nog steeds tijd over toen we het museum verlieten om een rondje Artis te doen. Dat is er tegenover. Het was lang geleden dat we er waren, dat moet voor Corona zijn geweest. De tuin is prachtig, de beplanting bedoel ik dan. Alleen al om die reden is het er fijn. Maar ook de dieren krijgen steeds betere onderkomens. Er was bijvoorbeeld ineens een fraai, nieuw gedeelte voor de apen. Nou met die apen die daar zitten hoef je echt geen medelijden te hebben hoor! Helemaal niet. 

Déze apen zaten nog in het oude gedeelte en kijk hoe leuk: deze zit op zijn zeven gemakken een uitvinding te doen.

Dénk ik!

Gezichtjes

 

Conny van het blog Conny's Quilts en Creaties was in een museum in Emden, het Ostfriesisches Landesmuseum. 

'Grappig', zegt Conny,  'dat je ze soms zomaar ziet op onverwachte plaatsen'. 

Op de afdeling archeologie zag ze  het eerste en het laatste gezichtje. Ze leken als smileys te zijn opgehangen. Conny denkt dat het kledingspelden zijn. 

En in de broche, van de afdeling 18-19e eeuw is ook een duidelijk gezichtje te ontdekken. Wat een mooie broche trouwens hè.

En dan de laatste voor deze ronde. Deze foto is van Esther. Zij zag ineens een Pinokkio in de deurklink! Het gezicht van Pinokkio bedoel ik. 

Dank dames! En voor iedereen geldt: Blijf speuren mensen! bettievdgriend@hotmail.com

Wat er nou weer gebeurde

Zondag gingen we op het gemakje naar Huis Bonck. Het zonnetje scheen, ik had een lekker boek op mijn koptelefoon,  dus ik wandelde. Mijn man zou op de fiets gaan. We moesten om 11.45 beginnen en ik had er zin in. 

Werd ik me toch zomaar, uit het niets aangevallen door een hond. Een aangelijnde hond. ZOMAAR! 

Ik deed helemaal niks, ik liep daar gewoon  en ineens ging dat beest tekeer als een gek, schoot zijwaarts en hing aan mijn arm. Hij beet zich vast en hing echt! 

Ik ben me te pletter geschrokken. Ik bloedde nogal en het werd meteen erg dik en blauw! 

Natuurlijk zei zijn baasje, een oudere vrouw, heel zielig dat-ie dat anders nooooit deed en (nog zieliger) dat-ie dan maar een muilkorfje zou moeten. 

En ik zei een muilkorf? Hij moet een spuit! Ik zei nog meer, waar de honden geen brood van lusten. 

De hond bleef  te keer gaan en uitvallen. 

Ik belde mijn man dat ie maar met de auto moest komen om mij naar de huisartsenpost te brengen. 

Ondertussen, waar ze vandaan kwamen weet ik niet, waren er omstanders die zich er in gingen mengen. Alle drie met een hond trouwens. 

Een van  hen bood nog heel lief een zakdoek aan uit zijn broekzak om het bloeden te stelpen, Maar ik was nog genoeg bij mijn positieven om dat te weigeren. 

Mijn man besloot dat we linea recta naar de spoedeisende hulp gingen, waar hij mij afleverde en gauw naar Bonck ging om te openen. 

Men was erg aardig, er werd achtereenvolgens gekeken door een receptioniste, een verpleegkundige, nog een verpleegkundige, een arts in de opleiding en een trauma-arts. De wond werd gedept, ik kreeg een tetanusinjectie, de wond werd ontsmet  en men dacht dat het gehecht zou moeten worden. De chirurg besloot uiteindelijk van niet, omdat je de wond dan dicht maakt en het moet juist open blijven om te drogen en infectie te voorkomen. 

Er moest langdurig gespoeld worden en daarna werd het verbonden en werd er een recept voor antibiotica gestuurd naar de ziekenhuisapotheek. Daar moest ik nog wel lang wachten. Zo lang dat ik maar even koffie dronk in het restaurantje van het ziekenhuis. 

Daarna, drie uur later bijna, ben ik naar Bonck gewandeld en hadden we nog een drukke, leuke middag. De pijn was er wel, maar goed te doen. Ik baal alleen van de antibiotica, maar ja, het is niet anders.

's Avonds ben ik nog even bij de baas van de hond langs gegaan. Zij was natuurlijk ook geschrokken dacht ik en ik was wel echt tekeer gegaan. Dus ik ging sorry zeggen. Maar zij zei het niet. Ze zei dat ze het 's morgens al had gezegd. Een vervelend gesprek. 

Ze zei ook nog dat de hond drie jaar geleden uit Roemenie was gekomen en dat ze niets wist over zijn opvoeding. Tja...

Ik weet niet of er kosten zullen zijn, ik ben natuurlijk al lang voorbij mijn eigen risico na rug en pols,  maar zo ja, als de verzekering er naar vraagt, heeft ze misschien wel een probleem. 

De tekening is van Noor en zij geeft de situatie kernachtig weer. Ook van Anna kreeg ik een prachtige strip en Jet schreef een superspannend verhaal, speciaal voor mij. Zij kwamen de volgende dag op bezoek en waren zeer geïnteresseerd. Toen pas drong het tot mij door wat er gebeurd had kunnen zijn als ik daar met een van de meisjes had gelopen. Of met de jongens. 

Ik bedenk nu dat ik nog mazzel heb gehad ook, ik had ook van de schrik kunnen vallen. Zo'n type ben ik, hahaha. 

En wederom de moraal: blijf uit de buurt van een hond of een garagedeur. 

Murals in Noord

We gingen oppassen en haalden de jongste kleindochters uit school. In Amsterdam Noord. 

We waren er veel te vroeg natuurlijk, want ik ben altijd bang dat we te laat zullen komen.

Dus we liepen een klein rondje extra en daar zagen we een aantal beschilderde deuren.

Twee afgebeelde mensen herkende ik en twee niet. Dat klopt ook,  die kan ik ook eigenlijk niet kennen. 

Het zijn namelijk allemaal mensen die veel voor de buurt betekenen.  Maar ja, de nrs.  1 en 3 zijn ook landelijk bekend. Eentje zelfs internationaal. Nr 2, dat is Merel en nr. 4 heet Rachid. 

Buurtbewoners hebben verteld wie hun helden zijn. Er is gestemd en er kwamen zes helden uit. Ik  heb er dus nog twee gemist. Misschien vind ik die nog wel een keer. 

Helden van de buurt, afgebeeld op deuren. Een samenwerking van de gemeente Amsterdam, de woningcorporatie en het buurthuis. Verschillende kunstenaars hebben er aan gewerkt: Nicolle Bütcher, Gabrielle Gordeau, Karski (Roy Valk) en Omikron 27 ( Leoni Reichel).

Ik vond het in ieder geval verrassend en een leuk idee. Het fleurt de buurt op en het heeft betekenis

Een eindje de andere kant op lopend, nóg een mural. Een hele grote met heel veel details. 

Linking to Sami's Colourful World. 

Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween

Dit was weer een heel bijzonder boek. 

Ik luisterde naar de voorgelezen versie en de voorlezer was Rik van de Westelaken. Prettige stem en heel goed voorgelezen. Geen fouten, echt geweldig. Dat is belangrijk bij een luisterboek

Het boek zelf vond ik ook bijzonder. Vooral omdat het verhaal voor een deel waargebeurd is en voor een ander deel fictie. 

Aanvankelijk vond ik dat een klein beetje jammer. Ik zou denken dat het echt gebeurde verhaal genoeg zou zijn voor een boek. Maar de schrijver heeft daar kennelijk anders over gedacht. En gelukkig maar want het is een meer dan mooi boek geworden. 

Het waargebeurde deel:

Shizo Kanakuri is in 1912 een student economie in Japan. Hij valt op doordat hij snel kan lopen en dat ook altijd en overal doet. Hij is goed en wordt voor Japan en door de keizer gevraagd deel te nemen aan de Olympische spelen in Stockholm, onderdeel marathon. 

Doel: de wereld laten zien dat Japan belangrijk aan het worden is. Shizo staat er goed voor,  zelfs na de  zware reis naar Zweden, maar er gaat toch iets mis.  Kanakuri wordt onwel  en geeft op. Roemloos verdwijnt hij, terug naar Japan. Doet nog twee keer mee aan andere Spelen,  maar blijft als vermist vermeld staan in Zweden. 

Vele jaren later wordt hij gevraagd door het Olympisch Comité om die ene race van toen alsnog uit te lopen. Te wandelen dan. Dat doet hij en finisht dan in 54 jaar, 246 dagen, 5 uur, 32 minuten en 20.3 seconden. 

Zo, zijn naam en tijd kunnen in de boeken. 

Het fictie-gedeelte ga ik niet beschrijven hier. Maar ik vertel wel dat het erg goed geschreven is, het hele boek trouwens. 

Het gaat over de natuur, de helende kracht van de natuur, de goden (Shintoisme), kersenbomen, liefde, dood, verdriet en Japan in de vorige eeuw.

Het gaat niet snel, maar ik merk dat ik daar steeds beter mee kan omgaan. Zal de leeftijd wel zijn. 

PS. Ik heb zeer genoten van dit boek. Ik las erover bij blogvriendin Marthy. Dus Marthy: dankjewel! 

 

Jammer

 Goed, wat zal ik eens zeggen van de Vermeertentoonstelling in het Rijksmuseum? 

Dat ik er niet van heb genoten? Sterker nog dat ik het vervelend vond? Dat ik het veel te druk vond, ondanks het tijdslot? Dat het me benauwde? Dat ik niet,  als ik eindelijk een schilderij had bereikt,  er zo lang voor durfde te blijven staan dat ik het echt goed kon zien? Dat ik de verlichting niet goed vond? Dat ik nooit maar dan ook nooit meer zo'n tentoonstelling zal bezoeken? En dat ik het allemaal had kunnen bedenken? Dat ik nooit gedacht had dat ik er zo snel uit zou zijn? Dat ik zelfs geen zin meer had in een ander stukje museum? 

Goed, dat zeg ik dus allemaal en het is de zuivere waarheid! 

Wat ik wél deed was: 

Na een korte blik, alle doeken overslaan die normaal ook in Nederland te zien zijn of in London. Werken die nooit in Nederland te zien zijn bekeek ik kort, meestal zonder foto's te maken en die schilderijen zocht ik dan thuis nog eens even rustig op. Met aandacht voor details (en uitleg). 

Dat werkte prima. 

Je kunt bijna alles thuis vinden. Wat natuurlijk niet betekent dat ik dan voortaan maar geen musea meer bezoek. 

Dit schilderij bijvoorbeeld was over gekomen uit Tokio en ik had het nog nooit gezien en er ook nog nooit van gehoord: Sint Praxedis. Zeer interessant ontdekte ik thuis.

Het belangrijkste: Ik ben voor altijd Vermeer-fan. Daar verandert niets aan! 

Bovendien was de dag nog lang niet voorbij...

Een prachtig Gouden Boekje

In principe verzamel ik alleen de oudste Gouden Boekjes. De eerste tachtig deeltjes. . 

Er komen nog steeds nieuwe deeltjes uit, die vind ik bijna allemaal minder leuk. 

Maar soms zijn er speciale uitgaven en dan ga ik voor de bijl. Zo ook met dit boekje. Ik zag het, zat al middenin de Vermeer-sfeer en kocht het.

Geschreven door Maranke Rinck, getekend door Martijn van der Linden.

Een simpel verhaaltje, maar je moet er maar opkomen. 

Jo is een meisje en ze woont in Delft. 

Jo's ouders zijn omgekomen bij een grote ramp in de stad: de

 Delftse donderslag en Jo moet geld verdienen voor haar broertjes en zusjes. Pakjes bezorgen, dat is wat ze doet. 

Deze dag zijn het verschillende pakjes .

Ze heeft een brief bij zich, een gitaarsnaar, een ketting, oorbellen en een stukje blauwe steen. Dat is Lapis Lazuli. Het moet naar de meesterschilder Vermeer, die zal er blauwe verf van maken. 

Jo bezorgt eerst een pakje bij een deftige jongedame. Het is een ketting. Maar Jo krijgt niet eens een fooi. 

Ze weet dat Lapis Lazuli erg kostbaar is en ze denkt er over dát pakje zelf te houden, het spul te verkopen en te vluchten.

Maar ze doet het niet. Want de volgende klant is de vrouw met de gitaar. Ze speelt een liedje voor Jo en geeft haar wat geld en Jo laat haar boze plan varen. 

En dan komt ze bij Vermeer.

Die neemt het pakje aan en blijft naar Jo kijken. Daarna laat hij haar zien hoe hij de blauwe verf maakt en vraagt haar tenslotte om voor hem te poseren. 

Jo wil eigenlijk niet. Ze is bang dat ze herkend zal worden en het is juist zo mooi dat ze onopvallend is. Zo besteedt niemand aandacht aan haar en kan ze veilig over straat zonder beroofd te worden. 

Nou, je raadt het al. Zo'n vier eeuwen later kent bijna iedereen het schilderij. 

'Ze denken dat het een tronie is, een verzonnen fantasiehoofd. En dat is precies wat Vermeer aan Jo heeft beloofd'. 

Het lijkt me zeer geschikt voor onze kleinkinderen. Die hebben allemaal van Vermeer gehoord. Ik zal het ze laten lezen en daarna gaat het weer in mijn verzameling! 

Op weg naar Vermeer

 In de Coronatijd wandelden we vaak op de vroege zondagmorgen in een heel rustig en prachtig Amsterdam. Dat was lang geleden. 

Afgelopen zondag waren we weer vroeg. We waren met de bus en liepen vanaf het station in de richting van het Rijksmuseum. Op ons dooie gemak want ons tijdslot voor de Vermeertentoonstelling was om half twaalf. 

Rustig was het nu niet. Vies wel op sommige plekken. Maar mooi ook,  zeker wel. 

Tja en als je dan een hoek omslaat en een beetje afwijkt van de route en dan bijvoorbeeld zomaar terecht komt in de Langstraat, ja dan is het toch weer stil.

De Langestraat is echt een lange straat. 

We liepen hem helemaal uit en toen we dat gedaan hadden begon ik te vrezen voor het aantal foto's dat ik nog zou kunnen maken in het museum. Zoveel foto's had ik toen al gemaakt en was ik wel genoeg opgeladen?

Amsterdam in deze tijd van het jaar bloeit. Zoveel was meteen wel duidelijk.

Geveltuintjes en sowieso van alles te zien. Maar vooral dus bloemen en nog eens bloemen en groen.

Een mooie gevelsteen ook nog:

Een moderne gevelsteen, ontworpen en gemaakt door Hans 't Mannetje. De betekenis heb ik opgezocht. 

Het St. Pietersscheepje was een zinnebeeld dat veel gebruikt werd door schuitenvoerders. Het verwijst naar een bijbeltekst,  Mattheus 8: 23-27, die gaat over de storm op zee. St Pieter was de oude huisnaam van het pand (eind 16e eeuw), het perceel werd toen bebouwd door een schipper. 

De steen werd,  als afronding van de restauratie van het huis, in 1999 aangebracht. 

Daar kan ik echt van smullen, van zulke verhalen. Maar goed. we waren dus op weg naar de Vermeertentoonstelling in het Rijksmuseum. Het meisje met de parel is al lang weer terug in het Mauritshuis, maar er werd in Amsterdam nog wel gebruik van haar gemaakt:

Een geheimzinnige kunstenaar

Al maanden geleden, kreeg ik informatie over een tentoonstelling van het werk van Jacobus Vrel  in het Mauritshuis. Vrij snel was dat, doordat er, ten behoeve van het introductiefilmpje voor deze tentoonstelling,  was gefilmd in 'ons' Huis Bonck. 

Hier zie je de man die in het filmpje in Bonck de introductie geeft én een schilderij van Vrel dat zo in Bonck gemaakt had kunnen worden

Logisch dat de opname hier was, in het huis uit 1624 ziet het er precies zo uit als in de huizen op sommige schilderijen van Jacobus Vrel. 

Wij hebben bijvoorbeeld ook zo'n doorkijk naar een achterkamer. Net zoals op het schilderij uit 1654.  Zo'n  filmpje is natuurlijk extra leuk voor de vrijwilligers en dus wordt het doorgestuurd door de Bonckverantwoordelijke. Zo attent! 

Wat? Nog nooit gehoord van de schilder Jacobus Vrel? Ik ook niet. Maar nu wel hoor, nu wel.

Die Vrel is een beetje geheimzinnig, een moeilijk geval. 

Kijk, hier zie je zijn signatuur. Dit zijn maar een paar van zijn handtekeningen op zijn schilderijen. Hij zette ook vaak zijn naam op een stukje papier dat, op de grond liggend,  is geschilderd. Zie het schilderij hierboven.  En er zijn nog veel meer variaties. 

Bovendien zijn de initialen van Vrel hetzelfde als die van Johannes Vermeer. 

Dat maakte het allemaal moeilijk en het is dus niet zo gek dat men jarenlang werk van Vrel heeft aangezien voor werk van Vermeer. 

Komt nog bij dat er soms geknoeid is met de signatuur. Probeerde men er bijvoorbeeld de initialen van Pieter de Hooch van te maken. Vervalsing,  waardoor zo'n doek meer waard was. 

Niet alleen dát maakte het moeilijk hoor, ook omdat archiefonderzoek maar één bron heeft opgeleverd waarin Vrel wordt genoemd. 

Maar de kunstgeschiedenis staat niet stil, men blijft onderzoeken en zo is ontdekt dat Vrel niet een navolger van Vermeer was zoals lang werd gedacht, maar een voorloper. Je zou misschien ook wel kunnen zeggen dat Vermeer een navolger van Vrel was. 

Wat mij nou zo interesseert is hoe men dan die dingen ontdekt. Zo is er bijvoorbeeld onderzoek gedaan naar de ouderdom van een houten paneel (dendrochronologisch onderzoek heet dat). Door de jaarringen wordt zo'n doek dan gedateerd. 

Van zo'n schilderij als dit  bijvoorbeeld was niet bekend waar het straatje was of zelfs maar zou kunnen zijn. Dan gaan ze de keien, rivierkeien, onderzoeken en die komen uit het Oosten van Nederland. Dan wordt er een link gelegd met een bepaalde stad en dan zijn er soms oude foto's van die stad en zo kan dan toch vastgesteld worden waar het was. 

Of ze onderzoeken de schilderijen met infra-rood en/of röntgen. Vrel maakte vaak kopieën van zijn eigen werk maar net even anders. En dan zie je dit bijvoorbeeld:

Twee keer bijna hetzelfde schilderij en dan is de conclusie dat op het tweede schilderij het ooievaarsnest is overschilderd.

Helaas:  over de kunstenaar zelf, de persoon,  is niks bekend. Alleen de tijd waarin hij werkte. Tussen 1640 en 1660.  

Heel erg jammer vind ik. Maar wie weet duikt er ooit nog eens iets op waardoor over zijn leven ook wat meer aan het licht komt. 

Nou dat dus. Ik vond het echt een superleuke interessante tentoonstelling en een leuke voorbereiding op de Vermeertentoonstelling. Je kunt er nog naar toe in het Mauritshuis tm 28 mei. Gratis met de MJK.

Voor twee schilderijen

Zo liepen we na Het oudheidkundig museum in Leiden terug naar het station en namen de trein naar Den Haag. Doel: het Mauritshuis. 

We waren net uit het station toen ik werd aangeklampt door een buitenander die de weg vroeg naar het Mauritshuis. Een oudere Amerikaan was het, overduidelijk, maar hij knauwde zo erg dat ik hem bijna niet kon verstaan. 

Hoe dan ook,  ik zei dat wij er ook heen gingen en dat hij met ons mee kon lopen. Vond-ie prettig. 

Het bleek dat hij uit New Orleans kwam en alleen voor Het Meisje met de Parel. 

Niet Amsterdam voor de Vermeertentoonstelling? Nee, alleen het meisje. En oh ja,  morgen ga ik naar Parijs. 

Ik zei: zeker de Mona Lisa bekijken? En ja hoor dat was het geval en daarna ging hij meteen terug. 

Ik vroeg of hij zelf ook schilderde of kunsthistoricus was en dat was ook zo. 

Bijzonder hè,  even een tripje naar Europa voor twee  verschillende schilderijen.  Misschien had hij een bucketlist. Misschien eerst Mona zien en dan sterven? Maar ja,  dat kon ik niet vragen natuurlijk. 

In het Mauritshuis namen we afscheid. 

Wij kwamen niet voor het meisje, wij kwamen voor een andere tentoonstelling daar,  waarover later meer.  

In sommige zalen was het echt heel erg druk, dus ik hoop maar dat de Amerikaan toch goed heeft kunnen kijken. 

Wij liepen er alleen even langs om te zien hoe druk het was. En doordat we dat deden zag ik nog net iets van de inzendingen van mensen die hun eigen, zelfgemaakte meisje hadden gestuurd. Die inzendingen  hingen daar toen het echte meisje 'op bezoek' was in het Rijksmuseum. 

Deze foto vond ik echt prachtig:

En heel apart en anders maar toch ook weer niet: 

De makers: Valerie Enriquez (USA) en Julian van Dieken (Duitsland). 

Onze kleindochters hadden een paar maanden geleden al in het Rijks een workshop Vermeerfoto's maken gedaan. Dat was een enorme bof, want er waren toen al geen kaarten meer te krijgen voor de tentoonstelling. Vanwege die workshop hebben zij (en hun moeder) toch alles kunnen bekijken. Hier is Noor:

Nothing lasts forever

 

Ook dit werk van de kunsternaar George Rose hangt in het Amsterdamse Museum voor Street Art en Graffiti. 

En misschien is het niet het allermooiste werk, maar de titel is behoorlijk waar en daarbij vind ik het een van de werken die het meest Street Art- achtig zijn, in die zin dat je het werk zomaar tegen zou kunnen komen op straat. 

George Rose (Australia, 1985) voelde zich geïnspireerd door het idee dat Straat, kunstwerken met een tijdelijk karakter bewaart. Dat is een tegenstelling en dit is de reactie van de kunstenaar daarop. 

Linking to Sami's Colourful World

Schat

Dat was even leuk en interessant nieuws een paar maanden geleden. 

Er was een schat gevonden, vlakbij,  in het dorp Hoogwoud. 

Wow, een echte schat, gevonden door iemand met een metaaldetector. Een historicus weliswaar, dus iemand met meer verstand van zaken dan de doorsnee metaaldetectorbezitters (zoals wij!)

Deze foto verscheen in zo ongeveer alle kranten en op het nieuws en zo. De vondst was al in 2021, maar werd nu pas bekend gemaakt. 

De sieraden en munten zijn in de grond gestopt rond 1250, maar toen waren de sieraden al een paar eeuwen oud. 

Goud en zilver in Hoogwoud: ik dacht dat wil ik zien. 

Het bleek dat de schat niet dichtbij werd getoond, maar in Leiden in het Rijksmuseum voor Oudheden. 

Enfin, ik dacht nog steeds: dat wil ik zien. 

En dus gingen we naar Leiden met een vrije reisdag. 

Ik weet niet waarom ik het dacht, maar ik had in mijn hoofd dat het een echte,  grote schat was. 

Dat was het ook hoor, maar niet in omvang. Wel in waarde en zeker in historische waarde. 

Wat zal dat trouwens een fantastisch moment zijn geweest, het moment dat zo'n detector aangeeft dat er iets is en dat de vinder dan gaat graven en echt iets vindt. Ongelooflijk! 

De vinder mag de schat houden, ik geloof dat hij er mee mag doen wat hij wil. Gelukkig wilde hij dat toch iedereen het zou kunnen zien. 

Het viel mij dus in eerste instantie een ietsiepietsie tegen, ik had echt meer verwacht. 

Maar dit plaatje van een meisje met een gouden oorhanger, dát had ik nog niet gezien. Bovendien was die oorhanger, was ál het goud echt heel mooi. 

Er lag ook een heel klein snippertje stof. Waarschijnlijk heeft alles in een zakje van die stof gezeten. 

Ik heb er een tijdje naar gekeken. Me afgevraagd wie het in de grond heeft gestopt en waarom het er niet meer uit is gehaald toen. 

Er was wel een oorlog aan de gang tussen de West-Friezen en de graaf van Holland. Dat zou het best geweest kunnen zijn. Maar echt wéten zullen we het niet denk ik. 

We keken nog eventjes rond in het Egyptedeel van het museum. We keken ook nog naar de tentoonstelling Kemet, waar nogal ophef over is, maar die kon me in geen enkel opzicht boeien.  

Gelukkig hadden we sowieso nog andere plannen voor die dag, dus maakte het niet uit. 

Nog wat Fré Cohen

 Tja, nou zei ik wel dat ik nog wat zou laten zien van het werk van Fré Cohen, maar eigenlijk is daar geen beginnen aan. Ik heb echt veel gezien, zowel tijdens de tentoonstelling als in het bijbehorende boek. Ook nog wel wat gesnuffeld uiteraard. Dus dit zijn gewoon een paar dingen die een indruk geven. En die ik mooi vind, dat ook:

 

Fré ging ook wel eens op vakantie en maakte dan een kaart. Misschien wel voor haar zakelijke relaties, of gewoon voor haar vrienden, dat heb ik niet gezien.

En tijdens zo'n vakantie, bijvoorbeeld in Ascona, aquarelleerde ze. Ascona was ooit bedoeld als een soort idealistisch kunstenaarscentrum. Dat was het al niet meer in Fré's tijd, maar er kwamen nog wel altijd allerlei kunstenaars vakantie vieren en Fré dus ook. Dit werk heet Ascona, gemaakt in  1937. 

Toen ik Fré Cohen voor de allereerste keer had genoemd, ivm die ex librissen vertelde bloglezer Tineke Dieks dat er vroeger bij haar thuis een replica van een werk van Fré Cohen hing. 

Dat was niet alleen bij Tineke thuis ontdekte ik, want deze aquarel is later in grote oplage door Steendrukkerij de Jong & Co gedrukt en heeft menig huiskamer in Nederland gesierd. Het Grafisch Weekblad schreef er over dat de aquarel buitengewoon goed geslaagd was: 'zeer modern en hoogst apart'. 

Fré Cohen, ze was nog maar negenendertig toen ze, een eind aan haar leven maakte. Zo treurig. Aangegeven door een onbekend iemand die een Jodenjager er op attent maakte dat op dat en dat adres een Joodse vrouw verbleef. Fré werd gearresteerd, vroeg of ze nog even naar het toilet mocht en nam daar de pillen. Zo treurig, zo zinloos...

Fré Cohen

 Dit is zo'n blogje waar ik aan begon (in dit geval in augustus 2022) en vervolgens niks meer aan deed. Tot nu. Ik bekeek het en  vind het nog steeds de moeite waard, dus... Dit schreef ik toen:

'Toen ik laatst iets vertelde over ex librissen,  liet ik er ook een paar zien die ontworpen waren door Fré Cohen (1903-1943). 

Ik had toen net op mijn verjaardag een boek over haar gekregen en achter elkaar uitgelezen. 

Haar naam kende ik al en een beetje van haar werk ook,  doordat ik meermaals in het Amsterdamse School Museum Het Schip ben geweest en daar werk van haar zag. 

Zo'n bijzonder en bijzonder boeiend  leven, met een intens treurige afloop. 

Je ziet aan haar naam natuurlijk wel dat ze Joods was, Fré Cohen en dan is die afloop in 1943  meteen ook wel duidelijk. 

Ze stierf niet in een kamp, maar in

Hengelo waar ze ondergedoken was.  En toen ze voelde dat er geen uitkomst meer was, maakte ze zelf een eind aan haar leven met pillen die ze al heel lang bij zich droeg.

Ze was dochter van een diamantbewerker en het gezin was arm. Toch mocht Fré naar de MULO en leerde daar talen en bedrijfsrekenen en facultatief zelfs tekenen. Maar ja, daarna moest ze bijdragen aan de inkomsten van het gezin. Die MULO was al meer dan toen in dat milieu gebruikelijk was.  Ze ging dus op kantoor, bij Draka en mocht daar haar eerste reclames ontwerpen. Van een deel van haar verdiende geld nam ze tekenlessen, ging naar de Grafische school en de Kunstnijverheidsschool en tekende en tekende en ontwierp. 

Ze was betrokken bij de AJC en andere socialistische bewegingen en zeer actief. Boekomslagen, kalenders, ex librissen dus, posters voor bijeenkomsten, statistieken voor de gemeente Amsterdam enfin, noem maar op'.

Dit giroboekje is  heel bekend geworden, ook internationaal. Kenmerkend voor de Amsterdamse school en prachtig in die kenmerkende kleuren. 

Hier zie je Fré in haar atelier. 

Edith Brouwer schreef ' De Letterkast',   een roman over deze vrouw. Een goed geschreven boek.  Ik zei al, een boek dat ik achter elkaar uit las.  

Een paar maanden nadat ik het boek las,  was er in museum Het Schip een grote tentoonstelling  gewijd aan Fré Cohen en die tentoonstelling bezochten wij ook.

Ik zal daar nog meer van laten zien, nu ik eenmaal begonnen ben.

Toen we trouwens naar die tentoonstelling gingen, waren we veel te vroeg en wandelden wat rond in de buurt. Het was prachtig weer en toen zag ik deze vrouw. Ze stond,  heel stil,  te genieten van de zon in het vroege licht. En op een of andere manier vond ik het achteraf precies passen bij de tentoonstelling en bij het leven van Fré Cohen.