Kalender

 Oké, ik heb een kalender. Sterker nog ik heb er twee.  Onzin natuurlijk. Ik weet toch wel welke dag het is, via laptop, telefoon, krant... 

Ik voel me tegenwoordig bijna schuldig over zo'n overdaad, maar tegelijkertijd denk ik dat er zoveel dingen zijn die ik niet koop, dat het misschien toch nog wel meevalt. 

Mijn eerste kalender is trouwens de Novib-kalender. Daar hebben wij een abonnement op en dat had ik al toen ik mijn eerste baan had en mijn eerste huis. Het zal zo'n beetje vijftig jaar zijn. 

Ieder jaar in september valt die in de bus. Ik kijk dan trouwens niet en laat hem in de verpakking tot eind december. Om dan te genieten van de prachtigste foto's. 

En toch koop ik er vaak een kalender bij. En dat was deze keer na de Kandinsky-tentoonstelling in het H'ART museum. 

Ik heb er over verteld hier dat ik aanvankelijk niet geïnteresseerd was in Kandinsky en dat het puur toeval was dat we er langs liepen en even gebruik maakten van de Museumkaart. 

Dat mijn beeld van deze schilder totaal veranderde tijdens dat bezoek. Zo zeer dat ik nog een keer ben gegaan. 

Enfin, het werd dus een kleine Kandinskykalender om me te herinneren aan de kleurrijke schilderijen die ik had gezien.

Pas nu (13 februari), kwam ik tot de ontdekking dat het niet gewoon foto's zijn die op het kalenderblad staan, maar kaarten, die je er heel makkelijk af kunt halen én als je dat zou willen, versturen. 

Dit is de eerste, van januari dus. 

Wassily Kandinsky: Natuurstudie uit Murnau III, 1909. 

Deze kaart heb ik al verstuurd. Omdat ik denk dat de ontvangster het net zo mooi zal vinden als ik. 

Alle andere kaarten zal ik ook versturen en dan aan bloggers die van kaarten of post of  Kandinsky of alle drie houden. 

Een serie van Esther. Gezichtjes

 Bloglezer Esther stuurde al een hele tijd geleden een paar series gezichtjes. Zij is op dat gebied een echte speurneus. 

Ik plaats gezchtjes over het algemeen in volgorde van binnenkomst. En net daarvoor had ik er ook al een paar van Esther geplaatst. Dus ik dacht die laat ik nog even onderaan staan tot ik er aan toe ben. En dat nu had ik niet moeten doen. Want toen ik er aan toe was, waren de mailtjes (het waren twee mailtjes met ieder eens serie) verdwenen. Ik weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan, maar de fotos'waren weg en bleven weg. Onze jongste zoon heeft er nog naar gekeken, maar ook voor hem helaas onvindbaar.  Ik maakte mijn excuses aan Esther en zij was zo vriendelijk de foto's nog eens te sturen. Echt super.  Hier is de eerst serie, dan kan dàt niet meer fout gaan

In museum De Fundatie hing een schilderij van Jan Cremer. Aan de rechterkant van het middelste doek zag ik een boos gezichtje. Ik heb er even een close up foto van gemaakt. 

In de deurklink van een poortdeur en van een raamstang zag ik een gezichtje.

In het gereedschap zag ik de kop van een dier met een grote bek. 

En de laatste: Een tasje keek alsof het de mond gesnoerd werd. 

Wat zijn ze weer leuk. Dankjewel, Esther en zoals altijd: Blijf speuren mensen en insturen.

bettievdgriend@hotmail.com

Dubaibal

 Er zijn  met enige regelmaaat rages op het gebied  van voeding en snoep. Zo hadden we vorig jaar, of is het al langer geleden, ineens de crompouce. De winkels en de supermarkten lagen er vol mee. Ik heb er eentje geproefd en dat was dat. Ik zie ze niet meer trouwens.

En afgelopen zomer was daar de Dubai-reep. Zo'n rage verspreidt zich vaak via Tiktok, maar ook zonder Tiktok was het niet te missen. 

Ik had die reep wel willen proeven hoor. Iets lekkers met chocola, daar ben ik voor in. 

Maar ik was meteen ook weer uit toen ik las wat de reep me zou gaan kosten, nl.  15, 99 . Voor de goedkoopste!  

Onze kleindochter Anna was ook geïnteresseerd. 

Anna is niet alleen handig, maar ook slim en ze dacht dat kan ik zelf. 

Ze wilde een cadeautje maken voor haar andere opa en oma die iets te vieren hadden en dat moest dus zo'n reep worden. Snuffelen en zoeken op het wereldwijde web, tot ze wist wat ze nodig had. 

Nou ze dacht dat ze overal wel aan kon komen. 

Dat viel nog tegen, want zelfs sommige ingrediënten waren uitverkocht. Er was iets nodig met pistachepasta. Geen probleem, ze kocht nootjes en maakte de pasta zelf. 

Een vorm had ze ook niet, maar dat kan best in een bolletjesvorm ook, toch oma? 

We waren die dag aan het oppassen zodat ik van alles getuige was. Zo leuk om dat kind in actie te zien. En kijk, dit was het resultaat.

Wij mochten gelukkig ook proeven en echt, het ding was heerlijk. Anna had het supergoed gedaan.  

Verder heb ik er niet meer aan gedacht. 

Tot ik een paar weken geleden, op weg naar dat kopje koffie van de Hema, door de stad liep. Daar was net een nieuwe vestiging van Jamin, tamelijk opvallend  en met reclameborden buiten.  O.a. dit bord:

Ze waren uitverkocht! 

In je Eendje?

 De Hema is echt wel een favoriete winkel. Al zijn er wel een paar ergernissen. Bijvoorbeeld dat kaarten, ansichtkaarten bedoel ik,  zowat allemaal in het Engels zijn. En dat voor de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij...

En dat de punten die je het hele jaar krijgt bij aankopen, vervallen. Toegegeven, je kunt ze steeds inzetten als korting, maar ze móeten op voor een bepaalde datum. Voor 1 februari. 

Dat werd bij mij dus een gratis kopje koffie, want weggooien doe ik niet. 

Ik zag jammer genoeg pas toen de koffie op was dat ik die punten ook had kunnen doneren. Dat zal ik dan de volgende keer doen. Ik denk aan de stichting Jarige Job. 

Enfin toen ik dat kopje koffie nam, zag ik dit bij de kassa:

Gisteren stond er een stukje over in de krant. 

Een verslaggever deed nader onderzoek. Hij had eerst  gekeken of er ergens een eendje op een tafeltje stond, dan zou-ie daar bij zijn gaan zitten. Maar dat was niet het geval. 

Dan zelf maar een eendje neergezet. Niemand kwam er bij zitten...  

Ik was er niet alleen. Maar ik drink als ik wel alleen ben ook wel eens iets in mijn eentje. Ik geloof niet dat ik mee zou doen. Hoewel... ik weet het ook eigenlijk niet. 

Een uitroepteken

En nog maar een keer terug naar Leeuwarden. Dat was niet bepaald een straf hoor. 

Ik vind het echt een geweldig leuke stad. Er is heel veel te zien, er zijn leuke winkels en terrassen, musea en muurschilderingen, grachten. En dan ook nog overzichtelijk.  Ja Leeuwarden is een topstad!

De kunstenaar die dit werk maakte  komt uit Jordanië. Het was een uitwisseling. Hij heet Yazan Mesmar. 

Hij zei erover: 'Dit werk toont een vrouw in een jurk die is geïnspireerd op de traditionele Jordaanse en Arabische kleding met een Nederlands geïnspireerde achtergrond. Het stuk weerspiegelt de voortdurende relatie tussen Nederland en Jordanië'. 

En dan doe ik er nog een klein toetje bij. Een uitroepteken dat ik leuk en origineel vind: 

De punt was in ieder geval goed leesbaar. Er zijn verschillende talen gebruikt. Ook Fries!

Linking to Sami's Colourful World

Jenny Colgan

 Dat heb ik nou altijd al gehad. 

Altijd als er iets naars aan de hand is, bijv.  als er een geliefd iemand dood is, of juist als er iets heel moois is als verliefd zijn, baby geboren, of iets pijnlijks als rug gebroken, schouder gebroken... altijd als er zo iets is,  kan ik ineens niet meer lezen. 

Niet goed lezen, niet lezen zoals anders. Een klein beetje lezen heus wel, maar zonder ingewikkelde intriges of filosofieën op hoog niveau. ook geen leerzame boeken. Allemaal niet. 

En dat is raar, want ik ben een lezer, altijd geweest. Gelukkig is het altijd weer goed gekomen en dat hoop ik dus nu ook weer. Maar tot die tijd...

Wel eens van Jenny Colgan gehoord? Ik niet. Maar ik liep naar de bieb en zag een boek van Colgan liggen: Café Zon & Zee. 

Er stond een hele plank Colgan boeken en ik snapte meteen dat dat niet voor niets was. 

Ik begon direct bij thuiskomst en las het achter elkaar door. Geen enkel concentratieprobleem, gewoon lekker doorlezen. Het hielp ook in de aanvankelijk zeer slechte nachten. 

Enfin, de volgende dag ging mijn man mee naar de bieb en droeg er drie voor me want dat kon ik niet. 

En zo zit ik nu in deel vier:

En afgelopen is het nog niet hoor, er is ook een deel vijf. En trouwens Colgan schreef nog meer series. 

Heerlijk, echt heerlijk! 

Het verhaal: 

Hoofdpersoon is Flora McKenzie. Zij woont en werkt in London en is haar eiland Mure,  in Schotland,  ontvlucht. 

Flora wil niet terug naar haar broers en vader op een boerderij op dat eiland. Al helemaal niet omdat haar moeder is overleden en ze haar ontzettend mist. 

Maar haar baas Joel, een advocaat op wie ze stiekem verliefd is stuurt haar terug.  Toevallig,  omdat hij een zaak voor een klant moet uitzoeken en uitwerken  op dat eiland en wie kan dat nou beter bekijken en beoordelen dan Flora die er geboren en getogen is. 

Flora gaat, ze moet wel en komt er langzamerhand achter dat het zo gek nog niet was op Mure, dat ze van nut is voor haar familie. Ze ontdekt het kookschrift van haar moeder en haar eigen talent. 

Mure is overigens een fictief eiland. Maar we leren het goed kennen met alle gewoontes en tradities en de mensen die er wonen. 

Flora's beste vriendin Lorna, de Syrische vluchteling en arts Saïf en Colton de steenrijke Amerikaan,  voor wie Joel werkt. 

Tja en dan gebeurt er van alles. De ene ontwikkeling na de andere en uiteindelijk blijft Flora. 

Goed verteld en grappig geschreven: Jenny Colgan heeft mij met deze serie een beetje gered in deze periode. 

(Ik moet er nog bij zeggen dat je wb déze serie wel echt met deel 1 moet beginnen)

Krop uit Steenwijk (en in Steenwijk)

Sommigen hadden meteen in de gaten wat 'de extra' zou zijn waar ik het eergisteren over had in het blogje over Rams Woerthe.

Het gaat over de kunstenaar Hildo Krop die in Steenwijk werd geboren. 

Ik heb al een paar keer iets laten zien over Krop. Hier en Hier. 

Je zou kunnen zeggen dat Amsterdam een Openlucht-Krop-Museum heeft . 

Er zijn ontzettend veel beelden te zien. Monumentaal werk. 

Nou en hier in Steenwijk is permanent veel ander werk van Hildo Krop te zien. 

Dat zijn dan schilderijen, keramiek, houtsneden, sieraden, boekbanden, meubels. 

Het allermooiste werkstuk vond ik deze wieg.

Het is een wieg die de kunstenaar maakte, op verzoek,  voor de vriend van een vriend, de arts van Kimmenade. 

Alle kinderen van de familie hebben in deze wieg gelegen en ook nog een paar kleinkinderen. 

Ik las dat een van die kinderen later zelf beeldhouwer is geworden. Dat vind ik een leuk verhaal. 

Enfin, Krop maakte de wieg heel persoonlijk. 

De naam van de familie er op. 

Een motto: Plus est en vous

Met ruimte voor de namen van de kinderen. 

Fraaie versieringen, zoals de esculaap en de muziek, omdat de ouders muziekliefhebbers waren. 

Je ziet dat Steenwijk, mét Rams Woerthe én Hildo Krop de moeite van een bezoek zeker waard is. 

We wandelden nog fijn wat rond daar en constateerden dat er naast de villa nog veel meer mooie huizen waren. Maar daar mochten we natuurlijk niet binnenkijken! 

Spelletje

 

Ha dat is nog eens leuk om zo'n uitnodiging in je bus te vinden. Er stond ook nog op dat mijn man  welkom was om ondertussen met de heer des huizes de wereldproblemen op te lossen.

Het was net na mijn val, dus ik stelde het uit. Maar zo langzamerhand ben ik niet zo heel snel moe meer en dus zal het er binnenkort van komen. 

Gewoon ouderwets scrabbelen op een echt bord met houten letters. En omdat het bij Elizabeth over favoriete spelletjes gaat vandaag... nou dit is er een!

Ik speel trouwens sinds kort ook Wordfeud on line met twee bekende tegenstandsters.  Ook leuk, maar minder spannend. Niks welles, nietes; er wordt gewoon besloten of het woord in de lijst staat. Daar probeer ik gewoon wat of ik klik op husselen en dan komt er een woord waar ik echt nog nooit van heb gehoord, maar dat wel is toegestaan

Op twee staat bij mij Kolonisten, maar dan moet je mensen hebben die dat ook willen spelen en dat geldt ook voor mijn nummer drie: Keezbord.

En on line dan nog Ruzzle, Cross Math en de Slimste mens. Maar nooit vaker dan een keer per dag!

Ik ga nu bij Elizabeth kijken, want dit is een bloghop en wie weet wat ik dan nog voor leuke spelletjes ontdek. 

Villa Rams Woerthe

Het is ons doel alle museumhuizen van Hendrick de Keyser Monumenten te bezoeken. 

Huizen die de woongeschiedenis van Nederland laten zien. 

Ze liggen allemaal nog al uit elkaar en zijn ook niet iedere dag geopend. 

Maar we hebben er toch al een aantal bezocht, waaronder Villa Rams Woerthe in Steenwijk. 

Ik vond het huis heel erg mooi 

En ik ben gewoon vergeten er hier iets van te vertellen. We waren er eind april vorig jaar.

Een imposant huis aan de buitenkant, gebouwd voor de familie Tromp Meesters in 1899. Voor 75000 gulden. Bedoeld als woonhuis!!! 

De familie heeft er nog niet eens tien jaar gewoond. Daarna werd het huis verkocht aan de gemeente en had verschillende functies. Tot Hendrick de Keyser het in 2016 overnam. 

Maar dan de binnenkant. Grotendeels Jugendstil, Art Nouveau, Nieuwe Kunst. Vaak uitzicht op de Engelse landschapstuin.

Dat glas-in-lood-raam getiteld 'De Lente', van Adolf le Comte... aah, zo mooi.  Je loopt er via het trappenhuis zo op af. 

De inrichting, met uitzicht op de Engelse landschapstuin erom heen.

Heel veel details.

En zoals in de meeste Hendrick de Keyserhuizen een extraatje: een kopje thee met een overheerlijk kniepertje. 

En er was nóg een extraatje, of zeg maar een extra. Daarover een andere keer! 

Weer aan het werk en werk in het museum

Vrijdag was er een voorbezichtiging van de nieuwe tentoonstelling in het Westfries museum. Ik ging kijken en was heel erg verrast. Zo verrast dat ik ter plekke besloot te gaan werken de volgende dag. 

De eerste dag van de nieuwe en laatste expositie, want hierna, op 1 juni gaat het museum echt dicht voor de verbouwing

En ik heb het gedaan. Het is ook eigenlijk geen werk. Ik moet er zijn en mijn ogen open houden. Kan ik. 

Dit werk hangt niet op de tentoonstelling. Maar het vormt,  in een filmpje, de achtergond voor het werk van Rien Bekkers. Kijk zo:

De tentoonstelling heet Time in Fashion. En er is werk te zien van drie verschillende onwerpers. Dit is dus van kunstenaar Rien Bekkers. 

Zoals het in de folder mooi omschreven werd: 'een link tussen verleden en heden, maar ook tussen Westerse modetradities en die van andere culturen' Dat laten die drie zien. 

Ik vind dit werk echt heel bijzonder. Ook omdat gemaakt is van:

De vrouwenkleding van bananenpapier, de mannenkleding van boomschorsdoek.

Er is nog veel meer werk van Rien Bekkers te zien in het museum en allemaal even prachtig gemaakt.  Bekkers is kostuumontwerper en werkte aan meer dan honderdvijftig theater/opera/balletprodukties. 

Dit werk, deze miniaturen waren al eerder in het museum te vinden en ik was echt blij om ze weer terug te zien. 

Tenslotte: 

• Rien Bekkers komt twee keer een lezing houden in het museum en als ik nu niks breek ga ik daar zeker luisteren.
• De foto's (behalve die van het papier) zijn gemaakt door mijn man, want die van mij waren dramatisch. 
• De andere kunstenaars zijn: de Oekraïnse Asya Kozina. Zij is papierkunstenares. En echt, je weet niet wat je ziet! Haar werk was niet eerder in Nederland te zien en is echt ongelooflijk!
• En de Hoornse couturier Sepehr Maghsoudi. 
• Het schilderij waar de kleding van papier op is gebaseerd is van Dirck van Santvoort en hij schilderde de familie van Dirck Jacobs Bas, rond 1635

Verder alle info, ook over allerlei extra activiteiten, vind je hier

En je snapt dat ik er nog op terugkom. 

De verbinding? In hun werk leggen zij op. geheel eigen wijze een link tussen verleden en heden, maar ook tussen Westerse modetradities en die van andere culturenDe verbinding? In hun werk leggen zij op geheel eigen wijze een link tussen verleden en heden, maar ook tussen Westerse modetradities en die van andere culturen

Op de expositie zijn creaties te zien van drie ontwerpers. De Oekraïense papierkunstenares Asya Kozina, kostuumontwerper Rien Bekkers en de Hoornse couturier Sepehr Maghsoudi. De verbinding? In hun werk leggen zij op geheel eigen wijze een link tussen verleden en heden, maar ook tussen Westerse modetradities en die van andere culturen.

De verbinding? In hun werk leggen zij op geheel eigen wijze een link tussen verleden en heden, maar ook tussen Westerse modetradities en die van andere culturen

Boom

Marthy schreef afgelopen zondag over haar favoriete boom.  

Dat vond ik leuk omdat ik er ook een heb.  Wat zeg ik ?  Ik heb er zelfs twee.  Twee lievelingsbomen.

Die tweede is een beetje uit de buurt, goed te lopen, maar nu nog niet

Vorige week was ik aan de wandel en wilde een foto maken van mijn nummer een.

Met mijn telefoon. 

Nou dat moet je maar eens proberen:  je telefoon in je hand. Rechts, want ik ben rechts. En met links niks kunnen doen. Links zit als in een mitella onder mijn jas.  Telefoon open klappen, met je duim op camera drukken.Telefoon tegen borst geklemd. Dan richten en weer op dat knopje. Met mijn bibberhand.  

Even aan de andere kant van het pad kijken, want daar is een hek en als ik daar nou mijn telefoon op kon leggen. Ik ben er wel eens over geklommen, maar dat kon ik nu niet en er zijwaarts langs ging ook niet. 

Enfin, dit was het resultaat,  het beste resultaat.

Déze zondag wandelde ik weer daar en maakte weer een foto:

Ik had nu mijn fototoestel mee, dus het resultaat is iets beter. 

Nog beter was het dat ik de knoppen zag. Beloftes...

En er was onderweg nog veel meer moois.  Het had gevroren, het was koud, maar dat maakte niet uit.

 

De tekst die bij de laatste twee foto's in me opkwam en nu dus weer in mijn hoofd zit, waarschijnlijk voor de rest van de dag  is:

'Ondanks winter, sneeuw en ijs, bloeien alle bomen'.   (Uit 'Midden in de winternacht' is dat.)

Beloftes, lentegevoel...

mural

 Nog maar even terug naar de Friese hoofdstad, want in Leeuwarden is op muralgebied echt veel te zien. Dat begon al in 2018 toen de stad Culturele Hoofdstad van Europa was. 

Dit kunstwerk is ook uit 2018.

De maker is Roy Schreuder. Van boven naar beneden beeldde hij dieren af die in Friesland leven en wel vliegende dieren, landdieren en waterdieren.

Het allerleukst vond ik dat dit werk weerspiegelt in het gebouw er tegenover. En dat is vast niet per ongeluk.

Linking to Sami's Colourul World

Roodkapje

'Hoe zit het toch met je Roodkapjes?',  werd me laatst gevraagd. 

'Heb je er geen zin meer in, heb je alle kaarten die er zijn  al in je verzameling? '

Het antwoord is dat ik er nog steeds zin in heb. En dat er nog steeds nieuwe kaarten opduiken. 

Soms zijn er gewoon mensen die er eentje voor me maken. Conny bijvoorbeeld en Mieke.

Soms wordt er eentje gestuurd, zomaar:

Af en toe zoek ik actief op Marktplaats en in sommige webwinkels die hun waarde hebben bewezen

En al met al was de laatste voor deze ronde al nummer 336! Ja, echt driehonderdzesendertig!

Voortaan zal ik weer  regelmatiger wat laten zien

Een cadeautje van Hendrick de Keyser Monumenten

 

 In huis Bonck, waar ik vrijwilliger ben (maar nu even niet), is veel te zien, het is een echt museumhuis.

En afgezien van mooie tegels op de vloer, zijn er ook langs de wanden en bij de haard tegels te bewonderen. Heel bijzonder. 

Ik heb al een paar keer meegemaakt dat er iemand speciaal voor die decoratieve tegels kwam en die uitgebreid ging bekijken. 

Dat is dan overduidelijk een kenner. Dat ben ik niet, ik vind het gewoon erg leuk om te zien.

Ook dit jaar kregen de vrijwilligers een kerstcadeautje van Hendrick de Keyser Monumenten. 

(Dat is de club die o.a. de museumhuizen beheert en onderhoudt en zo de woongeschiedenis van Nederland laat zien.) 

Alle vrijwilligers kregen namelijk een, oud historisch tegeltje. 

En wij kregen er zelfs twee omdat we allebei vrijwilliger zijn. 

Begin januari was dat, net na mijn val. Daarom kom ik er nu pas aan toe. 

Mijn  man koos en ik weet niet wat er nog meer was, maar ik vind die van ons heel erg leuk. Vooral die eenhoorn. 

Ja ik woon natuurlijk niet voor niets in een stad met een eenhoorn in het stadswapen.

Er zat zelfs een standaardje bij om ze op te zetten. Maar bij ons gaan ze hangen aan de muur.

Wat een lief, leuk en doordacht cadeau was dat!