Maandag, Had je me maar

 

Zo'n kraam vind ik heel erg bij Amsterdam horen. Ik geloof trouwens dat ze het 'stal' noemen, maar dat maakt niet uit.

Altijd even raden wat er verkocht wordt als-ie dicht is. Voorzover ik weet meestal haring en vis of bloemen. 

Hier zijn het bloemen. 

De schildering is oké vind ik. Maar de naam is bijzonder. Interessant. Had je me maar! 

Je kunt ook schrijven Had-je-me-maar en dan gaat het over een Amsterdamse zwerver van die naam. 

Eigenlijk heette die zwerver  Cornelis de Gelder, maar omdat hij voor Louis Davids diens nieuwe musical zingend liep te promoten met het lied Had je me maar, werd dát zijn bijnaam.

“…Had je me maar, met een knakie erbij,  Had je me maar, met een lokkie opzij,  Had je me maar, wat je hoort en wat je ziet… Ik wil wel met je vrijen, maar mijn centen krijg je niet!”

De man was heel populair en werd gekozen in de gemeenteraad.  Dat was in 1921. Toen hij voor zijn partij,  Rapaille,  geïnstalleerd zou worden,  ging dat niet door. Hij werd gearresteerd wegens dronkenschap en heeft  nooit echt deel van de raad uitgemaakt. 

Linking to Sami's Colourful World

Gezichtjes

 'Een eeuwenoude wulk,volkomen gaaf. Mijn zoon vond hem op een wadwandeling naar Schiermonnikoog. Tot zijn en mijn grote verrassing zat er een lief gezichtje verscholen, dat vraagt om een verhaaltje', mailt Anneke Broos. Nou en ze hebben  gelijk, een heel lief gezichtje.

Een prachtig gezichtje op een huis in Hattem. Van bloglezer Marja

'Zo kwam-ie uit depapieren zak', schrijft Stef van sccollections.

En Toos van In de weer dacht aan me toen ze op oud papier ophaaldag dit zag staan langs de straat

Een petje aan de kapstok in het museum. Die zag ik.

En Aleida Martens ziet de gezichtjes tijdens haar vakantie als ze ontspannen is. Dat schreef ze een andere keer. Nu was ze in Roma. 'In een klooster zag ik deze snuiter (een deel van een grotere voorstelling met een man en vrouw aan beide kanten. De kop van het zwijn is bewust gekozen,  maar de rest.... hoe dan ook, gezichtje'.

In de vitrine van de museumwinkel zag ik ook ineens een gezichtje. En daar was ik ook echt al vaak langs gelopen. Sterker nog, ik heb dat gedeelte een keer afgestoft. 

Het was de dag dat Tineke Dieks hier was en zij zag ook een gezichtje. Ook in het museum want daar kwam ze voor. Dit is een stukje van een kunstwerk van Sepher Maghsoudi. 

Dat was het weer voor deze keer. Voor deze keer... dus blijf speuren, mensen. En insturen. bettievdgriend@hotmail.com 

Het geld ligt op straat

Een tijdje geleden, kwam ik uit het Centraal Station Amsterdam. Ik keek voor me uit naar de tramrails en dacht dat ik een paar pasjes zag liggen. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het geen pasjes waren. Het was geld. In elkaar gevouwen briefjes van 5, 10 en 20. Vijfendertig euro. 

Ik keek uitgebreid rond, richting station of ik iemand zag speuren op de grond. Maar nee natuurlijk. 

Ik zag voor me hoe een toerist dit net gepind had, van plan was een hapje te gaan eten en dan ...Heel naar. 

Ik zal eerlijk zijn, mijn eerste gedachte was: het heeft geen zin om op zoek te gaan naar een politiebureau of een loket in het station. Dus yes, dat kan ik wel gebruiken. En een tijdje fantaseerde ik wat ik er mee zou doen. 

Maar het begon hoe langer hoe vervelender te voelen en ik besloot om het geld dan maar aan een goed doel te schenken. Daar ging ik even over nadenken. 

Toen ik een paar dagen later boodschappen ging doen, zat daar bij de super een man, een bekende Horinees van wie ik de zoon nog in de klas heb gehad, boodschappen in te zamelen. Voor de voedselbank.

Ik vroeg wat hij nodig had en hij zei paaseitjes. Voor de kinderen. Dus die kocht ik, deed ze in zijn kar en toen zag ik dat hij ook een potje had staan. Het geld zat nog in mijn jaszak en het leek me een prima doel. Alsjeblieft, Jan en heel veel succes. 

Een week later stond deze foto met een bijbehorend artikel in de Volkskrant. Op de foto: geld op straat. Hoe is het mogelijk hè. 

Het artikel begon leuk:

Marieke is een chaoot. Zij laat haar telefoon ergens liggen, verliest haar handtas, haar sleutels, haar portemonnee. 

Ha, nee hoor, al die spullen verliest ze niet, ze legt ze ergens op straat neer. 

En bij al die dingen laat ze een visitekaartje achter met daarop: Marieke Erkelens, verkoopmedewerker.  Plus een 06-nummer en een e-mailadres.  Overal een sleutel bij en een boodschappenlijstje. 

Dit om het persoonlijk te maken. En bij alles ook nog eens 15 euro contant. 

In totaal elf portemonnees en geldmapjes, een tas, een telefoon, twee sleutelbossen. Vijftien dingen. 

Allemaal rondgestrooid in Leiden.

Ik dacht even toen ik het las dat ik onderdeel was geworden van die proef, maar nee, bij mij was er geen kaartje bij. 

Het ging er om of mensen eerlijk zouden zijn en de spullen zouden teruggeven. 

Marieke was nog geen vijftig meter weg, of de eerste vinder belde al. 

Elf dingen werden terugbezorgd. Dertien zelfs, maar twee portemonnees waren wel geleegd. 

Dit was in Leiden en zo zie je maar weer:  we kunnen dus best een beetje vertrouwen hebben in onze landgenoten. 

(Dat laatste was trouwens niet de reden om dit experiment te houden. Het doel was anders. 

Je ziet wel eens lijstjes die aangeven hoe gelukkig mensen zijn in verschillende landen. In de Scandinavische landen altijd het meest en Nederland op plek vijf. 

Dat wordt bijv. gemeten door op inkomens te letten, op levensverwachting, op het sociale vangnet, op hoeveel corruptie. En dus ook hoe mensen met elkaar omgaan,  o.a. gemeten door een onderzoek als dit hierboven.

Het artikel stond in het katern Wetenschap en dat lees ik nooit. Maar dit vond ik echt interessant.)

Het Zoutpad en Teun en Fien

 

Tja wat zal ik hier nou eens van zeggen? 

Ik schreef indertijd heel positief over het boek Het Zoutpad, van Raynor Winn, hier. Ik vond het een indrukwekkend boek. 

Dus toen ik zag dat er een film gemaakt is naar het boek, wilde ik die graag zien. 

Eigenlijk zonder er over na te denken of dat wel verstandig zou zijn. 

Het dilemma boek of film of allebei en zo ja in welke volgorde. Deze keer dacht ik er niet over na.

Had ik beter wel kunnen doen, dat nadenken, want ik vond de film zonde van mijn tijd. Niet dat het een slechte film was, helemaal niet. 

Beetje traag misschien, maar de hoofdrolspelers waren ook heel goed gecast en er zaten mooie beelden in van het gebied waar de twee wandelden. Maar verder voegde het voor mij niets toe. Dat zeg ik, ik had het niet moeten doen. 

In dezelfde week zag ik nóg een film. Van totaal andere orde. 

Onze jongste kleinzoon (5) logeerde  bij ons. En met hem gingen we naar de film. 

We moesten hem helaas melden dat er geen popcorn zou zijn, dat is er nou eenmaal niet in ons filmhuis. 

Maar hij wilde toch wel erg graag en wij ook. Het was vakantie en dus was er 's morgens een kinderfilm.

Arthur heeft met plezier gekeken naar de film hoor. Achteraf bekeken, was hij er misschien al iets te oud voor. Hoewel dat  meestal niet zo heel veel uitmaakt.

Wat ik ervan vond, dat is een ander verhaal. 

Mijn hemel zijn alle films voor jonge kinderen zo? Zo braaf, zo ontzettend braaf?

Het ging maar door met liedjes en stemmetjes die voortdurend verkondigden hoe fijn het is om vriendjes te zijn en samen te werken. Voortdurend. 

In de reacties schrijft Judy: 'We missen Annie M. G. Die was niet zo braaf' .

En precies, dat is het!! En bovendien zat er totaal geen humor in. 

Slaapverwekkend!

Ik dacht: we hadden beter een lekker boek kunnen 'lezen'. Mijn lesje geleerd!

En de volgende logé

Meteen na Anna, kwam onze jongste kleinzoon Arthur (5) logeren. 

Arthur heeft hier wel gelogeerd, maar minder dan onze andere kleinkinderen. 

Dat kwam ook door Corona, dat heeft een frequenter bezoek tegengehouden. En als-ie kwam, was het altijd samen met zijn grote broer. 

Arthur ken ik dus eigenlijk het minst goed van allemaal. Daarom ik wilde heel graag dat-ie een keer alleen zou komen, alle aandacht op hem alleen. 

Dat was best spannend en zeker niet alleen voor Arthur. 

Superleuk was het ook. Op de collage zie je wat we allemaal deden. 

Arthur is een bouwer, daar hoef je eigenlijk niet naar om te kijken. Wel kijken natuurlijk. 

Verder beetje buitenspelen, appeltje schillen met zo'n schilapparaat, naar de film, stoepkrijten in de tuin en die dingetjes die je daar ziet, dat zijn schaapjes, lammetjes die we samen maakten. En ze waren erg lekker. 

Geluk hadden we ook nog. 

Op de terugweg  van de film zagen we dat er een paar meerkoetjongen waren geboren. Net uit het ei.

We bleven een poosje staan kijken. En vlak na deze foto, spreidde moeder haar vleugels weer over de jonkies en zou je hebben kunnen denken dat er niets gebeurd was. 

Arthur bleef twee nachtjes en daarna brachten we hem terug. Het was hartstikke leuk. 

Volgende keer komen ze waarschijnlijk gewoon weer samen, Arthur en Odin. 

Ps. Dit was op 21 april, kan je nagaan hoe ik achterloop. 

Het is bij die twee jonkies in het gezin Meerkoet gebleven. Niet meer dan twee. Ik ga wederom heel vaak even kijken, ze zijn zo schattig. En de ouders zijn zo druk met zorgen. Die werken echt heel hard.

Logeren met bollen en koolzaad

Met Pasen was onze oudste kleindochter hier te logeren. 

Ik zie haar natuurlijk niet zo vaak meer als vroeger en dan is het heel leuk als ze er eens even helemaal alleen is. 

Ze kwam haar verjaardagscadeau van twee jaar geleden innen. Een etentje. 

Anna was aan een stuk door aan het praten en vertellen over van alles en nog wat. Zo gezellig!

Verder gingen we  naar het Klompenmaeckerspad om tulpen te zien. 

We moesten er een end voor lopen, maar ze genoot onderweg net zo hard  van het fluitenkruid en vooral het koolzaad. Goeie smaak, hoor dat kind!  

Dodenherdenking en Bevrijdingsdag

Vier mei, Dodenherdenking. 

Ik plukte onderweg wat vergeet-mij-nietjes, gewoon omdat ik het zulke lieve bloemetjes vind. Thuis zette ik ze in deze pot, maakte een foto en bedacht ineens dat het een bijna symbolische foto is voor vier mei en de gelegenheid. 

Alleen zou de naam dan iets anders moeten worden, namelijk Vergeet-nietjes. 

Want vergeten... kan en mag niet. 

Op Bevrijdingsdag waren we uitgenodigd door Comité 40-45 bij het Bevrijdingsconcert. Dat was omdat ik een paar gastlessen had gegeven.   

Een concert van een bekend koor in Hoorn, Sappho.  Samen met het Hoorns Harmonie orkest en verschillende solisten. 

Alles onder leiding van Wouter Hakhoff, musicus, dirigent en componist. 

Een vol programma was het  in de fraaie, oude Oosterkerk. En ik vond het werkelijk prachtig. 

De muziek van koor en orkest, strijkers en orgel allemaal heel goed op elkaar afgestemd.  

Af en toe ontroerend. Helemaal toen een Syrisch meisje én een Oekraiens meisje een prachtig zelf geschreven gedicht voorlazen, muziek van het orkest op de achtergrond. En laat ik onze stadsdichter niet vergeten en de soliste Marinet Koeman. 

Ademloos luisteren. 

Muziek was ook de achtergrond bij het verhaal van Frisia Benima dat werd voorgelezen door de voorzitter van het koor. 

Dat koor, Koninklijke Concert-en Zangvereniging Sappho, werd opgericht in 1851 en bestond dus al lang toen het Joodse meisje Frisia Benima in Hoorn kwam wonen, op kamers.   

Omdat ze hier een baan kreeg. Dat was in 1929

Frisia was afkomstig uit Amsterdam, net als mijn moeder.  Ze was geboren in 1911, net als mijn moeder. 

Ik denk dan meteen dat mijn moeder en zij elkaar gekend zouden kunnen hebben. Misschien was dat ook wel zo. 

Enfin, Frisia werkte, werd lid van van het koor. In 1936 deed ze mee aan het jubileumconcert. Ze kwam ook in het bestuur van de vereniging, als penningmeester. 

Ze bleef nog aan toen de oorlog begon, maar lang duurde het niet. 

Het ging natuurlijk mis zoals wij weten en via Amsterdam en Vugt kwam ze op 7 juni 1943 aan in Westerbork. De volgende dag al werd ze op transport gesteld naar Sobibor. Daar werd ze meteen vermoord. 

Foto: Oud Hoorn

Frisia Nora Benima werd tweeëndertig jaar. Niet net als mijn moeder. Die werd drieënnegentig. 

Het hele verhaal van Frisia, kun je hier lezen. Klik.

Monday Mural

 Het kan bijna niet zijn dat je in Amsterdam rondwandelt en dat je dan niets bijzonders ziet. Echt altijd zie je wel wat.

Deze keer dus deze mural. Ik weet niet wat ik er van vind,  met dat oog. Maar mooi geschilderd is het in elk geval wel. 

Toen ik googelde naar meer info en vooral naar de maker (niet gevonden), vond ik wel verschillende afbeeldingen van het paardengedeelte. Met graffiti aan de linkerkant. Daar is nu dat oog voor in de plaats gekomen. Waarschijnlijk was de muur al voorbereid en moest de maker dankzij die vandalen weer opnieuw beginnen.  

Goed afgelopen!

En op dezelfde wandeling stuitte ik weer op een nieuwe en  bijzondere gevel. Namelijk de gevel van de Universiteitsbibliotheek. Aan de Nieuwe Doelenstraat in Amsterdam. 

Hij is denk ik al eens eerder vertoond bij Sami, maar ik vind hem zo bijzonder dat-ie best nog eens mag.

De gevelversiering bestaat uit 3D geprinte letters.  In 24 talen staat daar de zin: Lees maar, er staat niet wat er staat. Dat is een regel uit een gedicht van Martinus Nijhoff. 

Zo, dat was het weer voor vandaag. Linking to Sami's Colourful World

Koningsdag (vervolg)

 Mocht je nou, na mijn eerste blogje,  de indruk hebben gekregen dat het wel meeviel met de drukte in Amsterdam op Koningsdag, komt daar nu vast verandering in.

Het kwam allemaal heel langzaam op gang, maar toen werd het ook heel, heel erg druk. 

Deze foto's zijn gemaakt vanuit een slaapkamer boven. Je ziet nog net het dak van de partytent. 

Voornamelijk jongeren zijn het en de sfeer was supergezellig. 

Noor en Jet waren er ook (met hun ouders en Anna) en zij deden met zijn tweetjes zeer goede zaken en verdienden heel veel geld met nagels lakken. 

Er kwamen zelfs een paar 'vaste klanten', die het vorig jaar zo leuk hadden gevonden. 

Je kon een nagel laten doen. Of vijf of tien. De volgorde was rood, wit, blauw, oranje en dan voor de pink goud. Zelf heb ik nu nog een gouden pink want ik heb geen remover of aceton en M. had nog slechts een klein restje. Dus vooruit maar, die pink zal wel slijten. 

Toen het echt heel, heel druk werd, keek niemand meer naar mijn handel en hebben we dat wat over was ingepakt. Lekker makkelijk hoor, we konden het gewoon binnen laten staan en een dag later ophalen. 

Jullie vroegen naar mijn verdiensten. Ik heb precies 50 euro verdiend én (ik heb het bijgehouden): vijftig (50) spullen kwijt. En nog een paar dingen die bij nader inzien toch mee gingen met de kleindochters.  Dat die spullen allemaal weg waren  was lekker en de rest is linea recta naar Dorcas gegaan. 

Wij gingen om een uur of drie richting station. De weg naar het station was ook superdruk, maar de stemming onderweg bleef gemoedelijk en gezellig. We  hebben er wel heel lang over gedaan en ook wat omwegen genomen, die dan ook weer druk bleken te zijn en kwamen tenslotte bekaf maar zeer tevreden thuis. Heel jammer dat het de laatste keer was. Maar de herinnering en de foto's blijven. 

En dan komt er nog een herinnering. Zie je dat tafeltje dat Noor en Jet gebruiken voor hun nagellakwerk? Dat tafeltje hadden Dirk en Ellis vorig jaar van de straat geplukt voor die twee om aan te werken. 

Ik vond het eigenlijk zo'n leuk tafeltje,  (hoewel heel erg verwaarloosd en rot en gammel), dat we het toch mee naar huis namen.

Mijn man is hier bezig om het heel mooi te maken. Het moet gaan dienen als plantentafel, een plek waar ik mijn stekjes op kan zetten. Een extra plek bedoel ik. Het wordt prachtig, dus daar kom ik vast nog wel eens op terug.

Praten met de Nachtwacht

 Vroeger liet ik heel vaak een trailer zien als ik naar een film was geweest die ik goed vond. In dit geval doe ik het weer. Ik begin er zelfs mee omdat de trailer van deze film zorgde dat ik er echt heel graag naar toe wilde.

 

Dat had ik toen ik er iets over had gelezen niet meteen in de gaten, maar die trailer toont meteen hoe origineel, grappig en ja toch ook leerzaam,  de film is. 

Trailer en film beginnen allebei met een shot van de Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. Vervolgens is het net alsof de belangrijkste personen uit het schilderij stappen en om beurten plaatsnemen tegenover Coen Verbraak. Precies zoals die vaker aan tafel zit, met een kan water en een glas , om een goed gesprek te voeren. 

Dus dat doet hij nu ook. Verbraak vond het zelf eerst wel een beetje gek, las ik, dat spreken met mensen die er dus niet meer zijn. Maar dat is het  echt helemaal niet. 

Het is wonderbaarlijk hoe ontzettend goed die hoofdpersonen zijn gecast, ze lijken allemaal heel echt op hun verschijning in het schilderij en daarbij vind ik het fantastische acteurs. Allemaal. Ik was ook heel blij toen ik er achter kwam dat ze gewoon normaal Nederlands spreken en dus niet de taal van toen bezigen. 

Rembrandt wordt helemaal geweldig neergezet door Ramsey Nasr. (waar ik altijd al dol op ben). En komt dan over als grappig, pedant en irritant. Maar vooral wijs!!!

Saskia is er ook trouwens. Zij blijkt het meisje op het schilderij te zijn. Gespeeld door Anna Raadsveld. 

Rembrandt staat zelf ook op het doek, tenminste dat heb ik altijd gehoord en geloofd, maar in het gesprek is dat nog niet zo zeker. 

Allemaal zijn ze verbaasd over het feit dat de Nachtwacht al minstens vijftigmiljoen keer is bekeken. Rembandt is ook verbaasd over het feit dat er delen van het doek zijn afgesneden. Leerzaam is de film ook. Bijvoorbeeld dat de afgebeelde mensen meer moesten betalen als ze helemaal geschilderd wilde worden. En wie in het blauw wilde moest extra betalen want blauwe verf was duur. 

Geloof me, een aanrader. Theu Boermans produceerde de film. 

Favoriet kledingstuk

De uitdaging bij Elizabeth, die was ik de vorige keer gewoon vergeten. Heel stom, gebeurt me hopelijk niet nog eens.  

Die uitdaging heet 'Favorieten 2025'. 

We hadden al favoriete muziek, favoriete plant, favoriet spel, favoriete sport en vandaag gaat het om je favoriete kledingstuk. 

Het is natuurlijk veel leuker om naar die lieve,  kleine baby te kijken, dan naar het vest dat ik aan heb, mijn favoriete kledingstuk.  Dat snap ik hoor.  Dus kijk maar goed. 

Het is onze oudste kleinzoon. Wat een droppie hè. Toen was-ie een week oud en nu is hij negen. Jáár. 

Enfin dat vest dus. 

Het is in ieder geval tien jaar oud, want ik kocht het in London en ik was niet in London vlak voor Odins geboorte. 

Ik denk zelfs dat het nog twee jaar ouder is, maar ik vond daar geen foto van. 

Marks&Spencer is de winkel waar ik het kocht. 

Ik denk ook dat er geen week voorbij gaat zonder dat ik dat vest minstens een keer aan heb. 

Vóór dit vest had ik er ook al zo een, ook van M&S. 

Zelfde model, maar dan effen.

In dit exemplaar zitten een heleboel kleurtjes, dus elke kleur shirt of hemdje past er onder. 

Het is sterk, heel goed wasbaar, vormvast, pluist niet en was (toen) niet duur. 

Vroeger was er ook een Marks&Spencer in Den Haag. Helaas is die er al lang niet meer. 

Nou gaan wij gelukkig tamelijk vaak naar London, maar zeker niet speciaal om te winkelen.  

Echter: M&Sbezoeken we wél altijd. Ik hou van die winkel. 

Ik kijk dan altijd of er weer zoiets te vinden is, van dat merk. 

Binnenkort ga ik weer op onderzoek in London! Yes! 

En als... dan zal ik niet aarzelen en onmiddellijk toeslaan. 

Straks ga ik eens even kijken naar de favoriete kledingstukken van mijn medebloggers. Hier, klik

En dan nog even dit. Er is weer een blad omgeslagen van mijn kalender. 

(Het is mei, hoe dat mogelijk is begrijp ik ook niet hoor, maar het is zo).

Dus heb ik de volgende Kandinsky-kaart in de aanbieding. Ook met veel kleurtjes.  Als je het leuk vindt om post te ontvangen en je houdt van kunst, laat dat dan even weten in de reacties en wie weet krijg jij de kaart dan opgestuurd.

Koningsdag

 Onze te verkopen spullen hadden we al eerder gebracht in het huis waar onze jongste zoon en zijn vriendin een jaar lang mochten wonen. Aan de Prinsengracht in Amsterdam. Dus op Koningsdag om half acht stonden we op het station in Amsterdam en liepen verder die kant op. 

Afgezien van de giga troep op straat, overgebleven van de nacht er voor, was er ook veel leuks te zien en liepen we  heerlijk in het ochtendzonnetje te kijken naar de voorbereidingen en te kletsen met twee politieagenten die net als wij zin hadden in de dag.

De man die de ballen(gooi)tent aan het opzetten was,  zag me kijken en vroeg wat ik er van vond. Ik vond het best, maar zijn vrouw was 'not amused' geweest, dus hij verkeerde in onzekerheid. Tja...

We waren meteen in de stemming en van plan er volop van te genieten. Dirk en Ellis moeten helaas weer terug naar hun eigen huis, waar trouwens niks mis mee is hoor, maar ja 'een huis aan de gracht in oud Amsterdam' is toch echt andere koek. Ze hebben ons er volop van mee laten profiteren, het afgelopen jaar. 

We voelden ons ook echt wel een beetje King and Queen. Het was heel erg leuk. Ik laat nog wat zien van die ochtendwandeling. 

Om wat je ziet op de laatste foto heb ik ook nog hard gelachen. Hoe dan ook het werd tijd om m'n spullen uit te stallen voor de verkoop. 

Dirk had ook nog een partytent met een motief waar ik de slappe lach van kreeg. Onze behangtafel er voor en een kleed eronder en alles er op. Klaar voor de rest van de dag.

Wordt vervolgd

Twee keer naar het theater

 

Wij hoeven maar een keer zo'n aanplakbiljet te zien of we zijn al bijna op weg om kaartjes te bestellen. Helemaal toen haar voorstelling in onze eigen stad  te zien zou zijn

(We zijn ook een keer naar Leeuwarden gereden,  omdat hier de voorstelling uitverkocht was. Ja, je bent fan of niet! )

We hadden een leuke avond. Die vrouw is echt goed. Geestig! Verder  vooral heel duidelijk in haar meningen. En die meningen, dat zijn ook mijn meningen, grotendeels. Dus dat is lekker. 

Ze zingt goed en had een paar prachtige liedjes en wij een mooie avond. 

Soms loopt het zo: vlak erna hadden wij weer een mooie theateravond. 

Ik zou het nooit zo vlak achter elkaar hebben geboekt, maar deze avond hadden we eigenlijk eerder gepland. Het was de voorstelling: 'Heb het leven lief', van Britta Maria, Maurits Fondse en Oleg Fateev

Je ziet ze alle drie op het podium(pje) van Huis Verloren in Hoorn. 

Op een foto die Bert maakte. 

De voorstelling was een cadeau van ons voor B&M, maar wij gingen natuurlijk wel zelf mee. Je kan die mensen echt niet alleen laten gaan. 

Britta's man, de pianist, had een ongeluk met zijn hand gehad en daardoor ging de voorstelling niet door op de geplande datum. 

(Ik kon van dat ongeluk niks meer merken trouwens. Een keer zag ik hem zijn vingers buigen met een beetje een pijnlijk gezicht, maar misschien doen pianisten dat altijd.) 

Gelukkig kwam van uitstel geen afstel, want ik ben dol op Britta Maria. 

Ze komt uit Hoorn en mijn man en ik kennen haar moeder, dat schept een band. 

Maar het belangrijkste... Britta Maria kan prachtig zingen, haar man is een fantastische pianist (en zingt ook nog mee)  en Oleg Fateev op die accordeon, daar zijn geen woorden voor, dat is geweldig, zo knap.   

En alle drie samen... puur genieten

Het programma draait om Liesbeth List, haar leven waar Britta Maria steeds wat over vertelt en haar muziek. En dat is dan natuurlijk ook de muziek van Ramses Shaffy, Aznavour, Becaud en noem maar op. 

We hebben er van genoten. Enfin, ook van dit gezelschap ben ik fan! 

Ik noem beide voorstellingen omdat ze nog steeds te bezoeken zijn.

  . 

Ps 1: De allereerste keer dat we Britta Maria in Hoorn zagen, was net (een week of zo) voor Nederland dicht ging door Corona. Ook in Huis Verloren. Ook met B&M.  Wat lijkt dat alweer ontzettend lang geleden. Ik vond het toen ook geweldig, maar zat toch niet helemaal op mijn gemak. 

Ps 2: Huis Verloren in Hoorn is een historisch pand en waarom het zo heet weet ik ook niet. 

Atc

 

 

Kijk dan, hier zie je de Atc's die ik kreeg doordat Mieke een ruil had georganiseerd. 

De kaartjes werden gemaakt door Mieke, rechtsboven en  door Anneke daaronder. Door Conny, onder in het midden en door Simone, rechtsonder. 

De kaart linksboven was een bedankkaart van Mieke, maar het is andersom: wij moeten Mieke bedanken. Bij deze, Mieke. 

Oh ja en linksonder is een klein Atc envelopje, dat vond ik ook zo leuk. 

Maar ik had de Atc er zo snel uitgehaald dat ik niet meer weet wie het maakte. 

Hoe dan ook dankjulliewel, allemaal. Ze zijn stuk voor stuk erg mooi!

De drie  kaartjes hierboven heb ik gemaakt. 

'Tot volgend jaar?', vroeg Mieke. 

'Nou heel graag'.

Mural in Den Haag

 

Het Vredespaleis in Den Haag. Hierboven zie je het in het echt. Deze foto is van Wikipedia

 Als je Den Haag, Centraal Station verlaat, zie je het paleis ook. Maar dan op de muur.

Kweenie. 

Het is best een mooi paleis. Gebouwd in 1913. 

Hier zetelt het Permanent Hof van Arbitrage en het Internationaal gerechtshof van de VN. Gebouwd naar aanleiding van een in 1899 gehouden vredesconferentie, toen geinitieerd door Rusland en Amerika. In Den Haag als neutraal gebied.

Tsja, de Eerste Wereldoorlog brak een jaar later uit. 

En of de hierboven genoemde organisaties nog nut hebben... ik vraag het me af gezien de huidige toestand in de wereld. 

Maar wel een mooie mural hoor, dat wel! 

Linking to Sami's Colourful World.