Latijn

Ik begon gisteren met een Latijnse wapenspreuk omdat ik het daarover wilde hebben  en ik eindigde met een Franse spreuk en een Engels verhaal:  The most Noble Order of the Garter. 

Tja Engeland zit in je genen of niet. En in die van mij zit het! 

Maar ik wilde het dus eigenlijk over Latijn hebben. Ik heb het niet op school geleerd tot mijn spijt, maar het intrigeert me altijd. Soms weet ik het en soms ook helemaal niet. 

Deze wist ik. Of eigenlijk wist ik wat Pecunia non olet betekent. Namelijk: Geld stinkt niet. 

Dus dan zal dit Pecunia olet betekenen: Geld stinkt. (Over beide spreuken valt te discussiëren trouwens)

Haha, ik deed diepgravend onderzoek, maar ontdekte niet veel. Ja dat er in dat gebouw een sigarenmagazijn heeft gezeten en een bank. In beide gevallen begrijp ik de naam niet. 

Ik zag dit gebouw vanaf het terras van  een cafeetje vlakbij en ik snap nu niet dat ik niet even ben gaan kijken en informeren. Maar dat komt nog wel een keer. 

Deze teksten heb ik gezien o.a. in Alkmaar, Amersfoort,  Amsterdam en London en natuurlijk van allemaal de vertaling gezocht. Ik kom tot de conclusie dat het vaak waarheden zijn. 

Mooi, toen en nu. 

De laatste, Pax Vobis, is een vredeswens. Helaas is de vrede heel ver weg. Verder weg dan ooit.  Het maakt me bang! 

Wapens en wapenspreuken

 Dat heb ik altijd al gehad, als ik een Latijnse tekst zie ergens, wil ik altijd weten wat die betekent. Tegenwoordig is dat makkelijk , je gaat naar Google, je typt de tekst en hup daar staat de vertaling.

Luctor et Emergo, zoals hier te zien, die hoefde ik niet op te zoeken. 

Ik denk dat dat vroeger gewoon op school werd geleerd.  Het betekent: Ik worstel en kom boven.  (Je hoort ook wel eens, bijv.  in het Zeeuwse volkslied: Ik worstel en ontzwem).  

Dit prachtige wapen is te zien in Middelburg. Ik heb daar vier jaar gewoond dus logisch dat ik het goed ken. 

Dichterbij huis een wapen dat ik ook heel goed ken,  met een Franse tekst:

Dit wapen siert namelijk de voorgevel van ons Westfries Museum. Weliswaar geen Latijn, maar Frans en toch moest ik (ooit) de betekenis opzoeken.

Honi soit qui mal y pense. En dat betekent: Schande over wie er slecht van denkt. Of: wee degene die er slecht van denkt. 

Ons museum is gebouwd als Statencollege in 1632.  De besturen van Westfriesland en het Noorderkwartier vergaderden er en het wapen is dat van stadhouder Frederik Hendrik, toen de belangrijkste man in de Republiek. 

Maar die spreuk, die komt ergens anders vandaan. En dat vind ik nou juist zo'n mooi verhaal:

Ooit, ten tijde van de Engelse koning Edward III,  werd er een hofbal gehouden. 

Er werd natuurlijk gedanst en een gravin die met de koning danste verloor daarbij een kousenband. 

De koning raapte de band voor haar op en merkte dat er gelachen werd. 

Hij werd boos en voegde de lachers toe: 'Honi soi qui mal y pense'. Schande over wie er slecht van denkt. 

Maar dat was niet alles. De koning zei er ook nog bij dat hij er voor zou zorgen dat deze eenvoudige kousenband een onderscheiding zou worden: 'een hoge onderscheiding, eentje die ieder van u graag zou willen dragen'. 

Voila, de Orde van de Kousenband was ontstaan. The most noble order of the Garter. Dat was in 1348 en die  bestaat nog steeds. 

Onze koning is ook in deze orde opgenomen.

Adya en Marcel

 In het Parool staat een leuke rubriek vind ik,  getiteld Beeldrijm. 

Galeriehouder Jedithja Groot kiest een beeld uit het heden en kiest daar een historische foto bij. 

Dat levert soms verrassende combi's op. Zoals hier: 

Links zie je een schilderij uit 1910: Adya bordurend in het kraambed. Adya van Rees-Dutilh is dat.

Geschilderd door haar man Otto van Rees. 

Dat schilderij herkende ik meteen. Het sprak me aan, sowieso omdat ik het mooi vind. 

Ook omdat het me herinnerde aan mijn eigen eerste kraambed, waarin ik uigebreid lag te borduren. Mijn moeder was er én de kraamverzorgster en ik had alle tijd. 

Ik heb het werk laatst gezien toen we in Schiedam waren in het museum aldaar. Een aardige tentoonstelling  over het werk van dit interessante echtpaar.

Daarnaast een foto van een vrouw die ligt te rusten. een vrouw met volgens bijschrift een Marcel-golvend kapsel. 

Ja en dan word ik nieuwsgierig... een Marcel-golf???  Ik begreep natuurlijk wel wat het was, maar wie was die Marcel?  

Nou, dat was een kapper genaamd Marcel Grateau (1852-1936). Het was een Fransman en hij vond een bepaalde techniek uit: met een krultang golven creëren in het haar van vrouwen met wat korter haar.

Die kapsels waren populair eind 19e - begin 20e eeuw.

Dat kortere haar was ook nog niet zo lang in zwang. (ha, ik ben een dichter in de geest) en daar moest wat mee. 

Enfin de man noemde zich later,  toen hij naar Amerika was geëmigreerd,  Francois Woelfflé en later Francois Marcel. Zelfs de techniek kreeg zijn naam: Marcelling

En al die tijd hing deze kaart in mijn kamer. Zeven schone baadsters met de Marcel-golf.

Dossier Afgestaan

Ik keek naar een prachtige docuserie: Dossier Afgestaan.

Voor wie het niet heeft gezien, ik vond het een absolute aanrader. 

Ik ben zelf dochter en moeder en misschien kan ik me daarom een voorstelling maken van het verdriet. Een vóórstelling, meer niet. 

Ik vond het aangrijpend, boeiend en interessant, dat ook. 

Het zijn vier afleveringen over wat er op dit gebied speelde in de jaren zestig en zeventig.

Aan het woord komen afstandsmoeders en afstandskinderen en adoptieouders.

Het gaat over ongehuwde, zwangere vrouwen,  moeders van toen, voor wie 'een oplossing' werd gevonden. 

Want ongehuwd zwanger, dat kon echt niet. De schande!!! 

De meisjes gingen dan weg thuis, zogenaamd om te kuren ergens of om bij een ziek familielid elders te gaan helpen. Ondertussen bevielen ze in een speciaal daartoe opgezet huis. Mochten na de geboorte niets meer met de baby te maken hebben, kregen geen informatie meer en tekenden daarvoor. Echt verschrikkelijk. En de rol van de Raad voor de Kinderbescherming in deze is zeer twijfelachtig. 

Het gaat over de baby's van toen.  Over de kinderen en volwassenen die ze werden en over de vragen die ze ook nu,  na zoveel jaar,  nog hebben.  Sommige kinderen werden snel geadopteerd. Bij andere kinderen duurde het langer, soms wel een jaar. Die kinderen mochten zich niet hechten aan de verzorgsters en de verzorgsters ook niet aan de baby's. 

Over hoe de kinderen nu willen wéten wat hun afkomst is, ook als het in het adoptiegezin goed is gegaan met liefhebbende adoptieouders. Wat een moeite het kostte om te ontdekken wie en hoe. 

Schrijnende verhalen. 

En het gaat in de derde plaats ook over de adoptieouders. Wachtlijsten waren er van mensen die ongewenst kinderloos waren. Ook hun kant wordt bekeken. 

Nogmaals een aanrader. Ik bekeek deze serie in de afgelopen weken. (NTR/NPO2). 

Heel toevallig, echt heel toevallig las ik in dezelfde periode een boek hierover. Daarover morgen! 

Door een gevel en een krantje

 De finale van 'De tien van Conny' vandaag en mijn collage is er niet bij. Gistermiddag en gisteravond had ik er aan zullen werken. Laatste nipper, ik weet het. 

Enfin ik werd gevraagd om in te vallen in het museum. Wat ik deed. Dan had het nog steeds gekund, ik wist wat ik zou doen,  had een plan met echte joudaspenning. Maar ik werd denk ik gestoken in mijn voet toen ik mijn schoenen aandeed en was er beroerd van. Pijnlijk, heel pijnlijk. Nog steeds . Dat verwacht je toch niet in november! Dus vandaar dat er niks meer van knippen en plakken kwam. 

Maar wel van kijken bij de anderen. Hier, klik  en nu! 

Dus nu een blogje dat ik al had gemaakt, aansluitend bij dat van gisteren over het 750-jarig bestaan van Amsterdam. 

Wandelend in Amsterdam zagen we en fotografeerden we deze gevel. Dat doe ik vaak hoor, ik heb een grote verzameling foto's van gevelstenen. 

Van deze wist ik eigenlijk niet precies waar ik naar keek. Ook niet toen ik het middenstuk dichterbij haalde:

Wat later keek ik (op bezoek bij onze zoon) in een wijkkrantje en daarin stond, vanwege het 750-jarig bestaan, een plaatje van het zegel van Amsterdam:

Nou dat leek toch wel heel erg op die gevelsteen. Twee mannen en een hond op een schip.  En er hoort een verhaal bij:

Coenraad, de bisschop van Utrecht kreeg gebieden in Friesland in leen. Omdat Coenraad wist dat de Friezen niks van gezag en van hem moesten hebben,  vermomde hij zich en ging naar Stavoren om eens te zien hoe alles daar was. 

Maar de Friezen herkenden hem en bonden hem aan de mast van een oud koggeschip zonder roer. 

Ze lieten het schip het Almere op drijven en eigenlijk was Coenraad toen verloren. 

Gelukkig was er ook een Fries, Wolfger, die samen met zijn hond aan boord sprong en probeerde te redden wat er nog te redden was, door het schip in evenwicht te houden.  Kwam er ook nog een storm, zal je altijd zien. Maar het schip hield het en de mannen ook. Toen ze dagen later aan wal kwamen, zegende bisschop Coenraad de grond en voorspelde dat er hier een belangrijke en machtige stad zou groeien. Wolfger besloot te blijven en werd benoemd tot Heer van Amstel. 

Van Biervliet

 We waren aan het fietsen, eigenlijk zonder doel. Tot we een bordje Biervliet zagen. En ineens dacht ik: ik geloof dat ik nog nooit echt in Biervliet ben geweest. 

Ja, vroeger wel eens met de bus op weg naar huis, omdat er een halte was. En al liftend,  wat ik toen deed, werd ik in Biervliet afgezet soms en liftte vandaar verder.  

Maar de plaats bekeken? Nee hoor. En trouwens, het was een stad, met stadsrechten. 

Toch raar, want Biervliet, dat is gewoon al heel lang gemeente Terneuzen. 

Dus fietsten we naar Biervliet. Beter laat dan nooit. 

Wat ik wel wist is dat Willem Beukelszoon er vandaan kwam. Je ziet hier zijn beeld: Willem Beukelszoon. 

En dat is er bij mij vroeger ingestampt: Willem Beukelszoon van Biervliet was de uitvinder van het haringkaken.  Zo is hij ook afgebeeld:

Zie je? Daar zit Willem en hij kaakt haring. 

Kaken wil zeggen dat de kieuwen en de ingewanden van de vis worden verwijderd. Daarna zouten en zo bleef de haring langer houdbaar. Konden de vissers langer op zee blijven en meer vangen

Dat was een heel belangrijke ontdekking, in de 14e eeuw. De haringvangst werd zeer groot en belangrijk en bracht welvaart in Zeeland en in Nederland. In West-Europa. 

Alleen... het is inmiddels twijfelachtig of Willem Beukelszoon de techniek heeft uitgevonden. Die werd nl in dezelfde tijd ook in Scandinavië toegepast. Misschien heeft Willem het alleen geïntroduceerd. Dat zou kunnen.

En zo is het een beetje een Laurens Janszoon Coster-verhaal. Wij altijd maar denken dat die de boekdrukkunst had uitgevonden. 

Geschiedenis staat nooit stil.  Dat blijkt nu maar weer. Maar het blijft boeiend, juist daardoor. 

British museum

British? 

Nou nee hoor! Vooral heel veel kunst en geschiedenis uit de rest van de wereld. Uit het Britse wereldrijk. 

Zoveel mogelijk laten zien aan zoveel mogelijk mensen, dat was en is altijd het doel. 

Ik ben dol op dat museum. Ik stel me soms vooor dat ik in de straat er tegenover woon, op een kamer voor een paar maanden en dat ik dan iedere morgen op speurtocht ga. Ik begin helemaal bovenin en werk langzaam door naar beneden. 

Zoiets zit er niet in, maar when in London... we gaan altijd. 

'Een zeeroversmagazijn' noemde iemand het museum jaren geleden. Nou ja, iemand, het was de schrijver W. F. Hermans die dat zei. 

Nu wordt er volop geprotesteerd en er wordt volop terug geëist. Dat zal in veel gevallen terecht zijn. En het museum gaat er ook met enige regelmaat op in. 

Maar het lijkt wel of iedereen overal doorslaat. 

Kijk hier bijvoorbeeld eens naar. De Mold Gold Cape. Die is gevonden in Wales. (1600-1900 BC). De vinder heeft het ding verkocht aan het museum. Maar nu wil Wales de cape terug. 'Die hoort bij het collectieve geheugen van Wales', zeggen ze. 

Het is een prachtig voorwerp,  gevonden in de grond op de overblijfselen van een mens. In 1833. Er was niet veel meer over van die mens. Te weinig in elk geval om te kunnen onderzoeken wie het was. En er is niet nóg zoiets gevonden. Hoe zo collectief geheugen?

Dit is dan weer een heel ander verhaal, het is een beeld dat afkomstig is van Rapa Nui (misschien moeten we het maar geen Paaseiland meer noemen). Hoa Hakananai'a heet het beeld. 

Meegenomen zonder toestemming, zonder betaling ook en cadeau gegeven aan Koningin Victoria die het op haar beurt aan het museum gaf . Vier ton zwaar en 2,5 meter hoog. 

Maar de mensen van het eiland vinden het geen steen. Ze zien het als de geest van een voorouder en dat verandert de zaak wel. Hun koloniale verhaal is sowieso nogal ingewikkeld. 

Verder:  Egypte wil de steen van Rosetta terug, Nigeria de Benin Bronzes, Griekenland de Elgin Marbles en.... 

De Grieken willen dat al heel lang. Maar die marbles zijn echt gekocht door Lord Elgin en er is heel lang heel goed voor gezorgd. Anders zou het nu gruis zijn...

Die Benin Bronzen, daar zijn we nog even naar op zoek gegaan, maar de zaal was gesloten. Misschien toch terug? 

Tja, het blijft voorlopig een moeilijk probleem.

Meander

 Als je googelt op MEANDER, krijg je bij Wikipedia zestien verwijzingen. Varierend van een medisch centrum van die naam, via een straatnaam, een literair tijdschrift , tot een Grieks ornament. En van dat laatste wil ik wat laten zien.

De Grieken noemden de versiering  Maiandros, genoemd naar een rivier met vele bochten in wat nu Turkije is. De Romeinen maakten er Maeander van en nu is het bij ons dus meander. Het is zelfs een werkwoord: meanderen. (slingeren, kronkelen).

Het ornament, de rand die je hierboven ziet,  is dus al duizenden jaren hartstikke bekend. 

Het is echt een Grieks motief geworden. 

Toen ik lang geleden in Griekenland was, viel het me op. Ik vond en vind het motief  mooi en kocht een armband en een bijpassende ring. (Die zijn bij onze dochter terecht gekomen dus ik kan ze niet laten zien) 

Waarom nu dit verhaal? Dat zit zo:

Tijdens de jaaropleiding kunstgeschiedenis was er ook uitgebreid aandacht voor de Grieken en dus ook voor de Geometische Periode, de periode van deze versiering. 

'Nou',  zei de docent, 'deze rand zie je tegenwoordig ook op een koffiekopje van twee euro van de Xenos'. 

Dat vond ik leuk. Ik ben na afloop van die les niet naar die winkel gerend hoor, maar ik nam me wel voor om er eens op te letten. 

En ja dus, je ziet het motief echt volop. Nog steeds! 

Een krans en een pakhuis

Huis Bonck bestond deze week vijf jaar. Als museumhuis van Hendrick de Keyser Monumenten dan hè, want  het huis zelf is uit 1624 en dus bijna vierhonderd jaar oud. 

Hoe dan ook,  als cadeautje kregen de vrijwilligers een wandeling onder leiding van een stadsgids. Met een hapje en een drankje na afloop.  

En daardoor liep ik weer eens langs het pakhuis Londen aan de Bierkade. 

 

Dat pakhuis liet ik gisteren zien. Het ging toen om de krans. 

Maar die Bierkaai, daar werd vroeger bier aangevoerd, uit andere steden, vaak uit Duitsland.  

Met schepen vervoerd in zware vaten, gelost en opgeslagen. Dat was heel zwaar werk, dat lossen en opslaan,  bijna niet te doen. Stserke mannen.

Er werd onderling door verschillende groepen wel eens gevochten. Vechten tegen de Bierkaai. Je weet van tevoren al dat je dát gaat verliezen. 

Als je goed kijkt zie je links en rechts naast het bord Londen stukjes van een gevelsteen. Die stenen hebben ook met bier te maken. Ik laat ze even helemaal zien.

Vaten sjouwen met een draagstok. Erg zwaar en vooral geschikt voor korte afstanden. Maar langere afstanden kwamen natuurlijk  ook voor.

Vervoer op wielen dan? Met karren? Dat was niet echt aan de orde, want daar werd belasting op geheven. Te lawaaiig, dat geratel op de keien.  

En dus werd er een andere oplossing bedacht. Vervoer per slee. Met glij-ijzers eronder. En om dat nou wat makkelijker te laten verlopen werd die slee eerst over een lap getrokken waar glijmiddel op zat. Een zogenaamde smeerlap!!

Maria van Bourgondië.

 

Af en toen zit ik wel eens te snuffelen in 'De Canon van Nederland'. Gewoon, omdat ik van geschiedenis hou. 

En al een paar keer dacht ik: 'He, Maria van Bourgondië, daar weet ik weinig van. 

Terwijl: Maria is in haar eentje een heel hoofdstuk, venster noemen ze dat, in die canon. 

Hmmm,  toch nog maar eens even nakijken. 

Ik las dat zij leefde van 1457 tot 1482. Gestorven op haar vijfentwintigste. 

Dan kan ik niet anders dan concluderen dat zij heel belangrijk moet zijn geweest. 

Ga maar na, een vrouw,  in die tijd en slechts vijfentwintig geworden.  Wat kan zij gedaan hebben? 

Eerder stond haar kleinzoon Karel V in die canon. Dat die belangrijk was, dát wist ik natuurlijk wel. 

Dus wat is er aan de hand? Karel er uit en Maria er in? Waarom dan?   

Zal het  voortschrijdend inzicht geweest zijn? Of vonden ze misschien dat er te weinig vrouwen in stonden? 

Heel, héél kort: Maria wás belangrijk. In een zeer korte periode, maar met langdurige gevolgen, tot op de dag van vandaag. Ik zou er inmiddels met gemak een paar blogjes over kunnen maken. Er is ontzettend veel over te vinden, o.a. dus in de Canon van Nederland  

Maar ik geef hier geen geschiedenisles, dus waarom dan toch dit verhaal? 

Nou vanuit Groede gaan we altijd een dagje naar Brugge. De laatste jaren gewoon op de fiets. Heerlijk. 

En omdat ik nog helemaal in de Maria van Bourgondië-sfeer zat, wilde ik deze keer heel graag haar graf bezoeken. 

Maria stierf na een val van haar paard. Zo zielig. Vijfentwintig jaar oud dus, getrouwd en met nog twee levende,  jonge kinderen. En misschien zwanger. 

Ze stierf in haar paleis in Brugge, pas drie weken na de val. Wat zal ze een pijn hebben gehad.  

Enfin,  zo kreeg ze dus een praalgraf in de Onze-Lieve- Vrouwekerk aldaar. Naast dat van haar vader. 

Tot slaaf gemaakten

Ja, dan kom ik toch nog even terug op die andere tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Alkmaar. Die ging over de Plantage Alkmaar,  een grote suikerplantage in Suriname. Gesticht in 1745. 

Er werkten toen 600 tot slaaf gemaakten. Na de afschaffing van de slavernij in 1863, waren dat er nog 445 en die moesten toen nog tien jaar blijven werken.

Wat ik mooi vond was dat de lijn doorgetrokken werd naar vandaag. Met beelden van mensen die nu nog wonen op de voormalige plantage . 

Wat ik echter wil laten zien is dit portret:

Caesar van Everdingen: Portret van Wollebrant Geleynssen de Jong, 1674. 

Zo'n portret vind ik bijzonder.  Er zijn niet zo heel veel schilderijen met tot slaaf gemaakten. Ze zijn er wel, maar je moet zoeken. En dit zijn zelfs twee tot slaaf gemaakten. 

Er stond bij dat deze (Alkmaarse)  koopman en VOC-bestuurder de jonge Ventura kocht, maar dat deze niet mee reisde toen Wollebrant terugkeerde naar Europa.

Jacob Coeman: Pieter Cnoll, Cornelia van Nijenrode , hun dochters en twee tot slaaf gemaakte bedienden, 1665

Een ander schilderij herinner ik me van de grote Slavernijtentoonstelling in het Rijksmuseum. Het is het schilderij hierboven. 

De bediende die het meest links staat is heel bekend geworden. (Van de vrouw naast hem is niets bekend).

De man heet Untung Surapati en zijn eigenaar was die Pieter Cnoll, die hem goed behandelde. 

Maar toen Cnoll stierf moest hij naar een andere eigenaar en daar werd hij slecht behandeld. Hij ontsnapte en verzamelde een leger vluchtelingen om zich heen.

Hij vocht eerst in dienst van de V.O.C. 

Later werd hij een felle tegenstander van de Compagnie, werd vorst van een deel van Java en stierf in een gevecht met de V.O.C.

Hij is een nationale held in Indonesië. Straten en pleinen zijn naar hem genoemd. 

Surapati wordt geroemd als een van de eerste vrijheidsstrijders

Natuurlijk heb ik weer een beetje zitten googelen. Over Surapati is veel geschreven. Ook boeken in het Nederlands. Ik ga eens proberen of ik er een te pakken kan krijgen. 

PS: 'Tot slaaf gemaakten' , je ziet het, ik leg me bij de term neer. 

Maria van Nesse, uit Alkmaar.

 

In Alkmaar, in het Stedelijk Museum, was een tentoonstelling die ik heel graag wilde zien. Maar ik was bang dat het er niet van zou komen. 

Ferrara was zo aardig om mij dan maar wat foto's te sturen, waardoor ik er nog meer zin in kreeg.  

En nu ben ik toch geweest. Net op tijd, want de tentoonstelling is tot 19 maart te zien. Er was ook nog een andere tentoonstelling in het museum en die pikten we natuurlijk ook mee. 

Maar waar het mij om ging en waar ik over had gelezen was Maria van Nesse. Zij was een ongetrouwde (en ongebonden) vrouw uit Alkmaar. 

En haar huishoudboek dook een paar jaar geleden op. Memorieboek heet zoiets. 

Maria noteerde haar uitgaven er in en maakte er persoonlijke aantekeningen bij.

e

Er zijn tweeënnegentig dichtbeschreven vellen gevonden en je ziet dat het tamelijk moeilijk te lezen is, tenzij je misschien veel tijd hebt en er met je neus bovenop zit. Gelukkig zijn er wel 'vertalingen' te zien:

Maria noteerde echt van alles, ook recepten en medische adviezen:

Maria was in goeden doen, ze gaf haar geld uit en daar had niemand iets over te zeggen. Kunst kocht ze en godsdienstige voorwerpen. Ze betaalde haar dienstmeisjes en noteerde de afspraken die ze met die meisjes maakte. 

Ze noteerde bijvoorbeeld ook (en dat vond ik erg leuk) dat ze tegeltjes had gekocht voor in het toilet. Tegeltjes met afbeeldingen van verschillende beroepen. Dat waren mensen waar ze overdag zaken mee deed en die hingen nu in haar sekreet. 

Er werd gezegd dat dit Memorieboek, een ander licht heeft geworpen op de vrouw in de 17 e eeuw. Die vrouwen bleken in ieder geval niet allemáál heel erg onderdanig te zijn. 

Er is geen portret van Maria bekend. Jammer, ik had haar graag willen zien. Dit portret is haar zuster. Wie weet leken de meisjes van Nesse op elkaar. Wie weet!

Hoewel klein, een kleine ruimte, vond ik het een leuke tentoonstelling. Maar ik zeg erbij:  vooral als je toch in Alkmaar bent en je hebt een museumjaarkaart. Zonder die kaart moet je 13,50 betalen en dat had ik eerlijk gezegd wel erg veel geld gevonden. 

Daarvoor had je natuurlijk wel ook de rest van het museum kunnen bezoeken en de tentoonstelling over de Plantage Alkmaar. 

Walraven van Hall

Er was een tijd, nog niet zo lang geleden dat ik vaak naar de film ging.  Die tijd is voorbij. 

Maar er was dus een tijd dat ik soms wel drie films in de week zag. Van de week zat ik daarover na te denken en keek onder het kopje film op mijn blog. 

Leuk (voor mezelf) om te zien over welke films ik iets schreef. Er waren er al heel wat uit mijn geheugen verdwenen, of erg vaag geworden. 

Maar toen stuitte ik op een verslagje over de film Bankier van het Verzet. En die film herinnerde ik me nog heel goed,  vond hem zeer boeiend.  Vooral omdat ik het verhaal van die bankier, Walraven van Hall,  nauwelijks kende. 

Je kunt kunt mijn verhaal van toen over de film  hier lezen.

Ik schreef toen ook dat ik beslist van plan was om het monument te bezoeken dat voor Walraven van Hall,  is opgericht in Amsterdam. 

En dat hebben we ook gedaan op een Amsterdam-dag in 2019.  

Natuurlijk maakte ik toen foto's. Maar ik heb er nooit iets van laten zien, omdat ik dat mapje kwijt was. 

Mijn foto's gaan allemaal in mapjes. Ik heb een behoorlijk goed systeem al zeg ik het zelf en kan alles altijd terug vinden. Maar soms schuif ik zo'n mapje per ongeluk in een andere map en als ik dat dan niet merk, wordt het een lastig verhaal.

Enfin, de foto's van het monument vond ik dus vorige week terug in een mapje genaamd '16', precies een dag nadat ik over de film had gelezen. Als dat geen bijzonder toeval is? 

Het monument is een boom... een gevallen reus. En dat vond ik een mooi symbolisch idee. 

Ben je geïnteresseerd, kun je hier van alles lezen over de geschiedenis van Walraven van Hall. Een moedig man, die niet ouder werd dan negenendertig jaar. Klik

De tekening hierboven, naast de foto,  komt uit een prachtig getekend stripverhaal van Joost Hölscher en Wim de Bell.  Een stripverhaal dat je ook kunt bekijken als je klikt. 

Ps: De film wordt vast wel weer eens uitgezonden en ik vind het een aanrader. Er is veel kritiek op geweest, dat herinner ik me,  er zouden veel historische fouten inzitten. Ik heb ze niet ontdekt, maar het zal best. Het maakt mij niet uit. Zonder de film had ik niets geweten van Walraven van Hall.