Gezichtjes

'Nu heb ik al tien jaar dit kastje in de gang staan', schrijft Janneke Wouda. 'En opeens zie ik het. Wel twee gezichtjes. Ik hoop dat je hem leuk vindt'.

Ik vind hem, hartstikke leuk. Een tweeling! Die hadden we nog niet.

'Hi Bettie' , mailt Iris Flavia.'Here is the face I totally forgot to send you. It says hi now!' Ook weer zo'n leukerd!

Mevrouw W. deed een reisje en zag vanaf de achterbank van de auto deze ventilator. Pardon, ik bedoel natuurlijk dit gezichtje. 'Beetje slaperig', schreef ik terug, 'en erg leuk'.

En Josephine stuurde me twee gezichtjes. Twee mooie gezichtjes. 'Dagelijks tijdens het uitlaten van mijn hond kom ik langs deze boom en nu pas zie ik dat de boom mij aankijkt, haha.

En gisterenavond schepte ik wat salade uit de schaal toen dit schijfje banaan met een bieslook

oogje en snippertjes zwarte olijven me aankeek, giller  hé.

OP naar de volgende.......'

Dankjulliewel allemaal en inderdaad: op naar de volgende! Blijf speuren, mensen. bettievdgriend@hotmail.com

Monday

 

Toen we laatst naar het Gemeentemuseum in Den Haag waren, zagen we op de muur van het ernaast gelegen Omniversum,  deze fraaie mural. 

Het was die keer dat ik mijn MJK was vergeten, dus naar binnen daar, dat zat er niet echt in. Maar ik ging toch even naar binnen om te vragen naar de maker en de betekenis. 

Er zat een erg aardige jongen bij de kassa en hij ging meteen voor me opzoek. De afgebeelde vrouw is  Satta F. Sheriff, dat gaf hij me op een briefje. Zij is een Liberiaanse mensenrechtenactivist. 

De jongen is Boyan Slat. Hij is van Ocean Cleanup en zet zich in tegen de plasticsoep in de oceanen. 

De naam van de kunstenaar kon de kassajongen zo snel niet vinden, maar die had ik zelf al  herkend;  ik kijk nu al zo lang naar murals. Dit moest wel werk van Karski en Beyond zijn. 

Toen ik weer buiten kwam en nog eens keek, zag ik dat er gewoon een bordje bij hing met een uitleg. 

Het werk is bedoeld als een oproep tot actie en een inspiratiebron voor jongeren. Voor CHANGEMAKERS.

Linking to Sami's Colourful World

Kinderen in het museum

 

Als je jonge kinderen meeneemt naar een museum en je laat ze kijken en je laat ze zelf een beetje bepalen wáár ze naar willen kijken, dan... Dan ben ik ervan overtuigd dat je interesse kweekt. Dat ze later misschien een periode zullen hebben met heel veel andere interesses. Maar dat het vast en zeker weer terug zal komen. 

Soms zie ik kinderen een beetje verveeld  rondlopen in het museum. Ik probeer ze dan altijd eventjes iets leuks te laten zien. Twee schilderijen van 17e-eeuwse kinderen die erg op elkaar lijken bijvoorbeeld en dan vraag ik of ze kunnen zien wie het jongetje is en wie het meisje. Reken maar dat ze gaan kijken hoor. 

Ik vind het superleuk als er kinderen in ons museum zijn. Helemaal als het onze eigen kleindochter Jet is. Ze logeerde een nachtje bij ons. Ik moest er 's morgens werken en mijn man in de middag. Dus kwam hij met Jet naar het museum en nam ik haar na een mini-rondleiding weer mee naar huis. Hier zie je Jet naar een zeer merkwaardig voorwerp kijken in het rariteitenkabinet. 

Overigens:  ze zijn wel wat gewend hoor, Jet en Noor. Kort daarvoor waren ze met hun moeder in het Rijks. En daar gingen ze kragen maken, zoals op de schilderijen uit de 17e eeuw. Daarna poseren bij zo'n schilderij. Geweldig toch... 

Wij kwamen een paar dagen later bij ze langs en toen hadden ze de kragen nog steeds om! Heel wat te vertellen hadden ze ook. 

Mucha

 

Die Alfons Mucha maakte mooie dingen. Je moet er wel een beetje van houden, maar dat doe ik inmiddels. Toen ik jaren geleden in Praag in het Muchamuseum was, was dat nog minder. De manier waarop je iets laat zien is erg belangrijk en hier,  in Den Haag, was alles zo mooi en origineel tentoongesteld, echt super. 

Het werk hierboven is gemaakt rond 1900.  Mucha (1860) was een Tsjech. Bij zijn dood  in 1939, was zijn werk al enigszins in de vergetelheid geraakt.

Wat ik nou zo leuk vind, is dat er in de jaren zestig, na een Mucha tentoonstelling in Victoria & Albert in London, een nieuw enthousiasme voor zijn werk ontstond.  Een revival. 

Zijn invloed op de posters van popmuzikanten van toen, is zeer duidelijk. 'Resonanties van Mucha' noemden ze het in het Kunstmuseum. 

Bijzonder om te zien vond ik. 

Lekker jaren zestig muziekje erbij en smullen maar. Dylan, Eric Burdon,  Pink Floyd, enfin noem maar op!

En dan heb ik het nog niet gehad over de fantastische vazen uit die tijd. Ongelooflijk mooi vond ik.

Kunstmuseum

 

Omdat we 's middags op onze kleinzoons gingen passen, vonden we het wel mooi omdat ze er vlak bij wonen,  om dan 's morgens eerst het Kunstmuseum in Den Haag aan te doen. Dat was vroeger het Gemeentemuseum. 

Bijna drie jaar geleden dat we daar waren en ik hou erg van dat museum. Dus dat werd wel weer een een keertje tijd. 

Er was een leuke Mucha-tentoonstelling, maar van Mucha heb ik jaren geleden in Praag ongeveer alles gezien wat er te zien viel. Dus ik zou er niet speciaal voor gegaan zijn, maar nu we er zo dichtbij waren...

Wel ontzettend stom dat ik mijn Museumjaarkaart thuis had laten liggen. Ongelooflijk stom. Mijn waardering voor het instituut MJK is enorm, want dit bezoekje kostte me 16 euro. 

Gelukkig was het museum nog net zo mooi als altijd en Mucha pikte ik toch weer even mee. Misschien zal ik er nog wat van laten zien tzt. Hoewel... mijn fototoestel was ik ook vergeten! 

Wat ik heel erg leuk vond deze keer, was het schilderij van Piet Mondriaan: Victory Boogie Woogie.

Het is denk ik een schilderij dat iedereen wel kent. Ik in ieder geval wel

En net als die meneer die daar zit, (niet mijn man), kan ik er een hele tijd naar kijken. Nu las ik ook iets over de geschíédenis van het werk en dus over Mondriaan. Dat maakte het nog boeiender. 

Zo wist ik bijvoorbeeld helemaal niet dat Mondriaan aan zag komen dat zijn kunst niet goedgekeurd zou worden door het Hitlerregime. 

Hij voelde zich opgejaagd en zei dat hij nog liever nooit meer zou schilderen dan weer figuratief te werken. 

Hij vluchtte dus eigenlijk min of meer naar Amerika, op zeventigjarige leeftijd. 

Hij kwam in New York terecht en liet zich inspireren door deze stad. 

Aan dit schilderij werkte hij twee jaar en toen hij dood ging, was het nog niet af. 

Baanbrekend was het: Het ritme van de toekomst!

Op naar de driehonderd...

 Hoera, een fraai nieuw/oud Roodkapje kreeg ik. Een kaart die verstuurd werd in 1932, van Den Haag (Opoe en Opa) naar Helder (de jongejufvrouw Willi Boomelsijn):

En het allerleukste is dat deze kaart er een uit een serie is. Geen idee uit hoeveel kaarten de serie bestaat, maar het is míjn nummer twee, Kijk maar, dit was de eerste:

En ik heb nog een kaart. 

Het is een envelop als je hem omslaat, dat is al leuk. Een beetje zoals zo'n luchtpostbrief van vroeger. De figuurtjes kun je bovendien uitklappen en rechtop zetten. Een kaart  zoals deze had ik nog niet, ha , nu wel! Dit waren de nummers 277 en 278!

Ik heb er nog een, maar daar moet ik nog een en ander van uitzoeken. Dat komt nog. 

Volkstuin

 

Volkstuin... Ik vond het zo'n raar woord. En ik wou het eigenlijk moestuin gaan noemen, maar ik ben van gedachten veranderd. Het blijft volkstuin. We zijn ook lid van de Volkstuinvereniging Hoorn e.o. , niet van de moestuinvereniging. Nou lekker belangrijk hè

Maar hier zie je mijn eerste oogst. Een paar blaadjes munt. Marokkaanse munt en het leverde een heerlijk kopje muntthee op. 

De tuin gaat hartstikke goed en ziet er i.t.t vroeger en voorlopig heel netjes uit. 

Ik heb nog bijna niks gedaan trouwens maar mijn man is zeer actief en onze zoon ook wel. O.a. actief met gras zaaien. Een deel wordt namelijk gras, want je kunt in het eerste jaar niet in een keer alles echt bebouwen. En dat opkomende gras moet nat gehouden worden. En al het andere ook.

Wat heel fijn is: je kunt zonder schuldgevoel sproeien. Er wordt water uit de sloot gebruikt. Een systeem zorgt ervoor dat het eerst gefilterd wordt op het grove werk. Heel handig. Vroeger was dat niet, moest je voortdurend met gieters sjouwen. 

We hebben aardappelen, boontjes, aardbeien, radijs, doperwten, bloemkool, uien, worteltjes. En alvast een deel bloemen, duizendschoon en dahlia's.

In de kas tomaten en nog een en ander dat daar lekker staat te groeien.  Geduld is een schone zaak. 

Oorkonde

 

In een van de eerste lessen van de cursus Cultuurhistorie Hoorn ging het o.a. over Poorter zijn van de stad Hoorn. 

Wat hebben we genoten van deze cursus en wat hebben we in al die weken ontzettend veel geleerd. Niet dat ik het allemaal zal kunnen onthouden. Helemaal niet. 

Toen ik dat van het onthouden zei tegen Anja, die de cursus gaf of begeleidde, vroeg ze: 

Maar heb je je verwonderd? Heb je je verbaasd? Heb je een beetje anders gekeken en dingen gezien in je eigen stad die je nog niet eerder zag? 

Het antwoord op die drie vragen was: JA! Een volmondig ja. 

Het was echt smullen! Kijken, nog eens kijken en verhalen horen. Geweldig! Dus hier zit een zeer voldane Poorter van Hoorn. 

En trouwens er hoorde een fantastische cursusmap bij, die ik op ieder gewenst moment zal kunnen openen om nog eens goed te lezen  hoe het ook al weer zat. 

Wonderlijk, zes lessen, zes zondagochtenden. We waren heel veel buiten, en alle keren was het prachtig weer:

Nog een ouwetje

Dat klinkt een beetje oneerbiedig, dat ouwetje,  maar het slaat op een muurschildering. Nog eentje die ik zag in de Grote of Onze lieve Vrouwekerk in Breda. 

Ik heb niet kunnen ontdekken wie de kunstenaar is geweest en helaas ook niet, wat nog interessanter zou zijn, wanneer deze mural is gemaakt.

Ik weet wél welk bijbelverhaal hier is uitgebeeld. Namelijk dat van Abraham en Isaak. God wilde dat Abraham zijn enige zoon zou offeren en Abraham was daartoe bereid. Op het allerlaatst ging het niet door. 

Hoe dan ook, volgende keer weer een moderne mural. Denk ik. 

En waarschijnlijk ook eentje die wat meer kleur heeft. Beter passend bij Colourful World. 

Gezichtjes

 

 'Een GROOOOOT gezicht',  appte Marlou van Ik kan vliegen. En dat is het. 

Zelf zag ik ook een gebouw met een gezicht. Het is een klein stukje van het Westfries Museum, vanuit de steeg ernaast

Toen kwam Marijke, met twee gezichtjes. 'Gister was ik bij de kapper en ik zag dit gezichtje op de achterzijde van standaard met desinfecterende gel voor de handen'.

En het tweede gezichtje vind ik  ook erg leuk:

De laatste komt weer van mij. Dit zag ik bij een wandeling op het Wormer- en Jisperveld waar ik grutto's wilde spotten. De oogst viel tegen, maar dit gezicht was ook leuk:

Dat was het weer. Blijf speuren, mensen. bettievdgriend@hotmail.com 

Applaus! (Een gastblog van Bert)

 ‘Helemaal goed!’ Wij zitten in het voorjaarszonnetje op het terras en hebben zojuist foutloos besteld. Ik veronderstel dat niet alleen de juiste gerechten op correcte wijze – denk aan de uitspraak – zijn genoemd, maar dat dit ook is gebeurd zonder d/t-fouten en met de juiste interpunctie. Helemaal goed dus. Zelfs de drankjes tussendoor zijn ‘helemaal goed!’ besteld, dus je begrijpt: onze dag kan niet meer stuk.

Ik weet niet wanneer zoiets in het taalgebruik sluipt: woorden en reacties die ineens iedereen gebruikt. Denk aan ‘helemaal goed’ in de horeca. Of het irritante ‘klopt!’ in een gesprek waarin sprekers het duidelijk met elkaar eens zijn. ‘Klopt.’ ‘Ja, klopt.’ Ik zou zeggen: stop het gesprek en begin over iets anders of ga uws weegs. Maar wie begon er ooit mee en waarom is het gebruik ervan besmettelijk? En waarom verdween ‘toppie’ op een bepaald moment? Zoals ‘hóe dan?!’ hopelijk op het punt staat te doen.

Eenmaal opgemerkt ga je je toch storen aan dit soort gemaksuitdrukkingen. Want het is gemak: waarom zou je voor elke nieuwe gesprekspartner een nieuwe variant verzinnen? Een geslaagde mop vertel je toch ook steeds opnieuw aan een vers publiek? Waarop diezelfde mop ooit weer bij je terugkomt, want zo groot is jouw bubble nu ook weer niet.

Vandaar dat ik een – al zeg ik het zelf – leuk experiment heb verzonnen. Met deze introduceer ik het woord ‘applaus!’, te gebruiken met grote willekeur wanneer er iets (wat dan ook) geslaagd is. Iemand neemt de bocht per fiets en valt niet: applaus! Iemand laat een boertje, maar houdt het eten binnen: applaus! Het begint te regenen: applaus! Het stopt met regenen: applaus! Het nos journaal begint: etc. Ik ben benieuwd wanneer ik het gebruik ervan terug ga horen. Maar laten we erbij afspreken, dat indien dit is gebeurd, dat we er dan ook weer mee stoppen. Het kán te gek.

Dus de volgende keer bij de bestelling: na ‘helemaal goed’: applaus!

Poep lekker op je eigen stoep

Ja hoor, het is me weer eens gebeurd. 'Wat ruik ik toch? Even kijken. Getver... Weer eens in de poep getrapt'. 

En dat terwijl er toch genoeg gewaarschuwd wordt. 

Maar ja, honden kunnen niet lezen en baasjes lopen,  de andere kant op kijkend,  snel door.

Sommige baasjes dan hè. Vele zullen het netjes doen. Ongeveer zoals op dit bord:

De treinreis

 Beste mevrouw Van de Griend, 

Je hebt recent gereisd. We horen graag hoe jouw laatste treinreis was. 

Geef bijvoorbeeld feedback over een te volle trein of een vriendelijke conducteur.

En? Hoe was je reis?In een paar klikken kun je ons al laten weten hoe je reis was. Je geeft een rapportcijfer voor één of meer onderwerpen. Dat kan heel snel. Als je wilt, kun je ook extra opmerkingen achterlaten.

Dit soort vragen.... Schering en inslag de laatste tijd en het gaat me behoorlijk irriteren zo langzamerhand. 

Je kan niet ergens zijn of je wordt gevraagd om een beoordeling. Ik denk altijd dat men bij het betreffende bedrijf of organisatie er wat van kan leren en dus antwoord ik regelmatig. Maar het wordt te gek. Deze vraag over mijn reis betrof een treinreis van Amsterdam naar Hoorn. Gewoon volgens de dienstregeling om vier uur in de middag. Wat had ik er in godsnaam van moeten vertellen aan de NS.

Overigens was het voor mij wel een bijzondere ervaring, 'die reis', maar daar had de NS niet zo veel mee te maken. 

Dat was voor het eerst in ruim twee jaar dat ik weer gebruik maakte van het openbaar vervoer. 1 maart 2020 was de laatste keer. Ik weet het nog precies, Anna was jarig en we waren met de bus heen. Maar ik voelde me niet zo lekker dus ik ging eerder terug. Met de trein. Ik probeerde toen al een stil plekje te vinden, want ik vond het al eng worden met die Corona

En nu vond ik het nog steeds een beetje eng. Ik was ook (heel gek) gewoon vergeten hoe het ook weer werkte mijn abonnement. Moest het nou bij een paal, buiten of binnen en als je het station verlaat?  Maar ik heb het gedaan en het gaat nu zeker weer vaker gebeuren. Hoera! 

Hoera ja, want we waren juist zo blij met het openbaar vervoer en zonder auto. Die auto hebben we weer, we leasen hem en ik denk niet dat hij nog weg gaat. Maar vanaf nu gaaan we hem weer veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel minder gbruiken. 

Downton Abbey

 De hele serie gezien, de eerste film gezien, groot fan... tja, dan is het logisch dat ik de tweede film ook ging bekijken, Downton Abbey, a New Era.

Kijk daar zitten ze hoor, de bewoners van het landgoed.  Bijna allemaal weer terug en het voelde alsof ik oude vrienden weer zag. 

Daar waren lord en lady Grantham, hun dochters, het personeel... echt geweldig. 

En het allermooist was natuurlijk ook deze keer weer,  Lady Violet Crawley, gespeeld door de fantastische (87-jarige) Maggie Smith. 

Dat was meteen ook het allerleukste van de film, die oude bekenden. Verder de kostuums, de decors, alles tot in de perfectie.  De grapjes, de taal. De periode ook. We zitten inmiddels in het jaar 1929.

Het verhaal is,  anders dan in de serie, misschien wat minder sterk, maar het zit goed in elkaar en trouwens: het maakt eigenlijk helemaal niet uit. Nee, helemaal niet.

Er komt een filmploeg gebruik maken van Downton Abbey en hoewel Lord Grantham dat helemaal niks vindt, is hij niet gek. Het geld ligt niet meer voor het opscheppen en het dak moet wel gerepareerd worden natuurlijk en dat zal kunnen na de film. Precies zoals de dochters hem vertellen. Verder erft lady Violet een landgoed in Zuid-Frankrijk, maar van wie en vooral waarom, wordt pas in de loop van het verhaal duidelijk. Verwikkelingen, verwikkelingen.

Nou ik vond het heerlijk en dus laat ik de trailer zien. Je moet zeker gaan als je fan bent en anders misschien niet.  Dan richt je je maar op de serie. Of niet!

Het water bewaart ons

 Het ging zo: Ik was midden in de Coronatijd op Schokland. Geïnteresseerd als ik ben in Werelderfgoed, geïnteresseerd als ik ben in eilanden. En hoewel alles nog potdicht zat toen wij er wandelden, vond ik het toch een bijzondere ervaring. Ik schreef er over, o.a. hier,  klik               

Ons plan is om nog eens terug te gaan en dan wél in het museum te kunnen. 

En nu helemaal, want vrij kort geleden las ik dat er een boek is verschenen over Schokland. Een roman. Vlak daarna zag ik op Insta bij de Club van Echte Lezers,  dat ik dit boek zou kunnen winnen als ik  goede argumenten had en als ik  een recensie zou willen schrijven. Ik vertelde dat wat ik hierboven ook vertelde en ik won. Yes.   Dus hier is mijn recensie, met dank aan Uitgeverij Atlas. 

Geschreven door Haro Kraak: Het water bewaart ons

Kraak is journalist van de Volkskrant en dit is zijn tweede boek.

Het verhaal: 

Schokland is door het stijgende water een eiland geworden. Wéér een eiland geworden, net als vroeger. Een eiland met heel veel regels en voorschriften. Een eiland met geloof en tradities. Zeer conservatief.

Want de Schokkers die er wonen, willen het eiland graag houden en hebben zoals het ooit was. Ze denken dat het leven op het eiland anders is en beter dan in de rest van het land. 

Elsa woont al jaren op Schokland, met haar man Age. Maar in tegenstelling tot Age is Elsa is er niet geboren.  

Elsa past zich aan, maar eigenlijk is ze nog steeds een buitenstaander. 

Als Age en Elsa op de terugweg zijn van een bezoekje aan het vasteland, nemen ze een lifter mee. Kasper heet hij. Kasper blijft logeren, gaat klusjes doen en zijn komst op het eiland zorgt voor veel spanning en onrust. 

Er gebeurt iets vervelends en Kasper wordt meteen veroordeeld. Er ontstaat ook spanning, een ander soort spanning, tussen Elsa en Kasper en daardoor tussen Age en Elsa en Age en Kasper. 

Ondertussen is Elsa aan het solliciteren naar een baan bij de Eilandraad. Ze wil die baan graag, maar er zullen dingen van haar verwacht worden. Zo zal ze zich moeten stellen achter het anti-abortusbeleid en daar naar moeten handelen. 

Een van de tradities op het eiland is Wannejoene, Een soort geheim feest met bijzondere gebruiken. Schokkers spreken er niet over, omdat mensen van buiten het eiland  deze tradities nooit zullen kunnen begrijpen. 

Tijdens het feest lopen spanningen en onrust hoog op en leiden tot een climax. 

Ik vond het een intrigerend en ook wel spannend en meeslepend boek. Erg goed geschreven.  

Het is complete fictie, maar met een aantal zaken die in onze wereld aan de orde zijn, klimaat, abortus, angst voor en afkeer van vreemdelingen. 

Aanrader? Ja zeker!

(Ik wil nog even wijzen op het omslag. Goed gedaan en zeer goed passend bij het verhaal! Ontwerp van Anne Caesar van Wieren.

Contrast

 Ik vertelde al dat we een poosje in Breda waren. Fijne stad trouwens. We namen ook nog even een kijkje in de Grote of Onze Lieve Vrouwekerk aldaar. 

En daar was een prachtige mural:

Een mural uit de tweede helft van de 15 eeuw!!!!!!

Links is de engel Gabriël en hij kondigt Maria de geboorte van haar kind aan. 

15e eeuw hè, zo prachtig en gewoon op een muur

We waren niet lang in Breda en ook niet lang in de kerk. We waren er al eens eerder geweest en een mens kan niet bezig blijven. Het was prachtig weer en een terrasje lonkte. 

Toch stuitten we buiten  op nog een mural. Een kleintje maar, in een hoekje. Het contrast kon bijna niet groter zijn. Kijk zelf maar: 

Linking to Sami's Colourful World

Gorinchem en Woudrichem

We waren ook in Gorcum en wat een leuke oude stad is dat toch. En wat hebben we er daar veel van in Nederland. Middelburg, ons eigen Hoorn, Gouda, enfin noem maar op en alles zo mooi bewaard 

Ik houd er van!

Veel gedichten hebben ze ook in Gorcum, er is een hele route langs gedichten, gemaakt door mensen uit de omgeving. 

Dit gedicht sprak me aan. Ik was hier ook als kind geweest. Best vaak. Maar ik wist het niet meer. 

Geschiedenis, geschiedenis en verhalen, verhalen en nog eens verhalen. Zo'n prachtig poortje waardoor Hugo de Groot vanuit Loevestijn naar binnen ging en vermomd als metselaar weer naar buiten. 

Nog zo'n mooie poort,  met een fraaie tekst ook!

Wat ligt de stad ook prachtig, bij de monding van de Linge, aan de Merwede. Dus alleen al om die reden gingen we overvaren naar Woudrichem. Om even op de rivier te zijn. 

En natuurlijk rondkijken in Woudrichem. Een vestingstadje. 

We maakten op de boot kennis met een leuke vrouw die met een groep fietsers op weg was naar een andere boot. En die boot trok met mensen en fietsen door het land, helemaal tot Parijs. Dat leek me superleuk. Afwisselend, fietsen en varen.  Kijk op deze boot:

In Woudrichem zagen we trouwens tussen allerlei bezienswaardigheden, ook nog dit:

Ook Woudrichem hebben we uitgebreid bekeken en toen was het tijd om terug te gaan. Ik had het al eens eerder geconcludeerd, zo'n paar daagjes weg, dat telt als een hele vakantie. Echt fijn!