Natuur

We gingen wandelen in het Wormer-en Jisperveld. 

Om de volgende redenen:

 

• Ik wilde graag grutto's spotten en blogvriendin Jeanne had er daar een heleboel gezien, er geweldige foto's gemaakt.
• Door het bord dat je hier ziet, dat bord van Ging en Gaan, dat ik ook bij Jeanne zag en superleuk vond. 
• We wilden wandelen, ergens waar we de afgelopen twee jaar nog niet waren geweest. Pfff.
• Het was in onze buurt. 

Nou redenen genoeg. Dus we gingen. Met  stralend weer. Wat was het lekker in de auto, op weg er naar toe. 

Maar het ging meteen al mis. 

Want wel stralend weer, maar stervenskoud en een zeer harde wind. Die we (het is ongelofelijk maar echt waar) gedurende de hele wandeling tegen hadden. En het was een ronde hè!

Verder liepen er de hele tijd drie mensen achter ons aan. Niet op gehoorsafstand, dat net niet. Maar als wij stilstonden of even afsloegen deden zij dat ook. Van de andere kant naderden ook steeds mensen

Ik heb niks tegen mensen hoor, maar ik moest plassen. 

Nou heb ik tegenwoordig, net als al mijn blogvriendinnen een plastuit. Maar daar ben ik nog niet zo handig mee en het waaide zo hard dat het waarschijnlijk mis zou gaan. 

Op een gegeven moment was er een klein sluisje in dat verdere open landschap. Ontzettend open mag ik wel zeggen. 

Nou dus ik dacht dan maar daar achter dat sluisje. Lag er een gigantische dode haas. 

Ik schrok ervan, maar bovendien ga je toch niet staan plassen naast een dode haas. 

Volgende plekje. Weer zo'n soort sluisje. Ik hield me vast aan dat muurtje en dat was maar goed ook want ik zakte tot mijn enkels in de blubber. Tot en mèt mijn enkels bedoel ik natuurlijk! 

En de hele weg geen grutto gezien. We liepen bijna twee uur en pas op het allerlaatst zagen we er een paar. Aan de overkant van een sloot. En dit is nog mijn beste foto:

De conclusie is dat zo'n landschap helemaal niks voor mij is. Het is nota bene het grootste aaneengesloten veenweidegebied van West-Europa. Het zijn honderden weilandjes met rietkragen en slootjes ertussen. Het is een natuurmonument. 

En ik? Ik ga er nooit maar dan ook nooit meer wandelen. Erg hè.

Gezichtjes

 

Deze Pinokkio steekt zijn tong uit. Moet-ie zelf weten. De foto is enig! Iris Flavia stuurde hem

Tineke Dieks mailde het volgende: Vorige week werd er een wildcamera in onze tuin geplaatst.Wij doen mee aan een onderzoek om te kijken welke dieren er ’s nachts in onze tuin scharrelen.

Het volgende gezicht is gezien door Toos van In de Weer

Nou en dan is dit wat ik zie als ik, natuurlijk geheel ontspannen,  in de stoel van de mondhygiëniste lig:

Voor deze ronde weer genoeg. 

En zoals altijd: Blijf speuren, mensen! bettievdgriend@hotmail.com

Voor spek en bonen

 We fietsten ook al weer over de dijk naar Enkhuizen. Even kijken of alles nog hetzelfde was en ja hoor, dat was zo. 

En ik dacht misschien kunnen we wel even kijken in het Zuiderzeemuseum, museumkaart hebben we standaard bij ons. Maar het was nog niet open. 

Het Binnenmuseum wel en daar waren we al heeel lang niet geweest.

Er was dus ook een tentoonstelling die we nog niet kenden, getiteld 'Winterkoorts'. 

Eigenlijk helemaal gewijd aan de winters van toen. Strenge winters die we,  zoals ik nu denk, nooit meer zullen meemaken. 

De foto hiernaast is uit 2018. Dit jaar heb ik geen schots gezien. 

Terwijl vroeger... Een plezierritje over het bevroren Markermeer. Met de auto. Bruiloften die op het ijs werden gevierd. Schaatsen, botkloppen, kou, koek en zopie en schaatsen. Altijd schaatsen. 

De laatste tijd stuit ik steeds (onverwachts en ongezocht) op de oorsprong van sommige spreekwoorden en uitdrukkingen. Zoals dus Hou je waffel. 

En hier was er weer een. Voor spek en bonen meedoen. Natuurlijk ken ik die uitdrukking en de betekenis. Maar ik heb me er nooit iets over afgevraagd. Nu weet ik het.

Het heeft te maken met die strenge winters van weleer. Winters waarin de armoede vaak extra toesloeg. En dan werden er schaatswedstrijden georganiseerd speciaal voor arme mensen,  waarbij de deelnemers na afloop spek en bonen konden krijgen. Een maaltje tegen de honger. Letterlijk meedoen voor spek en bonen. 

Het publiek had lol, want onhandige schaatsers die vielen. Gejoel en gelach. Een draaiorgel erbij om de feestvreugde te verhogen. Leedvermaak. Een volksvermaak voor de rijken. Er kwamen soms duizenden mensen op af. 

Er werd ook geprotesteerd. 

In 1893 deed een 27-jarige inwoner van Sneek een oproep: 

Arbeiders, eerstdaags zal men je weer oproepen voor een rijderij om spek en erwten. Maar weigert dan als één man daarvoor te rijden. Maar eischt dat men het je toch geeft en weigert men dit, neem het dan met geweld en smijt er de rijken mede voor den kop. 

Het gebruik bestond toch nog tot in de jaren dertig van de vorige eeuw. Gelukkig kennen wij spek en bonen alleen nog zo. 

Monday mural

 

Here's another one from the NDSM wharf in Amsterdam. Seen in january this year.

Linking to Sami's Colourful World

Kaart

Een kaart, een Rookapje kaart, uit 1940. 

Juffr. Boonstra stuurde hem vanuit het verre Sappemeer aan Trini, Jantje, Martje, Jan en Titia in Veendam.

Zo'n adressering ... dan wil ik altijd even kijken, zoeken. Een kind in 1940 zou misschien nog wel kunnen leven.

En in dat geval,  waarom zou ik die kaart dan vinden op Marktplaats?

Dus ik ging even speuren.

Het duurde niet lang trouwens. Ik vond vrijwel meteen een overlijdensadvertentie van Titia. Geboren in

Veendam, gestorven in Veendam in 2021. Ondertekend door neven en nichten. Ze was dus waarschijnlijk ongetrouwd, Titia.

En de andere kinderen dan? Martje en Jantje en Jan en Trini?

En toen vond ik iets bijzonders. 

Titia blijkt de op een na jongste uit een bepaald gezin te zijn. 

En in 2016, ze was toen 88, toen ook haar laatste zus was gestorven, toen plaatste Titia een advertentie in de krant. 

Een advertentie waarin ze haar ouders Roelf en Aaltje Oorburg noemde en voor het laatst nog een keer alle kinderen uit haar gezin. Met alle geboorte- en sterfdata. 

Daaronder staat: Mijn vader was botenbouwer aan het Beneden Dwarsdiep, hij had het vak geleerd van zijn vader. Ze bouwden houten schepen. Onze vader en opa werden wel 'bootjemoaker' genoemd.

Ondertekend Titia Oorburg, 14 augustus 1928. 

Is dat niet prachtig? Ik vind van wel in ieder geval. 

De advertentie trok de aandacht in de pers. Ik heb er nog meer over gevonden: klik

De Roodkapjekaart, nr. 276? Tja in de overlijdensadvertentie van Titia, staat een correspondentieadres. Ik denk dat ik maar eens moet informeren of men de kaart terug zou willen hebben. Je weet nooit hoe zo'n ding op Marktplaats terecht is gekomen. 

Twee portretten

 

Twee mensen, de een geschilderd (door Piet van den Boog) en de ander gefotografeerd (door Erwin Olaf). Twee mooie, duidelijke portretten

Bijzonder mooi? Nou gewoon mooi. Bijzonder? Ja dat zeker. 

Het zijn Jaap Blokker en Els Blokker- Verwer. Het klinkt zo gewoon, Jaap en Els. 

Maar gewoon zijn ze niet. Hij was de baas van Blokker, samen met zijn broer Ab. En zij is zijn vrouw. 

Hij heeft Blokker uitgebouwd tot het internationale miljardenbedrijf dat het was. Jaap Blokker overleed in 2011. Na zijn dood ging er veel mis. 

Ik las er net een boek over. 

Ik weet heel weinig van het  bedrijfsleven en hoewel ik niet alles las, vond ik het interessant.  Ook omdat de allereerste Blokkerzaak ooit, hier,  in Hoorn,  stond. Opgericht door Jacob Blokker in 1896

De eerste foto haalde ik uit dat boek. (Blokker, Hoe het imperium de familie ontglipt. Teri van der Heijden en Barbara Rijlaarsdam) 

De tweede foto maakte ik in Hoorn, vlakbij de plek van de eerste winkel. Het is een beeld van Karin Beek en het werd de stad door het bedrijf geschonken. Titel: Naar Blokkertje toe

Terug naar Jaap en Els. Zij hadden samen een grote kunstverzameling. Een heel grote collectie impressionisten en modernisten. Daar genoten ze van. Op hun landgoed Nardinc. Tientallen jaren kunst verzamelen. 

Het bijzondere is dat mevrouw Blokker die collectie heeft geschonken aan Museum Singer in Laren. Daar hadden ze al aardig wat werk van Sluijters en van van Gestel en ... 

Maar nu hebben ze echt heel veel. Zo'n groot geschenk, dat is heel bijzonder vind ik. 

Het had ook voor problemen kunnen zorgen, want zo'n collectie moet de ruimte hebben die zij verdient en het moet onderhouden worden natuurlijk en verzekerd en zo. En ook daar heeft mevrouw Blokker een grote bijdrage aan geleverd. 

Het is nu de collectie Nardinc en vanaf vorige week te zien in de nieuwe zalen. 

Het museum is nog veel mooier geworden dan het al was en de schilderijen zijn fantastisch. Ik bijvoorbeeld heb er zeer van genoten en ik zou zomaar terug kunnen gaan om nog eens te kijken en nog eens... 

En ja natuurlijk kun je zeggen dat er nog wel een aardig potje overgebleven zal zijn. Ik hoorde het iemand ter plekke  zeggen. 

Daar twijfel ik ook geen seconde aan hoor, ik denk zelfs dat het niet een potje is maar een pot.  

Echter Jaap Blokker en zijn broer hebben kei- en keihard gewerkt voor hun miljarden en Els Blokker had het ook niet kunnen doen. 

Ik vind het echt geweldig en dit was trouwens niet het enige mooie doel dat door de Blokkers werd gesteund. Dat deden ze al veel langer en op verschillende gebieden. 

En nou heb ik nog niets van de tentoonstelling laten zien. Komt nog.

Laatste keer?

 

Hier zie je Hoorn. Je ziet rechts een heel klein stukje Markermeer. Je ziet drie kerken in de binnenstad en dat vierkante gebouw links is de Schouwburg. 

En dat zie je allemaal als je mag wonen waar de zoon van mijn boekenclubvriendin A. en haar man P.  sinds begin maart woont. 

Op de hoogste verdieping van een van de nieuwe flats waar ik al veel vaker over schreef.  

Je ziet het als je,  zoals ik,  zomaar mag komen kijken in dat huis. 

Het gekke is, ik loop vrijwel dagelijks door die straat, maar ik heb echt nooit bedacht dat er zo'n mooi uitzicht zou zijn. 

Ik wilde eigenlijk, op advies van P.,  gaan kijken als het mooi helder weer was. Maar ja, dat was het toch echt een hele tijd niet, dus het kwam er maar niet van. En uiteindelijk moest ik besluiten toch te gaan kijken bij rot weer.

Ik kon dus het hele huis van binnen bekijken en bewonderen én het uitzicht. 

En ik zei tegen P., die trouwens een oud-collega is, dat ik er zo in zou willen trekken. Want wat een mooi klein huis. 

De zoon gaat er alleen in wonen, maar het zou voor mijn man en mij groot genoeg zijn. Ruim dus, licht en van alle gemakken voorzien. Heel erg goed geïsoleerd ook. Je hoort er geen geluiden van buiten. 

Duurzaam gebouwd, gasloos, met warmte-koude opslag. Gewoon perfect vond ik. 

(Ik zou graag wat kleiner willen wonen, maar mijn man niet, helemaal niet (!), bovendien zijn alle woningen al lang verhuurd)

Van een iets ander punt zie je nog meer van het Markermeer. Je ziet  er de zon opkomen...

Ik begon met stukjes over de flats hier, toen de portiekflats werden afgebroken. Ik denk dat ik er wel een keer of vijf over heb geschreven. Je vindt al die stukjes als je op het label Flat klikt. Hieronder.  

Dus dit was de laatste keer, met dank aan A. en P. en de beste wensen voor hun zoon. 

Nou ja, dat dácht ik, dat dit de laatste keer was. Want deze flat heeft andere architecten gehad en ook andere versieringen. 

En ik heb nu bedacht dat ik daar toch ook meer van wil weten. Dus....

Een bijzonder toeval!

 

Ik kreeg er drie Roodkapjes bij. De nummers 273, 274 en 275. Nou ja kreeg... ik kócht ze op Marktplaats. Van iemand die Hanneke heet. 

Toen de deal was gesloten vroeg ze of ze de kaarten op zou sturen of zou ik ze komen halen. 

Ik had al gezien dat Hanneke in Terneuzen woonde. Dus ik schreef terug dat ik jaren in Terneuzen heb gewoond en weet hoe ver dat is. En dus of ze de kaarten wilde opsturen.

Dat was alles, drie kaarten,  Hanneke en Terneuzen. 

Nou wil het geval dat ik niet veel mensen meer ken in Terneuzen, maar ik héb er wel veel mensen gekend. Kinderen vooral natuurlijk. 

En ik herinnerde me uit al die jaren slechts één Hanneke. 

Hanneke was toen, daar, niet een veel voorkomende naam. Plus ik heb altijd een groot zwak voor die naam gehad. Stond twee op mijn lijstje meisjesnamen toen mijn dochter werd geboren. 

Zou het die ene Hanneke kunnen zijn,  waar ik nu mee handelde?  Zou het? 

Ik heb haar zelfs nooit in de klas gehad, maar haar broertje wel. Die naam wist ik ook nog. Dus ik informeerde voorzichtig of zij een broer had die B. heette. 

'Ja', schreef ze terug,  'Mijn ene broer heet B.  en mijn andere broer R. Ken ik jou ook? Zaten we samen op PH misschien?' (Petrus Hondius Lyceum)

Toen was het tijd om me bekend te maken. Ik sta op Marktplaats als Bettie en in die tijd werd ik nog niet aangesproken als juf Bettie, maar gewoon met mijn achternaam. Zij kon het dus nog niet weten. 

Maar ik twijfelde al niet meer. Toen we gegevens uitwisselden voor versturen en betaling,  bleek de achternaam inderdaad  te kloppen.

Ik schreef dat ik haar nog zo voor me zag en haar broertjes ook. Ik weet nog waar het gezin  woonde en ik kende haar moeder vrij goed. Dat was een leuk mens, ze zat in de ouderraad en werd zeer gewaardeerd door ons leerkrachten. 

Dat vond Hanneke nou weer mooi om te horen. Haar moeder is een paar jaar geleden overleden. 

'Oh', zei ze verder, 'ik zie jou ook voor me en ik wilde zo graag bij jou in de klas, maar onze klas werd opgesplitst en ik kwam net in een andere groep terecht'. 

Enfin, zo een praatje op Marktplaats over en weer. 

Het is toch bijna niet te geloven hè, zo een toeval. Ik ben er al drieënveertig jaar weg. En ik kan me echt niet alle kinderen uit die tijd nog herinneren. Absoluut niet. Maar nou net dat ene Hanneke wel. 

De kaarten kwamen de volgende dag al. De laatste twee zijn uit een serie. Ik denk dat ik daar nu alles van heb en dus ben ik blij. En de achterkant van een van de kaarten vond ik ook geweldig:

Maar dit totaal onverwachte gesprekje... ik vond het nog leuker dan de drie kaarten bij elkaar en zal het niet snel vergeten! 

Van een booster waar wel zegen op móét rusten!

 

Over de Noorderkerk in ons onvolprezen Hoorn heb ik al eens eerder geschreven. Dat was toen de allerlaatste kerkdienst daar werd gehouden. 

Een afscheidsdienst, want nu is het een plek voor evenementen. 

En ik weet niet of je het een evenement moet noemen hoor, maar precies een week geleden, kregen wij wij er de tweede booster. 

Ik vond het een bijzondere gewaarwording. Ik ben er vaak geweest, in die kerk, alle drie onze kinderen zijn er gedoopt en bovendien is het een prachtig historisch gebouw. 

Nu dus alleen mensen die hun mouw even opstroopten. 

'Er zal vast zegen op rusten' , zei mijn man na de prik. En dat hopen we dan maar. 

Na afloop moesten we natuurlijk een kwartiertje blijven zitten, en ik gebruikte die tijd om nog eens goed rond te kijken. Nog een keer ruitjes te tellen en stofjes neer zien dalen in het zonlicht. Ik wilde ook een paar foto's maken en werd natuurlijk meteen op mijn vingers getikt. Terecht hoor. Toen ik zei dat het me echt alleen om de kerk ging,  mocht het toch, maar ze hielden me in de gaten en daardoor zijn  de foto's niet geworden wat ik er van verwachtte. De foto hierboven is dus van Wikimedia. Een goeie, want ja, zo was het. 

De foto hieronder is wel van mezelf. En zo is het nu. 

Er is gewoon een soort cafeetje in de kerk. Overigens wel op de plek waar je vroeger na de dienst een kopje koffie dronk. Heel gek. Maar wel leuk. Leuk vanwege de naam: Maria van Hoorn. Daar zit een verhaal aan vast dat ik in het museum al vaak heb verteld, omdat er een Mariabeeld staat. Dit verhaal:

Lang geleden, in 1426 kon ene Claes Molenaar niet in slaap komen. Hij ging een beetje ijsberen, keek eens even naar buiten en schrok zich te pletter. Want boven het huis van zijn buurman zweefde een Mariabeeld. 

Dat was wat. Molenaar waarschuwde al zijn buren en iedereen zag het en men was diep onder de indruk. Maria... in Hoorn. 

De mensen vroegen de buurman, Doedesz,  zijn huis te verkopen,  zodat daar op zijn minst een kapel kon worden gebouwd. Ter ere van Maria.

Maar de buurman dacht:  bekijk het maar en bleef zitten waar hij zat. Echter niet voor lang, want hij stierf kort daarna aan de pest. 

Zijn weduwe wilde toen echt wel verhuizen, want zoiets werd gezien als een onmiddellijke straf van God. 

Dus er kwam een eenvoudige houten kapel. 

Het verhaal is nog niet klaar. Want toen het gebouw klaar was, gebeurde er weer iets bijzonders. Op een dag was het heel slecht weer en een schipper die onderweg was naar Friesland, mét een Mariabeeld, strandde in Hoorn. Het bleef heel lang onmogelijk om uit te varen. En dus gingen wat bewoners samen met Claes Molenaar, die van de verschijning van het Mariabeeld in de nacht, maar eens kijken.

En 'ja hoor', zei Claes. Dat beeld van die schipper, dat was 'zijn' Maria. Hoe was het mogelijk. Nou ja, dat beeld móést gewoon in die kapel. Dat was duidelijk. 

Zo geschiedde. Het beeld werd gekocht en in de kapel geplaatst. En de houten kapel werd een stenen kerk. De Noorder- of Vrouwenkerk. Het werd zelfs een soort bedevaartsoord. 

Helaas, ten tijde van de reformatie werden alle herinneringen aan het katholicisme weggehaald. Sterker nog,  kort en klein geslagen door de Beeldenstormers. Maar toen men ook op Maria inhakte, bleef de bijl steken in haar voet en was er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. Waarop de geschrokken beeldenstormers zich uit de voeten maakten. 

Hoe het beeld in New York terecht is gekomen weet ik niet. Maar in 2007 werd het daar aangekocht en teruggebracht naar Hoorn. Waar het sindsdien in het museum staat!

Notitieboekje

 

Al jaren, misschien wel al vijftien jaar, gebruik ik een Moleskine notitieboekje. 

Ik gebruik het om dingen in te noteren die ik, met mijn vergeetachtige hoofd, niet wil vergeten, soms ook niet mag vergeten. Wachtwoorden bijvoorbeeld. 

Maar ook hoe ik bepaalde dingen moet doen. De afwasmachine schoonmaken of Netflix aanzetten. 

Dat schrijf ik dan stap voor stap op, zodat ik het niet iedere keer weer hoef uit te zoeken of vragen

En nu was mijn boekje vol en ging ik een nieuw uitzoeken. Er zijn fantastisch leuke notitieboekjes, maar ik was vastbesloten niet te veranderen. Want ik was supertevreden. 

Formaat goed, kaft goed, papier goed, lijntjes goed, handig vakje achterin goed, elastiek goed. 

Alleen van kleur veranderde ik, had zwart en nu groen.  

De prijs was nog even een dingetje, maar ja, als ik er weer tien jaar mee doe, is de prijs per dag niet zo hoog, hahaha, dat denk ik dan maar. 

Toen ik ik thuis het boekje openmaakte zat er in dat handige vakje een foldertje over de geschiedenis. Dat vind ik leuk. 

Ik lees dat de boekjes al in de 19e eeuw bestonden en gebruikt werden door kunstenaars als Hemingway, Picasso, van Gogh en ene Bruce Chatwin. Van die laatste had ik nog nooit gehoord, maar het was een schrijver van reisverhalen en hij maakte onderweg aantekeningen in zijn boekje. 

Hij verzon ook de naam. 

In 1986 stopte de Franse uitgever er mee. 

Le vrai moleskine n' est plus. 

Maar hoera, in 1997 begon een kleine Milanese uitgever opnieuw. En dan eindigt het foldertje: Moleskine accompanies the creative an imaginative professions of our time: it represents, around the world, a symbol of contemporary nomadism, closely connected to the digital world. 

Asjemenou , ik durf er bijna niks meer in te schrijven...

Monday Mural

 

Here's another one from Straat, the Museum for Street Art and Graffiti in Amsterdam. 

This artist is famous: it's Dan Kitchener.  I saw his work in London for the first time, years ago and I loved it. The colours and everything

It's unique and special. And based on his own photographs. 

Kitchener: I went out into Tokyo at 2 am in the pouring rain, and it was just the best thing ever. I was laying in the streets, taking all these shots, finding angles. 

Linking to Sami's Colourful World

Viooltjes op een graf

 

Een paar weken geleden hebben mijn man en ik de urnen van mijn ouders opnieuw begraven. 

Die urnen waren twintig jaar geleden begraven op  de begraafplaats hier. In die tijd had ik nog behoefte aan een plekje om te herdenken en even met ze te praten.  Ik weet nog dat onze dochter voor een jaar naar Amerika vertrok en ik dat vreselijk vond. Nou, dan ging ik dat dus even met mijn moeder bespreken, daar. Maar die behoefte om dat dan ook echt ter plekke te doen, die behoefte verdween in de loop der tijd. Ik praat toch wel met haar en mijn vader,  in mijn hoofd. 

Dus toen er een bericht kwam van de gemeente dat de huur van het graf zou aflopen en we moesten besluiten of we die wilden verlengen, was de keus snel gemaakt. 

Want: 

Als wij dood zijn is er in Hoorn niemand meer om het graf te onderhouden. 

En er is nóg een graf, namelijk in Amsterdam. Op een mooie begraafplaats in de buurt waar onze dochter én onze jongste zoon wonen, is namelijk een zogenaamd eeuwigdurend graf. Daarin zijn mijn grootouders begraven, samen met een ongetrouwde zuster van mijn grootvader. 

En ik dacht dat mijn moeder het wel fijn zou vinden om daar te zijn, bij haar ouders. Mijn vader zou het niet uitgemaakt hebben, maar wel bij mijn moeder natuurlijk. 

Even informeren of het mogelijk was dat de urnen er bij zouden komen. En ja, dat mocht. Er was ruimte genoeg. 

En dus hebben we de urnen overgebracht. Op de afgesproken tijd was er keurig een strook opengemaakt en werden we op buitengewoon plezierige en respectvolle wijze geholpen de urnen daar te plaatsen. 

Voor na onze dood, wilden we graag dat onze dochter, die er lopend naar toe kan, de verantwoording over dat graf krijgt. Dus we hebben de papieren al vast overgedragen. 

We zijn wel van plan het mooie,  oude graf op te knappen, maar dan moet het iets warmer zijn.

Onze dochter wachtte niet en besloot eens te gaan kijken en viooltjes te planten. Samen met Anna en Jet. (Noor was ziek)

Het ráákte me. Twee kleine meisjes die viooltjes planten op  het graf van hun overgrootouders én hun betovergrootouders. 

Mooi én lief!

Ik ben een eiland

 

Een boek, met op de kaft een aanbeveling van Raynor Winn, de schrijfster van het Zoutpad, daar zou ik wel belangstelling voor hebben gehad. 

Maar de echte aanbeveling kwam van Else van onze boekenclub. En die volgde ik meteen op.  

Ja, we waren eindelijk weer eens bij elkaar, vorige week zaterdag en het was,  behalve erg gezellig,  ook inspirerend. Maar dit terzijde. 

Dat boek dus: wat een verhaal is het. Ik las het achter mekaar uit. Kon het echt niet wegleggen. Op de achterflap staat dat het een boek is over dromen, overlevingsdrang, veerkracht, zelfontdekking en de natuur. En het is echt waar, daar gaat het over en het klopt allemaal.

Het verhaal: Het bevalt Tamsin Calidas en haar man niet langer in de drukte van London. 

Hoe dat mogelijk is snap ik natuurlijk niet, maar dit ook terzijde

Ze besluiten op een Schots eiland te gaan wonen en kopen daar een huisje, een croft heet dat daar en gaan schapen fokken. Ze hebben er geen waterleiding, geen elektriciteit, het huis is koud en verwaarloosd en ondanks alles gaan ze toch. Maar hoe mooi het ook lijkt (en aanvankelijk is het idyllisch hoor),  het is niet zo mooi. De plaatselijke bevolking is uiterst wantrouwend en vervelend. Ze passen er niet tussen. 

Tamsin wil graag zwanger worden, maar dat lukt niet. Haar man wordt ook naar en gaat bovendien vreemd en uiteindelijk blijft Tamsin alleen op het eiland. Alleen met de natuur en oh ja, de honden, de schapen en één vriendin. Het is moeilijk, het is hard, het is heftig. Ik kreeg het al koud alleen door het te lezen. Er gebeurt meer, veel meer, maar uiteindelijk komt het neer op de helende kracht van de natuur. De overgave. Tamsin wordt een met die natuur. Ze gaat planten eten, verzamelen, elke dag zwemmen in het ijskoude water. Ze wordt het eiland!

Hou je waffel

 

Een bepaalde ruimte in 'ons' museum is ingericht als taveerne. Er is een tafel met tinnen borden, een fraaie oude kast, er hangen schilderijen en er is een schouw. Veel voorwerpen ook in die kamer en bij die schouw. 

Zo hangt er een wafelijzer. Een mooi wafelijzer, waar je hartvormige wafels in zou kunnen bakken. 

Er staan een paar voorwerpen in die kamer waar ik soms, als ik zie dat mensen niet de audiotour gebruiken,  iets over vertel. De spreeuwenpot bijvoorbeeld, of het drankorgel... Maar over dit wafelijzer heb ik nooit iets verteld. Ik dacht het is gewoon een wafelijzer. Dat ziet iedereen.

Tot vorige week,  toen was iemand een aantal mensen aan het rondleiden en vertelde ze iets over dat ijzer. 

Namelijk dat vroeger de vrouwen gezellig met elkaar bij zo'n vuur wafels zaten te bakken. Beetje beslag erin en dan maar wachten. 

En natuurlijk doen wat vrouwen altijd doen: kletsen, praten, kwekken, babbelen. Er is altijd wel wat te vertellen. 

Tja en dan kon het natuurlijk zomaar gebeuren dat vrouwen zo opgingen in hun verhaal, of afgeleid waren door het verhaal van anderen, dat ze hun wafels vergaten.

'Hou je waffel' (in de gaten),  zal dan een van de andere vrouwen gezegd hebben. ' Hou je waffel, zit niet zo te kletsen'. 

Nou en daar komt de uitdrukking dus vandaan. 

Toen ik die dag naar huis liep, kwam ik langs de vlaaienbakkerij op de hoek van de winkelstraat en zag het bord van de foto hieronder. Hoe vaak ik daar al langs gelopen ben zónder het te zien... Tja. 

En nu krijg ik me toch ineens zo'n zin in een wafel...

Nomen est Omen

 De dochter van mijn vriendin Jeanne zag deze. Ik vond hem tamelijk cool!!! En ze zag er nog een:

Even geheel terzijde: Jeanne en haar dochter schrijven elkaar over een bepaald onderwerp. Erg leuk en ook erg leuk dat die stukjes van beiden te zien zijn op Jeannes blog: Zo van dat. Klik

En Marga: Dhr. Snoei, eigenaar boomgaard.  Uit de Eendrachtbode, Thools weekkrantje

En bij Jekels Jacht: Maarten Tromp, scheepsbouwkundige. 

Els zag in een oude Flow iets over Frank Bloem. Hij maakt geurkunstwerken. Ik weet niet wat ik me daar bij moet voorstellen, maar het past bij zijn naam. 

De volgende twee van deze ronde komen van Conny van  Conny's Quilts en Creaties

En dan nog twee van Elly Loos. Elly schrijft: 'Ik las net een artikel van een reisjournalist. Hij heet Hans Avontuur. 

En in Woubrugge zit een goede tandarts. Zijn naam: Dr. Kroon'.

Weer een tandarts hè. Het wordt steeds gekker.

Dank aan alle inzenders. Superleuk!

007

Gisteren ging ik stemmen. Natuurlijk ging ik stemmen. 

Ik ging lekker vroeg en was nummer 006,  volgens de man die dat op moest lezen. 

Ik grapte nog dat ik liever 007 was geweest. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Trouwens, ik zat nog echt in de 007 sfeer, want een dag eerder keken wij thuis, hier op onze eigen bank,  naar de nieuwste Bond-film. Die al niet meer zo nieuw was: No Time to Die

In ieder geval was het de laatste film met mijn favoriete Bond: Daniel Craig. 

En misschien wel sowieso de laatste. Want het einde was niet zo vrolijk. Nee, helemaal niet. 

Wel een goeie film hoor, met spectaculaire acties. Die dan ook vaak weer een beetje lang duren. En mooie Bondvrouwen en M en Q en alles... 

Bond was aanvankelijk in deze film ook niet 007, want eigenlijk was hij al met pensioen. Zijn nummer was al aan een andere agent gegeven. Maar hij kreeg zijn nummer terug, in een ontroerend scenetje. 

Meer vertel ik er niet van. 

Ik vond het wel raar dat wij in deze tijd naar zo'n soort film gingen zitten kijken. Maar nu bedenk ik dat het zo ver van mijn bed is en zo onwaarschijnlijk dat het gewoon afleidt van alles, van alle narigheid in de wereld. En dat is altijd zo geweest, met alle Bonds.

Van een astronaut en een lolly (En een creatieve zoon)

 

Onze kleinzoon Odin was met ouders en broertje naar Space Expo geweest.

Later, thuis, tekende Odin een prachtig kunstwerk. 

Daarna kwam wat ik 'De kunsten van Bart' noem. Hij fotografeerde, knipte en plakte. 

Odin wilde nog wel eens poseren en zo ontstond dit kunstwerk. 

Bart was nog niet klaar. Een paar dagen later was Arthur aan de beurt. Die kreeg voor het eerst in zijn tweejarig leven een lolly. 

Je kan wel zien dat hij dat een interessante en vreugdevolle ontwikkeling vond. 

Hoe dan ook: het inspireerde Bart tot de volgende 'kunst van Bart',  waarvoor hij deze foto gebruikte:

Het werd weer een kunstwerk vind ik.  Ik zou het verhaaltje er bijna bij kunnen schrijven in de Annie M.G. stijl. Zo vaak heb ik die verhaaltjes voorgelezen. 

De titel? Arthur en Janneke krijgen een lolly. 

Monday Mural

 Today a forgotten and probably disappeared painting. Surprise, this is not all... Have a look:

It's a huge one. Did you notice the bike?

Seen in 2019. Amsterdam, NDSM

Linking to Sami's Colourful World. 

Gijs de Gans

 

Alles op zijn tijd... zo is het maar net. 

Dus als je een flinke fietstocht hebt gemaakt zoals wij deden in het mooie West-Friesland, is het best goed om even van de fiets af te komen en de benen op een andere manier te strekken. 

Dat deden we toen  ik deze huizennaam zag en later  stopten we nog een keer toen we een beeld van een gans ontdekten. In Twisk was dat, een dorp dat ik sowieso een van de mooiste dorpen in onze omgeving vind. 

Kijk daar heb je de gans en hij heet Gijs. Gijs de Gans. Dat zag ik op het verklarende bord. Zo'n mooi verhaal:

De ouders van deze Gijs, waren namelijk niet in staat nageslacht te krijgen. Dat klinkt een beetje raar, maar hun eieren raakten niet bevrucht. Doordat iemand toen een slimme wisseltruc toepaste met wél bevruchte eieren, werden díe eieren uitgebroed en kwamen er gansjes ter wereld. Waaronder Gijs. Dat was in 1993. 

De andere gansjes verlieten het nest, maar Gijs is bij zijn ouders gebleven en groeide op tot een prachtgans. 

Zowat iedereen in het dorp kende Gijs. Mensen keken naar hem, maakten een praatje en Gijs gakte soms terug. 

In 2009 ging het mis met Gijs. Hij werd tijdelijk naar de (hier alom bekende) vogelopvang De Bonte Piet gebracht en daar knapte hij weer op. Gijs kon weer terug naar zijn sloot in Twisk. 

Een jaar later viel de sneeuw vroeg en dreigde het weer mis te gaan. Toen heeft dorpsbewoonster Jopie zich ontfermd over Gijs en heel goed voor hem gezorgd. Er ontwikkelde zich een vriendschap tussen mens en dier, tussen Jopie en Gijs. 

In 2018 ging Gijs dood en niet alleen Jopie was verdrietig, het hele dorp leefde mee. 

En dat heeft geresulteerd in deze blijvende herinnering aan Gijs. Het beeld is gemaakt door Monique Scheers, ook dorpsbewoonster.