Roze

Eindelijk gingen we weer een dagje naar Amsterdam. Dat was lang geleden.
We zijn natuurlijk altijd in Amsterdam op onze Anna-Noor-Jet oppasdag. Maar dat is Noord, ook leuk, maar toch een beetje anders. Niet het centrum.
Nu gingen we weer eens naar de Noordermarkt. Het was maandag en het eerste wat ik zag was dit:

Ik heb de ketting niet gekocht,  alleen gefotografeerd en bedacht hoe ad-rem mensen soms toch kunnen reageren. Echt leuk.
Het gekke is dat ik eigenlijk helemaal niks met wielrennen heb. Niks. Maar ik luister veel naar de radio en daar was de Giro niet te missen. Vond ik het nog spannend ook!
En die Tom vind ik  een leukerd. Tja....

Gisteren in de tuin

De dag begon gisteren om een uur of zes. Het was hartstikke licht in de slaapkamer, ook doordat we het gordijn voor het raam hadden open gelaten tegen de warmte.
Maar het werd donkerder en donkerder en om een uur of zeven begon het te regenen. Heel zachtjes eerst en daarna toch wel wat harder. Er klonken een paar donderslagen, maar het ging niet waaien. Het bleef zachtjes regenen. Dat was zo welkom voor de tuin, dat we er vrolijk naar hebben zitten kijken. Het duurde ongeveer een half uurtje en toen zag de tuin er zo prachtig fris uit. Het rook ook heerlijk.
Dus wat zou het mooi zijn als het altijd zo ging. Een milde regen van een half uur of voor mijn part een uur en dan klaar voor de rest van de dag. Eventueel  heel laat in de avond nog een bui.

Ik hou van mijn tuin, altijd, maar zeker in deze tijd van het jaar.
Hij is nog in opbouw hè, twee jaar geleden is hij totaal veranderd, al zijn alle steentjes uit de vorige tuin hergebruikt. Niet de tegels, maar de steentjes van de muur.
Toen was het een tamelijk ruige tuin, vijfendertig jaar oud.  Heel vol ook en met te weinig zitruimte. Van de beplanting is alleen de roos tegen de achterste schutting over gebleven en een hortensia als herinnering aan een overleden vriendin.

Schilderijen en foto's. Hoorn

Een klein tentoonstelling is het maar, die van de vereniging Oud Hoorn. Getiteld: ‘Hoornse stadsgezichten – oude meesters zien Hoorn’
Het uitgangspunt was dat de kunstenaar in Hoorn moest zijn geboren of er lang gewoond en gewerkt hebben.
Mij leek het leuk om dat werk te gaan bekijken en dan op dezelfde plaats later een foto te maken zoals het er nu uit ziet.
Niet alle werken waren goed te fotograferen, tenminste niet door mij en ik vond ook niet alles mooi.
Maar ik ga het later nog wel een keer doen met een aantal schilderijen

Dit vond ik wél een heel mooi doek. Ik weet precies waar het is, dus daar ga ik nog een keer een foto maken.
Het is van een Oostenrijker, Carl Fahringer. Niet uit Hoorn afkomstig dus, maar wel iemand die heel vaak in Hoorn kwam om te schilderen. De stad en de haven vooral en dan verkocht hij zijn werk aan toevallig passerende toeristen.
Ik snap het hoor, Hoorn is ook echt een mooie stad.
Maar dit vond ik het allermooist. Het is zo fijntjes geschilderd door Frits ten Hagen

Deze schilder kwam ook niet uit Hoorn, maar woonde er wel heel lang. Op de terugweg kwam ik  langs de plek. En maakte een foto.

In deze straat, het Grote Noord, mag al lang niet meer worden gereden, dus ook niet geparkeerd, Maar verder is er niet veel verschil.

Gastvrijheid

In Portugal, zijn we vaak uit eten geweest. Echt vaak. En dan dringt zich ongemerkt een vergelijking met Nederland op.
Kijk eens op deze foto.
Zo werden we ergens ontvangen. Een gezellig voorafje, mooi gepresenteerd. Gratis.
Nou was dit ook echt een superleuk restaurantje. Klein, heel erg leuk en fantastisch lekker. Met originele Portugese recepten volgens de ober, die uitgebreid de tijd nam om ons te vertellen wat het allemaal was.
Maar we hebben het vaak meegemaakt. Bijna iedere keer.
Dat na afloop van de maaltijd, gewoon een fles port op tafel wordt gezet, met twee glaasjes en ga je gang maar. Een extraatje van het huis.
Nou heb ik in Nederland goede ervaringen hoor. Maar helaas ook hele slechte. En die slechte ervaringen zijn geen uitzondering.
Zo dat ik denk: als hier nou een buitenlander komt eten, wat moet die dan wel van ons vinden?
Gênant gewoon.
Krenterig, betalen voor een glas water, kleine hoeveelheden, weinig uitleg en het allerergste: op tafel gepleurd zonder enige vriendelijkheid of zelfs maar beleefdheid.
Die dingen heb ik in Portugal niet mee gemaakt. Niet.
En terugkijkend op reizen in vooral Aziatische landen, ook helemaal niet.
En dan staan we nota bene bekend om onze gastvrijheid. Of moet ik zeggen: stonden?

Borduurwerk: KLAAR

KLAAR!
Oh man wat heb ik hier hard aan gewerkt. Het ziet er nu nog niet uit, gekreukt en enigszins smoezelig. Maar ik hoop en verwacht dat als het mooi is ingelijst, dat het dan toch wel een aardig ding zal zijn. Mijn randenlap.
Ik schreef al eerder dat ik een bijna onherstelbare fout had gemaakt. Niet dat ik een kruisje verkeerd had gemaakt, of twee. Maar dat ik echt zo verkeerd had geteld dat het gewoon niet meer klopte met de rest.
Vanmorgen toen ik verder alles had geborduurd, ben ik nog even teruggegaan naar de ernstigste fout en heb ik nog een klein stukje kunnen herstellen. Maar alles uithalen om het helemaal goed te krijgen in dat blok, dat doe ik niet. Zo perfectionistisch ben ik nou ook weer niet. Trouwens, het heet niet voor niets handwerk hè.
Er zit nog een fout in, een grote, maar die kan ik eigenlijk niet goed meer vinden. Ik ontdekte trouwens ook een fout in het patroon.
De lap zal me altijd aan verschillende dingen herinneren. Portugal op de eerste plaats, omdat ik gedurende lange autoritten veel heb geborduurd. En ik zie mezelf ook nog zitten op de binnenplaats van het klooster.
Maar ook andere momenten, dat ik thuis aan het borduren was. Soms wel eens om vier uur 's nachts, omdat ik nou eenmaal slecht slaap.
En dan was er nog even het tekort aan garen. Waardoor ik niet verder kon. Dat garen moest besteld worden en het kwam maar niet aan. Toen ik erover belde werd me verteld dat het al verstuurd was en dat het er al lang had moeten zijn. En dat er meteen een nieuwe streng zou worden verstuurd. Helaas was die niet goed en dus weer wachten.
Maar nu is het klaar. Hoera!

Mr. Poppins

Een boek met de titel Mr. Poppins, daar ga ik op z'n minst even in kijken als ik het zie liggen in de bibliotheek.
Ik ben dol op Mary Poppins, van kinds af aan. Maar de gedachte dat er misschien een meneer Poppins zou kunnen zijn was nog nooit in me opgekomen.
Dus ik keek en nam het boek mee, want het beviel me.

Het verhaal:
Juf Sonia vraagt op een dag aan de kinderen uit haar klas wat ze later willen worden. Drie kinderen willen voetballer worden. Een meisje, Nazia, wil prinses worden en de hoofdpersoon in dit boek, Guille (van Guillermo) wil het liefst Mary Poppins zijn. Let wel: ZIJN, niet worden. Zijn juf begint zich een beetje zorgen te maken over Guille. Hij is geobsedeerd door Mary Poppins, een beetje meisjesachtig, intelligent maar verlegen en met weinig vrienden, alleen Nazia.
Sonia roept zijn vader op om haar zorg over Guille te delen. Ze wil ook dat de schoolpsycholoog met Guille gaat praten.
Vader Manuel is er aanvankelijk niet voor.
Hij heeft geen baan en zijn vrouw, Guilles moeder, is in het buitenland voor haar werk. Maar hij geeft toch toestemming en Guille mag praten met Maria, de schoolpsycholoog. Deze Maria begrijpt de zorgen van Sonia en zij is vastbesloten om er achter te komen wat er precies met Guille aan de hand is.

Tsja en dat wordt inderdaad heel duidelijk. Maar dat kan ik hier dan jammer genoeg niet vertellen.
Ik vond dit het beste boek dat ik de laatste maanden heb gelezen. Het boeide me van de eerste tot de laatste bladzijde. Ik had al vrij snel begrepen wat er aan de hand was, maar dat maakte helemaal niks uit. Het boek blééf boeien.
Ook heel goed en duidelijk geschreven. Vanuit verschillende perspectieven: van Sonia, van Maria, van Manuel en van Guille.

De schrijver heeft er een prijs mee verdiend, die voor het beste jeugdboek in Catalonië.
Ha, een jeugdboek dus. Dat wist ik niet, het boek stond hier in de bieb niet bij de jeugdboeken, maar bij de psychologische romans.
Het kan me niet schelen in welk hokje het wordt gestopt. Ik vond het boek echt prachtig. Ontroerend ook!

Ondergepoept

Op weg naar een winkel in Den Haag, stond ik, met de fiets, voor een stoplicht te wachten.
Ik was net een wagen gepasseerd die de goten aan het schoonmaken was.
Dus toen ik nattigheid voelde, dacht ik eerst aan iets uit die wagen
'Wat grmpfffx! is dit', blerde ik
Achter mij hoorde ik gelach, tamelijk luid.
Een man die daar met zijn zoontje ook stond te wachten legde aan dat zoontje uit dat 'die mevrouw' onder gepoept was door een meeuw.
Het zoontje kreeg de slappe lach.
'Het zit helemaal op uw rug, mevrouw', voegde de man er vrolijk aan toe.
Het zoontje lachte nog harder.
Ik zag natuurlijk niet wat er op mijn rug zat, maar dat mijn blote arm ónder zat, dát zag ik en ik rook het ook. Wat een stank. En op mijn handen ook en de handremmen van mijn fiets.
Getverdegetverdegetver.

 Het was bloedheet die dag, vorige week woensdag. Eigenlijk te warm om te winkelen. Maar ik was vlakbij de winkel waar ik wilde kijken.
Dus ik dacht, ik stop toch en  kijk even in die winkel of er iets van mijn gading is.
Zonder iets aan te raken natuurlijk.
Dan ga ik naar het oppasadres om te douchen en iets schoons aan te trekken van zoon en/of schoondochter. Ja ik neem geen schone kleren mee voor een oppasdag.
Als ik iets gezien heb in die winkel, ga ik nog even terug, anders niet.
Zo gezegd, zo gedaan.

'Kan ik u helpen, mevrouw?'
Nee dat kon ze niet.  Ik legde uit wat er gebeurd was, dat ik nergens aan zou komen en dat ik, als ik nu iets zag, eerst zou gaan douchen en dan terug zou komen.
Ze lachte vrolijk. 'Dat is heel goed', zei ze
Ik zag inderdaad een paar leuke dingen en vertrok snel naar het huis van mijn kleinzoon.
Die sliep nog steeds.

Mijn man zag echter niks op mijn rug en ook niet in mijn haar, wat ik verwacht had.
Die man bij het stoplicht had me dus gewoon in de maling genomen.
Echt alleen mijn arm was geraakt en mijn hand. Vol geraakt en  dat was al erg genoeg.
Dus ik poetste en boende en liet alles nog een keer inspecteren. En voor de zekerheid nog eens.
Daarna besloot ik terug te gaan naar die winkel.

Het was aanmerkelijk drukker dan de eerste keer.
'Zo, bent u nu fris gewassen?' vroeg de winkeldame, toen ze me zag binnenkomen
Ik zag wat mensen opkijken, eentje ging al een beetje opzij.
Dus ik legde het nog maar even uit. Dat was wel nodig.
Gelukkig kreeg ik daarna het medeleven waar ik recht op had en heel wat verhalen over zeer irritante meeuwen die denken dat ze alles maar kunnen doen.

Ps: Niks gekocht!

Cadeautjes

Van Jolande kreeg ik Roodkapje 118. Uit Cyprus nog wel. Zo leuk!!!

Jolande schrijft er bij dat de tekst Grieks voor haar is. En ik antwoordde dat ik er nog wel achter zou komen, achter de betekenis. Maar dat is tot nu toe niet gelukt. Ik heb niet zo'n zin om mijn toetsenbord te veranderen. Want ik ben niet heel handig en ben veel te bang dat ik het gewone Nederlandse toetsenbord dan niet meer terug krijg. Dat zou echt iets voor mij zijn.
Hoe dan ook: heel erg bedankt Jolande.

Het was nog niet alles. Ik kreeg van Tineke, van het blog Story of a Sister deze prachtige onderzetters. Ik heb ze even op de bank gelegd om te laten zien hoe perfect ze daar bij passen. Niet dat ik van plan ben om onderzetters op de bank te leggen natuurlijk, dat snap je.
Maar op de poef die een beetje als tafel dient, daar kunnen ze wel op. Tineke, ik vind ze geweldig. Dankjewel!

Cabaret

Vroeger, in de jaren zestig, zeventig en tachtig gingen we vaak naar een cabaret-voorstelling.
Cabaret toen kon zeer scherp zijn, buitengewoon grappig en soms ook heel mooi en ontroerend. Dat laatste vooral in sommige liedjes.
Ik hield er van. We gingen naar gevestigde namen, maar ook naar kleine theaters waar nieuwe mensen aan een carrière begonnen.
Toen kwam de klad er een beetje in en dat had denk ik te maken met een grofheid, die in mijn ogen niet nodig is en was. Ik hou niet van dat grove taalgebruik en dat gevloek.
En het heeft ook te maken met de snelheid. Ik noem het mijn Matthijs van Nieuwkerk-syndroom. Het gaat te snel en dat vind ik niks.
Maar nu heb ik me toch een fantastische cabaretavond meegemaakt. Het is jammer dat het eenmalig was. Bovendien was het alleen toegankelijk voor collega's en oud-collega's. Maar het was zo ontzettend knap en professioneel gedaan. Het was werkelijk geen seconde vervelend of irritant. Natuurlijk werden er collega's op de hak genomen. Maar op een milde en prettige manier.
Ik heb zelf toen ik nog werkte regelmatig verzucht dat ik een boek zou kunnen schrijven over mijn school.
Maar er was ook een collega die gelijktijdig verzuchtte dat ze wel een cabaretprogramma zou kunnen maken over school.
En dat ze dat ook zeker een keer zou doen. Nou ze HEEFT het gedaan en hoe. In samenwerking met vier andere collega's en het was fantastisch!

Met een lach en af en toe, zoals in dit nummer, met een traan. Zoals dat hoort.
De onderwerpen waren bijvoorbeeld het Oudergesprek, de Bedrijfsarts, de WC, Wie is de Mol (waar op mijn school altijd een poule voor is), de Studiedag.
Als ze het de volgende dag nog een keer hadden gedaan, was ik weer gegaan en zou ik net zo genoten hebben. Echt.
Niet alles had met school te maken. Je kunt hier als je dat zou willen een klein stukje zien!

Schoon

Toen ik een paar dagen geleden mijn deur uit kwam, zag ik dit:
kinderen die met een grijper en een vuilniszak bezig waren om rotzooi uit onze voortuin te halen.
Met voortuin bedoel ik het verschrikkelijke gemeenteplantsoen.
Zo'n plantsoen dat er niet uitziet, waar af en toe een beetje gesnoeid wordt door de gemeente en dat heel veel ergernis oproept bij ons.
Maar goed, die kinderen riepen geen ergernis op. Integendeel.
Ze waren fanatiek bezig, vonden trouwens niet veel hoor, hier.
Ik vroeg aan de juf (of misschien was het een begeleidende moeder) welke groep het was.
Groep 5, dat had ik al gedacht. Van de dichtstbijzijnde school.
Groep 5.  Dat is ook een heel geschikte leeftijd. Ik denk dat deze kinderen, door dit initiatief van Schoon, door de ervaring die ze opdeden, nooit zo maar rotzooi op straat of waar dan ook zullen gooien.
Er zijn natuurlijk lessen aan vooraf gegaan. Er zal in ieder geval gepraat zijn in de klas.
Deze kinderen hebben iets belangrijks geleerd. En zoals het spreekwoord zegt: Jong geleerd, oud gedaan!!!

Schoon: klik

Moederdagcadeau

Jaha, ik weet dat moederdag vorige week was. En wij vieren eigenlijk geen moederdag. Wij vieren vaderdag en moederdag en de verjaardagen van mijn man en mij op een gezinsdag.

Maar afgelopen donderdag, op oppasdag, kreeg ik dit.
Anna kon niet wachten om het aan me te geven.
'Voor moederdag', zei ze en ze was supertrots.

Ik ook. Ik ben ook supertrots. Op mijn drie kleindochters en op mijn dochter, hun moeder, die dit voor me maakte.
Kijk die Noor nou zitten op haar wolk en Jet met haar blije hoofd. En Anna, op de ladder. Ze is in het echt ook echt een klimgeit, dat kind.
Ik had wel allerlei kwasten zien liggen in hun tuin, maar geen idee wat ze daar mee hadden gedaan.
Hoe dan ook, ik ben er superblij mee.
Het geheel is mooi ingelijst en staat te pronken.
Ik ben aan het nadenken over de beste plaats om dit moois op te hangen! 

The Sense of an Ending

De filmclub trakteerde ons weer eens op een film die nog niet in premiere is gegaan: The Sense of an Ending.
Een film gebaseerd op een boek van Julian Barnes: Alsof het voorbij is.
Ik heb een en ander van Barnes gelezen en dit boek ook.
Ik vond de film goed en het boek ook!

Het is al een week geleden dat ik de film zag en al die tijd heb ik zitten bedenken wie de dochter in de film nou toch was, waar ik haar van kende. Ik kwam er niet uit. Ik bedoel de bovenste vrouw op het plaatje hiernaast.
Vandaag zocht ik het op. Michelle Dockery heet ze en ze speelde nota bene Lady Mary in Downton Abbey.
Zo stom dat ik daar niet op kon komen.
En dan de vader in de film. Die kende ik ook. Maar niet zo goed. Het is Jim Broadbent en hij speelde o.a. de vader van Bridget Jones.
Tenslotte Charlotte Rampling, maar haar kende ik wel.

Het verhaal:
Ik wil niet te veel vertellen, dus ik neem de tekst van de flyer over:
Tony Webster is een introverte man  op leeftijd, die een rustig en teruggetrokken leven leidt in Zuid-London. Hij is al jaren gescheiden en leeft in afwachting van de geboorte van zijn kleinkind. Wanneer, na decennia geen contact te hebben gehad, zijn grote jeugdliefde Veronica plotseling opduikt, wordt Tony gedwongen de confrontatie met zijn verleden aan te gaan en de pijnlijke consequenties van zijn beslissingen uit lang vervlogen dagen onder ogen te zien.

Grappig, de mensen van de filmclub vonden de film unaniem goed.  Dat gebeurt bijna nooit.
Maar een week eerder was de film vertoond voor de vrijwilligers van het filmhuis. En daar waren mensen die het helemaal niks vonden.
Ik vond het echt een hele mooie film, dus... hier is de trailer:




Ps: Flyer, Trailer ?????

Evert-Jan een poepvlieg met smetvrees

Toen ik dit boek zag liggen in de Kinderboekenwinkel, was ik meteen verkocht en het boek was ook verkocht. Aan mij.
Pépé Smit maakte eerder Fred het Hert, daar schreef ik ook al een stukje over, hier, klik. 
Ik was enthousiast en de titel van dít boek sprak me ook aan: ha, een poepvlieg met smetvrees. Hoe kom je er op.
Het verhaaltje:
Evert- Jan, een vlieg,  heeft Smetvrees. Zijn ouders, zijn broertjes Rob en Bob en zijn zusje Pop (samen zijn ze de familie Vlieg) niet.
Evert-Jan wast zijn pootjes heel erg vaak. Hij zit in tegenstelling tot zijn familie (die vecht om een stukje oude stinkkaas), het liefst in de badkamer. Boven op een tandenborstel, om over het leven na te denken.
Ze gaan uit eten en vinden een drol met een klokhuis ernaast. Maar Evert-Jan lust geen poep. 'Niet alleen je appelmoes hoor' zegt moeder terwijl ze naar de drol wijst.
Als ze weer thuis zijn, raakt Evert-Jan verstrikt in een spinnenweb. Zijn broers en zusje redden hem met konijnenkeutels. Die hebben ze thuis en daarmee 'schieten' ze Evert-Jan uit het web.
Vanaf dat moment eet Evert-Jan weer met de pot mee.

Ik vind het weer een geweldig boek. Of Anna het leuk vind, heb ik nog niet gehoord. Zal eens informeren.
Maar tsjonge... wat zijn er toch geweldige kinderboeken, prentenboeken.
Ook leuk voor volwassenen. 'Altijd acht gebleven',  om Annie M. G. maar eens te citeren. 

Bloemen en postzegels

Ik houd van bloemen...

en ik houd van bloemen zaaien. De moestuintjes van AH zijn echt aan mij besteed. Ik had er door de vakantie dit jaar maar zes, maar die worden gekoesterd.
Ik houd ook van postzegels. Niet om ze te verzamelen, maar wel om ze te bewonderen. Ik vind het altijd zo knap. Zo veel moois op zo'n klein oppervlak.
Dus als ik een berichtje krijg van Post. nl , dat er postzegels zijn voor speciale momenten en dat je bij een bestelling geen verzendkosten hoeft te betalen en dat je er bovendien twee zakjes bloemzaad bij krijgt, dan ga ik in ieder geval even kijken wat dat voor postzegels zijn.
En ik vond ze zo leuk dat ik ze bestelde.
Dat gaat me vier zakjes bloemzaad opleveren en twintig leuke postzegels.

En een hele tuin vol bloemen natuurlijk!

De passie van een verzamelaar.

In het Stedelijk Museum van Alkmaar zagen we een tentoonstelling getiteld: Sluijters, Gestel, Kelder, de passie van verzamelaar Wim Selderbeek.

Kijk, hier zie je hem W. F. Selderbeek, 1884-1963. Dit portret is geschilderd door Jan Sluijters. Wim Selderbeek was een echte handelaar, een koopman. Hij handelde in wild en gevogelte en in auto's en dat deed hij zo goed dat er blijkbaar geld genoeg was om een prachtige kunstcollectie op te bouwen.
Echt heel veel schilderijen (350) bezat hij, die hij graag in bruikleen gaf aan musea. Maar na de tweede wereldoorlog kwam er een andere kijk op kunst en werden de in bruikleen gegeven schilderijen geretourneerd. En een beetje vergeten.
Tot een gastconservator, Kees de Geer,  de collectie  reconstrueerde. En daardoor is er nu in Alkmaar werk te zien van Charley Toorop

Zelfportret 1921, Charley Toorop

Van Jan Sluijters dus,

Portret van Anna van Leyden, Jan Sluijters, 1921.

Dit schilderij werd nadat het in bruikleen was geweest in het Van Abbemuseum en in het Stedelijk, geretourneerd en door Seldenbeek teruggegeven aan de kunstenaar.

En van eh...  o jee, ik blijk eigenlijk behalve van Charley Toorop, alleen maar foto's te hebben gemaakt van werk van Jan Sluijters.
Nou ja, de rest was ook zeer de moeite waard, maar dat moet je dan zelf maar gaan bekijken daar in Alkmaar. Naast Sluijters, ook werk van Leo Gestel, Toon Kelder en Kees Maks.

Hier nog even de link naar het museum, klik.
Het is niet een hele grote tentoonstelling, zeker niet. Maar er is in het museum ook nog een vaste collectie ' Bergense School'.
En als je uitgemuseumd bent, nou dan trek je gewoon Alkmaar in. Leuke stad hoor, Alkmaar.
Echt leuk!!!

Engels

In het Parool lees ik dat de Nederlandse taal  nauwelijks bedreigd wordt door het Engels.
Daar is onderzoek naar gedaan. Uiteraard is daar onderzoek naar gedaan. Er wordt wat onderzocht in dit land.
Maar dit vind ik toevallig een interessant onderzoek. Vooral omdat ik me vaak afvraag waarom iets in het Engels moet als er een goed Nederlands woord voor bestaat.
SALE... het wordt ons toegeschreeuwd. Wat is er mis met uitverkoop?
De KIDS... als iemand het over z'n kinderen heeft, begrijp ik dat heel goed hoor.

Het onderzoeksrapport heet De Staat van het Nederlands en de conclusie is dat Nederlands een zeer vitale taal is met uitstekende overlevingskansen voor de toekomst.
Het idee dat Engelse leenwoorden funest zijn voor het Nederlands, kunnen we dus laten varen. Het Engels rukt weliswaar op, vooral onder jongeren, maar veel Engelse woorden worden vernederlandst, zoals saven en appen. Ongeveer 24 miljoen mensen spreken Nederlands.

Enfin, na dit verheugende artikel heb ik me nog eens goed in de krant verdiept, gericht op Engelse woorden.
Ik vond er een paar: retail, case, deal, 32 inch, treatment en e-bik. In de hele krant hè.
Valt mee toch?  Ik had echt veel meer verwacht.

Desalniettemin vind ik dat we het over uitverkoop zouden moeten hebben en over de kinderen!

Meisje met zeven namen

Een boek waarover ik al op diverse blogs wat had gelezen en dat wat ik las, maakte dat ik het zelf wilde lezen.
Het is het verhaal van een Noord-Koreaans meisje. Als ze opgroeit heeft ze eerst nog niet in de gaten dat ze onder een heel naar regime leeft. Een eng regime, een gevaarlijk regime. Maar haar wordt verteld dat het de beste plek ter wereld is met de meest fantastische leider die er bestaat en dat gelooft ze. Natuurlijk gelooft ze dat. Dat ze een openbare executie moet bijwonen als jong kind, vindt ze aanvankelijk normaal. Dat mensen op straat sterven van de honger, dat is niet normaal, maar zelf heeft ze geen honger. Haar moeder weet altijd wel wat te regelen en dat is te danken aan het feit dat ze tot een elite behoort. Wel is er altijd voorzichtigheid en  angst,want de verrader slaapt nooit en de kleinste dingen kunnen je verraden.

Als ze zeventien is, ontsnapt ze naar China  eigenlijk meer uit een verlangen naar avontuur dan uit idealisme. Terug kan ze niet meer en zo  laat ze haar moeder en broer achter in Noord-Korea. Haar vader die niet haar echte vader is, is dan al gestorven.
Uiteindelijk krijgt ze asiel in Zuid-Korea. Na jarenlange omzwervingen en narigheid.

Dit boek las ik in Portugal, precies op het moment dat er allerlei akelige berichten de ronde deden over de huidige situatie in Noord-Korea. We hadden natuurlijk geen krant en ook geen televisie, maar dat het spannend was, kwam over.
Vandaar ook dat ik het boek met extra belangstelling las.
En dan kan ik nu weer eens wat van de lange lijst afstrepen, op een of andere manier vind ik dat prettig. Huiswerk klaar! 
Maar dat het boek indruk heeft gemaakt, dat is het belangrijkste en dát is zeker!

Hotelkunst

Emie schreef een keer over een lelijk schilderij dat ze aantrof in haar hotel. Ik vond het niet eens zo lelijk. Een paar weken later was ik zelf in een hotel en wat ik daar aan kunst boven het bed aantrof was vele malen erger.
Nu in deze vakantie hadden we nogal wat verschillende hotels en ben ik er echt op gaan letten.
Dit is wat ik zag:

Ik vond het eigenlijk wel meevallen. Eentje vond ik echt mooi en eentje was gewoon zeer gepast. De  rest ging wel. Mwah!

Graf Rembrandt

Toen we laatst eens in de Westerkerk in Amsterdam waren, zag ik daar het graf van onze meest beroemde schilder: Rembrandt van Rijn.
Of eigenlijk zag ik een gedenksteen die daar in de kerk is aangebracht. Want dat Rembrandt er begraven is, in die kerk,  dat is zeker. Maar de plaats is niet bekend.
Rembrandt was 'minvermogend' en werd daarom begraven in een zogenaamd kerkgraf. Zo'n graf van een minvermogende werd na twintig jaar geruimd.
Die gedenksteen dateert uit 1906 en is een kopie van de lijst die je kunt zien op Rembrandts meest beroemde schilderij: De Nachtwacht.
Dat vind ik dan wel weer mooi bedacht.

Maar verder vind ik het zo treurig.
Zijn vrouw Saskia, die dus stierf in de rijkere dagen, is begraven in de Oude Kerk en heeft daar een eigen grafsteen. Zie mijn stukje over het graf van Saskia: klik
Rembrandts tweede vrouw is ook in de Westerkerk begraven en ook zijn zoon Titus. Maar daar is denk ik geen grafsteen van.
En dan nu weten dat de schilderijen van deze kunstenaar nu zo ontzettend veel waard zijn...

Hindergroen

' Ik heb onuitroeibare onkruiden die hun handjes juichend uitsteken naar de regenhemel. Hindergroen heet dat tegenwoordig. Tenminste, ik las het woord ergens en heb het meteen verheugd aan mijn vocabulaire toegevoegd. Hindergroen! Ik heb véél hindergroen in de borders. Ik heb ook veel dikke naaktslakken, , maar die lusten geen hindergroen. Die lusten vooral hosta, delphinium Volkerfrieden en salvia Purple Rain'

Dit is een citaat uit het boek van Martine Bijl: Hindergroen.
Ik wilde dat boek al lang lezen en had het in bestelling bij de bieb. Maar het duurde en duurde maar. En toen, precies toen ik het stukje las dat Wieneke er over schreef, kreeg ik bericht dat mijn gereserveerde boek er was: Hindergroen.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik het boekje met zeer veel plezier las. Zéér veel plezier. En de recensie die Wieneke maakte kan ik zeer beslist niet overtreffen. Ze kan zelf wel een boek maken. Dus lees de recensie van Wieneke en daarna het boek van Martine Bijl. Echt!

En dan ga ik nu even opzoeken wat Volkerfrieden voor een gewas is. Ja een mens moet wat op z'n vrije blogdag, nietwaar?

Raak!

Al heeeeeeeel lang was ik niet meer in een kringloopwinkel of rommelmarkt. Terwijl dat toch gewoon een van mijn meest geliefde bezigheden is. En Koningsdagvrijmarkt ook gemist...
Maar nu was ik er weer eens.
En meteen raak. Kijk maar:

Toen Odin één werd en ik zijn ouders vroeg wat een mooi cadeau voor hem zou zijn, dachten zij aan een hobbelpaard.
Nou ben ik toevallig van mening dat ik een cadeau zelf ook leuk moet vinden. En de prijs van een hobbelpaard vond ik veel en veel te hoog.
Dus kreeg het kind een ander cadeau, namelijk zijn eerste schoenen.
Maar ja, dat hobbelpaard wilde ik evengoed kopen hoor, maar dan op Marktplaats of zo.
Indertijd voor Anna ook een hobbelpaard gekocht, voor een tientje.
Enfin, je raadt het al. Gisteren vonden we deze knol. Ook voor een tientje.
De ervaring leert dat er maar kort gebruik van wordt gemaakt, dus daarna kunnen ze het weer rustig doorverkopen. Dat deed onze dochter ook met Anna's hobbelpaard.
Verder vond ik een superleuke houten legpuzzle, een puzzle ja, geen puzzel:

Mijn man en ik hebben hem in de winkel eerst even zitten maken, want ik wil wel dat zoiets compleet is. Dat was-ie.
En tenslotte nog een boek voor Jet, voor als ze groot is en al lang zelf kan lezen. Duurt nog even, maar mijn dochter vindt het leuk om boeken te hebben met de naam van de kinderen. Ik ook.
Er is best veel Anna, wat minder Noor en wat minder Jet. Dus ik moest wel toeslaan voor 1 euro.

Ik houd van kinderboeken dus dit verhaal heb ik op de terugweg gelezen. Over een Jet, met flaporen. Maar ze wordt er niet mee gepest, omdat zoveel kinderen flaporen hebben en ze met die oren heel snel kan schaatsen! Totale kosten: 12 euro en 30 cent.  Dat noem ik scoren!

De Thuishaaldertjes

Poeh wat een verhaal... Het verhaal van De Thuishaaldertjes. Thuishaaldertje is het Westfriese woord voor pleegkind.
Over deze pleegkinderen, thuishaaldertjes, is een fantastisch theaterstuk gemaakt.
Het waren kinderen die in het laatste jaar van de tweede wereldoorlog, het jaar van de hongerwinter, terecht kwamen in Enkhuizen.
Dat was niet het plan.
De bedoeling was dat deze uitgehongerde kinderen in Friesland zouden worden opgevangen.
Ze werden op een boot gezet, na een hartverscheurend afscheid van hun ouders (stel je dat eens even voor) en werden zo vervoerd. Meest hele jonge kinderen. Deze transporten (er zijn er veel meer geweest) werden georganiseerd door Truus Wijsmuller-Meijer.
Maar de nacht van dit transport, was zo mistig dat het schip, de Anjo, niet verder kon varen en aanlegde in Enkhuizen.
De plaatselijke arts ging meteen aan boord en constateerde dat er echt iets moest gebeuren. Een kindje was al gestorven en voor de andere kinderen dreigde ook de dood.
De arts schakelde de dorpsomroeper in die de bevolking opriep naar de haven te gaan en een kind mee te nemen. Aldus geschiedde.
Truus Wijsmuller die altijd hoorde als een transport was aangekomen, hoorde nu niks, ja pas heel laat. Ze ging meteen naar Enkhuizen en zag dat het goed was, dat de kinderen konden blijven.
De Thuishaaldertjes werden zo goed mogelijk verzorgd en na de oorlog in de meeste gevallen weer opgehaald door hun ouders. Op eentje na, zij werd niet opgehaald en woont nu nog in Enkhuizen.
Over dit verhaal ging het theaterstuk. Dat was prachtig, bijna professioneel gedaan. Met heel veel mensen, vooral kinderen, in totaal 177 personen. En natuurlijk heel veel vrijwilligers. Echt bijzonder om te zien.
Het verhaal kende ik niet. Maar Truus Wijsmuller kende ik wel.

Een paar jaar geleden was ik in Israel en ook in het Holocaustmuseum Yad Vashem.
Truus Wijsmuller kreeg daar de titel Righteous among the Nations.
Een eretitel voor niet-Joden die gedurende de tweede Wereldoorlog Joden hebben geholpen en gered.
Ik heb daar in dat museum lang niet alle 'rechtvaardigen onder de volkeren' gezien.
Maar Truus Wijsmuller toevallig wel.
De Thuishaaldertjes waren overigens niet Joods.
Maar Truus Wijsmuller was al ver voor de oorlog begonnen om Joodse kinderen vanuit Duitsland en Oostenrijk onder te brengen in Engeland. Soms ook in Zweden.
Zo heeft zij ruim tienduizend Joodse kinderen gered. Tienduizend!!!
Dat is niet te geloven toch?

Plantje

Wat een leuk klein plantje. Ik zag het ineens staan toen we even rondkeken in een tuincentrum. Liefde op het eerste gezicht.
Mooi van kleur en mooi van blad.

En nu maar hopen dat dit plantje het prettig vindt hier. Dat de liefde wederzijds is. Zeg maar.

Eva

Eva is de moeder van Bregje Bleeker en zij, Bregje, baseerde haar boek op het leven en de dood van haar moeder. En ook over haar relatie met haar moeder en haar eigen houding.
Eerst gaat het over hoe haar moeder zich ontworstelde aan haar milieu, als eerste in haar dorp naar het gymnasium mocht, ging studeren, keihard werkte, kinderen kreeg.
Eva was zeer ambitieus,  perfectionistisch,  een doorzetter en uiteindelijk werd ze medisch hoogleraar,  nog steeds als een van de eerste vrouwen in Nederland. Een voorbeeld voor vrouwen van haar generatie.
Maar dan gaat het mis en als ze achtenveertig is,  krijgt ze een hersenziekte die dementie en lichamelijke aftakeling tot gevolg heeft.
Die aftakeling en hoe haar man en haar dochters daar mee omgaan, dat is op een prachtige, ontroerende wijze beschreven in dit boek.
Ook de invloed van zo'n ambitieuze vrouw op haar dochter is heel goed verteld.
Maar het mooie aan dit boek vind ik dat Bregje Bleeker zo ontzettend liefdevol over haar moeder vertelt en de moeilijke tijden heel positief beschrijft. Dat ze kan genieten als ze samen met haar moeder gaat winkelen, dat ze haar moeder moet wassen, de billen moet afvegen en dat ze daar dan toch nog iets moois in ziet.
Mijn eigen moeder is ook dement geworden en ik heb tot nu toe alle literatuur of programma's daarover gemeden. Dit is eigenlijk het eerste boek dat ik hierover lees en ik ben erg onder de indruk. Als het onderwerp je interesseert is het zeker een aanrader.
Ik zat nog een beetje te googelen en vond een link naar een mooi interview met de schrijfster. Een goed gesprek, waarin de tijd wordt genomen. Hier is de link: klik

117 en 118

Weer kreeg ik een Roodkapje-kaart, nr. 117.
En ik vind het nog net zo leuk als toen ik de allereerste zag.
Dit Roodkapje kreeg ik van Marlies.
Vanwege de tekst op de voorkant, schrijft ze: 'voor alle dagen die verjaard zijn en voor de dagen die komen'.
Ik ken Marlies helemaal niet, maar ze volgt mijn blog, vond deze kaart en dacht aan mij.
Wat is dat toch geweldig leuk. Marlies, ik ben er superblij mee, dankjewel!
Ps. Misschien zie ik je op de weversmarkt, ik zal naar je uitkijken. 

 Ik had het stukje net geschreven en daar kwam al weer een Roodkapje.
Van Toos deze keer. Nummer 118 dus.
Toos was 'In de weer',  zeg maar.
Ze bezocht een kleine tentoonstelling over het werk van Fiep Westendorp en zag een 'reclame'kaart.
Ze zag op mijn blog dat er al twee Fiepkaarten staan, maar dat deze net weer iets anders is.
'Dus misschien toch weer een voor je verzameling. En zo niet, dan heb je toch de hartelijke groeten'.
Nou, Toos, ze past zeker in mijn verzameling. Hartelijk dank en de groeten terug.

Shusaku Takaoka

Op Instagram volg ik (afgezien van mijn vrienden natuurlijk), ook AVROTROS kunst. Die laten dagelijks een foto zien van een kunstwerk en dan pikken ze er vaak iets uit dat ik toevallig heel leuk vind, of juist niet, of mooi of stom of...Soms ga ik verder kijken en soms niet.
Maar nu toonden ze een foto van werk van de Japanse kunstenaar Shusaku Takaoka. Ik vond het superleuk en ging dus verder kijken.

Nog eentje:

Hoe kom je er toch op hè. Zo grappig en goed gemaakt bovendien!

Daar zijn de kleinkinderen weer!

'Had je de kleinkinderen niet heel erg gemist nu je zo lang weg was?'
Nee,dat viel heel erg mee. Ik sta er zelf van te kijken.
Zoals ik al vertelde, stuurden de kinderen foto's en filmpjes van hun kinderen en die bekeek ik vaak, dat wel.
Wat ik wel moeilijk vond, was dat Odin behoorlijk ziek is geweest en dat we niets konden doen. Tja...

Maar toen we terug waren, zijn we vrij snel naar Amsterdam en naar Den Haag gereden. Ze moesten heel even wennen, maar ze kenden ons nog.
Odin was gelukkig flink opgeknapt en heel erg gegroeid. Wat een lieverd hè.

Maar de kleintjes hebben ons niet erg gemist hoor.
Anna wél. Wat stond dat kind te stralen toen ze opa om z'n nek vloog. Zo lief!!!! Ik wilde dat ik daar een foto van had.
Maar deze foto's van Noor en van Jet die kiekeboe speelt , zijn ook super vind ik.

 Helemaal toen Anna er ook bij kwam.De foto's van dit drietal zijn niet door mij gemaakt, maar door hun moeder of vader.

Souvenirs

Hebben jullie nog iets leuks meegenomen van de reis?
Nou niet veel eigenlijk.
Want we vragen ons nog steeds en altijd af: 'Hoe zal het in Culemborg staan?' 
Dit in navolging van mensen die ooit met ons op reis waren en die, je raadt het al, uit Culemborg kwamen.
Het antwoord is bijna altijd dat het 'm niet gaat worden in Culemborg en ook niet in Hoorn.

Maar helemaal niks is ook zo saai. En dus kwamen er toch een paar dingen.
In de eerste plaats een bezem. Omdat ie groen was en leuk zou staan in onze tuin. Bovendien is het een echte herinnering, want bij veel huizen in Portugal zag ik zo'n bezem staan naast de deur. De stoepjes worden daar gewoon nog geveegd.
(Het voordeel van met de auto op reis zijn is dat je heel veel boeken mee kunt nemen en op de terugweg een bezem)
Trouwens we hebben hem ook nog even gebruikt onderweg, toen we parkeerden ergens waar veel glas lag.

In de tweede plaats:
Drie kleine blikjes sardientjes. Omdat ik de blikjes leuk vind en omdat de man op de markt zo blij was dat ik er naar keek.

Natuurlijk ook omdat je in Portugal voornamelijk vis eet en je bacalhau en  kabeljauw nu eenmaal niet zo makkelijk meeneemt.

In de derde plaats een kookboekje. Omdat er een recept in staat van Pasteis de Nata. En tsjonge, wat zijn die dingen toch buitengewoon heerlijk.
Helaas zag ik zojuist dat er een kilo suiker in moet. Gezien mijn huidige situatie stel ik het bakken nog even uit. 

Tenslotte, ook nog dit.

Een klein stekje van een graslelie. Omdat ik die nog nooit in het wild had gezien.
Illegaal geplukt in de tuin van een Moors kasteel.
En op deze wijze vervoerd. Ik vond het tamelijk slim van mezelf.
Ja maar, een graslelie kun je toch thuis ook gewoon vinden, Bertie.
Zeker, maar dit is een Portugees.
Ik heb ook een illegale Duitser (gepikt in een restaurant)  en als ik weer eens in een ander land ben, zal ik voortaan altijd speuren naar graslelies.