Graf Rembrandt

Toen we laatst eens in de Westerkerk in Amsterdam waren, zag ik daar het graf van onze meest beroemde schilder: Rembrandt van Rijn.
Of eigenlijk zag ik een gedenksteen die daar in de kerk is aangebracht. Want dat Rembrandt er begraven is, in die kerk,  dat is zeker. Maar de plaats is niet bekend.
Rembrandt was 'minvermogend' en werd daarom begraven in een zogenaamd kerkgraf. Zo'n graf van een minvermogende werd na twintig jaar geruimd.
Die gedenksteen dateert uit 1906 en is een kopie van de lijst die je kunt zien op Rembrandts meest beroemde schilderij: De Nachtwacht.
Dat vind ik dan wel weer mooi bedacht.

Maar verder vind ik het zo treurig.
Zijn vrouw Saskia, die dus stierf in de rijkere dagen, is begraven in de Oude Kerk en heeft daar een eigen grafsteen. Zie mijn stukje over het graf van Saskia: klik
Rembrandts tweede vrouw is ook in de Westerkerk begraven en ook zijn zoon Titus. Maar daar is denk ik geen grafsteen van.
En dan nu weten dat de schilderijen van deze kunstenaar nu zo ontzettend veel waard zijn...

Hindergroen

' Ik heb onuitroeibare onkruiden die hun handjes juichend uitsteken naar de regenhemel. Hindergroen heet dat tegenwoordig. Tenminste, ik las het woord ergens en heb het meteen verheugd aan mijn vocabulaire toegevoegd. Hindergroen! Ik heb véél hindergroen in de borders. Ik heb ook veel dikke naaktslakken, , maar die lusten geen hindergroen. Die lusten vooral hosta, delphinium Volkerfrieden en salvia Purple Rain'

Dit is een citaat uit het boek van Martine Bijl: Hindergroen.
Ik wilde dat boek al lang lezen en had het in bestelling bij de bieb. Maar het duurde en duurde maar. En toen, precies toen ik het stukje las dat Wieneke er over schreef, kreeg ik bericht dat mijn gereserveerde boek er was: Hindergroen.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik het boekje met zeer veel plezier las. Zéér veel plezier. En de recensie die Wieneke maakte kan ik zeer beslist niet overtreffen. Ze kan zelf wel een boek maken. Dus lees de recensie van Wieneke en daarna het boek van Martine Bijl. Echt!

En dan ga ik nu even opzoeken wat Volkerfrieden voor een gewas is. Ja een mens moet wat op z'n vrije blogdag, nietwaar?

Raak!

Al heeeeeeeel lang was ik niet meer in een kringloopwinkel of rommelmarkt. Terwijl dat toch gewoon een van mijn meest geliefde bezigheden is. En Koningsdagvrijmarkt ook gemist...
Maar nu was ik er weer eens.
En meteen raak. Kijk maar:

Toen Odin één werd en ik zijn ouders vroeg wat een mooi cadeau voor hem zou zijn, dachten zij aan een hobbelpaard.
Nou ben ik toevallig van mening dat ik een cadeau zelf ook leuk moet vinden. En de prijs van een hobbelpaard vond ik veel en veel te hoog.
Dus kreeg het kind een ander cadeau, namelijk zijn eerste schoenen.
Maar ja, dat hobbelpaard wilde ik evengoed kopen hoor, maar dan op Marktplaats of zo.
Indertijd voor Anna ook een hobbelpaard gekocht, voor een tientje.
Enfin, je raadt het al. Gisteren vonden we deze knol. Ook voor een tientje.
De ervaring leert dat er maar kort gebruik van wordt gemaakt, dus daarna kunnen ze het weer rustig doorverkopen. Dat deed onze dochter ook met Anna's hobbelpaard.
Verder vond ik een superleuke houten legpuzzle, een puzzle ja, geen puzzel:

Mijn man en ik hebben hem in de winkel eerst even zitten maken, want ik wil wel dat zoiets compleet is. Dat was-ie.
En tenslotte nog een boek voor Jet, voor als ze groot is en al lang zelf kan lezen. Duurt nog even, maar mijn dochter vindt het leuk om boeken te hebben met de naam van de kinderen. Ik ook.
Er is best veel Anna, wat minder Noor en wat minder Jet. Dus ik moest wel toeslaan voor 1 euro.

Ik houd van kinderboeken dus dit verhaal heb ik op de terugweg gelezen. Over een Jet, met flaporen. Maar ze wordt er niet mee gepest, omdat zoveel kinderen flaporen hebben en ze met die oren heel snel kan schaatsen! Totale kosten: 12 euro en 30 cent.  Dat noem ik scoren!

De Thuishaaldertjes

Poeh wat een verhaal... Het verhaal van De Thuishaaldertjes. Thuishaaldertje is het Westfriese woord voor pleegkind.
Over deze pleegkinderen, thuishaaldertjes, is een fantastisch theaterstuk gemaakt.
Het waren kinderen die in het laatste jaar van de tweede wereldoorlog, het jaar van de hongerwinter, terecht kwamen in Enkhuizen.
Dat was niet het plan.
De bedoeling was dat deze uitgehongerde kinderen in Friesland zouden worden opgevangen.
Ze werden op een boot gezet, na een hartverscheurend afscheid van hun ouders (stel je dat eens even voor) en werden zo vervoerd. Meest hele jonge kinderen. Deze transporten (er zijn er veel meer geweest) werden georganiseerd door Truus Wijsmuller-Meijer.
Maar de nacht van dit transport, was zo mistig dat het schip, de Anjo, niet verder kon varen en aanlegde in Enkhuizen.
De plaatselijke arts ging meteen aan boord en constateerde dat er echt iets moest gebeuren. Een kindje was al gestorven en voor de andere kinderen dreigde ook de dood.
De arts schakelde de dorpsomroeper in die de bevolking opriep naar de haven te gaan en een kind mee te nemen. Aldus geschiedde.
Truus Wijsmuller die altijd hoorde als een transport was aangekomen, hoorde nu niks, ja pas heel laat. Ze ging meteen naar Enkhuizen en zag dat het goed was, dat de kinderen konden blijven.
De Thuishaaldertjes werden zo goed mogelijk verzorgd en na de oorlog in de meeste gevallen weer opgehaald door hun ouders. Op eentje na, zij werd niet opgehaald en woont nu nog in Enkhuizen.
Over dit verhaal ging het theaterstuk. Dat was prachtig, bijna professioneel gedaan. Met heel veel mensen, vooral kinderen, in totaal 177 personen. En natuurlijk heel veel vrijwilligers. Echt bijzonder om te zien.
Het verhaal kende ik niet. Maar Truus Wijsmuller kende ik wel.

Een paar jaar geleden was ik in Israel en ook in het Holocaustmuseum Yad Vashem.
Truus Wijsmuller kreeg daar de titel Righteous among the Nations.
Een eretitel voor niet-Joden die gedurende de tweede Wereldoorlog Joden hebben geholpen en gered.
Ik heb daar in dat museum lang niet alle 'rechtvaardigen onder de volkeren' gezien.
Maar Truus Wijsmuller toevallig wel.
De Thuishaaldertjes waren overigens niet Joods.
Maar Truus Wijsmuller was al ver voor de oorlog begonnen om Joodse kinderen vanuit Duitsland en Oostenrijk onder te brengen in Engeland. Soms ook in Zweden.
Zo heeft zij ruim tienduizend Joodse kinderen gered. Tienduizend!!!
Dat is niet te geloven toch?

Plantje

Wat een leuk klein plantje. Ik zag het ineens staan toen we even rondkeken in een tuincentrum. Liefde op het eerste gezicht.
Mooi van kleur en mooi van blad.

En nu maar hopen dat dit plantje het prettig vindt hier. Dat de liefde wederzijds is. Zeg maar.

Eva

Eva is de moeder van Bregje Bleeker en zij, Bregje, baseerde haar boek op het leven en de dood van haar moeder. En ook over haar relatie met haar moeder en haar eigen houding.
Eerst gaat het over hoe haar moeder zich ontworstelde aan haar milieu, als eerste in haar dorp naar het gymnasium mocht, ging studeren, keihard werkte, kinderen kreeg.
Eva was zeer ambitieus,  perfectionistisch,  een doorzetter en uiteindelijk werd ze medisch hoogleraar,  nog steeds als een van de eerste vrouwen in Nederland. Een voorbeeld voor vrouwen van haar generatie.
Maar dan gaat het mis en als ze achtenveertig is,  krijgt ze een hersenziekte die dementie en lichamelijke aftakeling tot gevolg heeft.
Die aftakeling en hoe haar man en haar dochters daar mee omgaan, dat is op een prachtige, ontroerende wijze beschreven in dit boek.
Ook de invloed van zo'n ambitieuze vrouw op haar dochter is heel goed verteld.
Maar het mooie aan dit boek vind ik dat Bregje Bleeker zo ontzettend liefdevol over haar moeder vertelt en de moeilijke tijden heel positief beschrijft. Dat ze kan genieten als ze samen met haar moeder gaat winkelen, dat ze haar moeder moet wassen, de billen moet afvegen en dat ze daar dan toch nog iets moois in ziet.
Mijn eigen moeder is ook dement geworden en ik heb tot nu toe alle literatuur of programma's daarover gemeden. Dit is eigenlijk het eerste boek dat ik hierover lees en ik ben erg onder de indruk. Als het onderwerp je interesseert is het zeker een aanrader.
Ik zat nog een beetje te googelen en vond een link naar een mooi interview met de schrijfster. Een goed gesprek, waarin de tijd wordt genomen. Hier is de link: klik

117 en 118

Weer kreeg ik een Roodkapje-kaart, nr. 117.
En ik vind het nog net zo leuk als toen ik de allereerste zag.
Dit Roodkapje kreeg ik van Marlies.
Vanwege de tekst op de voorkant, schrijft ze: 'voor alle dagen die verjaard zijn en voor de dagen die komen'.
Ik ken Marlies helemaal niet, maar ze volgt mijn blog, vond deze kaart en dacht aan mij.
Wat is dat toch geweldig leuk. Marlies, ik ben er superblij mee, dankjewel!
Ps. Misschien zie ik je op de weversmarkt, ik zal naar je uitkijken. 

 Ik had het stukje net geschreven en daar kwam al weer een Roodkapje.
Van Toos deze keer. Nummer 118 dus.
Toos was 'In de weer',  zeg maar.
Ze bezocht een kleine tentoonstelling over het werk van Fiep Westendorp en zag een 'reclame'kaart.
Ze zag op mijn blog dat er al twee Fiepkaarten staan, maar dat deze net weer iets anders is.
'Dus misschien toch weer een voor je verzameling. En zo niet, dan heb je toch de hartelijke groeten'.
Nou, Toos, ze past zeker in mijn verzameling. Hartelijk dank en de groeten terug.

Shusaku Takaoka

Op Instagram volg ik (afgezien van mijn vrienden natuurlijk), ook AVROTROS kunst. Die laten dagelijks een foto zien van een kunstwerk en dan pikken ze er vaak iets uit dat ik toevallig heel leuk vind, of juist niet, of mooi of stom of...Soms ga ik verder kijken en soms niet.
Maar nu toonden ze een foto van werk van de Japanse kunstenaar Shusaku Takaoka. Ik vond het superleuk en ging dus verder kijken.

Nog eentje:

Hoe kom je er toch op hè. Zo grappig en goed gemaakt bovendien!

Daar zijn de kleinkinderen weer!

'Had je de kleinkinderen niet heel erg gemist nu je zo lang weg was?'
Nee,dat viel heel erg mee. Ik sta er zelf van te kijken.
Zoals ik al vertelde, stuurden de kinderen foto's en filmpjes van hun kinderen en die bekeek ik vaak, dat wel.
Wat ik wel moeilijk vond, was dat Odin behoorlijk ziek is geweest en dat we niets konden doen. Tja...

Maar toen we terug waren, zijn we vrij snel naar Amsterdam en naar Den Haag gereden. Ze moesten heel even wennen, maar ze kenden ons nog.
Odin was gelukkig flink opgeknapt en heel erg gegroeid. Wat een lieverd hè.

Maar de kleintjes hebben ons niet erg gemist hoor.
Anna wél. Wat stond dat kind te stralen toen ze opa om z'n nek vloog. Zo lief!!!! Ik wilde dat ik daar een foto van had.
Maar deze foto's van Noor en van Jet die kiekeboe speelt , zijn ook super vind ik.

 Helemaal toen Anna er ook bij kwam.De foto's van dit drietal zijn niet door mij gemaakt, maar door hun moeder of vader.

Souvenirs

Hebben jullie nog iets leuks meegenomen van de reis?
Nou niet veel eigenlijk.
Want we vragen ons nog steeds en altijd af: 'Hoe zal het in Culemborg staan?' 
Dit in navolging van mensen die ooit met ons op reis waren en die, je raadt het al, uit Culemborg kwamen.
Het antwoord is bijna altijd dat het 'm niet gaat worden in Culemborg en ook niet in Hoorn.

Maar helemaal niks is ook zo saai. En dus kwamen er toch een paar dingen.
In de eerste plaats een bezem. Omdat ie groen was en leuk zou staan in onze tuin. Bovendien is het een echte herinnering, want bij veel huizen in Portugal zag ik zo'n bezem staan naast de deur. De stoepjes worden daar gewoon nog geveegd.
(Het voordeel van met de auto op reis zijn is dat je heel veel boeken mee kunt nemen en op de terugweg een bezem)
Trouwens we hebben hem ook nog even gebruikt onderweg, toen we parkeerden ergens waar veel glas lag.

In de tweede plaats:
Drie kleine blikjes sardientjes. Omdat ik de blikjes leuk vind en omdat de man op de markt zo blij was dat ik er naar keek.

Natuurlijk ook omdat je in Portugal voornamelijk vis eet en je bacalhau en  kabeljauw nu eenmaal niet zo makkelijk meeneemt.

In de derde plaats een kookboekje. Omdat er een recept in staat van Pasteis de Nata. En tsjonge, wat zijn die dingen toch buitengewoon heerlijk.
Helaas zag ik zojuist dat er een kilo suiker in moet. Gezien mijn huidige situatie stel ik het bakken nog even uit. 

Tenslotte, ook nog dit.

Een klein stekje van een graslelie. Omdat ik die nog nooit in het wild had gezien.
Illegaal geplukt in de tuin van een Moors kasteel.
En op deze wijze vervoerd. Ik vond het tamelijk slim van mezelf.
Ja maar, een graslelie kun je toch thuis ook gewoon vinden, Bertie.
Zeker, maar dit is een Portugees.
Ik heb ook een illegale Duitser (gepikt in een restaurant)  en als ik weer eens in een ander land ben, zal ik voortaan altijd speuren naar graslelies.