Vogels

 Er is werkelijk altijd wel wat te zien in Amsterdam. Kijk dit nou, dat verwacht je toch helemaal niet aan een gracht in het hart van de stad:

Nou denk ik niet dat er erg druk gevoerd zal worden daar en een grote drukte wat nestelen betreft zie ik ook niet aankomen. Maar je weet het nooit natuurlijk.

En in Den Haag is het weer anders, al heeft het ook met vogels te maken.

Die meeuwen zaten zich te schamen denk ik, maar de reiger niet hoor, die wachtte rustig zijn kans af. Of hij verkeerde in een identiteitcrisis, dat kan ook.

Nesjomme

 

Vanaf 2 januari te zien in de filmtheaters staat op de poster. Deze film wilde ik heel graag zien, ik had er over gelezen en al gereserveerd,  maar daar kwam dus even iets tussen. Hij was vorige week voor het laatst,  dacht ik,  in onze Cinema Oostereiland. 

Op dat moment zag ik mezelf nog niet zo lang stilzitten in een volle zaal. 

Gelukkig is er dan PICL en zo zag ik hem 's avonds in ons eigen thuistheater, gewoon op de bank. Echt een uitkomst! Win win. 

Een zeer bijzondere film. Gemaakt door iemand die ik niet kende, Sandra Beerends. 

Wat je ziet zijn heel veel geweldige beelden van Amsterdam, Joods Amsterdam, vanaf 1910 ongeveer. Dat alleen al was smullen. 

Wat een prachtige beelden blijken er nog te bestaan. 

De Joden, de haven, de gebouwen, de wegen en pleinen, het paleis voor Volksvlijt, Tuschinsky,  bekende Amsterdammers. De handelaren, de diamantbewerkers. 

Prachtig voor Amsterdammers, maar niet alleen voor hen . Ik dacht de hele tijd dat ik mijn moeder zag lopen of mijn grootouders. Had zomaar gekund.  

Enfin, dan zijn er dus een heleboel beelden,  maar dan heb je nog geen film. 

Beerends máákte er een film van,  een  verhaal, door die beelden van het Amsterdam van toen te verbinden aan het verhaal van een jonge, opgroeiende vrouw. Rusha. 

Fictie, maar zo goed bedacht!

Onder andere via de correspondentie tussen Rusha en haar broer Max die naar Nederlands-Indië is geemigreerd,  wordt het verhaal verteld. 

Het verhaal van de dreiging, van de opkomst van het nationaalsocialisme. Het leven...

Het gaat over de ziel van de stad en van het Joodse leven. Nesjomme betekent ziel. 

Ik vond het een indrukwekkende film qua thema en verhaal. Maar ook ontzettend knap gemaakt. Heel mooi ook verteld, door Rivka Lodeizen. 

Daniëls

Een paar jaar geleden gaven mijn vrijdagcollega Marjan en ik een Sinterklaasaardigheidje aan onze andere vrijdagcollega die heel vaak het vervelendste klusje van de dag van ons overnam. 

Ik maakte het gedicht en dat begon met: Sinterklaas heeft,  naar verluid, .... Geen idee meer hoe het verder ging. 

Het was een goed gedicht al zeg ik het zelf,  maar Marjan merkte op dat verluidt geschreven dient te worden met  dt. Met  DT.

Ik geloofde het eigenlijk niet, maar ze had overtuigende argumenten. 

 De volgende week vroeg ik aan de ontvanger (hoofd ener school geweest) of hij de fout had opgemerkt. En ja hoor, grrrr, natuurlijk had hij dat. 

Weer een week later  nam Marjan dit boek voor mij mee en mocht ik het lenen. 

De verklaring voor die DT stond er overduidelijk in. Jullie zullen het vast allemaal weten hoor maar voor de zekerheid meld ik het nog even:

Het onderwerp 'het' is in 'naar verluidt' weggevallen. Lang geleden stond het er nog wel bij, (naar het verluidt). En nu moet je het onderwerp er nog steeds bij denken. 

Daniëls besprak dit en andere voorbeelden in het hoofdstuk Taalergernissen van anderen. Zeer lezenswaard. 

Zoals ook de ongeveer zeventig andere hoofdstukjes. Ik zou uit ieder hoofdstuk een leuk, interessant of nieuw voorbeeld kunnen vertellen. 

Helemaal niet belerend en heel erg leuk om te lezen. Ik zat af en toe ook echt hardop te lachen. 

Nou, zeventig voorbeelden geef ik natuurlijk niet. Je kunt het beter zelf eens bekijken. Ik denk dat iedere bieb wel een exemplaar heeft. 

Maar een paar voorbeeldjes geef ik wel. 

In het hoofdstuk Heerlijke taalfouten:  Verkeerde zegswijzen.  Zoals

• een dubbeltje op zijn kont
• iemand doodmaken met een blije mus
• een gebit zonder end
• liever niet betalen met losgeld. 

En daarop voortbordurend , in de coronatijd in een kaaswinkel de volgende tekst: 

U kunt de

kaas niet

contant betalen

helaas 

pin-de-kaas

Dit was natuurlijk geen taalfout, maar een taalvondst. 

Daniels geeft in het eerste hoofdstuk een van de mooiste teksten prijs die hij kent. Hij zag de tekst op een T-shirt, gedragen door een jongen met het syndroom van Down. 

Ik ben anders

net als jij

Het gaat verder over leestekens, geluk, uitleenwoorden, warme bakkerswinkel, namengelijkheid, Latijn in het Nederlands(!), de ij, de ei en de y. 

Enfin, zoals ik al zei te veel voor mijn blog . Ik heb het boek ook al heel lang te leen, je leest het niet achter elkaar uit. Steeds een stukje. 

Aanrader!!!!

Nogmaals Leeuwarden

Nogmaals Leeuwarden. Deze was niet van dichtbij benaderbaar waardoor ik niet weet wie de maker is. Ik weet wel dat ik hem mooi vond. Eenvoudig doch smaakvol en bovendien ontzettend Nederlands. 

En dan als contrast nog deze. Met weer zo'n fraaie weerspiegeling in het gebouw aan de overkant:

De kunstenaar is Duits en zijn werknaam is Flying Fortress. Eerlijk gezegd weet ik niet precies waar ik naar kijk, maar toch was het wel een mooi gezicht daar in Leeuwarden. Vooral vanwege de weerspiegeling. 

Als altijd: Linking to Sami's Colourful World. Thank you, Sami! 

Latijn

Ik begon gisteren met een Latijnse wapenspreuk omdat ik het daarover wilde hebben  en ik eindigde met een Franse spreuk en een Engels verhaal:  The most Noble Order of the Garter. 

Tja Engeland zit in je genen of niet. En in die van mij zit het! 

Maar ik wilde het dus eigenlijk over Latijn hebben. Ik heb het niet op school geleerd tot mijn spijt, maar het intrigeert me altijd. Soms weet ik het en soms ook helemaal niet. 

Deze wist ik. Of eigenlijk wist ik wat Pecunia non olet betekent. Namelijk: Geld stinkt niet. 

Dus dan zal dit Pecunia olet betekenen: Geld stinkt. (Over beide spreuken valt te discussiëren trouwens)

Haha, ik deed diepgravend onderzoek, maar ontdekte niet veel. Ja dat er in dat gebouw een sigarenmagazijn heeft gezeten en een bank. In beide gevallen begrijp ik de naam niet. 

Ik zag dit gebouw vanaf het terras van  een cafeetje vlakbij en ik snap nu niet dat ik niet even ben gaan kijken en informeren. Maar dat komt nog wel een keer. 

Deze teksten heb ik gezien o.a. in Alkmaar, Amersfoort,  Amsterdam en London en natuurlijk van allemaal de vertaling gezocht. Ik kom tot de conclusie dat het vaak waarheden zijn. 

Mooi, toen en nu. 

De laatste, Pax Vobis, is een vredeswens. Helaas is de vrede heel ver weg. Verder weg dan ooit.  Het maakt me bang! 

Wapens en wapenspreuken

 Dat heb ik altijd al gehad, als ik een Latijnse tekst zie ergens, wil ik altijd weten wat die betekent. Tegenwoordig is dat makkelijk , je gaat naar Google, je typt de tekst en hup daar staat de vertaling.

Luctor et Emergo, zoals hier te zien, die hoefde ik niet op te zoeken. 

Ik denk dat dat vroeger gewoon op school werd geleerd.  Het betekent: Ik worstel en kom boven.  (Je hoort ook wel eens, bijv.  in het Zeeuwse volkslied: Ik worstel en ontzwem).  

Dit prachtige wapen is te zien in Middelburg. Ik heb daar vier jaar gewoond dus logisch dat ik het goed ken. 

Dichterbij huis een wapen dat ik ook heel goed ken,  met een Franse tekst:

Dit wapen siert namelijk de voorgevel van ons Westfries Museum. Weliswaar geen Latijn, maar Frans en toch moest ik (ooit) de betekenis opzoeken.

Honi soit qui mal y pense. En dat betekent: Schande over wie er slecht van denkt. Of: wee degene die er slecht van denkt. 

Ons museum is gebouwd als Statencollege in 1632.  De besturen van Westfriesland en het Noorderkwartier vergaderden er en het wapen is dat van stadhouder Frederik Hendrik, toen de belangrijkste man in de Republiek. 

Maar die spreuk, die komt ergens anders vandaan. En dat vind ik nou juist zo'n mooi verhaal:

Ooit, ten tijde van de Engelse koning Edward III,  werd er een hofbal gehouden. 

Er werd natuurlijk gedanst en een gravin die met de koning danste verloor daarbij een kousenband. 

De koning raapte de band voor haar op en merkte dat er gelachen werd. 

Hij werd boos en voegde de lachers toe: 'Honi soi qui mal y pense'. Schande over wie er slecht van denkt. 

Maar dat was niet alles. De koning zei er ook nog bij dat hij er voor zou zorgen dat deze eenvoudige kousenband een onderscheiding zou worden: 'een hoge onderscheiding, eentje die ieder van u graag zou willen dragen'. 

Voila, de Orde van de Kousenband was ontstaan. The most noble order of the Garter. Dat was in 1348 en die  bestaat nog steeds. 

Onze koning is ook in deze orde opgenomen.

Kalender

 Oké, ik heb een kalender. Sterker nog ik heb er twee.  Onzin natuurlijk. Ik weet toch wel welke dag het is, via laptop, telefoon, krant... 

Ik voel me tegenwoordig bijna schuldig over zo'n overdaad, maar tegelijkertijd denk ik dat er zoveel dingen zijn die ik niet koop, dat het misschien toch nog wel meevalt. 

Mijn eerste kalender is trouwens de Novib-kalender. Daar hebben wij een abonnement op en dat had ik al toen ik mijn eerste baan had en mijn eerste huis. Het zal zo'n beetje vijftig jaar zijn. 

Ieder jaar in september valt die in de bus. Ik kijk dan trouwens niet en laat hem in de verpakking tot eind december. Om dan te genieten van de prachtigste foto's. 

En toch koop ik er vaak een kalender bij. En dat was deze keer na de Kandinsky-tentoonstelling in het H'ART museum. 

Ik heb er over verteld hier dat ik aanvankelijk niet geïnteresseerd was in Kandinsky en dat het puur toeval was dat we er langs liepen en even gebruik maakten van de Museumkaart. 

Dat mijn beeld van deze schilder totaal veranderde tijdens dat bezoek. Zo zeer dat ik nog een keer ben gegaan. 

Enfin, het werd dus een kleine Kandinskykalender om me te herinneren aan de kleurrijke schilderijen die ik had gezien.

Pas nu (13 februari), kwam ik tot de ontdekking dat het niet gewoon foto's zijn die op het kalenderblad staan, maar kaarten, die je er heel makkelijk af kunt halen én als je dat zou willen, versturen. 

Dit is de eerste, van januari dus. 

Wassily Kandinsky: Natuurstudie uit Murnau III, 1909. 

Deze kaart heb ik al verstuurd. Omdat ik denk dat de ontvangster het net zo mooi zal vinden als ik. 

Alle andere kaarten zal ik ook versturen en dan aan bloggers die van kaarten of post of  Kandinsky of alle drie houden. 

Een serie van Esther. Gezichtjes

 Bloglezer Esther stuurde al een hele tijd geleden een paar series gezichtjes. Zij is op dat gebied een echte speurneus. 

Ik plaats gezchtjes over het algemeen in volgorde van binnenkomst. En net daarvoor had ik er ook al een paar van Esther geplaatst. Dus ik dacht die laat ik nog even onderaan staan tot ik er aan toe ben. En dat nu had ik niet moeten doen. Want toen ik er aan toe was, waren de mailtjes (het waren twee mailtjes met ieder eens serie) verdwenen. Ik weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan, maar de fotos'waren weg en bleven weg. Onze jongste zoon heeft er nog naar gekeken, maar ook voor hem helaas onvindbaar.  Ik maakte mijn excuses aan Esther en zij was zo vriendelijk de foto's nog eens te sturen. Echt super.  Hier is de eerst serie, dan kan dàt niet meer fout gaan

In museum De Fundatie hing een schilderij van Jan Cremer. Aan de rechterkant van het middelste doek zag ik een boos gezichtje. Ik heb er even een close up foto van gemaakt. 

In de deurklink van een poortdeur en van een raamstang zag ik een gezichtje.

In het gereedschap zag ik de kop van een dier met een grote bek. 

En de laatste: Een tasje keek alsof het de mond gesnoerd werd. 

Wat zijn ze weer leuk. Dankjewel, Esther en zoals altijd: Blijf speuren mensen en insturen.

bettievdgriend@hotmail.com

Dubaibal

 Er zijn  met enige regelmaaat rages op het gebied  van voeding en snoep. Zo hadden we vorig jaar, of is het al langer geleden, ineens de crompouce. De winkels en de supermarkten lagen er vol mee. Ik heb er eentje geproefd en dat was dat. Ik zie ze niet meer trouwens.

En afgelopen zomer was daar de Dubai-reep. Zo'n rage verspreidt zich vaak via Tiktok, maar ook zonder Tiktok was het niet te missen. 

Ik had die reep wel willen proeven hoor. Iets lekkers met chocola, daar ben ik voor in. 

Maar ik was meteen ook weer uit toen ik las wat de reep me zou gaan kosten, nl.  15, 99 . Voor de goedkoopste!  

Onze kleindochter Anna was ook geïnteresseerd. 

Anna is niet alleen handig, maar ook slim en ze dacht dat kan ik zelf. 

Ze wilde een cadeautje maken voor haar andere opa en oma die iets te vieren hadden en dat moest dus zo'n reep worden. Snuffelen en zoeken op het wereldwijde web, tot ze wist wat ze nodig had. 

Nou ze dacht dat ze overal wel aan kon komen. 

Dat viel nog tegen, want zelfs sommige ingrediënten waren uitverkocht. Er was iets nodig met pistachepasta. Geen probleem, ze kocht nootjes en maakte de pasta zelf. 

Een vorm had ze ook niet, maar dat kan best in een bolletjesvorm ook, toch oma? 

We waren die dag aan het oppassen zodat ik van alles getuige was. Zo leuk om dat kind in actie te zien. En kijk, dit was het resultaat.

Wij mochten gelukkig ook proeven en echt, het ding was heerlijk. Anna had het supergoed gedaan.  

Verder heb ik er niet meer aan gedacht. 

Tot ik een paar weken geleden, op weg naar dat kopje koffie van de Hema, door de stad liep. Daar was net een nieuwe vestiging van Jamin, tamelijk opvallend  en met reclameborden buiten.  O.a. dit bord:

Ze waren uitverkocht! 

In je Eendje?

 De Hema is echt wel een favoriete winkel. Al zijn er wel een paar ergernissen. Bijvoorbeeld dat kaarten, ansichtkaarten bedoel ik,  zowat allemaal in het Engels zijn. En dat voor de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij...

En dat de punten die je het hele jaar krijgt bij aankopen, vervallen. Toegegeven, je kunt ze steeds inzetten als korting, maar ze móeten op voor een bepaalde datum. Voor 1 februari. 

Dat werd bij mij dus een gratis kopje koffie, want weggooien doe ik niet. 

Ik zag jammer genoeg pas toen de koffie op was dat ik die punten ook had kunnen doneren. Dat zal ik dan de volgende keer doen. Ik denk aan de stichting Jarige Job. 

Enfin toen ik dat kopje koffie nam, zag ik dit bij de kassa:

Gisteren stond er een stukje over in de krant. 

Een verslaggever deed nader onderzoek. Hij had eerst  gekeken of er ergens een eendje op een tafeltje stond, dan zou-ie daar bij zijn gaan zitten. Maar dat was niet het geval. 

Dan zelf maar een eendje neergezet. Niemand kwam er bij zitten...  

Ik was er niet alleen. Maar ik drink als ik wel alleen ben ook wel eens iets in mijn eentje. Ik geloof niet dat ik mee zou doen. Hoewel... ik weet het ook eigenlijk niet.