Roodkapje en een zakdoekenhoesje

 

'Roodkapje was wel klaar met die wolf en ging lekker naar een mooie boekwinkel in Cluny! Er werd meteen een kaart van gemaakt en die kocht ik natuurlijk. Groeten, Mieke.' 

Voor alle duidelijkheid Mieke is Mieke van Miekequilt. Wat is dat toch leuk, zo een mooie kaart, totaal onverwacht in de bus. Dankjewel voor Roodkapje 338. 

En nou ik toch bezig ben, toen we laatst een bloggersbijeenkomst hadden, had Mieke voor ons allen een etuitje gemaakt voor papieren zakdoekjes. 

Ze schreef er zelf over, hier, klik. 

Toen ik Miekes blogje las, was ik op hetzelfde moment een blogje over dat etuitje aan het maken. 

Ik heb het toen maar niet meer geplaatst, maar dames en heren, het was echt een bijzonder cadeautje. Niet alleen zag het er leuk en vrolijk uit, maar het blijkt ook echt handig te zijn. 

Want ik weet niet hoe het met jullie is, maar zo'n plastic verpakking met zakdoekjes raakte ik altijd kwijt. In tijden van snot, misschien wel wekelijks. 

En dit hoesje is veel steviger, ik vul het iedere keer opnieuw en het gaat niet fout. 

Musical

Een tijdje terug vertelde ik al even over de musical van onze oudste kleindochter. Dat was super en voor mij extra leuk omdat ik vele jaren de musical 'deed' op mijn school. 

Je zou kunnen zeggen dat ik niet alleen meeleefde met Anna maar ook met haar juffen. 

Deze week haalde ik onze kleinzoons van school en terwijl ik stond te wachten hoorde ik een moeder de juf alvast een fijne vakantie wensen. 'Pffff',  zuchtte de juf, 'eerst nog de musical... '

Oh, wat begreep ik haar goed. 

De spanning, de zenuwen, de tien miljoen andere dingen die allemaal nog moeten in zo'n laatste week. 

En dan natuurlijk ook dat heerlijke en trotse gevoel na afloop. 

Herinneringen... 

Aan dat meisje dat een hoofdrol had en twee dagen voor de uitvoering zei dat ze het niet meer ging doen. Het was speciaal onderwijs en het had zomaar gekund. 

Die jongen die een dag van tevoren zijn rol nog niet had geleerd. En de volgende dag schitterde. 

De kinderen die van de rel waren. De kinderen die het heerlijk vonden en onvermoede talenten toonden. 

Het meisje dat als verlegen muisje en veel te laat bij ons kwam. Zij mocht een zinnetje zeggen en na afloop kreeg ze bloemen. Haar moeder bedankte me uitvoerig en huilde. 

Ik huilde ook.  Gisteren,  toen ik las over de leerkracht die neergestoken is tijdens zijn afscheidsmusical. Zo verschrikkelijk. Ik heb geen woorden.

Ik lees net dat hij buiten levensgevaar is. 

Sweets and Antiques

 We gingen om drie redenen naar Alkmaar. Op de fiets.

1. Het was een warme dag en dan is elektrisch fietsen echt heerlijk omdat je een beetje wind  vangt

2. Ik moest een pakje ophalen in een winkel in Alkmaar  ✅ 

3. Ik wilde een spiksplinternieuwe, grote mural zien aldaar  ✅ (die laat ik maandag zien)

4. Er was een tentoonstelling in het Stedelijk museum van Alkmaar  ✅ 

5. Je kan in Alkmaar heerlijk koffie drinken bij... 

Zij hoefde echt geen reclame te maken voor de zaak hoor, ik weet het al lang. 

Het is er klein, vol, museumachtig, erg leuk en lekker.  En er was plaats. De vorige keer was er geen plaats. Maar nu wel.

Kijk en dan is dit de kaart. Die wordt ook zo gepresenteerd: hier is onze kaart. 

En dan leggen ze alles nog eens uit. Ook niet nodig, want ik weet al lang wat ik wil, maar het is leuk om het aan te horen.

Dit neem ik: de halve appeltaart met kersen en mijn man neemt de halve appeltaart met noten. We delen een slagroom. 

Nou en dan wachten we op de koffie en de taart en kijken ondertussen zielstevreden rond. 

Zie je dat dingetje om de tuit van de theepot. Dat had mijn moeder vroeger ook. En zo is er meer te zien. 

Dus als je eens in Alkmaar bent... dan weet je waar je moet zijn. Sweets and Antiques, in de Hekelstraat en nee, ik heb geen aandelen.

Verlangen naar Egmond

 

Voor déze tentoonstelling in het Stedelijk Museum Alkmaar ben ik niet te laat, zoals voor die van gisteren.

 'Verlangen naar Egmond', is de titel en daar heb ik zelf ook nog wel eens last van, dat ik verlang naar Egmond. 

Of eigenlijk naar het strand aldaar. Dat was dus een goede reden om deze tentoonstelling te bezoeken. 

Gari Melchers en George Hitchcock, kunstenaars.

Amerikáánse kunstenaars waren het en zij vestigden zich voor langere tijd in Egmond. 

Dat trok weer een heleboel andere kunstenaars aan en zo ontstond een soort kunstenaarskolonie.

Hitchcock en Melchers, schilders van licht en kleur. Erg aantrekkelijk. 

Een groot deel van de expositie is dan ook aan deze kunstenaars gewijd. 

Als je binnenkomt is er eerst een zaal waar nog oudere schilderijen en tekeningen te zien zijn.  Te beleven zou je ook kunnen zeggen. 

Ik heb er eentje uitgepikt, gewoon omdat ik het zo leuk vind. Het is een verháál:

Dit is een schilderij van Jan Abrahamsz. van Beerstraten. Uit 1655. Gezicht op het strand van Egmond. En ik zal eerlijk zeggen dat ik er naar alle waarschijnlijkheid zo aan voorbij gelopen zou zijn. Maar ik las per ongeluk het bijschrift en toen vond ik het ineens  heel erg leuk. Vissersboten die op het strand staan, een mand met vis die het strand op wordt getild, vrouwen die aan het handelen zijn en dan ineens een moeder die met haar kind aan het spelen is.

Ja en dat er dan in de volgende zaal een paar werken van Melchers en Hitchkok hangen die ook Moeder en Kind uitbeelden, dat maakt het extra leuk. In mijn ogen dan hè.

George Hitchcock: Dutch Mother and Two Children. Ca. 1885

Gari Melchers: Mother and Child with Orange

Oké  vooruit dan, die van de tentoonstellingsposter nog even in volle glorie. En als je het nog niet had begrepen, de tentoonstelling is niet groot, maar wel erg de moeite waard.

Ik ben me er van bewust dat ik makkelijk praten heb hoor, ik kon er op de fiets naar toe. 

George Hitchkock: the Wayfarers. Ca 1890

De Kremer Collectie

Links zie je Portret van een Dienstmeisje. Een schilderij van Michael Sweerts en geschilderd rond 1660. Rechts het affiche voor een tentoonstelling in het Stedelijk Museum Alkmaar. 

De tentoonstelling is afgelopen. De privéverzameling van George en Ilone Kremer werd daar vertoond. Het was zeer fraai en ik vind het wederom zo mooi dat deze mensen en hun zoon de liefde voor kunst die uitmondde in deze verzameling,  willen delen met publiek. 

Hoeven ze niet te doen hè, maar ze doen het wel. 

Je kunt er niet meer naar toe helaas.  

Toch pik ik er  één schilderij (afgezien van dat prachtige dienstmeisje), nog even uit. Dít schilderij:

Ik stond er naar te kijken, vol bewondering, maar snapte niet waar ik nou eigenlijk naar keek. 

En ik dacht dit hoort wel thuis in de serie Merkwaardige Schilderijen. 

Wie is die figuur in het zwart en wat doet ze daar? Spreekt ze een bezwering uit? Ze kijkt niet onvriendelijk. En die naakte vrouw met een doekje in haar hand, en parels in haar haar?  Slaapt ze? Is ze dood. Wie is het?

Er hing natuurlijk wel een bordje bij, maar ik wilde niet meteen kijken. Pas toen het voldoende was doorgedrongen dat ik er zo niet achter zou komen, keek ik. 

De schilder is Jacob van Loo en het werk wordt gedateerd tussen 1655 en 1660. 

De titel van het werk is 'Danaë'. 

Toen kon ik het een heel klein beetje plaatsen. Maar nog niet voldoende, dus verder lezen moest en later ook thuis nog verder googelen

Het verhaal: 

Danaë was een koningsdochter. Haar vader was de koning van Argos. 

Het waren andere tijden hè mensen dat moet je even in ogenschouw nemen. 

Er was een orakel en dat orakel had voorspeld dat deze Danaë een moordenaar zou baren. 

Dat vond de koning niks en hij sloot zijn kind op en stelde haar onder toezicht van een oude verpleegster. 

Maar Zeus was natuurlijk niet voor een kiertje te vangen. Hij nam de vorm aan van een gouden regenbui, kwam vervolgens binnen door de kieren in het dak en bezwangerde Danae. Zij kreeg een zoon en dat was Perseus. 

Perseus groeide op en doodde met een discusworp zijn grootvader. Zo was hij toch een moordenaar. 

Tja, een orakel is natuurlijk niet voor niets een orakel. Wat er gezegd was kwam  uit.

Mural van Nils Westergard

We gingen naar Amsterdam voor een tentoonstelling en het werd een dag vol verrassingen. We gingen, zoals bijna altijd,  met de bus en stapten uit op de Prins Hendrikkade. Vlakbij de IJtunnel. 

We hadden net in de krant gelezen dat iemand daar een heel grote muurschildering had gemaakt en die wilden we om allerlei redenen heel graag zien. 

We werden op onze wenken bediend, want we waren nog niet uitgestapt of daar was-ie al. En ik vond hem meteen prachtig!!!

De maker van dit fraais, kunstenaar Nils Westergard,  heeft geen toestemming gekregen om dit werk te maken. Dat wil zeggen niet van de gemeente, die kan alleen een vergunning geven als het een monument betreft en dat is het niet. Ze kunnen het dus ook niet afwijzen.  Maar er is nog een commissie , de commissie Omgevingskwaliteit en daar kwam een negatief advies: men vond het werk te groot en niet van deze tijd (!) en te toeristisch.  De eigenaar van het pand heeft trouwens wél toestemming gegeven. 

Daarom vind ik de volgende foto best symbolisch. Westergard heeft het er op gewaagd, een prachtig werk gemaakt en nu is de vraag: krijgt hij groen licht?

Of eigenlijk: blijft de muurschildering zoals die is of wordt het werk overschilderd en weer een saaie, grote,  saaie muur?

Ik vergeet nog te vertellen dat de buurtbewoners zeer positief zijn over het werk. 

De nabijgelegen Oudezijds Kolk is afgebeeld , ja eigenlijk in de kleding van de schipper. Schipper, scheepvaart, Amsterdam... hoe mooi kan je het hebben. 

En toen hadden we geluk en kwam Nils Westergard himself net naar beneden van zijn kraan.

Hij wilde best een praatje maken  en nam daar ook de tijd voor. Dat was verrassing nummer een, die dag. 

 Kijk, daar is hij. Een hartstikke aardige vent. 

Hij vertelde het hele verhaal van de toestemming.  

Hij vertelde ook dat hij hier tien dagen aan heeft gewerkt. Maar wel tien dagen van veertien uur. En dat hij nu nog bezig was met de laatste kleine dingetjes. 

Ik heb nog gevraagd waar ik nog meer werk van hem zou kunnen zien en dat is in Rotterdam en in Leeuwarden bijvoorbeeld. 

En ik heb niet gevraagd hoe dit dan betaald is. Had ik maar geweten dat ik hem zou kunnen spreken, dan had ik me beter voorbereid. 

Maar toch: dit was wel heel erg leuk. En ik hoop heel erg dat het werk mag blijven bestaan! Het was een genoegen om er naar te kijken. 

Linking to Sami's Colourful World 

Gezichtjes

 'Dag Bettie, dit gezichtje zag ik op een speeltoestel. Mijn kleinkind attendeerde me erop dat hij ook nog tanden had en dat had ik zelf nog niet opgemerkt'. Goed gezien, Dora Huisman, door jou en door je kleinkind:

En dan een paar gezichtjes die ik in London zag. Er werd echt op ons neergekeken!

Dit was een stukje kerk, de kapel:

Emie schrijft: 'In Fano, Italië, zag ik op een dag twee maal gezichtjes. Ik denk dat als je er voor open staat, je er minstens elke dag wel een kunt vinden. De ene is een gebouwtje op de boulevard vlakbij de haven, de ander zag ik in de wc, zo'n houten badhokje op het strand'. 

De op een na  laatste in deze serie, die komt van bloglezer Marja. Zij zegt: 'Ben helemaal gecharmeerd van de gezichtjes, die vind ik zo leuk.Vanavond had ik er eentje op m’n bord. Hij keek me zo verliefd dat ik moeite had om hem in te slikken. Dus snel een foto gemaakt.

Roept hij bij jou dezelfde gevoelens op?' 

Bij mij niet in eerste instantie, maar nu je het gezegd hebt, Marja, ja nu wel een beetje.  En bij jullie?

Inge vond er ook weer een, de laatste voor deze ronde,  in het verre Oostenrijk:

Dat was het voor deze keer. Dank allemaal en zoals altijd: Blijf speuren, mensen. En insturen: 

bettievdgriend@hotmail.com

Narcis

 

Narcis. Van Judith Fanto. Ik vond het verreweg het allerbeste en meest boeiende boek dat ik de laatste tijd heb gelezen. Verreweg! 

Ik zeg nou wel gelezen, maar ik heb het geluisterd. Vervolgens heb ik het alsnog gereserveerd in de bieb, want luisteren is fijn, maar ik wil ook dingen terug kunnen zien en dat kan nou eenmaal niet met een luisterboek. Nou ja, het kan wel, maar eer je dan op het goede punt bent aangekomen... daar ben ik te ongeduldig voor. 

Het beetje geduld  dat ik heb, moet ik al inzetten om het boek uiteindelijk in te kunnen kijken en stukken te lezen. Het boek is kennelijk populair. 

Enfin, na opgemerkt te hebben dat het boek in een prachtige schrijfstijl is geschreven, precies passend bij de tijd en de hoofdpersoon, Manno, zou ik dan nu zeggen: 

Het verhaal: ..........................................................................................................................................................

.............................................................................

Maar dat doe ik deze keer niet, want ik kwam terecht op de website van Judith Fanto herself. Tja en zij geeft een samenvatting van haar verhaal, van haar boek en ik zou wel gek zijn als ik niet zou begrijpen dat ik dat nooit beter zal kunnen dan zij.  Lees hier maar over Narcis, klik.

Dan kom je op die site en kun je alles lezen wat je maar wilt. Over het boek, over haar andere boek en over de schrijfster zelf. 

Narcis was Fanto's tweede boek en ik ben meteen begonnen in haar eerste: Viktor. Dat zegt al genoeg. Weer als luisterboek en ook dit boek bevalt uitstekend tot nu toe. (En ik heb het ook meteen gereserveerd in de bieb). 

Dan nog wat. Ik zag de kaft, het omslag van het boek en ik dacht: 'Wie van de hoofdpersonen is daar afgebeeld?' 

En ik dacht ook: 'Wat een mooi portret. Wie is de schilder?'  

Googelen, googelen, maar niet gevonden. Meestal staat zoiets in het boek, maar ja dat heb ik dus niet. En dus stelde ik via de website de vraag aan Judith Fanto. 

Zo leuk dat ik ook echt antwoord kreeg: 

Dag Bertie, of is het nu juist Bettie?,

Dank voor je fijne bericht!
Het omslag betreft een zelfportret van de Roemeens-Joodse schilder Corneliu Baba.
Volgens mij dateert het uit 1922, als ik me goed herinner.
Ik vind het prachtig, het ziet er een beetje uit als iemand die voor het vuurpeloton staat…
In mijn gedachten is het Béla, maar dat is natuurlijk niet de werkelijkheid.
Veel plezier met Viktor, hopelijk kunt u dat ook waarderen.
Intussen hartelijks,
Judith

Slot

Dan heb ik het niet eens gehad over het Fête de la Musique, waarbij heel Lyon op straat is om te genieten van allerlei soorten muziek

Ik heb het niet over het museum dat mijn man en ik de laatste dag nog bezochten (geheel zelfstandig omdat B&M naar hun volgende adres waren). Een museum waar ik trouwens niet zo veel aan vond, maar met een fantastische tuin.

Ik heb het niet over La Tête d'Or, een park met een eiland. Op dat eiland een herdenkingsplek voor de slachtoffers van alle oorlogen. 

Jean- Andre Point Dumont... geboren in 1949, zelfde jaar als mijn man. Dat jaar waarin men nog dacht aan en rekende op een toekomst zonder oorlogen. 

De terrasjes waar we zo heerlijk zaten in de schaduw, met name dat waar we 's ochtends gingen ontbijten. En constateerden dat er twee soorten schoenen werd gedragen en veel zwarte kleding. Ik had het er niet over. 

En ik heb het niet gehad over het feit dat we alleen maar vriendelijke Fransen hebben gesproken. Mijn laatste herinneringen aan Frankrijk en de soms echt onaangename Parijzenaars waren niet zo best op dat gebied. Maar nu en in Lyon... ik merkte er niets meer van. 

Hoe gezellig het was op straat en hoe rustig in een toch echt grote stad. 

Enfin Mieke merkte al op dat ik een beetje verliefd geworden ben op Lyon en dat is de zuivere waarheid.

Lyon, aan de Saône

En dat wij dit allemaal zo hebben meegemaakt, zo hebben genoten, is natuurlijk alleen aan onze hoogstpersoonlijke reisleiders te danken. Onze vrienden sinds onze eerste dag in Hoorn.

Meer dan vijfenveertig jaar. 

Bijzonder!

Wat is dat nou weer?

Een traboule? Ik had er nog nooit van gehoord. Maar in Lyon wemelt het van de traboules. Dat vertelde de leuke (Franse) gids,  in het Engels. Ook weer geregeld door B&M. Ze gaf ons een rondleiding door Vieux Lyon en daarbij deden we een traboule aan. 

Aan de deur zie je nog niet zo veel, maar  als je dan het bordje ziet, snap je het misschien al een beetje. 

Een traboule is een doorgang door verschillende gebouwen waardoor je van de ene straat in de andere kunt komen. Dus bijvoorbeeld je staat in de Rue du Boeuf, je gaat naar binnen en via een paar huizenblokken en binnenplaatsen kom je dan terecht in de Rue Saint Jean. Interessant vind ik zo iets. Voor de Lyonnais was het vooral tijdens de oorlog handig dacht ik meteen en dat vertelde de gids ook. Voor de Duitsers snapten hoe het allemaal in elkaar zat waren de gezochte mensen al weg. 

En dan moet je erbij bedenken dat er in Lyon een heleboel van die traboules zijn en er zijn er een stuk of veertig open gesteld voor publiek. . Ook in sommige andere Franse steden zijn ze er trouwens. 

Lyon is een zijdestad en de zijdewevers maakten ook gebruik van de traboules om de rollen zijde bijv. droog over te kunnen brengen. 

Nou, donderdagavond, vrijdag, zaterdag en zondag en een deel van de maandag waren we in Lyon. Dat is eigenlijk niet zo heel erg lang, maar tsjonge wat hebben we veel gezien. Allemaal dankzij de de planning van Bert en Marion.  Wat was het boeiend en interessant. 

Ik zou nog heel wat blogjes kunnen maken hoor, maar dat doe ik niet. Alleen morgen nog een afsluiter.