Het gekke is dat ik nog nooit van deze kunstenaar had gehoord.
De link met van Gogh was daar, op die plek, wel meteen duidelijk.
Vincent van Gogh: Sterrennacht, 1889
Matthew Wong: Starry Night, 2019
Ik heb al eens eerder verteld dat ik geen echte van Goghfan ben, maar nu ik in het museum bijna gedwongen werd om ook van Gogh weer eens (beter) te bekijken, zag ik er ineens toch heel veel moois.
Wat ook duidelijk was en echt meteen vanaf het allereerste werk: ik vind het fantastisch. En waar dat nou in zit, dat is lastig te omschrijven.
Dikke penseel streken, maar ook wel eens heel fijntjes. Heel veel kleur, veel blauw, maar zeker niet alleen blauw. Landschappen zoals ik eigenlijk nog niet eerder landschappen zag.
Die dingen vallen natuurlijk meteen op. Er zijn zoveel woorden van toepassing op het werk.
Matthew Wong: The Realm of appearances, 2018
Matthew Wong was een autodidact. Hij had een opleiding in de fotografie en een brede culturele interesse.
Het nare is dat hij eigenlijk pas echt met schilderen begon in 2013.
Hij stierf in 2019, jong, vijfendertig jaar oud. Hij heeft dus eigenlijk maar zes jaar geschilderd.
Alsof alles samengebald is in die korte periode. Samengebald móést worden, alsof Wong wist dat het zo zou gaan. Hij maakte zelf een eind aan zijn leven.
De eenzaamheid, de depressie, je zíét het, je herkent het.
Matthew Wong: See You On the Other Side, 2019
Dit is zijn laatste werk.
Dat kleine figuurtje, kijkend of op weg naar een huis aan de andere kant van een lege vlakte. Zijn laatste huis? De feniks staat voor wedergeboorte en onsterfelijkheid.
See you on the other side.
Ik was echt heel diep onder de indruk. Ik weet niet of er ooit nog een tentoonstelling van zijn werk hier te zien zal zijn, maar als... dan ga ik en nog een keer!
Dit blogje was al gepubliceerd en nu kijk ik en denk ik heb veel te weinig laten zien. Ik doe er gauw nog twee bij. Gewoon, omdat...