Zeven

 

En dan is hier mijn nummer zeven. 

Dat wil zeggen het is de zevende collage in de uitdaging van Conny. 

Dat gaat als volgt: tien weken lang maak je een collage en die toon je op je blog, of op Conny's blog, hier: klik. 

In die collage moeten vier woorden worden verwerkt en dat waren deze week... 

Weet je wat, kijk eerst maar even of je ze ziet, die woorden.

Oké, dit waren ze:  wit, bloempot, vogels en naaien. 

Het is deze keer geen Atc geworden, het viel allemaal iets groter uit   per ongeluk en aangezien de grootte vrij is, maakte dat niet uit.  

Bij een Atc kan dat niet, daar is de maat het enige dat moet, dat vast staat.

Het leukst vind ik iedere week om te zien wat de andere deelnemers hebben gemaakt. 

Vandaag kan ik pas in de avond kijken omdat ik vroeg weg moet, er de tijd voor wil nemen en niet op mijn telefoon wil kijken. Maar ik verheug me er nu al op!

Gezichtjes

'Ik heb een paar gezichtjes gevonden', zegt Kitty

'Onderweg naar Weert zag ik een auto en een vrachtauto met ‘smoel’. Ik dacht dat je in veel auto’s wel gezichtjes kon vinden. Met twee achterlichten als ogen wordt het al gauw wat. Maar toch, zo speurend onderweg, viel het nog niet eens mee.

Het wapen op het voormalige stadhuis van Weert (nu Museum W) deed me aan Johan Derksen denken'.

En Els van Knutzels zag er ook weer een en wat een mooie! Els denkt dat het een ertshapper is. Ze zag hem bij het Maritiem Museum. 

'Manlief eet graag droogworst en salami met noten erin.

Ik trof een hele familie " bekkentrekkers " tijdens het snijden van de worst',  schrijft Marij. 

'Haha, nu kwam mijn man met dit broodje aan. 'Bijna Halloween zeker' ,  zei hij 😂

Het was wel weer een nieuw brood (na die foto die ik eerder van een brood had)' , schreef Carla. 

'Ik heb denk ik de smaak te pakken, want ik heb weer een gezichtje gevonden. In de brochure monumentenroute Zandvoort 23 zag ik 'm,  al bladerend'. Zegt Kitty

En Els nogmaals: 'Zag vanochtend dat de nieuwe badkamer thermostaat vriendelijk lacht. 

Zie jij het ook?'

En dat was de laatste. Voor deze ronde. Dus blijf speuren én inzenden, mensen. bettievdgriend@hotmail.com

Monday mural

 

Dit vond ik nou weer eens een hele mooie, in Amsterdam. Niet speciaal op zoek gegaan, maar ik liep er langs en dat al voor de tweede keer. De eerste keer was in juni en de tweede keer afgelopen week. Aan de mural was niks veranderd, wel aan de bouw. Die vordert en dan zal de schildering verdwijnen. 

Ik zag hem lopend vanaf de Prins Hendrik-kade. Lopend met een grote en bewust genomen omweg. Lekker slenteren in Amsterdam. Ik kon er niet dichterbij komen.

Mij lijkt het dat hier een dwarsdoorsnede van de bevolking van Amsterdam is afgebeeld. Vroeger en nu. En dat vond de harde (weg)werker aan déze kant van de straat ook. Hij was bezorgd over mij en wees mij m'n plek. Vanwaar ik,  in zijn ogen,  de beste foto zou kunnen maken. 

Daarna nam hij alle tijd om met ons te praten. 'Wat denkt u, die  vrouw met hoofddooek, is zij Turks of Marokkaans?' 

Ik zei dat ik dacht Turks en dat dacht hij ook. Maar zeker wisten we het allebei niet. Hij was zelf ook Turks. 

En daarna ging hij los over Ajax met mijn eigen Amsterdammer. En over Tilburg en over wonen in Zaandam en/of Hoorn. 

Nogmaals, ik vond het echt een superleuke mural en meer kan ik er niet van zeggen. Omdat ik ook niet weet wie de schildering maakte(n). Er staat onder (Amsterdam?)Sign Painters. Maar dan weet ik het nog niet. 

Linking to Sami's Colourful World. 

Pauw pauw pauw steek je veren uit.

Dat 'Pauw pauw pauw ...', dat riepen we vroeger als er een pauw was,  ergens. En dat deed zo'n pauw dan nooit natuurlijk,  z'n veren uitsteken.  

Déze pauw hoefde niet aangespoord te worden. Deze deed het helemaal vanzelf en vlak voor mijn neus: 

Wat een pracht hè, ik vind het echt ongelooflijk. Hij liep kittig rond, een beetje pronkend en toen ineens, daar ging- ie. Ik hield m'n adem echt in. 

Nou, dat was het wel weer voor vandaag en ik heb er eigenlijk helemaal niks aan toe te voegen!

Oh,Oh!

We waren in het Allard Pierson Museum in Amsterdam en zagen daar een interessante tentoonstelling: 'De roep van de o'o, Natuur onder druk'. 

In de eerste zaal waar je binnenkomt, hoor je het geluid van de Kauai o'o. Een heel mooi en rustgevend geluid. Een vogelgeluid.

Die Kauai o'o, dat is een vogel die alleen voorkwam op het Hawaïaanse eiland Kauai. 

Voorkwám, want het laatste mannetje is voor het laatst gezien in 1987. De geluidsopname is uit 1985. Dat mannetje heeft nooit meer een vrouwtje gevonden. En daarmee was de vogel uitgestorven. Ik vond het ontroerend én erg. 

Dat is dus nog helemaal niet zo lang geleden en wat ook maar weer eens duidelijk werd in de tentoonstelling, is dat het nog steeds gebeurt. Door toedoen van de mens. Die kauai o 'o vielen ten prooi aan dieren die door de mens op het eiland waren geïntroduceerd. 

Daarvan, van de invloed van de mens zijn nog meer voorbeelden. Het meest bekende is de dodo. 

De dodo, die niet in de bomen nestelde, maar op de grond. Daardoor waren de eieren zeer kwetsbaar. 

Andere invasieve soorten, door de mens aangevoerd,  maakten er gebruik van, waardoor de dodo uitstierf. 

Er zijn op de tentoonstelling heel veel prachtige tekeningen te zien , gemaakt door kunstenaars en wetenschappers vroeger. 

De tekening hiernaast, een handgekleurde ets, is van van G. de Brièvre en gemaakt in 1835. 

Nog een ander voorbeeld van een uitgestorven dier is de Quagga. Uitgestorven door overbejaging. 

Behalve deze tekening van de Quagga, was er ook een opgezet exemplaar te zien. Bijzonder want zelfs het opgezette exemplaar is kwetsbaar en niet altijd te zien. 

De merrie stierf in 1883 in Artis en was het allerlaatste exemplaar van de soort. 

Op deze tentoonstelling is heel veel te zien. Heel veel! 

Vijf massa-extincties worden gezien in de aardlagen. 

Dat zijn periodes waarin meer dan 70% van het leven versneld uitstierf. De vijfde extinctie was die waarbij de dino's niet overleefden. 65 miljoen jaar geleden. 

En nu? Nu zitten we in de zesde massa-extinctie. Veroorzaakt door menselijk handelen!

Voor mij werd dus weer eens duidelijk dat het uitsterven van soorten niet iets is uit een ver verleden. Dat het nog steeds gebeurt en dat de mens de oorzaak is. De treurige oorzaak.  Oh, oh!

Wandelen in London

Met de trein naar London, ik heb het vast al vaker betoogd, is echt ideaal. Je hebt,  als je op tijd vertrekt thuis,  nog een heel groot deel van de  middag en de avond, want het is er ook nog eens een uur vroeger. (En voor mensen die plannen maken: het scheelt echt onzettend veel geld als je vroeg boekt. Niet een beetje, maar veel. )

Die eerste middag was Bart een beetje onze gids. Hij heeft meerdere keren hard gelopen in London en heeft een goed beeld, zelfs zonder kaart. 'Nou als je dan zo gaat en dan naar rechts, dan komen we volgens mij daar en daar'. En dat is dan ook zo. 

Dus we liepen heerlijk door een herfstachtig London:

Zagen onderweg heel wat kleine cyclamens in bloembakken, dat vind ik altijd heel opvallend in London, dat zie ik hier eigenlijk nooit. Binnen lukt het bij mij niet, misschien nog maar eens buiten proberen. 

In Kensington Gardens was het prachtig als altijd en ik werd heel erg blij van het kunstwerk van Yayoi Kusama. Een bijzondere Japanse kunstenares.

Het heet Pumpkin,  2024. En het staat vlak bij de Serpentine. 

Die Kusama (1929-! ) is ook lang in Nederland werkzaam geweest. Zij maakt fantastische objecten. Heel vaak met stippen, die zijn een beetje haar handelsmerk. 

En nou ik het toch over Japan heb. Een paar dagen later kwamen we nog in het British museum  en zonder er over nagedacht te hebben bezochten we de afdeling Japan. Daar was ik nog nooit geweest. 

Veel moois te zien. Vooral de Netsuke. Dat zijn prachtig gesneden figuurtjes, die als accessoires gedragen werden door Japanse mannen. 

Het museum heeft een verzameling van 2300 stuks. 

De eerste is een Sumoworstelaar van hout, de tweede een Dutchman with cockerel. Van ivoor. Ik vond ze hartstikke leuk. 

Het gele snoepje inTate.

 Onze dochter had zondagmorgen een afspraak met een Britse vriendin. Mijn man en ik wilden (zoals altijd) naar het British Museum en onze oudste zoon, wil daar wel het hele weekend doorbrengen dus we gingen. 

Misschien hadden we het kunnen weten. Het museum is gratis, het was zondagmorgen en het regende. Misschien dat het logisch was dat er een rij stond. Even wachten is voor het British Museum niet erg, dat zou ik er voor over hebben, maar ik gok en dat is een voorzichtige gok dat we twee a drie uur in die rij hadden gemoeten. Ik heb dit echt nog nooit meegemaakt. Je kon wel, ook gratis,  kaartjes reserveren voor een tijdstip in de middag, wat we deden en vertrokken toen maar snel naar Tate Modern. Ook weer groot en met een prachtig uitzicht.

En ook binnen veel fraais te zien. Hier staan en kijken wat zich beneden afspeelt is al zeer de moeite waard. Dat roze, daarvan denk ik dat het met Halloween te maken had. 

En verder zag ik voor het eerst dit 'kunstwerk' van Marcel Duchamp. Je begrijpt mijn aanhalingstekens vast wel. 

Het werk heet Fountain en dateert uit 1917, maar dit is een replica uit 1964, nog wel geauthoriseerd door Duchamp. 

Het origineel is verloren gegaan en mij verbaast dat niet zo.  Ik bedoel hoeveel toiletpotten zullen er nog zijn uit 1917. 

En meer dan een pot, een urinaal is het niet. Er is geen enkele aanwijzing die op kunst wijst, geen spoor van het werk van de artiest himself, behalve de naam R. Mutt en dat is een pseudoniem. 

Ik vind het idioot hoor. Maar Duchamp wordt toch beschouwd als een belangrijk kunstenaar en heeft zeer veel invloed gehad in de 20e eeuw en misschien nog wel.

 

Enfin, hier op aansluitend, werd ik door mijn man gewezen op het volgende:

Ik twijfelde aanvankelijk nog een heel klein beetje, want ik was net tevoren in een zaal geweest waar aangegeven stond dat alles in die zaal kunst was en dus niet om aan te raken,  ook niet de gewone voorwerpen. 

Ik geloof nu  dat  het gele snoepje een hele goede grap was. De suppoost zei dat het rubbish was en  heeft het in ieder geval niet meteen weggehaald! 

Week zes, toch weer een Atc

 

Week zes alweer. Week zes en dus de zesde collage. 

De woorden die deze week moesten worden gebruikt: 

Kangoeroe, rood, korrelig en lopen.

Best lastig, zo'n bijzondere combinatie. 

Zo lastig dat ik weer terug viel in m'n oude stiel en dat is het maken van Atc's. 

Dat kleine formaat 6,4 x 8,9. Centimeter wel te verstaan. 

Dat gepriegel ligt me op een of andere manier toch beter, hoewel ik nauwelijks ervaring heb met een groter formaat. 

En het hoeft ook niet hè, dus vandaar. Wat ik volgende keer doe weet ik nog niet. 

Hoe dan ook, hier is mijn kaartje. 

Ik heb gescheurd, geknipt, geplakt en een klein beetje gestempeld. 

Ik heb wat stukjes gebruikt uit een heel oud woordenboek. Waarin kangoeroe nog  werd gespeld als kangeroe. 

En verder is de gedachte geweest: Lopen? Een kangoeroe loopt helemaal niet! Een kangoeroe springt en ik hoop maar dat je dat een beetje ziet. 

Het was weer leuk om mee te doen en Conny, dankjewel!

Op Conny's blog kun je zien wie er nog meer mee doen en wat ze hebben gedaan.  Dat is natuurlijk een heel erg leuk onderdeel en daar ga ik nu van genieten. 

Oh nee, ik moet naar de tandarts, om 8.00 uur. Even doorbijten, hahaha. Maar als ik terug ben....

Zij kon het hebben

Een paar maanden geleden zag ik, in Nederland, ik weet niet meer waar in Nederland, dit leuke meisje.  Met deze schoenen plus een donkere panty met sokjes. 

Ik maakte een foto want het was echt een heel leuk meisje en ik dacht: 'jij kan het hebben!!'

Zestig jaar geleden zo'n beetje had ik ook zulke schoenen, zo ongeveer dan hè. 

Maar ik droeg ze zeker niet op deze manier. Ik droeg ze met nylons denk ik. 

Of misschien was de panty er al. Dat weet ik niet meer zo precies. 

Hoe dan ook, ik vond het ineens heel erg leuk. Maar zag het later nergens meer. 

Grappig dat ik nu, vorige week in London,  in de etalage van een schoenwinkel, ik denk in Regent Street, dit zag:

De schoenen lijken trouwens niet oncomfortabel, maar ik ging en ga niet tot aanschaf over. 

Slow Horses

Omdat mijn hoofd nog in London is, leek het me gepast om vandaag een mural uit London te tonen. Maar het is gek,  ik zag er deze keer niet een. Echt heel gek. 

Ik ben echter zo vaak in London geweest dat ik er nog wel een paar op voorraad heb natuurlijk.

Foto's van beschilderde muren bijvoorbeeld,  in de buurt van deze plek.  En van mensen die er hard aan het werk waren om een beetje meer orde te scheppen. Ze waren met veel en erg druk bezig. 

Schoonmaken, opruimen, muren een beetje bijwerken, planten plaatsen, verlichting aan brengen ...

Die mensen waren hartstikke Engels bovendien en dus erg beleefd en vriendelijk tegen een paar geïnteresseerde, oude toeristen. 

Ik vroeg aan een leuke jongen, jongen in mijn ogen,  wat er allemaal aan de hand was. Hij nam de tijd om me dat eens even haarfijn uit te leggen. 

Hier werden opnames gepland en voorbereid van een Britse thrillerserie: Slow Horses. 

Hij kon bijna niet geloven dat ik van die serie nog nooit gehoord had. 

'Maar u kunt er rustig naar gaan kijken hoor mevrouw, mijn moeder kijkt ook en ze vindt het prachtig' zei hij heel trouwhartig. 

Daarna legde hij uit dat de serie helemaal niet over paarden gaat, maar over spionnen. Eigenlijk over uitgerangeerde spionnen van de Britse Inlichtingendienst. Zij hebben iets fout gedaan in hun carriere, dronken op het verkeerde moment, belangrijke papieren kwijtgeraakt en zo. Zij zijn de Slow Horses. En hier in deze buurt is het gebouw waar ze hun dagen slijten: Slough House. (klinkt een beetje als slow horse). 

Enfin, ik nam me voor om eens te gaan kijken. Maar vergat dat vervolgens geheel en al. 

Tot ons Londonweekend. 

We deden nl een gidsgeleide London Walk, een special . Die voerde langs locaties, waar spionnen, moordenaars en dubbelagenten woonden of werkten. Mijn man en ik vonden  het niet superinteressant  en er werd in onze ogen te lang stil gestaan en te weinig gewalkt.  

Onze kinderen vonden het wel leuk. Ik vond het ook niet erg hoor, we kwamen toch weer op plaatsen die we niet eerder zagen. Het was heerlijk weer en ik kijk sowieso mijn ogen uit in de stad.  

Enfin, zo kwamen de Slow Horses weer in beeld. De kinderen kenden de serie. 

Waardoor er weer eens een  cirkeltje rond was en ik me wederom voornam Slow Horses te gaan kijken. 

Oké, maar een echte mural zagen jullie hier vandaag nog niet, dus ik doe er eentje bij. Gezien in London, bij ons vorige bezoek. De kunstenaar is Jimmy Vision. 

Linking to Sami's Colourful World