Een balkon, een balkon, een balkonnetje

Deze zijn echt en je ziet ze overal in Lyon. En waarschijnlijk ook in andere steden in Frankrijk. Die balkonnetjes (die hangen in de wind). 

Soms begint iemand net haar dag:

Soms staan er mensen naar buiten te kijken. 

Soms niet. Soms zijn ze heel mooi met fraai hekwerk. Soms niet. 

Ze zijn hoe dan ook erg verschillend en ze bepalen het straatbeeld. Ik blééf er naar kijken. En hopen dat er mensen te zien waren. 

Deze was niet zo moeilijk. Ik hing uit het ene raam en hij uit het andere.

En zo werd het een flinke verzameling,  mede dankzij mijn alerte reisgenoten. Ik vind het grappig, gisteren die nepbalkons op die mural en vandaag het echte werk:

Het Fresque des Lyonnais

 

Meteen de eerste avond werden we door B&M langs dit fresco geleid. Fantastisch, een superleuk werk. Het is geschiedenis, het is street art , het is sowieso kunst en dan nog in een leuk deel van LYON, het stadsdeel Croix-Rousse. 

Dit stukje liet ik al eerder zien, vanwege de Kleine Prins,  maar Guignol, waar ik het gisteren over had, staat er ook op, dus dit mag nog een keer. 

Wat een geweldige optische illusie zie je hier. Het lijkt  van een afstandje of het echt is,  of de figuren daar op hun balkonnetjes de drukte op straat staan te bekijken. 

En die figuren zijn dan historische Franse figuren, die ik lang niet allemaal ken. Er zijn borden, met nummers en zo zou je kunnen ontdekken wie wie is. Maar heel veel Franse figuren ken ik niet eens van naam. Maakte me ook eigenlijk niet zo heel veel uit.

Deze kende ik wel, of eigenlijk ik snapte wie dat waren. De gebroeders Lumière. Ik doe nog een paar voor mij onbekenden vanaf de balkons: 

Enfin, zes verdiepingen en op de begane grond gaat het gewoon door. Trouwens ook om de hoek en aan de achterkant.

Op de grond: 

Deze kok kende ik wel. Niet dat ik verstand van koken heb, maar ja deze Paul Bocuse timmerde nogal aan de weg. Die was niet te missen.

De man hieronder kende ik sinds een paar dagen, ik had net thuis nog in de krant gelezen dat hij was overleden. Het is Bernard Lacombe, een beroemde voetballer

En dan nog een paar. Ik ga mijn eigen grenzen ver voorbij. Ik heb een hekel aan tig foto's op een blog met allemaal hetzelfde. Maar anders kan ik niet laten zien hoe bijzonder dit was.

Enfin,  hier laat ik het dan toch maar bij.

Linking to Sami's Colourful World

Wat een poppenkast

Tijdens mijn opleiding, moest ik stage lopen op een kleuterschool. En een van de opdrachten tijdens die stage was: speel poppenkast voor de kleuters. 

Dat is helemaal niks voor mij. Kleuters heb ik liever per stuk en poppenkast vind ik leuk, maar niet om zelf te spelen. Stemmetjes... heel erg.  

Enfin het moest en ik bereidde me ontzettend goed voor. 

Helaas, het werd een totale mislukking. In de kleine en verduisterde ruimte waar het plaats moest vinden zat een bij of een wesp, een zoemend insect in elk geval. En geen kleuter die nog keek naar mijn voorstelling. Dat was meteen duidelijk... ik heb de stage afgemaakt en daarna nooit meer met kleuters gewerkt. 

Poppentheater vind ik wél erg leuk, als ik zelf maar niet hoef. 

En toch deed ik heel even iets met een pop in Lyon. Wij allemaal! Die pop, dat is Guignol. 

Lyon staat bekénd om Guignol, die zie je op verschillende plaatsen in de stad terug, vooral in een superleuk museum: het Musee des Arts de la Marionette: Gadagne. 

Het verhaal van die Guignol is mooi. 

Er was een tandarts, nou ja een tandentrékker en dat wat hij deed was zonder verdoving geen pretje. Om zijn patienten af te leiden bedacht hij twee poppen: Guignol en zijn compagnon Gafron. Die twee waren zo'n succes dat de tandentrekker poppenspeler werd en zijn poppen  tot op de dag van vandaag heel beroemd zijn. 

Zoveel poppen waren er te zien. Uit alle windstreken en uit alle tijden. De oudste 25000 jaar voor Chr. Werkelijk schitterend en zo prachtig tentoongesteld. 

Indrukwekkend ook, bijv. dit:  Plaza de Mayo, de dictatuur, de Dwaze moeders. 

Je kon er een hele tijd bezig zijn. En dat kwam trouwens ook prachtig uit omdat het buiten heeel heet was en daar lekker koel. Marion en mijn man waren heel mooi bezig:

De laatste foto laat ik vrij groot zien vanwege de tekst: Leven geven aan de materie, ja, dat is het eigenlijk. 

Je gaat natuurlijk niet naar Lyon voor een poppenmuseum, maar dit museum scoorde,  tijdens een tussentijdse evalutatie (op een terras uiteraard), erg hoog bij ons alle vier! 

Drie dagen vis

 Ik heb nog niet genoeg tijd gehad om mijn foto's uit te zoeken en te verwerken en dus zal Lyon even moeten wachten. Deze film zag ik al een tijdje geleden in onze onvolprezen Cinema:

Weer ging ik af op de trailer van een film. Hoe dat werkt: je gaat naar de film en vooraf worden er twee trailers vertoond. 

Als de trailer klaar is,  kijken wij elkaar even aan in het donker en knikken dan ja of nee. We knikten allebei ja. Ik omdat ik dacht dat ik Zeeuws hoorde spreken. En omdat mijn maatje Marieke ook al gezegd had dat ze hem goed vond. Dus we gingen!

Er zat geen woord Zeeuws in trouwens, hoe ik daar nou bij kwam? 

Er gebeurde wel iets heel raars, namelijk dat ik er zo ongeveer halverwege de film pas achter kwam dat die in zwart-wit was. Heel gek, maar misschien wel een teken dat ik er helemaal in zat. 

Het verhaal: 

Gerrie (68) woont met zijn tweede vrouw in Portugal. Af en toe komt hij terug in Nederland voor doktersbezoek. Dan verblijft hij bij zijn schoondochter uit KaapVerdië en wil eigenlijk connectie maken met zijn zoon. Dat is Dick (45). Het zou wel eens Gerries laatste bezoek kunnen zijn aan Nederland. 

Ze lopen door Rotterdam, bezoeken plekken uit Dicks jeugd. Ze bezoeken ook het graf van Dicks moeder, dat geruimd blijkt te zijn.  Ze zeggen niet veel, ze práten niet. Onvermogen. Niet in staat te communiceren. 

Ik dacht eerst even dat ik het niks vond. Maar dat veranderde. Ik vond het een mooie film, ontroerend. (en af en toe ook erg grappig).  

Het is dus al een tijd geleden dat ik hem zag, maar het zit nog allemaal in mijn hoofd. 

Hoofdrollen voor Guido Pollemans en Ton Kas. En hoe langer ik er over nadenk: een aanrader. 

(Ik weet niet eens of de film nog draait, maar zo niet, alle films eindigen op tv) 

De kleine prins, blikjes, invaders en mozaïek

 Dit was de eerste versiering die we zagen. Er is ontzettend veel te zien in de straten en op de muren van Lyon, maar dit was de eerste: 

Ik zag hem toen we nog maar net in Lyon waren: De Kleine Prins. 

Antoine de Saint-Exupéry, de schrijver van Le Petit Prince,  is in Lyon geboren. Vandaaar waarschijnlijk alle aandacht voor het prinsje en de schrijver: 

Hier zie je hem weer, rechts, met de schrijver himself ernaast. Als piloot gekleed want dat was hij ook, piloot. Hij stierf in 1944, bij een militaire actie waarbij zijn vliegtuig werd neergehaald. 

Deze muurschildering was heel heel heel bijzonder en enorm groot. Dit was maar een klein stukje er van. 

Ik kom daar nog uitgebreid op terug. 

Vervolgens ben ik me te buiten gegaan aan een kaart met de tekst: On ne voit bien qu'avec le coeur. Die tekst stond op een verloren gegane boekenlegger die mijn moeder ooit voor me gekocht had. Vandaar. 

 

Dit is iets wat je in  het oude gedeelte van de stad Lyon overal ziet. Op heel veel plaatsen, ik had er nog veel meer, maar je hebt een beeld. Grappig. 

En dan op zowat iedere straathoek kleine invadertjes. Soms aangepast aan de straatnaam en soms helemaal niet. Tenminste niet zo dat ik het snapte. 

En tenslotte waren op verschillende plaatsen in de stad kleine mozïekjes gemaakt op plekken waar de betegeling niet meer goed was. Of asfalt.  Leuk om te zien. 

Ik had graag willen zien dat iemand er aan bezig was, maar dat is niet gebeurd. Nu dénk ik dus dat het gewoon particulieren zijn die dat maken omdat ze willen dat hun stad er mooi uit ziet! Mozaiekguerilla's!

Lyon

Nou kijk, het zit zo:

Bert&Marion gingen vorig jaar met ons mee naar London. Omdat wij altijd over London zitten te zeuren hè. Over hoe leuk het daar is en hoe mooi en hoe interessant. 

Zelf hebben zij ook zo'n stad waar ze het altijd over hebben en dat is Lyon. Precies hetzelfde: hoe leuk en hoe mooi en dan nog dat Fête de la Musique...

En dus hadden we een deal. Deze keer gingen we met ons vieren naar hún favoriete stad:  Lyon. 

Een appartement in Lyon voor vier nachten en voor vier personen. 

Daarna gingen zij hun vakantie voortzetten in een ander huis in Frankrijk en dus waren ze met de auto. Wij niet!Voor ons bleef het bij die vier nachten, wij gingen daarna weer naar huis.  Dus wij gingen met de trein. 

Eerst met de bus naar Amsterdam en daarna met de trein. Overstap in Paris Gare du Nord.

En daar, op dat hele drukke station,  zagen we deze borden. 

Ik ben een wiskundige nul, maar dan ook echt, dus ik had geen flauw idee waar ik naar keek. Mijn man, Marion en Bert kwamen trouwens ook niet verder dan 'het is een vergelijking'. 

Maar thuis kon ik natuurlijk googelen. 

Het is gebaseerd op de klimaatmodellen over de opwarming van de aarde,  van ene Syukuro Manabe, een grootheid op het gebied van klimaatwetenschap. 

De borden zijn bedacht door Liam Gillick en  geplaatst voor een klimaattop, in 2015 al. 

Wetenschap als kunstvorm. Intrigerend en dat zal precies de bedoeling zijn geweest. 

We moesten met de metro naar Paris Gare de Lyon en daar hadden we een uur voor en dat ging perfect omdat mijn man alles precies had uitgezocht,  hoe we moesten lopen en waar we metrokaartjes moesten kopen. 

En zo kwam het dat we, nadat we om 7.05 onze huisdeur achter ons dicht hadden getrokken, om 16.10 in Lyon waren. 

En wat is het dan heerlijk dat je gewoon op dat station Lyon Perrache opgewacht wordt. Dat vond ik zo leuk. 

We vonden dat we de vakantie maar moesten starten met een feestelijke cocktail , want een goed begin is het halve werk. 

Bert regelde de sleutel van het appartement, kijk daar is-ie:

Koffers wegbrengen en meteen door voor het vervolg van deze dag. B&M hadden een wat hoger gelegen restaurant  gereserveerd, wisten wat een leuke route was en zo zagen we al een deel van de stad.  

We waren tien minuten te vroeg en we mochten er nog niet in. Men hoopte dat we respect zouden hebben voor het personeel dat aan het eten was. 

Dat hadden we, want er was een prachtig uitzicht over de stad en er ontstond meteen een beeld. Ze hebben gelijk: dit is een superleuke stad! 

Wat was er nou met dat schilderij?

Nog even over dat schilderij van Jan van der Heijden. Dat schilderij waarop je de Westertoren ziet en waarop iets niet klopte.

Sommigen dachten dat het de toren was die maar uit drie elementen zou bestaan. Dat is het denk ik niet, want deel vier van de toren zit op het schilderij verborgen achter de kerk. 

Zeeuws Knoopje zag wél wat er mis was. En dat is de weerspiegeling in het water. 

Die weerspiegeling is er namelijk niet. Je ziet daar op de kade twee meisjes en een hond en die zouden alle drie weerspiegeld moeten zijn. 

Men denkt dat Jan van der Heijden het gewoon vergeten is. Zulke reflecties werden vaak later toegevoegd. 

Van der Heijden beschouwde zijn werk  in ieder geval als af, want het werd geleverd aan zijn 'klanten': het bestuur van de kerk. 

Charlie merkte op dat er een ander schilderij van van der Heijden is met een boot er op en meer figuren. Dat is juist. En dat schilderij hangt ook in London: the Wallace Collection. Ik ben daar meerdere keren geweest en was verbaasd over de hoeveelheid Nederlandse schilderijen aldaar. Ik denk dat ik het gezien heb ook, maar zonder er veel aandacht aan te besteden. Hopelijk kom ik er nog een keer. 

En nu ik het er toch over heb: Je hebt in Amsterdam de Eerste Jan van der Heijdenstraat én de Tweede Jan van der Heijdenstraat. 

Ik dacht altijd dat dat was omdat Jan van der Heijden schilder was en ook uitvinder. 

Maar de reden is veel simpeler: er was eerst één straat, die werd doorsneden door een nieuw aangelegd park en die bestond daarna dus uit twee delen. De eerste en de tweede...

Jan van der Heijden is belangrijk geweest. Niet alleen vanwege zijn schilderwerk.  Hij verbeterde,  als uitvinder,  de al bestaande brandspuit zodanig dat er aantoonbaar minder verwoestingen waren door brand. Een technisch verhaal, maar kort: het bluswater kon nu rechtstreeks vanuit de grachten worden opgepompt. 

Die twee straten zijn dus absoluut verdiend!

Long Island

 

Ik las het niet , ik luisterde. Tijdens heel wat wandelingen.  Ik vond het boek goed, zo goed dat ik een paar keer een stukje extra wandelde om verder te kunnen luisteren.

Maar een ding was jammer. Dit boek blijkt het vervolg te zijn op Brooklyn,  van dezelfde schrijver. Ik las van hem wel Nora en vond dat heel goed. Maar van Brooklyn wist ik niet, anders had ik dat deel natuurlijk eerst gelezen. 

Niet dat het zo niet duidelijk was hoor.  Dit speelt twintig jaar later

Brooklyn heb ik natuurlijk meteen gereserveerd, dus nu het tweede verhaal:

Eilis Lacey is getrouwd met Toni Fiorello, een Amerikaan van Italiaanse origine met een hele clan familieleden die bijna letterlijk naast ze woont. In Brooklyn.

Eilis is zelf Iers en het leven met die schoonfamilie, die bemoeizuchtige schoonfamilie, is niet altijd makkelijk geweest. Eilis wordt wel gewaardeerd in die familie, dat is het niet en bovendien hebben Toni en zij een dochter en een zoon.  Onder de twintig. 

En dan, eigenlijk totaal onverwacht, verschijnt er een boze man, die Eilis een vervelende boodschap over Toni brengt. Het gevolg is een pittige huwelijkscrisis. Eilis besluit haar moeder op te gaan zoeken,  die nog altijd woont in het Ierse dorp waar Eilis is geboren en getogen. Waar ze voor haar huwelijk een vriendin had, Nancy en een beginnende relatie met Jim Farrell. Nu zijn Nancy en Jim in het geheim met elkaar verloofd. Dat weet Eilis niet. 

Als ik het zo opschrijf klinkt het misschien een beetje als een nietszeggend romannetje. Maar dat is het niet. Integendeel. 

Om te beginnen kan Tóibín schrijven. Heel goed schrijven zelfs. 

Het verhaal houdt je sowieso in spanning. Ik heb wel drie keer bedacht hoe het zou kunnen aflopen. 

En het gaat o.a. over keuzes maken. 

Iets waar ik tot op de dag van vandaag moeite mee heb. Iets dat van alle leeftijden is. 

Mural London

 

Deze vind ik eigenlijk heel erg mooi. Van kleur, van vormen. 

Hij was denk ik  ook net nieuw en  totaal onbeschadigd en ongetagd.  

Ik heb hem ter plekke daar in London staan bestuderen en later,  zittend,  thuis ook, maar ik kan niet zien wat er staat. Misschien staat er niks, dat kan ook. 

En deze vond ik ook erg leuk. Eveneens gezien in London.

Ik maakte de foto ook zonder die twee vrouwen die daar stonden te wachten. Maar mét is veel leuker. 

Hoewel  je misschien niet helemaal ziet wat er staat, namelijk: It is a Privilege to be on Earth at the same Time as You!

Is dat nou niet lief? 

Linking to Sami's Colourful World

Westertoren

Maanden geleden bezochten we in het Rembrandthuis een tentoonstelling van Samuel van Hoogstraten (1627-1678). 

Ik heb er toen niets over geschreven omdat ik het al eens eerder over hem had gehad n.a.v. een tentoonstelling in Dordrecht. 

Je ziet hier een zelfportret van de jonge Samuel. 

Hij zal in die tijd leerling zijn geweest van Rembrandt. Vier jaar lang leerde hij van de meester. 

Dat was dan theorie en praktijk. Rembrandt had meestal vier leerlingen om zich heen.

Ze trokken er ook op uit. Soms alleen, soms samen. Zo hebben Rembrandt en van Hoogstraten allebei leeuwen getekend. Dat zal op een kermis zijn geweest. Om te oefenen. Levende dieren, dat was lastig denk ik. 

Ze bestudeerden ook de architectuur en dat is de reden dat ik het er hier toch nog over heb. Want Samuel van Hoogstraten oefende bijvoorbeeld ook op de Westertoren. 

Kijk, zo zag van Hoogstraten hem: 

En...  en dat vind ik zo mooi, die Westertoren is er nog steeds. Al bijna vierhonderd jaar  en het is zo een mooie toren. Beetje scheef, maar echt mooi.  

 Zo zag ik hem laatst: 

Ik zie hem trouwens best vaak, van verschillende kanten en bijna altijd blijf ik ook echt even kijken. Dan denk ik weer aan Anne Frank die het carillon hoorde en dat in haar dagboek schreef. 

 In London, in de National Gallery stuitte ik op de Westertoren, de Westerkerk. Geschilderd door Jan van der Heyden. Hij zag het zo, in 1660:

De kerk was eerder klaar dan de toren. Die werd in 1638 voltooid, de kerk in 1631.

Jan van der Heyden voltooide dit doek, maar er is iets mee aan de hand. Zie je het?