Adya en Marcel

 In het Parool staat een leuke rubriek vind ik,  getiteld Beeldrijm. 

Galeriehouder Jedithja Groot kiest een beeld uit het heden en kiest daar een historische foto bij. 

Dat levert soms verrassende combi's op. Zoals hier: 

Links zie je een schilderij uit 1910: Adya bordurend in het kraambed. Adya van Rees-Dutilh is dat.

Geschilderd door haar man Otto van Rees. 

Dat schilderij herkende ik meteen. Het sprak me aan, sowieso omdat ik het mooi vind. 

Ook omdat het me herinnerde aan mijn eigen eerste kraambed, waarin ik uigebreid lag te borduren. Mijn moeder was er én de kraamverzorgster en ik had alle tijd. 

Ik heb het werk laatst gezien toen we in Schiedam waren in het museum aldaar. Een aardige tentoonstelling  over het werk van dit interessante echtpaar.

Daarnaast een foto van een vrouw die ligt te rusten. een vrouw met volgens bijschrift een Marcel-golvend kapsel. 

Ja en dan word ik nieuwsgierig... een Marcel-golf???  Ik begreep natuurlijk wel wat het was, maar wie was die Marcel?  

Nou, dat was een kapper genaamd Marcel Grateau (1852-1936). Het was een Fransman en hij vond een bepaalde techniek uit: met een krultang golven creëren in het haar van vrouwen met wat korter haar.

Die kapsels waren populair eind 19e - begin 20e eeuw.

Dat kortere haar was ook nog niet zo lang in zwang. (ha, ik ben een dichter in de geest) en daar moest wat mee. 

Enfin de man noemde zich later,  toen hij naar Amerika was geëmigreerd,  Francois Woelfflé en later Francois Marcel. Zelfs de techniek kreeg zijn naam: Marcelling

En al die tijd hing deze kaart in mijn kamer. Zeven schone baadsters met de Marcel-golf.

Schouder

 

Dat dus. 

Gisteren werd een nieuwe foto gemaakt, een week na de val en de conclusie was dat er geen verslechtering was.   

En dat het lang gaat duren, drie, vier maanden. 

Ik heb nu zwaardere pillen en dat scheelt wel wat. Maar toch heb ik veel pijn.

De raarste dingen doen pijn en je zou niet geloven wat ik allemaal niet kan met alleen rechts. 

Ik ben begonnen met fysio, hopelijk gaat dat helpen. 

Allemaal heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes en kaarten. Dat helpt!

Happy Birthday

Dus ik was in het H'ARTmuseum waar,  vanwege de verjaardag van de stad,  een tentoonstelling is: Happy Birthday Amsterdam .

Er zijn  daar een heleboel kunstwerken: over, voor en door Amsterdam. Van vijfenzeventig  zeer verschillende kunstenaars. 

Zo ziet de ruimte van de tentoonstelling er van bovenaf gezien uit. Dat vond ik mooi bedacht met de drie kruisjes, nou ja, zeg maar kruisen,  uit het wapen van de stad.

Ik maakte zoals gewoonlijk  veel foto's, maar ja, wat zal ik er van laten zien? 

Moeilijk, want ik hád me al beperkt, alleen gefotografeerd wat voor mij Amsterdam is. Toch nog te veel.  Enfin, deze kunstwerken  kwamen door mijn selectie van mijn selectie.

Vlnr:  Carel Willink, Groene dame, 1930.   G.H. Breitner, Naar de markt, 1896.    Herman Gordijn, De Wallen, 2016 

Ed van der Elsken, Beethovenstraat 8, 1967

Armando Cairo, Schoolplein, 1970-1979

Barbara Broekman, The Golden  Thread, 2023 (vijfhonderd panelen, gemaakt met stoffen van over de hele wereld)

Dat is het. Bijna. Oké, nog eentje ter afsluiting:

Jeroen Henneman, De Kus, 2002

Kunstenaar aan het werk

Door het raam naar buiten kijkend, in het H'ARTmuseum in Amsterdam zag ik hem al, deze kunstenaar. Wat je noemt en plein air. 

En ik dacht als ik straks buiten ben loop ik er even naar toe om te kijken. En dat deed ik ook. Hij wilde geen praatje dacht ik en dat deed ik dus niet. Foto's maken echter dat vond hij desgevraagd prima. 

Het was een grauwe, grijze dag  zoals zo vaak de laatste tijd, maar het leek me dat hij er uitstekend paste en die sfeer kwam ook goed over op zijn werk. Ik vond het echt mooi. 

Grappig eigenlijk,  ik vond wat ik daar buiten zag bijna net zo mooi als binnen in het museum. 

Het was echt een extraatje. Misschien werd hij wel ontdekt. Het was tenslotte het Amsterdam museum.

Of hij was al ontdekt, dat zou ook kunnen. 

Gezichtjes + update

 'Ineens zag ik het, haha, dit gezichtje op de achterkant van de sluitclip van de lunchtrommel van de kleinkinderen. En die heb ik toch al heel wat keren in handen gehad….', appte mijn bijnabuuf Kitty.

En Inge had ongeveer hetzelfde met deze schraper: 'Deze schraper is al heel wat jaren in mijn bezit, maar nog nooit zag ik het gezichtje. Tot nu net'. 

Tineke Dieks dronk koffie met collega's en zag dit gezichtje. 'We zagen het allemaal', schrijft ze. 

Het was gek, maar ik zag het niet. Dat mailde ik aan Tineke en toen stuurde ze dezelfde foto met daarop ogen neus en mond aangegeven. Ik zag het. 

Jullie zullen het vast in een keer zien, maar zo niet laat ik het tweede plaatje aan het eind van deze dag zien.

Jeanne dan: 'Ineens zag ik een gezichtje in de fietstas. Ik dacht, ik geef m maar eens door'.

Een leuk mailtje van een mij tot nu toe onbekende bloglezer: Elly uit Schagen. 'Goedemorgen Bertie ,

Met plezier lees ik dagelijks jouw blog. Ook geniet ik van de gezichtjes. Bij de Hema kocht ik een combinatie van stok en vloertrekker die je in elkaar klikt, Dit was het resultaat'. 

Dank allemaal en zoals altijd: Blijf speuren, mensen én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com

Zoals afgesproken hier nog even 'de verklaring' voor het koekjesgezichtje:

Met nogmaals dank aan Tineke.

Muismatten

Jaren geleden, in 2010, waren we in Beijing. 

Het was een indrukwekkende vakantie. We zagen echt ontzettend veel moois en biijzonders. En ik was vooral onder de indruk van het feit dat we daar waren, dat ik daar op de Chinese muur stond. 

Veel souvenirs nam ik niet mee.  Eentje maar, een muismat met een fraaie afbeelding. Ik nam hem meteen in gebruik toen we thuis waren. En bijna veertien jaar deed deze mat dienst. 

Nu ineens was het klaar. Aan de achterkant lieten meer en meer stukjes los.  Jammer!

Geen idee waar ik een nieuwe leukerd zou kunnen kopen, vast in een computerzaak, maar ik had geen zin daar naar te zoeken. 

Dus dan maar googelen op 'gepersonaliseerde muismat'. Raak!   

De foto stond nog in een mapje op mijn bureaublad, ik was nog steeds van plan die een keer te laten afdrukken. Dat hoeft niet meer want... ik nam dan wel geen souvenir mee uit de Efteling, maar heb er nu toch een. Een nieuwe muismat.

Maanden geleden, in 2024,  waren we in de Efteling. 

Het was een indrukwekkend en lang weekend. Het was mooi en bijzonder.  En ik was vooral onder de indruk van het feit dat we daar waren, in de Efteling,  met allemaal. Vanwege ons 45-jarig huwelijk.

Zuiderzeelicht, Schokland

 We gingen in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen naar Zuiderzeelicht.

Je begint in het Binnenmuseum met een kleine tentoonstelling over het voormalige eiland Schokland in de Zuiderzee. 

Dan loop je naar het Buitenmuseum er tgenover.Het is inmiddels donker en het museum is open en sprookjesachtig  verlicht. 

Daar ga je met een groepje rondwandelen en op vaste punten wordt een deel van een verhaal verteld. Het verhaal van deze editie, de zesde, heette De Schelp van Schokland. 

Er is iedere keer een andere verteller en nu was dat Huub Stapel.

Het is knap geregeld want op die vaste punten is een stoplicht en als dat groen is mag je doorlopen naar de volgende scene. Zodat je niet met heel veel mensen tegelijk staat.

 

Het verhaal gaat over Reijer en Marrijtje. Dat zijn twee kinderen van Schokland. Hij een visserszoon en zij de dochter van de schoolmeester. Ze worden vrienden. 

Dan in 1825, komt er een verschrikkelijke stormvloed en Reijer moet met zijn ouders vluchten naar de zolder omdat het water snel stijgt. En daar is het ook niet veilig. 

Vader doet zijn gouden oorring in. Een ring met zijn intialen. Als hij niet zou overleven, verdrinken, kon hij geidentificeerd worden en was er geld genoeg voor de begrafenis.

(Ik wist wel van de gewoonte van oorringen voor vissers, maar niet waarom) 

Nou, zo'n  verhaal dus en gelukkig met een mooi slot. 

Ik vond deze editie van Zuiderzeelicht erg goed! 

Het verhaal is gebaseerd op een boek van de jeugdboekenschrijver André Nuyens: Nooit meer terug. Over de tragische ondergang van Schokland. 

Ik ben dat boek nu aan het lezen en het is een absolute aanrader en niet alleen voor de jeugd! 

Ik las ook het boek Het eiland van Anna, van Eva Vriend, over Schokland. Een paar jaar geleden waren wij al eens naar Schokland. Ik heb er een paar keer iets over geschreven omdat ik het gebied en het verhaal van het eiland intrigerend vind. We konden toen niet het museum daar bezoeken, door Corona,  maar dat wil ik nu toch nog een keer doen. 

Masker

Ik heb nog een paar blogjes liggen, zoals deze. die zal ik nog plaatsen en daarna wordt het een poosje twijfelachtig. Jullie snappen wel waarom. Dank voor alle goede wensen!

 'Mijn' pedicure heet Debby en wij kunnen goed met elkaar overweg. Zij is ook echt een schatje vind ik. 

We komen er ook bijna bij iedere behandeling achter dat er iets is dat we allebei nog nooit van andere mensen hebben gehoord en dat wij dat dan allebei hebben. 

Gewone dingen hoor, dat ik bijv. niet met mijn man kan hardlopen omdat ik niet tegen het geluid van de beweging van zijn arm tegen het trainingsjack kan. Dat heeft zij ook. 

Heel grappig.

 'Ik durf het bijna niet meer te zeggen',  zegt zij dan als er weer eens iets aan de orde komt,  'maar...'.

Best bijzonder ook. We schelen ruim dertig jaar in leeftijd.  Het praat natuurlijk makkelijk als je in zo'n stoel ligt en iemand frunnikt aan je tenen. 

Ik bedoel zo'n band heb ik niet met de tandarts. 

Meestal aan het begin van het jaar geeft Debby haar klanten een cadeautje. En deze keer was dat een maskertje. Zij is ook schoonheidsspecialiste, vandaar

Ik ben daar niet van, maar ik vond het superlief en na een paar dagen ging ik eens kijken. 

Niet goed kijken, want dan had ik geweten dat het een huidmasker was, dat kletsnat in dat zakje zat en eigenlijk wel meteen moest worden gebruikt toen het zakje open was

Dus niet wat ik dacht een soort slaapmasker. 

Het viel nog niet mee om dat masker uit te vouwen, ik snapte er niks van. Maar met hulp van mijn man lukte het en daar lag ik. 

Om meteen tot de conclusie te komen dat ik er eigenlijk geen tijd voor had. Het moest tien tot twintig minuten en ik hield het bijna tien minuten vol. 

Mijn huid voelde daarna wel lekker aan, dat moet ik zeggen!

Pech

Gisteren was het glad. 

Op sommige plekken en ja hoor ik ging onderuit op zo'n plek. Op de fiets. Aan de overkant van de weg bijna voor mijn deur. 9.30.

Via de huisarts naar het ziekenhuis naar radiologie.

Foto , nog een foto en... linkerschouder gebroken!

Door naar de Spoedeisende Hulp en man daar was het druk!  Gesprek, onderzoek, operatie misschien? Nieuwe foto. Niks drinken of eten tot 15.30. Geen operatie, heel veel pijn en naar huis.  Paraceta, ibu en een doek. Heel veel pijn, maar niet zo erg als precies 2 jaar geleden met de gebroken rug en pols

Onze oudste kleindochter was een beetje van slag dus ik rekende haar voor: ik ben 73 en in de eerste 71 jaar brak ik niks. Zo bekeken valt het mee, toch?

Salamander

Hier zie je een ets. Van Hercules Segers (1589/1590-1633-1640) om precies te zijn. De titel is 'Tobias en de engel'. 

In de tentoonstelling in ons museum,  was een animatie gemaakt waarbij deze ets overvloeide in een ets van Rembrandt, getiteld 'De Vlucht naar Egypte'. 

Die animatie kan ik hier niet laten zien, maar ik kan wel de ets van Rembrandt hier plaatsen. Komt-ie:

Als je nou heel goed kijkt zie je dat het landschap, links op beide etsen,  hetzelfde is, precies hetzelfde. Segers' ets was er eerder en dus is de conclusie dat Rembrandt hier de etsplaat, de koperen etsplaat van Segers, heeft gebruikt om daar vervolgens zijn eigen draai aan te geven,  namelijk een geheel andere voorstelling. 

Dat was voor mij het eerste interessante. Dat je zo'n etsplaat dus kennelijk helemaal opnieuw kan bewerken. Ik had geen idee. 

Noem het recyclen, noem het photoshoppen, noem het wat je wilt, het is echt bijzonder. 

En daarna kwam er iets leuks. Je moet heel goed kijken, maar dan zie je dat op de ets van Rembrandt,  de vleugel van de engel van Segers nog steeds te zien is. Rechtsboven in dat geboomte. 

Per ongeluk, expres? We weten het niet. Ook niet waarom Rembrandt de etsplaat van iemand anders wilde gebruiken. Had hij haast, had hij geen zin?  Was het een slordigheidje? Was het in een arme periode? (Koper was duur.) 

Je ziet trouwens ook nog een stukje van het zwaard van de engel op de ets van Rembrandt. 

Toen ik dit verhaal vertelde aan een bezoeker zei die: Ik denk dat Rembrandt het expres heeft gedaan, expres de vleugel heeft laten zitten. Als symbool voor een beschermheilige voor Jozef en Maria. 

(ik denk dat niet, maar het was vlak voor de Kerst en ik vond het een mooie, lieve Kerstgedachte). 

Enfin, zondag was de laatste dag van de Rembrandt tentoonstelling  en zaterdag mijn laatste dag. De eigenaar van alle tweehonderd etsen, Jaap Mulders, was er zelf en gaf een rondleiding. Dat deed hij best vaak en als hij in de zaal was waar ik 'stond', luisterde ik natuurlijk mee. 

Deze laatste keer vertelde hij nog iets dat ik niet eerder had gehoord. 

Je moet nu even écht heel goed kijken want anders zie je het niet. Maar op het eerste plaatje, dat van Segers, zie je,  linksonder in de hoek,  een wit sliertje. Een takje denk ik. 

Als je nu op hetzelfde stukje van de ets van Rembrandt kijkt, is dat witte sliertje/takje, dus ook linksonder,  veranderd in een klein salamandertje. 

Zie je het? 

Rembrandt heeft hier even heel subtiel laten weten dat hij de ets van Segers heeft gebruikt. 

Want... een salamander staat voor transitie, voor verandering!