Favoriete winkel

Vroeger had ik meerdere favorieten op winkelgebied. Maar nu al jaren niet meer. Tuurlijk, er zijn winkels die ik leuker vind dan andere.

Ik ben bijvoorbeeld meer gesteld op AH, dan op andere supermarkten, maar ik doe al lang niet meer al mijn boodschappen daar. Daarvoor zijn de prijsverschillen me toch echt te groot. En trouwens ik hou niet van boodschappen doen. 

De Bijenkorf, was heel lang favoriet. Vroeger een uitje met mijn moeder. Eerst naar de Bijenkorf en dan naar de Cineac. 

Ik heb zelfs een tijdje gewerkt in de Bijenkorf, ook dat ook nog. Het was gezellig hoor en leerzaam, maar gelukkig tijdelijk. 

En nu ben ik er al in geen jaren meer geweest. Want de prijzen die daar gelden... dat is echt niet meer voor gewone mensen. 

Dus voor favoriet kom ik uit op kringlopen. Niet een speciale  favoriete kringloop. Er zijn er hier een heleboel en die bezoek ik regelmatig. 

Maar eigenlijk... hou ik het meest van een winkel zoals je hieronder ziet. Het is een werk van Isaac Israëls die het in 1894 schilderde. Het heet Etalage.

De hele sfeer van het schilderij... Ik denk late herfst, de lichten zijn al aan en er zijn mensen die genieten van het kijken in een etalage. Ik vind het prachtig. 

Ik las dat Israëls een vergunning had om buiten te schilderen (!)

Maar dit werk schilderde hij binnen. Hij had daartoe speciaal een kamertje gehuurd met uitzicht op de winkel. Welke winkel het was, dat is ook bekend. Bahlman.   

Daar vlakbij, ook op de Nieuwendijk, was nog een andere winkel die Israels ook schilderde. Die winkel was een hoedenwinkel, Mars. 

 Het eerste werk zag ik in het Rijksmuseum. Het andere werk zag ik niet in het echt. Dat hangt geloof ik in Groningen. Dus de laatste foto is gepikt van het www 

Nou, dit was dus het Favorietenthema bij Busy Bessy voor deze keer. En als het je aanspreekt kun je daar gaan kijken. Ga ik ook doen!

Amsterdam Empire

Ooit vond ik Penoza een goeie serie, lekker om naar te kijken. 

Later volgde ik 'Klem': spannend en goed vond ik. Met bovendien de onvolprezen Jacob Derwig in de hoofdrol. 

Dus nu er met veel tamtam een nieuwe serie op Netflix werd aangekondigd kreeg ik daar zin in.

Want weer met Jacob Derwig en dan ook nog met Famke Janssen die ik ken van een Bondfilm. Ik wilde wel eens zien hoe zij nu is. 

Mijn man ging meekijken. Dat doet-ie niet vaak vaak, maar dat vind ik gezellig. Allemaal goede redenen. 

Dus: we hebben in drie sessies alle afleveringen gezien en ik vond het niet zo'n goede serie als ik gedacht had. 

Eigenlijk vond ik het na twee afleveringen wel genoeg, maar ja... ik zat er nou eenmaal in. Sommige stukjes vond ik wel goed of spannend of Amsterdam en dus bleven we kijken. 

En nu achteraf denk ik: dat was zonde van mijn tijd. 

Spijt dus? Nee hoor, ik was er zelf bij en als ik gestopt zou zijn, had ik me altijd afgevraagd hoe het nou verder ging. 

Afgelopen zondag zagen we het laatste deel. Een dag later liepen we door Amsterdam. 

We waren op weg naar het Rijks en kiezen dan vanaf de bushalte zo veel mogelijk een andere weg dan de vorige keer. 

En zo stuitten we op dit:

Het is een coffeeshop genaamd The Bulldog. Het is zelfs een keten van coffeeshops. Als ik het goed heb begrepen is het een keten die verspreid zit in Amsterdam. 

Nou de hoofdpersoon in Amsterdam Empire, de serie waar ik het net over had, bezit ook een keten van coffeeshops in Amsterdam. 

En die keten heet niet The Bulldog, maar The Jackall. Kan geen toeval zijn dacht ik zo. 

Bloghop

Vandaag is het weer tijd voor de creatieve bloghop bij Conny.  

Het onderwerp was: Zet een historische figuur in onze tijd en van de lange lijst uitdagingen,vond ik dit de allerleukste. 

Ik heb er echt heel lang over nagedacht. Er kwamen allerlei ideeën naar boven, maar als ik dan ging zitten, kwam er helemaal niks. 

Uiteindelijk begon ik pas gisteravond echt. Een klein beetje stress dus, maar niet erg hoor, want dan had ik het gewoon weggesmeten denk ik.

Enfin, dit is het geworden.  . 

(Het is nu 23.37, ik zit dit stukkie te maken en gooide net een beker thee om. Net NAAST mijn laptop, wel over de scanner grrrrrrr én over de collage. De scánner zal wel drogen). 

Morgenochtend plaats ik dit blogje en ga vervolgens op mijn gemak zitten kijken wat de andere deelnemers hebben gedaan. Hier, klik.  

En dan ga ik donderdag beginnen aan de volgende opdracht! A.s. donderdag bedoel ik. 

Meteen maar even kijken...

Gisteren liet ik een mural (nou ja een bijna mural) zien van Shepard Fairey, in Parijs. 

Ik vond hem prachtig en had net ontdekt dat deze kunstenaar er ook een werk in Nederland had gemaakt. In Amsterdam. 

Nou wás ik gisteren toevallig in Amsterdam. Ik was zelfs bij het station en dus bedacht ik dat we net zo goed even over konden varen naar het NDSM terrein, want daar was die mural. 

(Zo'n vaartochtje is trouwens altijd wel leuk. Kost niks, veel plezier. Maar dit terzijde) 

Kijk, déze foto had ik gezien op de site van Shepard Fairey. Ik vond hem meteen heel mooi.

Ik maakte gisteren zelf ook een foto van het kunstwerk. En dat is deze: 

Zo ziet het kunstwerk uit 2023 er nu uit. En ja, dat vind ik erg jammer. 

Ik weet natuurlijk ook wel dat dit het lot is van veel prachtig werk op de muur en dat daar niet veel aan te doen is. Maar ja, ik was toch echt teleurgesteld. 

We liepen nog een rondje over het terrein. Ik vond er niet veel aan. Geen echte mooie schilderingen, veel van die letters. Best knap hoor overigens, maar niet waar ik speciaal naar zou gaan kijken: 

Het portret van Cruijff beviel me ook al niet zo heel erg. Het lijkt wel of hij een punthoofd had. Op deze plek was jaren lang het portret van Eberhard van der Laan te zien en dat vond ik veel mooier. 

En toen moesten de 'Schattige babyvoetjes' nog komen. 

Dat is een kunstwerk van Lily van der Stokker.  Ze is er twee jaar mee bezig geweest las ik in het Parool. Het is een enorme tekst in lichtgroene letters: Schattige babyvoetjes.

'Zacht en liefdevol', zegt ze in de krant, 'maar ook krachtig in contrast met de omgeving'. 

De kunstenares vindt het een politiek werk. 'Vrouwelijke kunst in de publieke ruimte. Het gebied bij de NDSM wordt gedomineerd door jongens die graffiti maken. Ik wilde met deze feminiene tekst toch een krachtig tegensignaal geven: niet bitter, want vrolijk en lief'. 

Tja...

Ik ben wel benieuwd wat jullie er van vinden.

Mural in Parijs

We waren er  niet echt op uit,  in de drieenhalve dag dat we er waren, in Parijs. Maar we spotten toch wel een paar murals. En dit was de allermooiste. 

Stel je voor je loopt een wandeling en je volgende doel is het Hotel de Ville. Je kijkt om een hoekje en je ziet iets waarvan je nog niet weet wat het precies is:

Dat vereiste natuurlijk nader onderzoek. Het bleken giga murals te zijn en het gaat over het klimaat. Het totaal kon ik niet overzien, niet op dat moment en later ook niet. Er werd iets opgebouwd waardoor ik er  niet recht voor kon staan en schuin kon ook niet. 

Gelukkig was er wel een bórdje met het totaalbeeld: Earth's future is our Future  van Shepard Fairey,  in 2025. 

Wij waren er eind september en het bleek nog vrij nieuw te zijn, nl sinds juni. 

Ja en toch nog maar wat meer foto's gemaakt want ik vond het echt prachtig daar:

Op de vorige foto zie je links nog iets gekleurds door het gebladerte. 

Dat is een strook waarvan ik een klein stukje kan laten zien. 

Het was op dat prachtige Hotel de Ville helemaal symetrisch aangebracht. 

Dus: Respect, strook, strook, Earth. 

Nou, ik hoop maar dat je een beeld hebt. Want het was echt super om daar te staan én (en dat zal de bedoeling er van zijn) nog eens even na te denken over het klimaat. 

Daarbij heb ik Shepard Fairey nu ontdekt. Ik dacht dat ik zijn werk herkende, maar terugkijkend en zoekend kon ik toch niks vinden. Maar ik zag ook en tot mijn vreugde dat hij in Amsterdam een mural heeft gemaakt en zodra ik de mogelijkheid heb, ga ik op zoek. 

Want wat een kunstenaar is dat!!!!!!

En als je meer van zijn werk zou willen zien: klik

Tenslotte was er nog iets van dat Hotel de Ville dat ik echt heel mooi vond. In zekere zin een mural. Ontstaan door dezelfde natuur waar het hier over gaat. Toch?

Nou, zo kan-ie wel weer voor vandaag denk ik. Linking to Sami's Colourful World

Duur

 

Natuurlijk ken ik ze, al die dure Franse namen, ontwerpers en merken. En andere beroemde namen, als Delvaux, al is dat Belgisch. 

Enfin  er zijn in Parijs plekken waar je er ineens mee geconfronteerd wordt met die rijkdom, die luxe, die dure dingen. Leuk om te zien, en dat is het. 

En dan is er pal naast dit hele dure straatje gewoon een heel schattig parkje met gewone mensen die daar zitten te relaxen of schilderen of hun hondje op de foto zetten

Ach en als het ons dan allemaal te veel zou worden, dan zijn er altijd nog gewoon werkende mensen.

Én de Hema. 

Heel gewoon, in hartje Parijs. 

Mét pepernoten en een lettre en chocolat caramel!

Cimetière

Parijs dus.

We deden maar gewoon een paar wandelingen. We hadden dinsdagmiddag, woensdag, donderdag en vrijdag (tot zes uur). 

De moeite van de (trein)reis meer dan waard.

Op een van de wandelingen kwamen we terecht in Montmartre en ook op het Cimetière de Montmartre (geopend in 1825). 

Ik houd heel erg van zulke oude, stille begraafplaatsen, midden in de stad, met van die hele bijzondere graven en monumenten die wel bijna bewoond kunnen worden. 

Het weer was trouwens ook echt begraafplaatsenweer, sfeervol:

Er hing een lijst met namen van beroemdheden die er begraven liggen. Zo vonden daar bijvoorbeeld Edgar Degas, Emile Zola, France Gall, Francois Truffaut en tot mijn verbazing ook Ary Scheffer hun laatste rustplaats. 

We waren niet echt graven aan het zoeken, maar ja Ary Scheffer (1795-1885) , de kunstschilder... 

Ik ben een Dordtenaar en hij ook en als ik vroeger als kind naar school ging kwam ik of langs het standbeeld van de gebroeders de Witt, of op het Scheffersplein langs dat van Ary Scheffer. 

Ik denk niet dat ik me als kind ooit heb afgevraagd wie dat was, maar later zeker wel. In het Dordrechts museum hang veel werk van hem. 

Nou ja, dus naar dat graf gingen we op zoek. Viel nog niet mee hoor, maar we vonden het.

Mooie plek toch? Ik laat even een werk van Ary Scheffer zien. Weet je meteen over wie het gaat. Pure romantiek!

We waren zeer tevreden toen we het graf hadden gezien. 

Toch kwamen later in die week nog op een ander kerkhof terecht, het Cimetière Montparnasse. 

En in Montparnasse moesten we plasse. 

(Zo fijn zo'n openbaar park met toiletten, schone!). 

We waren er net lang genoeg om het graf van Sartre en Simone de Beauvoir te zien. Daar lagen bloemen en er wandelden opvallend veel vrouwen.

Stemmen tellen

Woensdag was een drukke dag. We gingen natuurlijk stemmen.  's Morgens al vroeg, want we wilden deze dag ook  onze (schoon)zus bezoeken in G. en dat kost veel tijd. 

En we hadden nog wat.  's Avonds. 

We gingen namelijk STEMMEN TELLEN. Ter voorbereiding was ons een link naar een filmpje toegestuurd,  waarin alles werd uitgelegd. Ik vond het nogal een ingewikkeld verhaal. 

Maar ik dacht hoe moeilijk kan het zijn. Ik ben volwassen, heb een redelijke opleiding gehad en moet toch in staat worden geacht stemmen te tellen. 

Gelukkig was dat ook zo. Ik snapte het. 

Mijn man ging ook. In ons wijkcentrum zaten twee stembureaus en hij mocht in het ene en ik in het andere. 

Ik trof een aardige voorzitter en aardige collega-tellers.

Het was een heel werk. We moesten er om 21.00 uur zijn en ik was thuis om 1.30 uur

Oh die formulieren... die moesten allemaal opengelegd worden. 

Dat lijkt simpel, maar de stemmers onder ons weten hoe groot zo'n blad is. Ik heb echt last van mijn schouder nu.  

Vervolgens verschillende stappen van sorteren en uiteindelijk het echte tellen. Ik vond dat het zeer zorgvuldig werd gedaan. 

We kregen iets lekkers en iets te drinken en eigenlijk vond ik het best leuk. Bij leven en welzijn doe ik het volgend jaar weer. 

Het leukst vond ik om de ongeldige stemmen er uit te vissen. Ik had er twee, maar in totaal in ons bureau toch zestien. Niks ingevuld, een pijltje in plaats van een rood rondje, twee rode rondjes... En iemand had een zonnetje gemaakt van zijn rode rondje. 

Omdat ik wist op welke partij ik zou stemmen had ik me niet verdiept in de andere partijen. Die zag ik nu pas. Een paar echt totaal onbekend. En zo zielig, de SGP kreeg drie stemmen en er waren twee partijen met een stem. 

Enfin, het zit er open, de uitslag is niet zo gunstig vind ik en wat de toekomst gaat brengen is nu nog tamelijk duister. 

Mijn man moest de volgende dag weer. Die moest wel even slikken, want om 8.30 weer aanwezig zijn. 

De alpino is terug!

 

Bonjour!!!! Bonjour mes amis! Als ik dat zo mag zeggen. En ik heb goed nieuws, want...

De alpino  is terug. Dat wil zeggen de alpinopet is terug in Parijs! We hebben het met onze eigen ogen gezien. In Parijs. 

(Trouwe lezers beginnen nu te twijfelen, maar het is echt waar. We waren er. We waren in Parijs. Dat kwam zo: 

Toen we de afgelopen zomer terug kwamen uit het fantastische Lyon, moesten we naar Gare du Nord en daar hadden we een half uurtje over. Mijn man, die nog in Parijs heeft gewerkt, en toen vlak bij het station logeerde,  stelde voor om even naar buiten te gaan. Even snuffelen en dat deden we. En hoewel we gezworen hadden nooit meer naar Parijs te gaan, kregen we er opeens allebei zin in. Ook omdat het met de trein zo makkelijk gaat. Dus ik geloof dat we de reis dezelfde dag nog boekten). 

Maar enfin... die pet. Gedragen door jong en oud, man én vrouw en ook overal te koop. Leuk om te zien. Maar dit jongetje met alpino was het allerleukste: 

Mijn man vroeg of ze het misschien leuk zouden vinden om met z'n drieën op de foto te gaan.  Dat vonden ze en waren er blij mee. Doen we wel vaker. Soms staan mensen nogal te stuntelen voor een goede selfie en dan is het best handig als iemand er eventjes een maakt. 

Het was echt leuk daar op dat plein vlakbij het Palais Royal. Iedereen was foto's aan het maken. Sommigen in aangepaste kleding. 

Zelf had ik wel even op die hoogste zuil gewild, maar ik dacht niet dat ik daar op zou kunnen komen, dus dan maar zo: 

Gezichtjes

 Eentje van Tineke Dieks, een hele leuke vind ik. We hebben al heel veel van dit soort gehad, maar deze is anders:

Op een door Ferrara gegidste wandeling in Alkmaar zag ik ook een gezichtje. Bovenaan een fantastisch huis:

En toen ik een paar dingen afwaste in het huis van onze kleindochters zag ik:

'We kregen een zakje koekjes met choco chips. En deze keek me even aan voordat hij opgegeten werd', aldus Knutzels

'De geluidsboxjes boven het bed doen me aan Nijntje denken', meldt Esther 

En verder: 'De mond van het bovenste stuk van een ruimte voertuig valt open van verbazing nu hij op aarde aangekomen is. 

Het tv stopcontact ziet het allemaal niet meer zitten, nu het voor maar €0,50 bij de kringloop hangt. 

De stofzuiger was treurig omdat z’n werk erop zat. 

De chocoladereep kijkt geschrokken, nu zijn einde nadert en hij bijna zal worden opgegeten'. 

Tineke, Els en Esther heel hartelijk dank voor het sturen van jullie mooie vondsten. En verder geldt als altijd: Blijf speuren mensen én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com