Totaal aantal pageviews

woensdag 5 maart 2025

Twee schilderijen

Zo, carnaval is achter de rug. Niet achter mijn rug trouwens want ik heb er helemaal niks mee. Ik heb wel eens meegedaan hoor, heel lang geleden, maar het is echt niks voor mij. 
Een museum daarentegen... dat is wel iets voor mij,  dus de laatste dag van het carnaval brachten wij deels door in het Stedelijk Museum, Alkmaar. 
En daar, zonder dat we daar op uit waren, zag ik dit portret: 


Niet een bijzonder mooi schilderij vind ik, maar wel charmant en zeker wel interessant. 
Abraham Bloemaert is de schilder en dit werk is uit 1625-1630. 
Het heet 'Jongen met een rommelpot'

Ik had werkelijk geen idee dat er in die tijd ook al carnaval werd gevierd. Dat werd me pas door dit schilderij duidelijk.
Op zijn hoofd heeft de jongen een pollepel. Ook een spel kaarten en de vleugel van een vogel.Verder hangt er een worst over zijn schouder. Al met al een vreemde uitdossing en die laat zien dat hij een carnavalsvierder is. 
Er stond bij geschreven dat carnaval een geliefd thema was in de kunst in  die jaren. 
In zijn hand heeft de jongen ook nog een rommelpot. Dat is een kruik met een varkensblaas en als je het riet beweegt ontstaat er een geluid. Zoals een zaag. 

Ik vond het leuk dat ik dit nou net op de laatste carnavalsdag zag!


Het schilderij hierboven vind ik wél heel mooi. Het is van Kandinsky en het was de kaart van februari op mijn kalender. Gemaakt in 1910. 
Als jij nou van post houdt, of van Kandinsky of van allebei, moet je dat even laten weten in de reacties en dan stuur ik je de kaart graag op. Als er meerdere belangstellenden zijn, dan loot ik. 

dinsdag 4 maart 2025

Op een dinsdag



Valt mee hoor, hier. Ik moet zeggen dat ik mijn dagen zelden saai vind. Wel eens vervelend, maar dat is wat anders. 
Enfin, met dank aan Paul Kusters en aan Toos en Henk (die ik nooit oversla in de krant), wens ik jullie een niet saaie, niet vervelende dinsdag!

maandag 3 maart 2025

Rimpeling

 

Ook dit boekje, Rimpeling, van Bibi Dumon Tak kreeg ik vanwege schouderbreuk. 
De lieve geefster schreef erbij:  Als je deze novelle leest, kom je even in een andere wereld. Liefs...'
En dat had ze niet beter kunnen zeggen, een andere wereld inderdaad! 

Het is een klein, dun boekje. Zevenenzeventig bladzijden in totaal. 
Het leidde me af van de pijn. Het leidde me af van alles. Ik las het in bed en genoot. 
Van de taal, van het verhaal, van alles. 

Op de achterkant staat een samenvatting die ik ook al niet beter zelf had kunnen maken en dus ben ik zo vrij die letterlijk over te nemen.

Marthe viel omdat ze het leven van een langpootmug wilde redden. Na die dodelijke val, blijft haar huis aan de rand van het bos verweesd achter. Alleen de insecten, de muizen en haar spullen wisten wie ze was. 
Als haar huis wordt opgeruimd krigen we Marthes verhaal te horen. Hoe meer spullen er worden aangewezen, hoe completer ze wordt. Aan de hand van de stoel, de tafel, de kast en het het bed, kom je erachter wie Marthe was. Niets bijzonders zou Marthe er zelf over hebben gezegd. 

Ik kende deze schrijfster alleen van een kinderboek. Maar nu wil ik meer lezen. Meer Bibi Dumon Tak!

zondag 2 maart 2025

De tweede serie van Esther

Dit was de tweede serie gezichtjes die Esther stuurde. De serie die ik even kwijt was en die ze gelukkig opnieuw verzond. 
Esther zegt: 'Zowel in het gevallen blaadje als in de paardentrailer zag ik een futuristisch masker.





Tot twee keer toe zag ik ergens viezigheid die zo was gevallen dat het een gezichtje vormde.



De wildcamera spreekt voor zich volgens mij'. 


Je moet het maar zien!
Ze zijn weer geweldig, Esther. Dankjewel! 
En voor alle anderen geldt weer: Blijf speuren, mensen én inzenden
bettievdgriend@hotmail.com 

zaterdag 1 maart 2025

Jarige tweeling!

 


Wat waren ze schattig, deze twee. 
Soms zou ik de tijd wel weer eventjes terug willen draaien. 

Heel eventjes hoor, want ze zijn nu ook hartstikke leuk en lief  en actief en creatief en .... soms ook schattig. 

Vandaag worden ze 9. Negen jaar Noor en Jet. 
Het is fantastisch om mee te maken. 

Ze hadden uitgerekend dat ze vandaag 9 x 365 dagen oud zijn, plus 2.  

En ze bedachten dat ze een slinger wilden maken met precies zoveel rondjes als dagen van hun leven. 
Afgelopen woensdag waren ze al aardig op weg.


Straks gaan we kijken hoe dat is afgelopen! 

vrijdag 28 februari 2025

Amsterdam en Multatuli

 Zondag hadden we om vijf uur een afspraak in Amsterdam. We gingen uit eten met onze jongste zoon en zijn vriendin. We vertrokken vrij vroeg in de middag. Met de bus. Zodat we tijd over hadden voor een wandeling in de richting van het restaurant. Het was hartstikke lekker weer en het was al zo lang geleden. 


Zo leuk, overal zaten mensen te genieten van het lenteachtige weer. 


We kiezen nooit de kortste en al helemaal nooit de drukste route. Eigenlijk kiezen we helemaal geen route. We moesten in de buurt van het Rijksmuseum zijn, dus die kant ging het op. 
En wat ik altijd zeg, overal is wel wat te zien.  Een mooie lente-achtige deur. (Hoewel misschien wel in de winter van zijn bestaan). En een merkwaardig kastje. Om een paar voorbeelden te noemen. 


En toen zagen we ineens het geboortehuis van Multatuli.  Het bleek een museum te zijn. 
Gratis toegankelijk met de Museumjaarkaart. Dus je raadt het al, even kijken kon geen kwaad.  Dit hieronder,  was het toegangskaartje. 

Er was een meneer die ontzettend veel te vertellen had. Allerlei interessante feiten en weetjes over Multatuli. 
Hij was van het Multatuli-genootschap. 
We gingen er gezellig bij zitten. Totaal onverwacht en superleuk. 

Ik zag een boekenkast met alle uitgaven van de Max Havelaar. En ik herkende in die kast,  aan de band,  meteen de uitgave die ik zelf heb. Uit 1932. Geërfd van mijn ouders. 
Ik heb Max Havelaar wel gelezen, maar dat zal zowat zestig jaar geleden zijn. 
Bij thuiskomst ben ik meteen opnieuw begonnen en dat kwam echt door het enthousiasme van die man in het museum. 
Eduard Douwes Dekker, moet een heel bijzonder iemand zijn geweest. Zijn tijd in veel opzichten ver vooruit. 

Vanwege de eetafspraak moesten we er een eind aan maken, maar ik weet heel erg zeker dat we nog een keer terug gaan. We hadden nog niet de helft gezien. 


donderdag 27 februari 2025

Holtkamp

Onze kleindochter en onze dochter hebben het plan om iedere week samen iets te bakken. 
Ze zijn al goed, allebei, maar ze willen nóg beter worden. 
En dat  bakken gaan ze doen volgens recepten uit dit boek. Misschien kun je het niet zo goed lezen door de glimmende letters, maar het is een boek van Cees Holtkamp (en van Jonah Freud). 
Cees Holtkamp is voor zover ik weet een begrip in de bakwereld. 

Dan zie je bijvoorbeeld ergens op een menu staan kroketten en daarachter: van Holtkamp. 
Ook vaak in restaurants waar taart op de kaart staat: van Holtkamp. 
Holtkamp zat ook in de jury van het Bonck-koekje. 
En ik ben een keer speciaal naar zijn banketbakkerij gaan kijken aan de Vijzelgracht in Amsterdam. 
Holtkamp (1942) begon daar in 1969. Ik las dat hij en zijn vrouw nog steeds boven die bakkerij wonen, maar dat de zaak is overgenomen door een dochter. 

Enfin, ik bedacht ineens dat ik eigenlijk niet een bakboek heb. Ja een klein, dun, oud boekje, getiteld Gasovengeheimen. 
Ik wilde wel eens weten wat onze dochter en kleindochter allemaal gaan maken en dus reserveerde ik het boek. 
Er staan maar liefst driehonderd recepten in. Ik bekeek er een paar en ik moet zeggen: ze zijn overduidelijk. Dat lijkt me heel fijn. 

Heel compleet met allerlei 'gewone' recepten. Zoals voor boterkoek en scones. 
Maar ook bijvoorbeeld babbelaars, truffels en Haagse Hopjes voor Anna (kleindochter Holtkamp heet Anna). 
De truffels hadden ónze Anna en haar moeder al gemaakt en die waren verrukkelijk!. 
Er staat ook een recept in voor advocaat. En voor Friese Dúmkes. Die Dúmkes waren de 
lievelingskoekjes van mijn moeder. En ik ben er ook dol op. 

Ik ben geen bakster, wel een smulpaap. De recepten die ik hier noem heb ik genoteerd. Misschien ga ik die wel eens proberen. Te beginnen met de scones natuurlijk. 

En over het Bonckkoekje, vond onze Bonckcoördinator een filmpje. Holtkamp en zijn andere kleindochter Stella gaan dat koekje bakken. Je vindt het hier, klik 


woensdag 26 februari 2025

Cadeautje

 

Als je wat mankeert, is het hartstikke leuk als de post komt en het blijkt dat iemand aan je gedacht heeft. Een kaart, een pakketje
Dit bijv. was zo'n verrassing. Een pakketje van een blogster die ik helemaal niet ken in het echt,  maar het voelt altijd een beetje of dat wel zo is. Janny is haar naam. En dit is haar blog: Janny's hobbylog
De kaart is natuurlijk al prachtig. 
Binnen in de kaart schreef Janny dat ze begreep dat ik nog niet zo veel kon met die schouder en dit kleine boekje was bedoeld als tijdverdrijf: 'Zoek de titels van een de songs waarvan ik een paar regels heb gegeven'. 




Janny dacht dat ik,  als Cohen-fan,  er niet zoveel tijd voor nodig zou hebben. Ik ging echt meteen kijken of ik de titels kende. De drie hierboven kende ik, maar er waren er ook drie waarvoor ik in actie moest komen en zoeken. Wat ik deed natuurlijk! En inderdaad heel afleidend! 

Wat is het toch mooi als je zoiets moois kunt maken en er dan ook nog iemand een plezier mee doet. 
Dankjewel, Janny. Echt super!


dinsdag 25 februari 2025

Maria (Callas)

 



Over de film: ik moet zeggen dat ik mijn twijfels had.  
Want ik kende Maria Callas wel, maar niet echt haar leven of haar werk. Natuurlijk wist ik van haar relatie met Aristoteles Onassis (de man die Jackie Kennedy de voorkeur gaf en Maria liet zitten). Natuurlijk wist ik dat zij een echte diva was, met een prachtige stem. En dat was het. 
Bovendien, de recensies die ik over de film las, waren sterk wisselend. Van zeer goed tot zeer matig. 
Het is not done om in de Cinema weg te lopen als een film je niet bevalt, maar ik had toch tegen mijn man gezegd dat ik dat zou doen indien nodig. 
Ik kon altijd zeggen dat ik het niet vol kon houden met die schouder. Het kostte me wat schouder betreft inderdaad moeite, 124 minuten is lang. 

Maar het is geen minuut in me opgekomen om te gaan. Ik vond, wij vonden, de film mooi! We werden geraakt. 

Het verhaal: Maria Callas is in wat de laatste fase van haar leven blijkt te zijn. Ze woont alleen, met een butler en een huishoudster die alles voor haar doen en twee hondjes. Ze is eenzaam en gaat er af en toe op uit bijv. naar een restaurant, om bewonderd te worden. Ze wil ook eigenlijk een comeback maken en oefent daarom met een pianist.  Ze gebruikt slaapmiddelen, krijgt hallucinaties en in die periodes krijgen wij te zien hoe haar leven was, als kind in Griekenland, als jong meisje toen ze gedwongen werd voor nazi's te zingen. En later. Haar relaties, haar leven. 

En dan Angelina Jolie. Wat een prachtige vrouw is zij. Ze speelde Maria en dat deed ze m.i. buitengewoon goed. Ik las later dat ze delen van de aria's zelf zong en dat ze daartoe lang zangles heeft genomen. Als Callas zingt in de film is dat voor een groot deel echt Callas, de stem van Callas. Maar ook een deel Angelina Jolie. Dat vloeit dan over. Echt heel mooi gedaan. 

En jawel: al weer een aanrader dus. Maar je moet wel van muziek en aria's houden of er naar willen luisteren omdat het nou eenmaal bij Maria hoort. 

maandag 24 februari 2025

Maandag mural

 Mijn voorraad Leeuwarden murals is bijna op. Ik heb er best veel van laten zien. En ik weet zeker dat als ik weer eens ga, dat er dan weer veel is veranderd en bijgekomen. Je hebt van die steden. Maar dit is voorlopig de laatste keer. Daarom het wapen van de stad én het netnummer. Eerst het wapen:


En van dicht(er)bij:



Ze beschilderen daar van alles. En dat doen ze mooi. Ik zag weinig gerotzooi en heel weinig beklad. 

Dit vond ik ook heel erg leuk. 058 is het netnummer van Leeuwarden. 




Sami gaat even genieten van een welverdiende vakantie en dus bij haar Colourful World even geen murals. En bij mij dan ook even niet. 
Het gaat bij Sami, bij mij en bij de andere deelnemers weer verder vanaf 24 maart.