Betlehem

 

Het was gisteren precies 11 jaar geleden dat wij in Betlehem waren. Het was bijna Kerst en wij waren daar.  

Betlehem in Israel, Betlehem op de Westelijke Jordaanoever. Betlehem waar ruim tweeduizend jaar geleden een kindje werd geboren. In een stal, in een kribbe en met een vader en moeder en herders en engelen en wijzen.  

Een kindje dat later ongelooflijk veel invloed op de wereld heeft gehad.

Toen wij er waren in 2013, kwam er natuurlijk veel in ons op. 

Natuurlijk, want we zijn groot geworden met de verhalen over dat kindje.  

En nu stonden we daar en bezochten de Geboortekerk,  die zou zijn gebouwd op de plek waar Jezus werd geboren. 

Het was een toeristische en drukke aangelegenheid, maar het feit dat we daar

waren vond ik bijzonder ...  

Zie je die onbewolkte lucht op mijn foto?  Eigenlijk zijn er in Israël sinds 1948 altijd wel wolken geweest en heel vaak donderwolken. Maar toen wij er waren  was er even niet zo veel aan de hand. Er stond een hele grote kerstboom in Betlehem,  er waren Palestijnen en Christenen. Het ging best goed daar. Was onze indruk.

Gisteren stond er een groot stuk in de Volkskrant over hoe het nu in Betlehem is.  Mensen zijn bang. Bang dat wat in Gaza gebeurt, hier op de Westoever stáát te gebeuren.  De donkere wolken zijn groter dan ooit. Die blauwe lucht is ver te zoeken. 

En de Westerse wereld blijft maar achter Israel staan. 

Het wordt tijd om de verhalen over dat kindje én het medelijden en schuldgevoel over de Shoa niet meer de boventoon te laten voeren. Tijd om de feiten onder ogen te zien. 

Boeken en lijstjes

Aan het eind van het jaar vind ik het meestal wel leuk lijstjes te zien van boeken. 

Lijstjes zoals redacties van kranten die maken. 

En het er dan heerlijk mee eens of oneens te zijn. 

Maar dat viel tegen , want van de langste lijst, die van de Volkskrant,  heb ik er maar twee gelezen. 

Da's niet veel, maar ik vond ze wel allebei heel erg goed.  Dat waren 'Het kleedje voor Hitler', van Bas von Benda Beckmann. En van Jan Brokken: De ontdekking van Holland. 

Het Parool had een lijst van tien boeken. NRC had een lijst met veertig boeken. En de Volkskrant tipte achtenvijftig boeken.

Ik vind het dan leuk om te kijken welke boeken door alle drie de redacties werden geroemd.  Of op zijn minst door twee. 

Daartoe keek ik naar de tien boeken van de kortste lijst, die van het Parool. Zes van de tien Paroolboeken kwamen minstens op twee lijsten voor. 

* Oroppa                                                     Safae el Khannoussis

* Kairos                                                      Jenny Erpenbeck

* Dagen als vreemde symptomen               Leonieke Baerwaldt

* Intermezzo                                               Sally Rooney

* Perspectieven                                           Laurent Binet

* James                                                       Percival Everett

Daarbij twee van de Volkskrantboeken die ik al op mijn lijst had gezet op grond van eerdere ervaringen:

* Ik kus uw handen duizendmaal                 Nicolien Mizee

* Long Island                                               Colm Toibin

En ik dacht als ik daar nou eens mee ga beginnen in 2025. Dat is een mooi voornemen, toch? 

(Behalve Sally Rooney, want daar was ik aan begonnen, maar vond het helemaal niks. Het is een hype, maar wat mij betreft: weg er mee.)

Tenslotte: Ik maak sinds een paar jaar een lijst van boeken die ik heb gelezen. Jammer dat ik dat niet heel mijn leven heb gedaan. 

Dit jaar waren het er achtenveertig. Daarvan vond ik  er vijf de beste.  Nou ja, zes. Alle zes de beste, hahaha. En ze stonden op geen enkele lijst.

* Cobie van Baars      De onbedoelden 

* Anya Niewierra       De Nomade

* Celeste Ng              Onze verloren harten

* Shelley Read           Gaan als een rivier

* Sebastian Barry       De verre voortijd

* Jan Brokken            De ontdekking van Holland

* Pia de Jong             Charlotte

Oke, zeven dan! 

Wandelen

Mijn doel dit jaar op wandelgebied was en is:  2500 kilometer lopen. 

De stappenteller op mijn telefoon houdt mijn stappen bij en eens in de zoveel tijd tel ik het op. 

In deze laatste maand van het jaar,  trek ik mijn totaal aantal  gelopen  kilometers af van die vijfentwintighonderd, deel dat door het aantal dagen dat ik deze maand nog heb en voila, ik weet wat me te doen staat. 

Ha, ik heb het precies uitgerekend, heel precies: ik moet per dag 7,55272727 km lopen. 

Vanaf gisteren tm 31 december. 

Als ik dat red heb ik dit jaar vijfentwintighonderd kilometer gelopen. 

En dat is best veel al zeg ik het zelf. 

Het gaat ook niet altijd. Als ik het hele jaar 6, 85 per dag zou lopen, was er niks aan de hand. Maar ja, zo werkt het natuurlijk niet. 

Neem nou afgelopen maandag. 

We vertrokken vroeg naar het verpleeghuis waar mijn schoonzus woont. Van daaruit gingen we naar Den Haag, andere kant op,  waar mijn zwager in het ziekenhuis ligt. We bezochten hem en reden omdat we er toch vlakbij waren door naar Scheveningen waar onze oudste zoon woont. En vandaar uit naar huis. 

Aan het eind van zo'n dag ben ik uitgeput, waarvan weet ik niet, want ik zit in de auto en lees. Maar toch. En... heb ik geen meter gewandeld. Dus dat moet dan eigenlijk ingehaald worden. Meestal lukt dat vanzelf hoor en er zijn dagen dat ik veel meer loop dan die 6,85. Een dag naar de cursus en wandelen in Amsterdam, dan zit ik vaak op meer dan 15 km. 

Het is waarschijnlijk heel erg kinderachtig, maar als ik dat doel niet heb én het niet bijhoud, dan beweeg ik gewoon te weinig. Want ik kan mijn tijd heel goed doorbrengen met een boek op de bank of achter mijn laptop. Niet gezond, dus dan maar zo. Wandelen! Tienduizend per dag.

Nog tien dagen! 

Winter

Vandaag, 21 december 2024, is het de kortste dag. 

De zon gaat vandaag op om 8.46 en onder om 16. 31 (die tijden kunnen plaatselijk nog wel een beetje verschillen, afhankelijk van hoe noordelijk je je bevindt). 

Hoe dan ook, een korte dag dus. 

Maar je kunt natuurlijk ook bedenken dat er vanaf vandaag iedere dag een heel klein beetje meer licht zal zijn. 

Vandaag begint ook de winter (de astronomische winter). 

Hierboven zie je een allegorie op de winter uitgebeeld. Door Caesar Boëtius van Everdingen. 

Het schilderij hangt in het Rijksmuseum Amsterdam. Een jonge vrouw warmt haar handen boven een testje met kooltjes vuur. 

Ze zal het vaak koud gehad hebben, deze vrouw. De periode waarin dit schilderij werd gemaakt, rond 1644,  staat bekend als de Kleine IJstijd. 

Kort licht, lang donker, koud,  met vaak als enige verwarming een vuur in de haard. En als enige verlichting datzelfde vuur en misschien een kaars. Toen...

Wij boffen maar! 

Geen kitsch

 

Zo mooi vind ik dit schilderij, tsjonge wat zou ik er van genieten als het bij mij hing. 

Het is een werk van Alexej von Jawlensky (1864-1941). 

Een schilderij dat deze Russische kunstenaar maakte in 1920.

Het zou bij mij heel, heel lang aan de muur mogen. Zoals het ook heel, heel  lang bij de huidige eigenaar aan de muur hing en misschien wel hangt. 

Misschien hoor, want toen deze eigenaar er mee naar Tussen Kunst en Kitsch ging, bleek het 300.000 euro waard te zijn.  

Als ik het goed begrijp had ze geen idee. 

Laatst was er in het museum waar nu de etsen van Rembrandt zijn een mevrouw die me vertelde dat ze er zelf ook een flink aantal had. Van die etsen.  Kort geleden ontdekt toen ze het huis van haar overleden moeder moest uitruimen en daar een kluis met inhoud vond. 

Ook zij had geen idee. 

En een paar weken geleden in Kunst en Kitsch nog een man die een stoel langs de weg had zien staan en meenam. Een stoel die er eigenlijk niet uitzag, maar toch een hoop geld waard bleek te zijn. 

Ja dat zijn echt van die smulverhalen. 

Ps. Bij nader inzien zou ik als het mij was overkomen misschien toch wel kiezen voor die drie ton. Een ton voor elk kind!!! En dan moesten zij de allermooiste kopie laten maken die er maar te maken valt! 

Small things like these

 

En al weer zag ik een mooie film in onze Cinema Oostereiland. 

Deze keer omdat de film me van diverse kanten werd aangeraden. 

En vooral door twee mensen van mijn boekenclub. 

De film is dan ook gebaseerd op een boek. Een boek dat ik nog niet heb gelezen, maar dat ga ik denk ik in dit geval nog doen. 

Meestal is het andersom, lees ik eerst het boek en verkeer vervolgens in grote twijfel of ik de film nog wel wil zien. 

Dan doe ik het meestal toch en de angst voor teleurstelling is tot nu toe niet bewaarheid geworden, maar dit terzijde.

Dat boek trouwens is Dit soort kleinigheden van Claire Keegan. 

Bovendien is de film A quiet girl,  een film die ik echt heel mooi vond,  ook gebaseerd op een boek van Claire Keegan: Pleegkind.

Twee boeken te lezen dus. 

Goed, de film, het verhaal:

Ierland, jaren tachtig van de vorige eeuw. Bill Furlong is kolenhandelaar, hij is vader van vijf dochters en echtgenoot van Eileen. De katholieke kerk is van groot belang. 

Bill  ontdekt een geheim. Hij ontdekt  wat er aan de hand is bij de nonnen in het klooster als hij er met Kerst een bestelling aflevert. 

Bill is een hard werkende man en  niet bepaald gewend om over zijn gevoelens te praten. Maar hij heeft ze natuurlijk wel. En hij handelt. Bill dóet wat. 

De inleidster deze keer in de Cinema, had gezegd dat ze kwaad was na afloop. En dat begijp ik. Ik was het ook. 

Hier laat ik het bij. Behalve dat ik zeg dat de film een aanrader is. Dat we er naast kwaad ook stil van werden.

De beelden van Anat Ratzabi

 

Kijk, hier zie je de kunstenares Anat Ratzabi. Zij staat,  in ons museum (dat is het Westfries Museum in Hoorn),  naast een prachtig kunstwerk van haar hand. 

En dat kunstwerk is gebaseerd op een schilderij van Rembrandt, getiteld: Vrouw badend in een rivier.

Dat schilderij is natuurlijk prachtig. Rembrandt schilderde hier, naar alle waarschijnlijkheid, Hendrickje Stoffels. In 1654. Het doek hangt niet in ons museum, maar in London. 

Anat Ratzabi baseerde zich voor haar beeld op dit werk. 

Ik vind het niet te geloven dat iemand zo'n plat werk, om kan zetten in een beeld. Driedimensionaal. Ik vind het echt ontzettend knap en mooi en Ratzabi kan dat. 

Het beeld, de sculptuur staat in ons museum, midden tussen de etsen van Rembrandt. Die etsen, dat zijn er zo'n tweehonderd. De beelden, (van brons),  dat zijn er negen. Allemaal gebaseerd op etsen of schilderijen van Rembrandt. 

Ik heb de beelden inmiddels zo vaak bekeken dat het goede bekenden lijken, dat ik ze wil aanraken. Dat doe ik natuurlijk niet. Maar oooh wat vind ik ze mooi. En wat is mijn bewondering voor Ratzabi groot. 

Nog even over die etsen. Er zijn er dus zo'n tweehonderd te zien. 

Ik hield eigenlijk altijd meer van de schilderijen van Rembrandt dan van de etsen. Maar nu ik er zo vaak ben geweest en dus ook zo vaak heb gekeken, houd ik nog steeds van de schilderijen hoor, maar vind ik de etsen ook echt geweldig. Daar helpt de app die je in het museum kunt downloaden heel erg bij. Daarmee kun je de etsen zo dicht bij halen dat je werkelijk ieder krasje kunt zien. En dat leidt soms tot verrassingen. 

Hoe dan ook, de tentoonstelling is verlengd, maar na 5 januari is het echt afgelopen. Dus je hebt nog even...

Voor meer info over de kunstenares: klik

Nomen est Omen

 Jeanette  van Hip en Kleurig,  zag dit bord:

Inge blogt niet meer, maar stuurde deze Nomen:

En een paar dagen later stuurde Inge er weer eentje en die vind ik wel héél bijzonder:

Dit is meneer Contant (zijn echte naam) en hij schrijft over geld en zo in het Max Magazine. Als die naam geen voorteken zou zijn... Zegt Els

En mijn bijna-buuf Kitty zag al bladerend in een tijdschrift een vogelhuis ontworpen door Klaas Kuiken

Marga zag een viswinkel in Bruinisse. De naam van de eigenaar? Haaij!

En het zit hem vandaag een beetje in de vis hoor, want ik zag er ook een:

Visbedrijf van Netten:

En Inge, nogmaals: 

Notaris Lucienne van der Geld, directeur van Netwerk Notarissen

En de laatste is van mij. Misschien een beetje twijfelachtig, maar leuk genoeg vind ik:

Dat was het weer, voor deze ronde. Blijf vooral insturen: bettievdgriend@hotmail.com 

Monday Mural

Als je in Amsterdam aan de wandel bent, zie je van alles, ook op het gebied van murals. 

Een schildering is niet altijd per se op een muur, het kan ook heel goed een schutting zijn,  waarachter gebouwd wordt. 

Natuurlijk wordt er gebouwd, altijd!

Vaak is het kleurrijk, soms is het (in mijn ogen) niks en ik denk dat de kunstenaars ook wel weten dat dit werk zeker niet voor de eeuwigheid zal zijn. Schutting weg, schildering weg. 

Maar toch zit er soms een klein pareltje tussen. Zeg nou zelf, dat koppie, dat is toch gewoon hartstikke mooi gemaakt. 

Ik lees net dat Sami van Colourful World een pauze houdt wat de murals betreft. En omdat ik mijn vondsten altijd op haar blog plaats, hou ik ook maar even een pauze. 

Alleen voor wat de murals betreft dan hè. Daar ga ik weer mee verder op 13 januari. 2025. 

Doe ik er nu nog eentje extra:

Linking to Sami's Colourful World 

Traditie

Tijd voor mijn (enige) jaarlijkse traditie. Smith & Burrows met hun 'When the Thames froze'.

Hun lied stond in de hitlijsten van 2011 en denk er maar eens over hoe lang dat al geleden is. Wat er allemaal veranderd is. 

Voor jou persoonlijk en ook in en met de wereld. 

Ik werkte nog, ik had nog geen kleinkinderen en we maakten een reis naar Syrië dat jaar. 

(Ik was nu trouwens oprecht verheugd over de val van Assad, maar die vreugde is al een beetje getemperd, het is afwachten). 

De tijd gaat snel, veel te snel. Er is veel gebeurd, we zijn dertien jaar ouder en het gaat niet goed in de wereld.  

Of Smith & Burrows nog als groep optreden weet ik niet, maar hun mooie lied is er nog:

So tell everyone

that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart...