Opgesloten

Weer Belinda Bauer! Het vorige boek 'Wat dood is' vond ik erg goed. En dit eigenlijk ook wel.
Alleen vond ik het jammer dat ik al vrij snel in de gaten had wie het had gedaan.
Dat heb ik nooit hoor, ik ben niet zo slim in die dingen.
Maar nu dus wel en dan is het gevolg dat je alleen nog maar zit te kijken hoe de plot uitgewerkt wordt en wanneer het echt duidelijk wordt, omdat het er staat.
Net zoiets als wanneer je eerst het slot leest. Dat doe ik te vaak en dan heb ik ook altijd een beetje spijt van.
Het verhaal, overgenomen van de achterflap:

In de kleine gemeenschap van Shipcott, waar iedereen elkaar kent en er nooit iets gebeurt, verandert het leven op slag als een oudere vrouw in haar bed vermoord blijkt te zijn. Van de dader ontbreekt elke spoor. Jonas Holly, de lokale politieman, is geschokt en begrijpt niet hoe dit in zijn dorp heeft kunnen gebeuren. Maar zijn eerste moordzaak wordt door een arrogante rechercheur uit de grote stad overgenomen en Jonas wordt gedwongen vanaf de zijlijn toe te kijken hoe het politieonderzoek verloopt. En dat is nog niet eens het ergste. Iemand lijkt het hem kwalijk te nemen dat dit gebeurd is en stuurt hem anonieme dreigbriefjes…

Ook thuis neemt de stress toe, omdat zijn vrouw ernstig ziek is en het steeds slechter met haar gaat. Om weer een beetje grip op zijn leven te krijgen, begint hij een eigen onderzoek, totdat op schokkende en vernietigende wijze duidelijk wordt wie de moordenaar zou kunnen zijn…
Hoe dan ook, ik ga zeker het volgende boek van Belinda Bauer lezen. 

Clouds of Sils Maria

Het verhaal:
Maria Ender (Juliette Binoche) speelt een zeer bekende actrice. Maria werd jaren geleden bekend door haar rol van Sigrid, een jonge verleidelijke vrouw die Helena,  haar baas,  tot zelfmoord drijft.
En nu wordt de ouder geworden Maria gevraagd om de rol van Helena te spelen. Dat zet natuurlijk aan tot allerlei overwegingen.
Maria besluit de rol te aanvaarden en reist met haar assistente en vriendin Valentine (Kristen Stewart) naar Sils Maria, een dorp in Zwitserland. De omgeving daar staat bekend om het wonderlijke wolkenspel. Als een slang komen de wolken het dal binnen. Bijzonder om te zien. (Cloud phenomena of Maloja: klik)
En dan is daar nog een vervelend, jong sterretje dat nu de rol van Sigrid gaat spelen.

Tijdens de film was ik wel geboeid, maar toch niet heel erg onder de indruk. Maar nu, na meer dan een week heb ik de beelden nog steeds in mijn hoofd en ben ik over de film en de thema's daarin, na blijven denken.
Dan is een film dus toch erg goed geslaagd lijkt me.

Het was echt een filmweek. Eerst zagen we deze film, toen Locke en toen Dorsvloer vol confetti. Op die laatste film had ik me erg verheugd. Maar ik vond er niet veel aan. Zo weinig dat ik er niet eens een blog over wil maken. En eigenlijk ook geen opmerkingen. Alleen over de zeer jonge hoofdrolspeelster Hendrikje Nieuwerf die de rol van Kathelijne speelt. Zij is pas veertien, maar wat een enorm talent. Ik ben eigenlijk alleen blijven zitten omdat ik haar zo goed vond!

Philips

Bij mij thuis lagen vroeger potloden en daar stond op: 'Eigendom Concern'.
Ik had geen idee wat concern betekende.
Mijn vader sprak (een heel enkele keer) over dé N.V. En ik wist ook niet wat dé N.V. betekende.
Bij mij thuis waren wel vrij veel apparaten met de naam Philips erop. Logisch, in de personeelswinkel kregen mijn ouders korting. En bij ons werd o.a. de Philips Koerier gelezen. Die snapte ik ook niet helemaal, maar ik las hem toch.
Mijn vader werkte dus bij Philips. Een deel van mijn opleiding is betaald door Philips, want ik kreeg een beurs. Moest je wel je best doen en je cijfers tijdig opsturen.

Philips... opgericht in 1891.
En nu?
De gloeilamp is al lang de gloeilamp niet meer. Het concern is het concern niet meer, de N.V. is de N.V. niet meer.
De fabriek in Terneuzen waar ze o.a. flitslampjes voor fototoestellen maakten en waar mijn vader werkte, bestaat al heel lang niet meer. En nu gaat zelfs de lichtdivisie verdwijnen
Iedere keer als er zoiets verandert, is het toch een schokje. Geen aardbeving, maar een schokje. Gek is dat eigenlijk. Hoe zo'n bedrijf verweven zit in je leven.
In de krant wordt uitgelegd waarom het zo moet. Waarom het nodig is dat Philips verder gaat zonder verlichting.
'De oude Philips zou opstaan uit z'n graf om orde op zaken te stellen' lees ik.
Maar dat geloof ik niet. De oude Philips had niet bereikt wat hij heeft bereikt als hij was blijven stilstaan.
Ook in zijn tijd zullen er beslissingen zijn genomen die bij een groot deel van het personeel voor vervelende gevoelens zorgden. Zo gaat dat nou eenmaal.
We zullen zien.  Mijn aandelen (ha, ik heb er een paar geërfd, echt een paar) zijn in ieder geval gestegen. Maar verkopen zal ik ze nooit!

Locke

Cadeautje van Cinema Oostereiland voor 'de vrienden': een zaterdagochtendfilm, helemaal gratis.
En dan nog wel een film die pas in oktober in premiere gaat: Locke.
Een film met maar één speler. De rol van Ivan Locke wordt gespeeld door Thomas Hardy. Er zijn nog wel een paar stemmen, maar de mensen van die stemmen zie je niet.
En Ivan Locke is gedurende de hele film onderweg in zijn auto. Dus geen enkele andere lokatie, geen medespelers. Eén man, één auto met telefoon en een snelweg in Engeland.
Ik kan je verzekeren dat als ik dit van tevoren had gelezen, het me niet aantrekkelijk had geleken.
Maar dat was het wel, ik vond het een zeer aantrekkelijke film.
Het verhaal:
Ivan Locke zit in zijn auto op de snelweg en heeft zojuist gehoord dat een vrouw waarmee hij negen maanden geleden, toen hij onderweg was voor zijn werk, een one night stand had, nu op weg is naar het ziekenhuis om te bevallen van zijn kind.
Hoewel Ivan niets om haar geeft, vindt hij dat hij er heen moet. Daardoor kan hij niet bij een groot project van zijn werk zijn en dat heeft zijn ontslag tot gevolg. Vanuit de auto probeert hij de zaken zo goed mogelijk te regelen. En dan moet hij natuurlijk ook aan zijn vrouw en kinderen uitleggen waarom hij niet thuis komt.
Nou dat is het wel zo'n beetje.
Bijzonder hè? Maar echt, het is een spannende film.
Citaat:
Well hear this, Gareth. When I left the site just over two hours ago, I had a job, a wife, a home. And now I have none of those things. I have none of those things left. I just have myself and the car that I'm in. And I'm just driving and that's it. 
En inderdaad: that's it.

Naailes

Naailes?
Ja ja, het is niet te geloven, maar ik heb naailes. En wel van haar: klik.
Anna was (tijdens het eten van een appeltje) zo vriendelijk om even te poseren met de slab die haar oma gisteren voor haar heeft genaaid.
Ik zag er al weken tegenop, heel stom, maar mijn  frustratie op naaigebied is blijkbaar behoorlijk groot. Ik heb er uren over gedaan om te leren hoe ik de draad moest spannen en een spoeltje op moest winden en terugzetten in het spoelhuis. Dat kost me  heel erg veel moeite. Dan staat er een tekening en die snap ik niet. En er is ook een beschrijving in woorden en die snap ik ook niet. Terwijl ik goed ben in lezen en begrijpend lezen. Maar dit soort teksten...
Dan staat er bijv. nr 24: achteruitnaaiknop. We gaan achteruit naaien. Ik heb aardig wat fantasie, maar ik kan op geen enkele manier bedenken waarom ik in 's hemelsnaam achteruit zou willen naaien.
Het viel mee hoor, de naailes.
Het slabbetje dat ik maakte ziet er op het eerste gezicht aardig uit en het stond mijn kleindochter beeldig. Maar als ik goed kijk, zie ik precies wat er fout is. En dat is voor zo'n klein slabbetje nog aardig wat.
Lidwien is lief en een prima juf. Ze zei dat het voor de eerste keer best goed ging en dat ze wel eens een beginner had gehad die het minder goed deed.
Maar zo'n complimentje vertrouw ik niet echt. Haha, Lidwien is een collega en werkt op dezelfde school als waar ik diezelfde dag nog breuken oefende met een kind met weinig zelfvertrouwen, dat een beetje moest worden opgepept. Wij zijn getraind in peptalk.Ik vertelde dat kind oa dat ik dezelfde sommen met een andere jongen had geoefend en dat hij het toch wel echt super snel begreep allemaal. Hij groeide.
Ik niet, ik zie mijn eigen geklungel.
Er waren nog twee leuke jonge vrouwen op les, die allebei voor hun dochter een jas aan het maken waren. Die worden prachtig. Vast. En als Lidwien dan een aanwijzing geeft dan snappen ze het ook echt. En ze stellen intelligente vragen. Jassen hè, dat is toch echt wel even andere koek dan een slabbetje.
Van de andere kant: Anna zat toch maar mooi mooi te wezen. Met MIJN slabbetje! 
Enfin, de volgende les is pas over twee weken. Ik denk dat ik die tijd ook echt nodig heb... om bij te komen!
Ps.: Ik heb geleerd waar knop 24 voor is. Handig!

Kringloop Utrecht

Kijk nou toch wat een leuk spelletje ik kocht in een kringloop in Utrecht.
Alleen al het feit dat het nog gewoon GanZEbord heet in plaats van GanZENbord.
En dan die lieve gansjes die erbij zitten. Helemaal compleet is het spel. Zelfs de spelregels zitten er nog bij.
Zo'n onschuldig spelletje is het trouwens niet hoor,  al zouden de plaatjes je dat aanvankelijk wel laten denken.
Maar op nr. 58 ben je nog steeds dood, net als vroeger. En dat doodgeschoten gansje vind ik ook wel zielig.
Ja nou ja, sprookjes waren nou ook niet één en al liefelijkheid. Ik bedoel een vergiftigde appel eten en vervolgens niet meer wakker worden... en zo zijn er nog wel meer voorbeelden natuurlijk.
Toch hebben we dat met z'n allen gewoon overleefd.

Evenals bijv. het liedje van het groene knollenland waar het ene 'parmante' haasje werd geschoten. Wat het andere haasje zeer had verdroten. Tja. Ik weet nog dat ik dat als kind wel erg zielig vond. Maar meer ook niet.
Hoe dan ook, ik ben blij met het spelletje.
Heb jij ook een leuke kringloop/rommelmarktfoto en wil je hem delen? Stuur hem dan op en ik plaats hem volgende week in deze 'rubriek', met een link naar jouw blog natuurlijk.
Mijn adres: klik.

De gele ogen van de krokodillen

Hoe kies je je boeken wordt me gevraagd. Dat weet ik niet altijd, maar van deze weet ik het wel. Ik zag een aanplakbiljet met iets erop als DE zomerhit. En toen noteerde ik de titel en reserveerde het boek in de bieb. Want die titel, ja die is wel bijzonder. Toch?
En dat is het boek ook: zeer bijzonder. 584 bladzijden, bijna niet in bed te lezen. Maar dat ik het toch deed en niet alleen in bed, maar ook op de bank en in de auto en aan het strand en op de wc, ondanks voortdurende twijfel, dat zegt wel wat
Het is echt een heel raar boek.

Het verhaal:
Josephine Cortes is een zeer onzekere, lieve vrouw. Ze heeft gestudeerd en is gespecialiseerd in 'de vrouw in de 12e eeuw'. Ze is in het begin nog getrouwd met Antoine, maar die gaat er van door met zijn vriendin Mylene. Antoine is ontslagen en gaat in Afrika werken: krokodillen kweken.
Er zijn twee dochters, pubers, Hortense en Zoë.
Hortense is een heel mooi klein kreng die haar moeder telkens weer de grond in trapt.
Geld is er niet meer en Josephine krijg vertaalwerk van haar zwager Philip Dupin, de man van haar zuster Iris. Iris zelf doet eigenlijk niets behalve mooi zijn en haar stand ophouden.
Op een bepaald moment vertelt Iris,  om zich interessant te maken,  dat ze een boek aan het schrijven is, over de vrouw in de 12e eeuw. De verwachtingen en de voorschotten zijn hoog, maar Iris kán helemaal niet schrijven. De twee zussen spreken af dat Josephine het boek zal schrijven en het geld zal opstrijken (zij heeft geld nodig en Iris absoluut niet), terwijl Iris alle promotie voor haar rekening zal nemen en ook de eer zal krijgen.
Voor Josephine is het een goede deal, want ze kan schrijven en inmiddels zijn er veel schulden. Ook die van haar man Antoine komen voor haar rekening omdat ze nog steeds getrouwd zijn.
Er zijn nog meer personen belangrijk in het boek. De man met de houtje touwtjejas bijv. En
Henriette, de moeder van Jo en Iris. Háár tweede man is Marcel die weer een verhouding heeft met Josiane en met haar een kleine Marcel krijgt. En Shirley, de beste vriendin van Jo met haar zoon Gary. Gary die ineens opduikt op foto's met de Britse prinsen William en Harry. Ook die relatie is weer erg bijzonder.
Nou kan ik nog een uur verder vertellen, het boek is eigenlijk net een film. Je moet erbij blijven om het allemaal te kunnen volgen.
Misschien is er wel een film van gemaakt. Zo'n soort boek is het.
En dit is dan nog maar het begin, want deel 1 van een trilogie. De andere fascinerende titels?
De trage wals van de schildpadden
De eekhoorns van Central Park huilen op maandag

Albert Heijn

Laatst was ik bij AH op het Museumplein in Amsterdam. We waren naar een van de musea geweest en wilden een broodje kopen en een sapje om in het zonnetje aan de rand van de vijver op te lunchen.
Nu hebben ze daar bij AH zo'n apparaat waar sinaasappels in zitten en waar lege flesjes bij staan om zelf te vullen met het verse sinaasappelsap.
Apparaten en ik.... dat is vragen om problemen.
Maar er stond een duidelijke instructie bij en ik dacht als ik die nou precies zou volgen dan zou het toch wel goed moeten gaan.
Dus ik pakte een flesje en zette het op de aangegeven plaats. De volgende stap was drukken op een hendeltje en dan tijdig stoppen, het flesje wegnemen en de dop er op draaien.
Tja, het ging meteen al mis. Het sap kwam naast het flesje terecht, zo dat het flesje kleddernat werd. Daarna hield ik het flesje vast precies onder de tap en toen ging het prima. Maar er stond toch echt dat je het neer moest zetten, dus ik kon er niet veel aan doen. Behalve dan dat ik dat zelf had moeten snappen.
Zo'n kletsnat flesje wilde ik niet meenemen in mijn tas, dus ik vroeg aan de eerste de beste winkelbediende of er ergens een tissue of een doekje was om te drogen. Antwoord: 'Nee, hebben we niet'.
Zeker chagrijnig dacht ik nog en vroeg het aan iemand anders. Zelfde antwoord. Ook wat snauwerig gegeven.
Nou bij de kassa dan maar, ik heb vaak genoeg gezien dat de cassiere een doekje over de band haalt, als er bijv. een diepvriesprodukt op heeft gestaan waar wat nattigheid van af komt.
'Nee' zei de cassiere, 'ik heb geen doekje'.
'Ja maar ik kan dat natte flesje toch niet in mijn tas stoppen?'.
'Toch heb ik geen doekje'.
Ik heb het flesje laten staan en alleen de broodjes afgerekend. Met de pest in.
Toen ik op weg naar buiten langs de klantenservice kwam stond daar: 'Wij zijn pas tevreden als u dat bent'.
Dus toen heb ik even een praatje gemaakt met de klantenservicedame. En zij wist precies hoe het hoorde.
Ze maakte haar excuus, vroeg of ik tijd genoeg had,  want dan zou zij hoogstpersoonlijk een nieuw flesje voor me tappen en dat droog afleveren. 'En dat hoeft u niet te betalen, mevrouw'.
Ik had alle tijd, dus zo is het gegaan.
'Kan ik nu weer tevreden zijn?' vroeg ze met een knipoog. Ja hoor, dat kon ze, want ik was het ook!
Zo kende ik  mijn AH weer.

Trouwens op het Museumplein is altijd wel wat te zien. Ik heb echt een hele tijd zitten kijken naar poserende mensen op het I AMSTERDAM ding. Leuk!

Appels plukken

Met ons oogappeltje gingen we appels en peren plukken.
Bij een fruitteler hier in de buurt was het gisteren plukdag. Voor 50 cent per kilo, mocht je plukken zoveel als je wilde. Wat natuurlijk bijna voor niets is. Maar ja, anders zou het fruit worden vernietigd.
Echt heel erg, zo'n prachtige oogst.

Wij plukten niet zo veel in totaal 8 kilo. Het was ons voornamelijk te doen om het plukken.
Maar er waren ook mensen met kratten en bolderkarren of kruiwagens helemaal vol. Dus ik hoop dat de kweker een mooie opbrengst heeft!
Ons oogappeltje genoot in ieder geval met volle teugen eh... met flinke happen bedoel ik!

Poseren

Wat ik al zei: in het Van Goghmuseum mag je geen foto's maken alleen van de slaapkamer van Vincent van Gogh, gereproduceerd op de muur.
Ik stond er een tijd te kijken. En als er eens stoel had gestaan was ik nog veel langer gebleven. Alleen maar om te kijken naar de poserende mensen.

Het is raar, een beetje ongemakkelijk en leuk tegelijkertijd. Maar of het nou rust geeft aan het hoofd?

Wat ik trouwens niet wist, is dat er drie verschillende versies van dit schilderij (De slaapkamer te Arles, 1888) bestaan). Twee bevinden zich buiten Nederland.

Deze laatste foto mocht ik dus niet maken. Die komt van Wikipedia.

Twee vorkjes.

Tja, ik kan er niet onderuit: ik ben iemand die zich als consument verschrikkelijk kan ergeren. Aan van alles en nog wat. Een onvriendelijke bejegening, winkelmeisjes die niet groeten. Winkeldames die door blijven kletsen terwijl er een klant binnenkomt, of doorgaan met stofzuigen. Personeel dat kijkt alsof jij blij mag zijn dat je hun winkel iets mag kopen. Geld teruggeven en dan het hele bedrag in éen keer op je hand storten, zodat ik geen idee heb of het klopt...
Ik kan mijn lijst nog vele malen langer maken, geloof me, maar dat doe ik niet.
Maar doordat ik me vaak erger valt het misschien meer op als iets wel goed/prettig/leuk gaat. En dan ben ik ook wel weer zo dat ik daarvoor mijn waardering uit spreek.
Zo waren mijn man en ik naar het strand en na een flinke tippel streken we neer op een terrasje.
Toen de ober kwam besloten we tot een koffie en een thee. We hadden ook zin in iets lekkers en ze hebben in die strandtent alleen deze appelrondjes (zie foto) die heerlijk zijn. Ja, we hebben ervaring, haha. Soms echter hebben we goede voornemens en we besloten (waar de ober dus nog bij was) tot één appelrondo, in plaats van twee.
Toen de bestelling kwam zag die er zo uit, met die twee vorkjes.
Kijk dat vind ik zo attent en ook heel lief van zo'n jongen.
Wij gaan overigens best vaak naar het strand en een ding is zeker: naar deze tent gaan we een volgende keer weer.
Al ben ik bang dat het er dan gewoon weer twee worden. Twee appelrondjes met allebei een vorkje!

Emmy Andriesse en Vincent van Gogh

In het Van Goghmuseum is natuurlijk heel veel moois te zien. Veel werk van Vincent van Gogh, dat zit er dik in hè.
Er staan bijna altijd lange rijen, maar met de Museumjaarkaart, kun je zo doorlopen en is de toegang gratis.
En nu was er op de tweede verdieping een kleine tentoonstelling van het werk van de fotografe Emmy Andriesse.
Ik weet zeker dat ik al eens eerder over haar geschreven heb, maar ik kan het niet terugvinden.
Toen was er een expositie in het Joods Historisch en ik vond haar werk prachtig.
Nu waren er foto's te zien die zij maakte 'in de voetsporen van Vincent van Gogh'.
Je ziet bijv. een kleine reproduktie van het bloeiende bloesemboompje van Van Gogh en dan daarna een foto die Emmy Andriesse in die omgeving maakte van een bloeiend bloesemboompje.
Of je ziet een reproduktie van de Arlesienne en daarna een foto van een meisje uit Arles gemaakt door Emmy Andriesse.
In het museum mocht je geen foto's maken van de schilderijen.  Behalve van de slaapkamer van Vincent van Gogh. Niet het echte schilderij, maar een grote reproduktie op een muur. Daarover later meer.
Maar dit waren geen schilderijen en de foto's zaten achter glas, dus het leek me geen kwaad te kunnen, als ik er toch één of twee maakte. Duidelijk zijn ze niet, eigenlijk zijn het rotfoto's, maar het geeft wel een beeld. De tentoonstelling duurt nog tot 5 oktober.

Emmy Andriesse maakte de foto's in de Provence, zo'n 50 jaar nadat van Gogh er schilderde, een jaar voor haar dood. In 1951. Ze werd slechts 39 jaar. Dit jaar is haar honderdste geboortedag.
Er waren trouwens niet alleen Van Goghfoto's te zien. Ook ander werk.
Op 5 oktober is er in het auditorium van het VGM een lezing van Joost Elffers, de zoon van Emmy Andriesse over haar werk. Daarvoor hoef je je niet aan te melden en de toegang is gratis.

Jaja... De IJhallen

Da's nou een beetje jammer. Dit is de enige foto die ik heb van onze kramen bij de IJhallen afgelopen zaterdag.
Je ziet onze dochter bezig met het inrichten van de kraam, 's morgens in alle vroegte. Zo rond half acht. Op dat moment kwamen de eerste handelaren al langs en probeerden zo min mogelijk te betalen.
Wat was ik trouwens blij met dochters hulp op dat moment. Later op de dag konden we het heel best met z'n tweeën af, maar dat klaarzetten (zo aantrekkelijk mogelijk) is natuurlijk wel van belang.
We hadden twee kramen. Deze dus en als je heel goed kijkt zie je de achterste ook. Daartussen ruimte genoeg om een stoel neer te zetten en te kunnen bewegen.
Waarom dan twee kramen? Ja, omdat we behoorlijk wat spullen hadden, niet alleen van ons zelf, maar ook van onze vrienden die net verhuisd zijn naar een kleiner huis en dus wat spullen kwijt moesten. En je mag niets voor de kramen op de grond zetten van de brandweer, als je het toch doet kan het je een bekeuring opleveren van 90 euro. Dus dat laat je wel uit je hoofd.
Om negen uur is de markt geopend. De allereerste echte klant vroeg naar het roosjeskleed waar de spullen op liggen. Maar dat was niet te koop, dat is gewoon nog in gebruik en lag er voor de gezelligheid. Op mijn eigen tas werd ook geboden trouwens, maar niet genoeg, haha.

'Was het moeilijk om een kraam te bemachtigen?' vroeg Katrien. Nee hoor, helemaal niet, maar je moet wel op tijd zijn. De kramen voor de volgende markt zijn al uitgegeven zag ik.
'Wat kost het ?' vroeg ook iemand. De prijs is 35 euro per kraam en 5 euro borg. Die borg krijg je terug als je niets, helemaal niets, achter laat bij je vertrek én als je tot 16.30 uur blijft.  In ons geval moesten we dus voor 70 euro minstens verkopen om nog wat winst te kunnen maken.
Dat is gelukt hoor. We zijn een hoop spullen kwijt. Maar de auto zat op de terugweg nog steeds behoorlijk vol en ik heb spullen genoeg voor nog een rommelmarkt. Wat mijn man niet zo fijn vindt, maar ik wel.
'Wat is het raarste dat je meemaakte die dag?'
Ik wilde een flesje parfum verkopen van een duur merk. Nog niet oud en voor 95 % vol. Er zat een dop op en als je die er af haalt kan je de geur echt niet missen.
Er zijn twee mensen geweest die dachten zich eens even goed onder te spuiten. Bij de eerste was het al gebeurd voor ik er erg in had. De tweede spuiter kon ik nog net tegenhouden.
Het flesje werd uiteindelijk gekocht voor 3 euro door een tienermeisje dat er hartstikke blij mee was.
Oh ja en die mevrouw die mijn halfhoge laarsjes wilde kopen, ging natuurlijk even passen. 'Oh wat sluiten ze mooi aan' jubelde ze. Dat was waar. Ze sloten zo mooi aan dat ze ze niet meer uit kon krijgen. Ze nam plaats op de stoel in onze kraam en ik moest al mijn kracht gebruiken om te trekken. Dat lukte. En..... ze kocht ze. 

De hele dag sta ik versteld over wat mensen willen kopen en wat juist niet.
Onze vrienden hadden bijv. een prachtige krantenbak, die ze kwijt wilden. Echt een hele mooie. Ik had verwacht dat die als eerste verkocht zou worden. Maar niks hoor. Hij is weer mee naar huis. Ook van onze kleine stofzuiger, ooit aangeschaft om niet steeds de gewone stofzuiger naar boven te moeten verslepen, had ik hoge verwachtingen. Maar nee, die is ook weer mee naar huis.
Daarentegen zijn twee oude, ongedragen spijkerbroeken die al drie rommelmarkten meegingen steeds maar weer, nu ineens verkocht. Mijn oude metaaldetector ging weg, maar mijn kettingen niet. Sjaaltjes ook niet.
Ik had een heerlijke dag, echt. Eigenlijk zit je gewoon op een terras mensen te bekijken. En te luisteren naar wat ze te vertellen hebben.
Zelf heb ik niets gekocht. Helemaal niets, echt niet!

Els van KnutzEls stuurde deze week weer een rommelmarktfoto.
Leuk. Deze foto werd gemaakt in Tartu, Estland.
Een rommelmarkt in den vreemde is zo mogelijk nog leuker. Meestal net even anders.

Trouwens, jij kunt ook meedoen.
Mail je rommelmarkt/kringloopfoto en ik plaats hem volgende week donderdag met een link naar jouw blog.
Hier is mijn adres: klik


PS.: Info over de IJhallen vind je hier: klik.

Marlene Dumas

De tentoonstelling waarvoor we maandag (na de Noordermarkt natuurlijk) naar het Stedelijk Museum gingen was deze: Marlene Dumas, The Image as Burden.
Wow... tweehonderd schilderijen hangen daar. Het is overweldigend en prachtig, prachtig, prachtig.
Overweldigend dus en dat gaat betekenen dat ik nog een keertje ga. Want tweehonderd is voor mij echt niet te behappen. Dan verlies ik mijn interesse en dat is absoluut niet omdat ik het niet mooi vind, maar echt omdat het teveel is.
Geen straf hoor om nog een keer te gaan. Helemaal niet.
Wat kan ik schrijven nu? Kweenie.
Ik heb net al gezegd overweldigend en prachtig.
Interessant kan ik daar nog aan toevoegen. Er was ook een film te zien van Sandra Parry waarin Marlene Dumas vertelt hoe ze werkt. Daar heb ik geboeid naar gekeken. De film voegde voor mij echt wat toe.
En verder laat ik een paar foto's zien. Weet je meteen hoe mooi het  is.

Om te beginnen: Sad Romy, uit 2008.

 

Ook mooi:  The Image as Burden, 1993. De titel van de tentoonstelling komt van dit schilderij. Gebaseerd op een film die ik niet ken. Maar je ziet meteen een piëta.
Dat liet Dumas in die film waar ik het over had trouwens duidelijk zien. En verder herken je vast ook oorlogsbeelden. Zeer recent nog, een vader met zijn dode kind in Palestina. Precies zo. Confronterend vind ik.

Ja en nu kan ik nog heel lang doorgaan met foto's te laten zien. Ik maakte er veel. Maar ik doe het bij nader inzien maar niet.
Ik kan het toch niet overbrengen,  je moet gewoon zelf gaan vind ik.
En als je dat niet doet, is het ook best hoor.
Toen ik mijn grote bewondering voor Marlene Dumas uitte bij een collega, zei deze collega er echt helemaal niets aan te vinden. Dat kan en dat mag. Gelukkig maar.
Nou vooruit, nog eentje, puur voor mijn eigen genoegen. Barbie.

Postcrossing en een Roodkapje uit Bremen

Dat is toch weer leuk, een zelfgemaakt kaartje in de bus.
Ik had een hele tijd geen nieuwe kaarten gekregen. Terwijl ik wel gestuurd had, dacht ik. Dus maar eens geïnformeerd hoe dat zat.
Het leuke is dat je bij Postcrossing ook gewoon antwoord krijgt.
Ze hadden het nagekeken en gezien dat ik niets had verstuurd sinds... En aangezien ze alles bijhouden, wie, wat, waar  en wanneer ga ik er maar van uit dat het klopt. Snel maar weer wat verstuurd en nu 'loopt' het weer als vanouds.
 Barbara dank je wel. Ik vond je kaart leuk en ook de enveloppe!

Ps.: Als je een kaart hebt verstuurd en die is geregistreerd door de ontvanger, krijg je daar altijd een berichtje van. Soms alleen met de melding, soms ook een bedankje of een opmerking over de kaart van de ontvanger.

 Laatst was er iemand die reageerde en mij liet weten  dat ik te weinig op de kaart had geschreven en nu had zij geen enkele behoefte om iets terug te schrijven.
Heel vreemd, nog nooit meegemaakt. Er is nl. geen enkele verplichting om iets te schrijven. Het gaat om de kaarten.
Neemt niet weg dat het leuk is als er wat op de kaart staat, wat meer dan alleen de naam en de groeten.


En Jolande die in Bremen is stuurde me zomaar een Roodkapjekaart. Heeft helemaal niets met Postcrossing te maken Van de ene blogger aan de andere.  Super van je Jolande. Dankjewel!

Kwartet

Toen ik op de achterflap las 'Dit boek is een onconventionele maar niettemin onvervalste thriller', dacht ik dat het dan de eerste echte literaire thriller zou zijn.
Want die term literaire thriller kun je overal opplakken natuurlijk en waar nu precies het verschil zit kan ik niet duiden, maar Anna Enquist is wel een literator en bepaald niet de eerste de beste. Als zij dus een thriller schrijft, vind ik het een literaire thriller.
Kwartet is door recensenten enigszins afgekraakt en het is maar goed dat ik me daar nooit iets van aantrek in mijn boekenkeuze, want ik vond het een zeer lezenswaardig boek.
Het verhaal: Carolien(huisarts) en Jochem (vioolbouwer) hebben twee zoontjes verloren bij een busongeluk tijdens een schoolreisje. Zij vormen een kwartet met Heleen (vriendin en assistente) en Hugo, gescheiden, met een dochtertje en zojuist ontslagen als directeur van een muziektheater. Zij vormen een zeer goed geschoold kwartet. Dan is er nog een hoofdpersoon, Reinier, een oude man en de muziekleraar van Carolien. Hij gaat steeds meer achteruit.
Over deze mensen gaat het boek.
Over hun levens, hun problemen, over verlies en hoop en over de kracht van de muziek. Ook over de maatschappij met alle misstanden die er zijn en zullen zijn.
Het thrillergedeelte begint pas ver over de helft en dat is wel een beetje vreemd, maar in mijn ogen past het precies.
Een aanrader!

A most wanted man

Het verhaal van deze alom geprezen film weergeven, dat lukt me niet. Ik vond het nogal een ingewikkeld verhaal, dus ik haal mijn tekst voor een keer uit de flyer:
A most wanted man is gebaseerd op de bestseller van John le Carré. We volgen een Tsjetsjeense moslim die illegaal naar Hamburg vlucht. Als snel komen de autoriteiten achter zijn komst en die zijn vastbesloten uit te zoeken wie die man is. Wanneer de idealistische advocate Annabel Richter lucht krijgt van het verhaal, zet ze alles op alles om de Tsjetsjeen te beschermen. Ze krijgt echter tegenwerking uit onverwachte hoek...
De film is geregisseerd door de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn. Die kende ik niet van film, maar wel van zijn prachtige foto's.
En de hoofdrol was voor de eveneens alom geprezen acteur Philip Seymour Hoffman. Hij overleed kort geleden. Ik heb bij mijn weten niet eerder een film met Hoffman gezien, maar gebaseerd op deze film moet ik dat betreuren.
Na afloop wist ik niet helemaal zeker of ik alles wel goed had gesnapt, maar mijn man legde het allemaal nog even uit en toen bleek dat ik het toch wel had begrepen. Pff, een hele opluchting. Al met al een spannende film. Een aanrader.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

...is dit: ik vind het echt belachelijk dat zo'n goed gemaakt en gewaardeerd programma als Kunststof Tv gewoon geschrapt wordt, omdat Paul Witteman met een muziekprogramma komt.
Alsof een muziekprogramma een kunst- en cultuurprogramma kan vervangen.
Best leuk dat er een muziekprogramma bij komt en Paul Witteman kan dat vast heel goed presenteren. Maar ik wil gewoon Kunststof TV houden!!!!!

Mieke Werners

Vorig weekend was voor ons een zeer 'kunstig' weekend.
Zaterdag deden we een atelier route in ons eigen Hoorn.
Zondag was er een kunst- en cultuurmarkt, ook in Hoorn.
En zondagavond waren we te gast bij Kunststof Tv. Om bij dat laatste te beginnen: zo ontzettend jammer dat het programma gaat stoppen.
Voor mij was het een heel goed programma. Vooral omdat het zo breed was. Boeken, film, muziek, beeldhouwen, schilderen, poëzie... noem het en Joost Karhof bracht het in zijn programma.
Het werkte als een eye-opener.
De keren dat we iets zijn gaan bezichtigen of lezen nadat we in Kunststof een voorproefje hadden gekregen, zijn talloos.
Nu ook weer. Lotta Blokker was te gast. Ik kende haar werk niet, maar ik zou het graag willen zien in de Fundatie in Zwolle. Dat gaat er misschien nog wel van komen. Wie weet.
Enfin, Kunststof stopt pas in januari en tot die tijd gaan ze er,  zoals Joost Karhof zei,  'iets moois van maken'. 
Dan de kunstmarkt. Die was leuk om te zien hoor, maar echt onder de indruk was ik niet.
Dat was ik wel van het werk van Mieke Werners. Ze maakt werkelijk prachtige dingen van vilt. Ontzettend mooi. Toen we bij de Boterhal aan kwamen fietsen, dat is één van de plekken van de atelier route, zag ik al van verre voor de deur iemand in een rolstoel. Ik dacht nog ach wat zielig, iemand met grote blote voeten, hadden ze daar nou geen dekentje over kunnen leggen? Maar dichterbij gekomen zag ik dat het een gevilte vrouw was, op ware grootte dus. Zo mooi gemaakt. Bedoeld als reclame voor de expositie van Mieke Werners. De zus van Mieke Werners stond er bij en vertelde er wat over

Dat was dus meteen onze volgende stop. Mieke Werners.
Heel groot werk maakt ze en zoals ik zei, ik was diep onder de indruk. Helaas mocht ik geen foto's maken. 'Dat wil de kunstenares niet' zei de atelierhouder.
'Wat een onzin' zei de zus die we later nog een keer spraken. 'Dat vindt ze juist fijn'. Nou ja.
Maar je kunt hier een heleboel van haar werk zien. Gelukkig, want uitleggen waarom ik iets zo mooi vind, dat kan ik niet! Klik.
En als je geen tijd hebt om te klikken, dit heb ik van  Mieke Werners website geplukt. 'Je kunt het er zo van af halen hoor', zei de zus en dat heb ik dus gedaan. 'Nieuw Leven' uit 2006.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

is dit: Ik heb een paar keer gekeken naar het programma Help mijn man is klusser.
In dat programma schiet John Williams zielige vrouwtjes te hulp.
In dit geval is de term vrouwtjes, een term die ik normaal gesproken verafschuw, van toepassing. Het zijn vrouwtjes, zielige vrouwtjes
De man van de zielige en vaak hoogzwangere vrouwtjes is de grote boosdoener. Die heeft beloofd een huis te zullen verbouwen en doet dat vervolgens niet.
Het zielige vrouwtje dreigt met echtscheiding en roept John Williams te hulp. Die komt, het zielige vrouwtje mag gaan logeren en als ze terugkomt heeft de man met behulp van een klusteam het huis afgebouwd. Iedereen gelukkig en ook John is niet langer boos of verdrietig.
Wat een kul!!! Waarom laat het zielige vrouwtje zelf haar handjes niet wapperen? Waarom vraagt ze alleen maar tienduizend keer lief en vriendelijk aan haar klusser of hij nou eindelijk weer eens wat wil gaan doen. Want de trap is gevaarlijk, evenals het vocht en de schimmel en... en...Waarom stapt ze niet op? Waarom? En vooral: waarom laten al die mensen toe dat hun hele gedoe gefilmd en uitgezonden wordt?
Erg hoor! Weg ermee!!!

Anderhalf!

Dit prachtige kleine meisje is vandaag precies 18 maanden en 3 dagen oud. Anderhalf jaar.
Het is bijna niet te geloven, anderhalf jaar Anna.
Toen ik de foto maakte, was ze zojuist geheel zelfstandig op dit grote steenblok geklommen. Opa stond er natuurlijk wel vlak achter hè. 
'Niet doen, Anna' zegt ze dan, kijkt je stralend aan en vervolgt haar weg.
Wat een ontwikkeling zie je bij zo'n kindje. Vorige week hoorde ik haar een zin zeggen van vijf woorden. Ze zegt zelfs woorden in het meervoud. Paarden bijv. als ze een groepje paarden ziet.
Ik geloof dat ik dat nog het leukst vind, die taalontwikkeling.
De combinaties die ze weet te maken. Dan zeg je bijv. opa en...? En dan weet ze: oma. Of Bart en ...? En ze weet: Annès
Ze weet trouwens ook dat we dat  leuk vinden, de manier waarop ze Agnes uitspreekt en dan gaat ze het een heleboel keer zeggen.
De dieren die ze kent en weet te benoemen: zebra, giraf, nijlpaard, leeuw, tijger, krokodil en nog veel meer. Met indien mogelijk de bijpassende geluiden. Ik wilde gisteren een lijst maken van woorden die ze kent, maar er is geen beginnen meer aan.

Als je een liedje met haar zingt en je laat het laatste woord van een zinnetje weg, vult ze dat moeiteloos aan.
En als ik alleen nog maar zing Hooooofd (lang aangehouden) gaat ze de gebaren alvast maken die horen bij het liedje: Hoofd, schouders knie en teen.
Als ik zeg: Anna, wil jij je schoenen even op de verwarming in de gang zetten, dan doet ze dat.
Als ik zeg dat oma best een kopje thee zou lusten, komt ze aanzetten met haar theepotje en de kopjes.
Ze geeft haar baby de fles en maakt daarbij onderscheid tussen de baby (een echte kleine, kale babypop) en de pop (een lappenpop met wolhaar).
En dan slingert ze de baby in de wagen en gaat aan de wandel.
Verantwoordelijkheidsgevoel ontbreekt nog hoor, als ze iets anders ziet (en alles is interessant) vergeet ze kind en wagen.
Ze probeert te springen. Dat is zo grappig. Ze maakt de beweging en komt ook wel een enkele keer van de grond, maar nog lang niet altijd.
En wij? Wij gaan (als we dat zouden kunnen) op onze kop staan om haar aan het lachen te krijgen en onze (oppas)dag is goed als we een uitgebreide knuffel van haar in ontvangst mogen nemen.

Rommelmarkt op donderdag, maar het gaat over zaterdag

Behalve dat een rommelmarkt gewoon hartstikke leuk is vanwege de koopjes die je er kunt doen, is het ook nog eens leuk om niet allleen naar de rommel te kijken, maar ook naar de omgeving.
En dan lekker te fotograferen.
Onderstaande foto's maakte ik in en om de IJhallen in Amsterdam.
En het allerleukste is dat ik er zaterdag zelf ga zitten.
In de IJhallen met al onze eigen oude troep. Ha, dan zullen huis en schuur een stuk leger zijn en mijn portemonnee een stuk dikker.
Maar het kan ook zo maar zijn van niet. Maakt niet uit. Ik heb er zo'n zin in!!!!!!!!!!!!!!!!!

Oh ja en de rommelmarktserie loopt nog steeds door hoor. Je kunt meedoen als je wilt. Stuur jouw rommelmarktfoto naar dit adres: klik.    Dan plaats ik jouw foto volgende week hier, met een link naar jouw blog.
Mijn eigen verslag zal wrschlk wat eerder komen. Dat kan ik vast niet bewaren tot volgende week, hihi!

Herf.... Herver.... Herfst

Herf... Herver...Herfst... las ik ergens (zou zomaar van Loesje kunnen zijn).
Maar mensen, of je je nou verheugt op de herfst, of baalt dat de zomer voorbij gaat, het is niet zo!
Het is geen herfst. Die begint pas over ongeveer twee weken.
HET IS ECHT NOG ZOMER.
En of je nou paddenstoelen ziet of kastanjes of weet ik wat nog meer aan herfstproducten: het is nog zomer.
Lekker hè?
Vorige week was ik vroeg aan het hardlopen. Dat wil zeggen om 6.30 de deur uit. De straatverlichting was nog aan en ging pas uit tijdens mijn rondje.
Ik hou niet erg van hardlopen, maar ik moet zeggen dat het toch wel super mooi was, zo 's morgens vroeg en voor mijn gevoel was ik helemaal alleen op de wereld.
Ik liep met mijn fototoestel in de hand, want een dag eerder was het precies net zo mooi geweest, dus ik was voorbereid. En ik had meteen een uitstekend excuus om af en toe even stil te staan.
De stilte, de rust en de opkomende zon... het was prachtig. Kijk maar:

Deze week regende het een beetje toen ik wilde gaan lopen. Dat moet een zomers buitje zijn geweest!

Het meisje met de parel en ginger cookies

Ik was een dagje naar Den Haag, met de trein.
Mijn vrije reisdag was al bijna verlopen en als ik iets niet uit kan staan is het dat. Zo zonde. Dus ik ging, hoewel het me eigenlijk helemaal niet uitkwam.
En ik koos Den Haag. Een fijne stad.

Marks & Spencer gaf trouwens de doorslag. Ja, als ik niet naar Londen kan, dan maar naar Marks & Spencer in Den Haag. Het voelt daar echt zo Engels. Niet dat ik er wat kocht hoor. Nou ja oke, twee rollen ginger cookies. Waarvan het maar goed is dat ik die hier niet kan kopen!!!!
En verder ging ik lekker naar Het Mauritshuis. Het is net vernieuwd en heropend en het ziet er prachtig uit.

Toen ik er was, was het ontzettend druk. Er was een filmploeg bezig, het was slecht weer én vakantie dus dat het druk was, is niet verbazingwekkend.
Maar ik was in mijn dooie eentje en ik ben klein, dus ik slip overal tussendoor en zie precies datgene dat ik wil zien. 

Bij het Puttertje was het drukker dan druk en ook bij het Meisje met de Parel was het bijna opstellen in rijen van drie. 
Voor het meisje met de parel hoef je het museum trouwens niet in hoor. Haar zie je volop, overal in Den Haag.

En verder kun je er goed slenteren. Heel veel galeries zijn er in Den Haag en ook veel terrassen. Die ik deze keer niet bezocht. Ha, ik heb lekker een poosje op een bankje gezeten. Mét mijn gembercookies.

Leuke link

Wat bijzonder nou toch weer.
Dit is POTLOODKUNST.
Van Federico Uribe.
En hier (klik) zie je nog veel meer van zijn werk.
Hoe kom je er toch op hè?

The letter for the king

In het Rijksmuseum in Amsterdam is een grote museumwinkel. Met heel veel boeken en kaarten, een plezier om daar eens tussen te snuffelen. Bovendien ook met acceptabele souvenirs.
Ik zag bijv. een poster van 'Het melkmeisje' van Vermeer. Waarop het meisje  melk giet uit zo'n bruine aardenwerken kan. En dan vlak daarnaast zo'n kan.
Weliswaar duur, maar ook mooi.
Prachtige paraplu's zag ik, bedrukt met bloemen van zo'n 17e eeuws bloemstilleven. Leuke bekers en mokken enfin, van alles.
En dit boek lag er ook, naast Jip en Janneke en Pluk van de Petteflet in het Engels.
The letter for the King, van Tonke Dragt. Eén van de beste kinderboeken ooit. Ik heb het menig keer voorgelezen (in het Nederlands natuurlijk) op school en het verveelde nooit.
Ik heb nu geen souvenirs nodig. Toen onze dochter jaren geleden een jaar in een gastgezin in Amerika doorbracht, heb ik me suf gezocht naar leuke souvenirs, die ze mee kon nemen voor haar 'familie'. Ik weet niet meer wat we toen bedacht hadden  hoor, maar echt heel special of typical Dutch was het niet voor zover ik me herinner. 
Hoe dan ook: museumwinkels zijn vaak erg leuk.
En dan ga ik nu De Brief voor de Koning maar eens in de herhaling gooien. Lekker lezen!

Het Rosie Project

Hier heb ik helemaal niets aan toe te voegen. Wat een boek! Alles wat op de achterkant staat, alles klopt! Al weet ik niet helemaal zeker wat nerdy betekent. Een nerdy boek? Voor nerds? Of over nerds?
Ik denk alleen dat je niet kunt lezen waar het over gaat, dus dat typ ik nog even. Het verhaal:

De autistische Don Tillman doceert genetica aan de universiteit. Hij is superintelligent, kan geweldig koken en is op zoek naar een vrouw. Door zijn sociale onhandigheid is hij echter nooit verder gekomen dan een eerste date.
Met behulp van een zestien pagina's tellende vragenlijst hoopt hij zijn perfecte partner te vinden.
Dan komt Rosie Jarman in zijn leven, verre van perfect, maar wel intelligent en mooi. En ze is ook op zoek naar haar biologische vader - een zoektocht waar Don haar misschien bij zou kunnen helpen.

Toch een kleine kanttekening: Ik heb soms zelfs hardop zitten lachen om het boek. Maar...autisme is niet grappig. Dat dat wel even duidelijk is!