Marlene Dumas

De tentoonstelling waarvoor we maandag (na de Noordermarkt natuurlijk) naar het Stedelijk Museum gingen was deze: Marlene Dumas, The Image as Burden.
Wow... tweehonderd schilderijen hangen daar. Het is overweldigend en prachtig, prachtig, prachtig.
Overweldigend dus en dat gaat betekenen dat ik nog een keertje ga. Want tweehonderd is voor mij echt niet te behappen. Dan verlies ik mijn interesse en dat is absoluut niet omdat ik het niet mooi vind, maar echt omdat het teveel is.
Geen straf hoor om nog een keer te gaan. Helemaal niet.
Wat kan ik schrijven nu? Kweenie.
Ik heb net al gezegd overweldigend en prachtig.
Interessant kan ik daar nog aan toevoegen. Er was ook een film te zien van Sandra Parry waarin Marlene Dumas vertelt hoe ze werkt. Daar heb ik geboeid naar gekeken. De film voegde voor mij echt wat toe.
En verder laat ik een paar foto's zien. Weet je meteen hoe mooi het  is.

Om te beginnen: Sad Romy, uit 2008.

 

Ook mooi:  The Image as Burden, 1993. De titel van de tentoonstelling komt van dit schilderij. Gebaseerd op een film die ik niet ken. Maar je ziet meteen een piëta.
Dat liet Dumas in die film waar ik het over had trouwens duidelijk zien. En verder herken je vast ook oorlogsbeelden. Zeer recent nog, een vader met zijn dode kind in Palestina. Precies zo. Confronterend vind ik.

Ja en nu kan ik nog heel lang doorgaan met foto's te laten zien. Ik maakte er veel. Maar ik doe het bij nader inzien maar niet.
Ik kan het toch niet overbrengen,  je moet gewoon zelf gaan vind ik.
En als je dat niet doet, is het ook best hoor.
Toen ik mijn grote bewondering voor Marlene Dumas uitte bij een collega, zei deze collega er echt helemaal niets aan te vinden. Dat kan en dat mag. Gelukkig maar.
Nou vooruit, nog eentje, puur voor mijn eigen genoegen. Barbie.