Cabaret

Vroeger, in de jaren zestig, zeventig en tachtig gingen we vaak naar een cabaret-voorstelling.
Cabaret toen kon zeer scherp zijn, buitengewoon grappig en soms ook heel mooi en ontroerend. Dat laatste vooral in sommige liedjes.
Ik hield er van. We gingen naar gevestigde namen, maar ook naar kleine theaters waar nieuwe mensen aan een carrière begonnen.
Toen kwam de klad er een beetje in en dat had denk ik te maken met een grofheid, die in mijn ogen niet nodig is en was. Ik hou niet van dat grove taalgebruik en dat gevloek.
En het heeft ook te maken met de snelheid. Ik noem het mijn Matthijs van Nieuwkerk-syndroom. Het gaat te snel en dat vind ik niks.
Maar nu heb ik me toch een fantastische cabaretavond meegemaakt. Het is jammer dat het eenmalig was. Bovendien was het alleen toegankelijk voor collega's en oud-collega's. Maar het was zo ontzettend knap en professioneel gedaan. Het was werkelijk geen seconde vervelend of irritant. Natuurlijk werden er collega's op de hak genomen. Maar op een milde en prettige manier.
Ik heb zelf toen ik nog werkte regelmatig verzucht dat ik een boek zou kunnen schrijven over mijn school.
Maar er was ook een collega die gelijktijdig verzuchtte dat ze wel een cabaretprogramma zou kunnen maken over school.
En dat ze dat ook zeker een keer zou doen. Nou ze HEEFT het gedaan en hoe. In samenwerking met vier andere collega's en het was fantastisch!

Met een lach en af en toe, zoals in dit nummer, met een traan. Zoals dat hoort.
De onderwerpen waren bijvoorbeeld het Oudergesprek, de Bedrijfsarts, de WC, Wie is de Mol (waar op mijn school altijd een poule voor is), de Studiedag.
Als ze het de volgende dag nog een keer hadden gedaan, was ik weer gegaan en zou ik net zo genoten hebben. Echt.
Niet alles had met school te maken. Je kunt hier als je dat zou willen een klein stukje zien!