Chartres en het labyrint

Als dit je uitzicht is uit je hotelkamer ...

...dan ga je natuurlijk deze kathedraal bezoeken. We waren op de terugweg en overnachtten in Chartres. 
Het was koud (na die heerlijke Portugese temperaturen), het was al wat schemerig en ik kon bijna niet lopen, maar we gingen natuurlijk toch.
Ik werd werkelijk overweldigd door het gebouw. Zo groot en mooi ( en binnen een beetje somber).
Ik was er al eens eerder geweest, maar toen heeft deze kerk niet zo veel indruk gemaakt.
Toen was ik ook op doorreis en verlangde waarschijnlijk meer naar de bestemming in het zuiden. Ja, ik was nog jong.
Enfin, ik keek nu m'n ogen uit. Echt.
Ik richtte me vooral op de beelden aan de buitenkant en binnen op de vensters.

Op de middelbare school hadden we een jaar kunstgeschiedenis. Ik denk in de vierde of zo. Van de rector himself.
Een best aardige, maar saaie man, die niet veel enthousiasme voor kunst op ons overbracht. Wel wat kennis. Ik herinner me nog goed dat het roosvenster van Chartres werd besproken. Ik herinner me ook dat we heel veel feiten uit ons hoofd moesten leren en dat we een keer een middag hebben besteed aan het maken van een spiekbrief en ons niet realiseerden dat we in die tijd de hele repetitie hadden kunnen leren. Maar dit terzijde.

Enfin, we keken uitgebreid rond, waren toen koud en moe en verlieten de kathedraal. Net als deze nonnen.

Ik postte nog wel een foto van het venster op Instagram en daar reageerde Petra  (van het blog Het lieve leven...)op. Dankjewel Petra.
'Heb je nog het labyrint gezien? ', vroeg ze.
Huh, een labyrint... Ik wist van niks.
Ik wilde meteen terug, maar toen was de kathedraal gesloten.
Dat kan ik natuurlijk niet uitstaan, dus de volgende morgen voor we de laatste etappe gingen rijden naar huis, nog even terug naar de kathedraal voor het labyrint.
Datt was bijna geheel overdekt met stoelen, alleen het hart was vrij gelaten.Nu we niet omhoog keken, zagen we het ook meteen.
Er stond een mevrouw te mediteren. Ze deed weer een stapje en mediteerde. Dan weer een rondje en weer even rust.
En nu moet ik nog eens even heel goed uitzoeken wat dat labyrint te betekenen heeft.
Daar ben ik nog niet aan toegekomen.
Petra vertelde later ook nog dat er in Den Haag precies zo een labyrint is gemaakt. Daar moet ik dus ook nog maar eens gaan kijken. Er zal een reden voor zijn denk ik zo.

Inmiddels weet ik wel dat het labyrint uit 1205 is en dat pelgrims die niet naar Jeruzalem konden, dit labyrint liepen als een symbolische bedevaartstocht. Én ik weet dat dit labyrint ook op de route naar Santiago de Compostela ligt.
En zo begon en eindigde onze reis met een bedevaartsplek. Nou en dan tussendoor nog Fatima...
Het zal toch niks te betekenen hebben hè. Dat ik straks de rugzak moet gaan pakken...