Half a Sixpence

Als je naar London gaat en je houdt van musicals, dan ligt een bezoek aan een musical voor de hand.
Er is veel te zien op musicalgebied. Heel veel.
Maar... wij hébben al veel gezien en ook niet alles sprak ons aan.
We wilden wel heel graag naar Aladin, een nieuwe musical.
Helaas,  een beetje een behoorlijke kaart, voor een behoorlijke plaats bedoel ik,  is echt niet meer te betalen. De prijs kan makkelijk oplopen tot rond de 150 pond. Per Persoon!!!!!
Dat doen we dus niet, we wachten wel tot het goedkoper wordt.
Natuurlijk heb je dan plekken waar de kaarten voor lagere prijzen weg gaan. Dan moet je vroeg in de rij en er zijn heel wat box-offices waar ook goedkopere kaarten zijn.
In ons geval kwam het deze keer aanvankelijk niet goed uit.
We hadden besloten om naar de musical Half a Sixpence te gaan. Vanwege de zeer Engelse titel. En ook omdat we er nog niet van hadden gehoord en de ervaring heeft geleerd dat zo'n totaal onbekende musical heel erg leuk is.

Er waren geen kaarten meer bij de officiele post op Leicester Square. Dus gingen we naar zo'n box office. Daar waren nog kaarten voor een redelijke prijs, alleen konden we dan niet naast elkaar zitten, maar achter elkaar. Dat leek ons geen ramp,  dus we kochten de kaartjes.
Vervolgens liepen we even naar het theater waar het 's avonds zou gaan plaatsvinden. Dan hoef je in het donker niet te zoeken.
We gingen er ook naar binnen om wat foto's te maken, die oudere theaters zijn altijd zo mooi...

We maakten een praatje met de man in het hokje. Het was ochtend, dus hij had nog tijd voor ons.
Hij informeerde waar we die avond zouden zitten en constateerde vervolgens dat het plaatsen waren met een beperkt zicht. Achter elkaar zitten vind ik prima, maar een beperkt zicht is niet goed.
Dat vond die man ook. Hij vroeg of ons dat gemeld was, van dat beperkte zicht.  Dat was niet zo. 'Oh' zei hij, 'dan kunt u,  als u dat wilt terug gaan en uw geld claimen. En dan heb ik hier nog wel betere plaatsen voor u. Naast elkaar en op een betere plek. En voor dezelfde prijs'.
Nou, natuurlijk wilden we dat, al moesten we er weer voor in een koude rij.
Het geld werd onmiddellijk teruggestort, het meisje verontschuldigde zich en toen konden we de nieuwe  kaartjes halen.
In die tussentijd had ik het verhaal van de musical opgezocht.
Die is namelijk gebaseerd op een boek van H. G. Wells. De naam van de schrijver kende ik, maar het boek had ik nooit gelezen: Kipps - the Story of a Simple Soul.
(Note to self: boek reserveren.)
Ik vind het wel prettig als ik van tevoren al weet waar het over gaat. Ik moet me toch beter concentreren als ik alleen Engels hoor.
Het verhaal was net als de titel van het boek, simpel. Jongen wordt verliefd op meisje en geeft haar als hij ergens ver weg moet gaan werken een halve sixpence als teken van zijn liefde.
Hij krijgt een erfenis, wordt rijk en komt in aanraking met een rijke dame, die wel graag ziet dat hij zijn centjes aan haar besteedt. Uiteindelijk loopt alles goed af.
Wij vonden het een superleuke musical. En zoals altijd in London, zo perfect uitgevoerd. Zoveel aandacht besteed aan alles, zoveel zorg. (Dat is in Nederland bij musicals trouwens ook zo hoor).

Er gebeurde nog iets speciaals. Na een minuut of tien zakte ineens het doek en werd er gezegd dat er technische problemen waren.
Dat duurde denk ik een minuut of tien. Het publiek bleef zeer rustig en zat gezellig te keuvelen. De meisjes die er waren, om programma's en zo te verkopen, hadden oortjes in, maar meldden dat ze ook geen mededelingen kregen over hoe of wat.
Tja en dan toch ga je twijfelen.
'Ja, ze zeggen technische problemen, maar er kan ook een aanslag zijn of een bom of zoiets'.
Ik wil zo niet denken, maar deed het toch.
Enfin, er was gewoon echt een technisch probleem, want na tien minuten ging het doek weer op en werd er met dezelfde energie verder gespeeld.
We hadden een geweldige avond, natuurlijk met een ijsje in de pauze, dat gewoon in de zaal kan worden opgegeten.
En niemand liet zijn ijsbekertje liggen.

Verboden foto's

Was ik al op m'n vingers getikt in Tate Modern, in de metro werd het nog erger.
We stonden te wachten op een trein en het was op dat moment niet erg druk.
Ik had m'n fototoestel in de aanslag en had al een leuke gemaakt van een meisje met een pluimmuts.
Je hoeft nooit erg lang te wachten in de ondergrondse en als dat wel eens gebeurt is het niet erg en  ook gewoon leuk om  rond te kijken. Naar mensen en dingen.
Deze keer keek ik naar boven en zag een lampje met daarop dat logo van de metro. Daar houd ik van, van zulke details. Dus ik maakte een foto.
Ik stond nog te bekijken of dat logo zichtbaar was op mijn foto, toen er iets werd omgeroepen.
Nou is dat wat omgeroepen wordt, soms onverstaanbaar, behalve natuurlijk Mind the Gap between the train and the platform. 
Nu ook.
Maar  het woord photography verstond ik.
Er drong echter niets tot me door.
Ik richtte weer op dat lampje. En weer werd er iets onverstaanbaars omgeroepen. Weer verstond ik alleen het woord photography.
'Was dat voor mij? ' vroeg ik.  'Dat is toch gewoon een lampje?'
'Ik denk wel dat het voor jou was',  zei mijn man met een grijns, 'je staat geen lampje te fotograferen, dat is een camera'. 
Hmmm, niet al te clever. Eigenlijk uitgesproken stom.
Maar goed, ik hield er natuurlijk mee op.
De trein was er nog steeds niet en ik richtte mijn blik en mijn camera op een ander stukje tube. Mooi, met die kleuren. En lekker duidelijk de naam van het station 'Bayswater' erbij. Daar verbleven we, leuke herinnering.

Dit mocht ook niet.
Weer werd er iets omgeroepen. Maar toen had ik de foto al gemaakt.
Gelukkig denderde de trein op dat moment binnen. Heel gelukkig!

Tate Modern

Toen ik wist wanneer we naar London zouden gaan, ging ik natuurlijk kijken wat er te doen was. Ik zag tot mijn vreugde dat er een David Hockney-tentoonstelling zou zijn in Tate Modern. Ik houd heel erg van David Hockney, dus dat kwam geweldig uit. Jammer genoeg, toen ik beter keek, bleek de opening  precies twee weken na ons vertrek te zijn. Grrrrr.
Maar ja, niet getreurd, ook zonder David H. had ik er heel veel zin in.
En toen zag ik dat er een Robert Rauschenberg- tentoonstelling was. Nu, terwijl wij er waren, ook in Tate Modern.
Wow, Robert Rauschenberg... dat maakte het wel even helemaal goed natuurlijk.
Dus op naar het museum.

Ik ben superblij met deze foto. Soms heb je gewoon geluk.

Het is een gigantisch museum, echt heel groot en er is ook ontzettend veel te zien. Veel daarvan mag best gefotografeerd worden, maar heel veel ook niet.
Je raadt het al: bij Rauschenberg mocht het niet.
Ik kan dus niet heel veel laten zien. Ik heb geen stiekeme foto's gemaakt.
Ja, eentje, de eerste. Dan kon ik nog altijd doen of ik het niet wist.  Ik werd natuurlijk onmiddellijk op mijn vingers getikt door een van de vele suppoosten.
Het was er hartstikke druk, niet irritant druk, maar wel erg druk.
Ook heel veel jongeren, ik denk van een kunstacademie, want sommigen zaten te tekenen.

Dit was dus die eerste, het ging mij echt om die studenten, maar zelfs dat mocht niet.

 Ik heb me ook geamuseerd met kijken hoe die 'kinderen' toch foto's gingen maken. Net deden of ze hun mobiel af moesten luisteren, en ondertussen aan de slag. En dan snel naar een volgende zaal.
Enfin, dat durfde ik dus niet. Dus een beetje de pest in had ik wel, omdat ik het werk van Rauschenberg zo fantastisch vind...
Wat denk je, kom ik uit de tentoonstelling, sta ik in de winkel heel diep te twijfelen over dan maar de aanschaf van een peperduur boek, komt mijn man er uitgelopen (wij lopen altijd apart, ons tempo is niet bepaald gelijk).
Ha, blijkt hij zo ongeveer van alles een foto te hebben gemaakt.
En die grijns op zijn gezicht toen hij de resultaten liet zien....
Dus de foto's die je hier ziet zijn illegaal en niet gemaakt door mij. Behalve de bovenste dan he, die van het museum zelf.
Dat ik ze toch laat zien, is omdat ik het uit de grond van mijn hart belachelijk vind dat je geen foto mag maken. Er was niets kwetsbaars, je betaalt (hoewel het museum zelf gratis is) een dikke prijs voor zo'n tentoonstelling, ik vind het echt flauwekul. Vroeger mocht het in het Rijks ook niet, maar daar zijn ze er gelukkig  vanaf gestapt.

Deze mocht ook, dat was nog voor de ingang.

Maar goed, Rauschenberg dus.
Robert Rauschenberg (1925-2008).
Hij markeerde het begin van Pop-Art.
Een kunstenaar die ik leerde kennen toen ik nog jong was, ik denk een jaar of achttien of zo.
In ieder geval was dit het eerste werk dat ik ooit van hem zag.
Ik 1968 gemaakt en het zal ook in die tijd zijn geweest dat ik het voor het eerst zag.
En nu dus in het echt!!
Daar word ik zeer gelukkig van.

Ah... al die gebeurtenissen uit die tijd. Zomaar op doek weergegeven. Het blijft op mijn netvlies.  Ik vond en vind het fantastisch.
Deze ook:

Allemaal gemengde collage-achtige technieken. Combine wordt het genoemd. Het straalt vind ik, energie uit.  Het was nieuw en vernieuwend.
Nog eentje, tot slot:

Onbekend London

Ik ken geen enkele andere stad waar men zo actief is als in London. Op bouwgebied bedoel ik dan. Waar je ook kijkt, er is altijd wel een kraan te zien of een plek waar gewerkt wordt. Er wordt ook veel gerestaureerd. Werkelijk overal zie je mensen op straat aan het werk. Dat levert vaak mooie plaatjes op, combinaties van oud en nieuw. Ik vind het fascinerend.

We gingen deze keer o.a. op zoek naar iets ouds. Een plekje dat staat omschreven in de gids Secret London.
Het heet Pickering Place. Dat klinkt al als een naam uit een Agatha Christie hè. Kolonel Pickering, zoiets.
Maar dit terzijde.
Pickering Place is een prachtig plekje waar de tijd enigszins heeft stil gestaan.

We moesten echt ons best doen om het te vinden. We waren er aan het eind van de middag en het was die dag (i.t.t tot alle andere dagen) een beetje van dat grijzige weer, de mist was opgetrokken, maar toch was het nog die sfeer.
In de gids stond over Pickering Place, dat het een tiny courtyard is, verstopt achter St James Street. En dat was ook zo. Verstopt.
We liepen al door een paar steegjes en ik kreeg echt een beetje een Harry Potter-gevoel.
Mijn doortastende man, stapte na een paar rondjes binnen in een zeer oude winkel, met een zeer oude verkoper, die oprecht verheugd leek toen Frits hem vroeg naar Pickering Place. Hij gaf een duidelijke aanwijzing en toen vonden we het.
In de 18e eeuw was het een gokhol en een plek waar duels werden uitgevochten. Veel ruimte voor zo'n duel was er trouwens niet. Toch wordt er gezegd dat het laatste duel in Engeland hier plaats vond.
Graham Greene heeft hier ook nog gewoond.
En die Pickering(je ziet hem op de steen),  verdiende zijn geld in de koffiehandel. Nu is het gebiedje bezet door een wijnhandel. Een wijnhandel met een geheime gang naar St. James' Palace. Gevestigd in 1698.

Bijzonder is dat de plek nog steeds verlicht wordt door originele gaslights. Mooi om te zien.

Maar het allermooiste oud zag ik toen we weer in de gewone wereld stonden. En dat was deze dame

Zeg nou zelf, die is toch ook zo weggelopen uit Agatha Christie?
Ze komt uit de country, heeft een paar noodzakelijke boodschappen gedaan,  een tea genoten in London en nu is ze weer op weg naar de trein. Terug naar haar man, de Aga,  het haardvuur en de honden.

London, Brixton

Er zijn nog steeds mensen die me vragen wat we nou toch elke keer moeten in dat London. 'Dat London' , dat geeft al aan dat ze niet voelen en/of begrijpen wat wij ervaren als we er zijn. Uitleggen kan ik het niet, ik kan alleen maar wat vertellen en wat laten zien.
Zo waren we deze keer naar de wijk Brixton. Dat is de wijk waar ooit rassenrellen uitbraken. Dat weet ik nog, het was ernstig.
Maar nu is het een kleurige wijk, met rafelrandjes, dat wel.
David Bowie is er geboren en zijn portret op de muur, is zo ongeveer het eerste wat je ziet als je uit de metro stapt.

Bowie is nog niet vergeten, dat zie je wel. Terwijl wij er waren, kwamen voortdurend mensen kijken, bloemen neerleggen en gewoon even stilstaan.
Er wonen veel Jamaicanen in Brixton en dat geeft de wijk een vrolijk aanzien. Vooral op de markt natuurlijk, maar ook in de vele winkeltjes en eettentjes die je er vindt.

Overal zie je uitingen van een vrolijke cultuur, al schemert de armoede er soms doorheen. Dat zie je ook.

 

We keken ook even binnen in een ruimte waar je paardenraces kunt volgen op televisieschermen en waar je  je geld kunt vergokken. Wat zo te zien veelvuldig gebeurde.

Ik ben het type dat nooit maar dan ook nooit zoiets zou moeten doen. Want ik vond het nu al hartstikke spannend en als je dan een keer wint, zou je nog een keer willen winnen. En nog een keer en dan... 

Er was nu een race bezig met drie paarden aan kop. Ik had meteen een favoriet en die won ook. Echt spannend. Ik houd ook van de boeken van Dick Francis die zich allemaal in de paardenracewereld afspelen.

Enfin, al met al een wijk die zeker een bezoek waard is. Het was nu koud, maar prachtig, helder zonnig weer en niet druk met toeristen. Maar ik denk dat er 's zomers meer muziek op straat zal zijn. 

Tenslotte kwamen we er ook nog achter bij een bezoek aan een klein, maar volledig warenhuisje, genaamd Morley's, dat Vincent van Gogh hier een tijd heeft gewoond. Hij werkte toen in Covent Garden en liep daar elke dag naar toe. En hij was verliefd op de dochter van zijn landlady. Ik moet daar nog eens even iets over lezen.

Nou zie je, dit was nog maar één onderdeel van een hele dag in London. Eén wijk nog maar. 

'Never a dull moment', is op London zo van toepassing. 

En dan doen we het nog heel rustig aan hoor. We stonden vroeger om acht uur buiten, en bleven tot 's avonds laat in de stad. Dat lukt mij niet meer. We starten niet meer zo vroeg en aan het eind van de middag kan ik niet meer zoveel. Maar dan nog.

Muts

Het leek wel of iedereen in London een muts op had, met een bontpluim bovenop. Zo grappig om te zien. Nepbont hoor, faux fur.

Je ziet de pluimpjes al van verre aankomen, als je er eenmaal op let. Ook mannen en al zie je hier voornamelijk jongeren, er waren ook oudere vrouwen met zo'n muts.
En weer wilde bijna iedereen wel even poseren. De man die bij het meisje linksonder hoorde, vertelde er nog even bij waar ik zo'n muts zou kunnen kopen.
Dat deed ik niet, met mijn huidige, dikke medicijnenkop zou het echt niet staan. Ik keek wel even naar de prijs en tsjonge, 18 pond is nou ook weer niet zo goedkoop.
Er waren ook nog heel veel mutsen met een pompon bovenop. Hij had er ook een!

We dachten eerst dat Arsenal had verloren, want alle voetbalfans keken een beetje treurig. Maar Frits zocht het even op later en dat was toch niet het geval.

Het meisje met de groene trui, laat ik nog even extra zien. Ze zat lekker op een bankje haar fruit te eten. Ze was op weg naar een tentoonstelling in Tate Modern, waar wij net vandaan kwamen. Die was fantastisch, dus ik heb haar veel plezier gewenst. Zo'n stralend meisje was het...

En over die tentoonstelling ga ik het zeker nog hebben. Zeker!

Terug in London

Toen we de laatste keer in London waren, in september, hadden we het leuk hoor. We deden en zagen mooie dingen, as usual, maar de ware vreugde wilde niet komen.
Ik liep niet goed, voelde me niet fit en af en toe uitgesproken beroerd. Maar vooral hing er een donkere wolk boven mijn hoofd, vanwege het leveronderzoek dat meteen na terugkomst zou moeten plaatsvinden. Lever... tss, dat vind ik maar een eng ding, als daar iets mee is. We spraken af dat als de uitslag gunstig zou zijn, we meteen nog een keer zouden gaan.
Een paar weken geleden zaten we weer in de zenuwen, nu wachtend op de uitslag van een rottig onderzoek bij mijn man.
Enfin, we zijn gisteren weer teruggekomen van ons bezoek aan London. Dus dan weet je meteen dat het allemaal vrij goed is afgelopen met al die onderzoeken.
Toen we aankwamen, de eerste dag, gingen we, zoals we dat bijna altijd doen, eerst naar Trafalgar Square.
En daar zagen we dit:

Je hebt daar zo'n grote sokkel en daar staat iedere keer een ander kunstwerk op.
Deze keer dit beeld, getiteld Really Good. Nou, als dat niet op ons van toepassing is?
 Het beeld is gemaakt door David Shrigley, het is zeven meter hoog en volgens bijschrift: a hand, giving a thumbs up. 
De maker hoopt dat dit simpele gebaar een self-fulfilling prophecy wordt en dat zaken die als slecht worden beschouwd, zoals daar zijn de economie, het weer en de maatschappij, beter zullen gaan als we positief gaan kijken en denken.
Tja, en dan zijn wij kinderachtig genoeg én blij genoeg om zelf ook even met de duimen omhoog op de foto te gaan.

Die sokkel heet trouwens eigenlijk the Fourth Plinth. De bedoeling was dat er een beeld op kwam van een William. Maar het geld was op en de plinth bleef leeg. Nu dus niet meer.
Over wat er de volgende keer op komt te staan, mag je je mening geven.  Er is een shortlist. Niet de meeste stemmen gelden dus, maar wel je mening laten horen aan een panel, dat uiteindelijk beslist.
Ik vind het een superleuk idee! Zouden we hier ook moeten hebben, zoiets. Klik

Illusies

We gingen eigenlijk naar de fototentoonstelling van National Geographic in het Museon. Daar wandelen we zo in en uit hè, in dat museum,  op onze oppasdag in Den Haag. Zo makkelijk.
Toch gingen we pas in januari en toen was het al bijna afgelopen. Het was er gigantisch druk en we snapten eerst niet waarom.
Het bleek dat de drukte niet voor de National Geographic was, maar voor Illusions. Het was nog net kerstvakantie, vandaar de drukte.
Enfin, wij bekeken de schitterende foto's, oude en nieuwe. Bekende en onbekende. Ik laat een oudje zien:

De titel is Gezicht op Terra Nova. Terra Nova is de naam van het schip dat je ziet. Het is ook de naam van de expeditie naar de Zuidpool onder leiding van Robert Scott. In 1912. Scott en zijn mannen bereikten de Zuidpool, maar ontdekten dat de Noor Amundsen hen voor was geweest. Alle mannen stierven tijdens de terugtocht.
Bij de foto's was het niet druk, maar toen we daar uitgekeken waren, maakten we dat we weg kwamen
Wel met het plan volgende week nog eens te gaan.
En ja hoor, toen was het  heel rustig. We konden uitgebreid alles bekijken. En idiote foto's maken.

Het is een bijzondere tentoonstelling. Echt gericht op kinderen, maar hé, op wetenschappelijk gebied ben ik beslist een kind en wat betreft allerlei illusies ook, dus dat kwam goed uit.
Zelfs de vloerbedekking in het museum is passend gemaakt, zagen we

Je kon overal proefjes doen, dingen aanraken, kijken en er iets van snappen of niets, dat maakte eigenlijk niet zo veel uit.

Dit bijvoorbeeld heet 'De oneindige tunnel'. Je kunt door de kijkgaatjes kijken, de plaat zachtjes bewegen en dan lijkt het net of je in een oneindige tunnel bent. Het heeft iets met spiegels te maken, die elkaars beeld weerspiegelen. Geloof ik.
Nou, dus als je er toch bent, in Den Haag,  kun je best even gaan kijken. Wij vonden het erg leuk. Meer info: klik

Netflix, Binge-Watching, series.

Netflix.... We hebben het al een hele tijd, maar het was ook al een hele tijd een heel gedoe, met een laptop die dan van boven moest komen en vlakbij de televisie moest worden opgesteld en zo.
Een gedoe waar ik niet vaak zin in had.
Maar sinds een paar maanden, kan ik met mijn telefoon Netflix aan zetten. Geheel zelfstandig, nadat ik stap voor stap had opgeschreven wat ik moest doen.
Ja, met twee afstandsbedieningen die ik moet gebruiken en een telefoon, zijn dat aardig wat stappen. Het kostte mij in ieder geval nogal wat moeite.

Bingewatching betekent dat je twee tot zes afleveringen van een serie achter elkaar bekijkt, of dat je een serie helemaal achter elkaar uitkijkt. Nou, dat laatste is ons nog nooit gelukt. Een paar afleveringen achter elkaar, dat doen we soms wel. Minder vaak dan ik aanvankelijk had gedacht, maar ik heb inmiddels wel een paar series gezien. Soms bingewatchend.

De eerste serie was natuurlijk The Crown. 

Over het leven van mijn favoriete Queen Elizabeth. Ik heb nog niet de hele serie gezien, maar dat-ie mooi is, dat is wel duidelijk. 
Geen bingewatchen deze keer. Af en toe een aflevering. 
Ik ben ook nog Victoria aan het bekijken, over Queen Victoria. Goeie serie , maar ik zie hem gewoon op televisie. 

The Missing was de tweede. Dat gaat over een vermist kind en de jarenlange zoektocht van zijn ouders. Hun nachtmerrie, hun obsessie.

Ik vond het nogal traag allemaal, maar kon toch niet stoppen, dus ik heb de serie uitgekeken. En zeker wel bingewatchend.

Dan zagen we Stranger Things. Die was me van verschillende kanten aangeraden, als heel,  heel erg spannend en eng.
Maar dat vond ik dus eigenlijk niet. Niet zo  heel erg spannend. Af en toe een schrikeffect.
Het genre is Science Fiction/Horror. Dat is sowieso niet mijn genre.  Maar best  leuk om te zien voor een keer.
Het gaat over een vriendengroep,  op zoek naar een vermiste vriend, Will. Ze ontmoeten een heel bijzonder meisje, Eleven en raken ook met háár bevriend. Verder is er een monster of beter gezegd iets monstserachtigs en de CIA heeft er mee te maken. Het is allemaal een beetje E.T. achtig. Heeft ook wat weg van de Goonies.
Zo'n serie. Maar wat het voor mij leuk maakte, waren de hoofdrolspelers. Niet de hysterische moeder (Wynona Ryder), maar de kinderen.

 Wat een talenten en wat ontzettend goed gecast en gespeeld. Deze serie hebben we echt gebingewatched.
'Doen we er nog eentje?'Ja oké maar eerst even koffie. Nog een? Eh.... ja doe maar. Vanavond kunnen we er ook nog wel een paar zien.'
Zo ongeveer gaat dat dan.

Tenslotte ben ik een beetje verslaafd aan The Gilmore Girls. Die serie heb ik helemaal gemist op televisie. En dat is knap want er zijn maar liefst zeven seizoenen gemaakt en uitgezonden. 
Ik heb nog heel wat Gilmore Girls in het vooruitzicht dus. Lekker.  

Het gaat over Lorelai Gilmore, die op haar zestiende een dochter kreeg, Rory. In de eerste aflevering is Rory ook een jaar of zestien en moeder en dochter hebben een hechte band, zijn allebei mooi en slim en houden hele gesprekken, vaak erg grappig. En dan zijn er nog allerlei bijfiguren, zoals Lorelai's uiterst rechtse ouders, Rory's Koreaanse vriendin en haar moeder.
Ik zit echt hardop te lachen soms. 
Maar bingewatchen doe ik niet. Af en toe een aflevering is precies goed. 


En dan zijn er natuurlijk nog wat series die ik echt goed vond en vind, maar die zag ik gewoon op televisie. Al dan niet opgenomen. Die series staan nu trouwens ook allemaal op Netflix. 
1. Homeland
2. Downton Abbey
3. Call the Midwife.
  
Als ik indertijd al Netflix had gehad, had ik ze allemaal willen bingewatchen. 

Kastrandjes

Een kast met een heleboel kastrandjes zag ik in Groede. De tekst had ik gefotografeerd, maar die kon ik nergens meer terugvinden. Heeeel gek, terwijl ik toch zo georganiseerd ben, haha.

Maar niet getreurd. Mijn eigen moeder maakte ook kastrandjes. Ze borduurde ze en hing ze in haar ouderwetse linnenkast. Het stond mooi, echt mooi.
Ik heb er nog een paar bewaard.
Ophangen doe ik niet, mijn kast is geen mooie ouderwetse linnenkast, met van die stapeltjes.
Wel wat stapeltjes, maar niet met van die oude, mooie, geborduurde doeken, lakens, enzovoorts.
Wij hebben  een strakke inbouwkast tot aan het plafond en het zou echt niet staan. Hoe leuk ze ook zijn.

Andere mogelijkheden zie ik niet. Dus de kastrandjes blijven lekker liggen waar ze liggen. In die moderne kast, dat wel!

Het Derper Vraauwtje

Al jaren lang komen wij met regelmaat in Egmond. We lopen dan altijd langs het strand en meestal aan de vloedlijn.
Daardoor had ik dit beeldje nog nooit gezien. Want  het staat boven op een duin  (met een trap er naar toe), en daar lopen we dus nooit.  Het Vureboetsduin is het en dat wist ik ook niet.
Laatst liepen we daar een keer wel, omdat het zo hard waaide en er slechts een smalle en zeer rulle strook strand over was. Niet te doen, dus we liepen een keer bovenlangs.

En daar stond ze: Het Derper Vraauwtje. Ik wist eerst niet wat het betekende, Derper. Dorps misschien, of Dapper? 

Maar Derps blijkt het Egmondse dialect te zijn  en Derper betekent als ik het goed begrijp Egmonds.

Niet dat dat van belang is, want het gaat natuurlijk gewoon over een vissersvrouw uitkijkend over zee. In de loop der jaren, toen Egmond echt nog een vissersdorp was, zijn er veel mannen 'op zee gebleven'. In de eerste Wereldoorlog zelfs vijfennegentig.

Als eerbetoon aan de wachtende vrouwen, is dit beeldje gemaakt. Ze staat er mooi, uitkijkend over zee, net voor de vuurtoren. 

Gemaakt door de kunstenaar Fabio Pravisani.

 De sokkel is gemaakt van op het strand gevonden steentjes. Resten van de, door de zee verzwolgen, kerk en van huizen van het oude Egmond. Mooi vind ik dat. 

Ik moest ook meteen denken aan een kinderboek dat ik vroeger las, De redders van Engelmond. Van Jan Mens.

Er staat Engelmond, maar daarmee wordt Egmond bedoeld. Ik heb dit boek als kind vaak gelezen. Alle boeken werden vaker dan een keer gelezen, bijna allemaal.
Van dit boek herinner ik me nog veel.
Ik heb het nog en nu ga ik het weer eens even bekijken. Want het is toch gauw vijftig jaar geleden dat ik het echt las. Vijftig jaar geleden, het is niet voor te stellen.
En voor ik het weet zal er weer een middag of een avond voorbij zijn. Want bekijken wordt lezen, dat weet ik nu al.
Dat heb je met die associaties, maar ik vind het niet erg hoor. Helemaal niet.

Stedelijk Museum, Alkmaar

Ook deze week gingen we op zondag museumdag naar een museum. En wel het Stedelijk Museum in Alkmaar, waar ik raar genoeg nog niet eerder was, terwijl het toch echt in de buurt is. Mooi museum, we gaan zeker terug om meer te zien, maar nu kwamen we voor Caesar van Everdingen. Dit schilderij (van het affiche) had me nieuwsgierig gemaakt.

De schilder (uit Alkmaar) schilderde deze dame in 1650- 1660.
Hij heeft het nooit verkocht. In zijn nalatenschap werd het omschreven als 'Een trooni met een groote Bree hoet op van gevlogten tuijg'. Het mandje geeft haar iets exotisch. Het licht trouwens ook.

Het grappige is dat het mandje dat ik laatst  (in 2016!)kocht bij Ikea er toch iets van weg heeft. Ik ben dol op dat mandje.

Maar er was meer te zien op deze (niet zo heel grote en dus overzichtelijke) tentoonstelling.
Ik vond dit bijvoorbeelde een leuk schilderij. Vanwege die twee kleine kindjes en vooral vanwege de hond. Die toch echt precies lijkt op onze Mac. Een kooikerhond dus. 

Dit schilderij heet Diogenes  zoekt een mens en is uit 1652.

Detail van het vorige schilderij.

Ik fotografeer vaak foto's van honden, en die zet ik dan op Pinterest. Een soort afwijking om vooral op oude schilderijen te zoeken naar honden.

Deze foto pikte ik van Wikipedia, omdat mijn foto weer eens niet goed was.

Nog zo'n interessant schilderij. Het is het portret van de bijzondere Alkmaarder Wollebrand (de naam alleen al) Geleynsz. de Jongh.
Dat was een weesjongen die leefde van 1594 tot 1674 en opklom tot V.O.C. leider in Perzië. Voc-ers hielden vaak Afrikaanse slaven en dat zal deze Wollebrand ook gedaan hebben. Twee kanten op zo'n schilderij. De weesjongen die een fantastische carriere maakte en ons slavernijverleden. Prachtig! Niet dat verleden, maar dit alles op een schilderij.
En dan was er nog een heel mooi schilderij van Amor met een glazen bol, een portret van een tweejarig jongetje, nog meer honden. Kortom... het was de moeite zeer waard. Maar ik ben te laat, want je hebt nog maar tm a.s zondag om dit moois te zien. Kijk hier maar even, klik

Lion

Lion... een nieuwe film.  Er is veel reclame voor gemaakt, zegt mijn man. Ik had dat niet gezien, ik haalde deze film gewoon uit het blad van Cinema Oostereiland.
An Amazing True Story zo wordt de film geafficheerd.
Het is het verhaal van de Indiase jongen Saroo Brierley. Als kleuter pikt hij met zijn broertje  stenen van goederenwagons, om die door te verkopen en zo de inkomsten van het gezin te verhogen. Maar dan raakt hij gescheiden, eerst van zijn broertje en dan van zijn hele familie, doordat hij in slaap valt in zo'n trein, duizenden kilometers reist door India en terecht komt in Calcutta. Daar moet hij zien te overleven. Via een weeshuis, komt hij uiteindelijk terecht in Australië, waar hij geadopteerd wordt.
Dat is het eerste deel van de film. Mooi, mooie beelden en dat superlieve jongetje, gespeeld door Sunny Pawar. 
In het tweede deel zie je dat Saroo een fijne jeugd heeft daar in Australië, maar toch wil hij, volwassen geworden,  proberen zijn echte familie terug te vinden. Dat is heel erg lastig. Hij moet het doen met flarden herinnering. Ook de verschillende talen in India en het feit dat hij de talenkennis van een vijf-jarige heeft, maken het lastig.
Maar dan is er Google Earth en Saroo zoekt en zoekt tot hij een plek, een station meent te herkennen...

De film gaat over adoptie (er is nog een ander geadopteerd kind in het gezin, waar het niet zo goed mee gaat) en natuurlijk over de liefde. Gaat het niet altijd over de liefde?

Zoals gezegd: ik laat alleen trailers zien hier als ik de film de moeite waard vind. Dus eh... hier is de trailer:





Het is nu trouwens eens andersom. Meestal lees ik eerst een boek en verkeer dan in grote twijfel: ga ik de film zien of niet.  Deze keer wil ik nu nog  het boek lezen. Eerst de film en dan het boek... dat gebeurt me niet vaak. Dus ik ben benieuwd...

Vergeet ik nog te melden dat ik het een mooie rol vond, die van  Saroo, van Dev Patel. Ik 'ken' hem inmiddels goed. Hij speelde ook in the Man Who Knew Infinity en in the Best Exotic Marigold Hotel.
De adoptiemoeder werd gespeeld door Nicole Kidman. Maar ik vond juist dat gedeelte van de film wat minder, al lag dat geloof ik niet aan Kidman.

Gedichten die vrouwen aan het huilen maken

Op mijn boekenclub is het, naast praten over boeken en bespreken van het zogenaamde moetje (dat is het boek dat we allemaal lezen) en praten over kleinkinderen, kinderen en andere zaken, ook de bedoeling boeken aan elkaar door te geven.
Deze keer nam ik dit boek mee.
Het is een boek dat ik nooit zelf uitgekozen zou hebben in de bieb. Gewoon niet.
Omdat ik niet zo'n liefhebber van gedichten ben. Ja ik houd wel van gedichten, van bepaalde dichters. Ik noem Willem Wilmink, ik noem Annie M. G., ik noem... zo zijn er nog wel een paar. En regelmatig lees ik gedichten waarvan ik denk: Wow!!
Dat zijn altijd duidelijke gedichten. Er zitten geen 24 bedoelingen en 12 lagen in en achter.
Te vaak las ik een gedichtenbundel waar een hoop ophef over werd gemaakt, terwijl ik de gedichten eigenlijk niet snapte. Tja en dan haak ik af. Ik wil  graag lezen, maar ik moet het wel begrijpen en daar moet ook geen twijfel over zijn. Het motto van ons kluppie is ook niet voor niets dat 'niets moet en dat lezen leuk moet zijn'.

Terug naar dit boek.
Het zijn gedichten die bekende Nederlanders uitkozen en ze gaan over het leven, de liefde en de dood.
Welke bekende Nederlanders dan? Nou bijvoorbeeld Aaf Brandt Corstius, Ans Markus, Debby Petter, Hanneke Groenteman, Gerdi Verbeet, Sonja Barend en zo kan ik nog doorgaan, want het zijn 61 vrouwen.
Ik heb heel wat gedichten nu gelezen, nog niet allemaal, want allemaal achter elkaar lezen, lukt niet.
Er zitten oude bekenden bij, en hele mooie en hele mooie oude bekenden. Het leuke voor mij is dat ze vrijwel allemaal duidelijk zijn. Ik begrijp wat ik lees en raak soms inderdaad ontroerd.
Al lezend dacht ik: ik kies er een voor op mijn blog.
Maar dat is nog een moeilijke keuze. Kies ik 'Leo is ziek' van Han G. Hoekstra, of 'Begraaf mij aan de vloedlijn' van Sarah Maria de Moll. Kies ik het gedicht dat Hanneke Groenteman uitkoos (van Bette Westera, ik ben groot fan van Bette Westera) of kies ik Ben Ali Libi van Willem Wilmink en uitgekozen door Sonja Barend. Die hadden allemaal gekund.
Maar het werd een gedicht uitgekozen door Tjitske Jansen. Zij is dichter en auteur van theaterteksten.  En geschreven door Annie M. G. Schmidt.  
Drie keer raden aan wie ik denk bij dit gedicht. 
Zo mooi, hier is het:

Aan een klein meisje

Dit is het land waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen, 
en altijd is er weer wat anders loos

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin. 
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in. 

Fittest

De gemeente Hoorn bood de inwoners van onze wijk, van 65 en ouder een fit-test aan. Voor vijf euro werd er een en ander onderzocht.
Ik twijfelde even, maar ik vond het initiatief heel goed, dus ik gaf me op en ging.
Op weg naar de sporthal met een leesbril, een agenda en  schone schoenen.
Die in de laatste vijf minuten nog snel even door mijn man werden gereinigd, want ze waren, anders dan ik dacht,  erg smerig. Zelf had ik geen tijd meer,  want ik moest natuurlijk nog iets makkelijks aan doen, haha.
Nog even dacht ik na over eventuele andere hulpmiddelen, maar die waren er niet. 
Er werd van alles onderzocht.
De bloeddruk werd gemeten en de glucose. De reactiesnelheid (de mijne was die van een 21-jarige, hoe is het mogelijk), de knijpkracht. De lenigheid van de schouder en de balans. Tot slot een wandeltest die ik heel goed aflegde, bovengemiddeld. Ha, is al dat gewandel toch niet voor niets.
Helaas werden ook lengte en gewicht  gemeten en de  bmi bepaald, maar daar wil ik het liever niet over hebben. (Trouwens doordat ik prednison gebruik, kan ik er niet veel aan veranderen).
Het was hartstikke goed georganiseerd.
En er deden heel veel wijkbewoners mee. 'He, hoe gaat het, hoe was je bloeddruk, ben je goedgekeurd?'
Fit-testen verbroederen blijkt!
Na afloop een broodje of een gevulde koek(!) en koffie of thee en fruit.
Tenslotte een adviesgesprek met een fysiotherapeut,  met suggesties over hoe beter of meer te bewegen.
Er waren tig vrijwilligers en er was ook een arts aanwezig voor als je echt in de problemen kwam of een vraag had.
Hoewel ik er eerst wat spottend over deed,  vind ik het echt heel goed dat de gemeente (sportopbouwwerk), dit organiseerde, samen met de sportverenigingen en de zorgverleners uit onze wijk. En ik ben blij dat ik er niet al te slecht van afkwam.

Ps.: Dat al dat wandelen dat ik doe, toch echt helpt, is nu al twee keer gebleken. Eén keer bij een fietsinspanningstest in het ziekenhuis en nu dus bij dat wandelgedeelte van de fittest.
Wandelen mensen, dat is het!

Een leeuw in het Rijks

En toch... sta je raar te kijken als je ineens een leeuw ziet in het Rijksmuseum, Amsterdam. Niet in een zaal of zo, maar gewoon in de hal.
Die hal in het Rijksmuseum is groot en mooi en je zou er best kunnen zitten om te kijken naar de mensen die er in en uit lopen.
Wij keken ook naar mensen, maar dan vanuit het restaurant, waar je, als je mazzel hebt aan de rand kunt zitten en uitkijken naar de hal en dus de mensen. En de eventueel aanwezige leeuwen.

Er waren meer wilde dieren te zien en dat had te maken met weer een andere tentoonstelling.
Wat zijn leeuwen toch mooi!!!. Mijn man en ik zijn allebei leeuw van sterrenbeeld. Ik heb voor de gelegenheid even onze horoscoop bekeken (in de Libelle), wat ik eigenlijk nooit doe. Dat is terecht, blijkt,  wat een onzin: we gaan een stimulerende, vernieuwende tijd tegemoet en het is prettig dat we niet tegengehouden worden door zaken uit het verleden. Tsjonge...
Maar ik heb wel echt wat met leeuwen.  Op mijn school hadden de groepen dierennamen. En mijn groep (met de oudste kinderen) heette De Leeuwen. Man, ik heb wat lessen gegeven over het gedrag en leefwijze van leeuwen.
(Deze leeuw was opgezet en uitgeleend door Naturalis vertelde een suppoost. Hij moet bijna weer terug! )

Jean Tinguely in het Stedelijk Museum

Mocht je nou naar het Stedelijk gaan (zie eergisteren) en die Jordan Wolfson (zie eergisteren) helemaal niks vinden, dan zijn er altijd nog andere dingen te zien en te doen. Dat is het mooie van zo'n groot museum.
Zo was daar ook nog de overzichtstentoonstelling van Jean Tinguely (1925-1991)
Zijn werk ken ik al heel lang, ik vind het leuk en apart. Ben er vroeger nog voor naar Rotterdam gereisd waar ook een overzichtstentoonstelling was. En weer jaren daarvoor was er een tentoonstelling in Amsterdam, daar was ik ook. Als kind. Maar ik herinner het me nog.
Je wordt er vrolijk van, hoewel niet van alles.

Deze foto heb ik gepikt van Flickr omdat mijn foto  (op hetzelfde punt gemaakt)  niet duidelijk was. Gemaakt door Joern S.

Van dit werk werd ik bijvoorbeeld niet vrolijk. Het is getiteld Mengele Totentanz.
Toen vlak bij het huis van Tinguely,  een boerderij bij een gigantische brand in vlammen opging, waarbij bijna alles verwoest werd,  associeerde hij de geur van verbrande dieren met de concentratiekampen in de tweede wereldoorlog. Na de brand nam hij skeletten en ander materiaal mee. Ook onderdelen van een maïspersmachine van de familie Mengele.
Dat alles werd gebruikt in deze installatie. Een soort enge vleermuis, een altaarstuk.
Je kunt er naar kijken en je kunt ook  op die knop drukken daar vooraan op de grond en dan komt er van alles in beweging en kijk je ook nog naar een spel van licht en schaduw op de muur.
Het maakte indruk.
Voor de rest was het een vrolijke tentoonstelling vond ik. Het is echt spannend om op zo'n knop te drukken en te wachten op wat er komen gaat. Op wat er gaat bewegen...

En als dat dan gebeurt, is er een run op de zaal wáár het gebeurt. Je hoort dan het geluid en je moet wel rennen, anders is het al afgelopen.
Ook heel erg leuk voor kinderen. Ik stond al een hele tijd bij deze knop te wachten, want het gaat maar eens in de zoveel tijd bewegen. Maar dit meisje wilde zo graag drukken, dat ik haar maar liet gaan. Zo leuk om te zien.

Ja,  er was echt veel te zien. Ik vond het niet een herhaling van toen in Rotterdam. Dat altaarstuk was bijv. nog nooit op reis geweest. Sommige dingen misschien wel hoor, maar ik herinnerde het me in elk geval niet.

Ik vond het best wel een beetje raar (en naar) om te bedenken dat dit waarschijnlijk nu de laatste keer is geweest dat we Tinguely bezochten. Het zal wel weer een aantal jaren duren voor er weer een tentoonstelling komt.
Tuurlijk, het is een logische consequentie van ouder worden... maar toch!