Het Derper Vraauwtje

Al jaren lang komen wij met regelmaat in Egmond. We lopen dan altijd langs het strand en meestal aan de vloedlijn.
Daardoor had ik dit beeldje nog nooit gezien. Want  het staat boven op een duin  (met een trap er naar toe), en daar lopen we dus nooit.  Het Vureboetsduin is het en dat wist ik ook niet.
Laatst liepen we daar een keer wel, omdat het zo hard waaide en er slechts een smalle en zeer rulle strook strand over was. Niet te doen, dus we liepen een keer bovenlangs.

En daar stond ze: Het Derper Vraauwtje. Ik wist eerst niet wat het betekende, Derper. Dorps misschien, of Dapper? 

Maar Derps blijkt het Egmondse dialect te zijn  en Derper betekent als ik het goed begrijp Egmonds.

Niet dat dat van belang is, want het gaat natuurlijk gewoon over een vissersvrouw uitkijkend over zee. In de loop der jaren, toen Egmond echt nog een vissersdorp was, zijn er veel mannen 'op zee gebleven'. In de eerste Wereldoorlog zelfs vijfennegentig.

Als eerbetoon aan de wachtende vrouwen, is dit beeldje gemaakt. Ze staat er mooi, uitkijkend over zee, net voor de vuurtoren. 

Gemaakt door de kunstenaar Fabio Pravisani.

 De sokkel is gemaakt van op het strand gevonden steentjes. Resten van de, door de zee verzwolgen, kerk en van huizen van het oude Egmond. Mooi vind ik dat. 

Ik moest ook meteen denken aan een kinderboek dat ik vroeger las, De redders van Engelmond. Van Jan Mens.

Er staat Engelmond, maar daarmee wordt Egmond bedoeld. Ik heb dit boek als kind vaak gelezen. Alle boeken werden vaker dan een keer gelezen, bijna allemaal.
Van dit boek herinner ik me nog veel.
Ik heb het nog en nu ga ik het weer eens even bekijken. Want het is toch gauw vijftig jaar geleden dat ik het echt las. Vijftig jaar geleden, het is niet voor te stellen.
En voor ik het weet zal er weer een middag of een avond voorbij zijn. Want bekijken wordt lezen, dat weet ik nu al.
Dat heb je met die associaties, maar ik vind het niet erg hoor. Helemaal niet.