Jean Tinguely in het Stedelijk Museum

Mocht je nou naar het Stedelijk gaan (zie eergisteren) en die Jordan Wolfson (zie eergisteren) helemaal niks vinden, dan zijn er altijd nog andere dingen te zien en te doen. Dat is het mooie van zo'n groot museum.
Zo was daar ook nog de overzichtstentoonstelling van Jean Tinguely (1925-1991)
Zijn werk ken ik al heel lang, ik vind het leuk en apart. Ben er vroeger nog voor naar Rotterdam gereisd waar ook een overzichtstentoonstelling was. En weer jaren daarvoor was er een tentoonstelling in Amsterdam, daar was ik ook. Als kind. Maar ik herinner het me nog.
Je wordt er vrolijk van, hoewel niet van alles.

Deze foto heb ik gepikt van Flickr omdat mijn foto  (op hetzelfde punt gemaakt)  niet duidelijk was. Gemaakt door Joern S.

Van dit werk werd ik bijvoorbeeld niet vrolijk. Het is getiteld Mengele Totentanz.
Toen vlak bij het huis van Tinguely,  een boerderij bij een gigantische brand in vlammen opging, waarbij bijna alles verwoest werd,  associeerde hij de geur van verbrande dieren met de concentratiekampen in de tweede wereldoorlog. Na de brand nam hij skeletten en ander materiaal mee. Ook onderdelen van een maïspersmachine van de familie Mengele.
Dat alles werd gebruikt in deze installatie. Een soort enge vleermuis, een altaarstuk.
Je kunt er naar kijken en je kunt ook  op die knop drukken daar vooraan op de grond en dan komt er van alles in beweging en kijk je ook nog naar een spel van licht en schaduw op de muur.
Het maakte indruk.
Voor de rest was het een vrolijke tentoonstelling vond ik. Het is echt spannend om op zo'n knop te drukken en te wachten op wat er komen gaat. Op wat er gaat bewegen...

En als dat dan gebeurt, is er een run op de zaal wáár het gebeurt. Je hoort dan het geluid en je moet wel rennen, anders is het al afgelopen.
Ook heel erg leuk voor kinderen. Ik stond al een hele tijd bij deze knop te wachten, want het gaat maar eens in de zoveel tijd bewegen. Maar dit meisje wilde zo graag drukken, dat ik haar maar liet gaan. Zo leuk om te zien.

Ja,  er was echt veel te zien. Ik vond het niet een herhaling van toen in Rotterdam. Dat altaarstuk was bijv. nog nooit op reis geweest. Sommige dingen misschien wel hoor, maar ik herinnerde het me in elk geval niet.

Ik vond het best wel een beetje raar (en naar) om te bedenken dat dit waarschijnlijk nu de laatste keer is geweest dat we Tinguely bezochten. Het zal wel weer een aantal jaren duren voor er weer een tentoonstelling komt.
Tuurlijk, het is een logische consequentie van ouder worden... maar toch!