Netflix, Binge-Watching, series.

Netflix.... We hebben het al een hele tijd, maar het was ook al een hele tijd een heel gedoe, met een laptop die dan van boven moest komen en vlakbij de televisie moest worden opgesteld en zo.
Een gedoe waar ik niet vaak zin in had.
Maar sinds een paar maanden, kan ik met mijn telefoon Netflix aan zetten. Geheel zelfstandig, nadat ik stap voor stap had opgeschreven wat ik moest doen.
Ja, met twee afstandsbedieningen die ik moet gebruiken en een telefoon, zijn dat aardig wat stappen. Het kostte mij in ieder geval nogal wat moeite.

Bingewatching betekent dat je twee tot zes afleveringen van een serie achter elkaar bekijkt, of dat je een serie helemaal achter elkaar uitkijkt. Nou, dat laatste is ons nog nooit gelukt. Een paar afleveringen achter elkaar, dat doen we soms wel. Minder vaak dan ik aanvankelijk had gedacht, maar ik heb inmiddels wel een paar series gezien. Soms bingewatchend.

De eerste serie was natuurlijk The Crown. 

Over het leven van mijn favoriete Queen Elizabeth. Ik heb nog niet de hele serie gezien, maar dat-ie mooi is, dat is wel duidelijk. 
Geen bingewatchen deze keer. Af en toe een aflevering. 
Ik ben ook nog Victoria aan het bekijken, over Queen Victoria. Goeie serie , maar ik zie hem gewoon op televisie. 

The Missing was de tweede. Dat gaat over een vermist kind en de jarenlange zoektocht van zijn ouders. Hun nachtmerrie, hun obsessie.

Ik vond het nogal traag allemaal, maar kon toch niet stoppen, dus ik heb de serie uitgekeken. En zeker wel bingewatchend.

Dan zagen we Stranger Things. Die was me van verschillende kanten aangeraden, als heel,  heel erg spannend en eng.
Maar dat vond ik dus eigenlijk niet. Niet zo  heel erg spannend. Af en toe een schrikeffect.
Het genre is Science Fiction/Horror. Dat is sowieso niet mijn genre.  Maar best  leuk om te zien voor een keer.
Het gaat over een vriendengroep,  op zoek naar een vermiste vriend, Will. Ze ontmoeten een heel bijzonder meisje, Eleven en raken ook met háár bevriend. Verder is er een monster of beter gezegd iets monstserachtigs en de CIA heeft er mee te maken. Het is allemaal een beetje E.T. achtig. Heeft ook wat weg van de Goonies.
Zo'n serie. Maar wat het voor mij leuk maakte, waren de hoofdrolspelers. Niet de hysterische moeder (Wynona Ryder), maar de kinderen.

 Wat een talenten en wat ontzettend goed gecast en gespeeld. Deze serie hebben we echt gebingewatched.
'Doen we er nog eentje?'Ja oké maar eerst even koffie. Nog een? Eh.... ja doe maar. Vanavond kunnen we er ook nog wel een paar zien.'
Zo ongeveer gaat dat dan.

Tenslotte ben ik een beetje verslaafd aan The Gilmore Girls. Die serie heb ik helemaal gemist op televisie. En dat is knap want er zijn maar liefst zeven seizoenen gemaakt en uitgezonden. 
Ik heb nog heel wat Gilmore Girls in het vooruitzicht dus. Lekker.  

Het gaat over Lorelai Gilmore, die op haar zestiende een dochter kreeg, Rory. In de eerste aflevering is Rory ook een jaar of zestien en moeder en dochter hebben een hechte band, zijn allebei mooi en slim en houden hele gesprekken, vaak erg grappig. En dan zijn er nog allerlei bijfiguren, zoals Lorelai's uiterst rechtse ouders, Rory's Koreaanse vriendin en haar moeder.
Ik zit echt hardop te lachen soms. 
Maar bingewatchen doe ik niet. Af en toe een aflevering is precies goed. 


En dan zijn er natuurlijk nog wat series die ik echt goed vond en vind, maar die zag ik gewoon op televisie. Al dan niet opgenomen. Die series staan nu trouwens ook allemaal op Netflix. 
1. Homeland
2. Downton Abbey
3. Call the Midwife.
  
Als ik indertijd al Netflix had gehad, had ik ze allemaal willen bingewatchen.