Ik raakte eerst even vertederd, vooral door Roel en Hannah die midden in de tweede wereldoorlog trouwden en er ondanks de slechte tijden toch vertrouwen in hadden.
Maar toen ik veel later deze foto's bekeek vond ik het toch voornamelijk treurig.
Ik zou het niet prettig vinden als mijn trouwring en die van mijn man, later in een winkel zouden liggen en door iedereen gekocht zouden kunnen worden.
Een trouwring is toch erg persoonlijk. Die van ons zijn niet opvallen, ze zijn smal, van wit goud en ik vind ze nog steeds mooi.
Al die jaren is die van mijn man nooit af geweest. Die van mij wel eens eventjes doordat ik heel erg eczeem had. Hij is ook wel eens van mijn vinger gesneden, door datzelfde eczeem. En weer aan elkaar gemaakt. Je ziet een sneetje op die plek en een paar krasjes.
Dat is eigenlijk wel gepast in een trouwring bedenk ik nu. Een paar (gelukkig kleine) krasjes.
Ik heb zelf de trouwringen van mijn ouders en ook nog een van een grootouder. Aan de maat te zien van een grootvader. Ik zou daar misschien wel een sieraad van willen laten maken. Heb wel eens geïnformeerd, maar er kwam nog geen briljant idee.
Ik kocht in deze winkel, waar veel mooie oude sieraden lagen (met van die bijbehorende prachtige doosjes) trouwens wel een ring. Geen tweedehands, al dacht ik eerst dat de ring echt oud was. Maar hij was nieuw, kwam uit Thailand en was zeker niet oud.
Nou kijk, heb ik toch nog een souvenir uit Thailand. Al is het dan op een andere manier dan ik ooit had kunnen denken! Klik
17 opmerkingen:
Andermans sieraden kopen, ik zou er ook zeker moeite mee hebben. Wat is de geschiedenis van die sieraden, ik zou het me altijd afvragen... Ik ken mensen die sieraden hebben gekocht die beleend waren. Dat voelt voor mij alsof je loopt te pronken dankzij andermans ellende.
Maar dan die ring uit Thailand, daar ben ik wel erg benieuwd naar hoor :)
Ik herinner mij je verhaal van je reis naar THailand. Heeft indruk gemaakt, wat een ellende.
Ik zag in Haarlem een winkeltje met prachtige 2hands sieraden. Ga er zeker nog eens langs en misschien ooit iets kopen. Ben dol op ringen al doe ik er niet zoveel mee. fijne dag.
Hoi Bertiebo,
nee... nderdaad... je verkoopt de trouwringen van je ouders toch niet?
Ik heb mijn trouwringen (van het huwelijk met mijn eerste man) aan mijn dochter gegeven.
Zij draagt ze: die van mij aan een kettinkje en die van haar vader om haar ringvinger. Hij had slanke vingers!
Dat vind ik een mooi gebaar van haar... Zo is haar vader toch bij haar...
Nee, die zal ze niet gaan verkopen.
Mijn eigen ouders zijn het graf in gegaan met hun ringen nog om...
Nu ga ik me klaarmaken voor het afscheid van Paula...
Inzingen en een mooi kleedje aantrekken...
Groetjes van Marlou
.
Grapjas met je souvenier uit thailand ,heb even terug gelezen had ik duidelijk gemist ,wat een verhaal ,ben zelf totaal niet reislustig ,kom heel vaak niet verder als mijn polder heerlijk ,en dit soort verhalen stimuleert me dan ook niet ...ha ha
Maar goed ik begrijp dat het goed is afgelopen .
Wat schrijf je toch altijd pakkend ,fijne dag groetjes
O ja en die ringen ,ja wie koopt nou zoiets je hebt gelijk erg persoonlijk
Dat Thaise souvenir had je waarschijnlijk liever niet gehad. Grappig dat jullie, net als wij, een eenvoudig witgouden trouwring hebben. Zeker in ongeveer dezelfde tijd getrouwd?
De trouwringen van papa en mama en mijn zus liggen ook hier. Die van mijn vader en moeder werden in de oorlog geruild tegen eten en zijn dus "substituutringen". Maar mijn moeder was zo blij dat ze weer een trouwring had, dat ik ze ook niet weg kan doen. Ik bekijk ze niet echt regelmatig, maar op de een of andere manier geeft het me een fijn gevoel om te weten dat ze er zijn. Een beter gevoel dan er iets van te laten maken of te verkopen.
nou zeg..
nee ik geloof niet dat ik dat zou doen...
wel een heel erg ontroerend verhaal erbij
❤
Ja die trouwringen heb ik ook nog van mijn ouders in een heel mooi doosje!
Iedereen zal mij en m'n zusje wel ontaarde wezens vinden, maar wij hebben de sieraden van onze ouders verkocht, incl. de trouwringen. Ze lagen er maar te liggen. Ieder 1 ring nemen vonden we niks, bovendien waren alle sieraden van geelgoud en daar houden we geen van beiden van.
Lagen die ringen daar echt voor de verkoop of was het als voorbeeld en de bedoeling van de juwelier trouwlustige stellen nieuwe ringen te verkopen?
Kun je die ring van je grootvader niet laten verkleinen en dan een briljantje o.i.d. laten plaatsen? Bij de ring van mijn grootvader is dat goed gelukt.
Onze trouwringen liggen ergens in de kast. Die dragen we beiden nooit...
Och ja...het Thaise verhaal...ik weet het nog goed.
Mijn ring zit al ruim 26 jaar om mijn vinger, die van Jan is 23 jaar geleden in een grote vijver terecht gekomen en nooit meer boven water gekomen voor zover wij weten. Hij gaf samen met onze oudste de eendjes brood...het was koud...en hoppa...daar ging hij...samen met het brood...de plomp in ;)
Mijn man en ik hebben nu 11 jaar onze trouwring om.
De trouwringen van mijn ouders zitten ook nog vast aan hun vingers.
Maar de ringen van mijn schoonouders niet.
De ring van mijn schoonmoeder hangt aan ketting om de nek van mijn schoonzusje. De andere ring hangt ook aan een ketting, maar over een trouwfoto heen. Die foto staat bij ons in de glazen kast. Mijn schoonvader heeft hem aan André gegeven omdat hij nu in een tehuis woont, en hij is zo afgevallen dat hij de ring niet meer kant dragen.
Schoonmoeder is helaas al 22 jaar geleden overleden...
Die van Mart zit in zijn portemonnee, doorgeknipt, helemaal versleten. En die van mij heb ik deze zomer voor het eerst na 46 jaar afgedaan, onrustige vingers van de reuma, de ring begon te knellen. Ik heb geprobeerd de ring aan een kettinkje om mijn nek te dragen maar kan daar niet aan wennen. Kan het eigenlijk niet uitstaan, ik mis de ring om mijn vinger.
Oh, dat lijkt me inderdaad echt wel een beetje verdrietig zeg, als de trouwringen daar echt te koop zouden liggen.
Ik heb de trouwring van mijn moeder én een ringetje dat mijn grootmoeder ooit van een aanbidder kreeg. Die twee hou ik zorgzaam bij. Ooit zal mijn dochter ze van me erven en ik weet dat ze er ook niet zal aan denken om ze te verkopen.
Ik hoop dat mijn trouwring nooit te koop zal liggen. Ook niet de ring die ik af heb gedaan toen vorige relatie uit ging. Die koester ik, allebei. En ik hoop dat mijn nageslacht ze ook ergens wil bewaren...
Een reactie posten